-
1 Tacitus
Tacitus -
2 tacitus
tacitus tacitus, a, um молчаливый -
3 tacitus
tacitus tacitus, a, um бесшумный -
4 tacitus
tacitus tacitus, a, um тайный -
5 tacitus
tacitus tacitus, a, um безмолвный -
6 tacitus
tacitus adj. [P. of taceo], passed in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned: duo capita epistulae tuae tacita mihi relinquenda sunt: Quis te, Cato, tacitum relinquat? V.: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., L.— Done without words, assumed as of course, silent, implied, tacit: quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri: indutiae, L.— Done in silence, silent, secret, hidden, concealed: ut tacitum iudicium ante comitia fieret: tacito quodam sensu quae sint... recta ac prava diiudicant: pudor, O.: Dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā, unobserved, V.—As subst n., a secret: taciti volgator, O.— Not speaking, without utterance, silent, still, quiet, noiseless, mute: quae (patria) tecum tacita loquitur: si quam coniecturam adfert hominibus tacita corporis figura: si mori tacitum oportet, taceamus, i. e. without making a defence, L.: ut forte legentem Aut tacitum impellat, i. e. meditating, H.: pro sollicitis non tacitus reis, outspoken, H.: tacitā fistula cum lyrā, H.: totum pererrat Luminibus tacitis, with silent glances, V.: nemus, quiet, V.: limen, V.: nox, O.—As subst n.: surgens Per tacitum Ganges, in its silent course, V.* * *tacita, tacitum ADJsilent, secret -
7 Tacitus
-
8 Tacitus
-
9 tacitus
[st1]1 [-] tăcĭtus, a, um: - [abcl][b]a - silencieux, qui ne parle pas, qui se tait, discret. - [abcl]b - dont on ne parle pas, passé sous silence, caché, intime. - [abcl]c - non exprimé formellement, tacite.[/b] - tacita lumina, Virg.: yeux sans expression. - aliquid tacitum relinquere (tenere): passer qqch sous silence, tenir une chose secrète. - tacita assensio, Cic.: accord tacite. - tacitum judicium, Cic.: jugement à huis clos. [st1]2 [-] Tăcĭtus, i, m.: Tacite (historien). - Taciti (au plur.): des hommes comme Tacite. - voir hors site Tacite.* * *[st1]1 [-] tăcĭtus, a, um: - [abcl][b]a - silencieux, qui ne parle pas, qui se tait, discret. - [abcl]b - dont on ne parle pas, passé sous silence, caché, intime. - [abcl]c - non exprimé formellement, tacite.[/b] - tacita lumina, Virg.: yeux sans expression. - aliquid tacitum relinquere (tenere): passer qqch sous silence, tenir une chose secrète. - tacita assensio, Cic.: accord tacite. - tacitum judicium, Cic.: jugement à huis clos. [st1]2 [-] Tăcĭtus, i, m.: Tacite (historien). - Taciti (au plur.): des hommes comme Tacite. - voir hors site Tacite.* * *Tacitus, tacita, tacitum, pen. cor. Plautus. Qui ne dit mot, Tout coy, Qui se taist.\Tu abi tacitus tuam viam. Plaut. Sans dire mot.\Quid est? C. tacitus, citius audies. Terent. Tais toy.\Corripuit derepente tacitus sese ad filiam. Terent. Sans dire mot.\Tacitus, Passiue aliquando accipitur. Virgil. Cic. Teu, De qui on se taist, et ne parle on point.\Prima duo capita epistolae tuae tacita mihi relinquenda sunt. Cic. Teuz.\Affectu tacito laetari. Ouid. Par affection et amour secrete, En soymesme.\Annis tacitis senescimus. Ouidius. Qui passent et coulent sans quasi qu'on s'en appercoive.\Caelo tacito labentia sydera. Virgil. De nuict quand il ne se fait aucun bruit.\Cursus tacitus fluminis. Ouid. Sans bruit.\Tacita esse poterit in id dignitas nostra? Cic. Se pourra on taire, etc.\Dolor tacitus. Ouid. Couverte, Cachee.\Dulcedine tacita tangere pectus. Lucret. Interieure et occulte.\Tacita corporis figura coniecturam affert hominibus. Cic. Le pourfil de l'homme, sa figure, contenance et maintien, sans l'avoir ouy parler.\Furtum tacitum. Ouid. Larrecin faict en tapinois.\Mente tacita gerit vulnus. Ouid. Elle porte en son coeur grand ennuy sans dire mot.\Moestitia tacita. Liu. Une tristesse dequoy on se taist.\Murmure tacita venerantur numen. Ouid. En parlant tout bas.\Nox tacita. Ouid. En laquelle touts animaulx se taisent.\Tacito ipso officio et studio, quod habebat erga propinquum suum, quemuis commoueret. Cic. Le soing, solicitude et empeschement dont on le voit empesché, et qu'il monstre sans parler, esmouveroit chascun à pitié.\Os tacitum praebere alicui. Cic. Presenter son visage aux coups et aux injures sans dire mot.\Pisces taciti. Ouid. Muets.\Timor tacitus. Lucret. Qui fait taire.\Voce tacita dicere aliquid. Ouid. A basse voix, Tout bas. -
10 tacitus [1]
1. tacitus, a, um, PAdi. (v. taceo), I) passiv: A) was verschwiegen wird, wovon man schweigt, unbesprochen, alqd tacitum relinquere, stillschweigend vorbeilassen, Cic.: alqd tacitum tenere, bei sich behalten, Cic.: ebenso alqd (dolorem, gaudium) tacitum continere, Liv.: tacitum pati alqd, stillschweigend ertragen, Liv.: aber non feres tacitum, ich werde nicht schweigen, Cic.: ne id quidem ab Turno tulisse tacitum, Turnus habe auch dazu nicht geschwiegen, Liv.: ut tacitum feras, daß ich dazu schweige, Liv.: tacita ut haec auferas, ohne daß ich davon spreche, Plaut. – subst., tacitum, ī, n., das Geheimnis, taciti vulgator, Ov. am. 3, 7, 51. – B) übtr.: 1) was ohne Worte, ohne ausdrückliche Bestimmung angenommen wird, stillschweigend, consensus, Iustin.: assensio, Cic.: indutiae, insgeheim gemacht, nicht verabredet, Liv.: exceptio, Cic.: fideicommissum, Quint. – 2) was im stillen geschieht, still, geheim, offensiones, Vell.: vulnus, Verg.: iudicium, Cic.: ira, pudor, Ov.: sensus, dunkles Gefühl, Cic. – II) aktiv: A) von dem, der nicht redet, schweigend, still (Ggstz. loquax), mulier, Plaut.: concilium, Liv.: me tacito, wenn ich schweige, Cic.: hoc tacitus praeterire non possum, Cic.: contumeliam tacitus tulit, Liv.: tacitus alci os meum praebeo (zeige meine Stirn), Cic.: tacitum impellat, den, der still für sich (in Gedanken versunken) ist, Hor.: ›o te cerebri felicem‹ aiebam tacitus (für mich hin), Hor.: tacita lumina, stiere Augen, Verg. – häufig statt des Adv., mirari secum tacitus, Hor.: tacita tecum loquitur patria, Cic. – B) übtr., von dem, was kein Geräusch macht, mit keinem Geräusche, Klange usw. verbunden ist, schweigend, schweigsam, still, fistula, Hor.: fulmen, Lucr.: domus, Mart.: aër, Mart.: nemus, Verg.: aqua, Ov.: nox, Ov.: vox, flüsternde, Ov.: preces, Apul.: exspectatio, Cic. – subst., tacitum, ī, n., die Stille, trahitur Gangesque Padusque per tacitum mundi, durch unterirdische Höhlen, Lucan. 10, 253: surgens per tacitum Ganges, im stillen, ohne Geräusch, Verg. Aen. 9, 31: u. so Sil. 10, 353; 12, 554 u.a.
-
11 tacitus
1. tacitus, a, um, PAdi. (v. taceo), I) passiv: A) was verschwiegen wird, wovon man schweigt, unbesprochen, alqd tacitum relinquere, stillschweigend vorbeilassen, Cic.: alqd tacitum tenere, bei sich behalten, Cic.: ebenso alqd (dolorem, gaudium) tacitum continere, Liv.: tacitum pati alqd, stillschweigend ertragen, Liv.: aber non feres tacitum, ich werde nicht schweigen, Cic.: ne id quidem ab Turno tulisse tacitum, Turnus habe auch dazu nicht geschwiegen, Liv.: ut tacitum feras, daß ich dazu schweige, Liv.: tacita ut haec auferas, ohne daß ich davon spreche, Plaut. – subst., tacitum, ī, n., das Geheimnis, taciti vulgator, Ov. am. 3, 7, 51. – B) übtr.: 1) was ohne Worte, ohne ausdrückliche Bestimmung angenommen wird, stillschweigend, consensus, Iustin.: assensio, Cic.: indutiae, insgeheim gemacht, nicht verabredet, Liv.: exceptio, Cic.: fideicommissum, Quint. – 2) was im stillen geschieht, still, geheim, offensiones, Vell.: vulnus, Verg.: iudicium, Cic.: ira, pudor, Ov.: sensus, dunkles Gefühl, Cic. – II) aktiv: A) von dem, der nicht redet, schweigend, still (Ggstz. loquax), mulier, Plaut.: concilium, Liv.: me tacito, wenn ich schweige, Cic.: hoc tacitus praeterire non possum, Cic.: contumeliam tacitus tulit, Liv.: tacitus alci os meum praebeo (zeige meine Stirn), Cic.: tacitum impellat, den, der still für sich (in Gedanken————versunken) ist, Hor.: ›o te cerebri felicem‹ aiebam tacitus (für mich hin), Hor.: tacita lumina, stiere Augen, Verg. – häufig statt des Adv., mirari secum tacitus, Hor.: tacita tecum loquitur patria, Cic. – B) übtr., von dem, was kein Geräusch macht, mit keinem Geräusche, Klange usw. verbunden ist, schweigend, schweigsam, still, fistula, Hor.: fulmen, Lucr.: domus, Mart.: aër, Mart.: nemus, Verg.: aqua, Ov.: nox, Ov.: vox, flüsternde, Ov.: preces, Apul.: exspectatio, Cic. – subst., tacitum, ī, n., die Stille, trahitur Gangesque Padusque per tacitum mundi, durch unterirdische Höhlen, Lucan. 10, 253: surgens per tacitum Ganges, im stillen, ohne Geräusch, Verg. Aen. 9, 31: u. so Sil. 10, 353; 12, 554 u.a. -
12 Tacitus [2]
2. Tacitus, ī, m., röm. Eigenname, unter dem bes. bekannt I) Cornelius Tacitus, der größte röm. Historiker der Kaiserzeit, geb. 55 od. 56 n. Chr., unter Trajan, Zeitgenosse u. Freund des jüngeren Plinius, Plin. ep. 2, 1, 6 u. 11, 2. Sidon. epist. 4, 14 u. 22. Vopisc. Tac. 10, 2: Plur. Taciti, Männer wie Tacitus, Vopisc. Prob. 2, 7. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 333 f. – II) M. Claudius Tacitus od. (nach anderen) Aurelius Tacitus, röm. Kaiser, reg. 275–276 n. Chr., Vopisc. Tac. 1 sqq.; Aurel. 40 sq. Aur. Vict. de Caes. 36. Eutr. 9, 16.
-
13 Tacitus
2. Tacitus, ī, m., röm. Eigenname, unter dem bes. bekannt I) Cornelius Tacitus, der größte röm. Historiker der Kaiserzeit, geb. 55 od. 56 n. Chr., unter Trajan, Zeitgenosse u. Freund des jüngeren Plinius, Plin. ep. 2, 1, 6 u. 11, 2. Sidon. epist. 4, 14 u. 22. Vopisc. Tac. 10, 2: Plur. Taciti, Männer wie Tacitus, Vopisc. Prob. 2, 7. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 333 f. – II) M. Claudius Tacitus od. (nach anderen) Aurelius Tacitus, röm. Kaiser, reg. 275-276 n. Chr., Vopisc. Tac. 1 sqq.; Aurel. 40 sq. Aur. Vict. de Caes. 36. Eutr. 9, 16. -
14 Tacitus
1.tăcĭtus, a, um, Part. and P. a. of taceo.2.Tăcĭtus, i, m. [v. taceo, P. a., C.], a Roman proper name; esp.,I.Cornelius Tacitus, the greatest Roman historian of the imperial epoch, born between A. D. 50 and A. D. 60;II.flourished under Trajan, and was a friend of the younger Pliny,
Plin. Ep. 2, 1, 6; 2, 11, 2; Sid. Ep. 4, 14; 4, 22.—M. Claudius Tacitus, Roman emperor A. D. 275, Vop. Tac. 1 sqq.; Eutr. 9, 16; Aur. Vict. Caes. 36. -
15 tacitus
1.tăcĭtus, a, um, Part. and P. a. of taceo.2.Tăcĭtus, i, m. [v. taceo, P. a., C.], a Roman proper name; esp.,I.Cornelius Tacitus, the greatest Roman historian of the imperial epoch, born between A. D. 50 and A. D. 60;II.flourished under Trajan, and was a friend of the younger Pliny,
Plin. Ep. 2, 1, 6; 2, 11, 2; Sid. Ep. 4, 14; 4, 22.—M. Claudius Tacitus, Roman emperor A. D. 275, Vop. Tac. 1 sqq.; Eutr. 9, 16; Aur. Vict. Caes. 36. -
16 Tacitus
n. Marcus Tacitus (276 vChr), Romeins heerser, opvolger van Aurelius; Publius Cornelius Tacitus (120-55 vChr), Romeinse geschiedschrijver, schrijver van "Histories"en de "Germania -
17 tacitus
I 1. a, umpart. pf. к taceo2. adj.1) тайный, неоглашаемый, о котором не говорят (aliquid tacitum relinquere или tenere C)2) молчаливый, невыраженный ( assensio C)3) тайный, секретный (judicium C; vulnus V)tacito quodam sensu C — по какому-то тайному чувству, бессознательно, безотчётноsperasti t. meā decedĕre terrā V — ты надеялся втихомолку уехать из моей страныid t. taceas Pl — сохрани это в тайне4) неговорящий, молчащийhoc t. praeterire non possum C — этого я не могу обойти молчаниемnon feres tacitum C — ты не добьёшься молчания (от меня), т. е. я сумею ответитьtacitum ferre aliquid ab aliquo L — не добиться ответа от кого-либо насчёт чего-л.5)а) безмолвный ( exspectatio C); тихий, бесшумный ( nemus V)б) смутный, неясный ( sensus C); беззвучный, шепчущий ( vox O); чуть слышный (rumor, sc. fluminis Aug). — см. тж. tacitumII Tacitus, ī m.1) P. Cornelius T., римск. историк, род. ок. 55 г. н. э. в Интерамне, умер после 111 г.; автор «Annales», «Historiae», «Dialogus de Oratoribus», «Agricola», «Germania»2) M. Claudius T., римск. император с 25 сентября 275 г. н. э. по апрель 276 г. н. э. Vop, AV -
18 Tacitus
-
19 Tacitus
n. 타키투스 Publius Cornelius \Tacitus (55?-120?)(로마의 역사가) -
20 tacitus
(adi.) 1) молчащий, а) неговорящий, qui tacitus sequitur, прот. qui sermone pudicitiam attentat (1. 15 § 22 D. 47, 10);b) не выраженный на словах, непрямой, tacite (adv.) подразумеваемым образом (1. 2 pr. D. 2, 14. 1. 2 § 6 D. 44, 4. 1. 32 § 1. cf. 1. 35 D. 1, 3. 1. 27 § 9 D. 2, 14. 1. 6. cf. 1. 3. 4 pr. D. 20, 2);
tac. pignus (1. 4 § 1 eod. 1. un. § 1 C. 5, 13. 1. 1 C. 6, 43. 1. 13 § 2 D. 12, 6. 1. 75 D. 21, 2);
excipi (1. 9 D. 8, 1. 1. 2 § 3 D. 13, 4. 1. 99 D. 35, 1);
tac. conditio (1. 68 D. 23, 3. 1. 49 § 2 D. 46, 1. 1. 47 § 1 D. 2, 14. 1. 67 § 3 D. 31. 1. 67 D. 29, 2);
2) тайно, особ. по отношению к фидеикоммиссам, составляемым тайным образом, in fraudem legis, в пользу лиц, которые не имели для того должной правоспособности, qui capere non possunt (1. 17 § 2 D. 22, 1. 1. 3 D. 22, 3. 1. 43 § 3 D. 28, 6. 1. 83 D. 29, 2. 1. 103. 123 § 1 D. 30).tac. substitutio (1. 25 D. 28, 5. 1. 5. 30 § 2 D. 34, 4).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > tacitus
См. также в других словарях:
TACITUS° — (c. 55–120), Roman historian. He viewed judea as yet another province of the Roman Empire, mentioning it with Syria as asking for a lighter tribute upon tiberiu s accession (Annals 2: 42) and relating that it was added to Syria after agrippa i s… … Encyclopedia of Judaism
Tacĭtus — Tacĭtus, 1) Cajus od. Publius Cornelius T., römischer Geschichtschreiber, geb. um 54 n. Chr. angeblich in Interamna, trat frühzeitig in Rom als Sachwalter auf, heirathete 78 die Tochter des Jul. Agricola, wurde unter Vespasian 78 (79) Quästor,… … Pierer's Universal-Lexikon
Tacitus — Tacĭtus, Marcus Claudius, röm. Kaiser 275 276 n. Chr., von meuterischen Soldaten ermordet … Kleines Konversations-Lexikon
Tacitus [2] — Tacĭtus, Cornelius, röm. Geschichtschreiber, geb. um 55 n. Chr., gest. nach 117; schrieb: »Dialogus de oratoribus«, über den Verfall der Beredsamkeit in der Kaiserzeit, »De vita et moribus Julii Agricolae«, eine Biographie seines Schwiegervaters … Kleines Konversations-Lexikon
Tacitus [1] — Tacitus, Publius Cornelius, der letzte große Historiker der alten Römer, geb. um 54 n. Chr., studierte die Redekunst u. Rechtswissenschaft, machte Reisen bis Britannien und wahrscheinlich auch in Germanien u. betrat die öffentliche Laufbahn unter … Herders Conversations-Lexikon
Tacitus [2] — Tacitus, M. Claudius III., der ein Nachkomme des großen Historikers sein wollte, war bereits ein Greis, als er nach einer 6monatlichen Thronerledigung auf wiederholtes Verlangen des Heeres vom Senate am 25. März 275 zum Nachfolger des Kaisers… … Herders Conversations-Lexikon
tacitus — index implicit, tacit Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Tacitus — [tas′ə təs] (Publius Cornelius) A.D. 55? 120?; Rom. historian … English World dictionary
Tacitus — Publius Cornelius Tacitus (* um 58 n. Chr.; † um 120) war ein bedeutender römischer Historiker und Senator. Inhaltsverzeichnis 1 Name und Familie 2 Leben 3 Werke 3.1 Allgemeine … Deutsch Wikipedia
Tacitus — For other uses, see Tacitus (disambiguation). Tacitus Occupation Senator, consul, governor, historian Genres … Wikipedia
Tacitus — /tas i teuhs/, n. Publius Cornelius /pub lee euhs/, A.D. c55 c120, Roman historian. * * * in full Publius Cornelius Tacitus born AD 56 died с 120 Roman orator, public official, and historian. After studying rhetoric, he began his career with a… … Universalium