Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Mīsēnum

  • 1 Misenum

    Mīsēnum, i, n., = Misênon, a promontory, town, and harbor in Campania, now Punta di Miseno, Mel. 2, 4, 9; Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Imp. Pomp. 12, 33; Plin. Ep. 6, 20; Suet. Aug. 49; Tac. A. 4, 5; 14, 13; cf.: Misenum promontorium a Miseno tubicine Aeneae ibi sepulto est appellatum, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.;

    also called Promontorium Misenum,

    Tac. A. 14, 4;

    and Miseni,

    Liv. 24, 13, 6; and poet. in the plur.: Mīsēna, ōrum, Prop. 1, 11, 4.—Hence,
    A.
    Mīsēnus, i, m.
    1.
    In fable, son of Æolus, a trumpeter of Æneas, buried at the promontory of Misenum, whence it received its name, Verg. A. 6, 162 sq.; Prop. 3, 18 (4, 17), 3; cf. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. —
    2.
    For Misenum; v. above.—
    B.
    Mī-sēnensis, e, adj., of or belonging to Misenum:

    villa,

    Phaedr. 2, 5, 8:

    classis,

    Tac. H. 3, 57.—
    C.
    Mīsēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Misenum, Veg. Mil. 4, 31.—
    D.
    Mīsēnus, i, m. (sc. mons), the promontory of Misenum:

    (mons) qui nunc Misenus ab illo dicitur,

    Verg. A. 6, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > Misenum

  • 2 Misenum

    Mīsēnum, ī, n., Vorgebirge u. Stadt in Kampanien, eine der drei Stationen der röm. Flotte, j. Cap di Miseno, Cic. de or. 2, 60. Plin. ep. 6, 20. Suet. Aug. 49, 1. Tac. ann. 4, 5; 14, 3. Veget. mil. 4, 31: promunturium Misenum, Tac. ann. 14, 4, Miseni, Liv. 24, 13, 6. Tac. ann. 6, 50. – Nbf. Mīsēna, ōrum, n., b. Prop. 1, 11, 4 (hier nobilia gen., weil Misenus, der Trompeter des Äneas, dort begraben liegt), u. (mons) Mīsēnus, Verg. Aen. 6, 234. – Dav.: a) Mīsēnātēs, ium, m., die Einwohner von Misenum, die Misenaten, Misenatium classis, Veget. mil. 4, 31 u. 32. Corp. inscr. Lat. 6, 3098. – b) Mīsēnēnsis, e, misenensisch, classis, Tac.

    lateinisch-deutsches > Misenum

  • 3 Misenum

    Mīsēnum, ī, n., Vorgebirge u. Stadt in Kampanien, eine der drei Stationen der röm. Flotte, j. Cap di Miseno, Cic. de or. 2, 60. Plin. ep. 6, 20. Suet. Aug. 49, 1. Tac. ann. 4, 5; 14, 3. Veget. mil. 4, 31: promunturium Misenum, Tac. ann. 14, 4, Miseni, Liv. 24, 13, 6. Tac. ann. 6, 50. – Nbf. Mīsēna, ōrum, n., b. Prop. 1, 11, 4 (hier nobilia gen., weil Misenus, der Trompeter des Äneas, dort begraben liegt), u. (mons) Mīsēnus, Verg. Aen. 6, 234. – Dav.: a) Mīsēnātēs, ium, m., die Einwohner von Misenum, die Misenaten, Misenatium classis, Veget. mil. 4, 31 u. 32. Corp. inscr. Lat. 6, 3098. – b) Mīsēnēnsis, e, misenensisch, classis, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Misenum

  • 4 Misenum

    Mīsēnum, ī n. (sc. promunturium) C, PM, Su etc. и Mīsēnus, ī m. (sc. mons) V = Misena

    Латинско-русский словарь > Misenum

  • 5 Misena

    Mīsēnum, i, n., = Misênon, a promontory, town, and harbor in Campania, now Punta di Miseno, Mel. 2, 4, 9; Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Imp. Pomp. 12, 33; Plin. Ep. 6, 20; Suet. Aug. 49; Tac. A. 4, 5; 14, 13; cf.: Misenum promontorium a Miseno tubicine Aeneae ibi sepulto est appellatum, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.;

    also called Promontorium Misenum,

    Tac. A. 14, 4;

    and Miseni,

    Liv. 24, 13, 6; and poet. in the plur.: Mīsēna, ōrum, Prop. 1, 11, 4.—Hence,
    A.
    Mīsēnus, i, m.
    1.
    In fable, son of Æolus, a trumpeter of Æneas, buried at the promontory of Misenum, whence it received its name, Verg. A. 6, 162 sq.; Prop. 3, 18 (4, 17), 3; cf. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. —
    2.
    For Misenum; v. above.—
    B.
    Mī-sēnensis, e, adj., of or belonging to Misenum:

    villa,

    Phaedr. 2, 5, 8:

    classis,

    Tac. H. 3, 57.—
    C.
    Mīsēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Misenum, Veg. Mil. 4, 31.—
    D.
    Mīsēnus, i, m. (sc. mons), the promontory of Misenum:

    (mons) qui nunc Misenus ab illo dicitur,

    Verg. A. 6, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > Misena

  • 6 Misenates

    Mīsēnum, i, n., = Misênon, a promontory, town, and harbor in Campania, now Punta di Miseno, Mel. 2, 4, 9; Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Imp. Pomp. 12, 33; Plin. Ep. 6, 20; Suet. Aug. 49; Tac. A. 4, 5; 14, 13; cf.: Misenum promontorium a Miseno tubicine Aeneae ibi sepulto est appellatum, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.;

    also called Promontorium Misenum,

    Tac. A. 14, 4;

    and Miseni,

    Liv. 24, 13, 6; and poet. in the plur.: Mīsēna, ōrum, Prop. 1, 11, 4.—Hence,
    A.
    Mīsēnus, i, m.
    1.
    In fable, son of Æolus, a trumpeter of Æneas, buried at the promontory of Misenum, whence it received its name, Verg. A. 6, 162 sq.; Prop. 3, 18 (4, 17), 3; cf. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. —
    2.
    For Misenum; v. above.—
    B.
    Mī-sēnensis, e, adj., of or belonging to Misenum:

    villa,

    Phaedr. 2, 5, 8:

    classis,

    Tac. H. 3, 57.—
    C.
    Mīsēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Misenum, Veg. Mil. 4, 31.—
    D.
    Mīsēnus, i, m. (sc. mons), the promontory of Misenum:

    (mons) qui nunc Misenus ab illo dicitur,

    Verg. A. 6, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > Misenates

  • 7 Misenensis

    Mīsēnum, i, n., = Misênon, a promontory, town, and harbor in Campania, now Punta di Miseno, Mel. 2, 4, 9; Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Imp. Pomp. 12, 33; Plin. Ep. 6, 20; Suet. Aug. 49; Tac. A. 4, 5; 14, 13; cf.: Misenum promontorium a Miseno tubicine Aeneae ibi sepulto est appellatum, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.;

    also called Promontorium Misenum,

    Tac. A. 14, 4;

    and Miseni,

    Liv. 24, 13, 6; and poet. in the plur.: Mīsēna, ōrum, Prop. 1, 11, 4.—Hence,
    A.
    Mīsēnus, i, m.
    1.
    In fable, son of Æolus, a trumpeter of Æneas, buried at the promontory of Misenum, whence it received its name, Verg. A. 6, 162 sq.; Prop. 3, 18 (4, 17), 3; cf. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. —
    2.
    For Misenum; v. above.—
    B.
    Mī-sēnensis, e, adj., of or belonging to Misenum:

    villa,

    Phaedr. 2, 5, 8:

    classis,

    Tac. H. 3, 57.—
    C.
    Mīsēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Misenum, Veg. Mil. 4, 31.—
    D.
    Mīsēnus, i, m. (sc. mons), the promontory of Misenum:

    (mons) qui nunc Misenus ab illo dicitur,

    Verg. A. 6, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > Misenensis

  • 8 Misenus

    Mīsēnum, i, n., = Misênon, a promontory, town, and harbor in Campania, now Punta di Miseno, Mel. 2, 4, 9; Cic. de Or. 2, 14, 60; id. Imp. Pomp. 12, 33; Plin. Ep. 6, 20; Suet. Aug. 49; Tac. A. 4, 5; 14, 13; cf.: Misenum promontorium a Miseno tubicine Aeneae ibi sepulto est appellatum, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.;

    also called Promontorium Misenum,

    Tac. A. 14, 4;

    and Miseni,

    Liv. 24, 13, 6; and poet. in the plur.: Mīsēna, ōrum, Prop. 1, 11, 4.—Hence,
    A.
    Mīsēnus, i, m.
    1.
    In fable, son of Æolus, a trumpeter of Æneas, buried at the promontory of Misenum, whence it received its name, Verg. A. 6, 162 sq.; Prop. 3, 18 (4, 17), 3; cf. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. —
    2.
    For Misenum; v. above.—
    B.
    Mī-sēnensis, e, adj., of or belonging to Misenum:

    villa,

    Phaedr. 2, 5, 8:

    classis,

    Tac. H. 3, 57.—
    C.
    Mīsēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Misenum, Veg. Mil. 4, 31.—
    D.
    Mīsēnus, i, m. (sc. mons), the promontory of Misenum:

    (mons) qui nunc Misenus ab illo dicitur,

    Verg. A. 6, 234.

    Lewis & Short latin dictionary > Misenus

  • 9 apud

    ăpŭd, prép. + acc. [st2]1 [-] auprès de, devant, chez, parmi (sans mouvement). [st2]2 [-] à, dans, sur (lieu précis où l'on est). [st2]3 [-] du temps de.    - aput dans les Inscr.; apor P. Fest. 26 --- Misenum apud et Ravennam, Tac. An. 4, 5: à Misène et à Ravenne; Cumas apud, Lucr. 6, 747: près de Cumes.    - voir l'article apud de Gaffiot.    - apud me, te, aliquem: chez moi, chez toi, chez qqn.    - sum apud patrem: je suis chez mon père.    - apud Ennium: chez Ennius.    - apud Platonem scriptum est, Cic.: on lit dans Platon.    - plus apud me antiquorum auctoritas valet, Cic.: l'autorité des anciens a plus d'autorité à mes yeux.    - apud exercitum esse, Cic.: être à l'armée.    - apud judices: devant les juges.    - apud forum, Ter.: sur la place publique.    - in Cilicia deponere apud Solos in delubro pecuniam, Cic. Leg. 2: déposer de l'argent dans un temple à Soles en Cilicie.    - seditio militum coepta apud Sucronem, Liv. 28, 29: la sédition qui avait éclaté au bord du Sucron.    - apud populum loqui: parler au peuple, haranguer le peuple.    - apud te sum primus, Ter.: je suis le premier dans ton estime.    - apud majores nostros: du temps de nos ancêtres.    - qqf. apud aliquem = alicui.    - nihil apud Siculum reliquisse, Cic. Verr. 4, 2: (je dis) qu'il n'a rien laissé aux Siciliens.    - qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt, Cic.: ceux qui veulent que le pouvoir judiciaire reste à l'ordre sénatorial.    - si (cura rei publicæ) apud Othonem relinqueretur, Tac. H. 1, 13: si on abandonnait à Othon (le souci du bien public).    - apud se esse, Ter.: jouir de la raison. --- cf. gr. ἐν ἑαυτῷ εἶναι.    - num tibi videtur esse apud sese? Ter. Hec. 4, 4, 85: est-ce que tu le crois dans son bon sens?
    * * *
    ăpŭd, prép. + acc. [st2]1 [-] auprès de, devant, chez, parmi (sans mouvement). [st2]2 [-] à, dans, sur (lieu précis où l'on est). [st2]3 [-] du temps de.    - aput dans les Inscr.; apor P. Fest. 26 --- Misenum apud et Ravennam, Tac. An. 4, 5: à Misène et à Ravenne; Cumas apud, Lucr. 6, 747: près de Cumes.    - voir l'article apud de Gaffiot.    - apud me, te, aliquem: chez moi, chez toi, chez qqn.    - sum apud patrem: je suis chez mon père.    - apud Ennium: chez Ennius.    - apud Platonem scriptum est, Cic.: on lit dans Platon.    - plus apud me antiquorum auctoritas valet, Cic.: l'autorité des anciens a plus d'autorité à mes yeux.    - apud exercitum esse, Cic.: être à l'armée.    - apud judices: devant les juges.    - apud forum, Ter.: sur la place publique.    - in Cilicia deponere apud Solos in delubro pecuniam, Cic. Leg. 2: déposer de l'argent dans un temple à Soles en Cilicie.    - seditio militum coepta apud Sucronem, Liv. 28, 29: la sédition qui avait éclaté au bord du Sucron.    - apud populum loqui: parler au peuple, haranguer le peuple.    - apud te sum primus, Ter.: je suis le premier dans ton estime.    - apud majores nostros: du temps de nos ancêtres.    - qqf. apud aliquem = alicui.    - nihil apud Siculum reliquisse, Cic. Verr. 4, 2: (je dis) qu'il n'a rien laissé aux Siciliens.    - qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt, Cic.: ceux qui veulent que le pouvoir judiciaire reste à l'ordre sénatorial.    - si (cura rei publicæ) apud Othonem relinqueretur, Tac. H. 1, 13: si on abandonnait à Othon (le souci du bien public).    - apud se esse, Ter.: jouir de la raison. --- cf. gr. ἐν ἑαυτῷ εἶναι.    - num tibi videtur esse apud sese? Ter. Hec. 4, 4, 85: est-ce que tu le crois dans son bon sens?
    * * *
        Apud, Praepositio accusatiua. Aupres.
    \
        Apud exercitum est. Cic. En l'armee.
    \
        Apud me est. Horat. Chez moy.
    \
        Apud me domi. Terent. En ma maison.
    \
        Quem ruri apud se esse audio. Cic. Aux champs en sa maison.
    \
        Quum triduum cum Pompeio, et apud Pompeium fuissem. Cic. Avec Pompee, et chez Pompee.
    \
        Apud me in mei generi Crassipedis hortis coenauit. Cic. Avec moy.
    \
        Tecum apud te ambulo. Cic. Avec toy en ta maison.
    \
        Sum apud te primus. Terent. Envers toy.
    \
        Studiis militaribus apud iuuentutem obsoletis. Cic. Entre la jeunesse, Entre les jeunes gens.
    \
        Apud maiores nostros factitata. Cic. Faicte par noz ancestres.
    \
        Apud patres nostros appellatum sapientem. Cic. Noz peres l'appeloyent sage.
    \
        Apud posteros. Tacit. Le temps advenir.
    \
        Apud quem saepe haec oratio vsurpata est. Cic. Lequel use souvent de ceste maniere de parler.
    \
        Apud Agathoclem scriptum est. Cic. Dedens les livres de, etc.
    \
        Apud te, pro Tibi. Terent. Vt esset apud te ob haec quam gratissima. Qu'elle te fust fort aggreable.
    \
        Apud quem euomat virus acerbitatis suae. Cic. Auquel il puisse descharger son coeur.
    \
        Apud illum fuit vsus iuris. Cic. Il estoit fort usité en droict civil.
    \
        Apud Asiam. Tacit. En Asie.
    \
        Apud matrem recte est. Cic. Elle se porte bien.
    \
        Apud me minimum valet. Cic. Envers moy.
    \
        Apud me amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt. Cic. Envers moy.
    \
        Apud iudicem pro reo dicere. Cic. Devant le juge.
    \
        Apud aliquem gratias cuipiam agere. Cic. Remercier aucun en parlant à un autre.
    \
        Quum de me apud te loquor. Cic. Quand je parle à toy de moy et de mes affaires.
    \
        Queritur apud me per literas. Ci. Il se plaind à moy par lettres.
    \
        Apud nos imperium tuum est. Plaut. Il me souvient bien de ce que tu as commandé.
    \
        Equidem ego sic apud animum meum statuo, malum facinus in se admittere, qui incommodo Reip. gratiam sibi conciliet. Sallust. Veritablement j'ay ceste opinion arrestee et fichee en mon esprit, que celuy est bien meschant qui tasche à avoir credit en dommageant la chose publique.
    \
        Apud se esse. Terent. Estre en son bon sens, N'estre point troublé, Scavoir bien qu'on fait et qu'on dit.
    \
        Apud se non esse, et Vix apud se esse. Terent. Estre tout troublé, Ne scavoir qu'on doibt faire ne dire, N'estre pas en son bon sens, Avoir l'esprit tout perturbé.

    Dictionarium latinogallicum > apud

  • 10 apud

    praep. cum acc.
    а) у, при, возле, подле, около
    a. aliquem Ter, Pl, C etc. — у кого-л. (в чьём-л. доме)
    a. se non est Pl, Ter, Sen etc.он вне себя
    a. exercitum esse C — находиться при армии, т. е. в штабе ( in exercitu esse быть в армии)
    a. homines C — у (в глазах, во мнении) людей
    a. Platonem C — по Платону, у Платона
    aliquid a. Homerum legere Pt — прочесть о чём-л. у Гомера
    a. mensam AGза столом
    a. Asiam Tв Азии
    б) редко после acc.
    Misenum a. Tу Мизена
    Cumas a. Lcrблиз Кум

    Латинско-русский словарь > apud

  • 11 Bauli

    Baulī, ōrum m.
    Бавлы, город в Кампании между Misenum и Bajae (ныне Bacolo) C

    Латинско-русский словарь > Bauli

  • 12 Prochyta

    ae и Prochytē, ēs f.
    Прохита, островок у побережья Кампании, близ мыса Misenum( ныне Procida) PM, V

    Латинско-русский словарь > Prochyta

  • 13 Acheruns

    Acherūns, untis, Akk. untem u. (bei Lukr.) unta, m. u. (als Unterwelt) f., latein. Form für Acherōn, bes. = die Unterwelt (konstr. m. ad, ex, ab, od. wie die Städten, auf die Frage wohin? im bl. Acc., auf die Frage woher? im bl. Abl., auf die Frage wo? im bl. Abl. od. im loc. Acherunti = in der Unterwelt), Enn. tr. 278. Lucr. 4, 171. Nep. Dion. 10, 2: loc. Acherunti bei Plaut. capt. 689 u. 998. – dah. Acheruntis pabulum (v. einem verderbten, verworfenen Menschen), Plaut. Cas. 158: Acheruntis ostium (v. einem übelriechenden Ort), Plaut. trin. 525: praemittere alqm Acheruntem prius, Plaut. Cas. 448: abire ad Acheruntem sine viatico, Plaut. Poen. prol. 71: Acheruns ulmorum, scherzh. von einem Sklaven, auf dessen Rücken oft Ruten zerschlagen werden, Plaut. Amph. 1029. – / Götz, Lorentz u. Schöll schreiben jetzt im Plautus Accheruns usw. – Dav. 1) Acherunticus, a, um, acheruntisch, Plaut.: senex, dem Tod nahe, Plaut. (Nbf. Acheruntius, Serv. Verg. Aen. 8, 398). – 2) Acherūsius (Acherūnsius) a, um, (Ἀχερούσιος), a) adj., acherusisch = acherontisch, α) zum Fluß Acheron gehörig, aqua, Liv.: specus, Amm. – β) zur Unterwelt gehörig, unterirdisch, templa, die Unterwelt, Enn.: vita, trauriges, angstvolles Leben, Lucr. – b) subst., Acherūsia, ae, f. (Ἀχερουσία), α) ein Sumpf in Thesprotia, durch den der Acheron fließt, Plin. 4, 4. – β) ein See in Kampanien zwischen Misenum u. Kumä, j. Lago della Collucia, Plin. 3, 61. – γ) eine mephitische Höhle in Bithynien, durch die Herkules den Cerberus holte, Mel. 1. § 103 u. 2. § 51 Frick. Plin. 6, 4; auch Acherūsis, idos, f. (Ἀχερουσίς) gen., Val. Flacc. 5, 73. – 3) Acheruntīnī, ōrum, m., eine Stadtgemeinde in Bruttium, in der Nähe des Flusses Acheron, Plin 3, 73.

    lateinisch-deutsches > Acheruns

  • 14 ad [2]

    2. ad (altlat. ar, w.s., urspr. wohl at [vgl. at -avus ], gotisch at), Praep. m. Acc., bezeichnet zunächst die im Werden begriffene Annäherung, d.h. Richtung in der Bewegung u. Ausdehnung zu oder nach einem Ziele, dann aber auch die vollendete Annäherung, d.h. Richtung in der Ruhe = Nähe bei einem Punkte, deutsch zu, nach, an (Ggstz. in m. Akk.; vgl. Sen. ep. 73, 16: deus ad homines venit: immo, quod est propius, in homines), I) im Raume: A) eig.: 1) zur Bezeichnung der Richtung in der Bewegung und Ausdehnung: a) in der Bewegung, zu, nach, an, nach od. an... hin, nach od. auf... zu, auf... los, accedere ad aedes has, Plaut., ad flammam, Ter., ad Aquinum, Cic.: proficisci ad eum fundum, ad Capuam, Cic.: proficisci ad Syphacem, auf den S. losmarschieren, Liv.: venire ad Cn. Pompei castra, Cic.: venire ad alqm, zu jmd., Cic., auf jmd. los, Caes.: concurrere ad curiam, Cic.: reverti ad alqm, Caes.: transcurrere ad forum, Ter. – ire visere ad alqm, zu jmd., Ter.: ire ad hostem, auf den F. los, Liv. – spectare, despicere ad alqm, Plaut.: u. spectare ad orientem solem, liegen nach usw. (v. Örtl.), Caes.: u. ebenso vergere ad septentriones, Caes., ad Atticam, Plin. – ducere cohortem ad eam partem munitionis, quae etc., Caes.: ducere legiones ad hostem, auf den F. los, gegen den F., Liv. – mittere legatos ad alqm, Caes.: mittere librum ad alqm, an jmd. schicken, ihm widmen, Cic.: dah. ellipt. libri ad Rhodios (sc. missi), an die Rh., Nep., und auf Büchertiteln, M. Tulli Ciceronis ad M. Brutum orator u. dgl. – tendere manus ad caelum, Caes.: convertere simulacrum Iovis ad orientem, Cic.: vertier (verti) ad lapidem, Lucr. – beim Genet. v. Götternamen mit Auslassung von aedem, zB. ad Dianae (sc. aedem) venire, Ter. – in der Umgangsspr., bei Pers., bes. beim pron. pers., zur Bezeichnung der Wohnung, ad me, ad te, ad se, ad vos, zu mir usw. = in mein Haus (chez moi), Komik., Cic. u.a. – b) in der Ausdehnung, bis zu, bis nach, bis an, bis auf, ab angulo castrorum ad flumen, Caes. – a Salonis ad Oricum, Caes. – m. usque, dona usque ad Numantiam misit ex Asia, Cic.: ab imis unguibus usque ad verticem summum, Cic.

    2) zur Bezeichnung der Annäherung, Richtung in der Ruhe = a) bei, an, vor, sedere ad latus eius, Cic.: iacēre ad pedes alcis, Cic.: u. iacēre od. esse ad meridiem, gegen M. (v. Örtl.), Varr. LL. u. Liv.: habere hortos ad Tiberim, Cic.: villa, quae est ad Baulos, Cic.: u. istos libros legit ad Misenum, bei M. = auf dem Landgute bei M., Cic.: pugna ad Trebiam, Liv.: ad Nolam proelium, Cic.: victoria ad Cannas, Liv. – adesse ad portam, Cic.: esse ad dextram, Cic., ad laevam, Plaut.: esse ad manum (s. 1. manus.), Cic.: manere ad regem, Liv., ad exercitum, Caes.: segnius bel lum ad hostes apparatur, Liv.: tantum esse nomen eius exercitus etiam ad ultimas Germanorum nationes, Caes.: ut esset ad posteros miraculi eius monumentum, Liv.: iactantia gloriaque ad posteros, Tac. – bes., esse ad urbem, v. röm. Magistratspers., die mit Gefolge u. Militärbefehl reisen u. an einem Orte ihr Standquartier aufschlagen, Cic.: u. esse od. remanere ad urbem, esse ad portas, v. Feldherrn, der mit dem Oberbefehle vor Rom weilt, aber als solcher in die Stadt zu kommen nicht berechtigt ist, Cic. – esse ad alqm, bei jmd. (im Hause als Besuchender) sein, Cic.: ebenso cenare ad alqm, Gell. – u. oft ad alqm = bei, vor jmd., zur Bezeichnung der Pers., unter deren Leitung, Teilnahme usw. etwas vorgeht (s. Brix Plaut. capt. prol. 49), excusationem quaerere ad Brutum, Cic.: ad iudicem agere, Cic.: ad tibicinem hostias immolare, unter Begleitung eines Flötenspielers, Cic. – ebenso ad alqd, bei, zu etw., zur Bezeichnung des Ggstnds., unter dessen Einflusse etwas vorgeht (s. Fritzsche zu Hor. sat. 2, 8, 32), ad vinum, beim W., ad lumina, beim L., Cic.: ad tibiam, zur Flöte, unter Flötenbegleitung, Cic.: ad lychnuchum ligneolum, Cic.: ad lunam, Verg. u. Hor.: ad lunae lumina, Ov. – b) an = auf, in (s. Brix Plaut. mil. 930. Halm Cic. Rosc. Am. 44), ad forum, Ter.: ad villam, Cic.: ad portum, Plaut.: ad aedem Felicitatis, Cic.: ad orientem, im O., Liv. epit.: ad omnia deorum templa, Cic.: u. so ellipt., ad Castoris (sc. aedem), Cic. – u. zur Bezeichnung v. Örtl., ad capita bubula, zu den O., Suet.: ad gallinas, Plin.

    B) übtr.: 1) von der Richtung in der Bewegung, Ausdehnung: a) von der Richtung in der Bewegung: α) übh., nach den Verben, die ein Bewegen, Antreiben usw. zu etw. anzeigen, wie movere, commovere, mutare, ducere, inducere, impellere, hortari, adhortari, admonere, invitare u.a. (w.s.). – β) zur Angabe des Strebens und der Neigung, bei den Substst. cupiditas, aviditas, alacritas u.a. (w.s.). – bei den Adjj. avidus, propensus, intentus, acer u.a. (w.s.). – bei Verben, wie provincia summā contentione ad officia certans, Planc. bei Cic. – γ) zur Angabe der Bestimmung, des Endzwecks, der Absicht, zu, für, bei Substst. (bes. ad mit folg. Gerund. od. Gerundiv.), jedoch fast immer durch ein Verbum gestützt (s. Spengel Ter. Andr. 138), mentis ad omnia caecitas, Cic.: ad auxilium copia, Ter.: ad narrandum benignitas, Plaut.: adiutorem esse ad iniuriam, Cic.: ne irato facultas ad dicendum data esse videatur, Cic.: occasionem ad rem gerendam fore, Cic.: argumentum ad scribendum alci deest, Cic. – bei Adjj., wie natus, factus, doctus, aptus, idoneus, utilis u.a. (w.s.). – nach Verben, wie adiuvare, conferre, facere, conficere, esse (dienen), pertinere u.a. (w.s.). – ebenso nach den Verben deposcere, decernere, deligere u.a. (w.s.). – oft ad id, dazu, deshalb, zu dem Zwecke, ad id fabrefacta navigia, Liv.: duae cohortes ad id ipsum (eigens dazu) instructae intus, Liv.: qui ad id missi erant, Liv. (vgl. Fabri zu Liv. 24, 48, 7 u. Hand Tursell. 1, 126). – u. quid ad rem? was macht das? Cic.: quid ad me? was geht mich das an? Cic. – dah. αα) bei Mitteln, bes. Heilmitteln, zu, für, gegen, quae sint animadversa a medicis... radicum genera ad morsus bestiarum, ad oculorum morbos etc., Cic.: remedium ad tertianam, Petr. – u. auch hier nach Verben, wie esse (sein = dienen), valere, posse, proficere u.a. (w.s.). – ββ) zur Angabe des Geschäfts, zu dem jmd. od. etw. bestimmt od. verwendet wird, zu, alere canes ad venandum, Jagdhunde, Ter.: servos ad remum dare, Liv.: argentum ad vescendum factum, silbernes Tafelgeschirr, Liv. – δ) zur Angabe der Beziehung einer Sache auf eine andere, αα) in bezug, in Hinsicht (im Hinblick) od. Rücksicht auf etw., hinsichtlich, in betreff einer Sache, gegen etw. (s. Schömann Cic. de nat. deor. 2, 155. Schneider Caes. b.G. 5, 1. § 2 u. 3. Fabri Liv. 21, 57, 6. Fritzsche Hor. sat. 2, 2, 108. Heräus Tac. hist. 2, 97, 7. Nägelsb. Stil. § 122, 2), bei Substst., maxima praemia vel ad gratiam vel ad opes vel ad dignitatem, Cic. – nomina ad aliquid (ὀνόματα πρός τι), relative, Quint. – bei Adjj. (s. Wagner Ter. heaut. 370. Meißner Cic. Tusc. 2, 15. Holstein Cic. de fin. 2, 63. Müller Liv. 1, 4, 8. Fabri Liv. 21, 25, 6. Benecke Iustin. 25, 4, 3), insignes ad laudem viri, Cic.: impiger ad labores belli, Cic.: tutus ad ictus, Liv.: modestus ad omnia alia, Ter.: vir ad cetera egregius, Liv.: ad verborum linguaeque certamina rudes, Liv. – bei Verben, non comparandus hic ad illum est, Ter. – elliptisch, non ad Q. Maximi sapientiam, neque ad illius superioris Africani in re gerunda celeritatem, Cic. – ββ) im Verhältnis zu, im Vergleich mit od. zu, gegen, entsprechend (s. Brix Plaut. trin. 873. Halm u. Richter Cic. Verr. 5, 25. Madvig Cic. de fin. 3, 52. Meißner Cic. Tusc. 1, 40. Benecke Cic. Cat. 1, 12. Müller Liv. 1, 8, 4. Fabri Liv. 22, 22, 15), terram ad universi caeli complexum quasi puncti instar obtinere, Cic.: scuta ad amplitudinem corporum parum lata, Liv.: quid ad primum consulatum secundus? Liv.: ellipt. (s. Sorof Cic. de or. 2, 25), at nihil ad nostram hanc, Ter.: quem cognovimus virum bonum et non illitteratum, sed nihil ad Persium, Cic. – u. bei Gegenüberstellung zweier Verhältnisse, quomodo od. sicut od. ut... sic od. ita ad, wie... so zu, quomodo est filius ad patrem, sic est filia ad matrem, Varr. LL. 10. § 41: est ad unum victoriatum denarius, sicut ad alterum victoriatum alter denarius, ibid.: ut unum ad duo, sic decem ad viginti, ibid. § 45: ut unum ad decem, ita decem ad centum, Quint. 5, 11, 34. – b) von der Ausdehnung und Steigerung, bis zu, bis auf, α) übh.: pulli usque ad cinerem ambusti, Plin.: usque ad mortem multare alqm, Ter.: virgis ad necem caedi, Cic. – ad extremum, ad ultimum, »bis aufs äußerste, äußerst = im höchsten Grade«, homo non ad extremum perditus, Liv.: consilium non ad ultimum demens, Liv. – u. ad ultimum, »aufs äußerste = wenn es zum Äußersten kommt«, Curt. – ad summam, »aufs ganze = im ganzen, überhaupt«, Cic. u.a. – β) bei Maßbestimmungen: decoquere ad tertiam partem, Varr.: scrobem ad medium complere, Liv.: ad plenum, Hor. – γ) bei Zahl- u. Geldbestimmungen: αα) zur Angabe des Eintreffens auf eine gewisse Zahl usw., bis zu, bis auf, eadem ad decem homines servabitur portio, Curt.: ad assem perdere, Hor.: ad nummum convenit, Cic.: ad unum (unam) omnes, alle bis auf einen, d.i. bis auf den letzten, Cic.: u. so bl. ad unum, Cic.: ad impuberes, bis auf die Nichtmannbaren, mit Einschluß der N., Caes. – ββ) zur Angabe der Annäherung an eine bestimmte Zahl bis zu, an die, nahe an, nummum Philippeum ad tria milia, Plaut.: quasi talenta ad quindecim, Ter.: (fuimus) omnino ad ducentos, Cic.: cum annos ad L natus esset, Cic. – dah. auch adv. (s. Fabri zu Liv. 22, 41, 2), occisis ad hominum milibus quattuor, Caes.: ad mille ducenti eo proelio ceciderunt, Liv.

    2) vom Nebeneinanderstellen u. Nahekommen von Ggstndn.: a) zur Angabe der annähernden Ähnlichkeit (s. Brix Plaut. trin. 873), nach, ut emerem ancillam ad istam faciem, Plaut.: et idem alterum (quaero) ad istanc capitis albitudinem, einen Graukopf etwa wie du, Plaut. – b) zur Angabe dessen, was zu od. bei etw. noch hinzutritt, zu, bei, neben, außer, ad cetera hanc quoque plagam infligere, Cic.: quod ad ius civile pontificium appetatis, Cic.: hoc unum ad pristinam fortunam defuit, Caes. – nisi quid vis od. vultis ad haec, Cic. – dah. ad hoc, ad haec, »zudem, überdies«, Sall. u. Liv.: ad id quod, »außerdem, daß«, usw., Liv.: ad omnia, ad cetera, Liv. (vgl. Hand Tursell. 1, 125). – c) zur Angabe der äußern Veranlassung, auf, bei, auf... hin, infolge, auf Veranlassung, aus, vor (s. Müller Liv. 1, 39, 2. Fabri Liv. 21, 41, 3), respondere, breviter disserere ad alqd, Cic.: ad famam belli novas legiones scribere, Liv.: ad ducis casum perculsa magis, quam irritata est multitudo, Liv. – oder zur Angabe des innern Beweggrundes, auf... hin, aus, vor (s. Müller Liv. 1, 7, 7. Weißenb. Liv. 42, 20, 1), quae (urbes) ad spem diuturnitatis conderentur, Cic.: seu ad metum virium seu ad spem veniae cum dedissent sese, Liv.: in suspensa civitate ad exspectationem novi belli, Liv. – d) zur Angabe der Richtschnur, nach der etw. geschieht, gemäß, nach (Ggstz. contra; s. Drak. Liv. 7, 2, 10. Schuch Apic. 5. § 186), ad perpendiculum, ad lineam, Cic.: ad istorum normam, Cic.: ad voluntatem loqui omnia, Cic.: agere ad praescriptum, Caes.: ad edictum convenire, Liv.: ad manum cantare, ad hunc modum, auf diese W., Cic.: ad tempus, der Zeit gemäß, nach Umständen, Cic. (vgl. unten no. II, 1, b u. no. II, 1, a): ad verbum, wörtlich (zB. ediscere), Cic. (vgl. verbum no. I, b, γ): ad litteras, buchstäblich, Quint. 9, 1, 25.

    II) in der Zeit: 1) zur Angabe der Ausdehnung bis zu einem Zeitpunkt: a) mit Rücksicht auf die dazwischen verfließende Zeit, bis zu, bis an, bis auf, bis gegen, ab consulatu eius usque ad extremum tempus, Nep.: ab initio rerum Rom. usque ad P. Mucium pont. max., Cic.: ab hora octava ad vesperum, Cic.: ab condita urbe ad liberatam, Cic. – usque ad hanc aetatem, Cic.: ad summam senectutem, Cic.: ad vesperum, ad multam noctem, Cic.: ad id tempus, ad hoc tempus, bis jetzt, bisher, Caes. u.a.: so auch ad id locorum, Sall. u. Liv.: u. so bl. ad id, ad hoc, Liv. (s. Fabri Liv. 21, 52, 6): ad eum finem, dum etc., Cic.: quem ad finem? wie lange? Cic. – b) mit Rücksicht auf die Währung der Zeit, auf, für, ad exiguum tempus, Cic.: ad breve tempus, Plin.: ad paucos dies, Cic.: ad quoddam tempus, auf einige Zeit, Cic.: ad annos DC, Cic.: ad tempus, auf Zeit (nicht auf die Dauer), Cic.: ad praesens, Cic. 2) zur Angabe des Eintretens auf od. nach einem Zeitpunkt: a) zu, auf, an, nos hic te ad mensem Ianuarium exspectamus, Cic.: te Laodiceae fore ad meum adventum, bei m.A., Cic.: ad aestatem, Liv.: ad lucem, zum Morgen, am Morgen, Cic.: ad meridiem, Plaut.: ad vesperum, Cic.: ad diem dictam, Cic.: ad diem, Cic.: ad (an) eum diem, Tac.: ad praedictum tempus, Liv.: ad tempus, zur gehörigen Zeit, Cic. – ad extremum, Cic. u. Liv., ad ultimum, Liv., ad postremum, Liv., zuletzt (s. Müller Liv. 1, 33, 5). – b) nach, über, binnen (s. Lachm. Lucr. 2, 44. p. 79), ad annum tribunum pl. fore, Cic.: utrum illuc nunc veniam, an ad annos decem, Cic.: ad punctum temporis, binnen od. in einem Augenblick, Cic.: ad Kalendas Graecas, s. Calendae. – / ad seinem Pronom. od. Subst. nachgesetzt, quem ad, Plaut. Bacch. 176: quam ad, Ter. Phorm. 524: quos ad, Cic. de nat. deor. 2, 10: ripam ad Araxis, Tac. ann. 12, 51. – od. zwischen Adjekt. u. Subst., augendam ad invidiam, Tac. ann. 12, 8.

    In der Zusammensetzung bezeichnet ad ebenfalls eine Annäherung, heran, herzu, herbei, dabei, zB. accedere, adstare (astare). – dah. auch ein Streben, eine Neigung, s. ad-amo, ac-crēdo u.a. – eine Vermehrung, hinzu, zB. adicere, assumere.

    / Die Schreibung at (gegen Quint. 1, 7, 5. Prob. inst. (IV) 145, 8 sq. Caper (VII) 95, 14. Vel. Long. (VII) 69, 23. Scaur. de orth. (VII) 154, 15), zB. Corp. inscr. Lat. 1, 1252; 2, 4514; 3, 536 u. 3.; in Handschriften, s. Ribbeck, Prolegg. Verg. p. 396. Wagner Orthogr. Verg. p. 426.

    lateinisch-deutsches > ad [2]

  • 15 apud

    apud (alte Schreibart aput, Corp. inscr. Lat. 1, 206, 15 u. ö., alte Nbf. apor, n. Paul. ex Fest. 26, 5 od. apur, n. Mar. Victorin. [VI] 9, 17), Praep. m. Acc. (Stamm AP, wovon apio, aptus, also das Anheften an etwas, die Nähe bezeichnend), bei, neben, in der Nähe-, im Bereiche von (stets im Zustand der Ruhe u. gew. nur bei Personen, selten bei Örtlichkeiten), I) zur Bezeichnung der Nähe bei Personen, bei, a) übh.: apud alqm sedere, Cic.: plus apud me antiquorum auctoritas valet, Cic. – dah. α) apud alqm, bes. apud me, te, se etc., bei jmd., bei mir, dir, sich usw., d.i. in jmds., in meiner usw. Wohnung, Behausung ( Villa), Komik., Cic. u.a. (s. Eberhardt Cic. Verr. 4, 4), apud se esse, bei sich (bildl.), d.i. bei Besinnung sein, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 408. Wagner Ter. heaut. 921): u. so apud se non est, Petr. 129, 11. – β) apud exercitum esse, beim Heere (im Gefolge des Feldherrn usw.) sein (hingegen in exercitu esse = im Heere als Soldat dienen), Cic. – b) bei der Person, in deren Gegenwart etwas geschieht (bes. wenn von Verhandlungen die Rede ist u. eben den Personen das Entscheidungsrecht zusteht), bei, vor, in Gegenwart, apud erum, Plaut.: apud alium, Ter.: apud populum, Cic.: apud iudices, Cic. – c) bei den Personen, in deren Bereich etw. geschieht, bei, consequi gratiam apud bonos viros, Cic. – dah. bei = zur Zeit des usw. (s. Weißenb. Liv. 4, 4, 3), apud patres od. maiores nostros, Cic.: apud antiquos (Ggstz. recentiore memoriā), Cic.: apud patres esse coepit, Liv. – d) zur Bezeichnung des Verfassers eines Werkes od. des Urhebers einer Behauptung, bei, in, apud Xenophontem, Cic.: apud Solonem, in seinen Gesetzen, Cic.: auch v. Redenden, apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur, Tac. Agr. 22 extr. – e) zuw. statt des Dat., queri apud alqm, Plaut. u. Cic.: sacrificare apud deos, Tac.: apud alqm profiteri, Curt.: fidem apud alqm obligare, Papin. dig. – II) bei örtlichen Bezeichnungen, a) im Gebiete, im Bereiche von usw. = bei, an, apud ignem, Turpil. u. Sisenn. fr.: apud Alyziam, Cic.: apud oppidum, Caes.: apud mensam, bei Tische, Gell. – b) ( fast = in) in, an, auf (s. Brix Plaut. mil. 930. die Auslgg. zu Ter. adelph. 4, 1, 1. Halm Cic. Verr. 4, 48), apud Orcum te videbo, Plaut.: apud villam, Ter. u. Cic.: apud forum, Ter.: apud rostra, Tac.: apud Asiam, Tac.: montes, apud quos erat educatus, Flor.: namentl. bei Tacitus oft bei Städte- u. Inselnamen, zu, auf, apud urbem Nolam, zu N., Tac.: apud Rhodum, zu od. auf Rh., Tac. – / a) apud solöz. für ad, Lucil. 30, 66 (981). – b) apud dem Subst. nachgesetzt. zB. Misenum apud et Ravennam, Tac. ann. 4, 5 in.: Graios apud, Terent. Maur. 506.

    lateinisch-deutsches > apud

  • 16 armiger

    armiger, gera, gerum (arma u. gero), I) Waffen tragend, 1) die eigenen = bewaffnet, corpus, Acc. fr.: deus, Mars, Sil.: inter cives armigera dissensio, Vitr. 1, 7, 1: subst., armigerī, ōrum, m., Bewaffnete, Landsknechte, Curt. 3, 12 (30), 7; od. Leibwache (ὑπασπισταί), Palastwache, Curt. 5, 4 (15), 21; 6, 8 (31), 19 u.a. – 2) die eines andern, nur subst., a) armiger, gerī, m., der Waffenträger, Schildknappe, egomet mihi agaso, armiger, Plaut.: armiger Achillis, Verg.: regis, Ov.: Germanorum manum inter armigeros circum se habuerat, Suet.: in regio comitatu armigeri quidam, Apul.: obtruncato prius armigero, Liv. (attrib., servus armiger, Plaut. Casin. 257). – übtr., armiger Iovis, v. Adler, Verg. u. Spät.: ders. fulvus tonantis armiger, Claud.: Veneris hortator et armiger Liber, Apul.: poet., armiger hāc magni patet Hectoris, v. Vorgebirge Misenum (das nach Hektors Waffenträger Misenus benannt ist), Stat. – armiger Catilinae, Schildknappe = Helfershelfer, Cic. de dom. 13. – b) armigera, ae, f., die Waffenträgerin (Dianae). Ov. met. 3, 165; 5, 619. – übtr., Iovis, v. Adler, Plin. 10, 15: aquila, quae ob hoc armigera huius teli (sc. fulminis) fingitur, Plin. 2, 146. – II) Bewaffnete tragend (vom Felde in Kolchis, s. armifer no. II), humus, Prop. 3, 11, 10: sulcus, Claud. laud. Stil. 1, 324.

    lateinisch-deutsches > armiger

  • 17 Bauli

    Baulī, ōrum, m. (Βαῦλοι, dem Mythus nach v. βοῦς u. αυλή, weil Herkules dort die dem Geryon geraubten Rinder in Hürden untergebracht haben soll, urspr. Boaulia od. Boalia, s. Symm. ep. 1, 1), Ort zwischen Misenum u. Bajä in Kampanien, eine Anlage mehrerer Villen (von denen die des Hortensius gew. genannt wird), j. Dorf Bacolo, Varr. r. r. 3, 17, 5. Cic. Acad. 2, 3, 9. Cael. in Cic. ep. 8, 1, 4. Herculei Bauli, Sil. 12, 156: Bauli magnum silentes, Symm. ep. 1, 8.

    lateinisch-deutsches > Bauli

  • 18 Iulius

    Iūlius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: C. Iulius Caesar und sein durch Testament adoptierter Sohn Octavius, der seinen Namen C. Iulius Caesar (Octavianus) führte, s. Caesar. – unter den Frauen Iulia, die berüchtigte Tochter des Augustus, Gattin des Marcellus, Agrippa u. Tiberius. – Adi. julisch, lex, von einem Julius, bes. vom Diktator Jul. Cäsar herrührend, Cic.: sidus, der vergötterte Cäsar, Hor. carm. 1, 12, 47: portus Iulius, zwischen Puteoli und dem Vorgebirge Misenum, Suet. – bes. mensis Iulius od. bl. Iulius, der Monat Juli, zu Ehren Julius Cäsars so benannt (vorher Quintilis gen.), Sen., Mart. u.a. – dav. wieder Iulius, a, um, zum (Monat) Juli gehörig, des Juli, Kalendae, Colum. u. Sen.: Nonae, Idus, Colum.

    lateinisch-deutsches > Iulius

  • 19 Lucrinus

    Lucrīnus, ī, m. (mit u. ohne lacus), der Lukriner See an der Küste Kampaniens, eig. der innerste, nordwestlichste Teil des zwischen dem Vorgebirge Misenum u. Puteoli sich tief ins Innere Kampaniens hineinziehenden sinus Cumanus od. Puteolanus, durch einen 1,6 km langen Damm, der sich von Bajä aus nordöstlich bis zur gegenüberliegenden Küste zog, vom übrigen Meere getrennt, so daß er, sein vortreffliche Austern enthaltendes Seewasser abgerechnet, ganz den Charakter eines Landsees angenommen hatte (jetzt ist der Damm verschwunden und der See bildet mit dem Golf von Pozzuoli ein Ganzes); von den Badegästen des nahegelegenen Bajä oft befahren, dh. auch Baianus lacus genannt, Cic. ad Att. 14, 16, 1. Hor. carm. 2, 15, 3. Verg. georg. 2, 161. Suet. Aug. 16, 1. Tac. ann. 14, 5. Mart. 1, 62, 3: wegen seiner Stille auch Lucrinum stagnum, Mart. 3, 20, 20, u. mollis Lucrinus, Mart. 6, 43, 5: berühmt durch vortreffliche Austern, s. Plin. 9, 168 sqq. – Dav.: a) Lucrīnus, a, um, lukrinisch, ostrea, Plin., conchylia, Hor., u. subst., Lucrīna, ōrum, n., Mart.: aber Lucrina tacita, die Gegend um den Lukriner See, Symm. epist. 1, 8. – b) Lucrīnēnsis, e, lukrinensisch, res (= Austern), Cic. ad Att. 4, 10, 1.

    lateinisch-deutsches > Lucrinus

  • 20 Nesis

    Nēsis, idis, Akk. idem u. ida, f. (Νησίς), kleine, aber äußerst fruchtbare Insel an der Ostküste des Sinus Puteolanus, dem Vorgebirge Misenum gerade östlich gegenüber, beliebter Sommeraufenthalt vornehmer Römer, noch j. Nisita, Cic. ad Att. 16, 1, 1 u. 16, 4, 1. Sen. ep. 53, 1. Lucan. 6, 90. Stat. silv. 3, 1, 148.

    lateinisch-deutsches > Nesis

См. также в других словарях:

  • Misēnum — (a. Geogr.), 1) Landspitze Campaniens, unweit Puteoli, schloß nordwestlich den Puteolanischen Meerbusen ein, noch j. Punta di Miseno; 2) Stadt bei dem Vor., entstand als Augustus die Bucht beim Vorgebirg M. in einen Hafen (Misēnus portus)… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Misenum — Capo Miseno mit Misenum an seinem Fuß und dem Strand von Miliscola (von lat. militum scola) Misenum (jetzt Miseno) war in der Antike der Name einer Halbinsel und einer Stadt am Nordrand des Golfs von Neapel. Der Name leitete sich nach antiker… …   Deutsch Wikipedia

  • Misenum — History According to mythology, Misenum was named after Misenus, a companion of Hector and trumpeter to Aeneas. Misenus is supposed to have drowned near here after a trumpet competition with the sea god Triton, as recounted in Virgil s Aeneid.In… …   Wikipedia

  • Misenum — Misène Misène (en latin : Misenum) est le site d’un ancien port de la région de Campanie dans le sud de l’Italie. Il est situé tout au bout de la partie ouest du golfe de Puteoli sur la mer Tyrrhénienne et se trouve, aujourd’hui, sur le… …   Wikipédia en Français

  • Misenum — ▪ ancient port, Italy       ancient port of Campania, Italy, located about 3 miles (5 km) south of Baiae at the west end of the Gulf of Puteoli (Pozzuoli). Virgil in the Aeneid says the town was named after Aeneas s trumpeter, Misenus, who was… …   Universalium

  • Misenum (Titularbistum) — Misenum (ital.: Miseno) auch Missene (Mysia) ist ein Titularbistum der römisch katholischen Kirche. Der Bischofssitz befand sich in der antiken Stadt Misenum auf der gleichnamigen Halbinsel in der Kirchenregion Kampanien. Titularbischöfe von… …   Deutsch Wikipedia

  • Misenum — geographical name ancient port & naval station S Italy at NW corner of Bay of Naples …   New Collegiate Dictionary

  • Vertrag von Misenum — Der Vertrag von Misenum wurde im Sommer 39 v. Chr. in der Spätphase der römischen Bürgerkriege geschlossen und regelte die Vorherrschaft im westlichen Mittelmeer sowie das Ende der Proskriptionen. Karte des Römischen Reiches nach dem Vertrag von… …   Deutsch Wikipedia

  • Pacte de Misenum — Le pacte de Misenum fut un traité qui mit fin au blocage de la péninsule italienne lors de la Révolte sicilienne. Historique Le pacte de Misenum fut signé en 39 av JC entre Sextus Pompée et les membres du Second triumvirat.Par ce traité les… …   Wikipédia en Français

  • Pact of Misenum — The Pact of Misenum was a treaty which ended the naval blockade of the Italian Peninsula during the Sicilian revolt. The pact was signed between Sextus Pompeius and the members of the Second Triumvirate …   Wikipedia

  • Мизенум — (Misenum, ныне Punta di Miseno или просто Miseno) мыс в Кампании к югу от древних Кум (Cumae), на берегу Неаполитанского залива, в 15 км на юго запад от Неаполя. Получил свое название, вероятно, от похороненного здесь, по преданию, спутника Энея… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»