Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Lučani

  • 1 Lucani

    Lūcānī, ōrum, m. (Λευκανοί), eine italische Völkerschaft in Unteritalien (s. Lūcānī), die Lukaner, Varro LL. 7, 39. Cic. Tusc. 1, 89. Liv. 8, 19, 1: u. meton. = das lukanische Gebiet, Caes. b. c. 1, 30, 4. Liv. 8, 17, 9 u.a. – Sing. Lūcānus kollektiv, Liv. 31, 7, 11. – Dav. a) Lūcānus, a, um, lukanisch, vinum, Varro: bos, Elefant, Varro LL. (vgl. unten Luca): montes, Liv.: nix, Hor. – subst., lūcāna, ae, f. (sc. hira) = lucanica (s. unten), Varro LL. 5, 111. – b) Lūcānia, ae, f., die Landschaft Lukanien in Unteritalien, durch die Flüsse Silarus u. Bradanus von Kampanien u. Apulien u. im Süden durch die Flüsse Laus u. Sybaris von Bruttium geschieden, Hor. sat. 2, 1, 38. Mela 2, 4, 2 u. 9 (2. § 59 u. 69). Plin. ep. 7, 3, 1. Flor. 1, 18, 2. Eutr. 9, 13 u. 27. Ampel. 28, 4. – c) Lūcānicus, a, um, lukanisch, subst., lūcānica, ae, f., Lukanerwurst, geräucherte Wurst, Cic. ep. 9, 16, 8. Edict. Diocl. 4, 15. Apic. 2, 56; 4, 181; 5, 194 u.a. Mart. 13, 35, 1: lucanicae bubulae (aus Rindfleisch), Edict. Diocl. 4, 16: Nbf. Plur. lūcānica, ōrum, n., Arnob. 2, 42. Stat. silv. 4, 9, 35: lūcānia, ōrum, n. Apic. 4, 133. Vgl. Charis. 94, 12 sqq., wo Lucanicus (sc. botulus), Lūcānica (sc. hira) u. Lucanicum (sc. farcimen). Vgl. auch Gloss. II, 379, 53 ›lucanicae, ἀλλάντια (Knoblauchwürste)‹. – d) Lūca, ae, m., aus Lukanien, bos Luca, lukanischer Ochse, d.i. Elefant (denn die Römer nannten die von ihnen zuerst in Lukanien gesehenen Elefanten, da sie ihren rechten Namen nicht kannten, »lukanische Ochsen«), Naev. bell. Pun. fr. 11. p. 19 V. Plaut. Cas. 846. Lucr. 5, 1300. Sil. 9, 572. Auson. epist. 15, 12; vgl. Varro LL. 7, 39 sq. Lact. de opif. dei 3, 18.

    lateinisch-deutsches > Lucani

  • 2 Lucani

    Lūcānī, ōrum, m. (Λευκανοί), eine italische Völkerschaft in Unteritalien (s. Lucania), die Lukaner, Varro LL. 7, 39. Cic. Tusc. 1, 89. Liv. 8, 19, 1: u. meton. = das lukanische Gebiet, Caes. b. c. 1, 30, 4. Liv. 8, 17, 9 u.a. – Sing. Lūcānus kollektiv, Liv. 31, 7, 11. – Dav. a) Lūcānus, a, um, lukanisch, vinum, Varro: bos, Elefant, Varro LL. (vgl. unten Luca): montes, Liv.: nix, Hor. – subst., lūcāna, ae, f. (sc. hira) = lucanica (s. unten), Varro LL. 5, 111. – b) Lūcānia, ae, f., die Landschaft Lukanien in Unteritalien, durch die Flüsse Silarus u. Bradanus von Kampanien u. Apulien u. im Süden durch die Flüsse Laus u. Sybaris von Bruttium geschieden, Hor. sat. 2, 1, 38. Mela 2, 4, 2 u. 9 (2. § 59 u. 69). Plin. ep. 7, 3, 1. Flor. 1, 18, 2. Eutr. 9, 13 u. 27. Ampel. 28, 4. – c) Lūcānicus, a, um, lukanisch, subst., lūcānica, ae, f., Lukanerwurst, geräucherte Wurst, Cic. ep. 9, 16, 8. Edict. Diocl. 4, 15. Apic. 2, 56; 4, 181; 5, 194 u.a. Mart. 13, 35, 1: lucanicae bubulae (aus Rindfleisch), Edict. Diocl. 4, 16: Nbf. Plur. lūcānica, ōrum, n., Arnob. 2, 42. Stat. silv. 4, 9, 35: lūcānia, ōrum, n. Apic. 4, 133. Vgl. Charis. 94, 12 sqq., wo Lucanicus (sc. botulus), Lūcānica (sc. hira) u. Lucanicum (sc. farcimen). Vgl. auch Gloss. II, 379, 53 ›lucanicae, ἀλλάντια (Knoblauchwürste)‹. – d) Lūca, ae, m., aus Lukanien, bos Luca, lukanischer Ochse, d.i.
    ————
    Elefant (denn die Römer nannten die von ihnen zuerst in Lukanien gesehenen Elefanten, da sie ihren rechten Namen nicht kannten, »lukanische Ochsen«), Naev. bell. Pun. fr. 11. p. 19 V. Plaut. Cas. 846. Lucr. 5, 1300. Sil. 9, 572. Auson. epist. 15, 12; vgl. Varro LL. 7, 39 sq. Lact. de opif. dei 3, 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Lucani

  • 3 Lucani

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucani

  • 4 Hyperolius lucani

    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA
    Ареал обитания: Африка

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Hyperolius lucani

  • 5 lucana

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > lucana

  • 6 Lucania

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucania

  • 7 lucanica

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > lucanica

  • 8 lucanicum

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > lucanicum

  • 9 Lucanicus

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucanicus

  • 10 lucanicus

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > lucanicus

  • 11 Lucanus

    Lūcāni, ōrum, m., a people in Lower Italy, Varr. L. L. 7, § 39 Müll.; Liv. 8, 19 and 25; 9, 20 et saep.— Transf., the territory inhabited by them, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 8, 17, 9; Juv. 8, 180.—Hence,
    A.
    Lūcānus, a, um, adj., Lucanian:

    ager,

    Cic. Phil. 13, 5, 12; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    montes,

    Liv. 8, 24:

    pascua,

    Hor. Epod. 1, 28:

    mare,

    Stat. S. 3, 2, 85:

    vinum,

    Varr. R. R. 1, 25; Plin. 14, 6, 8, § 69:

    legiones,

    Liv. 8, 24.— Subst.: Lūcānus, i, m., a surname of the poet M. Annaeus, of Corduba, nephew of Seneca the philosopher, and author of the poem Pharsalia. He was condemned to death by Nero for participating in the conspiracy of Piso, Quint. 10, 1, 90; Mart. 1, 62, 7; 14, 194; Tac. A. 15, 49; Suet. Ner. 36; Juv. 7, 79.—
    B.
    Lūcānĭa, ae, f., the district of Lucania, in Lower Italy, Mel. 2, 4, 2; 9; Hor. S. 2, 1, 38; Cic. Tusc. 1, 37, 89.—
    C.
    Lūcānĭcus, a, um, Lucanian; only as subst.: lūcānĭca, ae, f., a kind of meat sausage invented by the Lucanians:

    solebam antea delectari oleis et lucanicis tuis,

    Cic. Fam. 9, 16; Mart. 13, 35; Stat. S. 4, 9, 35. Called also lūcānĭcum and lūcānĭcus, Charis. p. 73 P.; and lūcāna, acc. to Varr. L. L. 5, § 111 Müll.—
    D.
    Lūca bōs, Lucanian cow, for elephant (because the Romans first saw this animal in Lucania, in the army of Pyrrhus), Varr. L. L. 7, 389, § 39 Müll.; Enn. ib.; Lucr. 5, 1302; 1339; Sil. 9, 573; Aus. Ep. 15, 12; Plin. 8, 6, 6, § 16.—Prov.: prius pariet locusta Lucam bovem, of an impossible thing, Enn. ap. Varr. L. L. 6, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucanus

  • 12 bos

    bōs, bovis, c. (βούς, Genet. βοός, dor. βῶς), I) das Rind, als m. = Ochse, Cyprius, Enn. fr.: opimus, Cic.: indomitus, Varr.: boves domiti indomitique, Liv.: boves perferi, Varr.: boves vetuli, novelli, Varr.: bos iratus, Petr.: Apis ille, sanctus Aegyptiorum bos, Cic.: bos arator, s. arātor: bos Luca, s. Lūcānī unter Lucani: bos auratus, Liv.: bovem caedere, Cato fr.: mugit bovis (= bos), Varr. fr. – als f. = Kuh, bos femina, Liv.: eximia, Liv.: torva, Ov.: formosa, Ov.: bos mirā specie, Liv.: boves meae, Verg.: boves incustoditae, Ov.: boves praegnantes, Varr. LL.: inde cum actae boves mugissent, Liv. – Sprichw., bos lassus fortius figit pedem (tritt schärfer auf), Hier. ep. 102, 2. Augustin, ep. 68, 2: clitellae bovi sunt impositae, s. clītellae. – Scherzh. für die aus Rindsleder geschnittene Peitsche, Plaut. asin. 34. – II) (nach dem Griech.) übtr., eine Art Seefische aus dem Geschlecht der Plattfische, Ov. u. Plin. – / Nom. bovis, Varr. sat. Men. 3. Petr. 62, 13; vgl. Varr. LL. 8, 74: Genet. Plur. gew. boum, in Handschrn. u. Ausgg. auch bovum (z B. Cic. de rep. 2, 16 M. Hier. ep. 52, 1 extr.; vgl. Wagner Orthogr. Verg. p. 419); bovom, Verg. georg. 3, 211 R.; bubum, Ulp. dig. 32, 1, 55 § 6 M.; altlat. boverum (zB. Cato r.r. 62; vgl. Varr. LL. 8, 74): Dat. u. Abl. Plur. gew. būbus, in sehr guten Hdschrn. auch bōbus (zB. Hor. carm. 3, 6, 43 Firm. Mat. de err. 5, 2 Halm). – bŭbus gemessen, Auson. app. ad epigr. XXVIII, 2. p. 260 Schenkl, wogegen Serv. Verg. ecl. 8, 86.

    lateinisch-deutsches > bos

  • 13 excludo

    ex-clūdo, clūsī, clūsum, ere [ claudo ]
    1) исключать, выгонять ( aliquem foras Pl); отказывать ( aliquem a domo sua C); не допускать ( aliquem ab hereditate C); удалять
    e. aliquem moenibus C — удалить кого-л. из стен (черты) города
    3)
    а) удерживать, мешать, препятствовать
    e. aliquem Pt — запереть за кем-л. дверь ( чтобы не допустить его возвращения)
    б) предотвращать, делать невозможным (vitia, actiones C); pass. excludi не иметь возможности ( excludi anni tempore a navigatione Cs)
    tempore exclusus Cs — будучи стеснён во времени, за недостатком времени
    4) отделять (Euphrates excludit Armeniam a Cappadocia PM)
    6) выставлять наружу, оставлять непокрытым (caput pallio Pt; aures Sen)
    7) заканчивать, служить заключением (excludit volumen Genethliacon Lucani St)
    8) выбивать вышибать (oculumalicui Pl— v. l.); вынимать, извлекать ( gemmam inclusam auro alieno Dig)

    Латинско-русский словарь > excludo

  • 14 dedo

    dē-do, didī, ditum, ere, hingeben = zu jmds. Verfügung, in jmds. Besitz oder Gewalt übergeben, I) eig.: a) auf dem Wege der Übergabe, Auslieferung, Preisgebung = überantworten, überliefern, ausliefern, preisgeben, ancillas, Ter.: auctores belli, Liv., auctores discordiae, Curt.: Vercingetorigem, Caes.: Hannibalem concitorem belli, Eutr.: verens, ne dederetur (v. Hannibal), Nep.: senatum paenituit dediti principis, die Auslieferung des usw., Liv. – eodem tempore Ti. Numicius Q. Maelius, qui tum tribuni plebis erant, quod eorum auctoritate pax erat facta, dediti sunt, ut pax Samnitium repudiaretur, Cic. – mit dopp. Acc., multos mortales obsides (als G.), Sall. – mit in u. Akk., in pistrinum usque ad necem, Ter.: eos pueros in potestatem, Liv. – m. Dat wem? dedita haec mihi est habitatio, das ist meine mir eigene Wohnung, Plaut.: si ego iniuste impieque illos homines illasque res dedier mihi exposco, tum etc., Formul. vet. bei Liv.: eius rei auctores affinesque Achaeis, Liv.: noxios exposcentibus hostibus, Liv.: alci infamem iuvencum, Hor.: quem reum sententiis iudicum tradidisset, eum telis militum dedere, Cic. – m. dopp. Acc., alqm trucidandum populo Romano, Liv.: alqm vinctum od. nudum hostibus, Cic. u. Vell. – m. ad od. in u. Akk. od. durch bl. Dat. wozu? alqm ad necem (Ggstz. alqm servare), Liv.: alqm alci ad supplicium, Caes. u. Liv.: alqm hostibus in cruciatum, Caes.: alqm alci noxae, Ov., Sen. u.a.: alqm neci, Ov., alqm neci, ne prodigus sit, Verg. – b) auf dem Wege der Unterwerfung übergeben, überantworten, unterwerfen, urbem, agros, aras, focos seque, Formul. vet. bei Liv.: Cirtam, Liv.: regnum, Sall.: manus (bildl. = sich ergeben, sich fügen), Lucr. 2, 1043. – m. in u. Akk., populum Campanum urbemque Capuam, agros, delubra deûm, divina humanaque omnia in vestram, patres conscripti, populique Romani dicionem dedimus, Liv. – bes. dedere se u. im Passiv dedi medial = sich ergeben, kapitulieren, se dedere, Caes., Liv. u.a.: sese dedere sine fraude, Caes.: se suaque omnia dediderunt sine mora, Caes.: bellum se cum iis, ni dederentur, gesturum, Liv.: Helorumque atqus Herbesum dedentibus ipsis (indem sich dieselben Städte selbst ergaben) recipit, Liv. 24, 35, 1: u. Partiz. Perf., si statim deditus (als einer, der sich sogleich ergeben) traherer, Tac.: u. Plur. subst., dediti, die sich ergeben haben, die Unterworfenen, Caes.; auch verb. dediti victique, Liv. u.a. – m. Dat. wem? dedere se populo Romano, Caes., od. se hostibus, Liv., od. velut hostibus se praetoribus, Sall.: se suaque omnia od. se atque oppidum Caesari, Caes.: omnes unius huius se imperio ac potestati, Cic. – m. in u. Akk., se in arbitrium dicionemque populi Romani, Liv.: se, urbem et liberos in dicionem atque in arbitrium Thebano poplo, Plaut.: se prius in fidem quam in potestatem populi Romani, Liv. – m. ad u. Akk., ad Quintum Fulvium Hirpini et Lucani et Volcientes dediderunt sese, Liv. 27, 15, 2.

    II) übtr.: a) hingeben, übergeben, widmen, weihen, im üblen Sinne = preisgeben, in die Hände liefern, opfern, gew. m. Dat. wem? Davo istuc iam negotii, Ter.: membra molli somno, Lucr.: aures suas poëtis, sein Ohr leihen, Cic.: animum sacris, Liv.: cum bonis famā fortunisque omnibus alcis cupiditati crudelitatique dedi, Cic.: filiam suā manu occīdere potius, quam ea Ap. Claudii libidini dederetur, Cic.: ded. alqm omnibus periculis, Cic. fr.: collegam liberto, Tac. – bes. oft dedere se, sich hingeben, sich ergeben, sich unterwerfen, sich fügen, im üblen Sinne = einer Sache frönen, se alci, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 63. Wagner Ter. heaut. 681): se amicitiae eorum, Caes.: se patrum auctoritati, Liv.: se desidiae aut maestitiae potius quam litteris, Cic.: se non otiosis disputationibus, sed administrationibus rei publicae, Quint.: se doctrinae, Cic., penitus se doctrinae, Lact. (s. Bünem. Lact. 1, 1. § 1): se duritiae (strengen Lebensart), Nep.: se litteris, Cic.: se altioribus studiis artibusque, Plin. ep.: se ei studio, Cic.: se lamentis muliebriter lacrimisque, Cic.: se voluptatibus, Cic. – mit dopp. Acc., se totum ab adulescentia Catoni, Cic.: se totum patriae od. rei publicae, Cic. u. Nep.: se totum aegritudini, Cic. – m. pro u. Abl., voveo dedoque me pro re publica, Sall. hist. fr. 2, 50 (41), 10. – b) in der Verbindung deditā operā ( selten operā deditā), mit Fleiß, geflissentlich, absichtlich, quasi deditā operā quae ego volo tu non vis, Naev. com. fr.: deinde aliquid deditā operā controversiae concinno, Afran. com. fr.: nam ego deditā operā huc ad te venio, Plaut.: deditā operā passim ad illecebras propulsa pecora, Liv.: itaque epistulam misi deditā operā (durch einen Expressen), Cic.: ne nos id, quod faciemus, operā deditā facere videamur, Cic. – / Parag. Infin. Präs. Pass. dedier, Formula vetus bei Liv. 1, 32, 7.

    lateinisch-deutsches > dedo

  • 15 hemistichium

    hēmistichium, iī, n. (ἡμιστίχιον), ein halber Vers, Schol. Gronov. in Cic. II. Verr. 1, 46. p. 403, 7 B. Mar. Victorin. art. gramm. 1, 13, 3. p. 54, 8 K. (wahrsch. unecht). Suet. vit. Lucani p. 51. 8 R.

    lateinisch-deutsches > hemistichium

  • 16 praetermitto

    praeter-mitto, mīsī, missum, ere, I) vorbei (gehen) lassen, A) eig.: neminem, Cic. ep. 11, 21, 1. – B) übtr.: 1) eine Zeit, Gelegenheit usw. vorbeilassen, vorübergehen lassen, diem, Cic.: occasionem, Liv.: nonnullas eiusmodi occasiones, Caes.: nullam occasionem profectionis, Auct. b. Afr. (u. so ad oppidum recuperandum occasionem non praetermittere, Auct. b. Hisp.). – 2) unterlassen, gratulationem, Cic.: scelus, Cic.: defensionem, Cic.: nullum genus quaestus, Auct. b. Alex. – m. folg. Infin., Cic. II. Verr. 1, 86. Caes. b. c. 2, 39, 3. Nep. Cim. 4, 3. – non od. nihil pr. m. folg. quin, Cic. ad Q. fr. 3, 3, 1; Phil. 2, 23; od. nihil pr. m. folg. quo minus u. Konj., Cic. de legg. 1, 56. – 3) im Reden u. Schreiben, weglassen, übergehen, unberührt lassen, übersehen, verba, Cic.: tantam rem neglegenter, Liv.: accĭdit, quod dignum memoriā visum non praetereundum existimavimus, Caes.: nec utique originem urbis, quae est caput totius orbis, silentio praetermittat, Iustin. 43, 1, 2: minime vero assentior iis, qui negant locum a Panaetio praetermissum (übersehen), sed consulto relictum esse (beiseite gelassen worden sei), Cic. de off. 3, 9 (u. so öster relinquere im Ggstz. zu praetermittere, s. Benecke u. Halm Cic. Cat. 3, 18). – m. folg. Infin., commemorare non praetermittit, Augustin. de civ. dei 1, 5. – m. folg. Fragesatz, non arbitror esse praetermittendum, quemadmodum exercitus utriusque fuerint in aciem instructi, Auct. b. Afr. 59, 1. – m. de u. Abl., non videtur esse praetermittendum de virtute militis veterani V. legionis, Auct. b. Afr. 84, 1: sed de Aventino monte praetermittendum non putavi, Gell. 13, 14, 7. – 4) ungestraft hingehen lassen, nicht ahnden, nachsehen, vitia, Lucr.: eādem neglegentiā deorum praetermissum (sc. ius gentium violatum), Liv.: absol., do, praetermitto, habe Nachsicht, Ter. – II) hinüberlassen, -bringen, an facili te praetermiserit undā Lucani rabida ora maris, Stat. silv. 3, 2, 84.

    lateinisch-deutsches > praetermitto

  • 17 bos

    bōs, bovis, c. (βούς, Genet. βοός, dor. βῶς), I) das Rind, als m. = Ochse, Cyprius, Enn. fr.: opimus, Cic.: indomitus, Varr.: boves domiti indomitique, Liv.: boves perferi, Varr.: boves vetuli, novelli, Varr.: bos iratus, Petr.: Apis ille, sanctus Aegyptiorum bos, Cic.: bos arator, s. arator: bos Luca, s. Luca unter Lucani: bos auratus, Liv.: bovem caedere, Cato fr.: mugit bovis (= bos), Varr. fr. – als f. = Kuh, bos femina, Liv.: eximia, Liv.: torva, Ov.: formosa, Ov.: bos mirā specie, Liv.: boves meae, Verg.: boves incustoditae, Ov.: boves praegnantes, Varr. LL.: inde cum actae boves mugissent, Liv. – Sprichw., bos lassus fortius figit pedem (tritt schärfer auf), Hier. ep. 102, 2. Augustin, ep. 68, 2: clitellae bovi sunt impositae, s. clitellae. – Scherzh. für die aus Rindsleder geschnittene Peitsche, Plaut. asin. 34. – II) (nach dem Griech.) übtr., eine Art Seefische aus dem Geschlecht der Plattfische, Ov. u. Plin. – Nom. bovis, Varr. sat. Men. 3. Petr. 62, 13; vgl. Varr. LL. 8, 74: Genet. Plur. gew. boum, in Handschrn. u. Ausgg. auch bovum (z B. Cic. de rep. 2, 16 M. Hier. ep. 52, 1 extr.; vgl. Wagner Orthogr. Verg. p. 419); bovom, Verg. georg. 3, 211 R.; bubum, Ulp. dig. 32, 1, 55 § 6 M.; altlat. boverum (zB. Cato r.r. 62; vgl. Varr. LL. 8, 74): Dat. u. Abl. Plur. gew. būbus, in sehr guten Hdschrn. auch bōbus (zB. Hor. carm. 3,
    ————
    6, 43 Firm. Mat. de err. 5, 2 Halm). – bŭbus gemessen, Auson. app. ad epigr. XXVIII, 2. p. 260 Schenkl, wogegen Serv. Verg. ecl. 8, 86.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > bos

  • 18 dedo

    dē-do, didī, ditum, ere, hingeben = zu jmds. Verfügung, in jmds. Besitz oder Gewalt übergeben, I) eig.: a) auf dem Wege der Übergabe, Auslieferung, Preisgebung = überantworten, überliefern, ausliefern, preisgeben, ancillas, Ter.: auctores belli, Liv., auctores discordiae, Curt.: Vercingetorigem, Caes.: Hannibalem concitorem belli, Eutr.: verens, ne dederetur (v. Hannibal), Nep.: senatum paenituit dediti principis, die Auslieferung des usw., Liv. – eodem tempore Ti. Numicius Q. Maelius, qui tum tribuni plebis erant, quod eorum auctoritate pax erat facta, dediti sunt, ut pax Samnitium repudiaretur, Cic. – mit dopp. Acc., multos mortales obsides (als G.), Sall. – mit in u. Akk., in pistrinum usque ad necem, Ter.: eos pueros in potestatem, Liv. – m. Dat wem? dedita haec mihi est habitatio, das ist meine mir eigene Wohnung, Plaut.: si ego iniuste impieque illos homines illasque res dedier mihi exposco, tum etc., Formul. vet. bei Liv.: eius rei auctores affinesque Achaeis, Liv.: noxios exposcentibus hostibus, Liv.: alci infamem iuvencum, Hor.: quem reum sententiis iudicum tradidisset, eum telis militum dedere, Cic. – m. dopp. Acc., alqm trucidandum populo Romano, Liv.: alqm vinctum od. nudum hostibus, Cic. u. Vell. – m. ad od. in u. Akk. od. durch bl. Dat. wozu? alqm ad necem (Ggstz. alqm servare), Liv.: alqm alci ad supplicium,
    ————
    Caes. u. Liv.: alqm hostibus in cruciatum, Caes.: alqm alci noxae, Ov., Sen. u.a.: alqm neci, Ov., alqm neci, ne prodigus sit, Verg. – b) auf dem Wege der Unterwerfung übergeben, überantworten, unterwerfen, urbem, agros, aras, focos seque, Formul. vet. bei Liv.: Cirtam, Liv.: regnum, Sall.: manus (bildl. = sich ergeben, sich fügen), Lucr. 2, 1043. – m. in u. Akk., populum Campanum urbemque Capuam, agros, delubra deûm, divina humanaque omnia in vestram, patres conscripti, populique Romani dicionem dedimus, Liv. – bes. dedere se u. im Passiv dedi medial = sich ergeben, kapitulieren, se dedere, Caes., Liv. u.a.: sese dedere sine fraude, Caes.: se suaque omnia dediderunt sine mora, Caes.: bellum se cum iis, ni dederentur, gesturum, Liv.: Helorumque atqus Herbesum dedentibus ipsis (indem sich dieselben Städte selbst ergaben) recipit, Liv. 24, 35, 1: u. Partiz. Perf., si statim deditus (als einer, der sich sogleich ergeben) traherer, Tac.: u. Plur. subst., dediti, die sich ergeben haben, die Unterworfenen, Caes.; auch verb. dediti victique, Liv. u.a. – m. Dat. wem? dedere se populo Romano, Caes., od. se hostibus, Liv., od. velut hostibus se praetoribus, Sall.: se suaque omnia od. se atque oppidum Caesari, Caes.: omnes unius huius se imperio ac potestati, Cic. – m. in u. Akk., se in arbitrium dicionemque populi Romani, Liv.: se, urbem et liberos in dicionem atque in arbitrium The-
    ————
    bano poplo, Plaut.: se prius in fidem quam in potestatem populi Romani, Liv. – m. ad u. Akk., ad Quintum Fulvium Hirpini et Lucani et Volcientes dediderunt sese, Liv. 27, 15, 2.
    II) übtr.: a) hingeben, übergeben, widmen, weihen, im üblen Sinne = preisgeben, in die Hände liefern, opfern, gew. m. Dat. wem? Davo istuc iam negotii, Ter.: membra molli somno, Lucr.: aures suas poëtis, sein Ohr leihen, Cic.: animum sacris, Liv.: cum bonis famā fortunisque omnibus alcis cupiditati crudelitatique dedi, Cic.: filiam suā manu occīdere potius, quam ea Ap. Claudii libidini dederetur, Cic.: ded. alqm omnibus periculis, Cic. fr.: collegam liberto, Tac. – bes. oft dedere se, sich hingeben, sich ergeben, sich unterwerfen, sich fügen, im üblen Sinne = einer Sache frönen, se alci, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 63. Wagner Ter. heaut. 681): se amicitiae eorum, Caes.: se patrum auctoritati, Liv.: se desidiae aut maestitiae potius quam litteris, Cic.: se non otiosis disputationibus, sed administrationibus rei publicae, Quint.: se doctrinae, Cic., penitus se doctrinae, Lact. (s. Bünem. Lact. 1, 1. § 1): se duritiae (strengen Lebensart), Nep.: se litteris, Cic.: se altioribus studiis artibusque, Plin. ep.: se ei studio, Cic.: se lamentis muliebriter lacrimisque, Cic.: se voluptatibus, Cic. – mit dopp. Acc., se totum ab adulescentia Catoni, Cic.: se totum patriae od. rei publicae, Cic. u.
    ————
    Nep.: se totum aegritudini, Cic. – m. pro u. Abl., voveo dedoque me pro re publica, Sall. hist. fr. 2, 50 (41), 10. – b) in der Verbindung deditā operā ( selten operā deditā), mit Fleiß, geflissentlich, absichtlich, quasi deditā operā quae ego volo tu non vis, Naev. com. fr.: deinde aliquid deditā operā controversiae concinno, Afran. com. fr.: nam ego deditā operā huc ad te venio, Plaut.: deditā operā passim ad illecebras propulsa pecora, Liv.: itaque epistulam misi deditā operā (durch einen Expressen), Cic.: ne nos id, quod faciemus, operā deditā facere videamur, Cic. – Parag. Infin. Präs. Pass. dedier, Formula vetus bei Liv. 1, 32, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dedo

  • 19 hemistichium

    hēmistichium, iī, n. (ἡμιστίχιον), ein halber Vers, Schol. Gronov. in Cic. II. Verr. 1, 46. p. 403, 7 B. Mar. Victorin. art. gramm. 1, 13, 3. p. 54, 8 K. (wahrsch. unecht). Suet. vit. Lucani p. 51. 8 R.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hemistichium

  • 20 Luca

    1. Lūca, ae, f., eine Stadt in Etrurien, j. Lucca, Cic. ep. 1, 9, 9. Liv. 21, 59, 10. – Dav. Lūcensis, e, lucensisch, municipium, Lukka, Cic.: doctus Lucensis, Mart.
    ————————
    2. Lūca, s. Lucani no. d.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Luca

См. также в других словарях:

  • Lučani — Лучани Héraldique …   Wikipédia en Français

  • Lucani — Lučani Lučani Лучани [[Image:|100px|center|Blason]] [[Image:|100px|center|Drapaeau]] Héraldique Drapeau …   Wikipédia en Français

  • LUCANI — pop. Italiae a Samnitibus oriundi, alii habent a Brutiis, Duce Luco, hoc profecti, secundum mare extensi, Silato fluv. a Picentinis, Lao a Brutiisdirempti. Plin. l. 3. c. 5. Dionys. v. 362. Ε῎νθα δὲ Λευκανοὶ καὶ Βρέντιοι ἄνδρες ἔασι, Τοςςάτιον… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Lučani — Infobox Serbia municipality native name = Лучани|official name=Lučani image shield = district = Moravica mayor = Slobodan Jolović area km2 = 454 population total = 4309 | mpop=26614 latd = 43| latm = 52|longd = 20| longm = 08 postal code = 32240… …   Wikipedia

  • Lucani — Original name in latin Luani Name in other language Lucanai, Lucani, Luchani, Luanai, Luani, lwchany, ruchani, Лучани State code RS Continent/City Europe/Belgrade longitude 43.86083 latitude 20.13806 altitude 310 Population 0 Date 2012 04 15 …   Cities with a population over 1000 database

  • Lučani — Sp Lùčanai Ap Лучани/Lučani L Serbija …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

  • Lučani (selo) — Лучани (село) Administration Pays  Serbi …   Wikipédia en Français

  • Lucani (selo) — Lučani (selo) Lučani (selo) Лучани (село) [[Image:|100px|center|Blason]] [[Image:|100px|center|Drapaeau]] Héraldique Drapeau …   Wikipédia en Français

  • Lucani (disambiguation) — Lucani may refer to:* Lučani, a town in Serbia * Lucani (ancient people), an ancient people of Italy …   Wikipedia

  • Lucani (ancient people) — The Lucani ( Lucanians ) were an ancient people of Italy who spoke an Oscan language, a member of the Italic languages. ocietyStrabo reported that they had a democratic constitution, save in time of war, when a dictator was chosen from among the… …   Wikipedia

  • LUCANI — Lucaniam, Lucanius …   Abbreviations in Latin Inscriptions

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»