Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Marsus

  • 1 Marsus

    Marsus, s. Mārsī.

    lateinisch-deutsches > Marsus

  • 2 Marsus

    Marsus, s. Marsi.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Marsus

  • 3 Marsus

    1.
    Marsus, a, um, v. Marsi, I. B. 1.
    2.
    Marsus, i, m., Domitius Marsus, an epigrammatic poet in the time of Augustus, Ov. P. 4, 16, 5; Mart. 2, 71, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Marsus

  • 4 Marsus

    I a, um C, Cs, H etc. = Marsicus II Marsus, ī m.
    Марс (Домиций), поэт. современник и друг Вергилия, Тибулла и Горация O, M

    Латинско-русский словарь > Marsus

  • 5 Marsi

    Mārsī, ōrum, m., die Marser, eine Völkerschaft im Hinterlande von Latium, Bundesgenossen der Römer, die sie besonders im Bundesgenossenkrieg unterstützten (dah. bellum Marsicum = bellum sociale), bekannt als Zauberer, die Schlangenbisse heilen u. Schlangen beschwören konnten, Caes. b. c. 1, 15. Flor. 3, 18. § 6 u. 13. Avien. descr. orb. 523 (wo Genet. Marsûm). – Sing. Marsus, ī, m., der Marser, Cato origg. 2. fr. 18 (kollektiv): als abergläubischer Augur, Cic. de Liv. 1, 132 u. 2, 70. – dah. übh. für Schlangenbeschwörer, Firm. math. 8, 17. – Dav.: a) Marsicus, a, um, marsisch, bellum, Cic.: vinum, Mart. u. Scrib. Larg.: ficus, Macr.: pernae, Edict. Diocl. – b) Marsus, a, um, marsisch, centuriones Marsi duo, Caes.: augur, Cic.: duellum (=f bellum), Hor.: nenia, Zauber- od. Beschwörungsformel, Hor.: so auch voces, Hor. – Als Beiname, Domitius Marsus, ein Dichter zur Zeit des Augustus, Ov. u. Suet. – II) eine Völkerschaft in Germanien zwischen dem Rhein, der Lippe u. Ems, Tac. ann. 1, 50 u. 56.

    lateinisch-deutsches > Marsi

  • 6 Marsi

    Mārsī, ōrum, m., die Marser, eine Völkerschaft im Hinterlande von Latium, Bundesgenossen der Römer, die sie besonders im Bundesgenossenkrieg unterstützten (dah. bellum Marsicum = bellum sociale), bekannt als Zauberer, die Schlangenbisse heilen u. Schlangen beschwören konnten, Caes. b. c. 1, 15. Flor. 3, 18. § 6 u. 13. Avien. descr. orb. 523 (wo Genet. Marsûm). – Sing. Marsus, ī, m., der Marser, Cato origg. 2. fr. 18 (kollektiv): als abergläubischer Augur, Cic. de Liv. 1, 132 u. 2, 70. – dah. übh. für Schlangenbeschwörer, Firm. math. 8, 17. – Dav.: a) Marsicus, a, um, marsisch, bellum, Cic.: vinum, Mart. u. Scrib. Larg.: ficus, Macr.: pernae, Edict. Diocl. – b) Marsus, a, um, marsisch, centuriones Marsi duo, Caes.: augur, Cic.: duellum (=f bellum), Hor.: nenia, Zauber- od. Beschwörungsformel, Hor.: so auch voces, Hor. – Als Beiname, Domitius Marsus, ein Dichter zur Zeit des Augustus, Ov. u. Suet. – II) eine Völkerschaft in Germanien zwischen dem Rhein, der Lippe u. Ems, Tac. ann. 1, 50 u. 56.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Marsi

  • 7 Vibius

    a, um
    Вибий, римск. nomen; наиболее известны
    1) C. V. Pansa, консул в 43 г. до н. э., друг и сторонник Цезаря C bAl
    2) C. V. Marsus, в 18 г. до н. э. легат Германика, при Клавдиинаместник в Сирии T

    Латинско-русский словарь > Vibius

  • 8 adeps

    adeps (adips), dipis, c. (v. griech. ἄλειφα), das weichere Fett zwischen den Pergamenthäutchen bei Menschen u. nicht wiederkäuenden Tieren, das Schmalz (hingegen sevum das härtere Fett bei wiederkäuenden T., der Talg, pingue, das ölige Fett zwischen dem Fleische; vgl. Plin. 11, 212 u. 213), I) eig. u. bildl.: adeps vetusta, Marsus fr.: adeps suilla, Varr., od. suillus, Plin.: anserinus, ursinus, Plin.: Tityi pulmones atque adeps, Lucil. fr.: L. Apronii filio detractos adipes, Plin.: nimio adipe perire, an der Fettsucht, Plin. – meton., Plur., Cassii adipes, des K. Fettbauch, der feiste K., Cic. Cat. 3, 16. – bildl., das Schwülstige in der Rede, Plur., tenuare adipes, Quint. 2, 10, 6. – II) übtr.: 1) v. fetter Erde, Mergel, quidam terrae adipes, Plin. 17, 42. – 2) an Bäumen, der Splint (= alburnum), Plin. 16, 182. – / Die Schreibung adips bei Plin., zB. 28, 219 u. 235. – adipes geschr. bei Prob. app. (IV) 199, 3. Prisc. 5, 42. Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 24.

    lateinisch-deutsches > adeps

  • 9 pondo

    pondō (Abl. v. *pondus, ī), dem Gewichte nach, an Gewicht, auri pondo uncia, Plaut.: piscium uncia pondo, Plaut.: argenti plus pondo, Gell.: corona libram pondo, Liv.: paterae libras fere omnes pondo, Liv.: piscium unciam pondo, Plaut. – Häufiger pondo ohne libra, ein Pfund an Gewicht, zum Gewicht von einem Pfunde, beim Zählen, als subst. indecl., quod pondo ted esse censes nudum? Plaut.: nudus vinctus centum pondo es, Plaut.: ternā (sc. librā) pondo paterae aureae, von je drei Pfund, Liv.: auri quinque pondo, fünf Pfund Gold, Cic.: patera ex quinque auri pondo facta, Liv.: fulmen aureum quinquaginta pondo, Liv.: prompta ad MMMM pondo auri, Liv.: torques aureus duo pondo, von zwei Pfund, Liv.: auri pondo centum expensum, Cic.: se in triginta pondo debere, gegen dreißig usw., Cornif. rhet.: adipis pondo triginta vetustae, Domit. Marsus b. Prisc. 5, 41. – so auch, wenn das Gewicht unter einem Pfunde ist, uncia pondo, ein zwölftel Pfund od. zwei Lot, singulas uncias auri pondo, Liv.: sextans pondo resinae, zwei zwölftel Pfund, vier Lot, Cels.: pondo semis salis, ein halbes Pfund, Cels.: dodrans pondo mellis, neun zwölftel Pfund Honig, Colum.

    lateinisch-deutsches > pondo

  • 10 scutica

    scutica (scytica), ae, f. (σκυτική, v. σκῦτος, Leder, s. Fest. 333 [b], 21, wo scytica), eine Peitsche aus einzelnen breiten Riemen (scuticae habenae, Ov. her. 9, 81), die Riemenpeitsche, die Karbatsche, bes. als Strafwerkzeug der Schulmeister (gelinder als flagellum u. stärker als ferula) Hor. sat. 1, 3, 119. Iuven. 6, 480 (Jahn scytica mit codd. PS): si quos Orbilius ferulā scuticāque cecīdit, Domit. Marsus bei Suet. gr. 9: nec tibi ferulas adhibeo neque athenogeronta meum scuticā et plagis litteras docere contendo, Hieron. c. Rufin. 3, 6.

    lateinisch-deutsches > scutica

  • 11 adeps

    adeps (adips), dipis, c. (v. griech. ἄλειφα), das weichere Fett zwischen den Pergamenthäutchen bei Menschen u. nicht wiederkäuenden Tieren, das Schmalz (hingegen sevum das härtere Fett bei wiederkäuenden T., der Talg, pingue, das ölige Fett zwischen dem Fleische; vgl. Plin. 11, 212 u. 213), I) eig. u. bildl.: adeps vetusta, Marsus fr.: adeps suilla, Varr., od. suillus, Plin.: anserinus, ursinus, Plin.: Tityi pulmones atque adeps, Lucil. fr.: L. Apronii filio detractos adipes, Plin.: nimio adipe perire, an der Fettsucht, Plin. – meton., Plur., Cassii adipes, des K. Fettbauch, der feiste K., Cic. Cat. 3, 16. – bildl., das Schwülstige in der Rede, Plur., tenuare adipes, Quint. 2, 10, 6. – II) übtr.: 1) v. fetter Erde, Mergel, quidam terrae adipes, Plin. 17, 42. – 2) an Bäumen, der Splint (= alburnum), Plin. 16, 182. – Die Schreibung adips bei Plin., zB. 28, 219 u. 235. – adipes geschr. bei Prob. app. (IV) 199, 3. Prisc. 5, 42. Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adeps

  • 12 pondo

    pondō (Abl. v. *pondus, ī), dem Gewichte nach, an Gewicht, auri pondo uncia, Plaut.: piscium uncia pondo, Plaut.: argenti plus pondo, Gell.: corona libram pondo, Liv.: paterae libras fere omnes pondo, Liv.: piscium unciam pondo, Plaut. – Häufiger pondo ohne libra, ein Pfund an Gewicht, zum Gewicht von einem Pfunde, beim Zählen, als subst. indecl., quod pondo ted esse censes nudum? Plaut.: nudus vinctus centum pondo es, Plaut.: ternā (sc. librā) pondo paterae aureae, von je drei Pfund, Liv.: auri quinque pondo, fünf Pfund Gold, Cic.: patera ex quinque auri pondo facta, Liv.: fulmen aureum quinquaginta pondo, Liv.: prompta ad MMMM pondo auri, Liv.: torques aureus duo pondo, von zwei Pfund, Liv.: auri pondo centum expensum, Cic.: se in triginta pondo debere, gegen dreißig usw., Cornif. rhet.: adipis pondo triginta vetustae, Domit. Marsus b. Prisc. 5, 41. – so auch, wenn das Gewicht unter einem Pfunde ist, uncia pondo, ein zwölftel Pfund od. zwei Lot, singulas uncias auri pondo, Liv.: sextans pondo resinae, zwei zwölftel Pfund, vier Lot, Cels.: pondo semis salis, ein halbes Pfund, Cels.: dodrans pondo mellis, neun zwölftel Pfund Honig, Colum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pondo

  • 13 scutica

    scutica (scytica), ae, f. (σκυτική, v. σκῦτος, Leder, s. Fest. 333 , 21, wo scytica), eine Peitsche aus einzelnen breiten Riemen (scuticae habenae, Ov. her. 9, 81), die [b]Riemenpeitsche, die Karbatsche, bes. als Strafwerkzeug der Schulmeister (gelinder als flagellum u. stärker als ferula) Hor. sat. 1, 3, 119. Iuven. 6, 480 (Jahn scytica mit codd. PS): si quos Orbilius ferulā scuticāque cecīdit, Domit. Marsus bei Suet. gr. 9: nec tibi ferulas adhibeo neque athenogeronta meum scuticā et plagis litteras docere contendo, Hieron. c. Rufin. 3, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scutica

  • 14 Amazon

    Ămāzon, ŏnis, f., = Amazôn, plur. Amazones [a Scythian word of dub. signif.; acc. to an etymological fancy, as if from a-mazos, without breast; Just. 2, 4, relates that their right breast was removed in childhood, to enable them to handle the bow more conveniently], an Amazon; and plur., Amazons, warlike women, who dwelt on the river Thermodon.
    I.
    Lit.:

    Threiciae Amazones,

    Verg. A. 11, 659:

    exsultat Amazon,

    id. ib. 11, 648:

    Amazon Mavortia,

    Val. Fl. 5, 89:

    peltata,

    Sen. Agam. 218 al. —
    II.
    Metaph., a heroine of love, Ov. A. A. 2, 743; 3, 1.—Hence,
    a.
    Ămāzŏnĭ-cus, a, um, Amazonian, Mel.1, 19, 13; Plin. 3, 5, 6, § 43; Suet. Ner. 44.—
    b.
    Ămāzŏ-nis, ĭdis, f., = Amazon, an Amazon:

    Amazonidum agmina,

    Verg. A. 1, 490:

    Amazonidum gens,

    Val. Fl. 4, 602:

    Amazonidum turba,

    Prop. 4, 13, 13.—Also, title of a poem composed by a poet named Marsus, Mart. 4, 29, 8.—
    c.
    Ămāzŏnĭus, a, um, poet. for Amazonicus, Amazonian:

    securis,

    Hor. C. 4, 4, 20, and Ov. P. 3, 1, 95:

    genus,

    Sen. Hippol. 237: vir Amazonius, i. e. Hippolytus, the son of an Amazon by Theseus, Ov. H. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Amazon

  • 15 Amazonicus

    Ămāzon, ŏnis, f., = Amazôn, plur. Amazones [a Scythian word of dub. signif.; acc. to an etymological fancy, as if from a-mazos, without breast; Just. 2, 4, relates that their right breast was removed in childhood, to enable them to handle the bow more conveniently], an Amazon; and plur., Amazons, warlike women, who dwelt on the river Thermodon.
    I.
    Lit.:

    Threiciae Amazones,

    Verg. A. 11, 659:

    exsultat Amazon,

    id. ib. 11, 648:

    Amazon Mavortia,

    Val. Fl. 5, 89:

    peltata,

    Sen. Agam. 218 al. —
    II.
    Metaph., a heroine of love, Ov. A. A. 2, 743; 3, 1.—Hence,
    a.
    Ămāzŏnĭ-cus, a, um, Amazonian, Mel.1, 19, 13; Plin. 3, 5, 6, § 43; Suet. Ner. 44.—
    b.
    Ămāzŏ-nis, ĭdis, f., = Amazon, an Amazon:

    Amazonidum agmina,

    Verg. A. 1, 490:

    Amazonidum gens,

    Val. Fl. 4, 602:

    Amazonidum turba,

    Prop. 4, 13, 13.—Also, title of a poem composed by a poet named Marsus, Mart. 4, 29, 8.—
    c.
    Ămāzŏnĭus, a, um, poet. for Amazonicus, Amazonian:

    securis,

    Hor. C. 4, 4, 20, and Ov. P. 3, 1, 95:

    genus,

    Sen. Hippol. 237: vir Amazonius, i. e. Hippolytus, the son of an Amazon by Theseus, Ov. H. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Amazonicus

  • 16 Amazonis

    Ămāzon, ŏnis, f., = Amazôn, plur. Amazones [a Scythian word of dub. signif.; acc. to an etymological fancy, as if from a-mazos, without breast; Just. 2, 4, relates that their right breast was removed in childhood, to enable them to handle the bow more conveniently], an Amazon; and plur., Amazons, warlike women, who dwelt on the river Thermodon.
    I.
    Lit.:

    Threiciae Amazones,

    Verg. A. 11, 659:

    exsultat Amazon,

    id. ib. 11, 648:

    Amazon Mavortia,

    Val. Fl. 5, 89:

    peltata,

    Sen. Agam. 218 al. —
    II.
    Metaph., a heroine of love, Ov. A. A. 2, 743; 3, 1.—Hence,
    a.
    Ămāzŏnĭ-cus, a, um, Amazonian, Mel.1, 19, 13; Plin. 3, 5, 6, § 43; Suet. Ner. 44.—
    b.
    Ămāzŏ-nis, ĭdis, f., = Amazon, an Amazon:

    Amazonidum agmina,

    Verg. A. 1, 490:

    Amazonidum gens,

    Val. Fl. 4, 602:

    Amazonidum turba,

    Prop. 4, 13, 13.—Also, title of a poem composed by a poet named Marsus, Mart. 4, 29, 8.—
    c.
    Ămāzŏnĭus, a, um, poet. for Amazonicus, Amazonian:

    securis,

    Hor. C. 4, 4, 20, and Ov. P. 3, 1, 95:

    genus,

    Sen. Hippol. 237: vir Amazonius, i. e. Hippolytus, the son of an Amazon by Theseus, Ov. H. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Amazonis

  • 17 Amazonius

    Ămāzon, ŏnis, f., = Amazôn, plur. Amazones [a Scythian word of dub. signif.; acc. to an etymological fancy, as if from a-mazos, without breast; Just. 2, 4, relates that their right breast was removed in childhood, to enable them to handle the bow more conveniently], an Amazon; and plur., Amazons, warlike women, who dwelt on the river Thermodon.
    I.
    Lit.:

    Threiciae Amazones,

    Verg. A. 11, 659:

    exsultat Amazon,

    id. ib. 11, 648:

    Amazon Mavortia,

    Val. Fl. 5, 89:

    peltata,

    Sen. Agam. 218 al. —
    II.
    Metaph., a heroine of love, Ov. A. A. 2, 743; 3, 1.—Hence,
    a.
    Ămāzŏnĭ-cus, a, um, Amazonian, Mel.1, 19, 13; Plin. 3, 5, 6, § 43; Suet. Ner. 44.—
    b.
    Ămāzŏ-nis, ĭdis, f., = Amazon, an Amazon:

    Amazonidum agmina,

    Verg. A. 1, 490:

    Amazonidum gens,

    Val. Fl. 4, 602:

    Amazonidum turba,

    Prop. 4, 13, 13.—Also, title of a poem composed by a poet named Marsus, Mart. 4, 29, 8.—
    c.
    Ămāzŏnĭus, a, um, poet. for Amazonicus, Amazonian:

    securis,

    Hor. C. 4, 4, 20, and Ov. P. 3, 1, 95:

    genus,

    Sen. Hippol. 237: vir Amazonius, i. e. Hippolytus, the son of an Amazon by Theseus, Ov. H. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Amazonius

  • 18 honorificus

    hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj. [honor + facio], that does honor, honorable (class.):

    numquam ab eo mentio de me nisi honorifica,

    Cic. Phil. 2, 15, 39:

    cum tu a me rebus amplissimis atque honorificentissimis ornatus esses,

    id. Fam. 5, 2, 1:

    orationem meam in te honorificam fuisse,

    id. ib. §

    3: honorificentissima verba,

    id. Phil. 14, 11, 29:

    seria partitur (Domitius Marsus) in tria genera, honorificum, contumeliosum, medium,

    Quint. 6, 3, 108; cf. id. ib. §

    6: si quid honorificum pagina blanda sonat,

    Mart. 10, 45, 2:

    P. Clodius in senatu sub honorificentissimo ministerii titulo M. Catonem a re publica relegavit,

    Vell. 2, 45, 4.— Comp.:

    honorificentius est,

    Nep. Eum. 1, 5.— Adv.: hŏnōrĭfĭcē, honorably, with honor or respect, honorably:

    aliquid de aliquo honorifice praedicare,

    Cic. Phil. 11, 13, 33:

    respondere alicui,

    id. ib. 7, 8, 23:

    consurgitur,

    id. Verr. 2, 4, 62, § 138:

    promittere (with large),

    Q. Cic. Petit. Cons. 11, 44:

    iratus, quod... nihil in se honorifice neque publice neque privatum factum esset,

    that no honors had been shown him, Liv. 42, 1, 7.— Comp.:

    ut nemini sit triumphus honorificentius quam mihi salus restitutioque perscripta,

    Cic. Pis. 15, 35:

    nec liberalius nec honorificentius se potuisse tractari,

    id. Fam. 13, 27, 2.— Sup.:

    aliquem honorificentissime appellare,

    id. ib. 6, 6, 10:

    litterae tuae cum amantissime tum honorificentissime scriptae,

    id. Att. 14, 13, B, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > honorificus

  • 19 Marsi

    Marsi, ōrum, m.
    I.
    A people in Latium, on the Lacus Fucinus, celebrated as wizards and snake-charmers; in the Social War the most zealous enemies of the Romans, Plin. 7, 2, 2, § 15; 3, 12, 17, § 106; Caes. B. C. 1, 15; Liv. 8, 6; 9, 41 sq.; 26, 11; Flor. 3, 18, § 6; § 13 et saep.— Sing. collect., Cic. Div. 2, 33, 70.—
    B.
    Hence,
    1.
    Marsus, a, um, adj., of or belonging to the Marsi, Marsian: augur, Auct. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Cic. ib. 2, 33, 70: manus, Enn. ap. Charis. p. 251 P. (Ann. v. 280 Vahl.):

    ager,

    Luc. 9, 790:

    montes,

    Verg. A. 7, 758; Col. 6, 5, 3:

    nives,

    Stat. S. 1, 5, 26:

    aper,

    Hor. C. 1, 1, 28: cellae (for the wine;

    v. Marsicus),

    Mart. 14, 116:

    centuriones,

    Caes. B. C. 2, 27:

    nenia,

    incantations, Hor. Epod. 17, 29; Ov. A. A. 2, 102:

    duellum,

    Hor. C. 3, 14, 18:

    senex,

    Juv. 14, 180.—
    2.
    Marsĭcus, a, um, adj., Marsian, Marsic:

    bellum,

    Cic. Agr. 2, 33, 90; id. Div. 1, 44, 99; 2, 27, 59:

    pubes,

    Sil. 8, 496:

    vinum,

    Mart. 13, 121.—
    II.
    A people of Germany, between the Rhine, Lippe, and Ems, Tac. G. 2; id. A. 1, 50; 56; 2, 25; id. H. 3, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > Marsi

  • 20 Marsicus

    Marsi, ōrum, m.
    I.
    A people in Latium, on the Lacus Fucinus, celebrated as wizards and snake-charmers; in the Social War the most zealous enemies of the Romans, Plin. 7, 2, 2, § 15; 3, 12, 17, § 106; Caes. B. C. 1, 15; Liv. 8, 6; 9, 41 sq.; 26, 11; Flor. 3, 18, § 6; § 13 et saep.— Sing. collect., Cic. Div. 2, 33, 70.—
    B.
    Hence,
    1.
    Marsus, a, um, adj., of or belonging to the Marsi, Marsian: augur, Auct. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Cic. ib. 2, 33, 70: manus, Enn. ap. Charis. p. 251 P. (Ann. v. 280 Vahl.):

    ager,

    Luc. 9, 790:

    montes,

    Verg. A. 7, 758; Col. 6, 5, 3:

    nives,

    Stat. S. 1, 5, 26:

    aper,

    Hor. C. 1, 1, 28: cellae (for the wine;

    v. Marsicus),

    Mart. 14, 116:

    centuriones,

    Caes. B. C. 2, 27:

    nenia,

    incantations, Hor. Epod. 17, 29; Ov. A. A. 2, 102:

    duellum,

    Hor. C. 3, 14, 18:

    senex,

    Juv. 14, 180.—
    2.
    Marsĭcus, a, um, adj., Marsian, Marsic:

    bellum,

    Cic. Agr. 2, 33, 90; id. Div. 1, 44, 99; 2, 27, 59:

    pubes,

    Sil. 8, 496:

    vinum,

    Mart. 13, 121.—
    II.
    A people of Germany, between the Rhine, Lippe, and Ems, Tac. G. 2; id. A. 1, 50; 56; 2, 25; id. H. 3, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > Marsicus

См. также в других словарях:

  • Marsus — era, en la mitología griega, el legendario monarca de los toscanos, hijo de Ulises y Circe. Se le consideraba el fundador de los Marsos, así como el inventor de la ciencia augural. Referencias El contenido de este artículo incorpora material del… …   Wikipedia Español

  • Marsus — Saint Marse Reliquaire de Marsus (trésor épiscopal de la cathédrale d Essen) Naissance vers 400 Empire romain d occident Décès après 432  (inconnu ans) Aux environ d …   Wikipédia en Français

  • Marsus — Mit dem römischen Cognomen Marsus sind mehrere Personen bekannt: Domitius Marsus, ein Dichter des 1. Jahrhunderts v. Christus Gaius Vibius Marsus, römischer Statthalter in Syrien 42–44 n. Chr Publius Tullius Marsus, römischer Konsul 206 n. Chr.… …   Deutsch Wikipedia

  • Marsus, S. — S. Marsus, Conf. (4. Oct.) Dieser Heilige war (Gall. chr. n. II. 998.) Priester des Erzbisthums Cöln. Seine Reliquien befinden sich in Essen (Assencium, Essenda), wohin sie durch die Abtissin Mechtild III. (998–1003) gekommen sind. Letzteres… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • MARSUS — I. MARSUS Syriae praefectus sub Claudio Caesare. Vide Domitius Marsus. II. MARSUS regnavit in Tuscia ann. ante Romam conditam 318 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • maršus — maršùs, ì adj. (4) 1. R, K, J, Krkl, Mrk, Ėr, Ds greitai užmirštantis: Kad tu labai ir maršùs: tik pasakiau, ir užmiršai Svn. Jis par daug maršus, su jo pažadais negal pasitikėti Škn. Nesiūk drapanų, apvilkus ant vaiko: jo pomėtį krūvon… …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • MARSUS, C. VIBIUS° — MARSUS, C. VIBIUS°, successor to Petronius as Roman governor of Syria (42 C.E.). Marsus appears to have regarded the Judean king Agrippa I with more than the average Roman suspicion toward Jewish leaders and went so far as to inform the emperor… …   Encyclopedia of Judaism

  • Marsus (Heiliger) — Kopfreliquiar des Heiligen aus dem Essener Domschatz, Aufnahme aus Georg Humanns Tafelwerk (1904) …   Deutsch Wikipedia

  • MARSUS — (Bak: Mersus …   Yeni Lügat Türkçe Sözlük

  • Saint Marsus — Saint Marse Reliquaire de Marsus (trésor épiscopal de la cathédrale d Essen) …   Wikipédia en Français

  • Gaius Vibius Marsus — war ein römischer Suffektkonsul (17 n. Chr.) und Statthalter von Syria (42–44 n. Chr.). Leben Fastentafeln bezeugen, dass der hochgebildete[1] Vibius Marsus in der zweiten Hälfte des Jahres 17 n. Chr. das Suffektkonsulat bekleidete (zusammen mit… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»