Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Sīdonius

  • 1 Sīdōnius

        Sīdōnius adj.,    of Sidon, Sidonian, V., O.— Phoenician, V., H., O.—Because Cadmus came from Phoenicia, Theban, O.

    Latin-English dictionary > Sīdōnius

  • 2 Sidonius

    1. Sīdōnius, s. Sidon.
    ————————
    2. Sīdōnius, iī, m., vollst. C. Sollius Apollinaris Sidonius, ein christl. Schriftsteller des 5. Jahrh. n. Chr. (um 430-488), seit etwa 472 Bischof von Klermont (Arverni), Gennad. de vir. ill. 92: antistes Sidonius, Ven. Fort. carm. 2, 15 (12), 7. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 467.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sidonius

  • 3 Sidonius

    I Sīdōnius и Sīdōnicus, a, um
    1) сидонский, перен. тирийский или финикийский
    Sidonius amor Mлюбовь к сидонянке (т. е. любовь Юпитера к Европе)
    Sidonia chlamys V (vestis Prp) — сидонская (т. е. пурпурная) одежда
    2) фиванский (Фивы были основаны, по преданию, финикиянином Кадмом)
    S. hospes OCadmus
    II Sīdōnius, ī m. (C. Sollius S. Apollināris)
    Сидоний Аполлинарис, христианско-латинский поэт V в. н. э

    Латинско-русский словарь > Sidonius

  • 4 Sidonius [2]

    2. Sīdōnius, iī, m., vollst. C. Sollius Apollinaris Sidonius, ein christl. Schriftsteller des 5. Jahrh. n. Chr. (um 430–488), seit etwa 472 Bischof von Klermont (Arverni), Gennad. de vir. ill. 92: antistes Sidonius, Ven. Fort. carm. 2, 15 (12), 7. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 467.

    lateinisch-deutsches > Sidonius [2]

  • 5 Sidonius

    1.
    Sīdŏnĭus, i, m., a proper name; so, C. Sollius Sidonius Apollinaris, a Christian writer in the middle of the fifth century, whose Carmina and Epistolae are still extant; v. Bähr, Röm. Lit. § 291.
    2.
    Sīdō̆nĭus, a, um, v. Sidon, A.

    Lewis & Short latin dictionary > Sidonius

  • 6 Sidonius [1]

    1. Sīdōnius, s. Sīdōn.

    lateinisch-deutsches > Sidonius [1]

  • 7 Apollo

    Apollo, inis, m. (Ἀπόλλων), I) Apollo, Sohn Jupiters von der Latona, Bruder der Diana, urspr. Aufseher des Wildes u. Erhalter der Herden, Erfinder der Kunst des Bogenschießens, der Weissagung und Heilkunde, der Musik und Dichtkunst und deshalb Vorsteher der Musen, später auch mit dem Sonnengotte identifiziert, als der reine, strahlende, ewig jugendlich schöne Gott mit den Beinamen Phoebus, pulcher, formosus u.a., Verg. Aen. 3, 251; 3, 119; ecl. 4, 57: als Bogenschütze arcitenens (τοξοφόρος), Verg. Aen. 3, 75: nach seinem Geburtsort Delos Delius, Cic. de nat. deor. 3, 88 u. oft bei Dichtern, u. Delius vates, Verg. Aen. 6, 12: nach seinem Hauptsitz Delphicus, Plin. 34, 14. Min. Fel. 21, 2. – ad Apollinis (sc. aedem), Liv. 40, 51, 3. – Apollinis urbs = Apollonia no. III, Ov. trist. 1, 10, 35. – Apollinis urbs magna (πόλις μεγάλη Ἀπόλλωνος), Hauptstadt des nach ihr benannten Nomos Apollonopolites (Plin. 5, 49) in Oberägypten, am westl. Ufer des Nils, j. das Dorf Edfu, Plin. 5, 60. – promunturium Apollinis, ein Vorgebirge nördl. von Utika, Sardinien gegenüber, j. Cap Zibîb, Liv. 30, 24, 8 u.a., früher Pulchri od. Pulchri promunturium (Καλοῦ ἀκρωτήριον gen.), Liv. 29, 27, 12. – poet., aperitur Apollo = der Apollotempel wird sichtbar, Verg. Aen. 3, 275. – II) übtr. = Baal, der Sonnengott der Tyrier, Curt. 4, 3 (15), 22 (wie das. § 23 Saturnus = Moloch). – / Griech. u. altlat. Formen: Apollonis, Liv. 35, 51, 1. Fronto ad M. Caes. 4, 5. p. 68, 14 N.: Apolloni, Liv. 29, 10, 6: Apolo, Corp. inscr. Lat. 14, 4105: Apolones, Corp. inscr. Lat. 1, 187: Apolone (Dat.), Corp. inscr. Lat. 10, 4612: Apolenei, Corp. inscr. Lat. 1, 167: Apolinei, Corp. inscr. Lat. 1, 562: Apellinem, Paul. ex Fest. 22, 14. Vgl. Ritschl opusc. 2, 493 sq. u. 514. Fleckeisen an Heß S. 7. Ribbeck in N. Jahrbb. 77, 193. – Plur., Apollines quattuor, Arnob. 4, 17.

    Dav. abgel.: A) Apollināris, e, zu Apollo gehörend, ihm geweiht, apollinarisch, 1) adi.: laurea, Hor.: ludi, die dem Apollo zu Ehren jährlich am 5. Juli gefeierten, Cic. u.a.: sacrum, Liv.: herba, radix, Scribon. (s. unten no. 2, a). – Sidonius Apollinaris, s. 2. Sidonius. – 2) subst.: a) Apollināris, is, f. (sc. herba), α) eine sonst hyos cyamus genannte Pflanze, Plin. 26, 140: Apollinaris herbae radix, Scrib. 93 u. 108, Apollinaris radix, Scrib. 90 u. 121. – β) eine Art des solanum, Ps. Apul. herb. 22. – b) Apollināre, is, n., ein dem Apollo geweihter Platz, das Apollinare, Liv. 3, 63, 7. – B) Apollineus, a, um, zu Apollo gehörig, apollinisch, des Apollo, me dulla, Ov.: laurus, Ov.: vates, von Orpheus, Ov.: ars, Weissagekunst und Arzneikunst, Ov.: proles, Äskulap, Apollos Sohn, Ov.: mater, Latona, Stat.: frater Byblidis, Apollos Enkel, Ov.: urbs, Delos, Ov. – / Nbf. Apollōnius, Not. Tir. 81, 79.

    lateinisch-deutsches > Apollo

  • 8 Sidon

    Sīdōn, ōnis, f. (Σιδών, ῶνος, u. όνος), die älteste u. wichtigste Stadt Phöniziens, nördlich von Tyrus in einer von Bergen eingeschlossenen Ebene, Mutterstadt von Tyrus, schon zu Homers Zeiten berühmt durch Handel, Schiffahrt u. Künste, j. Saida, Mela 1, 12, 2 (1. § 66). Cic. ad Att. 9, 9, 2: Akk. Sīdōna, Curt. 4, 1 (3), 15 u. (mit langem o) Verg. Aen. 1, 619: Abl. Sīdōne (mit langem o), Lucr. 6, 585. Ov. met. 4, 572; u. Sīdone (mit kurzem o), Sil. 8, 438. – Dav.: A) Sīdōnicus, a, um (Σιδωνικός), sidonisch, Sall. – B) Sīdones, um, m. (Σιδόνες), die Sidoner, Curt. – C) Sīdōnis u. Sīdonis, idis, f., sidonisch, tyrisch, concha, tyrischer Purpur, Ov.: tellus, Phönizien, Ov. – subst. = die Sidonierin, v. der Europa, Ov. art. am. 3, 252 (Vok. Sidoni); fast. 5, 610 u. 617 (Vok. Sidoni): v. der Dido, Ov. met. 14, 80: von Anna, der Schwester der Dido, Ov. fast. 3, 649. – D) Sīdōnius u. Sīdonius, a, um (Σιδώνιος, poet. Σιδόνιος, sidonisch, tyrisch, phönizisch, navis, Liv.: hospes, Kadmus, Ov.: urbs, Verg., od. moenia, Ov., die Stadt Sidon: amor, der Europa, Mart.: bes. vom Purpur, ostrum, Ov.: chlamys, purpurn, Verg. – subst., Sīdōnia, ae, f., die Gegend um Sidon, Iustin.: Sīdōniī, ōrum, m. (Σιδώνιοι), die Sidonier od. Tyrier, Ov. u. Curt. – weil Karthago u. Theben von Sidon abstammen, dah.: α) karthagisch, Sil.: subst., Sīdōniī, ōrum, m., die Karthager, Sil. – β) thebisch, thebanisch, Stat.

    lateinisch-deutsches > Sidon

  • 9 Apollo

    Apollo, inis, m. (Ἀπόλλων), I) Apollo, Sohn Jupiters von der Latona, Bruder der Diana, urspr. Aufseher des Wildes u. Erhalter der Herden, Erfinder der Kunst des Bogenschießens, der Weissagung und Heilkunde, der Musik und Dichtkunst und deshalb Vorsteher der Musen, später auch mit dem Sonnengotte identifiziert, als der reine, strahlende, ewig jugendlich schöne Gott mit den Beinamen Phoebus, pulcher, formosus u.a., Verg. Aen. 3, 251; 3, 119; ecl. 4, 57: als Bogenschütze arcitenens (τοξοφόρος), Verg. Aen. 3, 75: nach seinem Geburtsort Delos Delius, Cic. de nat. deor. 3, 88 u. oft bei Dichtern, u. Delius vates, Verg. Aen. 6, 12: nach seinem Hauptsitz Delphicus, Plin. 34, 14. Min. Fel. 21, 2. – ad Apollinis (sc. aedem), Liv. 40, 51, 3. – Apollinis urbs = Apollonia no. III, Ov. trist. 1, 10, 35. – Apollinis urbs magna (πόλις μεγάλη Ἀπόλλωνος), Hauptstadt des nach ihr benannten Nomos Apollonopolites (Plin. 5, 49) in Oberägypten, am westl. Ufer des Nils, j. das Dorf Edfu, Plin. 5, 60. – promunturium Apollinis, ein Vorgebirge nördl. von Utika, Sardinien gegenüber, j. Cap Zibîb, Liv. 30, 24, 8 u.a., früher Pulchri od. Pulchri promunturium (Καλοῦ ἀκρωτήριον gen.), Liv. 29, 27, 12. – poet., aperitur Apollo = der Apollotempel wird sichtbar, Verg. Aen. 3, 275. – II) übtr. = Baal, der Sonnengott
    ————
    der Tyrier, Curt. 4, 3 (15), 22 (wie das. § 23 Saturnus = Moloch). – Griech. u. altlat. Formen: Apollonis, Liv. 35, 51, 1. Fronto ad M. Caes. 4, 5. p. 68, 14 N.: Apolloni, Liv. 29, 10, 6: Apolo, Corp. inscr. Lat. 14, 4105: Apolones, Corp. inscr. Lat. 1, 187: Apolone (Dat.), Corp. inscr. Lat. 10, 4612: Apolenei, Corp. inscr. Lat. 1, 167: Apolinei, Corp. inscr. Lat. 1, 562: Apellinem, Paul. ex Fest. 22, 14. Vgl. Ritschl opusc. 2, 493 sq. u. 514. Fleckeisen an Heß S. 7. Ribbeck in N. Jahrbb. 77, 193. – Plur., Apollines quattuor, Arnob. 4, 17.
    Dav. abgel.: A) Apollināris, e, zu Apollo gehörend, ihm geweiht, apollinarisch, 1) adi.: laurea, Hor.: ludi, die dem Apollo zu Ehren jährlich am 5. Juli gefeierten, Cic. u.a.: sacrum, Liv.: herba, radix, Scribon. (s. unten no. 2, a). – Sidonius Apollinaris, s. 2. Sidonius. – 2) subst.: a) Apollināris, is, f. (sc. herba), α) eine sonst hyos cyamus genannte Pflanze, Plin. 26, 140: Apollinaris herbae radix, Scrib. 93 u. 108, Apollinaris radix, Scrib. 90 u. 121. – β) eine Art des solanum, Ps. Apul. herb. 22. – b) Apollināre, is, n., ein dem Apollo geweihter Platz, das Apollinare, Liv. 3, 63, 7. – B) Apollineus, a, um, zu Apollo gehörig, apollinisch, des Apollo, me dulla, Ov.: laurus, Ov.: vates, von Orpheus, Ov.: ars, Weissagekunst und Arzneikunst, Ov.: proles, Äskulap, Apollos Sohn, Ov.: mater, Latona, Stat.: frater Byblidis,
    ————
    Apollos Enkel, Ov.: urbs, Delos, Ov. – Nbf. Apollōnius, Not. Tir. 81, 79.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Apollo

  • 10 Sidon

    Sīdōn, ōnis, f. (Σιδών, ῶνος, u. όνος), die älteste u. wichtigste Stadt Phöniziens, nördlich von Tyrus in einer von Bergen eingeschlossenen Ebene, Mutterstadt von Tyrus, schon zu Homers Zeiten berühmt durch Handel, Schiffahrt u. Künste, j. Saida, Mela 1, 12, 2 (1. § 66). Cic. ad Att. 9, 9, 2: Akk. Sīdōna, Curt. 4, 1 (3), 15 u. (mit langem o) Verg. Aen. 1, 619: Abl. Sīdōne (mit langem o), Lucr. 6, 585. Ov. met. 4, 572; u. Sīdone (mit kurzem o), Sil. 8, 438. – Dav.: A) Sīdōnicus, a, um (Σιδωνικός), sidonisch, Sall. – B) Sīdones, um, m. (Σιδόνες), die Sidoner, Curt. – C) Sīdōnis u. Sīdonis, idis, f., sidonisch, tyrisch, concha, tyrischer Purpur, Ov.: tellus, Phönizien, Ov. – subst. = die Sidonierin, v. der Europa, Ov. art. am. 3, 252 (Vok. Sidoni); fast. 5, 610 u. 617 (Vok. Sidoni): v. der Dido, Ov. met. 14, 80: von Anna, der Schwester der Dido, Ov. fast. 3, 649. – D) Sīdōnius u. Sīdonius, a, um (Σιδώνιος, poet. Σιδόνιος, sidonisch, tyrisch, phönizisch, navis, Liv.: hospes, Kadmus, Ov.: urbs, Verg., od. moenia, Ov., die Stadt Sidon: amor, der Europa, Mart.: bes. vom Purpur, ostrum, Ov.: chlamys, purpurn, Verg. – subst., Sīdōnia, ae, f., die Gegend um Sidon, Iustin.: Sīdōniī, ōrum, m. (Σιδώνιοι), die Sidonier od. Tyrier, Ov. u. Curt. – weil Karthago u. Theben von Sidon abstammen, dah.: α) karthagisch, Sil.: subst., Sīdōniī,
    ————
    ōrum, m., die Karthager, Sil. – β) thebisch, thebanisch, Stat.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sidon

  • 11 Sid

    С. Sollius Modestus Apollinaris Sidonius ок. 430-480 н. э.

    Латинско-русский словарь > Sid

  • 12 egelidor

        Egelidor, pe. cor. egelidaris, egelidari. Sidonius. Se desgeler.

    Dictionarium latinogallicum > egelidor

  • 13 melodes

        Melodes, pen. prod. Sidonius. Qui joue de melodie, Qui chante melodieusement.

    Dictionarium latinogallicum > melodes

  • 14 quadratarius

        Quadratarius, quadratarii. Sidonius. Esquarrisseur, Tailleur de pierres.

    Dictionarium latinogallicum > quadratarius

  • 15 tabellarius

    [st1]1 [-] tăbellārĭus, a, um: qui a rapport aux lettres, relatif aux bulletins de vote.    - tabellariae naves: navires postaux. [st1]2 [-] tăbellārĭus, ii, m.: messager, courrier.    - ex tabellario, indécl. m. Inscr.: ancien messager.
    * * *
    [st1]1 [-] tăbellārĭus, a, um: qui a rapport aux lettres, relatif aux bulletins de vote.    - tabellariae naves: navires postaux. [st1]2 [-] tăbellārĭus, ii, m.: messager, courrier.    - ex tabellario, indécl. m. Inscr.: ancien messager.
    * * *
        Tabellarius, tabellarii, m. g. Sidonius. Qui fait registre, et tient le compte de quelque recepte.
    \
        Tabellarius. Cic. Porteur de lettres missives.
    \
        Tabellariae naues. Seneca. Messagieres, Qu'on envoye devant au port pour annoncer que la grosse flotte vient.

    Dictionarium latinogallicum > tabellarius

  • 16 tympanistria

    tympanistrĭa, ae, f. joueuse de tambour (phrygien).
    * * *
    tympanistrĭa, ae, f. joueuse de tambour (phrygien).
    * * *
        Tympanistria, tympanistriae, f. g. Sidonius. Tabouriniere.

    Dictionarium latinogallicum > tympanistria

  • 17 ille

        ille illa, illud,    gen. illīus or illius (old forms: dat. ollī, C., V.; plur. ollī, ollīs, C., V.; ollōs, olla, C.), pron dem.—In reference to something remote from the speaker, or near or related to a third person, that: sol me ille admonuit, yon sun: in illā vitā.—As subst, he, she, it: tum ille, Non sum, inquit, etc.: de illius Alexandreā discessu: ne illi sanguinem nostrum largiantur, S.—Opp. to hic, of that which is more remote, or less important: huius (Catonis) facta, illius (Socratis) dicta laudantur: hic enim noster (Ennius)... at vero ille sapiens (Solon).—In partial enumeration: hic et ille, one and another, one or two, a few: non dicam illinc hoc signum ablatum esse et illud.—In emphatic reference: in quibus etiam, sive ille inridens, sive... me proferebat: Sic oculos, sic ille manūs, sic ora ferebat, V.—Praegn., that, the ancient, the well-known, the famous: Antipater ille Sidonius: auditor Panaeti illius: testulā illā multatus est, that well-known custom of ostracism, N.: ille annus egregius: idem ille tyrannus.—In phrases, ille aut ille, such and such, one or another: quaesisse, num ille aut ille defensurus esset.— With quidem, followed by sed, autem, or verum, certainly... but still, to be sure... however, indeed... but yet: philosophi quidam, minime mali illi quidem, sed, etc.: ludo autem et ioco uti illo quidem licet, sed, etc.—Ex illo (sc. tempore), from that time, since then, V., O.
    * * *
    illa, illud PRON
    that; those (pl.); also DEMONST; that person/thing; the well known; the former

    Latin-English dictionary > ille

  • 18 gemino

    gĕmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [id.].
    I.
    Act., to double (class.; syn. duplico).
    A.
    Lit.:

    favos,

    Varr. R. R. 3, 16, 32: ructuosus spiritus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 123:

    victoriae laetitiam,

    Liv. 45, 13:

    semivocales,

    Quint. 1, 7, 14:

    verba,

    id. 9, 3, 28:

    decem vitae frater geminaverat annos,

    i. e. had completed his twentieth year, Ov. Tr. 4, 10, 31:

    labor geminaverat aestum,

    id. M. 5, 586:

    pericula,

    Tib. 2, 3, 39:

    facinus,

    to repeat, Ov. M. 10, 471.— Absol.:

    geminabit (sc. pugnum s. plagam) nisi caves,

    Ter. Ad. 2, 1, 19.—In part. perf.:

    tum sole geminato, quod Tuditano et Aquillio consulibus evenerat, ctc.,

    Cic. N. D. 2, 5, 14:

    verba,

    id. Part. 6, 21; cf.

    littera,

    Quint. 1, 7, 29; 1, 4, 11:

    victoria,

    Liv. 1, 25, 11:

    luctus,

    id. 40, 55:

    urbs,

    id. 1, 13:

    onus,

    Quint. 2, 3, 2:

    vulnus,

    Ov. M. 12, 257:

    plausus,

    Verg. G. 2, 509:

    consulatus,

    repeated, Tac. A. 1, 3:

    invidiam fieri geminati honoris,

    Liv. 39, 39, 9:

    honor,

    augmented, Plin. Pan. 92, 1.— [p. 805] Poet.:

    quae postquam aspexit geminatus gaudia ductor Sidonius,

    i. e. feeling double joy, Sil. 10, 514.—
    B.
    Transf., to pair, join, or unite two things together:

    non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni,

    Hor. A. P. 13:

    geminari legionum castra prohibuit,

    the encamping of two legions together, Suet. Dom. 7; Stat. S. 1, 2, 239:

    non acuta Sic geminant Corybantes aera,

    i. e. strike together, Hor. C. 1, 16, 8.—In part. perf.:

    prope geminata cacumina montium,

    nearly of the same height, Liv. 36, 24, 9.—
    * II.
    Neutr., to be double, Lucr. 4, 451.

    Lewis & Short latin dictionary > gemino

  • 19 hexameter

    hexămĕter ( hexămetrus, Ter. Maur. p. 2430 P.), tri, m., = hexametros (of six measures), with or without versus, a verse consisting of six feet, a hexameter: versus, Lucil. ap. Porphyr. Hor. S. 1, 5, 87; so,

    metrum,

    Isid. 1, 38, 6:

    Antipater ille Sidonius solitus est versus hexametros aliosque variis modis atque numeris fundere ex tempore,

    Cic. de Or. 3, 50, 194:

    hexametrorum instar versuum,

    id. Or. 66, 222:

    liber scriptus ab eo hexametris versibus,

    Suet. Aug. 85:

    in longis versibus qui hexametri dicuntur,

    Gell. 18, 15, 1 (cf. Enn. ap. Cic. Leg. 2, 27, 68):

    initium hexametri,

    Quint. 9, 4, 78; cf.

    § 74: finis hexametri,

    id. 9, 4, 75; Ter. Maur. p. 2441:

    iambicus,

    whose sixth foot is an iambus, Diom. p. 516 P.

    Lewis & Short latin dictionary > hexameter

  • 20 hexametrus

    hexămĕter ( hexămetrus, Ter. Maur. p. 2430 P.), tri, m., = hexametros (of six measures), with or without versus, a verse consisting of six feet, a hexameter: versus, Lucil. ap. Porphyr. Hor. S. 1, 5, 87; so,

    metrum,

    Isid. 1, 38, 6:

    Antipater ille Sidonius solitus est versus hexametros aliosque variis modis atque numeris fundere ex tempore,

    Cic. de Or. 3, 50, 194:

    hexametrorum instar versuum,

    id. Or. 66, 222:

    liber scriptus ab eo hexametris versibus,

    Suet. Aug. 85:

    in longis versibus qui hexametri dicuntur,

    Gell. 18, 15, 1 (cf. Enn. ap. Cic. Leg. 2, 27, 68):

    initium hexametri,

    Quint. 9, 4, 78; cf.

    § 74: finis hexametri,

    id. 9, 4, 75; Ter. Maur. p. 2441:

    iambicus,

    whose sixth foot is an iambus, Diom. p. 516 P.

    Lewis & Short latin dictionary > hexametrus

См. также в других словарях:

  • Sidonius —     Sidonius Apollinaris     † Catholic Encyclopedia ► Sidonius Apollinaris     (CAIUS SOLLIUS MODESTUS APOLLINARIS SIDONIUS).     Christian author and Bishop of Clermont, b. at Lyons, 5 November, about 430; d. at Clermont, about August, 480. He… …   Catholic encyclopedia

  • Sidonius — (* im Rhône Loire Gebiet; † nach 580) war Bischof von Mainz. Sidonius entstammte einer vornehmen aquitanischen Familie. Als die Nachfolger des Frankenkönigs Chlodwig I., Theuderich I. und Theudebert I. darangingen, die Beschlüsse des… …   Deutsch Wikipedia

  • Sidonĭus — Sidonĭus, römisch christlicher Dichter, s. Apollinaris Sidonius …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Sidonĭus — Sidonĭus, 1) Cajus Sollius S. Apollinaris, geb. 428 n. Chr. zu Lugdunum in Gallien, stammte aus vornehmer Familie u. wurde als Schwiegersohn des Kaisers Avitus zum Praefectus urbi erwählt. Nach dem Tode des Avitus zog S.[24] wieder >nach Lugdunum …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Sidonius, S. (2) — 2S. Sidonius (Saënz). Conf. (14. Nov. al. 21. Mai, 24. Aug.) Dieser hl. Bekenner wird in der Normandie, besonders aber zu Rouen und in der Landschaft Caux verehrt. Hier führte ein ehedem bestandenes Kloster (jetzt ein Städtchen) am Flüßchen… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Sidonius, S. (3) — 3S. Sidonius (23. Aug.), ein Bekenner des Glaubens und wie man glaubt Bischof zu Air. S. S. Cedonius. (IV. 591.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Sidonius, S. (4) — 4S. Sidonius. Mönch zu Lagny, findet sich ohne nähere Angaben bei Migne …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Sidonius, S. (5) — 5S. Sidonius, (der Erste d. N.), Bischof von Mainz, Nachfolger des heil. Maximus23, ist bei diesem schon genannt. Er soll seiner Kirche 19 Jahre lang vorgestanden und im J. 397 gestorben sein. Letzteres ist ungewiß. Seine Reliquien wurden im J.… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Sidonius — lateinischer Ursprung, Bedeutung: der aus Sidon Stammende. Namensträger: Hl. Sidonius, Abt und Klostergründer, Schutzheiliger gegen Trockenheit …   Deutsch namen

  • Sidonius of Saint-Saëns — Sidonius was an Irish born French monk and saint. He was the spiritual teacher of Leutfridus.Sidonus was born sometime in the seventh century, and was a monk at the abbey in Jumieges in 664; he then spent several years travelling between… …   Wikipedia

  • Sidonius Apollinaris — Sidonius Apollinaris, mit vollem Namen Cajus Sollius Apollinaris Modestus Sidonius, geb. 428 n. Chr. zu Lyon, wurde Schwiegersohn des Kaisers Avitus, Praefectus Urbi, 473 Bischof von Clermont, st. 484. Wir haben von ihm beschreibende u. lyrische… …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»