Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sigambri

  • 1 Sigambri

    Sĭgambri (also Sĭcambri, Sygambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Sugambroi, Ptol. Dio Cass.; Sougambroi, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.—Hence,
    A.
    Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian:

    cohors,

    Tac. A. 4, 47 fin.Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian [p. 1696] woman, Ov. Am. 1, 14, 49.—
    B.
    Sĭgambrĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > Sigambri

  • 2 Sigambri

    Sigambrī (Sugambrī), ōrum m.
    сигамбры, германск. племя между реками Siga (ныне Sieg) и Рейном, к сев. от убиев Cs, H, T, Cld

    Латинско-русский словарь > Sigambri

  • 3 Sigamber

    Sĭgambri (also Sĭcambri, Sygambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Sugambroi, Ptol. Dio Cass.; Sougambroi, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.—Hence,
    A.
    Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian:

    cohors,

    Tac. A. 4, 47 fin.Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian [p. 1696] woman, Ov. Am. 1, 14, 49.—
    B.
    Sĭgambrĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > Sigamber

  • 4 Sigambra

    Sĭgambri (also Sĭcambri, Sygambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Sugambroi, Ptol. Dio Cass.; Sougambroi, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.—Hence,
    A.
    Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian:

    cohors,

    Tac. A. 4, 47 fin.Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian [p. 1696] woman, Ov. Am. 1, 14, 49.—
    B.
    Sĭgambrĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > Sigambra

  • 5 Sigambria

    Sĭgambri (also Sĭcambri, Sygambri, and Sŭgambri), ōrum, m., = Sugambroi, Ptol. Dio Cass.; Sougambroi, Strabo, a powerful people of Germany, between the Sieg and the Ruhr, and as far as the Lippe (the mod. Cleve, Berg, and Recklingshausen), Caes. B. G. 4, 16; 4, 18 sq.; 6, 35; Hor. C. 4, 2, 36; 4, 14, 51; Tac. A. 2, 26; 12, 39; Suet. Aug. 21; Mart. Spect. 3, 9.—Hence,
    A.
    Sĭgamber, bra, brum, adj., of or belonging to the Sigambri, Sigambrian:

    cohors,

    Tac. A. 4, 47 fin.Subst.: Sĭgambra, ae, f., a Sigambrian [p. 1696] woman, Ov. Am. 1, 14, 49.—
    B.
    Sĭgambrĭa, ae, f., the country of the Sigambri, Sigambria, Claud. in Eutr. 1, 383.

    Lewis & Short latin dictionary > Sigambria

  • 6 Sicambri

    Sicambrī, ōrum m. v. l. = Sigambri

    Латинско-русский словарь > Sicambri

  • 7 Sigamber

    Латинско-русский словарь > Sigamber

  • 8 Sugambri

    Sugambrī, ōrum m. v. l. = Sigambri

    Латинско-русский словарь > Sugambri

  • 9 Sigamber

    Sigamber, Sigambrī, Sigambria, s. Sugambrī.

    lateinisch-deutsches > Sigamber

  • 10 Sugambri

    Sugambrī (Sygambrī, Sigambrī), ōrum, m., die Sugambrer, eine mächtige germanische Völkerschaft zwischen der Sieg u. Ruhr in der Nähe des heutigen Köln am Rhein, Caes. b.G. 4, 16, 2. Hor. carm. 4, 2, 36. Tac. ann. 2, 26. Claud. IV. cons. Hon. 446 (Jeep Sig.). – Dav.: A) Sugamber, bra, brum, sugambrisch, cohors, Tac. ann. 4, 47. – subst., Sugambra, ae, f., eine Sugambrerin, Ov. am. 1, 14, 40 (Merkel u. Riese Syg.). – B) Sugambria, ae, f., das Land der Sugambrer, Sugambrien, Claud. in Eutr. 1, 383 (Jeep Sig.). – / Die Schreibung Sugambri ist die urspr. echte, s. Müllenh. Zeitschr. für deutsche Altert. 23, 43 ff.

    lateinisch-deutsches > Sugambri

  • 11 Sigamber

    Sigamber, Sigambrī, Sigambria, s. Sugambri.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sigamber

  • 12 Sugambri

    Sugambrī (Sygambrī, Sigambrī), ōrum, m., die Sugambrer, eine mächtige germanische Völkerschaft zwischen der Sieg u. Ruhr in der Nähe des heutigen Köln am Rhein, Caes. b.G. 4, 16, 2. Hor. carm. 4, 2, 36. Tac. ann. 2, 26. Claud. IV. cons. Hon. 446 (Jeep Sig.). – Dav.: A) Sugamber, bra, brum, sugambrisch, cohors, Tac. ann. 4, 47. – subst., Sugambra, ae, f., eine Sugambrerin, Ov. am. 1, 14, 40 (Merkel u. Riese Syg.). – B) Sugambria, ae, f., das Land der Sugambrer, Sugambrien, Claud. in Eutr. 1, 383 (Jeep Sig.). – Die Schreibung Sugambri ist die urspr. echte, s. Müllenh. Zeitschr. für deutsche Altert. 23, 43 ff.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sugambri

  • 13 exporto

    ex-porto, āvi, ātum, 1, v. a., to bear or carry out, to bring out, convey away, export (class.):

    per mare e Phoenice Europam (Juppiter),

    Varr. R. R. 2, 5, 5:

    aurum quotannis ex Italia Hierosolymam,

    Cic. Fl. 28, 67:

    aurum argentumque inde,

    id. Vatin. 5, 12:

    frumentum in fame,

    id. Fl. 7, 17:

    magnum numerum frumenti, vim mellis, etc., Syracusis,

    id. Verr. 2, 2, 72, § 176; 2, 4, 10, § 23:

    corpora luce carentum tectis,

    Verg. G. 4, 256; Suet. Dom. 17:

    ne qui manus attulerit steriles intro ad nos, gravidas foras exportet,

    Plaut. Truc. 1, 2, 4: Sigambri finibus suis excesserant suaque omnia exportaverant, * Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    o portentum in ultimas terras exportandum!

    to be sent away, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40.

    Lewis & Short latin dictionary > exporto

  • 14 horto

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > horto

  • 15 hortor

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > hortor

  • 16 Sicambri

    Sĭcambri, v. Sigambri.

    Lewis & Short latin dictionary > Sicambri

  • 17 solitudo

    sōlĭtūdo, ĭnis, f. [solus], a being alone or solitary, loneliness, solitariness, solitude (of a person or place); a lonely place, desert, wilderness (class. in sing. and plur.; cf.: secretum, secessus).
    I.
    In gen.:

    ampla domus dedecori saepe domino fit, si est in eā solitudo,

    Cic. Off. 1, 39, 139:

    si aliquis nos deus ex hac hominum frequentiā tolleret et in solitudine uspiam collocaret,

    id. Lael. 23, 87; so (opp. frequentia) id. Pis. 22, 53;

    opp. celebritas,

    id. Inv. 1, 26, 38; Plin. Pan. 49, 2:

    audistis, quae solitudo in agris esset, quae vastitas, quae fuga aratorum, quam deserta, quam relicta omnia,

    Cic. Verr. 2, 4, 51, § 114; cf.:

    quācumque venis, fuga est et ingens Circa te solitudo,

    Mart. 3, 44, 3:

    solitudo ante ostium,

    Ter. And. 2, 2, 25:

    ubi postquam solitudinem intellexit,

    Sall. J. 93, 3:

    erat ab oratoribus quaedam in foro solitudo,

    Cic. Brut. 63, 227:

    neque vero hic non contemptus est a tyrannis atque ejus solitudo,

    Nep. Thras. 2, 2:

    mihi solitudo et recessus provincia est,

    Cic. Att. 12, 26, 2:

    in aliquā desertissimā solitudine,

    id. Verr. 2, 5, 67, § 171:

    Sigambri se in solitudinem ac silvas abdiderant,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.: an malitis hanc solitudinem vestram quam urbem hostium esse? solitary, desert place (Rome), Liv. 5, 53, 7:

    delere omne Latium, vastas inde solitudines facere,

    id. 8, 13, 15; cf. id. 39, 18:

    nec umquam ex solitudine suā prodeuntem, nisi ut solitudinem faceret,

    Plin. Pan. 48 fin.:

    ubi solitudinem faciunt, pacem appellant,

    Tac. Agr. 30 fin.; Curt. 8, 8, 10; 9, 2, 24; Liv. 39, 18, 2:

    nivosae solitudini cohaerentes,

    bordering on, Amm. 23, 6, 64.— With gen.:

    in hac omnis humani cultūs solitudine,

    Curt. 7, 3, 12.— Plur., Cic. Rep. 6, 19, 20; id. Fam. 2, 16, 6; Caes. B. G. 6, 23:

    solitudines renuntiavere missi milites ad explorandum,

    Plin. 6, 29, 35, § 181; Vell. 2, 55, 4; Plin. 6, 13, 14, § 33; 6, 17, 20, § 53.—
    II.
    In partic., analog. to the Gr. erêmia, in respect of something wanting, a being left alone or deserted, a state of want, destitution, deprivation:

    per hujus (orbae) solitudinem Te obtestor,

    Ter. And. 1, 5, 55; cf.:

    liberorum solitudo,

    Cic. Verr. 2, 1, 58, § 153:

    liberorum ac parentum solitudo,

    Quint. 6, 1, 18:

    Caesenniae viduitas ac solitudo,

    Cic. Caecin. 5, 13; id. Q. Fr. 1, 4, 5:

    solitudo atque inopia,

    id. Quint. 1, 5; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25:

    Messalina tribus omnino comitantibus (id repente solitudinis erat) spatium urbis pedibus emensa,

    Tac. A. 11, 32:

    magistratuum,

    Liv. 6, 35 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > solitudo

  • 18 Sugambri

    Sŭgambri, ōrum, v. Sigambri.

    Lewis & Short latin dictionary > Sugambri

  • 19 Sygambri

    Sygambri, ōrum, v. Sigambri.

    Lewis & Short latin dictionary > Sygambri

См. также в других словарях:

  • СИГАМБРЫ —    • Sigambri,          см. Sygambri, Сигамбра …   Реальный словарь классических древностей

  • Commentarii de Bello Gallico — (Commentaries on the Gallic War)   …   Wikipedia

  • Tongeren — The Basilica and the statue of Ambiorix …   Wikipedia

  • Sugambrer — Die Sugambrer (auch: Sigambrer, Sygambrer, lateinisch: Sigambri, Sicambri, griechisch οἱ Σύγαμβροι) waren ein westgermanischer Stamm, der ursprünglich vom Niederrhein oder dem Gebiet zwischen Rhein und Lippe stammte und der, vollständig oder …   Deutsch Wikipedia

  • Сугамбры —         сигамбры (лат. Sugambri, Sigambri), германское племя, жившее в 1 в. до н. э. на правом берегу Среднего Рейна. В 8 до н. э. часть С. была насильственно переселена римлянами на левый берег Рейна. Расселение см. карту при ст. Германцы …   Большая советская энциклопедия

  • Sigambrer — Die Sugambrer (auch: Sigambrer, Sygambrer) waren ein westgermanischer Stamm, der ursprünglich vom Niederrhein oder dem Gebiet zwischen Rhein und Lippe stammte und der, vollständig oder nur zum Teil, unter Tiberius im Jahre 7 v. Chr. in… …   Deutsch Wikipedia

  • Sugambrier — Die Sugambrer (auch: Sigambrer, Sygambrer) waren ein westgermanischer Stamm, der ursprünglich vom Niederrhein oder dem Gebiet zwischen Rhein und Lippe stammte und der, vollständig oder nur zum Teil, unter Tiberius im Jahre 7 v. Chr. in… …   Deutsch Wikipedia

  • СУГАМБРЫ — сигамбры (лат. Sugambri, Sigambri), герм. племя, жившее в 1 в. до н. э. на правом берегу Среднего Рейна (см. карту при ст. Германцы). Решительно сопротивлялись попыткам римлян при Августе подчинить германцев; в 8 до н. э. 40 тыс. С. было… …   Советская историческая энциклопедия

  • ГЕРМАНИЯ —    • Germania,          η̉ Γερμανία, называемая римлянами Germania Magna, G. Transrhenana или Barbara, в различие от германских провинций, лежавших на левом берегу Рейна (см. Gallia, Галлия в конце), отделялась на западе Рейном от Галлии, на юге… …   Реальный словарь классических древностей

  • Sicambri — (Sigambri), mächtiges deutsches Volk, zum Stamm der Istävonen gehörig, wild, kühn, tapfer, zwischen Rhein, Sieg u. Lippe, also in der preußischen Provinz Niederrhein. Den aus Gallien zurückgetriebenen Usipetern u. Tencterern traten sie das Gebiet …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»