Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sŭrus

  • 1 surus

    sūrus, i, m. Varr. Fest. branche, pieu, piquet.
    * * *
    sūrus, i, m. Varr. Fest. branche, pieu, piquet.
    * * *
        Surus, Fest. Un pieu.

    Dictionarium latinogallicum > surus

  • 2 surus

    sūrus, ī m.
    шест, кол Enn , Vr

    Латинско-русский словарь > surus

  • 3 surus

    1.
    sūrus, i, m., a branch, a stake, Varr. L. L. 10, § 73 Müll.:

    surum dicebant, ex quo per deminutionem fit surculus. Ennius: unus surus surum ferret, tamen defendere possent,

    Fest. p. 299 ib. (cf. Enn. Ann. v. 516 Vahl.); cf. crebrisuro.
    2.
    Surus, i, m., a celebrated elephant in the Carthaginian army, mentioned by Cato, Plin. 8, 5, 5, § 12 (v. Syrus).

    Lewis & Short latin dictionary > surus

  • 4 surus [1]

    1. sūrus, ī, m., der Zweig, Sproß, Pfahl, Enn. ann. 525. Vgl. Fest. 286 (b), 1 u. 297 sq.

    lateinisch-deutsches > surus [1]

  • 5 Surus [2]

    2. Surus, s. 1. Syrus unter Syri.

    lateinisch-deutsches > Surus [2]

  • 6 surus

    1. sūrus, ī, m., der Zweig, Sproß, Pfahl, Enn. ann. 525. Vgl. Fest. 286 (b), 1 u. 297 sq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > surus

  • 7 Surus

    2. Surus, s. Syrus unter Syri.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Surus

  • 8 Surus

    Syrĭa (also written Sĭrĭa and Sŭ-rĭa), ae, f., = Suria, a country in Asia, on the Mediterranean Sea, Mel. 1, 11; Plin. 5, 12, 13, § 67; Cic. Div. 1, 41, 91; id. Agr. 2, 29, 80; id. Imp. Pomp. 22, 64; Manil. 4, 622. — Transf., for Assyria, Cic. Tusc. 5, 35, 101; Suet. Caes. 22 Oud.— Plur., Cat. 45, 22; Dig. 48, 22, 7, § 7; 50, 15, 3 proöem.— Hence,
    A.
    Syrĭus, a, um, adj., of or belonging to Syria, Syrian:

    triticum,

    Plin. 18, 7, 12, § 63:

    oleum,

    id. 23, 4, 49, § 95:

    pira,

    Verg. G. 2, 88:

    ros,

    i. e. nard, Tib. 3, 4, 28; cf. id. 3, 6, 63; Prop. 2, 13, 30 (3, 5, 14): dea, perh. Cybele, Suet. Non. 56; App. M. 8, p. 213, 9; Inscr. Orell. 1946 sq.— Subst.: Syrĭi, ōrum, m., the Syrians, Just. 26, 2. —
    B.
    Syrus (also written Sŭrus), a, um, adj., Syrian:

    vina,

    Hor. C. 1, 31, 12:

    lagena,

    Mart. 4, 46, 9:

    Orontes,

    Juv. 3, 62 et saep.—As subst.: Syri, ōrum, m., the Syrians, Plaut. Curc. 3, 73; Plin. 7, 56, 57, § 192; Cic. Verr. 2, 3, 33, § 76; id. N. D. 1, 29, 81; id. Prov. Cons. 5, 10; id. de Or. 2, 66, 265; id. Div. 2, 46, 96 al.—
    C.
    Syrĭăcus, a, um, adj., Syrian:

    boves,

    Plin. 8, 45, 70, § 179:

    praetor,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    publicani,

    doing business in Syria, id. ib. 2, 13, 2:

    legiones,

    Suet. Tib. 48:

    bellum,

    Flor. 2, 9; 2, 11; 2, 12.—Hence, adv.: Syrĭăcē, in the Syrian tongue, Vulg. 4 Reg. 18, 26.—
    D.
    Syrĭcus, a, um, adj., Syrian:

    mala,

    Col. 5, 10, 19; Plin. 15, 14, 15, § 51.—
    E.
    Syrĭātĭcus, a, um, adj., Syrian: calami, Pelag. Vet. 27.—
    F.
    Syriscus, a, um, adj. dim., of or from Syria, Syrian:

    servus,

    Ter. Ad. 5, 1, 1; id. Eun. 4, 7, 2:

    Copa,

    Verg. Cop. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Surus

  • 9 surus

    I
    Sura, Surum ADJ
    Syrian, of Syria
    II
    Syrian, native of Syria; (esp. as a slave); (name of a slave)

    Latin-English dictionary > surus

  • 10 crebrisurum

    crēbri-sūrum, ī n. [ creber + surus ] (sc. vallum)
    вал, усаженный частыми кольями Enn

    Латинско-русский словарь > crebrisurum

  • 11 surculus

    ī m. [demin. к surus ]
    1) сук, сучок, побег V, Cato, PM etc.
    2) черенок (для прививки) C
    4) заноза, колючка, шип ( surculum extrahere PM)
    6) деревцо или куст Col, CC, Ap

    Латинско-русский словарь > surculus

  • 12 crebrisurum

    crēbrisūrum, ī, n. (creber u. surus, Pfahl), sc. vallum, ein dicht mit Pfählen besetzter Wall, Enn. b. Paul. ex. Fest. 59, 3 u. dazu Otfr. Müller.

    lateinisch-deutsches > crebrisurum

  • 13 surculus

    sūrculus, ī, m. (Demin. v. sūrus, s. Paul. ex Fest. 299, 1), der ( junge) Zweig, Schößling, das Reis, I) im allg., Verg., Plin. u.a.: traiectos surculos (Gesträuch) rasit, Suet.: surculum defringere, als Symbol der Besitzergreifung, Cic. de or. 3, 110 (s. Ellendt z. St.). – II) insbes.: 1) das junge Reis zum Setzen, das Pfropfreis, Setzreis, der Setzling, Cic. u.a.: ruratio omnis in sarculo et surculo, in Bodenbearbeitung und Baumzucht, Apul. flor. 15 in. p. 16, 15 Kr. – 2) ein abgebrochener Zweig, Span, Spänchen, Splitter, a) übh.: ubi surculus corpori infixus est, Cels.: surculum extrahere (v. Pers.), Plin.: surculum educere (v. einem Heilmittel), Cels.: surculum vel manu vel etiam ferramento eicere, Cels. – b) als chirurg. t.t., die kleine Schiene, Cels. 8, 10, 6. – c) als t.t. der Kochkunst, der Speil, das Spießchen (s. Schuch Apic. 5, 181), surculo alligare, Apic. 5, 207: surculo infigere, Apic. 7, 319. – d) das Stäbchen, surculi duo erant teretes, oblonguli, Gell. 17, 9, 7. – / Akk. Plur. synkop. surclos, Varro r.r. 1, 40, 4 K. – Nbf., surculum, ī, n., Plur. surcula, Ven. Fort. carm. 5, 13, 4.

    lateinisch-deutsches > surculus

  • 14 Syri

    Syrī (Surī), ōrum, m. (Σύροι), die Syrer, die Bewohner der Landschaft Syrien, Plaut. Curc. 443 u. trin. 542. Cic. de or. 2, 265 u. de har. resp. 28. Liv. 35, 49, 8. Ov. fast. 2, 474: Nom. Singul. Surus, Varro LL. 10, 73: Genet. Plur. Syrûm, Avien. descr. orb. 1056. – Dav.: A) Syrus, a, um, syrisch, vina, Hor.: lagoena, Mart.: sermo, Vopisc. u. Eccl.: mercator, Eumen. pan. – B) Syria (Suria), ae, f. (Συρία), Syrien, eine Landschaft in Asien am Mittelländischen Meere, zwischen Cilicien u. Palästina, Cic. de imp. Pomp. 64 u.a. Mela 1, 2, 6 (1. § 14); 1, 11, 1 (1. § 62) sqq. Plin. 5, 66. Manil. 4, 624 u. 722. – im weiteren Sinne auch mit Inbegriff der Länder bis an den Tigris, wie Mesopotamien, Babylon u. Assyrien, dah. Syria = Assyria, Cic. Tusc. 5, 101. Suet. Caes. 22, 2 (Suria). – Plur., Catull. 45, 22. Mela 2, 7, 5 (2. § 102). Prisc. perieg. 820. Ulp. dig. 48, 22, 7. § 7. Eumen. pan. Constant. 10, 2: Syriarum rex, Ruf. Fest. 10. – C) Syriacus, a, um (Συριακός), syrisch, in od. aus Syrien, nomen, Varro LL.: boves, Plin.: bellum, Flor.: cultus, Lampr.: classis, Tac.: legiones, Tac.: expeditio, nach Syrien, Suet.: publicani, die in Syrien Geschäfte haben, Cic.: ros, s. 1. rōs. – Adv. Syriacē, Vulg. 4. regg. 18, 26. – D) Syriāticus, a, um, syrisch, Ulp. dig. 26, 2, 15. Fronto princ. hist. p. 206, 17 N. Pelagon. veterin. 27 (365 Ihm) ( bei Flor. 2, 9, 1 u. 2, 11, 1 jetzt Syriacus). – E) Syriscus, a (griech. Συρίσκος, -κα, Demin. v. Σύρος, -α), Syrer, Syrerin, als männl. u. weibl. Eigenname, Form -us. Mart. 5, 70, 2. Auson. epigr. 128, 1: Form -us, verächtlich od. liebkosend für den Sklavennamen Syrus, Ter. eun. 772; adelph. 763: Form -a, Copa Syrisca, Ps. Verg. cop. 1 (s. dazu Sillig). – F) Syrius, a, um (Σύριος), syrisch, Tibull.: dea (ἡ θεὰ ἡ Συρία), die syrische Göttin, als die Mutter aller Lebenden verehrt, von den Römern bald mit der Venus, bald mit der Juno verglichen, Suet. u. Flor. – / Die Schreibung Suri, Suria ist oft die der besten Hdschrn., zB. Cic. de har. resp. 28 cod. Paris. Tac. ann. 2, 60, 69 cod. Medic.

    lateinisch-deutsches > Syri

  • 15 crebrisurum

    crēbrisūrum, ī, n. (creber u. surus, Pfahl), sc. vallum, ein dicht mit Pfählen besetzter Wall, Enn. b. Paul. ex. Fest. 59, 3 u. dazu Otfr. Müller.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > crebrisurum

  • 16 surculus

    sūrculus, ī, m. (Demin. v. sūrus, s. Paul. ex Fest. 299, 1), der ( junge) Zweig, Schößling, das Reis, I) im allg., Verg., Plin. u.a.: traiectos surculos (Gesträuch) rasit, Suet.: surculum defringere, als Symbol der Besitzergreifung, Cic. de or. 3, 110 (s. Ellendt z. St.). – II) insbes.: 1) das junge Reis zum Setzen, das Pfropfreis, Setzreis, der Setzling, Cic. u.a.: ruratio omnis in sarculo et surculo, in Bodenbearbeitung und Baumzucht, Apul. flor. 15 in. p. 16, 15 Kr. – 2) ein abgebrochener Zweig, Span, Spänchen, Splitter, a) übh.: ubi surculus corpori infixus est, Cels.: surculum extrahere (v. Pers.), Plin.: surculum educere (v. einem Heilmittel), Cels.: surculum vel manu vel etiam ferramento eicere, Cels. – b) als chirurg. t.t., die kleine Schiene, Cels. 8, 10, 6. – c) als t.t. der Kochkunst, der Speil, das Spießchen (s. Schuch Apic. 5, 181), surculo alligare, Apic. 5, 207: surculo infigere, Apic. 7, 319. – d) das Stäbchen, surculi duo erant teretes, oblonguli, Gell. 17, 9, 7. – Akk. Plur. synkop. surclos, Varro r.r. 1, 40, 4 K. – Nbf., surculum, ī, n., Plur. surcula, Ven. Fort. carm. 5, 13, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > surculus

  • 17 Syri

    Syrī (Surī), ōrum, m. (Σύροι), die Syrer, die Bewohner der Landschaft Syrien, Plaut. Curc. 443 u. trin. 542. Cic. de or. 2, 265 u. de har. resp. 28. Liv. 35, 49, 8. Ov. fast. 2, 474: Nom. Singul. Surus, Varro LL. 10, 73: Genet. Plur. Syrûm, Avien. descr. orb. 1056. – Dav.: A) Syrus, a, um, syrisch, vina, Hor.: lagoena, Mart.: sermo, Vopisc. u. Eccl.: mercator, Eumen. pan. – B) Syria (Suria), ae, f. (Συρία), Syrien, eine Landschaft in Asien am Mittelländischen Meere, zwischen Cilicien u. Palästina, Cic. de imp. Pomp. 64 u.a. Mela 1, 2, 6 (1. § 14); 1, 11, 1 (1. § 62) sqq. Plin. 5, 66. Manil. 4, 624 u. 722. – im weiteren Sinne auch mit Inbegriff der Länder bis an den Tigris, wie Mesopotamien, Babylon u. Assyrien, dah. Syria = Assyria, Cic. Tusc. 5, 101. Suet. Caes. 22, 2 (Suria). – Plur., Catull. 45, 22. Mela 2, 7, 5 (2. § 102). Prisc. perieg. 820. Ulp. dig. 48, 22, 7. § 7. Eumen. pan. Constant. 10, 2: Syriarum rex, Ruf. Fest. 10. – C) Syriacus, a, um (Συριακός), syrisch, in od. aus Syrien, nomen, Varro LL.: boves, Plin.: bellum, Flor.: cultus, Lampr.: classis, Tac.: legiones, Tac.: expeditio, nach Syrien, Suet.: publicani, die in Syrien Geschäfte haben, Cic.: ros, s. ros. – Adv. Syriacē, Vulg. 4. regg. 18, 26. – D) Syriāticus, a, um, syrisch, Ulp. dig. 26, 2, 15. Fronto princ. hist. p. 206, 17 N. Pelagon. veterin. 27 (365 Ihm) ( bei Flor. 2, 9,
    ————
    1 u. 2, 11, 1 jetzt Syriacus). – E) Syriscus, a (griech. Συρίσκος, -κα, Demin. v. Σύρος, -α), Syrer, Syrerin, als männl. u. weibl. Eigenname, Form -us. Mart. 5, 70, 2. Auson. epigr. 128, 1: Form -us, verächtlich od. liebkosend für den Sklavennamen Syrus, Ter. eun. 772; adelph. 763: Form -a, Copa Syrisca, Ps. Verg. cop. 1 (s. dazu Sillig). – F) Syrius, a, um (Σύριος), syrisch, Tibull.: dea (ἡ θεὰ ἡ Συρία), die syrische Göttin, als die Mutter aller Lebenden verehrt, von den Römern bald mit der Venus, bald mit der Juno verglichen, Suet. u. Flor. – Die Schreibung Suri, Suria ist oft die der besten Hdschrn., zB. Cic. de har. resp. 28 cod. Paris. Tac. ann. 2, 60, 69 cod. Medic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Syri

  • 18 sūrculus

        sūrculus ī, m    [sūrus, sprout], a tender young twig, branch, shoot, sprout, sprig, V.: surculum defringere.— A scion, graft, sucker, slip, set: ex arbore surculi.
    * * *
    shoot, sprout

    Latin-English dictionary > sūrculus

  • 19 perfrigefacio

    perfrīgĕfăcĭo, ĕre, v. a. [per-frigefacto], to make very cold, to benumb:

    mihi perfrigefacit cor Surus,

    strikes a chill to my heart, makes me shudder with fear, Plaut. Ps. 4, 7, 117.

    Lewis & Short latin dictionary > perfrigefacio

  • 20 Suria

    Syrĭa (also written Sĭrĭa and Sŭ-rĭa), ae, f., = Suria, a country in Asia, on the Mediterranean Sea, Mel. 1, 11; Plin. 5, 12, 13, § 67; Cic. Div. 1, 41, 91; id. Agr. 2, 29, 80; id. Imp. Pomp. 22, 64; Manil. 4, 622. — Transf., for Assyria, Cic. Tusc. 5, 35, 101; Suet. Caes. 22 Oud.— Plur., Cat. 45, 22; Dig. 48, 22, 7, § 7; 50, 15, 3 proöem.— Hence,
    A.
    Syrĭus, a, um, adj., of or belonging to Syria, Syrian:

    triticum,

    Plin. 18, 7, 12, § 63:

    oleum,

    id. 23, 4, 49, § 95:

    pira,

    Verg. G. 2, 88:

    ros,

    i. e. nard, Tib. 3, 4, 28; cf. id. 3, 6, 63; Prop. 2, 13, 30 (3, 5, 14): dea, perh. Cybele, Suet. Non. 56; App. M. 8, p. 213, 9; Inscr. Orell. 1946 sq.— Subst.: Syrĭi, ōrum, m., the Syrians, Just. 26, 2. —
    B.
    Syrus (also written Sŭrus), a, um, adj., Syrian:

    vina,

    Hor. C. 1, 31, 12:

    lagena,

    Mart. 4, 46, 9:

    Orontes,

    Juv. 3, 62 et saep.—As subst.: Syri, ōrum, m., the Syrians, Plaut. Curc. 3, 73; Plin. 7, 56, 57, § 192; Cic. Verr. 2, 3, 33, § 76; id. N. D. 1, 29, 81; id. Prov. Cons. 5, 10; id. de Or. 2, 66, 265; id. Div. 2, 46, 96 al.—
    C.
    Syrĭăcus, a, um, adj., Syrian:

    boves,

    Plin. 8, 45, 70, § 179:

    praetor,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    publicani,

    doing business in Syria, id. ib. 2, 13, 2:

    legiones,

    Suet. Tib. 48:

    bellum,

    Flor. 2, 9; 2, 11; 2, 12.—Hence, adv.: Syrĭăcē, in the Syrian tongue, Vulg. 4 Reg. 18, 26.—
    D.
    Syrĭcus, a, um, adj., Syrian:

    mala,

    Col. 5, 10, 19; Plin. 15, 14, 15, § 51.—
    E.
    Syrĭātĭcus, a, um, adj., Syrian: calami, Pelag. Vet. 27.—
    F.
    Syriscus, a, um, adj. dim., of or from Syria, Syrian:

    servus,

    Ter. Ad. 5, 1, 1; id. Eun. 4, 7, 2:

    Copa,

    Verg. Cop. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Suria

См. также в других словарях:

  • Surus — est un chef Éduen, adversaire de Rome, capturé par Titus Labienus, en 51. Sommaire 1 Biographie 2 Informations complémentaires 3 Bibliographie …   Wikipédia en Français

  • SURUS — Aeduus qui et generis et virtutis summam nobilitatem habebat: solusque ex Aeduis usque ad annum octavum in armis permansit, captus in Treviris a Labieno. Hirt. l. 8. Bell. Gall. c. 85 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • sūrus — sūrùs, sūri̇̀ bdv. Sūrios ãšaros …   Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas

  • sūrus — sūrùs, ì adj. (3) Rtr, DŽ, KŽ, (4); SD318,342, H, R, R170, MŽ, MŽ399, Sut, M, J, L 1. turintis sūrumo, druskos skonio: Švarioja druska labai sūrì Ktk. Druska dikčium sūra, pažiūrėk, a męsa nėra sūri Rmč. Kiekviena išarta vaga sūriu prakaitu… …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • sūrus vanduo — statusas T sritis ekologija ir aplinkotyra apibrėžtis Gamtinis vanduo, kurio mineralizacija yra nuo 25 iki 50 g/l (pagal kitas klasifikacijas – nuo 10 iki 35 (50) g/l). atitikmenys: angl. saline water; salt water; sea water vok. Salzsee, n rus.… …   Ekologijos terminų aiškinamasis žodynas

  • sürüş — is. Sürme işi veya biçimi …   Çağatay Osmanlı Sözlük

  • sürûş — (F.) [ شوﺮﺱ ] melek …   Osmanli Türkçesİ sözlüğü

  • süruş — f. Cəbrayılın adlarından biri …   Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti

  • sürüşək — sif. Tamamilə hamar, üstündə hərəkətə mane olacaq heç bir ilişik olmayan, üzərində heç bir şeyi saxlamayan. Sürüşkən yol. Sürüşkən buz. Sürüşkən qaya. – Uşaq nə qədər çapaladısa, sürüşkən xəndəkdən çıxa bilmədi. M. İ.. Ancaq sürüşkən otların üstü …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • suruş — buğday başaklarındak taneler sertle ş meden önce başak alevde ütülür, sonra dövülerek yenir, ütme, firik I, 368 …   Divan-i Luqat-i it-Türk Dizini

  • SÜRUŞ — (C.: Süruşân) f. Melek. * Cebrâil (A.S …   Yeni Lügat Türkçe Sözlük

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»