Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Scīpiadās

  • 1 Scipiadas

    Scīpiadās u. Scīpiadēs, ae, m., s. scīpiono. II.

    lateinisch-deutsches > Scipiadas

  • 2 Scipiadas

    Scīpiadās u. Scīpiadēs, ae, m., s. scipio no. II.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Scipiadas

  • 3 Scipiadas

    1.
    scīpĭo, ōnis, m. [root skap-; Gr. skêptô, to support, skipôn, = skêptron, a staff; cf.: scāpus, scopio, scamnum], a staff (carried by persons of wealth, rank, high official station, etc.):

    unde ornatu hoc advenis? quid fecisti scipione?

    Plaut. Cas. 5, 4, 6; id. Am. 1, 3, 22; id. As. 1, 1, 111; id. Men. 5, 2, 103; Cat. 37, 10; Plin. 28, 2, 4, § 15:

    eburneus, carried by the viri triumphales,

    Liv. 5, 41 fin.; cf. Val. Max. 4, 4, 5; in the time of the emperors, also by the consuls, Val. Imp. ap. Vop. Aur. 13 fin.; Amm. 29, 2, 15; given as a present from the Roman nation to friendly princes;

    so to Masinissa,

    Liv. 30, 15; 31, 11;

    to Eumenes,

    id. 42, 14 fin.
    2.
    Scīpĭo, ōnis, m. [1. scipio], the name of a celebrated family in the gens Cornelia, the most famous members of which were the two conquerors of the Carthaginians, P. Cornelius Scipio Africanus major, in the second, and P. Cornelius Scipio Aemilianus Africanus minor, in the third Punic war. —In hexameter verse scanned nom. Scīpĭŏ, Luc. 4, 658; Sil. 8, 548; 10, 427; 13, 386; 13, 449 al.; cf., in the foll., 3. init. —Hence,
    1.
    Scīpĭōnĕus, a, um, adj., of the Scipios (late Lat.), Fab. Cl. Gord. Fulg. Act. Mundi, 11, p. 141.—
    2.
    Scīpĭŏnārĭus, a, um, adj.:

    a Scipione quidam male dicunt Scipioninos: nam est Scipionarios,

    Varr. L. L. 9, § 71 Müll.—
    3.
    Scīpĭădes or - as, ae, m. (cf. Prisc. p. 582 P), one of the Scipio family, a Scipio ( poet. for Scipio, the oblique cases of which could not stand in hexameter verse):

    Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034; v. Lachm. ad h. 1.; Lucil. ap. Fest. s. v. scurrae, p. 294 Müll.; nom. Scipiades, Claud. III. Cons. Stil. praef. 1; gen., dat. Scipiadae, Prop. 3, 11, 59 (4, 10, 67); Hor. S. 2, 1, 72; Claud. B. Get. 141; acc. Scipiadem, Hor. S. 2, 1, 17; v. Heind. and Duntz. ad h. 1.; plur. nom. Scipiadae, Manil. 2, 790; Claud. Laud. Stil. 1, 381; gen. Scipiadum, id. Laud. Seren. 42; acc. Scipiadas, Verg. G. 2, 170; Claud. ap. Prop. et Olybr. 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Scipiadas

  • 4 scipio

    scīpio, ōnis, m., I) (σκίπων, σκήπων), der Stab, zum Gehen, Plaut.: eburneus, der Stab, den die viri triumphales trugen, Liv.; u. die Konsuln zur Kaiserzeit, Vopisc.; als Geschenk des röm. Volkes an Könige, Liv. – II) als nom. propr., Scīpio Σκιπίων, Σκηπίων), ein Familienname des kornelischen Geschlechtes, s. Cornelius. – Dav.: A) Scīpiōnāriī, ōrum, m., Anhänger des Scipio, Varro LL. 9, 71 (wofür nach Varro einige falsch Scipionīni sagten). – B) Scīpiadās, ae, m. u. Scīpiadēs, ae, m. (Σκιπιάδης), einer aus der Familie der Scipionen, ein Scipiade, poet = ein Scipio, Nom. -as, Lucr. 3, 1032. Lucil. 1139 (aus Fest. 294 [b], 27); Nom. -es, Claud. cons. Stil. 3. praef. 1 (vgl. Prisc. 7, 4): Genet. u. Dat. -ae, Lucil. 394 (bei Gell. 4, 17, 11). Prop. 3, 11, 67. Hor. sat. 2, 1, 72. Claud. bell. Get. 141: Akk. -am, Hor. sat. 2, 1, 17 (vgl. Prisc. 7, 4 Horatius... ›Scipiadam‹, non ›Scipiaden‹ dixit). – Plur., Nom. -ae, Sil. 7, 107. Iuven. 2, 154. Manil. 1, 792: Genet. -um, Claud. laud. Ser. 42: Akk. -as, Verg. georg. 2, 170; Aen. 6, 843. Claud. in Prob. et Olybr. 149. Sil. 8, 254 u. 13, 384. – / Über die Nom.- Form Scipiadas s. Lachm. Lucr. p. 206.

    lateinisch-deutsches > scipio

  • 5 scipio

    scīpio, ōnis, m., I) (σκίπων, σκήπων), der Stab, zum Gehen, Plaut.: eburneus, der Stab, den die viri triumphales trugen, Liv.; u. die Konsuln zur Kaiserzeit, Vopisc.; als Geschenk des röm. Volkes an Könige, Liv. – II) als nom. propr., Scīpio Σκιπίων, Σκηπίων), ein Familienname des kornelischen Geschlechtes, s. Cornelius. – Dav.: A) Scīpiōnāriī, ōrum, m., Anhänger des Scipio, Varro LL. 9, 71 (wofür nach Varro einige falsch Scipionīni sagten). – B) Scīpiadās, ae, m. u. Scīpiadēs, ae, m. (Σκιπιάδης), einer aus der Familie der Scipionen, ein Scipiade, poet = ein Scipio, Nom. -as, Lucr. 3, 1032. Lucil. 1139 (aus Fest. 294 [b], 27); Nom. -es, Claud. cons. Stil. 3. praef. 1 (vgl. Prisc. 7, 4): Genet. u. Dat. -ae, Lucil. 394 (bei Gell. 4, 17, 11). Prop. 3, 11, 67. Hor. sat. 2, 1, 72. Claud. bell. Get. 141: Akk. -am, Hor. sat. 2, 1, 17 (vgl. Prisc. 7, 4 Horatius... ›Scipiadam‹, non ›Scipiaden‹ dixit). – Plur., Nom. -ae, Sil. 7, 107. Iuven. 2, 154. Manil. 1, 792: Genet. -um, Claud. laud. Ser. 42: Akk. -as, Verg. georg. 2, 170; Aen. 6, 843. Claud. in Prob. et Olybr. 149. Sil. 8, 254 u. 13, 384. – Über die Nom.- Form Scipiadas s. Lachm. Lucr. p. 206.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scipio

  • 6 Scipio

    1.
    scīpĭo, ōnis, m. [root skap-; Gr. skêptô, to support, skipôn, = skêptron, a staff; cf.: scāpus, scopio, scamnum], a staff (carried by persons of wealth, rank, high official station, etc.):

    unde ornatu hoc advenis? quid fecisti scipione?

    Plaut. Cas. 5, 4, 6; id. Am. 1, 3, 22; id. As. 1, 1, 111; id. Men. 5, 2, 103; Cat. 37, 10; Plin. 28, 2, 4, § 15:

    eburneus, carried by the viri triumphales,

    Liv. 5, 41 fin.; cf. Val. Max. 4, 4, 5; in the time of the emperors, also by the consuls, Val. Imp. ap. Vop. Aur. 13 fin.; Amm. 29, 2, 15; given as a present from the Roman nation to friendly princes;

    so to Masinissa,

    Liv. 30, 15; 31, 11;

    to Eumenes,

    id. 42, 14 fin.
    2.
    Scīpĭo, ōnis, m. [1. scipio], the name of a celebrated family in the gens Cornelia, the most famous members of which were the two conquerors of the Carthaginians, P. Cornelius Scipio Africanus major, in the second, and P. Cornelius Scipio Aemilianus Africanus minor, in the third Punic war. —In hexameter verse scanned nom. Scīpĭŏ, Luc. 4, 658; Sil. 8, 548; 10, 427; 13, 386; 13, 449 al.; cf., in the foll., 3. init. —Hence,
    1.
    Scīpĭōnĕus, a, um, adj., of the Scipios (late Lat.), Fab. Cl. Gord. Fulg. Act. Mundi, 11, p. 141.—
    2.
    Scīpĭŏnārĭus, a, um, adj.:

    a Scipione quidam male dicunt Scipioninos: nam est Scipionarios,

    Varr. L. L. 9, § 71 Müll.—
    3.
    Scīpĭădes or - as, ae, m. (cf. Prisc. p. 582 P), one of the Scipio family, a Scipio ( poet. for Scipio, the oblique cases of which could not stand in hexameter verse):

    Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034; v. Lachm. ad h. 1.; Lucil. ap. Fest. s. v. scurrae, p. 294 Müll.; nom. Scipiades, Claud. III. Cons. Stil. praef. 1; gen., dat. Scipiadae, Prop. 3, 11, 59 (4, 10, 67); Hor. S. 2, 1, 72; Claud. B. Get. 141; acc. Scipiadem, Hor. S. 2, 1, 17; v. Heind. and Duntz. ad h. 1.; plur. nom. Scipiadae, Manil. 2, 790; Claud. Laud. Stil. 1, 381; gen. Scipiadum, id. Laud. Seren. 42; acc. Scipiadas, Verg. G. 2, 170; Claud. ap. Prop. et Olybr. 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Scipio

  • 7 scipio

    1.
    scīpĭo, ōnis, m. [root skap-; Gr. skêptô, to support, skipôn, = skêptron, a staff; cf.: scāpus, scopio, scamnum], a staff (carried by persons of wealth, rank, high official station, etc.):

    unde ornatu hoc advenis? quid fecisti scipione?

    Plaut. Cas. 5, 4, 6; id. Am. 1, 3, 22; id. As. 1, 1, 111; id. Men. 5, 2, 103; Cat. 37, 10; Plin. 28, 2, 4, § 15:

    eburneus, carried by the viri triumphales,

    Liv. 5, 41 fin.; cf. Val. Max. 4, 4, 5; in the time of the emperors, also by the consuls, Val. Imp. ap. Vop. Aur. 13 fin.; Amm. 29, 2, 15; given as a present from the Roman nation to friendly princes;

    so to Masinissa,

    Liv. 30, 15; 31, 11;

    to Eumenes,

    id. 42, 14 fin.
    2.
    Scīpĭo, ōnis, m. [1. scipio], the name of a celebrated family in the gens Cornelia, the most famous members of which were the two conquerors of the Carthaginians, P. Cornelius Scipio Africanus major, in the second, and P. Cornelius Scipio Aemilianus Africanus minor, in the third Punic war. —In hexameter verse scanned nom. Scīpĭŏ, Luc. 4, 658; Sil. 8, 548; 10, 427; 13, 386; 13, 449 al.; cf., in the foll., 3. init. —Hence,
    1.
    Scīpĭōnĕus, a, um, adj., of the Scipios (late Lat.), Fab. Cl. Gord. Fulg. Act. Mundi, 11, p. 141.—
    2.
    Scīpĭŏnārĭus, a, um, adj.:

    a Scipione quidam male dicunt Scipioninos: nam est Scipionarios,

    Varr. L. L. 9, § 71 Müll.—
    3.
    Scīpĭădes or - as, ae, m. (cf. Prisc. p. 582 P), one of the Scipio family, a Scipio ( poet. for Scipio, the oblique cases of which could not stand in hexameter verse):

    Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034; v. Lachm. ad h. 1.; Lucil. ap. Fest. s. v. scurrae, p. 294 Müll.; nom. Scipiades, Claud. III. Cons. Stil. praef. 1; gen., dat. Scipiadae, Prop. 3, 11, 59 (4, 10, 67); Hor. S. 2, 1, 72; Claud. B. Get. 141; acc. Scipiadem, Hor. S. 2, 1, 17; v. Heind. and Duntz. ad h. 1.; plur. nom. Scipiadae, Manil. 2, 790; Claud. Laud. Stil. 1, 381; gen. Scipiadum, id. Laud. Seren. 42; acc. Scipiadas, Verg. G. 2, 170; Claud. ap. Prop. et Olybr. 149.

    Lewis & Short latin dictionary > scipio

  • 8 horror

    ōris m.
    1) оцепенение, окоченение (gelĭdus h. Sil; nivali horrore obducti montes Amm)
    2)
    3) грубость, неотёсанность ( dicendi Q)
    4) вздымание, вставание дыбом ( comarum VF)
    5) содрогание, дрожь, трепет ( laetus per artūs horror it St); озноб ( horrores febrem praecedentes Scr)
    7) страх, ужас, благоговейный трепет ( perfundi horrore L)
    horrore afficere aliquem Pl — поражать ужасом кого-л.
    Scipiadas, Carthaginis h. Lcr — Сципион, гроза Карфагена

    Латинско-русский словарь > horror

  • 9 Scipiadeas

    Scīpiadēas (Scīpiadās), ae m.
    Сципиад, член рода Сципионов Lcr, V, H, Cld, Sil

    Латинско-русский словарь > Scipiadeas

  • 10 clades

    clādes, is ( gen. plur. usu. cladium, Liv. 2, 63, 7; 5, 22, 8 et saep.:

    cladum,

    Sil. 1, 41; 7, 505; 9, 353; 16, 672; Amm. 29, 1, 14; 32, 2, 1), f. [kindr. with Sanscr. klath, laedere; Gr. klaô, to break, break in pieces; cf.: per - cello, clava, gladius].
    I.
    Prop., a breaking, beating, dashing to pieces; hence,
    A.
    In gen., destruction, devastation, injury, mischief, harm, misfortune, disaster, loss, detriment, calamity (cf.: calamitas, pernicies;

    class. and freq.): clades calamitasque, intemperies modo in nostram advenit domum,

    Plaut. Capt. 4, 4, 3:

    haec igitur subito clades nova pestilitasque Aut in aquas cadit aut fruges persidit in ipsas,

    Lucr. 6, 1125:

    dare late cladem magnasque ruinas,

    id. 5, 347:

    etsi cursum ingeni tui, Bruti, premit haec inportuna clades civitatis,

    Cic. Brut. 97, 332:

    atque haec vetusta... Luctifica clades nostro infixa est corpori,

    id. Tusc. 2, 10, 25:

    et illam meam cladem... maximum esse rei publicae volnus judicastis,

    id. Sest. 13, 31:

    cum tibi ad pristinas cladis accessio fuisset Aetoliae repentinus interitus,

    id. Pis. 37, 91:

    quod si primo proelio Catilina superior discessisset, profecto magna clades atque calamitas rem publicam oppressisset,

    Sall. C. 39, 4:

    captae urbis Romanae clades,

    Liv. 5, 21, 16:

    publica,

    Tac. A. 14, 64:

    tum urbs tota eorum conruit et Taygeti montis magna pars... abrupta cladem eam insuper ruinā pressit,

    Plin. 2, 79, 81, § 191:

    plus populationibus quam proeliis cladium fecit (cf. B. 1. infra),

    Liv. 8, 2, 8:

    quidve superbia spurcitia ac petulantia? Quantas Efficiunt clades!

    Lucr. 5, 48:

    aliam quamvis cladem inportare pericli,

    id. 5, 369:

    agrum omni belli clade pervastat,

    Liv. 22, 4, 1:

    colonias belli clade premi,

    Curt. 9, 7, 22:

    colonias omni clade vastare,

    id. 4, 1, 10:

    majestas populi Romani... vastata cladibus fuerat,

    Plin. 16, 32, 57, § 132:

    per sex dies septemque noctes eā clade saevitum est,

    of the burning of Rome, Suet. Ner. 38:

    quo tantae cladis pretio,

    i. e. the burning of the Capitol, Tac. H. 3, 72; id. A. 13, 57:

    recens,

    the destruction of the amphitheatre, id. A. 4, 63 sq.:

    Lugdunensis,

    the burning of Lyons, id. ib. 16, 13 Nipp. ad loc.—With gen. obj.:

    si denique Italia a dilectu, urbs ab armis, sine Milonis clade numquam esset conquietura,

    without ruining Milo, Cic. Mil. 25, 68: tum privatae per domos clades vulgatae sunt, the losses of particular families at Cannae, Liv. 22, 56, 4.— Poet.:

    cladibus, exclamat, Saturnia, pascere nostris,

    Ov. M. 9, 176:

    Trojae renascens alite lugubri Fortuna tristi clade iterabitur,

    Hor. C. 3, 3, 62.—
    B.
    Esp.
    1.
    In war or battle, a disaster, defeat, overthrow, discomfiture, massacre:

    ni pedites cum equitibus permixti magnam cladem in congressu facerent,

    Sall. J. 59, 3:

    exercitatior hostis magnā clade eos castigavit,

    Liv. 39, 1, 4:

    iret ut... subitā turbaret clade Latinos,

    Verg. A. 12, 556:

    quodsi... supervenisset, ingens clades accipi potuit,

    Curt. 4, 12, 15;

    so freq.: accipere cladem,

    to be defeated, beaten, Liv. 3, 26, 3; 5, 11, 5; 8, 12, 17;

    22, 51, 11: apud Chaeroneam accepta,

    Quint. 9, 2, 62:

    classe devictā multas ipsi lacrimas, magnam populo Romano cladem attulit,

    Cic. N.D. 2, 3, 7:

    postquam is... contractae cladi superesset... fusa est Romana acies,

    Liv. 25, 19, 16:

    omnibus pacis modo incurrisse agentibus magna clades inlata,

    id. 29, 3, 8:

    non vulnus super vulnus sed multiplex clades,

    id. 22, 54, 9: paene exitiabilem omnibus cladem intulit, Vell. 2, 112, 4:

    tantā mole cladis obrui,

    Liv. 22, 54, 10:

    terrestri simul navalique clade obruebantur,

    Curt. 4, 3, 14; Sen. Med. 207: clades illa pugnae Cannensis vastissima, Claud. Quadrig. ap. Gell. 5, 17, 5:

    binaque castra clade unā deleta,

    Liv. 30, 6, 6:

    exercituum,

    Tac. A. 3, 6; 3, 73; Sall. H. 1, 41, 5 Dietsch:

    quis cladem illius noctis fando Explicet,

    Verg. A. 2, 362:

    Germanica,

    Tac. H. 4, 12:

    Variana,

    id. A. 1, 57:

    Pharsaliam Philippos et Perusiam ac Mutinam, nota publicarum cladium nomina loquebantur,

    id. H. 1, 50. — Poet.:

    ut barbarorum Claudius agmina... diruit... Primosque et extremos metendo Stravit humum, sine clade victor (i.e. of his own men),

    Hor. C. 4, 14, 32.—
    2.
    Of the plague:

    inque ipsos saeva medentes Erumpit clades,

    Ov. M. 7, 562; cf.:

    sue abstinent merito cladis, quā ipsos scabies quondam turpaverat, cui id animal obnoxium,

    Tac. H. 5, 4 Heraeus ad loc.—
    3.
    Of the loss of a limb:

    Mucius, cui postea Scaevolae a clade dextrae manūs cognomen inditum,

    Liv. 2, 13, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of persons who bring destruction, etc., a destroyer, scourge, pest:

    geminos, duo fulmina belli, Scipiadas, cladem Libyae,

    Verg. A. 6, 843:

    haec clades,

    of Heliogabalus, Lampr. Heliog. 34, 1: illa, of immodest women as a class, id. Alex. Sev. 34, 4.—
    B.
    Of dissolute morals, corruption:

    fecunda culpae saecula nuptias inquinavere... Hoc fonte derivata clades In patriam populumque fluxit,

    Hor. C. 3, 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > clades

  • 11 horror

    horror, ōris, m. [horreo], a standing on end, standing erect, bristling.
    I.
    Lit. (only poet. and very rare):

    comarum,

    Luc. 5, 154; Val. Fl. 1, 229:

    pontus non horrore tremit,

    i. e. was not ruffled, agitated, Luc. 5, 446; cf.:

    montes horrore nivali semper obducti,

    Amm. 15, 10, 1.—
    * B.
    Trop., roughness, rudeness of speech:

    veterem illum horrorem malim quam istam novam licentiam,

    Quint. 8, 5, 34.—
    II.
    Transf. (cf. horreo, II.).
    A.
    A shaking, trembling.
    1.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tremulo ramos horrore moveri,

    Ov. M. 9, 345:

    horror soli,

    Flor. 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    A shaking, shivering, chill, coldfit, ague-fit (class.):

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29; cf. Val. Fl. 7, 563:

    frigus voco ubi extremae partes membrorum inalgescunt: horrorem, ubi totum corpus intremit,

    Cels. 3, 3:

    Atticam doleo tam diu: sed quoniam jam sine horrore est, spero esse ut volumus,

    Cic. Att. 12, 6 fin.:

    horrorem tertianae et quartanae minuere,

    Plin. 22, 25, 72, § 150.—
    b.
    A shaking, shuddering, quaking, trembling with fright; dread, terror, horror (class.):

    est ea frigida multa, comes formidinis, aura, quae ciet horrorem membris et concitat artus,

    Lucr. 3, 291:

    ea res me horrore afficit,

    Plaut. Am. 5, 1, 16; cf. id. ib. 66:

    di immortales, qui me horror perfudit! quam sum sollicitus, quidnam futurum sit!

    Cic. Att. 8, 6, 3:

    me luridus occupat horror Spectantem vultus etiamnum caede madentes,

    Ov. M. 14, 198:

    frigidus artus, Dum loquor, horror habet,

    id. ib. 9, 291:

    spectare in eadem harena feras horror est,

    Plin. 28, 1, 2, § 4.—
    c.
    A shaking or trembling with joy:

    laetus per artus horror iit,

    Stat. Th. 1, 494; cf.:

    me quaedam divina voluptas percipit atque horror,

    Lucr. 3, 29 sq. —
    d.
    Dread, veneration, religious awe:

    hic numinis ingens horror,

    Val. Fl. 2, 433:

    arboribus suus horror inest,

    Luc. 3, 411:

    animos horrore imbuere,

    Liv. 39, 8, 4:

    perfusus horrore venerabundusque,

    id. 1, 16, 6. —
    B.
    That which causes dread, a terror, horror ( poet.):

    serrae stridentis,

    Lucr. 2, 411:

    validi ferri natura et frigidus horror,

    id. 6, 1011:

    Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror,

    id. 3, 1034;

    imitated by Sil.: jacet campis Carthaginis horror,

    Sil. 15, 340.

    Lewis & Short latin dictionary > horror

См. также в других словарях:

  • SCIPIADAE — patronymicum pro Scipionibus. Virg. Georg. l. 2. v. 170. Scipiadas duros bello. Idem Aen. l. 6. v. 842. Aut geminos duo fulmina belli. Scipiadas, cladem Lybiae? Silius l. 7. v. 107. Aut ubi nunc sunt fulmina belli Scipiadae …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ITALIA — I. ITALIA apud vetustissimos Scriptores, Brutiorum proprie regio est, quam Phoenices dixêre Itariam, quasi Piceariam, propter picis copiam praestantiamque, ut Bochart, erudite demonstrat. Vide eum Parte prior. l. 2. c. 26. ut et quae dicta suo… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»