-
1 tarquín
-
2 tarquín
• mire• mucous• mud bath• slime• slush -
3 Тарквиний Гордый
General subject: Tarquin the Proud (en. wikipedia.org/wiki/Lucius_Tarquinius_Superbus) -
4 Tarquino
m.1 Tarquinius, Lucius Tarquinius Superbus.2 Tarquin, Lucius Tarquinius Superbus. -
5 Aruns
Aruns, untis, m., an Etruscan name of the younger son, while the elder was called Lar or Lars [in pure Etruscan, Arnth.; Gr. Arrôn or Arrouns].I.A brother of Lucumo (Tarquinius Priscus), Liv. 1, 34.—II.A younger son of Tarquin the Proud, Liv. 1, 56; 2, 6.—III.A son of Porsenna, Liv. 2, 14.—IV.An Etruscan seer, Luc. 1, 585; v. Müll. Etrusk. 1, pp. 405 and 409. -
6 prisci
1.priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).I.Lit.:II.credendum est veteribus et priscis viris,
Cic. Univ. 11:prisca illa et antiqua rei publicae forma,
Vell. 2, 89, 3:illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,
Cic. Tusc. 1, 12, 27:nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,
id. N. D. 3, 16, 42:severitas,
id. Har. Resp. 13, 27:et illud quod loquitur priscum visum iri putat,
id. de Or. 3, 11, 42:priscae sanctimoniae virgo,
Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:tempus,
Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:prisca gens mortalium,
Hor. Epod. 2, 2:priscus Inachus,
id. C. 2, 3, 21:Pudor,
id. C. S. 57:prisco more,
Ov. F. 2, 282:prisco ritu,
Plin. 12, 1, 2, § 3:priscum illud acumen, Brute, tuum,
Juv. 4, 102:fides,
Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:cum colerent prisci studiosius agros,
Ov. F. 3, 779.—Transf.A.Former, previous ( poet.):B.quid si prisca redit Venus?
Hor. C. 3, 9, 17:nomen,
Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):2. I.prisci praecepta parentis,
Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:prisca supercilia,
Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,
Cic. Cael. 14, 33.Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—II.Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—III.Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—IV.Two Latin poets:Priscus uterque,
Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc. -
7 Priscus
1.priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).I.Lit.:II.credendum est veteribus et priscis viris,
Cic. Univ. 11:prisca illa et antiqua rei publicae forma,
Vell. 2, 89, 3:illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,
Cic. Tusc. 1, 12, 27:nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,
id. N. D. 3, 16, 42:severitas,
id. Har. Resp. 13, 27:et illud quod loquitur priscum visum iri putat,
id. de Or. 3, 11, 42:priscae sanctimoniae virgo,
Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:tempus,
Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:prisca gens mortalium,
Hor. Epod. 2, 2:priscus Inachus,
id. C. 2, 3, 21:Pudor,
id. C. S. 57:prisco more,
Ov. F. 2, 282:prisco ritu,
Plin. 12, 1, 2, § 3:priscum illud acumen, Brute, tuum,
Juv. 4, 102:fides,
Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:cum colerent prisci studiosius agros,
Ov. F. 3, 779.—Transf.A.Former, previous ( poet.):B.quid si prisca redit Venus?
Hor. C. 3, 9, 17:nomen,
Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):2. I.prisci praecepta parentis,
Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:prisca supercilia,
Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,
Cic. Cael. 14, 33.Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—II.Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—III.Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—IV.Two Latin poets:Priscus uterque,
Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc. -
8 priscus
1.priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).I.Lit.:II.credendum est veteribus et priscis viris,
Cic. Univ. 11:prisca illa et antiqua rei publicae forma,
Vell. 2, 89, 3:illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,
Cic. Tusc. 1, 12, 27:nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,
id. N. D. 3, 16, 42:severitas,
id. Har. Resp. 13, 27:et illud quod loquitur priscum visum iri putat,
id. de Or. 3, 11, 42:priscae sanctimoniae virgo,
Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:tempus,
Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:prisca gens mortalium,
Hor. Epod. 2, 2:priscus Inachus,
id. C. 2, 3, 21:Pudor,
id. C. S. 57:prisco more,
Ov. F. 2, 282:prisco ritu,
Plin. 12, 1, 2, § 3:priscum illud acumen, Brute, tuum,
Juv. 4, 102:fides,
Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:cum colerent prisci studiosius agros,
Ov. F. 3, 779.—Transf.A.Former, previous ( poet.):B.quid si prisca redit Venus?
Hor. C. 3, 9, 17:nomen,
Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):2. I.prisci praecepta parentis,
Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:prisca supercilia,
Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,
Cic. Cael. 14, 33.Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—II.Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—III.Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—IV.Two Latin poets:Priscus uterque,
Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc. -
9 senator
sĕnātor, ōris, m. [senex], a senator, a member of the Roman Senate, a body consisting originally of one hundred eminent citizens, selected by Romulus for their age, wisdom, and experience, out of the noblest families, to be his council in the government. When the Sabines were incorporated with Rome, the number was doubled; and Tarquin the Elder raised it to three hundred; Sulla to four hundred; Julius Cæsar to nine hundred, while Augustus reduced it to six hundred. Originally, patricians alone were eligible to seats in the Senate; but later additions were made from the Knights (v. senatus). The senators were nominated by the kings; and, after they were expelled, by the consuls and dictators. Later, the censors revised the roll of senators every lustrum, excluding members regarded as unworthy. (On the powers of the Senate, the privileges, dress, etc., of its members, v. Dict. of Antiq. s. v. Senatus.) — Sing.:huic (senatori) jussa tria sunt: ut assit, etc.,
Cic. Leg. 3, 18, 40; id. de Or. 1, 2 fin.; 1, 49, 215; id. Clu. 47, 132; 56, 154; Quint. 11, 1, 36; 11, 1, 43; Hor. S. 1, 6, 77; 1, 6, 110 al.— Plur., Cic. Sen. 16, 56; Caes. B. C. 1, 17; Liv. 36, 3 al.—Out of Rome, of the Nervii, Caes. B. G. 2, 28.—Of the Rhodians, Cic. Rep. 3, 35, 48.—Of the Macedonians ( = sunedroi), Liv. 45, 32 et saep.—Of the Persians,
Vulg. Dan. 6, 7. -
10 Superbus
sŭperbus, a, um, adj. [super; cf. Gr. huperbios].I.In a bad sense, that thinks himself above others, haughty, proud, arrogant, insolent, discourteous, uncivil, rude, supercilious, domineering (cf.: arrogans, insolens, fastidiosus, vanus, elatus): reges odisse superbos, Poët. ap. Cic. Att. 6, 3, 7:b.reges,
Lucr. 5, 1222:domini,
id. 2, 1091; Verg. A. 12, 236:juvenis,
id. ib. 3, 326; 10, [p. 1805] 514:victor,
id. G. 3, 226:non decet superbum esse hominem servom,
Plaut. As. 2, 4, 64:freti virtute et viribus superbi,
id. Am. 1, 1, 58:superbum se praebuit in fortunā,
Cic. Att. 8, 4, 1:vide ne superbi (animi) sit aspernari ejusdem liberalitatem,
id. Fam. 4, 9, 4:atque meo nunc Superbus incedis malo,
Hor. Epod. 15, 18:licet superbus ambules pecuniā,
id. ib. 4, 5:opibus superbi,
Verg. A. 5, 268:utrum superbiorem te pecunia facit, an quod te imperator consulit,
Cic. Fam. 7, 13, 1:laudato pavone superbior,
Ov. M. 13, 802:homines superbissimi,
Sall. J. 31, 12;Auct. B. Afr. 57, 6: eum, qui de suā unius sententiā omnia gerat, superbum judico magis quam sapientem,
Liv. 44, 22, 11:non respondere vereor, ne superbum sit,
id. 42, 40, 2.—In a pun on the literal meaning of super: Merc. Faciam ego te superbum, nisi hinc abis. So. Quonam modo? Merc. Auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, I will make you, i. e. one who rides or is carried, rather than walks, Plaut. Am. 1, 1, 201.—Transf., of things concr. or abstr.:B.aures,
Liv. 34, 5, 13:oculi,
Ov. M. 6, 169:arces,
Hor. Epod. 7, 5:postisque superbos Unguit amaracino,
Lucr. 4, 1179:sceptra,
id. 5, 1137:voces,
id. 5, 1173:dens,
delicate, fastidious, squeamish, Hor. S. 2, 6, 87:corpus,
id. ib. 2, 2, 109:inguen,
id. Epod. 8, 19:manus,
Sen. Med. 205:vultus,
id. Herc. Fur. 721:non est inhumana virtus neque immanis neque superba,
Cic. Lael. 14, 50:victoria, quae naturā insolens et superba est,
id. Marcell. 3, 9:pax,
Liv. 9, 12, 1:jura,
id. 31, 29, 9; cf.:superbissima lex,
id. 4, 4, 10:mutatio vestis,
id. 9, 18, 4:vita,
Prop. 3, 11 (4, 10), 48:aures quarum est judicium superbissimum,
i. e. very severe, utterly impartial, Cic. Or. 44, 150:scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, superba responsa,
uncivil, arrogant, id. Vatin. 3, 8:cujus tu superbissima decreta et preces repudiasti,
id. Pis. 27, 64:ipsum dicendi genus nihil superbum, nihil elatum saltem ac sublime desideret,
Quint. 6, 2, 19; cf. id. 11, 1, 37.—With foll. inf., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646.— Neutr. absol.:reliqua multo major multitudo neque excluderetur suffragiis, ne superbum esset, nec valeret nimis, ne esset periculosum,
Cic. Rep. 2, 22, 39:superba loqui,
Prop. 1, 10, 22.—Superbum est, with a subject-clause, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45; Ov. M. 13, 17.—Sŭperbus, i, m., surname of the younger Tarquin, the last king of Rome, Cic. Rep. 2, 15, 28; id. Tusc. 1, 16, 38; Liv. 1, 49, 1; Ov. F. 2, 718 al.; cf. Cic. Rep. 1, 37, 58.—II.In a good sense, proud, superior, excellent, distinguished; splendid, magnificent, superb ( poet. and in post-Aug. prose):B.quae (virtus) inter hanc fortunam et illam superba incedit cum magno utriusque contemptu,
Sen. Ep. 76, 21:populum late regem belloque superbum,
Verg. A. 1, 21:animae virtute et factis,
Sil. 10, 573:triumphus,
Hor. C. 1, 35, 3; 1, 37, 31:merum,
id. ib. 2, 14, 27; cf.:limina civium potentiorum,
id. Epod. 2, 7:postes,
id. C. 4, 15, 7:Tibur,
Verg. A. 7, 630:Phoebe superbe lyrā,
Tib. 4, 2, 22:sedes Dolopum,
Verg. A. 2, 785; Cat. 64, 85:domus,
Sen. Herc. Oet. 509:dapes,
Mart. 3, 45, 3.—In partic.1.Superba pira, an excellent kind of pear, perh. the muscatel, Col. 5, 10, 18; Plin. 15, 15, 16, § 54; cf. superbia, II. B.—2.Olivae, of a very large and plump kind, Plin. 15, 3, 4, § 17.—3. (α).Form sŭ-perbē, Plaut. Merc. 5, 4, 38; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 22; Lucr. 5, 1224:(β).imperare,
Caes. B. G. 1, 31 (with crudeliter); Liv. 2, 45, 6 (with insolenter); 37, 10, 2 (with contemptim); 24, 25, 8 (opp. humiliter); 9, 14;10, 10: Rhodii, superbe commemoratis meritis suis, etc.,
id. 44, 14, 8.—Form sŭperbĭter (anteclass.), Naev. and Afran. ap. Non. 515, 10 sq.; 516, 1; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Enn. p. 180, 40 Vahl.).—b.Comp.:c.superbius,
Cic. Imp. Pomp. 5, 11:preces alicujus superbius accipere,
Tac. A. 2, 37.—Sup.:superbissime,
Cic. Pis. 27, 64. -
11 superbus
sŭperbus, a, um, adj. [super; cf. Gr. huperbios].I.In a bad sense, that thinks himself above others, haughty, proud, arrogant, insolent, discourteous, uncivil, rude, supercilious, domineering (cf.: arrogans, insolens, fastidiosus, vanus, elatus): reges odisse superbos, Poët. ap. Cic. Att. 6, 3, 7:b.reges,
Lucr. 5, 1222:domini,
id. 2, 1091; Verg. A. 12, 236:juvenis,
id. ib. 3, 326; 10, [p. 1805] 514:victor,
id. G. 3, 226:non decet superbum esse hominem servom,
Plaut. As. 2, 4, 64:freti virtute et viribus superbi,
id. Am. 1, 1, 58:superbum se praebuit in fortunā,
Cic. Att. 8, 4, 1:vide ne superbi (animi) sit aspernari ejusdem liberalitatem,
id. Fam. 4, 9, 4:atque meo nunc Superbus incedis malo,
Hor. Epod. 15, 18:licet superbus ambules pecuniā,
id. ib. 4, 5:opibus superbi,
Verg. A. 5, 268:utrum superbiorem te pecunia facit, an quod te imperator consulit,
Cic. Fam. 7, 13, 1:laudato pavone superbior,
Ov. M. 13, 802:homines superbissimi,
Sall. J. 31, 12;Auct. B. Afr. 57, 6: eum, qui de suā unius sententiā omnia gerat, superbum judico magis quam sapientem,
Liv. 44, 22, 11:non respondere vereor, ne superbum sit,
id. 42, 40, 2.—In a pun on the literal meaning of super: Merc. Faciam ego te superbum, nisi hinc abis. So. Quonam modo? Merc. Auferere, non abibis, si ego fustem sumpsero, I will make you, i. e. one who rides or is carried, rather than walks, Plaut. Am. 1, 1, 201.—Transf., of things concr. or abstr.:B.aures,
Liv. 34, 5, 13:oculi,
Ov. M. 6, 169:arces,
Hor. Epod. 7, 5:postisque superbos Unguit amaracino,
Lucr. 4, 1179:sceptra,
id. 5, 1137:voces,
id. 5, 1173:dens,
delicate, fastidious, squeamish, Hor. S. 2, 6, 87:corpus,
id. ib. 2, 2, 109:inguen,
id. Epod. 8, 19:manus,
Sen. Med. 205:vultus,
id. Herc. Fur. 721:non est inhumana virtus neque immanis neque superba,
Cic. Lael. 14, 50:victoria, quae naturā insolens et superba est,
id. Marcell. 3, 9:pax,
Liv. 9, 12, 1:jura,
id. 31, 29, 9; cf.:superbissima lex,
id. 4, 4, 10:mutatio vestis,
id. 9, 18, 4:vita,
Prop. 3, 11 (4, 10), 48:aures quarum est judicium superbissimum,
i. e. very severe, utterly impartial, Cic. Or. 44, 150:scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, superba responsa,
uncivil, arrogant, id. Vatin. 3, 8:cujus tu superbissima decreta et preces repudiasti,
id. Pis. 27, 64:ipsum dicendi genus nihil superbum, nihil elatum saltem ac sublime desideret,
Quint. 6, 2, 19; cf. id. 11, 1, 37.—With foll. inf., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646.— Neutr. absol.:reliqua multo major multitudo neque excluderetur suffragiis, ne superbum esset, nec valeret nimis, ne esset periculosum,
Cic. Rep. 2, 22, 39:superba loqui,
Prop. 1, 10, 22.—Superbum est, with a subject-clause, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 45; Ov. M. 13, 17.—Sŭperbus, i, m., surname of the younger Tarquin, the last king of Rome, Cic. Rep. 2, 15, 28; id. Tusc. 1, 16, 38; Liv. 1, 49, 1; Ov. F. 2, 718 al.; cf. Cic. Rep. 1, 37, 58.—II.In a good sense, proud, superior, excellent, distinguished; splendid, magnificent, superb ( poet. and in post-Aug. prose):B.quae (virtus) inter hanc fortunam et illam superba incedit cum magno utriusque contemptu,
Sen. Ep. 76, 21:populum late regem belloque superbum,
Verg. A. 1, 21:animae virtute et factis,
Sil. 10, 573:triumphus,
Hor. C. 1, 35, 3; 1, 37, 31:merum,
id. ib. 2, 14, 27; cf.:limina civium potentiorum,
id. Epod. 2, 7:postes,
id. C. 4, 15, 7:Tibur,
Verg. A. 7, 630:Phoebe superbe lyrā,
Tib. 4, 2, 22:sedes Dolopum,
Verg. A. 2, 785; Cat. 64, 85:domus,
Sen. Herc. Oet. 509:dapes,
Mart. 3, 45, 3.—In partic.1.Superba pira, an excellent kind of pear, perh. the muscatel, Col. 5, 10, 18; Plin. 15, 15, 16, § 54; cf. superbia, II. B.—2.Olivae, of a very large and plump kind, Plin. 15, 3, 4, § 17.—3. (α).Form sŭ-perbē, Plaut. Merc. 5, 4, 38; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 22; Lucr. 5, 1224:(β).imperare,
Caes. B. G. 1, 31 (with crudeliter); Liv. 2, 45, 6 (with insolenter); 37, 10, 2 (with contemptim); 24, 25, 8 (opp. humiliter); 9, 14;10, 10: Rhodii, superbe commemoratis meritis suis, etc.,
id. 44, 14, 8.—Form sŭperbĭter (anteclass.), Naev. and Afran. ap. Non. 515, 10 sq.; 516, 1; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Enn. p. 180, 40 Vahl.).—b.Comp.:c.superbius,
Cic. Imp. Pomp. 5, 11:preces alicujus superbius accipere,
Tac. A. 2, 37.—Sup.:superbissime,
Cic. Pis. 27, 64. -
12 Tanaquil
Tănăquil, īlis, f., the proud, imperious wife of the elder Tarquin, Liv. 1, 34; Plin. 36, 27, 70, § 204.—Hence, as an appellative, for a domineering, ambitious woman, Juv. 6, 566; Aus. Ep. 23, 31. -
13 Tarquinienses
Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,A.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,2.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:B.nomen,
Liv. 1, 47:factio,
id. 2, 18.—Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:in Tarquiniensi,
in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:lacus,
Plin. 2, 95, 96, § 209:fundus,
Val. Max. 5, 3, 3:serva,
Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52. -
14 Tarquiniensis
Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,A.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,2.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:B.nomen,
Liv. 1, 47:factio,
id. 2, 18.—Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:in Tarquiniensi,
in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:lacus,
Plin. 2, 95, 96, § 209:fundus,
Val. Max. 5, 3, 3:serva,
Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52. -
15 Tarquinii
Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,A.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,2.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:B.nomen,
Liv. 1, 47:factio,
id. 2, 18.—Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:in Tarquiniensi,
in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:lacus,
Plin. 2, 95, 96, § 209:fundus,
Val. Max. 5, 3, 3:serva,
Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52. -
16 Tarquinius
Tarquĭnĭi, ōrum, m., a very ancient and important town of Etruria, now Trachina, Liv. 1, 34; 1, 47; 2, 4; 26, 3; 27, 4; Cic. Rep. 2, 19, 34.—Hence,A.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to Tarquinii, Tarquinian. —As subst.: Tarquĭ-nĭus, ii, m., Tarquin, the name of the fifth king of Rome, who came from Tarquinii, Cic. Rep. 2, 20, 35 sq.; Liv. 1, 34 sq.; and of his descendants, esp. the last Roman king, Cic. Rep. 2, 25, 46; 2, 29, 51; Liv. 1, 46 sq.; Ov. F. 2, 687; Hor. C. 1, 12, 35; id. S. 1, 6, 13; Verg. A. 8, 646.—Hence,2.Tarquĭ-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the family of the Tarquins, Tarquinian:B.nomen,
Liv. 1, 47:factio,
id. 2, 18.—Tar-quĭnĭensis, e, adj., of or belonging to the town of Tarquinii, Tarquinian: ager, Cic. Div. 2, 23, 50; id. Caecin. 4, 11; cf. absol.:in Tarquiniensi,
in the district of Tarquinii, Varr. R. R. 3, 12, 1:lacus,
Plin. 2, 95, 96, § 209:fundus,
Val. Max. 5, 3, 3:serva,
Cic. Rep. 2, 21, 37.—As subst.: Tarquĭnĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Tarquinii, the Tarquinians, Liv. 2, 6 sq.; 5, 16; 7, 12 sq.; Plin. 3, 5, 8, § 52.
См. также в других словарях:
Tarquin — [tär′kwin] ( Lucius Tarquinius Superbus) semilegendary Etruscan king of Rome (534? 510? B.C. ) * * * ▪ king of Rome [534 509 BC] Latin in full Lucius Tarquinius Superbus flourished 6th century BC died 495 BC, Cumae [near modern Naples, Italy]… … Universalium
Tarquin — may refer to:* Tarquin (opera), a chamber opera * Tarquin Blackwood, a fictional character from The Vampire Chronicles * Tarquin Fin tim lin bin whin bim lim bus stop F tang F tang Olé Biscuitbarrel, a character in Monty Python s Flying Circus… … Wikipedia
tarquín — sustantivo masculino 1. Cieno que se deposita en las aguas estancadas o el que queda después de regar o inundarse los campos: Los campos de frutales quedaron llenos de tarquín después de la inundación. Sinónimo: lodo … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
Tarquin — Tarquin, perlförmige Winter Tafelbirne; von gelbgrünlicher, fahl marmorirter Schale, seinem, saftigem, säuerlichem, wohlschmeckendem Fleisch … Pierer's Universal-Lexikon
Tarquin — m The name borne by two early kings of Rome, Tarquinius Priscus ‘the Old’ (616–578 BC) and Tarquinius Superbus ‘the Proud’ (534–510 BC). It is of uncertain, probably Etruscan, origin; many of the most ancient Roman institutions and the vocabulary … First names dictionary
tarquín — (Del ár. hisp. tarkím, y este del ár. clás. tarkīm, amontonamiento). m. Légamo que las aguas estancadas depositan en el fondo, o las avenidas de un río en los campos que inundan … Diccionario de la lengua española
Tarquin — [tär′kwin] ( Lucius Tarquinius Superbus) semilegendary Etruscan king of Rome (534? 510? B.C. ) … English World dictionary
Tarquin — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Pour l’article homophone, voir Tarkin. Plusieurs personnalités de l histoire romaine portent le nom de Tarquin : Tarquin l Ancien, roi de Rome… … Wikipédia en Français
tarquín — ► sustantivo masculino Cieno que se deposita en el fondo de las aguas estancadas o en los campos que han sido inundados. * * * tarquín (del ár. and. «tarkím») m. *Cieno que dejan las aguas estancadas o las que inundan un campo. ⇒ Entarquinar. * * … Enciclopedia Universal
tarquín — {{#}}{{LM SynT38125}}{{〓}} {{CLAVE T37197}}{{\}}{{CLAVE}}{{/}}{{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}} {{[}}tarquín{{]}} {{《}}▍ s.m.{{》}} = limo • légamo • cieno • {{SynB04951}}{{↑}}barro{{↓}} {{#}}{{LM T37197}}{{〓}} {{SynT38125}}{{\}}SINÓNIMOS Y… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
tarquín — sustantivo masculino cieno, lodo, barro, fango, légamo, limo, lama. Tarquín se utiliza en referencia al que dejan las aguas estancadas o a las que inundan un campo. * * * Sinónimos: ■ fango, légamo … Diccionario de sinónimos y antónimos