Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Stoicus

  • 1 Stoicus

    Stōicus, a, um (Στωϊκός), zur stoischen Philosophie gehörig, stoisch, schola, Cic.: libelli, Hor.: secta, Sen. u. Hieron.: philosophus, Schol. Iuven.: philosophi, Vulg.: sententia, Sen.: disciplina, Gell.: sapientia, Solin.: Stoicum est (es ist ein Satz der Stoiker) quidem nec admodum credibile ›nullum esse pilum etc.‹, Cic. Acad. 2, 85. – subst., a) Stōicus, ī, m., der Stoiker, stoische Philosoph, Cic. u. Hor.: Plur., Stoici, Cic. u.a. – b) Stōica, ae, f. (sc. secta), die stoische Sekte, Porphyr. Hor. ep. 1, 1, 16. – c) Stōica, ōrum, n., stoische Philosophie, Cic. de nat. deor. 1, 15.

    lateinisch-deutsches > Stoicus

  • 2 Stoicus

    Stōicus, a, um (Στωϊκός), zur stoischen Philosophie gehörig, stoisch, schola, Cic.: libelli, Hor.: secta, Sen. u. Hieron.: philosophus, Schol. Iuven.: philosophi, Vulg.: sententia, Sen.: disciplina, Gell.: sapientia, Solin.: Stoicum est (es ist ein Satz der Stoiker) quidem nec admodum credibile ›nullum esse pilum etc.‹, Cic. Acad. 2, 85. – subst., a) Stōicus, ī, m., der Stoiker, stoische Philosoph, Cic. u. Hor.: Plur., Stoici, Cic. u.a. – b) Stōica, ae, f. (sc. secta), die stoische Sekte, Porphyr. Hor. ep. 1, 1, 16. – c) Stōica, ōrum, n., stoische Philosophie, Cic. de nat. deor. 1, 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Stoicus

  • 3 Stoicus

    Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:

    schola,

    Cic. Fam. 9, 22 fin.:

    secta,

    Sen. Ep. 123, 14:

    sententia,

    id. ib. 22, 7:

    libelli,

    Hor. Epod. 8, 15:

    turba,

    Mart. 7, 69, 4:

    dogmata,

    Juv. 13, 121:

    disciplina,

    Gell. 19, 1, 1:

    Stoicum est,

    it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:

    non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,

    Sen. Ep. 13, 4:

    est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,

    Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—
    2.
    Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:

    agere austere et Stoice,

    Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Stoicus

  • 4 Stōicus

        Stōicus adj., Στωι+κόσ, of the Stoic philosophy, of Stoics, Stoic, C., H., Iu.—As subst m., a Stoic, C., H.—Plur n. as subst, the Stoic philosophy.
    * * *
    Stoica, Stoicum ADJ

    Latin-English dictionary > Stōicus

  • 5 stoicus

    †°stoicus, a, um, Stoic, A. 17:18.*

    English-Latin new dictionary > stoicus

  • 6 Stoicus

    I Stōicus, a, um (греч.) II Stōicus, ī m.
    стоик, философ стоической школы C, H

    Латинско-русский словарь > Stoicus

  • 7 Stoicus

    , a, um
      стоический;
       stoicus, i
    (m,f,n)
      стоик, философ стоич. школы

    Dictionary Latin-Russian new > Stoicus

  • 8 stoicus

    стоический (1. 2 D. 1, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > stoicus

  • 9 stoicus

    , i m
      стоик, философ стоической школы

    Dictionary Latin-Russian new > stoicus

  • 10 Rattus stoicus

    2. RUS
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Rattus stoicus

  • 11 Стоический

    - stoicus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Стоический

  • 12 Stoica

    Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:

    schola,

    Cic. Fam. 9, 22 fin.:

    secta,

    Sen. Ep. 123, 14:

    sententia,

    id. ib. 22, 7:

    libelli,

    Hor. Epod. 8, 15:

    turba,

    Mart. 7, 69, 4:

    dogmata,

    Juv. 13, 121:

    disciplina,

    Gell. 19, 1, 1:

    Stoicum est,

    it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:

    non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,

    Sen. Ep. 13, 4:

    est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,

    Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—
    2.
    Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:

    agere austere et Stoice,

    Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Stoica

  • 13 Stoiker

    Stoiker, Stoicus philosophus, u. bl. Stoicus; Stoicae sectae philosophus.

    deutsch-lateinisches > Stoiker

  • 14 vollkommen

    vollkommen, plenus (im allg., dem weder an Inhalt noch an Zahl, Umfang etwas fehlt; auch = wohlbeleibt). – integer (nicht verstümmelt, verkürzt, vollständig). – corpulentus (wohlbeleibt). – absolutus. perfectus. verb. absolutus et perfectus. perfectus atque absolutus. exp letus et perfectus (von höchster Vollendung, vollendet, z.B. absol. philosophus od. Stoicus: u. perf. orator: u. expl. et perf. forma virtutis). – verus. germanus (wirklich, echt, z.B. Stoicus). – etw. v. machen, alqd absolvere (etwas vollenden, so daß nichts daran fehlt, z.B. beneficium); cumulare alqd (einer Sache die Krone aufsetzen, z.B. gaudium). – v. (stark) werden, corpus facere. Adv. perfecte. absolute (z.B. – alqm perf. beatum putare). – plane. prorsus. omnino (gänzlich, s. »durchaus« den Untersch.). – Häufig auch (wenn es = durchaus) durch den Superlativ, z.B. v. richtig, rectissime; oder durch quidam oder quasi quidam, z.B. v. unglaublich, quidam incredibilis: hart u. v. eisern, durus et quasi ferreus quidam.

    deutsch-lateinisches > vollkommen

  • 15 wahr

    wahr, verus. sincērus (nicht erkünstelt, aufrichtig); verb. verus et sincerus (z.B. Stoicus). – germanus (leibhaftig, echt, z.B. Stoicus: u. ironia). ipse ( selbst, in eigener Person. z.B. ipse populus Romanus). – w. Nutzen, solida utilitas: der w. Weise, vere sapiens: kein w. Wort reden, nihil ad veritatem loqui: es ist kein w. Wort daran, tota res ficta est. – es ist w., verum est. res ita se habet. res veritate nititur (im allg.); non nego. concedo. fateor (ich leugne es nicht, gestehe es ein, wenn man etwas im Sprechen zugibt): das ist freilich wahr, aber etc., sunt ista, sed etc. – es ist nicht wahr, falsum est. Advvere; sincēre. – w. reden, vere loqui; sincere pronuntiare: etw. w. machen, re od. exitu comprobare alqd: w. werden, exitu comprobari: die Träume werden w., somnia evadunt. – nicht wahr? nonne? ain to? auch opinor, ut opinor. – so wahr (als) ich lebe, ich weiß, ita vivam, ut scio: so wahr (als) ich lebe. ich weiß nicht, ne vivam, si scio: so wahr (als) mir Gott helfe! ita me deus iuvet!: so wahr (als) mir Gott helfe. wünsche ich dir lange zu leben! sic me deus adiuvet, ut diu vivas!

    deutsch-lateinisches > wahr

  • 16 balbutio

    balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer.    - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément.    - Cic. Tusc. 5, 75.    - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant.    - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots.    - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.
    * * *
    balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer.    - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément.    - Cic. Tusc. 5, 75.    - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant.    - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots.    - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.
    * * *
        Balbutio, balbutis, pen. prod. balbutire. Cic. Beguoyer.

    Dictionarium latinogallicum > balbutio

  • 17 gens

    gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches].    - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne.    - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.].    - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang].    - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7.    - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux.    - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton.    - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce.    - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple.    - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53].    - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38.    - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques].    - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité.    - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.].    - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ?    - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ?    - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part.    - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2.    - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains].    - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4.    - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus.    - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.
    * * *
    gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches].    - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne.    - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.].    - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang].    - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7.    - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux.    - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton.    - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce.    - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple.    - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53].    - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38.    - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques].    - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité.    - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.].    - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ?    - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ?    - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part.    - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2.    - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains].    - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4.    - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus.    - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.
    * * *
        Gens, gentis, foe. gen. Virgil. Une gent et nation.
    \
        Furua gens. Iuuen. Ethiopiens.
    \
        Odorifera gens. Ouid. Les Arabes.
    \
        Togata gens. Virgil. Les Romains.
    \
        Gens AElia. Festus. La famille et race.
    \
        Gente ad eum rediit haereditas. Cic. Par droict d'agnation.
    \
        Vbicunque terrarum et gentium. Cic. Par tout, En touts pays.

    Dictionarium latinogallicum > gens

  • 18 STOIC

    [A]
    STOICUS (-A -UM)
    PATIENS (-ENTIS)
    [NPR]
    STOICUS (-I) (M)

    English-Latin dictionary > STOIC

  • 19 germanus

    I germānus, a, um [ germen ]
    1) родной или единокровный (frater, soror C etc.)
    2) близкий, родной, братский
    3) истинный, настоящий, подлинный (justitia, patria C; germanissimus Stoicus C)
    II germānus, ī m. (sc. frater) III Germanus, a, um [ Germania ]
    германский O, Pers, VP, T etc.
    IV Germānus, ī m.
    германец C, T etc.

    Латинско-русский словарь > germanus

  • 20 gravis

    e
    1) тяжёлый, увесистый, тяжеловесный (onus Cs, H; pondus H; corpus Lcr); тяжеловооружённый ( miles T); тяжело нагруженный ( navis aliquā re L)
    2) крупный, многочисленный ( pavonum grex Vr)
    3) тучный, жирный (tellus V; terra H)
    g. aliquo V — забеременевшая от кого-л.
    5)
    а) обременённый, отягощённый (g. aetate L; agmen grave praedā L)
    g. mero Ptпьяный
    ebrietate turpissimā g. Ptнапившийся до безобразия
    б) мучимый, снедаемый, ослабленный (morbo V; aetate et corpore VP)
    6) обременительный, тягостный ( senectus C)
    7) нездоровый, вредный (anni tempus C; locus L)
    9) неприятный, дурной (odor V, PM); дурно пахнущий, зловонный ( sentīna Pt)
    10) низкий, густой, глухой (sonus V, H; vox O; taurorum mugītus Ap); безударный ( syllaba C)
    11) неприятный ( si hoc tibi grave est Nep); докучливый, невыносимый (adversarius C; accolae QC)
    12) серьёзный, опасный, тяжкий ( morbus Nep)
    timere graviora pericula veris O — бояться (воображаемых) опасностей, которые страшнее действительных
    13)
    а) суровый (hiems Col; saeculum H; imperium consuetudinis PS); грозный ( victor V)
    g. vulnĕre VP и de vulnere VFтяжело раненый
    б) резкий ( frigus Eutr); знойный, палящий ( aestas V);. сильный (ictus V; tempestas C)
    14) строгий (edictum L; senatūs consultum C)
    15) полновесный, тж. массивный, в слитках ( aes L); высокий, дорогой (pretium Sl; fenus Su); (драго)ценный ( supellex PJ); важный, значительный (res, causa C; civitas Sl, L); почтенный, влиятельный, имеющий вес (homo gravis aetate et meritus Q); пользующийся влиянием ( stoicus gravissimus C)
    16) возвышенный, торжественный, величественный (caerimonia, numen C)
    17) достоверный, заслуживающий доверия (testis, auctor C; historicus Nep); доказательный, сильный, убедительный (oratio Q; sententia C); авторитетный, серьёзный, положительный, степенный (homo bonus et g. Q)

    Латинско-русский словарь > gravis

См. также в других словарях:

  • Hypnelus ruficollis stoicus — Hypnelus ruficollis stoicus …   Wikipédia en Français

  • CLAUDIUS Maximus Philosophus Stoicus — inter Praeceptores Marci Imperatoris cuius non semel hic in libb. de Vita sua meminit, ut et Secundae uxoris eius, librô tertiô …   Hofmann J. Lexicon universale

  • stoic — STÓIC, Ă, stoici, ce, adj., s.m. şi f. I. adj. 1. Care aparţine stoicismului (1), privitor la stoicism. 2. Ferm, curajos, neclintit (în faţa vicisitudinilor vieţii). II. s.m. şi f. 1. Adept al stoicismului (1). 2. Om ferm, curajos, neclintit,… …   Dicționar Român

  • Andaman Rat — Taxobox name = Andaman Rat status = VU | status system = IUCN2.3 regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Mammalia ordo = Rodentia familia = Muridae genus = Rattus species group = R. rattus species = R. stoicus binomial = Rattus stoicus… …   Wikipedia

  • stoïcien — stoïcien, ienne [ stɔisjɛ̃, jɛn ] adj. et n. • v. 1300; du lat. stoicus, gr. stoikos, de stoa « portique (du Pécile) », lieu où enseignait Zénon 1 ♦ Philos. anc. Qui suit la doctrine de Zénon (⇒ stoïcisme). Les sages stoïciens. ♢ (1669) Qui… …   Encyclopédie Universelle

  • stoïque — [ stɔik ] adj. et n. • 1488; lat. stoicus 1 ♦ Vx Stoïcien. Les préceptes stoïques. 2 ♦ Mod. Qui a du stoïcisme (2o). ⇒ courageux, dur, 1. ferme, héroïque, impassible , imperturbable, inébranlable. « stoïque, impassible, silencieux » (Hugo).… …   Encyclopédie Universelle

  • estoico — (Del lat. stoicus < gr. stoikos < stoa, pórtico, por el paraje de Atenas donde se reunían los filósofos.) ► adjetivo 1 FILOSOFÍA Del estoicismo. 2 SICOLOGÍA Que se muestra impasible ante la desgracia, la adversidad y el dolor. SINÓNIMO… …   Enciclopedia Universal

  • Murinae — Old World rats and mice Temporal range: Middle Miocene Recent Mus musculus, the House Mouse Scientific classification Kingdom …   Wikipedia

  • stoisch — geruhsam; gefasst; gleichmütig; gezügelt; nonchalant; gelassen; locker; kühl (umgangssprachlich); ruhig; beherrscht; cool ( …   Universal-Lexikon

  • Stoiker — Sto|i|ker 〈m. 3〉 1. Angehöriger der Stoa, Vertreter des Stoizismus 2. 〈fig.〉 Mensch von unerschütterlichem Gleichmut * * * Sto|i|ker [auch: st… ], der; s, [lat. Stoicus < griech. Stoikós, zu: stōikós = ↑ stoisch (1), eigtl. = zur Halle gehörig …   Universal-Lexikon

  • ANTIPATER — I. ANTIPATER Archon Athenis, Olymp. XCVII. an 4. Item, e cohorte nobilium puerorum Alexandri M. coniurationis in Regem Hermolao partriceps. Curt. l. 8. c. 6. Item Grammaticus, qui scripsit in Aristoph. commentaria. Vide Scholia in Aves. II.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»