Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Păpīrĭus

  • 1 Papirius

    Păpīrĭus, i (old form Păpīsĭus, Cic. Fam. 9, 21, 2; Paul. ex Fest. p. 23; Fest. p. 242 Müll.), m., the name of a patrician and plebeian gens, Cic. Fam. 9, 21, 2.—Thus,
    1.
    The dictator, L. Papirius Cursor, Liv. 8, 30; Cic. 1. 1.—
    2.
    C. Papirius Carbo, the friend of Ti. Gracchus, Cic. Leg. 3, 16, 35; id. Brut. 27, 43; 62, 221; id. Tusc. 1, 3, 5; Tac. Or. 34. —Hence,
    A.
    Păpīrĭus, a, um, adj., of or belonging to a Papirius, Papirian:

    Papiria lex,

    Plin. 33, 3, 13, § 46:

    tribus,

    one of the rural tribes, Liv. 8, 37; Val. Max. 9, 10, 1; Fest. p. 232 Müll.; Inscr. Grut. 766, 2 et saep.—
    B.
    Păpīrĭānus, a, um, adj., Papirian:

    domus,

    Cic. Fam. 7, 20, 1:

    saevitia,

    Liv. 10, 3; cf. id. 8, 30: jus civile Papirianum, a juridical compilation of S. Papirius, Dig. 1, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Papirius

  • 2 Papirius

    Papīrius, a, um, Name einer röm. gens, aus der viele berühmte Männer hervorgingen, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 439 sqq. – Adi., papirisch, lex, Liv. – Dav. Papīriānus, a, um, papirianisch, des Papirius, domus, Cic.: lex, Plin.

    lateinisch-deutsches > Papirius

  • 3 Papirius

    Papīrius, a, um, Name einer röm. gens, aus der viele berühmte Männer hervorgingen, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 439 sqq. – Adi., papirisch, lex, Liv. – Dav. Papīriānus, a, um, papirianisch, des Papirius, domus, Cic.: lex, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Papirius

  • 4 Papirius

    I Papīrius (арх. Papīsius), a, um
    Папирий, римск. потен; наиболее известны
    1) L. P. Cursor, герой Самнитской войны 325 г. до н. э.; был пять раз консулом и два раза диктатором L, AV
    2) C. P. Carbo, народный трибун в 131 г. до н. э., сторонник Г. Гракха, в 120 г., будучи консулом, перешёл на сторону оптиматов C, VM, VP
    3) Gn. P. Carbo, потерпевший поражение от кимбров и тевтонов при Порее (113 г. до н. э.) T, Fl
    II Papīrius, a, um PM, L, VM = Papirianus

    Латинско-русский словарь > Papirius

  • 5 papirius

    (Sextus s. Publius), юрист времен Тарквиния Гордого, который собрал разрозненные leges в один сборник, получивший название по имени автора его: ius civile Papirianum (1. 2 § 2. 36 D. 1, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > papirius

  • 6 Papirius

    , i m
      Папирий, римск. nomen

    Dictionary Latin-Russian new > Papirius

  • 7 papirius Fronto

    юрист времен Kaракаллы (1. 40 pr. D. 15, 1. 1. 114 § 7 D. 30. 1. 220 § 1 D. 50, 16).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > papirius Fronto

  • 8 Papirianus

    Păpīrĭus, i (old form Păpīsĭus, Cic. Fam. 9, 21, 2; Paul. ex Fest. p. 23; Fest. p. 242 Müll.), m., the name of a patrician and plebeian gens, Cic. Fam. 9, 21, 2.—Thus,
    1.
    The dictator, L. Papirius Cursor, Liv. 8, 30; Cic. 1. 1.—
    2.
    C. Papirius Carbo, the friend of Ti. Gracchus, Cic. Leg. 3, 16, 35; id. Brut. 27, 43; 62, 221; id. Tusc. 1, 3, 5; Tac. Or. 34. —Hence,
    A.
    Păpīrĭus, a, um, adj., of or belonging to a Papirius, Papirian:

    Papiria lex,

    Plin. 33, 3, 13, § 46:

    tribus,

    one of the rural tribes, Liv. 8, 37; Val. Max. 9, 10, 1; Fest. p. 232 Müll.; Inscr. Grut. 766, 2 et saep.—
    B.
    Păpīrĭānus, a, um, adj., Papirian:

    domus,

    Cic. Fam. 7, 20, 1:

    saevitia,

    Liv. 10, 3; cf. id. 8, 30: jus civile Papirianum, a juridical compilation of S. Papirius, Dig. 1, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Papirianus

  • 9 Papisius

    Păpīrĭus, i (old form Păpīsĭus, Cic. Fam. 9, 21, 2; Paul. ex Fest. p. 23; Fest. p. 242 Müll.), m., the name of a patrician and plebeian gens, Cic. Fam. 9, 21, 2.—Thus,
    1.
    The dictator, L. Papirius Cursor, Liv. 8, 30; Cic. 1. 1.—
    2.
    C. Papirius Carbo, the friend of Ti. Gracchus, Cic. Leg. 3, 16, 35; id. Brut. 27, 43; 62, 221; id. Tusc. 1, 3, 5; Tac. Or. 34. —Hence,
    A.
    Păpīrĭus, a, um, adj., of or belonging to a Papirius, Papirian:

    Papiria lex,

    Plin. 33, 3, 13, § 46:

    tribus,

    one of the rural tribes, Liv. 8, 37; Val. Max. 9, 10, 1; Fest. p. 232 Müll.; Inscr. Grut. 766, 2 et saep.—
    B.
    Păpīrĭānus, a, um, adj., Papirian:

    domus,

    Cic. Fam. 7, 20, 1:

    saevitia,

    Liv. 10, 3; cf. id. 8, 30: jus civile Papirianum, a juridical compilation of S. Papirius, Dig. 1, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Papisius

  • 10 influo

    influo, ĕre, influxi, influxum    - intr. et qqf. tr. [st2]1 [-] couler dans, couler. [st2]2 [-] s’écouler dans, se jeter dans (en parlant d’un fleuve). [st2]3 [-] entrer dans, fondre sur, envahir. [st2]4 [-] pénétrer, se glisser, s'insinuer, se répandre.    - Oceanum influere, Plin. 6, 24 (avec acc.): verser ses eaux dans l'océan.    - palus influit in Sequanam flumen, Caes. BG. 7, 57: le marais se jette dans la Seine.    - influere in Italiam: fondre sur l'Italie.    - influentes rivi, Plin.: les affluents.    - influentes capilli, Cels. 6, 1: cheveux qui tombent.    - influens fortuna, Sen. Thyest. 536: fortune favorable.    - sermone Graeco in proximas Asiae civitates influente, Quint. 12, 10, 16: lorsque l'usage de la langue grecque se répandit dans les cités d'Asie les plus voisines.    - influere in animos, Cic.: s'insinuer dans les esprits.    - Papirius influebat in aures contionis, Cic.: Papirius gagnait l'oreille de l'assemblée.
    * * *
    influo, ĕre, influxi, influxum    - intr. et qqf. tr. [st2]1 [-] couler dans, couler. [st2]2 [-] s’écouler dans, se jeter dans (en parlant d’un fleuve). [st2]3 [-] entrer dans, fondre sur, envahir. [st2]4 [-] pénétrer, se glisser, s'insinuer, se répandre.    - Oceanum influere, Plin. 6, 24 (avec acc.): verser ses eaux dans l'océan.    - palus influit in Sequanam flumen, Caes. BG. 7, 57: le marais se jette dans la Seine.    - influere in Italiam: fondre sur l'Italie.    - influentes rivi, Plin.: les affluents.    - influentes capilli, Cels. 6, 1: cheveux qui tombent.    - influens fortuna, Sen. Thyest. 536: fortune favorable.    - sermone Graeco in proximas Asiae civitates influente, Quint. 12, 10, 16: lorsque l'usage de la langue grecque se répandit dans les cités d'Asie les plus voisines.    - influere in animos, Cic.: s'insinuer dans les esprits.    - Papirius influebat in aures contionis, Cic.: Papirius gagnait l'oreille de l'assemblée.
    * * *
        Influo, influis, influxi, influxum, influere. Var. Couler dedens.
    \
        Influit fluuius in Pontum: et sine praepositione, Influit Pontum. Cic. Coule ou entre dedens.
    \
        Influere, per translationem. Cic. Quand grande foule de gens entrent en un lieu.
    \
        Nihil tam facile in animos teneros atque moles influit, quam varii canendi soni. Cic. Il n'y a rien qui entre tant aiseement, qui, etc.
    \
        Vt in vniuersorum animos tanquam influere possimus. Cic. Que puissions gaigner le coeur des gens, Que puissions estre en leur grace.
    \
        Influere in aures populi. Cic. Les amieller par doulces parolles, et leur desrobber le coeur.
    \
        Bona omnia nobis influunt. Senec. Tout bien nous vient sans main mettre, sans travailler, en dormant.

    Dictionarium latinogallicum > influo

  • 11 R

    R, r, indecl. n. or (sc. littera) f.
    I.
    The seventeenth letter of the Latin alphabet, which derives its form from the Greek P, but is not, like that, aspirated. Thus Burrus, arrabo, were originally written for Purros, arrabôn. In words borrowed from the Greek, an h was subsequently appended to the r, as a sign of the spiritus asper. On account of its vibratory sound, resembling the snarling of a dog, r is called by Persius littera canina, Sat. 1, 109; cf. Lucil. ap. Charis. p. 100 P. —
    II.
    In many words, r medial and final (but not initial) represents an original s. Tradition ascribes the introduction of r for s to Appius Claudius Caecus, consul 446 and 457 A. U. C., or to L. Papirius Crassus, consul 417 A. U. C., Dig. 1, 2, 2, § 36; Cic. Fam. 9, 21, 2. Examples of a change of s into r are: asa, lases, plusima, meliosem, meliosibus, foedesum, Fusius, Papisius, Valesius, fusvos, janitos, into ara, lares, plurima, meliorem, melioribus, foederum, Furius, Papirius, Valerius, furvus, janitor; heri (compared with hesternus and the Greek chthes); so, too, dirimo is formed from dis-emo. Cf. Varr. L. L. 7, § 26 Müll.; Cic. l. l.; Quint. 1, 4, 13; Ter. Scaur. p. 2252 and 2258 P.; Fest. s. v. Aureliam, p. 20; R pro S, p. 134; pignosa, p. 198. Both sounds have maintained their place in some substantives of the third declension ending in or or os (arbor, color, honor, labor, lepor, etc., and also arbos, colos, honos, labos, lepos, etc.); so in quaeso, quaesumus, also written quaero, quaerimus; cf. nasus and naris, pulvis and pulver, etc.— The converse change of an original r into s appears very doubtful. Forms like hesternus (from heri), festus (also feriae), ustum (from uro), etc., indicate rather an original s, when compared with arbustum also arboretum, and majusculus also major.— For the relation of the r to d and l, v. D and L. —
    III.
    R is assimilated,
    a.
    Most freq. before l: libellus, tenellus, intellego, pellicio, from liber, tener, inter-lego, per-lacio, v. the art. per. —
    b.
    Before s: dossuarius, from dorsum. —
    IV.
    R is elided in pejero (from perjuro), and in the forms crebesco, rubesco, susum, also written crebresco, rubresco, sursum, etc. —
    V.
    As an abbreviation, R. signifies Romanus, also Rufus, recte, reficiendum, regnum, ripa, et mult. al.; R.P. respublica; R.R. rationes relatae (cf. Fest. p. 228 Müll.).

    Lewis & Short latin dictionary > R

  • 12 r

    R, r, indecl. n. or (sc. littera) f.
    I.
    The seventeenth letter of the Latin alphabet, which derives its form from the Greek P, but is not, like that, aspirated. Thus Burrus, arrabo, were originally written for Purros, arrabôn. In words borrowed from the Greek, an h was subsequently appended to the r, as a sign of the spiritus asper. On account of its vibratory sound, resembling the snarling of a dog, r is called by Persius littera canina, Sat. 1, 109; cf. Lucil. ap. Charis. p. 100 P. —
    II.
    In many words, r medial and final (but not initial) represents an original s. Tradition ascribes the introduction of r for s to Appius Claudius Caecus, consul 446 and 457 A. U. C., or to L. Papirius Crassus, consul 417 A. U. C., Dig. 1, 2, 2, § 36; Cic. Fam. 9, 21, 2. Examples of a change of s into r are: asa, lases, plusima, meliosem, meliosibus, foedesum, Fusius, Papisius, Valesius, fusvos, janitos, into ara, lares, plurima, meliorem, melioribus, foederum, Furius, Papirius, Valerius, furvus, janitor; heri (compared with hesternus and the Greek chthes); so, too, dirimo is formed from dis-emo. Cf. Varr. L. L. 7, § 26 Müll.; Cic. l. l.; Quint. 1, 4, 13; Ter. Scaur. p. 2252 and 2258 P.; Fest. s. v. Aureliam, p. 20; R pro S, p. 134; pignosa, p. 198. Both sounds have maintained their place in some substantives of the third declension ending in or or os (arbor, color, honor, labor, lepor, etc., and also arbos, colos, honos, labos, lepos, etc.); so in quaeso, quaesumus, also written quaero, quaerimus; cf. nasus and naris, pulvis and pulver, etc.— The converse change of an original r into s appears very doubtful. Forms like hesternus (from heri), festus (also feriae), ustum (from uro), etc., indicate rather an original s, when compared with arbustum also arboretum, and majusculus also major.— For the relation of the r to d and l, v. D and L. —
    III.
    R is assimilated,
    a.
    Most freq. before l: libellus, tenellus, intellego, pellicio, from liber, tener, inter-lego, per-lacio, v. the art. per. —
    b.
    Before s: dossuarius, from dorsum. —
    IV.
    R is elided in pejero (from perjuro), and in the forms crebesco, rubesco, susum, also written crebresco, rubresco, sursum, etc. —
    V.
    As an abbreviation, R. signifies Romanus, also Rufus, recte, reficiendum, regnum, ripa, et mult. al.; R.P. respublica; R.R. rationes relatae (cf. Fest. p. 228 Müll.).

    Lewis & Short latin dictionary > r

  • 13 Papirianus

    Papīriānus, a, um [ Papirius ]

    Латинско-русский словарь > Papirianus

  • 14 amator

    amātor, ōris, m. (amo), der Liebhaber, I) im allg., der Verehrer, Freund, od. umschr. der jmdm. od. einer Sache sehr zugetan ist, für jmd. od. etw. sehr eingenommen ist, a) einer Pers. (Ggstz. osor), favitorem me tibi, amicum, amatorem putes, Lucil. fr.: Alba, tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator, Cic.: L. Papirius Paetus, vir bonus amatorque noster, Cic.: bes. v. Verehrer eines Schriftstellers, amatores huic (Catoni) desunt, Cic.: habet (Bassus Aufidius) amatores, Quint. – b) einer Sache: urbis, ruris, Hor.: fluminis et montium, Flor.: puri sermonis, Caes. fr. b. Suet. vit. Ter. p. 34, 9 R.: intellegentiae sapientiaeque, Cic.: pacis, Cic.: antiquitatis, Nep.: virtutis, Lucan.: nimium am. ingenii sui, Quint.: palaestrae, armorum, Firm. math.: rixarum, Streithahn, Augustin. – II) ein Liebhaber aus sinnlicher Neigung, ein Anbeter, bes. im üblen Sinne ein Buhler, a) eines Mädchens, longe aliter est amicus atque amator, Plaut.: adulter an amator, Cic.: magnus amator mulierum es, Plaut.: meretricibus fideles evenisse amatores, Ter.: am. indulgens, Liv.: pulcher, Prop.: fervidus, Apul.: virginem ab amatorum impetu prohibere, Cic.: qui fuerat cultor (Verehrer), factus amator erat, Ov. art. am. 1, 722. – u. prägn., ein der Liebe Ergebener, ein Freund des andern Geschlechts, aliud est amatorem esse, aliud amantem, Cic. Tusc. 4, 12, 22: vinosus, amator, Hor. ep. 1, 1, 38. – b) eines Knaben, puerorum amatores, Firm.: amator et scortum, Curt.: proditor amatoris, Curt.: obsequium amatori venditare, Liv.: laudi in Graecia ducitur adulescentulis quam plurimos amatores habere, Nep. – c) attribut., deus amator, der verliebte Gott, amatores oculi, verliebte Augen, Apul. met. 5, 24.

    lateinisch-deutsches > amator

  • 15 cursor

    cursor, ōris, m. (curro), der Läufer, Schnelläufer, I) eig.: a) als Wettläufer: cursor ad Olympia proficisci cogitans, Cic.: cursor cretam prior contingit, Sen.: quomodo palaestricus ille (magister) cursorem faciet, Quint.: grex cursorum cum magistro se exercens, Petron.: in stadio cursores exclamant quam maxime possunt, Cic.: quasi cursores vitae lampada tradunt, Lucr. (s. lampasno. I, 1 das Nähere). – b) als Eilbote, Postbote, citus cursor, Hieron. comment. in eccles. p. 420 Vall.: cursor eius generis, qui hemerodromoe (ἡμεροδρόμοι, Tagläufer) vocantur, Nep.: perlati a cursore Phaontis codicilli, Suet.: cursorem mittere ad alqm, qui nuntiet alqd, Suet.: datā operā cursorem dimittere, einen besonderen Boten, einen Eilboten absenden, Plin. ep.: momenta ipsa deficientis per dispositos cursores nuntiata constabat, Tac. – c) als Vorläufer vor dem Wagen od. vor der Sänfte (oft neben den Numidae, numidischen Vorreitern, gen.), armillata et phalerata Mazacum (mauretan. Vorreiter) turba et cursorum, Suet.: omnes iam sic peregrinantur, ut illos Numidarum praecurrat equitatus, ut agmen cursorum antecedat, Sen.: in via cursores et Numidas ante se agere, Sen.: lecticae impositus est praecedentibus phaleratis cursoribus quattuor, Petron. – II) übtr., Beiname des L. Papirius, Liv. 9, 15, 9 u.a.

    lateinisch-deutsches > cursor

  • 16 error

    error, ōris, m. (erro), das Irren, I) im allg., das Umherirren, -schweifen, -streifen, der Irrgang, die Irrfahrt, A) eig.: a) v. pers. Subjj.: error ac dissipatio civium, Cic.: per tortuosi amnis sinus flexusque errorem volvens, im Zickzack gehend, Liv.: navium pars ex errore eodem conferebatur, Auct. b. Afr.: longo iactati errore, Sen.; vgl. pelagi erroribus actus, Verg. – b) v. der unsteten Bewegung der Atome, Lucr.: v. den Windungen, dem Sich-Schlängeln der Flüsse, Ov.: v. den Irrgängen des Labyrinths, Ov. – B) übtr., das Schwanken, die Ungewißheit, der Zweifel, qui tibi aestus, qui error, quae tenebrae erunt, Cic.: castra nihil aucta errorem faciebant, machten irre, Liv.: cum sic errores abstulit illa meos, Ov.: sequitur hunc errorem alius error, Papirius ne Cursor... an etc., Liv. – II) insbes., das Abirren-, Abschweifen vom rechten Wege, das Irregehen, A) eig.: a) v. leb. Wesen: reduxit me usque ex errore in viam, Plaut.: iumenta nullo regente decesserant militari viā et errore delata per quattuor stadia etc., Curt.: u. so errore viarum, Abirren vom rechten Wege, Liv.: cursus errore falli, durch die irrtümliche Richtung (bildl.), Cic. – b) v. Lebl., das Abirren des Geschosses, der Fehlschuß (ἁμάρτημα), Ov. met. 5, 90. – B) übtr., das Abirren vom rechten Wege, 1) als Zustand, der Irrtum = die Täuschung, der Wahn, a) im allg.: opinionis error, irrige Vorstellung, Cic.: in errorem ducere, Cic.: errore duci, Cic.: in errorem induci, rapi, Cic.: errorem tollere, Cic.: errorem demere, Hor.: errorem alci eripere, Cic.: convictis Epicuri erroribus, Cic. de nat. deor. 2, 1. – per errorem, Cic.: errore insidiatoris, durch den I. des Nachst. (in der Person des Königs), Liv.: u. so si par forma aut aetas errorem agnoscentibus fecerat, irre geleitet, getäuscht hatte, Tac. – m. obj. Genet., errore veri, Tac.: errore deceptus locorum, über usw., Verg. – zuw. meton., v. dem, was täuscht, die Täuschung, aliquis latet error, Verg.: errore se ab insidiis munire, Liv. – b) insbes.: α) der Wahn, die Verblendung, die Verstandesverwirrung, der Irrsinn, mentis, Cic.: fanaticus, Hor.: di meliora piis erroremque hostibus illum! Verg. georg. 3, 513. – β) der Liebeswahn, v. heftiger Liebe, error malus, Verg.: quoniam novus incĭdit error, Prop.: u. so errores, Ggstz. concessi amores, Apul. Vgl. die Auslgg. zu Verg. ecl. 8, 41. Ov. met. 10, 342; am. 1, 10, 9. – γ) v. Angst, Furcht, Ov. fast. 3, 555. – 2) als Handlung, der Irrtum = das Versehen, der Mißgriff, Fehler, a) im allg.: ferendus tibi in hoc meus error, Cic.: cuius errore eo esset deducta res etc., Nep. – b) insbes.: α) der Sprachfehler, v. Solözismen, Quint. 1, 5, 47. – β) das moralische Vergehen, die Verirrung, corrigere errorem paenitendo, Cic. fr.: errorem misero detrahe, labe carent, Ov. – 3) Error personifiziert = Ἄτη, als Urheberin aller törichten, übereilten, leidenschaftlichen Handlungen, die Verblendung, Ov. met. 12, 59.

    lateinisch-deutsches > error

  • 17 praeter

    praeter (zu prae), I) Adv., eig. vor etwas hin, vorbei, u. vor etwas anderem befindlich, dah. A) außer, ausgenommen = praeterquam (w. s.), wobei der Kasus von dem vorausgehenden oder folgenden Verbum regiert wird, ceterae multitudini diem statuit, ante quam sine fraude liceret ab armis discedere, praeter rerum capitalium condemnatis, Sall.: omnium civitatium exsules, praeter caedis damnati, restituebantur, Iustin. – Bes. bei vorausgehender Negation, wo es mit nisi zusammenfällt, nil praeter canna fuit, nichts als, Ov.: uti pueri in curiam ne introeant, praeter ille unus Papirius, Gell. 1, 23, 13; vgl. Bremi Suet. Tib. 26. – verb. mit anderen Partikeln, praeter si, außer wenn, es sei denn, daß, Varro: praeterque, und außerdem, Plin.: praeter quam, s. praeter-quam. An vielen anderen Stellen, die man hierher zieht, ist praeter als Praep. zu fassen u. ein Acc. leicht zu ergänzen, nullas litteras accepi praeter (sc. eas) quae mihi redditae sunt, Cic.: ebenso in praeter (sc. id) quod, außer daß, Caes. – B) vor, über, d.i. vorzüglicher, m. folg. quam, mehr als, praeter sapit quam etc., klüger ist als usw., Plaut.: et (facere) praeter quam res adhortatur, mehr als, Ter. – / praeter propter, eig. entfernter od. näher, d.i. mehr od. weniger, ungefähr, gehört der altertümlichen u. gemeinen Sprache an, s. Gell. 19, 10, 1 sqq. – II) Praep. m. Acc. zur Bezeichnung der Richtung od. Bewegung an oder vor etwas vorbei, über etwas hinaus, A) im Raume, an der Außenseite von etwas hin, an... vorüber, an... vorbei, vor... vorbei oder hin, vor, praeter oculos ferebant, Cic.: copias suas praeter castra Caesaris transduxit, Caes.: praeter pedes, Plaut.: praeter omnium oculos, Liv.: videntur montes solem succedere praeter, Lucr. – B) übtr. auf solche Verhältnisse, die eine Richtung od. Beziehung auf etw. voraussetzen: 1) vom Hinausgehen über ein Maß, über... hinaus, dah. auch gegen, wider, haud sum annos natus praeter quinquaginta et quattuor, Plaut.: praeter modum, über das Maß, übermäßig, Cic.: praeter (gegen) eius lubidinem, Ter.: praeter consuetudinem, Cic.: praeter spem (zB. evenire), Komik.: praeter spem omnium, Liv.: praeter opinionem omnium, Cic.: praeter exspectationem (zB. accĭdere), Cic.: praeter naturam, anders, als es die Natur verlangt, Cic.: praeter aequum, Komik.: praeter iustum, Lucr.: non praeter solitum leves Hor. – 2) vom Übertreffen, von dem höheren Grade der Vorzüglichkeit, im guten u. schlimmen Sinne, vor, d.i. mehr als, praeter ceteros, vor den übrigen, vor allen, vorzugsweise, Cic.: gustatus dulcitudine praeter ceteros sensus commovetur, mehr als die übrigen Sinne, Cic.: beim Superl., vir ingenii praecellentis, sermonis praeter alios suae aetatis castissimi, Gell. 19, 8, 3. – 3) v. dem, was ausgeschlossen ist, außer, a) als nicht zu etw. gehörend, in superioribus libris nihil neque ante rem neque praeter rem locuti sumus, nichts, was nicht zur Sache gehörte, Cornif. rhet. 4, 1. – b) als getrennt von etw., außer, ausgenommen, omnes praeter Hor-tensium, Cic.: omnes praeter unum, Cic.: dah. praeter haec, praeter ea, außerdem, Cic. – m. vorhergeh. Negation, nihil praeter suum negotium agere, Cic.: ut locis frigidissimis neque vestitus praeter pelles haberent quicquam, Caes. – nihil praeter plorare, nichts als usw., Hor. – Bisw. steht aber praeter auch, wenn ein Gegenstand von den übrigen genannten Gegenständen nicht als ausgeschlossen, sondern vielmehr als mit eingeschlossen, als noch hinzukommend gedacht werden soll, oft mit folg. etiam od. quoque, nächst, mit, abgesehen von, rogavit, num quid aliud ferret praeter arcam? Cic.: ut praeter se denos adducerent, Caes.: Romanos praeter insitam industriam animis fortuna quoque cunctari prohibebat, Liv.: Carmani praeter capita toto corpore hirsuti, Mela.

    lateinisch-deutsches > praeter

  • 18 translator

    trānslātor, ōris, m. (transfero), der Übertrager, a) quaesturae, der seine Quästur eigenmächtig gewechselt hat (v. Verres, der als Quästor des Konsuls Kn. Papirius Karbo im Bürgerkriege mit der Kasse Konsul u. Heer verließ und zu Sulla überging), Cic. Verr. 5, 152. – b) der Übersetzer, Hieron. epist. 57, 5 u.a. Eccl. – c) der Abschreiber, Kopierer, Sidon. epist. 9, 16, 2.

    lateinisch-deutsches > translator

  • 19 amator

    amātor, ōris, m. (amo), der Liebhaber, I) im allg., der Verehrer, Freund, od. umschr. der jmdm. od. einer Sache sehr zugetan ist, für jmd. od. etw. sehr eingenommen ist, a) einer Pers. (Ggstz. osor), favitorem me tibi, amicum, amatorem putes, Lucil. fr.: Alba, tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator, Cic.: L. Papirius Paetus, vir bonus amatorque noster, Cic.: bes. v. Verehrer eines Schriftstellers, amatores huic (Catoni) desunt, Cic.: habet (Bassus Aufidius) amatores, Quint. – b) einer Sache: urbis, ruris, Hor.: fluminis et montium, Flor.: puri sermonis, Caes. fr. b. Suet. vit. Ter. p. 34, 9 R.: intellegentiae sapientiaeque, Cic.: pacis, Cic.: antiquitatis, Nep.: virtutis, Lucan.: nimium am. ingenii sui, Quint.: palaestrae, armorum, Firm. math.: rixarum, Streithahn, Augustin. – II) ein Liebhaber aus sinnlicher Neigung, ein Anbeter, bes. im üblen Sinne ein Buhler, a) eines Mädchens, longe aliter est amicus atque amator, Plaut.: adulter an amator, Cic.: magnus amator mulierum es, Plaut.: meretricibus fideles evenisse amatores, Ter.: am. indulgens, Liv.: pulcher, Prop.: fervidus, Apul.: virginem ab amatorum impetu prohibere, Cic.: qui fuerat cultor (Verehrer), factus amator erat, Ov. art. am. 1, 722. – u. prägn., ein der Liebe Ergebener, ein Freund des andern Geschlechts, aliud est amatorem esse, aliud amantem,
    ————
    Cic. Tusc. 4, 12, 22: vinosus, amator, Hor. ep. 1, 1, 38. – b) eines Knaben, puerorum amatores, Firm.: amator et scortum, Curt.: proditor amatoris, Curt.: obsequium amatori venditare, Liv.: laudi in Graecia ducitur adulescentulis quam plurimos amatores habere, Nep. – c) attribut., deus amator, der verliebte Gott, amatores oculi, verliebte Augen, Apul. met. 5, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > amator

  • 20 cursor

    cursor, ōris, m. (curro), der Läufer, Schnelläufer, I) eig.: a) als Wettläufer: cursor ad Olympia proficisci cogitans, Cic.: cursor cretam prior contingit, Sen.: quomodo palaestricus ille (magister) cursorem faciet, Quint.: grex cursorum cum magistro se exercens, Petron.: in stadio cursores exclamant quam maxime possunt, Cic.: quasi cursores vitae lampada tradunt, Lucr. (s. lampas no. I, 1 das Nähere). – b) als Eilbote, Postbote, citus cursor, Hieron. comment. in eccles. p. 420 Vall.: cursor eius generis, qui hemerodromoe (ἡμεροδρόμοι, Tagläufer) vocantur, Nep.: perlati a cursore Phaontis codicilli, Suet.: cursorem mittere ad alqm, qui nuntiet alqd, Suet.: datā operā cursorem dimittere, einen besonderen Boten, einen Eilboten absenden, Plin. ep.: momenta ipsa deficientis per dispositos cursores nuntiata constabat, Tac. – c) als Vorläufer vor dem Wagen od. vor der Sänfte (oft neben den Numidae, numidischen Vorreitern, gen.), armillata et phalerata Mazacum (mauretan. Vorreiter) turba et cursorum, Suet.: omnes iam sic peregrinantur, ut illos Numidarum praecurrat equitatus, ut agmen cursorum antecedat, Sen.: in via cursores et Numidas ante se agere, Sen.: lecticae impositus est praecedentibus phaleratis cursoribus quattuor, Petron. – II) übtr., Beiname des L. Papirius, Liv. 9, 15, 9 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cursor

См. также в других словарях:

  • Papirius — is the name of several Romans: *Papirius (pontifex), 509 BC, author of supposed collection of Leges Regiae , which was called Ius Papirianum *Gaius Papirius Carbo, consul 120 BC *Gnaeus Papirius Carbo, consul 113 BC, brother of the consul of 120… …   Wikipedia

  • Papirius — Papirius, romersk slægt i oldtiden, dels patricisk, dels plebejisk. Til den patriciske gren hørt familien Papirius Cursor, til den plebejiske familie Papirius Carbo …   Danske encyklopædi

  • Papirĭus — (früher Papisius). Die Papiria gens war theils ein patricisches Geschlecht, zu dem die Familien Cursor, Fregellanus, Mugilianus, Pätus (s.d.a.) u.a.; theils plebejisches, zu dem die Familien: Carbo, Potamo u. Turdus (s.d.a.) gehörten. 1) Cajus P …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Papirĭus — (früher Papisius), Name eines römischen, ursprünglich plebejischen, später auch patrizischen Geschlechts; seine namhaftesten Glieder sind: 1) der Veranstalter einer Sammlung königlicher Gesetze (jus Papirianum), die als erste Gesetzsammlung… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Papirius — Papirĭus, Lucius P. Cursor, Feldherr im zweiten Samnitischen Kriege (327 304 v. Chr.). Auch sein Sohn Lucius P. Cursor kämpfte siegreich gegen die Samniter und unterwarf sie 272 vollends. – Cajus P. Carbo, Freund des Tiberius Gracchus, später… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Papirius — Papirius, röm. patricisches Geschlecht mit den Beinamen Crassus, Cursor, Pätus, in plebejischer Linie Carbo und Turdus. 2 P. Cursor zeichneten sich in den alten Samniterkriegen aus; die Carbo standen seit den gracchischen Unruhen in den… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Papirius — Die Gens Papiria (deutsch: Papirier, Gentilname Papirius) war eine bedeutende alte römische Familie. Nach einer älteren Form ihres Namens, Papisius, wurde einer der 16 alten Landtribus benannt[1]. Schon früh bildeten sich im 5./4. Jahrhundert v.… …   Deutsch Wikipedia

  • PAPIRIUS — I. PAPIRIUS centurio, a Muriano ad caedem L. Pisonis Proconsulis Africae missus: de quo vide tacit. Hist. l. 4. c. 49. II. PAPIRIUS praenomine Manius, ex patriciis, vir quietis studiosus, post reges eiectos, primus creatus rex Sacrificulus.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Papirius, S. (1) — 1S. Papirius (13. April), ein Martyrer zu Thyatira. S. S. Papylus. (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Papirius, S. (2) — 2S. Papirius (5. Oct.), ein Martyrer zu Trier unter dem Kaiser Diocletian. S. S. Palmatius2. (III. 18.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • PAPIRIUS (P.) — P. PAPIRIUS leges Regias in Codicem et unum corpus primus redigit, teste Pomponiô ICtô, l. 1. ff. de Orig. Iuris. Unde Ius Papirianum, de quo librum edidit Gravius Flaccus, referente Paulô ICtô leg. 145. ff. de verborum signif. Easdem leges… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»