Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Scaurus

  • 1 Scaurus

    Scaurus, i, m. [1. scaurus], a frequent surname in the gens Aemilia and Aurelia. So, M. Aemilius Scaurus, whom Cicero defended in an oration, part of which is still extant. —Hence, Scaurĭānus, a, um, adj., relating to Scaurus:

    oratio,

    Mart. Cap. 5, § 441.

    Lewis & Short latin dictionary > Scaurus

  • 2 scaurus

    scaurus, a, um (σκαῦρος), I) der große herausstehende Knöchel hat, dessen Knöchel verwachsen sind, der Klumpfuß, Hor. sat. 1, 3, 48. – dah. II) Scaurus, ein röm. Beiname der gens Aemilia u. Aurelia, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 17 sqq. u. p. 91. Besonders bekannt ist M. Aemilius Scaurus, den Cicero in einer teilweise noch erhaltenen Rede verteidigte, s. Orelli l. l. p. 19 sq. – Dav. Scauriānus, a, um, skaurianisch, subst., Scauriāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für Skaurus, Pompeii comment. 144, 29 K. Mart. Cap. 5. § 441 (cod. Mon. Scaurina).

    lateinisch-deutsches > scaurus

  • 3 scaurus

    scaurus, a, um (σκαῦρος), I) der große herausstehende Knöchel hat, dessen Knöchel verwachsen sind, der Klumpfuß, Hor. sat. 1, 3, 48. – dah. II) Scaurus, ein röm. Beiname der gens Aemilia u. Aurelia, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 17 sqq. u. p. 91. Besonders bekannt ist M. Aemilius Scaurus, den Cicero in einer teilweise noch erhaltenen Rede verteidigte, s. Orelli l. l. p. 19 sq. – Dav. Scauriānus, a, um, skaurianisch, subst., Scauriāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für Skaurus, Pompeii comment. 144, 29 K. Mart. Cap. 5. § 441 (cod. Mon. Scaurina).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scaurus

  • 4 scaurus

        scaurus adj.    [1 CAR-], with swollen ankles, club-footed, H.
    * * *
    scaura, scaurum ADJ

    Latin-English dictionary > scaurus

  • 5 scaurus

    [st1]1 [-] scaurus, a, um: qui a un pied bot. [st1]2 [-] Scaurus, i, m.: Scaurus (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] scaurus, a, um: qui a un pied bot. [st1]2 [-] Scaurus, i, m.: Scaurus (surnom).
    * * *
        Scaurus, scauri. Horat. Qui ha les talons gros et comme enflez et fort estenduz.

    Dictionarium latinogallicum > scaurus

  • 6 scaurus

    Scaurĭānus, a, um, v. 2. Scaurus.
    1.
    scaurus, a, um, adj., = skauros [cf. skaios], with large and swollen ankles, having the ankles bunching out (cf.:

    varus, valgus),

    Plin. 11, 45, 105, § 254:

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > scaurus

  • 7 scaurus

    I a, um (греч.) II Scaurus, ī m.
    Скавр, cognomen в родах Эмилиев и Аврелиев C etc.

    Латинско-русский словарь > scaurus

  • 8 balbutio

    balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer.    - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément.    - Cic. Tusc. 5, 75.    - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant.    - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots.    - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.
    * * *
    balbūtĭo (balbuttĭo), īrĕ, īvi [st1]1 [-] balbutier, bégayer.    - Cels. 5, 26, 31. [st1]2 [-] parler sans suite, parler confusément.    - Cic. Tusc. 5, 75.    - merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. 10, 80: le merle chante bien en été, mal en hiver. [st1]3 - tr. - dire en bégayant.    - Stoicus perpauca balbutiens, Cic. Ac. 2, 137: un Stoïcien bégayant quelques rares mots.    - illum balbutit Scaurum, Hor. S. 1, 3, 48: il le surnomme en balbutiant Scaurus.
    * * *
        Balbutio, balbutis, pen. prod. balbutire. Cic. Beguoyer.

    Dictionarium latinogallicum > balbutio

  • 9 citra

    [st1]1 [-] cĭtrā, adv.: en deçà, de ce côté-ci.    - tela citra cadebant, Tac. H. 3, 23: leurs traits tombaient en deçà du but.    - ultra citraque pervolare, Plin. 10, 23, 31, § 61: voler au delà ou en deçà.    - citra stat oratio, Quint.: l'expression reste en deçà (l'expression dit trop peu).    - citerius debito, Sen. Ir. 1, 16, 11: moins qu'il ne faudrait.    - citra quam, Ov.: moins que. [st1]2 [-] cĭtrā prép. avec acc.: - [abcl][b]a - en deçà de, de ce côté-ci de. - [abcl]b - en dehors de, avant. - [abcl]c - sans, sans aller jusqu'à. - [abcl]d - contre, contrairement à.[/b]    - citra Tauri juga, Liv. 38, 48: de ce côté-ci du Taurus.    - hostem citra flumen elicere, Caes. BG. 6.8: attirer l'ennemi en deçà du fleuve.    - citra Kalendas Octobris, Col. 2, 8, 3: avant les calendes d'octobre.    - citra rogos, Quint.: avant de livrer un corps au bûcher.    - citra bellum, Suet.: sans en venir à la guerre.    - citra necem, Ov. Tr. 2, 127: sans aller jusqu'à ordonner la mort.    - vis citra ultima stetit, Tac.: sa colère n'alla pas jusqu'aux dernières violences.    - nec virtus citra genus est, Ov. M. 10, 607: mon courage n'est pas inférieur à ma naissance.    - citra intellectum acrimoniae, Plin. 19, 8, 54, § 171: sans contracter un goût d'amertume.    - oculi, citra motum quoque... Quint.: les yeux, même sans remuer...    - citra spectaculorum dies, Suet. Aug. 43: en dehors des jours de spectacle.    - citra hoc experimentum, Col. 2, 2, 20: indépendamment de cette preuve.    - citra personnas, Quint.: abstraction faite des personnes.    - citra delectationem, Tac. G. 16: sans rien donner à l'agrément.    - citra usum doctrina, Quint. 12, 6, 4: la théorie sans la pratique.    - Phidias in ebore longe citra aemulum (creditur), Quint. 12, 10, 9: (on estime que), pour le travail de l'ivoire, Phidias est vraiment sans émule.    - non id Scauro citra fidem fuit, Tac. Agr. 1: en cela Scaurus ne trouva pas d'incrédules.    - citra Senatûs auctoritatem, Suet. Caes. 28: sans consulter le sénat.
    * * *
    [st1]1 [-] cĭtrā, adv.: en deçà, de ce côté-ci.    - tela citra cadebant, Tac. H. 3, 23: leurs traits tombaient en deçà du but.    - ultra citraque pervolare, Plin. 10, 23, 31, § 61: voler au delà ou en deçà.    - citra stat oratio, Quint.: l'expression reste en deçà (l'expression dit trop peu).    - citerius debito, Sen. Ir. 1, 16, 11: moins qu'il ne faudrait.    - citra quam, Ov.: moins que. [st1]2 [-] cĭtrā prép. avec acc.: - [abcl][b]a - en deçà de, de ce côté-ci de. - [abcl]b - en dehors de, avant. - [abcl]c - sans, sans aller jusqu'à. - [abcl]d - contre, contrairement à.[/b]    - citra Tauri juga, Liv. 38, 48: de ce côté-ci du Taurus.    - hostem citra flumen elicere, Caes. BG. 6.8: attirer l'ennemi en deçà du fleuve.    - citra Kalendas Octobris, Col. 2, 8, 3: avant les calendes d'octobre.    - citra rogos, Quint.: avant de livrer un corps au bûcher.    - citra bellum, Suet.: sans en venir à la guerre.    - citra necem, Ov. Tr. 2, 127: sans aller jusqu'à ordonner la mort.    - vis citra ultima stetit, Tac.: sa colère n'alla pas jusqu'aux dernières violences.    - nec virtus citra genus est, Ov. M. 10, 607: mon courage n'est pas inférieur à ma naissance.    - citra intellectum acrimoniae, Plin. 19, 8, 54, § 171: sans contracter un goût d'amertume.    - oculi, citra motum quoque... Quint.: les yeux, même sans remuer...    - citra spectaculorum dies, Suet. Aug. 43: en dehors des jours de spectacle.    - citra hoc experimentum, Col. 2, 2, 20: indépendamment de cette preuve.    - citra personnas, Quint.: abstraction faite des personnes.    - citra delectationem, Tac. G. 16: sans rien donner à l'agrément.    - citra usum doctrina, Quint. 12, 6, 4: la théorie sans la pratique.    - Phidias in ebore longe citra aemulum (creditur), Quint. 12, 10, 9: (on estime que), pour le travail de l'ivoire, Phidias est vraiment sans émule.    - non id Scauro citra fidem fuit, Tac. Agr. 1: en cela Scaurus ne trouva pas d'incrédules.    - citra Senatûs auctoritatem, Suet. Caes. 28: sans consulter le sénat.
    * * *
        Citra, Praepositio, accusatiuo casui seruiens: cui opponitur Vltra, a Cis deriuarur. Caesar, Qui sunt citra Rhenum. Deca le Rhein.
    \
        Citra, pro Sine. Colum. Citra hoc experimentum. Sans ceste experience.
    \
        Citra commoda emeritorum praemiorum exauthorare legiones. Sueton. Casser les legionaires sans les payer.
    \
        Citra fastidium nominentur. Plin. Sans mespriser.
    \
        Citra inuidiam. Plin. Sans envie.
    \
        Citra musicen. Quintil. Sans musique.
    \
        Citra satietatem data glans. Colum. Non point son saoul.
    \
        Peccare citra scelus. Ouid. Pecher par ignorance.
    \
        Citra scientiam. Colum. Sans science, Quand il n'y a point de scavoir.
    \
        A postrema syllaba citra tertiam non posuit natura vocem acutam. Cic. Plus arriere que la tierce.
    \
        Citra, pro Extra. Sueton. Solebat citra spectaculorum dies, siquando, etc. Hors les jours des spectacles.
    \
        Citra, Aduerbium, in eadem significatione, sed sine casu. Liu. Paucis citra milibus. Deca.

    Dictionarium latinogallicum > citra

  • 10 studeo

    stŭdĕo, ēre, stŭdŭi    - intr. avec dat. - [st1]1 [-] avoir du goût (pour qqch), s'appliquer à, s'occuper avec zèle de, se livrer à, s'efforcer de, rechercher, désirer.    - cupiditate regni adductus novis rebus studebat, Caes. BG. 1: poussé par le désir de régner, il cherchait une révolution.    - studere memoriae: exercer sa mémoire.    - studere duritiae: s'appliquer à s'endurcir.    - id studere ut: s'efforcer de, s'appliquer à.    - lenonem ut perdas id studes, Plaut. Poen.: ce que tu recherches, c'est perdre ce marchand de filles.    - in id solum student ut, Quint.: ils ne s'attachent qu'à.    - studere patrimonio augendo: s'appliquer à augmenter son patrimoine.    - huic rei studendum, ut pabulatione et commeatu Romani prohibeantur, Caes. BG. 7: ce qu'il faut rechercher, c'est le moyen d'empêcher les Romains de se ravitailler.    - studere + inf. ou prop. inf.: désirer (vivement), aspirer à, brûler de.    - rem ad arma deduci studebat, Caes. BC. 1: il désirait en venir aux armes.    - scire studeo quid egeris, Cic. Att. 13: je désire savoir ce que tu as fait.    - studebat rem ad arma deduci, Cic.: il brûlait de faire trancher la question par les armes.    - studebat ditari, Liv. 1: il brûlait de restaurer les finances.    - omnes mulieres eadem aeque student, Ter.: toutes les femmes ont les mêmes goûts. [st1]2 [-] aimer, s'adonner passionnément à, étudier, s'instruire.    - studeo grammaticae: j'étudie la grammaire.    - studes an piscaris? Plin. Ep. 2: étudies-tu ou pêches-tu?    - avec acc. de qualification: versus amat, hoc studet unum, Hor.: ce sont les vers qu'il aime, c'est sa seule passion.    - unum studere: avoir un seul but.    - id studere: avoir cela en vue.    - quidam pictores in id solum student, ut sciant, Quint. 10: quelques peintres n'ont que cela en vue: savoir...    - nihil litteris studeo: je n'ai aucun goût pour la littérature.    - avec gén. parens, qui te nec amet nec studeat tui, Caecil. ap. Cic. Nat. 3: parent qui ne t'aime pas et qui ne prend pas soin de toi. [st1]3 [-] témoigner une vive sympathie pour, prendre parti pour, s'intéresser à, être partisan de (qqn), favoriser, soutenir.    - Scauro studet: il est pour Scaurus.    - studere Laconum rebus, Nep.: prendre parti pour les Lacédémoniens.    - neque studere neque odisse, Sall. C. 51: ne prendre parti ni pour ni contre.
    * * *
    stŭdĕo, ēre, stŭdŭi    - intr. avec dat. - [st1]1 [-] avoir du goût (pour qqch), s'appliquer à, s'occuper avec zèle de, se livrer à, s'efforcer de, rechercher, désirer.    - cupiditate regni adductus novis rebus studebat, Caes. BG. 1: poussé par le désir de régner, il cherchait une révolution.    - studere memoriae: exercer sa mémoire.    - studere duritiae: s'appliquer à s'endurcir.    - id studere ut: s'efforcer de, s'appliquer à.    - lenonem ut perdas id studes, Plaut. Poen.: ce que tu recherches, c'est perdre ce marchand de filles.    - in id solum student ut, Quint.: ils ne s'attachent qu'à.    - studere patrimonio augendo: s'appliquer à augmenter son patrimoine.    - huic rei studendum, ut pabulatione et commeatu Romani prohibeantur, Caes. BG. 7: ce qu'il faut rechercher, c'est le moyen d'empêcher les Romains de se ravitailler.    - studere + inf. ou prop. inf.: désirer (vivement), aspirer à, brûler de.    - rem ad arma deduci studebat, Caes. BC. 1: il désirait en venir aux armes.    - scire studeo quid egeris, Cic. Att. 13: je désire savoir ce que tu as fait.    - studebat rem ad arma deduci, Cic.: il brûlait de faire trancher la question par les armes.    - studebat ditari, Liv. 1: il brûlait de restaurer les finances.    - omnes mulieres eadem aeque student, Ter.: toutes les femmes ont les mêmes goûts. [st1]2 [-] aimer, s'adonner passionnément à, étudier, s'instruire.    - studeo grammaticae: j'étudie la grammaire.    - studes an piscaris? Plin. Ep. 2: étudies-tu ou pêches-tu?    - avec acc. de qualification: versus amat, hoc studet unum, Hor.: ce sont les vers qu'il aime, c'est sa seule passion.    - unum studere: avoir un seul but.    - id studere: avoir cela en vue.    - quidam pictores in id solum student, ut sciant, Quint. 10: quelques peintres n'ont que cela en vue: savoir...    - nihil litteris studeo: je n'ai aucun goût pour la littérature.    - avec gén. parens, qui te nec amet nec studeat tui, Caecil. ap. Cic. Nat. 3: parent qui ne t'aime pas et qui ne prend pas soin de toi. [st1]3 [-] témoigner une vive sympathie pour, prendre parti pour, s'intéresser à, être partisan de (qqn), favoriser, soutenir.    - Scauro studet: il est pour Scaurus.    - studere Laconum rebus, Nep.: prendre parti pour les Lacédémoniens.    - neque studere neque odisse, Sall. C. 51: ne prendre parti ni pour ni contre.
    * * *
        Studeo, studes, studui, studere. Terent. Mettre son estude à faire quelque chose, Mettre peine, Entendre à quelque affaire, S'estudier à faire quelque chose.
    \
        Studet meus audire Cicero, quaenam sit istius sententia. Cic. Il ha affection d'ouyr, etc. Il ha grande envie et desir.
    \
        Studet rem ad arma deduci. Caesar. Il tasche.
    \
        Laudi et dignitati studere. Cic. Prendre peine et estre soigneux d'acquerir loz et honneur.
    \
        Studere pecuniae, imperiis, gloriae. Cic. Mettre son affection à amasser argent, etc.
    \
        Rebus nouis studere. Cicero. Tascher de mettre en trouble la Republique.
    \
        Studuit Catilinae, quum iam aliquot annos esset in foro Caelius. Cicero. Favorisa à Catilina, et teint son parti.
    \
        Accusatiuo iunctum, significat Cupere. Cic. Si nihil aliud studeat, nisi id quod agit. S'il n'affecte et convoite, etc.
    \
        Omnes vnum studetis. Cic. Vous desirez touts une mesme chose.
    \
        In id solum student, vt describere tabulas mensuris ac lineis sciant. Quintil. Ils taschent à cela seulement.
    \
        Absolute. Sallust. Neque studere, neque odisse decet. Favoriser.
    \
        Studere. Quintil. Estudier.

    Dictionarium latinogallicum > studeo

  • 11 Aemilia

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilia

  • 12 Aemilia Via

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilia Via

  • 13 Aemilius

    Aemĭlĭus, a, um, adj. [aemulor], the name of a Roman gens, greatly distinguished for the illustrious men whom it furnished. The most celebrated of them was L. Aemilius Paulus, the conqueror of Perseus, and the father of Corn. Scipio Africanus Minor:

    domus,

    Manil. 1, 794:

    tribus,

    Cic. Att. 2, 14; Liv. 38, 36.— Aemĭlĭa Vĭa, the name of three several public roads.
    1.
    One, constructed by M. Aemilius Lepidus, as consul, A. U. C. 567, began at Placentia, and passed [p. 55] through Parma, Regium, Mutina, Bononia, Forum Cornelii, Faventia, Forum Livii, and Caesena to Ariminum, where it joined the Via Flaminia, Liv. 39.—
    2.
    One, constructed A. U. C. 645, by M. Aemilius Scaurus, as censor, led from Bononia, through Pisa and Luna, to Dertona, Strab. 1, 5.—
    3.
    One extending from Ariminum to Aquileia (some, however, consider this as the same with the first), Mart. 3, 4.—Sometimes absol., Aemĭlĭa, instead of Via Aemilia: in ipsā Aemiliā diu pugnatum est, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30.—From the public way, Martial calls the region between Ariminum and Placentia (commonly Gallia Cispadana) regio Aemilia, Mart. 6, 85.—Aemilius pons, so called after its builder, M. Aemilius Scaurus, Juv. 6, 32 Rupert.— Poet.:

    Aemilia ratis,

    the ship on which the booty acquired by L. Æmilius Paulus, in the war with Perseus, was conveyed to Rome, Prop. 4, 2, 8.—Aemilius ludus, a gladiatorial exhibition introduced by P. Æmilius Lepidus, Hor. A. P. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > Aemilius

  • 14 Scaurianus

    Scaurĭānus, a, um, v. 2. Scaurus.
    1.
    scaurus, a, um, adj., = skauros [cf. skaios], with large and swollen ankles, having the ankles bunching out (cf.:

    varus, valgus),

    Plin. 11, 45, 105, § 254:

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > Scaurianus

  • 15 refrigesco

    re-frīgēsco, frīxī, —, ere
    1) остывать (vinum refrixit Cato; sanguis vel calescit, vel refrigescit CC)
    2) охладевать, ослабевать ( oratio refrigescit Q)

    Латинско-русский словарь > refrigesco

  • 16 administer

    ad-minister, strī, m., der zur Hand geht, Handreichung tut, I) im engern Sinne, der Diensttuende, Diener, hinc Casmilus nominatur Samothreces mysteris dius quidam administer diis magnis, Varr. LL. 7, 34: opus et administros (Arbeit u. Arbeiter) tutari, Sall. Iug. 76, 3. – II) im weitern Sinne, der Leiter, Mitleiter, Mitarbeiter, Gehilfe, Beistand, im üblen Sinne das Werkzeug, der Helfershelfer (vgl. Kritz Sall. Iug. 29, 2), Iovi se consiliarium atque administrum datum, Cic.: administris ad ea sacra druidibus utuntur, wobei die Dr. die gottesdienstlichen Handlungen leiten, Caes.: bellum sine administris geri, Sall.: alqo adminiculatore et quasi administro in studiis litterarum uti, Gell. – im üblen Sinne, administri et satellites Naevii, Cic.: C. Manlius, audaciae satelles atque administer tuae, Cic.: socius et administer omnium consiliorum assumitur Scaurus, Sall.: rerum huiusmodi omnium transactor et administer, Cic. – / Cic. Rosc. Am. 77 jetzt victus cotidiani minister.

    lateinisch-deutsches > administer

  • 17 assumo

    as-sūmo (ad-sūmo), sūmpsī, sūmptum, ere, an sich-, zu sich nehmen, zum Gebrauche annehmen, I) eig., etw. zur Hand nehmen, caestus, Tac. ann. 14, 20: iacentium scuta, aufnehmen, Frontin. 2, 5, 27. – od. etw. an den Körper herannehmen, sich zulegen, novas umeris alas, Ov. met. 11, 789: seros pedes serasque alas, ibid. 15, 384: quae (subtemina) ducta colorem assumpsere novum, Sen. apoc. 4. v. 7. – u. in den Körper aufnehmen, zu sich nehmen, plura sibi assumunt quam de se corpora mittunt, Lucr. 2, 1124: nam cibus atque umor membris assumitur intus, gehen in den Körper über, Lucr. 4, 1083: crudam materiam, sicut assumpta est, in corpus omne diduci, Cels. praef. § 36. p. 4, 21 D.: si plus umoris excernitur quam assumitur, Cels. 3, 21. p. 107, 26 D.: ut solet a ventis alimenta assumere (favilla), neue Nahrung zu bekommen, Ov. met. 7, 79. – u. (v. Pers.) eine Nahrung, Arznei zu sich nehmen, aliquid (ein wenig), Cels.: nihil, Cels.: non amplius iusto, Cels.: aquam, Cels.: nihil nisi aquam, Cels.: aquam calidam, frigidam, Cels.: carnem pinguem, Cels.: cibum, cibum nullum, cibum bis die, Cels.: vinum, Cels.: nihil vini, Cels.: cum cibo vini paulo plus, Cels.: primum assumere oportet quae nauseam faciunt, Scrib.

    II) übtr.: 1) zur Teilnahme, Gemeinschaft, Hilfe usw. hinzunehmen, annehmen, zu Hilfe nehmen, heran-, hinzuziehen, α) eine Pers.: legiones in Italia, Cic.: Eumenem regem, Liv.: novos socios, Liv.: amicos, Hor.: comitem, Iustin.: uxorem, Plin. ep.: coniugem, Tac. – m. Ang. wozu? od. wohin? durch in u. Akk., alqm in societatem, Iustin. (u. so in societatem alcis assumi, Iustin.): alqm in societatem armorum, Liv.: alqm in societatem consilii, Liv. u. Iustin., od. facinoris, Iustin.: alqm in consilium rei familiaris, Plin. ep.: alqm in id bellum, Vell.: alqm in nomen, adoptieren, Plin. ep.: u. so alqm in nomen familiamque, Tac.: alqm in matrimonium, Iustin.: alqm in deos, unter die G. versetzen, Min. Fel. – m. Ang. als wen? durch Acc., alqm ducem, Iustin.: alqm collegam sibi in quinto consulatu, Suet.: alqm filium u. sibi filium, adoptieren, Plin. pan.: zugl. m. Ang. wozu? durch Dat., alqm socium coeptis, Iustin. 1, 6, 1. – im Passiv m. Ang. als wer? durch Nom., socius et administer omnium consiliorum assumitur Scaurus, Sall.: ut a C. Musonio gener (als Schw.) assumeretur, Plin. ep.: praeterea et nobiles aliquot adulescentes conscii assumpti, Liv. – β) Lebl. (Ggstz. repudiare, Cic. or. 209), aliquantum noctis, zu Hilfe nehmen, Cic.: uxoris consilium, Tac.: vim Caesaris in quibusdam locis, Quint.: assumpta verba, zu Hilfe genommene, anderswoher entlehnte, Cic. part. or. 23: tanta verborum etiam quae assumpta sunt (der bloß zum Schmuck dienenden) proprietas, Quint. 10, 1, 121: n. pl. subst., assumpta et adventicia, was nur angenommen u. von außen her gekommen ist (Ggstz. innata atque insita), Cic. top. 69. – m. Ang. woher? alqd foris, Cic.: locos od. auxilia extrinsecus, Cic. u. Quint. – m. Ang. wozu? durch ad od. in u. Akk., alqd ad ornatum, Quint.: alqd in exemplum, Quint.: iudicia deorum in consilium, Plin. pan.: reliqua non reprehendo, sed mihi ad id, quod sentio, assumo, wende es auf meine Behauptung an, Cic.

    2) (mit u. ohne sibi) irgendwoher etw. sich aneignen, etw. entlehnen, sich zu eigen machen, sich beilegen, sich erwerben, a) im allg. (Ggstz. alteri detrahere, Cic. de off. 3, 23): conservatoris sibi nomen, Tac. ann. 15, 71: sibi geniorum nomen, Lact. 2, 14, 12. – vires avitas, Ov.: Felicis nomen, Vell.: regis nomen, Curt.: parentis patriae vocabulum, Tac.: regni insignia, Tac.: diadema, Iustin.: mores Persarum, Iustin.: robur, zu Kraft gelangen, Tac.: u. so robora (Ggstz. concidere), v. einem Volke, Ov. – m. Ang. woher? durch de od. ex m. Abl., Cereris sacra de Graecia, Cic.: laudem sibi ex Asiae nomine, Cic.: ex victoria licentiam sibi, Auct. b. Afr.: nihil ex fastu regio, Curt. – b) insbes.: α) etw. für sich beanspruchen, in Anspruch nehmen, sich vorbehalten, sich widerrechtlich beilegen, sich zuschreiben, sich anmaßen (s. Halm Cic. Sull. 85. p. 155 ed mai.), ipse identidem belli auctor esse, in eo sibi praecipuam laudem assumere, Liv.: orator tractationem orationis sibi assumet, Cic.: ita de me meriti sunt illi... ut eorum reprehensionem vos vestrae prudentiae assumere, meae modestiae remittere debeatis, Cic.: neque ego mihi postea quicquam assumpsi neque hodie assumo, quod etc., Cic.: si id mihi assumo, videor id meo iure quodammodo vindicare, Cic.: quae Graeci scriptores inanis arrogantiae causā sibi assumpserunt, Cornif. rhet. – β) als philos. t. t. = αἱρειν, etw. annehmen, ergreifen, wählen (Ggstz. depellere), omnis voluptas assumenda est, omnis dolor depellendus, Cic. de fin. 1, 33: artes enim ipsas propter se assumendas putamus, ibid. 3, 18. – 3) ( vermehrend) hinzunehmen, a) im allg.: qui nihil opinione affingat assumat que ad aegritudinem, Cic.: ego apud improbos meam retinuissem invidiam, alienam assumpsissem, Cic.: si quis in aliqua arte excellens aliam quoque artem sibi assumpserit, Cic. – b) insbes.: α) als t. t. der Logik, als Untersatz im Syllogismus aufstellen, Cic. de inv. 1, 63; de div. 2, 106 u. 107 109. – β) als t. t. der Rhet., als außer der Sache liegenden Verteidigungsgrund vorbringen, Fab. Victorin. art. rhet. 1, 11. p. 191, 9 H.

    lateinisch-deutsches > assumo

  • 18 Aurelius

    Aurēlius, a, um, Name eines röm. plebejischen Geschlechts (mit den Beinamen Cotta, Orestes, Scaurus), aus dem besonders zu nennen sind: C. Aurelius Cotta, den Cicero in den Büchern »vom Redner« als Redner u. in den Büchern »von der Natur der Götter« als Akademiker mitsprechend aufführt, oft bei Cic., s. Orelli Onomast. Tull. p. 89. – L. Aurelius Cotta, Bruder des vor., Prätor 70 v. Chr., s. unten no. b, α. – Adi. aurelisch, a) Aurelia via, von einem sonst unbekannten Aurelius erbaut u. zwar vetus et nova, Inscr.: erstere lief von der Porta Ianiculensis (j. Porta di St. Pancrazio) an der nördlichen Küste bis nach Pisa, später bis Arelate; letztere war ein kleiner Seitenweg, der von der Porta Aurelia (j. Castel S. Angelo) 4000 Schritte weit nach der ersteren führte. Von ersterer spricht Cic. Cat. 2, 6 u.a. – b) Aurelia lex, α) iudiciaria, vom Prätor L. Aurelius Cotta, daß die Gerichte von Senatoren, Rittern u. Tribuni aerarii gemeinschaftlich verwaltet werden sollten, Cic. Phil. 1, 20. – β) de ambitu, von unbekanntem Ursprung, Cic. ad Q. fr. 1, 3, 8. – c) Aurelium Forum, eine Stadt in Etrurien an der Aurelia via, in der Nähe des heutigen Dorfes Castellacio, Cic. Cat. 1, 24. – d) Aurelium tribunal ( auch Gradus Aurelii gen.), auf dem Forum, Cic.

    lateinisch-deutsches > Aurelius

  • 19 Cisseus

    Cisseus, eī, Akk. ea, m. (Κισσεύς), I) König von Thrazien, nach einem spätern Mythus Vater der Hekuba (s. Hyg. fab. 91). Enn. tr. nach Serv. Verg. Aen. 7, 320. Scaurus tr. 2 ( nach [Serg.] expl. in Donat. 537, 19 K.). – Dav. Cissēis, idis, f. (Κισσηΐς), die Cisseïde = Hekuba (vgl. [Serg.] expl. in Donat. 537, 15), Verg. Aen. 7, 320. – II) ein Genosse des Turnus, Verg. Aen. 10, 317.

    lateinisch-deutsches > Cisseus

  • 20 exstinguo

    ex-stinguo (extinguo), stīnxī, stīnctum, ere, auslöschen, gänzlich löschen, löschend tilgen, I) eig.: incendium, Cic.: calcem, Vitr.: cinerem, Ov.: calorem, Cic. – medial, exstingui = erlöschen, ausgehen, consumptus ignis exstinguitur, Cic.: si ardens lucerna exstinguatur, Plin. – II) übtr.: 1) austrocknen, aquam rivis, Liv.: mammas, Plin.: sucum, Curt. – 2) löschen = stillen, sitim, Ov. u. Sen.: famem maligne (ärmlich), Sen. – 3) jmdm. das Lebenslicht auslöschen, den Garaus machen = ihn umbringen, töten, seni animam, Ter. – u. oft bl. alqm, zB. puerum, Ter.: liberos, Nep.: invictum bello iuvenem fortuna morbo exstinxit, Liv. – u. medial, exstingui, sterben, umkommen, das Leben verlieren, bes. plötzlich, vor der Zeit, Cic. u.a.: Scaurus Mamercus, in quo Scaurorum familia exstincta est (ausgestorben ist), Sen. suas. 2. § 22. – 4) tilgen, vertilgen, vernichten, unterdrücken, entkräften, erlöschen lassen, im Passiv = erlöschen, ersterben, formam, Ter.: exstincto senatu, Cic.: gratiam alcis, Cic.: furorem alcis, invidiam, infamiam, Cic.: exstingui cum alqo, Liv.: formae dignitas aut morbo deflorescit aut vetustate exstinguitur, Cornif. rhet. – Insbes., a) das Andenken an etw. vertilgen, etwas der Vergessenheit übergeben, in Vergessenheit bringen, im Passiv medial = erlöschen, in Vergessenheit kommen, (geraten), memoriam publicam, crimina sua, Cic.: ea quae antea scripserat, die Eindrücke seiner frühern Briefe ganz verwischen, Cic.: gloriam, Caes.: u. so vocem alcis temerariam silentio, Liv. – medial, rumor exstinguitur, Cic.: rumores exstinguuntur, Caes.: sermo oblivione posteritatis exstinguitur, Cic. – b) als jurist. t. t., erlöschen lassen (= außer Kraft treten lassen), fidei commissum, ICt. – u. bes. medial, exstingui, erlöschen (= außer Kraft treten), wie actio, stipulatio exstinguitur, ICt. – / synk. Perf. extinxti, Pacuv. tr. 329. Verg. Aen. 4, 682: extinxit = extinxerit, Plaut. truc. 524: extinxem = exstinxissem, Verg. Aen. 4, 606: extinxe = exstinxisse, Plaut. truc. 857. Gloss. IV, 235, 29.

    lateinisch-deutsches > exstinguo

См. также в других словарях:

  • Scaurus — ist das Cognomen folgender Personen: Marcus Aemilius Scaurus der Ältere (um 163 v. Chr.–88 v. Chr.), Politiker der römischen Republik Marcus Aemilius Scaurus der Jüngere (1. Jahrhundert vor Christus), Politiker der römischen Republik Scaurus ist… …   Deutsch Wikipedia

  • Scaurus [1] — Scaurus, 1) ein Mensch mit starken, hervorstehenden Knöcheln an den Füßen; 2) Gattung der Düsterkäfer, s.d. i) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Scaurus [2] — Scaurus, Name der Glieder einer zur römischen Aemilia u. Aurelia gens gehörigen Familie. 1) Luc. Ämilius S., Anführer im Krieg gegen Antiochos, befehligte 190 v. Chr. die Flotte, welche nach dem Hellespont zum Übersetzen der Truppen geschickt… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Scaurus — Scaurus, Marcus Ämilius, röm. Staatsmann und Feldherr, geb. um 163 v. Chr., schwang sich als Sprößling einer verarmten patrizischen Familie durch Klugheit, Willensstärke und Gewandtheit zu den höchsten Ehrenstellen und zu großem Reichtum empor,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Scaurus — Scaurus, patric. Familie in Rom; historisch sind: M. Aemilius S., 115 v. Chr. Consul, berühmter Redner; M. Aemil. S., 59 v. Chr. Aedilis S. wurde durch seinen Aufwand für das Theater berühmt …   Herders Conversations-Lexikon

  • SCAURUS — I. SCAURUS Vide Maximus. II. SCAURUS alter supperioris fil. de cuius Aedilitate Plin. l. 34. c. 7. In M. Aemilii Scauri Aedilitate 3. milia signorum in scenâ tantum fuêre temporario theatro. Idem l. 36. c. 2. Trecentas L. X. columnas M. Scauri… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCAURUS qui et TERENTIUS SCAURUS — Grammaticus. Capitolin. in Vero c. 2. Audivit Scaurum Grammaticum Latinum Scauri filium, qui Grammaticus Adriani fuit. eius meminit Gellius l. 11. c. 15. Vide Terentius …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCAURUS Aurelius — legatus, a Cimbrus fusô exercitu captus est, et cum ad consilium ab his evocatus eos deterreret, ne alpes transirent Italiam petituri, eo quod diceret Roman. vinci minime posse, a Bolo rege, feroci iuvene, interfectus est, Liv. l. 67 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Scaurus, Marcus Aemilius — ▪ Roman politician born c. 163 BC died c. 89 BC       a leader of the Optimates (conservative senatorial aristocrats) and one of the most influential men in the Roman government about 100 BC. Marcus Tullius Cicero (Cicero, Marcus Tullius), in his …   Universalium

  • SCAURUS Mamercus — Mamercus SCAURUS insignis nobilitate et orandis causis, vitâ probrosus, inquit Tacit, Annal. l. 6. c. 29. De probrosa eius vita lege Senecam l. 4. ac Benefic. c. 31. aut potius non lege impuritatem hominis et ἄῤῥητον μίξιν. Notat eum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Marcus Aemilius Scaurus (praetor 56 BC) — Denarius of Marcus Aemilius Scaurus, minted in 58 BC, in occasion of the Aedilician Games. Scaurus celebrates his victory over King Aretas III of the Nabateans. Marcus Aemilius Scaurus was a Roman politician of the 1st century BC and son of… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»