Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Postŭmĭus

  • 1 Postumius

    Postumius, a, um (vgl. Varro LL. 9, 60), Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten der Konsul P. Postumius Tubertus, Besieger der Sabiner, Liv. 2, 16, 1. Plin. 15, 125. – A. Postumius Tubertus, der als Diktator seinen eigenen Sohn enthaupten ließ, weil er gegen seine Befehle mit dem Feinde gefochten, Liv. 4, 26, 11. Val. Max. 2, 7, 6: poet. Nbf. Postumus, Ov. fast. 6, 724 (wo Vok. Postume). – Adi. postumisch, via, Tac.: imperia, des Diktators Postumius, Gell. – Dav. Postumiānus, a, um, postumianisch, des (Diktators) Postumius, imperia, Liv. 4, 29, 6.

    lateinisch-deutsches > Postumius

  • 2 Postumius

    Postumius, a, um (vgl. Varro LL. 9, 60), Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten der Konsul P. Postumius Tubertus, Besieger der Sabiner, Liv. 2, 16, 1. Plin. 15, 125. – A. Postumius Tubertus, der als Diktator seinen eigenen Sohn enthaupten ließ, weil er gegen seine Befehle mit dem Feinde gefochten, Liv. 4, 26, 11. Val. Max. 2, 7, 6: poet. Nbf. Postumus, Ov. fast. 6, 724 (wo Vok. Postume). – Adi. postumisch, via, Tac.: imperia, des Diktators Postumius, Gell. – Dav. Postumiānus, a, um, postumianisch, des (Diktators) Postumius, imperia, Liv. 4, 29, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Postumius

  • 3 Postumius

    Postŭmĭus (erroneously writt. Post-hŭmĭus; v. postumus, under posterus, III. B.), i, m.; Postŭmia, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    Postumius Tubertus, a Roman consul, Liv. 2, 16.—
    II.
    Postumia, wife of Sulpicius, Cic. Fam. 4, 2, 1.—
    III.
    A Vestal, Liv. 4, 44.—
    IV.
    A woman addicted to tippling, Cat. 27, 3.—Hence,
    A.
    Po-stŭmĭus, a, um, adj., Postumian:

    lex,

    Plin. 14, 12, 14, § 88:

    via,

    leading towards Genoa, Tac. H. 3, 21.—
    B.
    Postŭmĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Postumius, Postumian:

    imperia,

    i. e. of the dictator A. Postumius Tubertus, Gell. 1, 13, 7; Liv. 4, 29:

    caedes,

    i. e. of M. Postumius Regillensis, id. 4, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Postumius

  • 4 Postumius

    a, um
    Постумий, римск. nomen; наиболее известны
    1) Publius P. Tubertus, консул 505 и 503 гг. до н. э., успешно воевал с сабинянами L, PM
    2) A. P. Tubertus, бывший в 431 г. до н. э. диктатором; победоносно сражался против эквов и вольсков L, VM
    3) Sp. P. Albinus, консул 321 г. до н. э., потерпевший сильное поражение при Кавдии C, L

    Латинско-русский словарь > Postumius

  • 5 Postumia

    Postŭmĭus (erroneously writt. Post-hŭmĭus; v. postumus, under posterus, III. B.), i, m.; Postŭmia, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    Postumius Tubertus, a Roman consul, Liv. 2, 16.—
    II.
    Postumia, wife of Sulpicius, Cic. Fam. 4, 2, 1.—
    III.
    A Vestal, Liv. 4, 44.—
    IV.
    A woman addicted to tippling, Cat. 27, 3.—Hence,
    A.
    Po-stŭmĭus, a, um, adj., Postumian:

    lex,

    Plin. 14, 12, 14, § 88:

    via,

    leading towards Genoa, Tac. H. 3, 21.—
    B.
    Postŭmĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Postumius, Postumian:

    imperia,

    i. e. of the dictator A. Postumius Tubertus, Gell. 1, 13, 7; Liv. 4, 29:

    caedes,

    i. e. of M. Postumius Regillensis, id. 4, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Postumia

  • 6 Postumianus

    Postŭmĭus (erroneously writt. Post-hŭmĭus; v. postumus, under posterus, III. B.), i, m.; Postŭmia, ae, f., name of a Roman gens.
    I.
    Postumius Tubertus, a Roman consul, Liv. 2, 16.—
    II.
    Postumia, wife of Sulpicius, Cic. Fam. 4, 2, 1.—
    III.
    A Vestal, Liv. 4, 44.—
    IV.
    A woman addicted to tippling, Cat. 27, 3.—Hence,
    A.
    Po-stŭmĭus, a, um, adj., Postumian:

    lex,

    Plin. 14, 12, 14, § 88:

    via,

    leading towards Genoa, Tac. H. 3, 21.—
    B.
    Postŭmĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Postumius, Postumian:

    imperia,

    i. e. of the dictator A. Postumius Tubertus, Gell. 1, 13, 7; Liv. 4, 29:

    caedes,

    i. e. of M. Postumius Regillensis, id. 4, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Postumianus

  • 7 Regillus [2]

    2. Rēgillus, ī, f., I) Stadt im Lande der Sabiner, aus der Appius Klaudius nach Rom wanderte, Liv. 2, 16, 4 zw. (Müller liest Inregillus). – Nbf. Rēgillī, ōrum, m., Suet. Tib. 1, 1. – Dav. Rēgillēnsis, e, u. Rēgillānus, a, um, aus Regillus gebürtig, ein Re gillaner, wie Claudius Regillensis, Liv. 8, 15. § 5; Claudius Appius Regillanus, Suet. Tib. 2, 2. – II) ein kleiner See in Latium an der via Lavicana, bekannt durch den Sieg, den die Römer hier 496 v. Chr. über die Latiner erfochten, nach Abeken (Mittelit. S. 67) in der Gegend des h. Valle d'Isidoro, Cic. de nat. deor. 3, 11: lacus Regillus, Liv. 2, 19, 3. Plin. 33, 38: Regilli lacus, Flor. 1, 11, 2. Aur. Vict. de vir. ill. 16, 1. – Dav. Rēgillēnsis, Beiname der Postumier (weil unter dem Diktator Postumius jener Sieg errungen wurde), M. Postumius Regillensis, Liv. 4, 49, 7: A. et L. Postumii Regillenses, Liv. 6, 22, 5. – III) Beiname der gens Aemiliana, Cic. ad Att. 12, 24, 2: M. Aemilius Regillus, Liv. 24, 7, 12.

    lateinisch-deutsches > Regillus [2]

  • 8 interceptor

    interceptŏr, ōris, m. celui qui intercepte, celui qui dérobe, celui qui soustrait. --- Liv. 3, 72, 4 ; Tac. H. 3, 10; V.-Max. 9, 111, 4.    - haec vox Postumi multo in castris maiorem indignationem movit: praedaene interceptorem fraudatoremque etiam malum minari militibus? Liv. 4, 50, 4: cette réflexion de Postumius provoqua une plus grande indignation dans le camp: lui qui dérobe le butin et qui vole menaçait aussi de maltraiter ses soldats?
    * * *
    interceptŏr, ōris, m. celui qui intercepte, celui qui dérobe, celui qui soustrait. --- Liv. 3, 72, 4 ; Tac. H. 3, 10; V.-Max. 9, 111, 4.    - haec vox Postumi multo in castris maiorem indignationem movit: praedaene interceptorem fraudatoremque etiam malum minari militibus? Liv. 4, 50, 4: cette réflexion de Postumius provoqua une plus grande indignation dans le camp: lui qui dérobe le butin et qui vole menaçait aussi de maltraiter ses soldats?
    * * *
        Interceptor, Aliud verbale: vt Interceptor praedae. Liu. Qui destourne le butin, et en fraude ses compaignons.
    \
        Interceptor litis alienae. Liu. Qui applique à soy le droict d'autruy.

    Dictionarium latinogallicum > interceptor

  • 9 submitto

    submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser.    - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne.    - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter.    - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux.    - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn).    - submittere genua, Plin.: fléchir le genou.    - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn.    - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été.    - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours.    - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton.    - submittere pretia, Plin.: baisser les prix.    - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports.    - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments.    - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe.    - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier.    - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn.    - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager.    - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour.    - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus.    - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis.    - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner.    - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser.    - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe.    - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs.    - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies.    - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever.    - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux.    - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer.    - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main.    - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours.    - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder.    - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?
    * * *
    submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser.    - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne.    - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter.    - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux.    - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn).    - submittere genua, Plin.: fléchir le genou.    - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn.    - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été.    - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours.    - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton.    - submittere pretia, Plin.: baisser les prix.    - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports.    - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments.    - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe.    - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier.    - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn.    - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager.    - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour.    - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus.    - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis.    - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner.    - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser.    - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe.    - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs.    - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies.    - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever.    - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux.    - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer.    - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main.    - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours.    - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder.    - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?
    * * *
        Submitto, submittis, submisi, pen. prod. submissum, submittere. Plin. Mettre dessoubs. Scribitur et SVMMITTO.
    \
        Submittere vitulos habendo pecori. Virgil. Ne les point chastrer, ains les eslever et laisser croistre à toreaulx pour saillir les vaches.
    \
        Submittere progeniem vel pampinum vitis. Columel. Laisser croistre le sarment de la vigne pour produire et porter grappes de raisin, Ne le point couper, ains le nourrir et entretenir et eslever pour porter fruict.
    \
        Submittere sarmentum in materiam. Columel. Le laisser croistre pour avoir du bois.
    \
        Submittere prata in foenum. Colum. Ne les point labourer ne semer de grain, et aussi ne les mettre et appliquer à pasturages, et ne les laisser paistre aux bestes, ains les laisser pour porter fois. Defendre les prez.
    \
        Submittere foetum matribus. Colum. Bailler et faire nourrir à chasque mere son faon.
    \
        Submittere genua. Plin. Ployer les genoulx, S'agenouiller.
    \
        Somnus lassos submisit ocellos. Ouid. Le sommeil a abbaissé mes yeulx.
    \
        Submittere oculos. Ouid. Baisser les yeulx.
    \
        Latus submisit in herba. Ouid. Elle s'est couchee sur l'herbe.
    \
        Submittere, per translationem: vt Submittere animos. Liu. Defaillir de courage, Perdre courage, Abbaisser son courage.
    \
        Submittere animum alicui periculo. Brutus ad Antonium. Avoir crainte, et n'oser se mettre en danger.
    \
        Submittere aliquid in oratione: cui contrarium est Augere. Cic. Relascher.
    \
        Submittere pretia. Plin. Abbaisser le pris, Ravaller.
    \
        Submittere se, cui Extollere se, opponitur. Cic. Se soubmettre et abbaisser, Se humilier.
    \
        Retia vel plagas alicui submittere. Plin. Abbaisser les rets pour le laisser eschapper, Laisser passer ou evader aucun.
    \
        Submittere se in humilitatem. Liu. S'abbaisser et humilier jusques à la petitesse, de laquelle ont accoustumé user ceulx qui sont accusez.
    \
        Submittere capillum. Plin. iunior. Laisser croistre ses cheveuls, ou les laisser pendre et devenir longs.
    \
        Barbam submittere. Seneca. Nourrir sa barbe et la laisser croistre.
    \
        Submittere. Cic. Envoyer secretement.
    \
        Submittere alicui. Cic. Subroger, Envoyer un autre en sa place.
    \
        Submittere accusatores. Seneca. Suborner, Supposer.

    Dictionarium latinogallicum > submitto

  • 10 Regillus

    2. Rēgillus, ī, f., I) Stadt im Lande der Sabiner, aus der Appius Klaudius nach Rom wanderte, Liv. 2, 16, 4 zw. (Müller liest Inregillus). – Nbf. Rēgillī, ōrum, m., Suet. Tib. 1, 1. – Dav. Rēgillēnsis, e, u. Rēgillānus, a, um, aus Regillus gebürtig, ein Re gillaner, wie Claudius Regillensis, Liv. 8, 15. § 5; Claudius Appius Regillanus, Suet. Tib. 2, 2. – II) ein kleiner See in Latium an der via Lavicana, bekannt durch den Sieg, den die Römer hier 496 v. Chr. über die Latiner erfochten, nach Abeken (Mittelit. S. 67) in der Gegend des h. Valle d'Isidoro, Cic. de nat. deor. 3, 11: lacus Regillus, Liv. 2, 19, 3. Plin. 33, 38: Regilli lacus, Flor. 1, 11, 2. Aur. Vict. de vir. ill. 16, 1. – Dav. Rēgillēnsis, Beiname der Postumier (weil unter dem Diktator Postumius jener Sieg errungen wurde), M. Postumius Regillensis, Liv. 4, 49, 7: A. et L. Postumii Regillenses, Liv. 6, 22, 5. – III) Beiname der gens Aemiliana, Cic. ad Att. 12, 24, 2: M. Aemilius Regillus, Liv. 24, 7, 12.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Regillus

  • 11 Albinus

    1.
    albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.
    2.
    Albīnus, i, m., a Roman family name.
    I.
    The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—
    II.
    A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—
    III.
    Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Albinus

  • 12 albinus

    1.
    albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.
    2.
    Albīnus, i, m., a Roman family name.
    I.
    The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—
    II.
    A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—
    III.
    Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > albinus

  • 13 Postumianus

    Postumiānus, a, um [ Postumius ]

    Латинско-русский словарь > Postumianus

  • 14 postumus

    I a, um [superl. к posterus ]
    2) родившийся последним, самый младший ( proles V)
    3) посмертный (is, qui post patris mortem natus est, dicitur p. Vr)
    II Postumus, ī m.
    1) O = Postumius II

    Латинско-русский словарь > postumus

  • 15 Albinus [2]

    2. Albīnus, ī, m., ein röm. Familienname, bes. der gens Postumia, unter dem bes. bekannt Aulus Postumius Albinus, Konsul i.J. 151 v. Chr. u. berühmt als Verfasser einer röm. Geschichte in griech. Sprache, Cic. Brut. 81. Gell. 11, 8.

    lateinisch-deutsches > Albinus [2]

  • 16 Fulvius

    Fulvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Fulvius Flaccus, der als Anhänger des C. Gracchus auf Befehl des Senates getötet wurde, Cic. Cat. 1, 4; de domo 102. Sall. Iug. 42, 1. Vell. 2, 6, 6. Val. Max. 6, 3, 1: u. Fulvia, Gemahlin des bekannten Klodius, dann des Triumvirn Mark. Antonius, Cic. Phil. 2, 11. Vell. 2, 74, 3. Flor. 4, 5, 2. – Dav.: A) Fulviānus, a, um, fulvianisch, stola, der Fulvia, Val. Max. – B) Fulviaster, trī, m., der Nachahmer des Fulvius im Lügen (v. Postumius), Cic. ad Att. 12, 44, 3.

    lateinisch-deutsches > Fulvius

  • 17 insignio

    īnsīgnio, īvī, ītum, īre (insignis), I) mit einem Zeichen versehen, zeichnen, pueri insigniti, mit einem Male gezeichnet, Plaut. fr. bei Fest. 375 (a), 19: euglyphus, id est bene insignitus, Ambros. in psalm. 118. serm. 16. § 42. – Partiz. subst., īnsīgnīta, ōrum, n., blaue Flecken, Kontusionen, Plin. 27, 18 u. 128. – II) einprägen, aufprägen, m. Dat., materiis mollibus formas, Chalcid. Tim. 50 E.: cerae formas, ibid. 311 (vgl. 331): quae omnia in anima fieri eidemque insigniri palam est, ibid. 37 C.: m. in u. Abl.: in animis tamquam insignitae notae veritatis, Cic. de div. 1, 64: quarum rerum nullum subest quasi corpus, est tamen quaedam conformatio insignita et impressa in intellegentia, quam notionem voco, Cic. top. 27: ins. mentibus cognita, Chalcid. Tim. 26 C. – III) mit einem Kennzeichen bezeichnen, 1) im allg., bezeichnen, kenntlich machen, kennzeichnen, brandmarken, a) übh.: Postumius nullā tristi notā est insignitus, Liv.: tot facinoribus foedum annum etiam di tempestatibus et morbis insignivere, Tac.: annus funeribus, calamitatibus insignitus, Tac. u. Suet.: ceteri duces dum peractum bellum putant, finem eius insignivere, Tac. – b) andeutungsweise bezeichnen, -kenntlich machen, alqm, Plin. ep. 8, 22, 4. – 2) vor anderen auszeichnen, hervorstechen lassen, herausputzen, schmücken, im Passiv sich auszeichnen, hervorstechen (abstechen), agros tropaeis, Verg.: clipeum Io auro insignibat, schmückte Jo (als Figur) in Gold, Verg.: oratorem vestibus fucatis, auffallend herausputzen, Tac. dial.: barbā geminā insigniri inferiore labro (an der Unterlippe), Plin.: nec insigniri (gegen die Menge), Sen. ep. – / Synk. Imperf. insignibat, Verg. Aen. 7, 709. Claud. rapt. Pros. 1, 247: insignibant, Stat. Theb. 7, 56: insignibar, Apul. met. 11, 24.

    lateinisch-deutsches > insignio

  • 18 os [1]

    1. ōs, ōris, n. ( altindisch ās, der Mund), I) das Antlitz, Gesicht, A) im allg.: 1) eig., Plaut., Cic. u.a.: os suum non solum ostendere, sed etiam offerre, Cic.: per ora hominum traduci, Liv.: incedunt per ora vestra magnifici, Sall.: alci os percutere, Sen.: alci os sublinere, s. sub-lino: alcis os inspuere, jmdm. ins G. spucken, Serv.: alqm coram in os laudare, Ter.: os praebere ad contumeliam, sich persönlichen Beschimpfungen aussetzen, Liv.: alci esse ante os, vor Augen sein, Cic.: in ore sunt omnia, jede Wirkung beruht auf dem Ausdruck des Gesichtes, Cic.: in ore alcis agere, vor jmds. Augen sich zeigen, Sall. fr. u. Tac. (s. Heräus Tac. hist. 3, 36, 3): u. so in ore eius iugulari, Tac.: in foro atque in ore omnium cotidie versari, Cic.: quae in ore atque in oculis provinciae gesta sunt, Cic. – 2) meton., das Gesicht in bezug auf den Charakter, wir die Stirn, quo tandem ore domos quasi in captivo habitu reversuros? Curt. 6, 6 (21), 10: bes. von der Dreistigkeit, Unverschämtheit, durum, Unverschämtheit, Cic.: ferreum, dreiste Stirn, Suet. – u. so absol., Academiae, Cic.: si Appii os haberem, Cic. – B) als Vorderseite eines Kopfes, die Maske, Larve, Gorgonis, Cic.: ora corticibus sumunt horrenda cavatis, Verg.: truncis arborum antefixa ora, Vorderschädel, Tac. – II) der Mund, das Maul, 1) eig.: cadit frustum ex ore pulli, Cic.: ingerere alci in os tritici grana, Cic.: inserere in os minima mansa, Cic. – os aquā implere, Wasser in den Mund nehmen, Sen.: alqd intra os recipere, in den Mund nehmen, Solin.: aperire os suum (um zu reden), Vulg.: aperire ora fatis futuris, für die Weissagungen der Zukunft den Mund öffnen, d.i. das zukünftige Schicksal offenbaren, Verg.: in ore atque in lingua habere verba haec, im M. u. auf den Lippen haben, Gell.: alqm semper in ore habere, im Munde haben, Cic.: in ore est, Cic., od. alci semper od. valde in ore esse, Cic. (s. Kühner Cic. Tusc. 1, 116): omnibus in ore esse, Cornif.: in ore atque sermone omnium esse, Cic.: in ore vulgi esse, Cic. (u. so nec quicquam magis in ore vulgi, Tac.): in ore hominum agere (leben), Tac.: Postumius in ore erat (sc. hominum), Liv.: in ora hominum abire, Liv., od. volitare per ora virûm, Enn. fr., zum Gerede dienen: so auch in ora vulgi pervenire, Catull.: verbum ecquod umquam ex ore huius excĭdit, in quo quisquam posset offendi? Cic.: non putas fas esse verbum ex ore exire cuiusquam, quod non iucundum et honorificum ad aures tuas accĭdat? Cic.: uno ore, einstimmig, einhellig, zB. consentiunt uno ore omnes, Cic.: uno ore omnes omnia bona dicunt, Ter.: omnium ore Rubellius Plautus celebratur, Tac.: mille ora, Val. Flacc. 6, 37: ora mille linguaeque totidem, Apul. met. 11, 25. – v. Hühnern, der Schnabel, Plin. 10, 156. – übtr., ex totius belli ore ac faucibus, Cic. Arch. 21. – 2) meton.: a) Zunge, Mundwerk, Sprache, Aussprache, Organ, os promptum (geläufiges), Quint.: os planum, Plin. ep.: os confusum, Plin. ep.: os (freches Mundwerk) habeat, linguam (kecke Zunge, Zungenfertigkeit), Plaut.: arrogantia oris, die anmaßende Rede, Tac.: tanta erat commendatio oris atque orationis (seines Organs u. seiner Rede), ut etc., Nep. – b) die Mundart, der Dialekt, os Latinum, Plin. ep.: os Hispanum, Gell. – c) die Sprache als Mittel zum Unterricht usw., philosophorum ingenia Socratico ore defluentia, aus der Schule des S., Vell.: ardor oris, der Beredsamkeit, Vell.: os Pindari, Dichtersprache, Gesang, Vell. – 3) übtr.: a) die Mündung = die Öffnung, der Eingang, das Loch, portus, Cic.: ponti, Cic.: specus, Liv.: ora et exitus specuum, Tac.: dolii, Liv.: fornacis, Ofenloch, Plin.: ulceris, Verg. – b) von Flüssen, α) die Mündung, Tiberis, Liv. 1, 33, 9. – β) die Quelle, ora novem Timavi, Verg. Aen. 1, 245. – c) ora navium rostrata, die Schiffsschnäbel, Hor. epod. 4, 17. – d) ora leonis, eine Pflanze, Löwenmaul, Colum. poët10, 98. – / Genet. Plur. orium, Cassian. de incarn. Chr. 7. 5, orum, Fragm. Bob. de nom. (V) 561, 11: Dat u. Abl. oribus, Varro LL. 7, 64. Verg. Aen. 8, 486. Curt. 7, 5 [20], 7. Arnob. 1, 64 u. 3, 10. Augustin. serm. 34, 6. Pallad. 3, 25, 9.

    lateinisch-deutsches > os [1]

  • 19 Posthumius

    Posthumius, s. Postumius.

    lateinisch-deutsches > Posthumius

  • 20 Postumus [2]

    2. Postumus, s. Postumius.

    lateinisch-deutsches > Postumus [2]

См. также в других словарях:

  • Postumius — war der Gentilname (nomen gentile) einer Patrizierfamilie der Römischen Republik. Sie zählte nicht zu den Gentes maiores, trotzdem stiegen Vertreter dieser Familie schon in der frühesten Phase der Republik zu den höchsten Ämtern Roms auf. Bis in… …   Deutsch Wikipedia

  • Postumius — can mean: *Lucius Postumius Albinus (praetor in 180 BC, consul in 173 BC) *Aulus Postumius Albinus (second consul 99 BC) *Lucius Postumius Albinus (consul 234 and 229 BC) *Lucius Postumius MegellusSee also Postumus …   Wikipedia

  • Postumĭus — Postumĭus. Die Postumia gens war ein patricisches Geschlecht mit den Familien Albus (s.d.), Albinus (s.d.), Cominius (s.d.), Megellus, Tubertus (s.d.), Tympanus. 1) Lucius P. Megellus, war 305 u. 294 v. Chr. Consul; im ersten Consulat besiegte er …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Postumius — Postumii Principales gentes romaines Gens Aemilia Gens Claudia Gens Cornelia Gens Fabia Gens Iulia Gens Iunia …   Wikipédia en Français

  • Postumius Albinus — Postumius Albus  Cette page d’homonymie répertorie les différentes personnes de la Rome antique partageant un même nom. Article détaillé : Postumii. Les Postumii Alb(in)i sont des patriciens romains membres d une branche de la gens des… …   Wikipédia en Français

  • Postumius Cominius Auruncus — est un homme politique romain du Ve siècle av. J.‑C., seul membre de sa gens plébéienne à avoir atteint le consulat. Il faut préciser que comme la plus grande partie des hommes et des institutions de cette époque romaine, la réalité de… …   Wikipédia en Français

  • POSTUMIUS Albinus — praenomine Aulus, cum L. Licinio Lucullo Consul fuit, ab anno Urb. Cond. 611. Literatum illum et disertum fuisse scribit Cicer. in Bruto. Res Romanas oratione Graecâ scriptitâsse, dicitur A. Gellio, l. 11. c. 8. in cuius historiae principio, cum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • POSTUMIUS Tubertus — Dictator, bellô Fidenati an. Urb. Cond. 312. A. Postumium silium suum, quod non suô iussu, sed sponte praesidio progressus hostes fuderat, victorem securi feriri iussit, ut docet Val. Max. l. 2. c. 7. ex. 6. Idem tradit diod. Siculus, l. 12. et A …   Hofmann J. Lexicon universale

  • POSTUMIUS Tyrrhenus — qui piraticam duodecim lembis exercuerat, tamquam amicus Syracusas accedens, a Timoleonte comprehensus et suppliciô affectus est. Olymp. 110. An. 2. Diodor. Sic. l. 16. Vide quoque supra Posthumius …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Postumius Albus —  Cette page d’homonymie répertorie les différentes personnes de la Rome antique partageant un même nom. Article détaillé : Postumii. Les Postumii Alb(in)i sont des patriciens romains membres d une branche de la gens des Postumii,… …   Wikipédia en Français

  • Postumius Aebutius Helva Cornicen — Pour les articles homonymes, voir Aebutius Helva. Postumius Aebutius Helva Cornicen est un homme politique romain du Ve siècle av. J.‑C. En 442 av. J. C., il est consul. Il fait voter par un senatus consulte la création de la colonie… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»