-
1 κρέας
κρέας, τό, dor. auch κρῆς, nach Greg. Cor. 235; vgl. Ar. Ach. 795; Theocr. 1, 6; Sophron bei Ath. III, 87 a (sanscr. krawja, lat. caro); gen. κρέατος, att. κρέως; plur. τὰ κρέατα, Hom. gew. τὰ κρέα, nach Greg. Cor. 359 auch κρῆ; gen. κρεάτων, gew. κρεῶν, p. κρειῶν, Od. 9, 8 u. öfter; – das Fleisch, Hom. u. Folgde überall; im plur. Fleischstücke, zum Essen zubereitetes Fleisch; κρέα τ' ὀρνίϑεια κιχηλᾶν Ar. Nubb. 339; ἑφϑά Her. 3, 23; βόεια Plat. Rep. I, 338 c; τὰ σμικρὰ κρέα κατακόψαντα ἕψειν καὶ ὀπτᾶν Euthyd. 301 c; ἐγένετο ἑκάστῳ τρία κρέα ἢ καὶ πλείω Xen. Cyr. 2, 2; 1, wie Antiphan. bei Ath. IV, 130 f. – Auch = der Körper, Soph. frg. 650, Ar. Ran. 190, u. sonst in der gemeinen Umgangssprache.
-
2 κύπη
-
3 κύμβη
κύμβη, ἡ (vgl. κύμβος, sanscr. kumba, Kübel), übh. Höhlung, hohles Gefäß; – a) Kahn, Nachen, ἵπποισιν ἢ κύμβαισι ναυστολεῖς χϑόνα Soph. frg. 129; vgl. Ath. XI, 482 d. – b) ein Gefäß, Becken, Nic. Al. 164. – c) πτεροβάμονες κύμβαι, bei Empedocl. 226, sind die Vögel. – d) ein Ränzel, πήρα, VLL. – Auch = κεφαλή. Vgl. κυβή u. κύμβαχος.
-
4 κασσίτερος
κασσίτερος, ὁ, att. καττίτερος ( kastîra im Sanscr. Blei), Zinn; bei Hom. zu Verzierungen an Panzern u. Schilden gebraucht, Il. 11, 25. 34. 18, 565. 574, nach χαλκός neben Gold u. Silber genannt; 20, 271 besteht ein Schild aus fünf Lagen über einander, zweien von Kupfer, zweien von Zinn u. einer von Gold, die der Schmied mit dem Hammer getrieben hat ( ἤλασε); auch an Wagen, 23, 503; χεῦμα φαεινοῦ κασσιτέροιο ibd. 561, ein Zinnguß, Verzinnung; ἑανὸς κ. s. unter ἑανός; πάνεφϑος Hes. Sc. 208; ἐτήκετο κασσίτερος ὥς Th. 862; Her. 3, 115 u. Folgde. Weil bei Hom. bes. Beinschienen daraus erwähnt werden, hat man, da Zinn zu weich zu sein scheint, unter κασσίτερος Werkblei verstehen wollen; es waren aber wohl überzinnie Kupferplatten, vgl. Arist. poet. 17. In der Odyssee kommt das Wort nicht vor.
-
5 κεφαλή
κεφαλή, ἡ (sanscr. kapâlas, lat. caput); – 1) Kopf, Haupt, sowohl von Menschen als von Thieren, von Hom. an überall; ὕπερϑε φοξὸς ἔην κε-φαλήν Il. 2, 218; κεφαλῇ κατανεύσομαι 1, 524; ἐς πόδας ἐκ κεφαλῆς, vom Kopf bis zu den Füßen, Il. 23, 169 u. A., auch ἐκ τῶν ποδῶν ἐς τὴν κεφαλήν, Ar. Plut. 649; Aesch. hat das Wort nur Spt. 507 u. Soph. nur Ai. 238; öfter Eur., Ar., u. in Prosa gewöhnlich; ἐπὶ κεφαλήν, auf den Kopf, kopfüber, ὠϑεῖν Her. 7, 136; ἐπὶ κεφαλὴν ὠϑεῖ ἐκ τοῦ ϑρόνου Plat. Rep. VIII, 553 b; Sp., wie D. Hal. 7, 36 Luc. Tim. 44; μὴ εὐϑὺς ἐπὶ κεφαλὴν πρὸς τὸ δικαστήριον βαδίζειν, Hals über Kopf, Dem. 42, 12; vgl. noch Lob. Phryn. 440. – 2) das Haupt des Menschen, als der edelste Theil, die ganze Person umschreibend; τίπτε μοι, ἠϑείη κεφαλή, δεῦρ' εἰλήλουϑας; Il. 23, 94, theures Haupt, wie 8, 281; τοίην γὰρ κεφαλὴν ποϑέω Od. 1, 343, vgl. 11, 549; ähnl. νῦν δ' εἶμ', ὄφρα φίλης κεφαλῆς ὀλετῆρα κιχείω Ἕκτορα Il. 18, 114; Ἄπολλον ὦ δία κεφαλά Eur. Rhes. 226; μιαρὰ κεφ. Ar. Ach. 285; auch in Prosa, μετὰ σοῦ τῆς ϑείας κεφαλῆς Plat. Phaedr. 234 d; Φαῖδρε, φίλη κεφαλή 264 a; ὦ μιαρὰ κεφαλή Dem. 21, 135, öfter; Themist.; κατὰ κεφαλήν, kopfweise, viritim, Arist. pol. 2, 10. – 3) übertr., das Leben, wie auch wir in vielen Vrbdgn »Kopf« für »Leben« sagen; ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ πέρι δείδια μή τι πάϑῃσι Il. 17, 242; ἔργον, ὃ σῇ κεφαλῇ ἀναμάξεις Od. 19, 91, du wirst es mit deinem Kopfe büßen; σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν, σὺν σφῇσιν κεφαλῇσιν, büßten es mit ihren Köpfen, ihrem Leben ab, Il. 2, 161; κεφαλὰς παρϑέμενοι, ihre Köpfe daran setzend, ihr Leben aufs Spiel setzend, Od. 2, 237, wofür 3, 74 ψυχάς steht; so auch Ar., ἐς κεφαλὴν τρέποιτ' ἐμοί; an den Kopf, an's Leben gehen, Ach. 833; ἃ νῦν εἰς κεφαλὴν ὑμᾶς αὐτῷ δεῖ τρέψαι Dem. 19, 130; auch ohne Verbum, σοὶ εἰς κεφαλήν, auf deinen Kopf, Plat. Euthyd. 283 e, wo der Ausdruck als ἀγροικότερον bezeichnet wird. – 4) auch von anderen Dingen das Hauptende, Kopfende; ὑπὲρ κεφαλᾶς, über den Rand des Gefäßes, Theocr. 8, 87; ὄρχεως Arist. H. A. 3, 1; oft bei Medic. ein Knochen u. dgl.; der Säulenknauf, Poll. 7, 121; – μήκωνος, Mohnkopf, Theophr.; σκορόδου, Knoblauchzwiebel, Ar. Plut. 718; Pol. 12, 6, 4; – τῆς τάφρου, vom Walle, Xen. Cyr. 3, 3, 66; – ποταμοῦ, die Quellen, Her. 4, 91. – 5) Hauptsache, Hauptsatz, Hauptergebniß, wie man es zum Schlusse einer Rede zusammenfaßt; Plat. vrbdt τελευτὴν ἤδη καὶ κεφαλὴν πειρώμεϑα ἐπιϑεῖναι τοῖς πρόσϑεν Tim. 69 a; ὥςπερ κεφαλὴν ἀποδοῦναι τοῖς εἰρημένοις Phil. 66 d, vgl. Gorg. 505 d; Arist. Eth. 6, 7. – Später auch so = Hauptperson, Anführer.
-
6 κεῖπος
-
7 κάρπασος
-
8 адвайта
nsanscr. Advaita (монистическое учение индийской философии, исходящее из представления о том, что мир и отдельные души являются лишь телом и свойством последнего единого) -
9 веданта
n -
10 веды
-
11 катеху
-
12 κεφαλή
κεφαλή, ἡ (sanscr. kapâlas, lat. caput); (1) Kopf, Haupt, sowohl von Menschen als von Tieren; ἐς πόδας ἐκ κεφαλῆς, vom Kopf bis zu den Füßen; ἐπὶ κεφαλήν, auf den Kopf, kopfüber; μὴ εὐϑὺς ἐπὶ κεφαλὴν πρὸς τὸ δικαστήριον βαδίζειν, Hals über Kopf. (2) das Haupt des Menschen, als der edelste Teil, die ganze Person umschreibend; teures Haupt; κατὰ κεφαλήν, kopfweise, viritim. (3) übertr., das Leben, wie auch wir in vielen Vrbdgn 'Kopf' für 'Leben' sagen; ἔργον, ὃ σῇ κεφαλῇ ἀναμάξεις, du wirst es mit deinem Kopfe büßen; σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν, σὺν σφῇσιν κεφαλῇσιν, büßten es mit ihren Köpfen, ihrem Leben ab; κεφαλὰς παρϑέμενοι, ihre Köpfe daran setzend, ihr Leben aufs Spiel setzend; ἐς κεφαλὴν τρέποιτ' ἐμοί; an den Kopf, an's Leben gehen; σοὶ εἰς κεφαλήν, auf deinen Kopf. (4) auch von anderen Dingen das Hauptende, Kopfende; ὑπὲρ κεφαλᾶς, über den Rand des Gefäßes; bei Medic. ein Knochen; der Säulenknauf; μήκωνος, Mohnkopf; σκορόδου, Knoblauchzwiebel; τῆς τάφρου, vom Walle; ποταμοῦ, die Quellen. (5) Hauptsache, Hauptsatz, Hauptergebnis, wie man es zum Schlusse einer Rede zusammenfaßt. Später auch so = Hauptperson, Anführer -
13 κύμβη
-
14 κύπη
κύπη, ἡ (Kufe, sanscr. kûpa), wohl übh. Höhlung
См. также в других словарях:
yoga — (sanscr.) Doctrina del brahamanismo que persigue la perfección espiritual por medio de prácticas ascéticas, la contemplación e inmovilidad// pop. vesr. de Gallo// carc. guardián nocturno// delinc. sereno, vigilante de servicio nocturno// gimnasia … Diccionario Lunfardo
Bodhicaryavatara — Saltar a navegación, búsqueda El Bodhicharyāvatāra o Bodhisattvacharyavatara , traducido como: Guía para el modo de vivir del bodhisattva, El camino del Bodhisattva, etc. es un famoso texto budista mahayana (sánscr. mahāyāna) escrito en métrica… … Wikipedia Español
Bopp — Bopp, Franz, geb. 14. Sept. 1791 in Mainz, studirte seit 1812 die Orientalischen Sprachen in Paris, London u. Göttingen u. wurde 1821 Professor der Orientalischen Sprachen in Berlin. B. ist Begründer der vergleichenden Sprachforschung. Er schr.:… … Pierer's Universal-Lexikon
maître — (mê tr ) s. m. 1° Celui qui commande soit de droit soit de fait. 2° Celui qui possède des esclaves. 3° Roi, empereur, prince souverain. 4° Celui qui par la force entre en possession, en domination. 5° Il se dit des choses abstraites… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
neuf — 1. (neuf ; quand neuf est devant une consonne et une h aspirée, l f ne se prononce pas : neu chevaux, neu haches ; quand il est devant une voyelle ou une h muette, l f se prononce comme un v : neu v ans, neu v hommes ; enfin, quand neuf n est… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
satrape — (sa tra p ) s. m. 1° Titre des gouverneurs de province chez les anciens Perses. • Un des premiers soins du prince était de faire fleurir l agriculture ; et les satrapes dont le gouvernement était le mieux cultivé, avaient la plus grande part… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
vase — 1. (va z ) s. f. 1° Limon déposé au fond des étangs, des fossés, des rivières, de la mer. • La mer transporte aujourd hui ses vases avec les dépouilles des coquillages actuellement vivants, comme elle a autrefois transporté ces mêmes vases… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
vulve — (vul v ) s. f. 1° Terme d anatomie. Partie externe de l appareil de la génération chez la femme. Se dit aussi pour les femelles de certains animaux, comme la jument. Ouverture sans issue que l on trouve dans le cerveau au dessous de la… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
âne — (â n ) s. m. 1° Bête de somme du genre cheval, à longues oreilles. • L âne est d un naturel aussi sensible, aussi patient, aussi tranquille que le cheval est fier, ardent, impétueux, BUFF. Âne.. • Plus bête que l âne de la fable, je m… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
asana — a·sa·na s.m.inv. ES sanscr. {{wmetafile0}} ciascuna delle posture dello yoga {{line}} {{/line}} DATA: 1998. ETIMO: sanscr. āsana, dal gr. êstai io siedo … Dizionario italiano
kamasutra — ka·ma·su·tra s.m.inv. ES sanscr. {{wmetafile0}} descrizione di una serie di tecniche e posizioni erotiche {{line}} {{/line}} DATA: 1991. ETIMO: sanscr. Kāmasutra, titolo di un antico trattato indiano erotico religioso, in sanscrito, attribuito a… … Dizionario italiano