-
1 adeps
adeps (adips), dipis, c. (v. griech. ἄλειφα), das weichere Fett zwischen den Pergamenthäutchen bei Menschen u. nicht wiederkäuenden Tieren, das Schmalz (hingegen sevum das härtere Fett bei wiederkäuenden T., der Talg, pingue, das ölige Fett zwischen dem Fleische; vgl. Plin. 11, 212 u. 213), I) eig. u. bildl.: adeps vetusta, Marsus fr.: adeps suilla, Varr., od. suillus, Plin.: anserinus, ursinus, Plin.: Tityi pulmones atque adeps, Lucil. fr.: L. Apronii filio detractos adipes, Plin.: nimio adipe perire, an der Fettsucht, Plin. – meton., Plur., Cassii adipes, des K. Fettbauch, der feiste K., Cic. Cat. 3, 16. – bildl., das Schwülstige in der Rede, Plur., tenuare adipes, Quint. 2, 10, 6. – II) übtr.: 1) v. fetter Erde, Mergel, quidam terrae adipes, Plin. 17, 42. – 2) an Bäumen, der Splint (= alburnum), Plin. 16, 182. – / Die Schreibung adips bei Plin., zB. 28, 219 u. 235. – adipes geschr. bei Prob. app. (IV) 199, 3. Prisc. 5, 42. Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 24.
-
2 alburnum
alburnum, ī, n. (albus), das unbrauchbare weiche weiße Holz zwischen der Rinde u. dem Kern der Bäume, der Splint, Plin. 16, 182 (dort auch adeps gen.).
-
3 caro [2]
2. caro, carnis, f. (vgl. umbrisch karu, Teil), das Fleisch, I) eig. u. meton.: 1) eig.: subrancida, Cic.: cruda, Suet.: cocta, Apic.: tosta, Ov.: morticina, Aas, Sen.: dass. tacita, Mart.: salita, Macr.: bubula, Val. Max.: porcina, Vopisc.: haedina, Cael. Aur.: caprina, vervecina, Edict. Diocl.: cervina, Solin.: ferina, Sall.: ferina ac domesticarum pecudum c., Col.: piscium c., Val. Max.: lacte et carne vivere, Caes.: lacte et ferinā carne vesci, Sall. u. Plin.: omne animal sentit se carne constare, Sen. – Plur. carnes, Fleischstücke, -teile, -klumpen, -masse, carnes vipereae, Ov.: carnes bubulae, Plin.: carnes recentes, Apic.: informes minimaeque carnes, Plin.: carnes pauxillulae, Solin.: carnes semicrudae, Hier. – carnis plus habere quam lacertorum (bildl., v. einem schwülstigen Redner), Quint. 10, 1, 77. – Bei Celsus ist caro oft = Zellgewebe, Weichteile, Granulation, Zellstoff u. dgl.: dah. caro hebes, fleischiger Auswuchs, wildes Fleisch, Cels. 7, 3 u. 6 13. Vgl. N. Anke im Philol. 32, 403 f. – 2) meton., verächtl.: a) v. einem Menschen, ista pecus et caro putida, Aas, Cic. Pis. 19. – b) dem Geist gegenüber, caro ista, dieses Fl. = dieser sinnliche Leib, Sen. ep. 65, 22 (vgl. Sen. ep. 74, 16 u. 92, 10): carnes voluptatis, Salv. de gub. dei 1, 3. – II) übtr., wie im Deutschen, A) v. Fleisch der Früchte, auch im Plur., Plin. u. Pallad. – B) an Bäumen, das inwendige weiche Holz hinter dem Splint, Plin. 16, 181. – C) an Edelsteinen, Plin. 37, 73. – / Archaist. Nbf. carnis, is, f., Liv. Andr. fr. bei Prisc. 6, 17. Liv. 37, 3, 4. Charis. 58, 4: Abl. carni, Plaut. capt. 914. – Genet. Plur. von caro regelm. carnium, Tert. ieiun. 5; resurr. carn. 32. Augustin. de civ. dei 13, 24; 22, 20. Hier. ep. 100, 6; vit. Malchi § 8. Cael. Aur. chron. 2, 12, 138.
-
4 fascia
fascia (fascea), ae, f. (vgl. fascis), die Binde, das Band, der Streifen Zeug, I) eig.: 1) im allg.: gew. im Plur., Bandagen, zum Umwickeln kranker od. wunder Körperteile, Cic. u.a.: zum Unterbinden des Unterleibs, Gell.: zum Befestigen der Schuhe, Cic. u. Plin. – 2) insbes.: a) Beinbinden, Schenkelbinden, als Tracht der Weichlinge, Cic. u.a.; vgl. Casaub. Suet. Aug. 82. Salmasius Lampr. Alex. Sev. 40. – b) fasciae = zona, der Leibgurt od. -schurz, Iustin. 38, 1, 9. – c) die von den Frauen benutzte Binde, um dem zu vollen Busen festen Halt zu geben, das Busenband, Prop., Ov. u. Tac.: vollst. fascia pectoralis, Mart. 14, 134 lemm. Hieron. epist. 22, 6. Vulg. Isai. 3, 24 u. Ierem 2, 32. – d) die Kopfbinde, das Diadem (ein schmales Band zum Zusammenfassen der Haare), Sen. u. Suet.: fascia purpurae ac conchylii, eine Kopfbinde aus Purpur u. Perlen, Suet. – e) der Gurt am Bette, fascia lecti cubicularis, Cic. de div. 2, 134: abruptā fascia reste iacet, Mart. 5, 62, 6; vgl. 14, 159, 1. – f) das Perlenband, fascia cylindrorum LX III, Corp. inscr. Lat. 2, 2060. – g) fasciae = Wickelbänder für Wiegenkinder, Plaut. truc. 905. – h) bildl., non es nostrae fasciae, du gehörst nicht zu unserer Zunft, Petron. 46, 1. – II) übtr.: 1) als t. t. der Baukunst = der Streifen an den Säulen, Vitr. 3, 4, 11. – 2) der Gürtel ( die Zone) der Erde, Mart. Cap. 6. § 602 u. § 607. – 3) ein Wolkenstreif, -saum am Himmel, Iuven. 14, 294. – 4) der den Baum unmittelbar umschließende Splint, Pallad. 3, 17, 2.
-
5 torulus
torulus, ī, m. (Demin. v. torus), I) der Wulst, auf dem Kopfe, aureus, Plaut.: torulus in capite mulieris ornatus, ein Wulst von Haaren, eine Art von erhabener Haartracht, Varro LL.: belli totius incentor, cuius vertici flammeus torulus aptabatur, Amm. – II) die (wulstigen) Muskeln am Körper, Apul. met. 7, 16. – übtr., an Bäumen, der Splint, Vitr. 2, 9, 3.
-
6 adeps
adeps (adips), dipis, c. (v. griech. ἄλειφα), das weichere Fett zwischen den Pergamenthäutchen bei Menschen u. nicht wiederkäuenden Tieren, das Schmalz (hingegen sevum das härtere Fett bei wiederkäuenden T., der Talg, pingue, das ölige Fett zwischen dem Fleische; vgl. Plin. 11, 212 u. 213), I) eig. u. bildl.: adeps vetusta, Marsus fr.: adeps suilla, Varr., od. suillus, Plin.: anserinus, ursinus, Plin.: Tityi pulmones atque adeps, Lucil. fr.: L. Apronii filio detractos adipes, Plin.: nimio adipe perire, an der Fettsucht, Plin. – meton., Plur., Cassii adipes, des K. Fettbauch, der feiste K., Cic. Cat. 3, 16. – bildl., das Schwülstige in der Rede, Plur., tenuare adipes, Quint. 2, 10, 6. – II) übtr.: 1) v. fetter Erde, Mergel, quidam terrae adipes, Plin. 17, 42. – 2) an Bäumen, der Splint (= alburnum), Plin. 16, 182. – ⇒ Die Schreibung adips bei Plin., zB. 28, 219 u. 235. – adipes geschr. bei Prob. app. (IV) 199, 3. Prisc. 5, 42. Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 24. -
7 alburnum
alburnum, ī, n. (albus), das unbrauchbare weiche weiße Holz zwischen der Rinde u. dem Kern der Bäume, der Splint, Plin. 16, 182 (dort auch adeps gen.).Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > alburnum
-
8 caro
1. caro, ere, krempeln, lanam, Plaut. Men. 797. Varr. LL. 7, 54. Vgl. Gloss. Papin. ›qui lanam carunt, carpunt, dividunt‹.————————2. caro, carnis, f. (vgl. umbrisch karu, Teil), das Fleisch, I) eig. u. meton.: 1) eig.: subrancida, Cic.: cruda, Suet.: cocta, Apic.: tosta, Ov.: morticina, Aas, Sen.: dass. tacita, Mart.: salita, Macr.: bubula, Val. Max.: porcina, Vopisc.: haedina, Cael. Aur.: caprina, vervecina, Edict. Diocl.: cervina, Solin.: ferina, Sall.: ferina ac domesticarum pecudum c., Col.: piscium c., Val. Max.: lacte et carne vivere, Caes.: lacte et ferinā carne vesci, Sall. u. Plin.: omne animal sentit se carne constare, Sen. – Plur. carnes, Fleischstücke, -teile, - klumpen, -masse, carnes vipereae, Ov.: carnes bubulae, Plin.: carnes recentes, Apic.: informes minimaeque carnes, Plin.: carnes pauxillulae, Solin.: carnes semicrudae, Hier. – carnis plus habere quam lacertorum (bildl., v. einem schwülstigen Redner), Quint. 10, 1, 77. – Bei Celsus ist caro oft = Zellgewebe, Weichteile, Granulation, Zellstoff u. dgl.: dah. caro hebes, fleischiger Auswuchs, wildes Fleisch, Cels. 7, 3 u. 6 13. Vgl. N. Anke im Philol. 32, 403 f. – 2) meton., verächtl.: a) v. einem Menschen, ista pecus et caro putida, Aas, Cic. Pis. 19. – b) dem Geist gegenüber, caro ista, dieses Fl. = dieser sinnliche Leib, Sen. ep. 65, 22 (vgl. Sen. ep. 74, 16 u. 92, 10): carnes voluptatis, Salv. de gub. dei 1, 3. – II) übtr., wie im Deutschen, A) v. Fleisch der Früchte, auch im Plur., Plin. u. Pallad. – B) an Bäumen, das inwendi-————ge weiche Holz hinter dem Splint, Plin. 16, 181. – C) an Edelsteinen, Plin. 37, 73. – ⇒ Archaist. Nbf. carnis, is, f., Liv. Andr. fr. bei Prisc. 6, 17. Liv. 37, 3, 4. Charis. 58, 4: Abl. carni, Plaut. capt. 914. – Genet. Plur. von caro regelm. carnium, Tert. ieiun. 5; resurr. carn. 32. Augustin. de civ. dei 13, 24; 22, 20. Hier. ep. 100, 6; vit. Malchi § 8. Cael. Aur. chron. 2, 12, 138.————————3. cārō, Adv. (carus), teuer, vendere (Ggstz. vili emere), Poët. mim. bei Augustin. trin. 13, 3 (Anon. mim. fr. X II. p. 398 R2). Ulp. dig. 19, 1, 13. § 3: caro valere, teuer zu stehen kommen, Augustin. serm. 21, 4; conf. 11, 2, 1. -
9 fascia
fascia (fascea), ae, f. (vgl. fascis), die Binde, das Band, der Streifen Zeug, I) eig.: 1) im allg.: gew. im Plur., Bandagen, zum Umwickeln kranker od. wunder Körperteile, Cic. u.a.: zum Unterbinden des Unterleibs, Gell.: zum Befestigen der Schuhe, Cic. u. Plin. – 2) insbes.: a) Beinbinden, Schenkelbinden, als Tracht der Weichlinge, Cic. u.a.; vgl. Casaub. Suet. Aug. 82. Salmasius Lampr. Alex. Sev. 40. – b) fasciae = zona, der Leibgurt od. -schurz, Iustin. 38, 1, 9. – c) die von den Frauen benutzte Binde, um dem zu vollen Busen festen Halt zu geben, das Busenband, Prop., Ov. u. Tac.: vollst. fascia pectoralis, Mart. 14, 134 lemm. Hieron. epist. 22, 6. Vulg. Isai. 3, 24 u. Ierem 2, 32. – d) die Kopfbinde, das Diadem (ein schmales Band zum Zusammenfassen der Haare), Sen. u. Suet.: fascia purpurae ac conchylii, eine Kopfbinde aus Purpur u. Perlen, Suet. – e) der Gurt am Bette, fascia lecti cubicularis, Cic. de div. 2, 134: abruptā fascia reste iacet, Mart. 5, 62, 6; vgl. 14, 159, 1. – f) das Perlenband, fascia cylindrorum LX III, Corp. inscr. Lat. 2, 2060. – g) fasciae = Wickelbänder für Wiegenkinder, Plaut. truc. 905. – h) bildl., non es nostrae fasciae, du gehörst nicht zu unserer Zunft, Petron. 46, 1. – II) übtr.: 1) als t. t. der Baukunst = der Streifen an den Säulen, Vitr. 3, 4, 11. – 2) der Gürtel ( die Zone) der Erde, Mart. Cap.————6. § 602 u. § 607. – 3) ein Wolkenstreif, -saum am Himmel, Iuven. 14, 294. – 4) der den Baum unmittelbar umschließende Splint, Pallad. 3, 17, 2. -
10 torulus
torulus, ī, m. (Demin. v. torus), I) der Wulst, auf dem Kopfe, aureus, Plaut.: torulus in capite mulieris ornatus, ein Wulst von Haaren, eine Art von erhabener Haartracht, Varro LL.: belli totius incentor, cuius vertici flammeus torulus aptabatur, Amm. – II) die (wulstigen) Muskeln am Körper, Apul. met. 7, 16. – übtr., an Bäumen, der Splint, Vitr. 2, 9, 3. -
11 spatha
spatha ae, f, σπάτηη, a broad sword with a double edge, sabre, Ta.* * *flat stirrer; broad-bladed sword; batten for beating woof; splint; palm spathe -
12 canalicula
small channel/duct/pipe/gutter, groove; feeding trough; splint/cast (medical) -
13 canaliculus
I IIsmall channel/duct/pipe/gutter, groove; feeding trough; splint/cast (medical) -
14 spata
broad-sword; flat stirrer; batten for beating woof; splint; palm spathe -
15 spathula
flat piece (wood); (for splint); little palm branch (L+S); leg, broad piece -
16 spatula
flat piece (wood); (for splint); little palm branch (L+S); leg, broad piece; wantonness, sensual indulgence; lewdness (L+S); volupuousness -
17 canalicula
cănālĭcŭlus, i, m. ( cănālĭcŭla, ae, f. (ante- and post-class.), Varr. R. R. 3, 5, 14; Lucil. ap. Non. p. 198, 7; Gell. 17, 11, 2; cf. canalis), dim. [canalis], a small channel, pipe, or gutter.I.A water-channel, Vitr. 10, 14 fin.; Col. 8, 15, 6.—II.A channel of a triglyph, Vitr. 4, 3.—III.The channel or groove of a catapult, Vitr. 10, 15.—IV.In surgery, a splint for broken bones, Cels. 8, 2 fin. -
18 canaliculus
cănālĭcŭlus, i, m. ( cănālĭcŭla, ae, f. (ante- and post-class.), Varr. R. R. 3, 5, 14; Lucil. ap. Non. p. 198, 7; Gell. 17, 11, 2; cf. canalis), dim. [canalis], a small channel, pipe, or gutter.I.A water-channel, Vitr. 10, 14 fin.; Col. 8, 15, 6.—II.A channel of a triglyph, Vitr. 4, 3.—III.The channel or groove of a catapult, Vitr. 10, 15.—IV.In surgery, a splint for broken bones, Cels. 8, 2 fin. -
19 canalis
cănālis, is, m. (rarely ante- and postclass., f., Cato, R. R. 18, 6; Varr. R. R. 3, 5, 2; 3, 7, 8; 3, 11, 2; Auct. Aetn. 127 and 149; cf. the dim. canaliculus, etc., Rudd. I. p. 25, n. 35) [kindr. with Sanscr. root khan, fodere, perfodere; Gr. chainô, chanô; Germ. gähnen, to yawn; or cf. canna, a pipe, reed; Fr. canale; Engl. canal; Sp. cañon].I.In gen., a pipe, groove, channel, whether open or closed, esp. a water-pipe or channel, a conduit, a canal, Cato, R. R. l. l.; Varr. R. R. l. l.; Verg. G. 3, 330; Caes. B. C. 2, 10; Verg. G. 4, 265; Liv. 23, 31, 9; Suet. Claud. 20; Vitr. 8, 7; Plin. 6, 22, 24, § 82; Stat. S. 1, 2, 205; Auct. Aetn. 127 al.—Of a channel or trench in mines, Plin. 33, 4, 21, § 69.—Of the windpipe:B.animae,
Plin. 8, 10, 10, § 29. —Of the cervix vulvae, Cels. 4, 1, § 38.—Of a sewer running to the cloaca:(fore) in medio propter canalem,
Plaut. Curc. 4, 1, 15; cf. canalicolae.—Trop. (not in Cic.), of vision:II.(pupillae) angustiae non sinunt vagari incertam aciem ac velut canali dirigunt,
Plin. 11, 37, 55, § 148; cf.:cujus limine transmeato... jam canale directo perges ad regiam,
App. M. 6, p. 180, 19.—And of the flow of speech:pleniore canali fluere,
Quint. 11, 3, 167: certo canali cuncta decurrere, Gallicanus ap. Non. p. 198, 5.—Esp.A.In architecture, the groove or fluting upon Ionic capitals, Vitr. 3, 5, 7.— —B.The channel for missiles in a catapult, Vitr. 10, 13, 7.—C.In surgery, a splint for holding broken bones together, Cels. 8, 10, § 65 sq.—D.A household utensil of unknown form and use, Dig. 33, 7, 12, § 21.—E.A musical instrument, the reed-pipe, Calp. Ecl. 4, 76. -
20 ferula
fĕrŭla, ae, f., the plant fennel-giant, Ferula, Linn., in the pith of which Prometheus is feigned to have preserved the fire which he stole from heaven.I.Lit., Plin. 13, 22, 42, § 122; 7, 56, 57, § 198; Hyg. Fab. 144; Serv. Verg. E. 6, 42.—II.Transf.A.The thin or slender branch of a tree, Plin. 17, 21, 35, § 152.—B.A staff, walkingstick (for syn. cf.: baculum, bacillum, scipio, fustis;C.virga),
Plin. 13, 22, 42, § 123.—A whip, rod, to punish slaves or schoolboys, Hor. S. 1, 3, 120; Juv. 6, 479; Mart. 14, 80; 10, 62, 10; Juv. 1, 15; Mart. Cap. 3, § 224;D.for driving draught cattle,
Ov. M. 4, 26; cf. id. A. A. 1, 546.—As an attribute of Silvanus, Verg. E. 10, 25.—E.A splint for broken bones, Cels. 8, 10, 1.—F.The young stag's horn, Plin. 8, 32, 50, § 117.
См. также в других словарях:
Splint — Splint, n. [Akin to D. splinter,G. splinter, splitter, Dan. splint, Sw. splint a kind of spike, a forelock (in nautical use), Sw. splintato splint, splinter, Dan. splinte, and E. split. See {Split}, v. t., and cf. {Splent}.] 1. A piece split off; … The Collaborative International Dictionary of English
splint — SPLINT, splinturi, s.n. (tehn.) Cui de siguranţă. – Din engl. splint. Trimis de LauraGellner, 25.07.2004. Sursa: DEX 98 SPLINT s. (tehn.) cui de siguranţă, cui spintecat. Trimis de siveco, 05.08.2004. Sursa: Sinonime splint s. n … Dicționar Român
şplint — ŞPLINT, şplinturi, s.n. Piesă de metal de forma unui cui despicat în două braţe egale, care serveşte ca element de fixare a două piese ori ca element de blocare sau de siguranţă a piuliţelor împotriva autodeşurubării. – Din germ. Splint. Trimis… … Dicționar Român
Splint — may refer to:*Splint (programming tool), a device for checking computer programs *Splint (medicine), a medical device for the immobilization of limbs or spine *Splints, an ailment of horses *Splint (orthodontic), a retainer built into teeth to… … Wikipedia
splint — c.1300, plate of armor, probably from M.L.G. splinte, splente thin piece of iron, related to M.Du. splinte splint, probably ult. from PIE * (s)plei to split, splice (see FLINT (Cf. flint)). Cognate with Dan. splint splinter, Swed. splint wooden… … Etymology dictionary
Splint — Splint, v. t. [imp. & p. p. {Splinted}; p. pr. & vb. n. {Splinting}.] To split into splints, or thin, slender pieces; to splinter; to shiver. [Obs. or R.] Florio. [1913 Webster] 2. To fasten or confine with splints, as a broken limb. See {Splint} … The Collaborative International Dictionary of English
Splint — »gespaltener Vorsteckstift«: Das ursprünglich niederd. Wort erscheint seit dem 18. Jh. in hochd. Texten. Niederd. splint »Eisenstift«, mnd. splinte »flacher Eisenkeil (z. B. in Mauerankern)« entspricht norw., schwed. splint »Splitter« (norw. mdal … Das Herkunftswörterbuch
splint — [splint] n. [ME splente < MDu or MLowG splinte: for IE base see SPLIT] 1. a thin strip of wood or cane woven together with others to make baskets, chair seats, etc. 2. a thin strip of metal used in overlapping construction with others to make… … English World dictionary
splint — [splınt] n [Date: 1200 1300; : Middle Low German; Origin: splinte, splente] a flat piece of wood, metal etc used for keeping a broken bone in position while it mends … Dictionary of contemporary English
splint — splint·age; splint; … English syllables
splint — ► NOUN 1) a strip of rigid material for supporting a broken bone when it has been set. 2) a long, thin strip of wood used in basketwork or to light a fire. ► VERB ▪ secure with a splint or splints. ORIGIN Dutch, Low German splinte metal plate or… … English terms dictionary