Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

priscus

  • 1 prīscus

        prīscus adj.    [for * prius-cus; PRO-], of former times, of old, olden, ancient, primitive, antique: viri: prisci illi, quos cascos appellat Ennius: tempus, O.— Plur m. as subst, the ancients, men of old: cum colerent prisci agros, O.— Old-fashioned, ancient, venerable: gens mortalium, H.: Pudor, H.: priscos deos precatus, O.: acumen, Iu.: fides, V.— Former, previous: quid si prisca redit Venus? H.: nomen, O.— Old-fashioned, strict, severe: Cato, H.
    * * *
    prisca, priscum ADJ
    ancient, early, former

    Latin-English dictionary > prīscus

  • 2 Priscus

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > Priscus

  • 3 priscus

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > priscus

  • 4 priscus

    ancient, antique, former, old days, venerable.

    Latin-English dictionary of medieval > priscus

  • 5 Neratius Priscus

    Lewis & Short latin dictionary > Neratius Priscus

  • 6 степной бизон, он же степной зубр (Bison priscus)

    Paleontology: steppe bison

    Универсальный русско-английский словарь > степной бизон, он же степной зубр (Bison priscus)

  • 7 prisci

    1.
    priscus, a, um, adj. [for prius-cus, like pris-tinus for prius-tinus, and magis for magius, a comparative form], of or belonging to former times, of many years ago, old, olden, ancient, primitive, antique. Like the Greek archaios, it denotes that which existed before our time, while pristinus is applied also to those things which have existed in our day (class.; cf.: vetus, antiquus).
    I.
    Lit.:

    credendum est veteribus et priscis viris,

    Cic. Univ. 11:

    prisca illa et antiqua rei publicae forma,

    Vell. 2, 89, 3:

    illud erat insitum priscis illis, quos cascos appellat Ennius,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    nam Joves pluris in priscis Graecorum litteris invenimus,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    severitas,

    id. Har. Resp. 13, 27:

    et illud quod loquitur priscum visum iri putat,

    id. de Or. 3, 11, 42:

    priscae sanctimoniae virgo,

    Tac. A. 3, 69: prisci Latini proprie appellati sunt ii, qui prius quam conderetur Roma, fuerunt, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: priscae Latinae coloniae appellatae sunt, ut distinguerent a novis, quae postea a populo dabantur, Fest. p. 241 Müll.:

    tempus,

    Ov. F. 1, 197.— Priscus has the accessory idea of venerable, and from the Augustan period is frequently applied to whatever dates from the earliest times, the golden age of Rome:

    prisca gens mortalium,

    Hor. Epod. 2, 2:

    priscus Inachus,

    id. C. 2, 3, 21:

    Pudor,

    id. C. S. 57:

    prisco more,

    Ov. F. 2, 282:

    prisco ritu,

    Plin. 12, 1, 2, § 3:

    priscum illud acumen, Brute, tuum,

    Juv. 4, 102:

    fides,

    Verg. A. 9, 79; Mart. 1, 40, 2.— Subst.: prisci, ōrum, m., the ancients:

    cum colerent prisci studiosius agros,

    Ov. F. 3, 779.—
    II.
    Transf.
    A.
    Former, previous ( poet.):

    quid si prisca redit Venus?

    Hor. C. 3, 9, 17:

    nomen,

    Ov. M. 14, 850; Spart. Hadr. 5.—
    B.
    Old-fashioned, i. e. strict, severe ( poet.):

    prisci praecepta parentis,

    Cat. 64, 159: Cato, Hor. C. 3, 21, 11:

    prisca supercilia,

    Verg. Cop. 34.—Hence, adv.: priscē, in the old-fashioned manner, strictly, severely (class. but rare):

    utrum me secum severe, et graviter, et prisce agere malit, an remisse, ac leniter, et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33.
    2.
    Priscus, i, m., a Roman surname, the elder.
    I.
    Of the first Tarquin: Priscus Tarquinius est dictus, quia prius fuit quam Superbus Tarquinius, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.; Liv. 1, 34.—
    II.
    Tarquinius Numicius Priscus, Liv. 2, 63.—
    III.
    Helvidius Priscus, Suet. Vesp. 15.—
    IV.
    Two Latin poets:

    Priscus uterque,

    Ov. P. 4, 16, 10 Burm. ad loc.

    Lewis & Short latin dictionary > prisci

  • 8 pistrinus

    1.
    pristĭnus, a, um, adj. [cf. priscus], former, early, original, primitive, pristine (class.):

    tua pristina dignitas et gloria,

    Cic. Fam. 1, 5, b, 2:

    labor meus pristinus,

    id. Sull. 9, 26:

    vestra pristina bonitas et misericordia,

    id. Rosc. Am. 52, 156:

    veterem consuetudinem fori et pristinum morem judiciorum requirere,

    id. Mil. 1, 1:

    odio pristino incensa mulier,

    id. Clu. 7, 18:

    pristinum animum erga populum Romanum conservare,

    Liv. 31, 2:

    pro pristina amicitiā,

    Nep. Eum. 4, 4:

    reminiscens pristini temporis,

    id. Alc. 6, 3:

    consuetudo,

    Caes. B. C. 1, 32:

    pristina omnium confirmatur opinio,

    id. ib. 3, 82:

    in pristinum statum redire,

    id. B. G. 7, 54; so,

    gloria,

    Verg. A. 10, 143:

    conjux,

    id. ib. 6, 473:

    mens,

    Ov. M. 3, 203:

    consulatus super pristinum quattuor gessit,

    Suet. Claud. 14:

    annotationes, Gell. praef.: pristina jura recipere,

    Gai. Inst. 1, 129.— Subst.: pristĭ-num, i, n., a former condition:

    in pristinum restituere,

    Nep. Timol. 1, 1.—
    II.
    In partic.
    A.
    Just past, preceding, previous, of yesterday:

    diei pristini perfidia,

    Caes. B. G. 4, 14:

    somnium pristinae noctis,

    Suet. Aug. 94.—
    B.
    = priscus, old-fashioned, old, former, early (ante-class. and postAug.):

    in vobis resident mores pristini,

    Plaut. Truc. prol. 6:

    tribus pristinum nomen possident,

    Col. 5, 1, 7:

    aetas,

    Claud. II. Cons. Stil. 124.
    2.
    pristīnus or pistrīnus, a, um, adj. [pristis for pistrix], of or belonging to (the constellation of) the Whale (post-Aug.):

    ex occasu pristini sideris,

    Col. 11, 2, 5; id. 11, 2, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > pistrinus

  • 9 pristinum

    1.
    pristĭnus, a, um, adj. [cf. priscus], former, early, original, primitive, pristine (class.):

    tua pristina dignitas et gloria,

    Cic. Fam. 1, 5, b, 2:

    labor meus pristinus,

    id. Sull. 9, 26:

    vestra pristina bonitas et misericordia,

    id. Rosc. Am. 52, 156:

    veterem consuetudinem fori et pristinum morem judiciorum requirere,

    id. Mil. 1, 1:

    odio pristino incensa mulier,

    id. Clu. 7, 18:

    pristinum animum erga populum Romanum conservare,

    Liv. 31, 2:

    pro pristina amicitiā,

    Nep. Eum. 4, 4:

    reminiscens pristini temporis,

    id. Alc. 6, 3:

    consuetudo,

    Caes. B. C. 1, 32:

    pristina omnium confirmatur opinio,

    id. ib. 3, 82:

    in pristinum statum redire,

    id. B. G. 7, 54; so,

    gloria,

    Verg. A. 10, 143:

    conjux,

    id. ib. 6, 473:

    mens,

    Ov. M. 3, 203:

    consulatus super pristinum quattuor gessit,

    Suet. Claud. 14:

    annotationes, Gell. praef.: pristina jura recipere,

    Gai. Inst. 1, 129.— Subst.: pristĭ-num, i, n., a former condition:

    in pristinum restituere,

    Nep. Timol. 1, 1.—
    II.
    In partic.
    A.
    Just past, preceding, previous, of yesterday:

    diei pristini perfidia,

    Caes. B. G. 4, 14:

    somnium pristinae noctis,

    Suet. Aug. 94.—
    B.
    = priscus, old-fashioned, old, former, early (ante-class. and postAug.):

    in vobis resident mores pristini,

    Plaut. Truc. prol. 6:

    tribus pristinum nomen possident,

    Col. 5, 1, 7:

    aetas,

    Claud. II. Cons. Stil. 124.
    2.
    pristīnus or pistrīnus, a, um, adj. [pristis for pistrix], of or belonging to (the constellation of) the Whale (post-Aug.):

    ex occasu pristini sideris,

    Col. 11, 2, 5; id. 11, 2, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > pristinum

  • 10 pristinus

    1.
    pristĭnus, a, um, adj. [cf. priscus], former, early, original, primitive, pristine (class.):

    tua pristina dignitas et gloria,

    Cic. Fam. 1, 5, b, 2:

    labor meus pristinus,

    id. Sull. 9, 26:

    vestra pristina bonitas et misericordia,

    id. Rosc. Am. 52, 156:

    veterem consuetudinem fori et pristinum morem judiciorum requirere,

    id. Mil. 1, 1:

    odio pristino incensa mulier,

    id. Clu. 7, 18:

    pristinum animum erga populum Romanum conservare,

    Liv. 31, 2:

    pro pristina amicitiā,

    Nep. Eum. 4, 4:

    reminiscens pristini temporis,

    id. Alc. 6, 3:

    consuetudo,

    Caes. B. C. 1, 32:

    pristina omnium confirmatur opinio,

    id. ib. 3, 82:

    in pristinum statum redire,

    id. B. G. 7, 54; so,

    gloria,

    Verg. A. 10, 143:

    conjux,

    id. ib. 6, 473:

    mens,

    Ov. M. 3, 203:

    consulatus super pristinum quattuor gessit,

    Suet. Claud. 14:

    annotationes, Gell. praef.: pristina jura recipere,

    Gai. Inst. 1, 129.— Subst.: pristĭ-num, i, n., a former condition:

    in pristinum restituere,

    Nep. Timol. 1, 1.—
    II.
    In partic.
    A.
    Just past, preceding, previous, of yesterday:

    diei pristini perfidia,

    Caes. B. G. 4, 14:

    somnium pristinae noctis,

    Suet. Aug. 94.—
    B.
    = priscus, old-fashioned, old, former, early (ante-class. and postAug.):

    in vobis resident mores pristini,

    Plaut. Truc. prol. 6:

    tribus pristinum nomen possident,

    Col. 5, 1, 7:

    aetas,

    Claud. II. Cons. Stil. 124.
    2.
    pristīnus or pistrīnus, a, um, adj. [pristis for pistrix], of or belonging to (the constellation of) the Whale (post-Aug.):

    ex occasu pristini sideris,

    Col. 11, 2, 5; id. 11, 2, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > pristinus

  • 11 Приск

    Универсальный русско-английский словарь > Приск

  • 12 Приск Фригийский

    Универсальный русско-английский словарь > Приск Фригийский

  • 13 Прискус

    Christianity: Priscus

    Универсальный русско-английский словарь > Прискус

  • 14 степной бизон, он же степной зубр

    Paleontology: (Bison priscus) steppe bison

    Универсальный русско-английский словарь > степной бизон, он же степной зубр

  • 15 GAMALL

    * * *
    (gömul, gamalt), a.
    1) old;
    á gamals aldri, in his old age;
    opt er gott þat er gamlir kveða, old men’s sayings are often good;
    2) old, aged, of a certain age;
    hve gamall maðr ertu, how old art thou?
    tólf vetra (gen.) gamall, twelve years old.
    * * *
    contr. forms, gamlan, gamla, gamlir, gamlar, gömlum, etc., fem. sing. and neut. pl. gömul; neut. sing. gamalt; the compar. and superl. from a different root, viz. compar. ellri, superl. ellztr, mod. eldri eldstr or elztr: [not recorded in Ulf., who renders αρχαιος by alþeis; but in A. S. gamol and gomel occur, although rarely even in Beowulf; in mod. Engl. and Germ. it is lost, but is in full use in all Scandin. dialects; Swed. gammal; Dan. gammel; Norse gamal, fem. gomol, Ivar Aasen]:
    I. old, Lat. senex; in the sayings, þeygi á saman gamalt og ungt, Úlf. 3. 44; opt er gott þat er gamlir kveða, Hm. 134, Fb. i. 212; íllt að kenna gömlum hundi að sitja; gamlir eru elztir, old are the eldest, i. e. the most cunning, clever; tvisvar verðr gamall maðr barn; engi verðr eldri en gamall; en þótt konungr þessi sé góðr maðr … þá mun hann þó eigi verða ellri en gamall, Fms. iv. 282; faðir minn var gamall, Nj. 31; g. spámaðr, an old spae-man, 656 B. 12; hence gamals-aldr, m. old age, Ld. 4, Fms. ii. 71: compds, af-garnall, fjör-g., eld-g., q. v.; cp. also ör-gemlir = Germ. uralt, a giant in Edda.
    2. grown up, old, of animals; arðr-uxi gamall, Grág. i. 502; gamlir sauðir, old rams; gjalda grís fyrir gamalt svín, Ó. H. 86; fyrr á gömlum uxanum at bæsa en kálfinum, a pun, Fms. vi. 28.
    3. old, of things, freq. in mod. usage, but the ancients use gamall of persons or living things, and distinguish between gamall and forn (q. v.); a man is ‘gamall,’ but he wears ‘forn’ klæði ( old clothes), thus in the verse Fms. xi. 43 gamall prob. refers to Gorm and not to land; Merl. 1. 61 is corrupt; vide gjallr (below); gamall siðr, Anal. 187, does not appear in Fb. iii. 401 (the original of the mod. text in Anal.)
    II. old, aged, of a certain age; nokkurra vetra gamall, some years old, Fms. xi. 78; fjögurra vetra gömul, Þiðr. 221; hve gamall maðr ertu, how old art thou? Ísl. ii. 220; tólf vetra gamall, 204; fimm, sex, vetra gamall, Grág. i. 502; vetr-gamall, a winter old; árs-gamall, a year old; misseris-gamall, half a year old; nætr-g., a night old, etc.
    III. in pr. names, hinn Gamli is added as a soubriquet, like ‘major’ in Lat., to distinguish an older man from a younger man of the same name; hinn gamli and hinn ungi also often answer to the Engl. ‘father and son;’ thus, Hákon Gamli and Hákon Ungi, old and young H., Fms.; also, Jörundr Gamli, Ketilbjörn Gamli, Örlygr Gamli, Bragi Gamli, Ingimundr hinn Gamli, etc., vide Landn.; Ari hinn Gamli, Bs. i. 26, to distinguish him from his grandson Ari Sterki; cp. the Lat. Cato Major: in some of the instances above it only means the old = Lat. priscus.
    B. The compar. is ellri and superl. ellztr; eigi ellra en einnar nætr, 1812. 57; fjórtan vetra gamall eðr ellri, K. Á. 190; enir ellri synir Brjáns, Nj. 269; inn ellzti, 38; ellztr bræðranna, Grág. i. 307; hann var ellztr, Eg. 27, Fms. i. 20, passim.

    Íslensk-ensk orðabók > GAMALL

  • 16 lucumō

        lucumō ōnis, m    [Etrusc. lauchme, one possessed], an Etruscan priest ; hence, as a proper name, the son of Demaratus of Corinth, afterwards king Tarquinius Priscus, L.
    * * *
    one possessed; an Etrurian

    Latin-English dictionary > lucumō

  • 17 prīscē

        prīscē adv.    [1 priscus], in ancient style, summarily: agere.

    Latin-English dictionary > prīscē

  • 18 Tanaquil

        Tanaquil īlis, f     the wife of Tarquinius Priscus, L.: Tanaquil tua (of a woman versed in necromancy), Iu.

    Latin-English dictionary > Tanaquil

  • 19 tarquinius

    Etruscan name; (Ttarquinius Priscus, 5th Roman king; Ttarquinius Superbus, last king 534-510 BC)

    Latin-English dictionary > tarquinius

  • 20 Прикс Оксеррский, мч.

    (ум. ок. 272; катол. св., д. п. 26 мая) St. Prix [Priscus] of Auxerre, m.

    Русско-английский словарь религиозной лексики > Прикс Оксеррский, мч.

См. также в других словарях:

  • Priscus — de Panium (détail du Régal d Attila de Mór Than) Priscus (ou : Priscus Panoniensis, Priscus Panita[1]), né à Panium (actuel village de Rumeli Feneri, dans le district de Sarıyer à Istanbul), est un historien grec d origine …   Wikipédia en Français

  • PRISCUS — PRISCUS, a Jewish agent of the Frankish king Chilperic I (561–584). In 581 Chilperic engaged Priscus in a religious debate in the presence of Bishop gregory of tours . Courageously rejecting the arguments of the king, Priscus stated that God does …   Encyclopedia of Judaism

  • Priscus — was from Panium (in Thrace) living in the Roman Empire during the 5th century. He was a diplomat, sophist and historian. He accompanied Maximin, the ambassador of Theodosius II, to the court of Attila in 448. During the reign of Marcian (450… …   Wikipedia

  • Priscus — Priscus, I. Name der Glieder von Familien der Flavia, Julia, bes. der Servilia gens, welche den Beinamen Structus führen: 1) Publ. Servilius P. Structus, Consul 495 v. Chr., Freund der Plebejer, brachte dieselben beim Einfall der Volsker, da sie… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Priscus — Den Namen Priscus (griechisch Priskos) trugen Quintus Cornelius Priscus, römischer Militär zu Zeit des Tiberius Sextus Subrius Dexter Cornelius Priscus, römischer Suffektkonsul Gaius Iulius Priscus, ein römischer Politiker und Prätorianerpräfekt… …   Deutsch Wikipedia

  • Priscus, S. (14) — 14S. Priscus, Ep. M. (1. Sept.). Der hl. Priscus war, der Sage nach, Einer der 72 Jünger Jesu und jener Hausvater, in dessen Hause Christus das letzte Abendmahl gefeiert hat. Er begleitete den hl. Petrus nach Rom und ward von ihm zum ersten… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Priscus, S.S. (8) — 8S.S. Priscus, Cottus2 et Soc. M. M. (26. Mai). Diese hhl. Martyrer zu Toucysur Yonne (Cociacum) im Bisthume Auxerre (Antisiodorum) wurden mit vielen andern Christen, wahrscheinlich unter der Regierung des Kaisers Aurelianus um das Jahr 273… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Priscus, SS. (1) — 1SS. Priscus ot Soc. M. M. (4. Jan.). Die hhl. Priscus, ein Priester, Priscillianus1, ein Diacon (bei Piazza I. 32 heißt er einfach Kleriker), und Benedicta1, eine Frau, welche den heil. Schleier genommen hatte, litten zu Rom den Martertod. Die… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • PRISCUS — I. PRISCUS alio nomine Iulius, a Vitellio, cum Alfeno Varo, Apenninum cum 14. praetoriis cohortibus et omnibus Equitum alis obsidere iussus. Tacit. Hist. l. 3. c. 55. Praefuit, subeodem, praetoriis cohortibus ac victis partibus, se ipsum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Priscus, S. (15) — 15S. Priscus et Soc. (1. Sept.). Die hhl. Priscus, Castrensis2, Tamarus, Rosius, Heraclius20, Secundinus, Adjutor5, Marcus37, Augustus3, Elpidius5, Canion2 u. Vindonius, Bekenner u. wenigstens zum Theil Bischöfe aus Afrika, welche zur Zeit der… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Priscus, S. (17) — 17S. Priscus, Crescens8, Evagrius4 et Soc. M. M. (1. Oct.) Die hhl. Priscus, Crescens (Crescentius) u. Evagrius litten zu Tomi in Untermösien, und mit ihnen wahrscheinlich zu gleicher Zeit und an gleichem Orte auch die hh. Denegothia (Demergotha) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»