-
1 Stoicus
Stōicus, a, um (Στωϊκός), zur stoischen Philosophie gehörig, stoisch, schola, Cic.: libelli, Hor.: secta, Sen. u. Hieron.: philosophus, Schol. Iuven.: philosophi, Vulg.: sententia, Sen.: disciplina, Gell.: sapientia, Solin.: Stoicum est (es ist ein Satz der Stoiker) quidem nec admodum credibile ›nullum esse pilum etc.‹, Cic. Acad. 2, 85. – subst., a) Stōicus, ī, m., der Stoiker, stoische Philosoph, Cic. u. Hor.: Plur., Stoici, Cic. u.a. – b) Stōica, ae, f. (sc. secta), die stoische Sekte, Porphyr. Hor. ep. 1, 1, 16. – c) Stōica, ōrum, n., stoische Philosophie, Cic. de nat. deor. 1, 15.
-
2 Stoicus
Stōicus, a, um (Στωϊκός), zur stoischen Philosophie gehörig, stoisch, schola, Cic.: libelli, Hor.: secta, Sen. u. Hieron.: philosophus, Schol. Iuven.: philosophi, Vulg.: sententia, Sen.: disciplina, Gell.: sapientia, Solin.: Stoicum est (es ist ein Satz der Stoiker) quidem nec admodum credibile ›nullum esse pilum etc.‹, Cic. Acad. 2, 85. – subst., a) Stōicus, ī, m., der Stoiker, stoische Philosoph, Cic. u. Hor.: Plur., Stoici, Cic. u.a. – b) Stōica, ae, f. (sc. secta), die stoische Sekte, Porphyr. Hor. ep. 1, 1, 16. – c) Stōica, ōrum, n., stoische Philosophie, Cic. de nat. deor. 1, 15. -
3 Stoicus
Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:2.schola,
Cic. Fam. 9, 22 fin.:secta,
Sen. Ep. 123, 14:sententia,
id. ib. 22, 7:libelli,
Hor. Epod. 8, 15:turba,
Mart. 7, 69, 4:dogmata,
Juv. 13, 121:disciplina,
Gell. 19, 1, 1:Stoicum est,
it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,
Sen. Ep. 13, 4:est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,
Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:agere austere et Stoice,
Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3. -
4 Stōicus
Stōicus adj., Στωι+κόσ, of the Stoic philosophy, of Stoics, Stoic, C., H., Iu.—As subst m., a Stoic, C., H.—Plur n. as subst, the Stoic philosophy.* * *Stoica, Stoicum ADJ -
5 stoicus
†°stoicus, a, um, Stoic, A. 17:18.* -
6 Stoicus
-
7 Stoicus
-
8 stoicus
стоический (1. 2 D. 1, 3).Латинско-русский словарь к источникам римского права > stoicus
-
9 stoicus
, i mстоик, философ стоической школы -
10 Rattus stoicus
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Rattus stoicus
-
11 Стоический
- stoicus; -
12 Stoica
Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:2.schola,
Cic. Fam. 9, 22 fin.:secta,
Sen. Ep. 123, 14:sententia,
id. ib. 22, 7:libelli,
Hor. Epod. 8, 15:turba,
Mart. 7, 69, 4:dogmata,
Juv. 13, 121:disciplina,
Gell. 19, 1, 1:Stoicum est,
it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,
Sen. Ep. 13, 4:est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,
Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:agere austere et Stoice,
Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3. -
13 Stoiker
Stoiker, Stoicus philosophus, u. bl. Stoicus; Stoicae sectae philosophus.
-
14 vollkommen
vollkommen, plenus (im allg., dem weder an Inhalt noch an Zahl, Umfang etwas fehlt; auch = wohlbeleibt). – integer (nicht verstümmelt, verkürzt, vollständig). – corpulentus (wohlbeleibt). – absolutus. perfectus. verb. absolutus et perfectus. perfectus atque absolutus. exp letus et perfectus (von höchster Vollendung, vollendet, z.B. absol. philosophus od. Stoicus: u. perf. orator: u. expl. et perf. forma virtutis). – verus. germanus (wirklich, echt, z.B. Stoicus). – etw. v. machen, alqd absolvere (etwas vollenden, so daß nichts daran fehlt, z.B. beneficium); cumulare alqd (einer Sache die Krone aufsetzen, z.B. gaudium). – v. (stark) werden, corpus facere. – Adv. perfecte. absolute (z.B. – alqm perf. beatum putare). – plane. prorsus. omnino (gänzlich, s. »durchaus« den Untersch.). – Häufig auch (wenn es = durchaus) durch den Superlativ, z.B. v. richtig, rectissime; oder durch quidam oder quasi quidam, z.B. v. unglaublich, quidam incredibilis: hart u. v. eisern, durus et quasi ferreus quidam.
-
15 wahr
wahr, verus. – sincērus (nicht erkünstelt, aufrichtig); verb. verus et sincerus (z.B. Stoicus). – germanus (leibhaftig, echt, z.B. Stoicus: u. ironia). – ipse ( selbst, in eigener Person. z.B. ipse populus Romanus). – w. Nutzen, solida utilitas: der w. Weise, vere sapiens: kein w. Wort reden, nihil ad veritatem loqui: es ist kein w. Wort daran, tota res ficta est. – es ist w., verum est. res ita se habet. res veritate nititur (im allg.); non nego. concedo. fateor (ich leugne es nicht, gestehe es ein, wenn man etwas im Sprechen zugibt): das ist freilich wahr, aber etc., sunt ista, sed etc. – es ist nicht wahr, falsum est. – Advvere; sincēre. – w. reden, vere loqui; sincere pronuntiare: etw. w. machen, re od. exitu comprobare alqd: w. werden, exitu comprobari: die Träume werden w., somnia evadunt. – nicht wahr? nonne? ain to? auch opinor, ut opinor. – so wahr (als) ich lebe, ich weiß, ita vivam, ut scio: so wahr (als) ich lebe. ich weiß nicht, ne vivam, si scio: so wahr (als) mir Gott helfe! ita me deus iuvet!: so wahr (als) mir Gott helfe. wünsche ich dir lange zu leben! sic me deus adiuvet, ut diu vivas!
-
16 balbutio
balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer. - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément. - Cic. Tusc. 5, 75. - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant. - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots. - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.* * *balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer. - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément. - Cic. Tusc. 5, 75. - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant. - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots. - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.* * *Balbutio, balbutis, pen. prod. balbutire. Cic. Beguoyer. -
17 gens
gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches]. - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne. - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.]. - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang]. - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7. - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux. - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton. - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce. - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple. - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53]. - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38. - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques]. - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité. - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.]. - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ? - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ? - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part. - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2. - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains]. - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4. - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus. - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.* * *gens, gentis, f. [geno] [st1]1 [-] race, souche ; [en part. et surtout] famille [pouvant comprendre plusieurs branches]. - vir patriciae gentis, Sall. J. 95, 3: homme de race patricienne. - gens Cornelia, Liv. 38, 58, 2: la famille (la gens) Cornélia [comprenant les Scipion, les Lentulus, etc.]. - patres majorum, minorum gentium, Cic. Rep. 2, 35, sénateurs des plus anciennes familles [du premier rang], des plus récentes familles [de second rang]. - cf. Cic. Fam. 9, 21, 2 ; Liv. 1, 47, 7. - fig. dii majorum gentium, Cic. Tusc. 1, 29: les grands dieux. - quasi majorum gentium Stoicus, Cic. Ac. 2, 126: un stoïcien pour ainsi dire de la grande souche. [st1]2 [-] [poét.] = descendant, rejeton. - vigilasne, deum gens, Aenea ? Virg. En. 10, 228: veilles-tu, descendant des dieux, Enée ? [st1]3 [-] [en parl. des animaux] race, espèce. - Virg. G. 3, 73; Col. 9, 9, 6; Ov. F. 4, 711. [st1]4 [-] race de peuple, peuple. - [ordre décroissant gens, natio, civitas, cf. Cic. Nat. 3, 93 ; Off. 1, 53]. - nationis nomen, non gentis, Tac. G. 2: le nom de la peuplade, et non pas de la race tout entière. --- cf. Tac. G. 38. - gens Sabina, Volsca, Cic. Rep 3, 7: le peuple sabin, volsquc [les Sabins, les Volsques]. - gens Allobrogum, Cic. Cat. 4, 12; Nerviorum Caes. BG. 2, 28, 1, le peuple des Allobroges, des Nerviens. --- cf. Caes. BG. 4, 1, 3, etc. [st1]5 [-] le peuple d'une cité. - Caes. BC. 3, 80, 1; Nep. Dat. 4, 1; Milt. 4, 2. [st1]6 [-] pays, canton, contrée [au gén. plur.]. - ubinam gentium sumus ? Cic. Cat. 1, 9: en quel endroit de la terre sommes-nous ? - unde haec gentium? Plaut. Cist. 668: d'où est-elle ? - nusquam gentium, Plaut. Ps. 402: nulle part. - abes longe gentium, Cic. Att. 6, 3, 1: tu es qq part au loin. --- cf. Cic. Fam. 12, 22, 2. - minime gentium, Ter. Eun. 625, etc.: pas le moins du monde. [st1]7 [-] plur. gentes = les barbares [par opp. aux Romains]. - Tac. G. 33 ; B.-Hisp. 17, 4. - mais gentes (lat. eccl.): les nations païennes, les païens, les Gentils. [st1]8 [-] c. genus. - gens humana, Cic. Fin. 5, 65, la race humaine, le genre humain. --- cf. Lucr. 5, 219.* * *Gens, gentis, foe. gen. Virgil. Une gent et nation.\Furua gens. Iuuen. Ethiopiens.\Odorifera gens. Ouid. Les Arabes.\Togata gens. Virgil. Les Romains.\Gens AElia. Festus. La famille et race.\Gente ad eum rediit haereditas. Cic. Par droict d'agnation.\Vbicunque terrarum et gentium. Cic. Par tout, En touts pays. -
18 STOIC
[A]STOICUS (-A -UM)PATIENS (-ENTIS)[NPR]STOICUS (-I) (M) -
19 germanus
I germānus, a, um [ germen ]2) близкий, родной, братский3) истинный, настоящий, подлинный (justitia, patria C; germanissimus Stoicus C)II germānus, ī m. (sc. frater)(родной) брат Pl, V etc.III Germanus, a, um [ Germania ]германский O, Pers, VP, T etc.IV Germānus, ī m.германец C, T etc. -
20 gravis
e1) тяжёлый, увесистый, тяжеловесный (onus Cs, H; pondus H; corpus Lcr); тяжеловооружённый ( miles T); тяжело нагруженный ( navis aliquā re L)2) крупный, многочисленный ( pavonum grex Vr)3) тучный, жирный (tellus V; terra H)4) беременнаяg. aliquo V — забеременевшая от кого-л.5)а) обременённый, отягощённый (g. aetate L; agmen grave praedā L)g. mero Pt — пьяныйebrietate turpissimā g. Pt — напившийся до безобразияб) мучимый, снедаемый, ослабленный (morbo V; aetate et corpore VP)6) обременительный, тягостный ( senectus C)7) нездоровый, вредный (anni tempus C; locus L)8) неудобоваримый ( cibus C)9) неприятный, дурной (odor V, PM); дурно пахнущий, зловонный ( sentīna Pt)10) низкий, густой, глухой (sonus V, H; vox O; taurorum mugītus Ap); безударный ( syllaba C)11) неприятный ( si hoc tibi grave est Nep); докучливый, невыносимый (adversarius C; accolae QC)12) серьёзный, опасный, тяжкий ( morbus Nep)timere graviora pericula veris O — бояться (воображаемых) опасностей, которые страшнее действительных13)g. vulnĕre VP и de vulnere VF — тяжело раненыйб) резкий ( frigus Eutr); знойный, палящий ( aestas V);. сильный (ictus V; tempestas C)15) полновесный, тж. массивный, в слитках ( aes L); высокий, дорогой (pretium Sl; fenus Su); (драго)ценный ( supellex PJ); важный, значительный (res, causa C; civitas Sl, L); почтенный, влиятельный, имеющий вес (homo gravis aetate et meritus Q); пользующийся влиянием ( stoicus gravissimus C)16) возвышенный, торжественный, величественный (caerimonia, numen C)17) достоверный, заслуживающий доверия (testis, auctor C; historicus Nep); доказательный, сильный, убедительный (oratio Q; sententia C); авторитетный, серьёзный, положительный, степенный (homo bonus et g. Q)
См. также в других словарях:
Hypnelus ruficollis stoicus — Hypnelus ruficollis stoicus … Wikipédia en Français
CLAUDIUS Maximus Philosophus Stoicus — inter Praeceptores Marci Imperatoris cuius non semel hic in libb. de Vita sua meminit, ut et Secundae uxoris eius, librô tertiô … Hofmann J. Lexicon universale
stoic — STÓIC, Ă, stoici, ce, adj., s.m. şi f. I. adj. 1. Care aparţine stoicismului (1), privitor la stoicism. 2. Ferm, curajos, neclintit (în faţa vicisitudinilor vieţii). II. s.m. şi f. 1. Adept al stoicismului (1). 2. Om ferm, curajos, neclintit,… … Dicționar Român
Andaman Rat — Taxobox name = Andaman Rat status = VU | status system = IUCN2.3 regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Mammalia ordo = Rodentia familia = Muridae genus = Rattus species group = R. rattus species = R. stoicus binomial = Rattus stoicus… … Wikipedia
stoïcien — stoïcien, ienne [ stɔisjɛ̃, jɛn ] adj. et n. • v. 1300; du lat. stoicus, gr. stoikos, de stoa « portique (du Pécile) », lieu où enseignait Zénon 1 ♦ Philos. anc. Qui suit la doctrine de Zénon (⇒ stoïcisme). Les sages stoïciens. ♢ (1669) Qui… … Encyclopédie Universelle
stoïque — [ stɔik ] adj. et n. • 1488; lat. stoicus 1 ♦ Vx Stoïcien. Les préceptes stoïques. 2 ♦ Mod. Qui a du stoïcisme (2o). ⇒ courageux, dur, 1. ferme, héroïque, impassible , imperturbable, inébranlable. « stoïque, impassible, silencieux » (Hugo).… … Encyclopédie Universelle
estoico — (Del lat. stoicus < gr. stoikos < stoa, pórtico, por el paraje de Atenas donde se reunían los filósofos.) ► adjetivo 1 FILOSOFÍA Del estoicismo. 2 SICOLOGÍA Que se muestra impasible ante la desgracia, la adversidad y el dolor. SINÓNIMO… … Enciclopedia Universal
Murinae — Old World rats and mice Temporal range: Middle Miocene Recent Mus musculus, the House Mouse Scientific classification Kingdom … Wikipedia
stoisch — geruhsam; gefasst; gleichmütig; gezügelt; nonchalant; gelassen; locker; kühl (umgangssprachlich); ruhig; beherrscht; cool ( … Universal-Lexikon
Stoiker — Sto|i|ker 〈m. 3〉 1. Angehöriger der Stoa, Vertreter des Stoizismus 2. 〈fig.〉 Mensch von unerschütterlichem Gleichmut * * * Sto|i|ker [auch: st… ], der; s, [lat. Stoicus < griech. Stoikós, zu: stōikós = ↑ stoisch (1), eigtl. = zur Halle gehörig … Universal-Lexikon
ANTIPATER — I. ANTIPATER Archon Athenis, Olymp. XCVII. an 4. Item, e cohorte nobilium puerorum Alexandri M. coniurationis in Regem Hermolao partriceps. Curt. l. 8. c. 6. Item Grammaticus, qui scripsit in Aristoph. commentaria. Vide Scholia in Aves. II.… … Hofmann J. Lexicon universale