-
1 Ion
2. Īon, ōnis, f., s. Io.————————3. Iōn, s. Iones. -
2 ion [1]
1. ion, iī, n. (ἴον), I) das blaue Veilchen, Plin. 21, 64: Plur., Plin. 21, 27. – II) meton., ein uns unbekannter Edelstein von veilchenblauer Farbe, der Veilchenstein, Plin. 37, 170.
-
3 Ion [2]
2. Īon, ōnis, f., s. 2. Īo.
-
4 Ion [3]
3. Iōn, s. Iōnes.
-
5 ion
1. ion, iī, n. (ἴον), I) das blaue Veilchen, Plin. 21, 64: Plur., Plin. 21, 27. – II) meton., ein uns unbekannter Edelstein von veilchenblauer Farbe, der Veilchenstein, Plin. 37, 170. -
6 Io [2]
2. Īo, ūs, u. Īo (Īon), ōnis, f. (Ἰώ), Tochter des argivischen Königs Inachus, Geliebte Jupiters, von Iuno aus Eifersucht in eine Kuh verwandelt und dem hundertäugigen Argus zur Bewachung übergeben. Nach vielen Verfolgungen erhielt sie in Ägypten ihre Gestalt wieder, gebar dort den Epaphus u. wurde mit der Göttin Isis (Gemahlin des Osiris, s. Īsis) identifiziert, s. Ov. met. 1, 588 sqq. Hyg. fab. 145. – Nom. Io, Prop. 2, 28, 17: Ion, Ov. am. 2, 2, 45. Ov. Ib. 620 R. – Genet. Ius, Nemes. cyn. 31. – Dat. Ioni, Acc. tr. 386. Plaut. aul. 556. – Akk. Io, Ov. art. am. 1, 323: Ionem, Serv. Verg. georg. 3, 153. – Vok. Io, Prop. 2, 33, 7. – Abl. Io, Prop. 2, 30, 29.
-
7 Io
2. Īo, ūs, u. Īo (Īon), ōnis, f. (Ἰώ), Tochter des argivischen Königs Inachus, Geliebte Jupiters, von Iuno aus Eifersucht in eine Kuh verwandelt und dem hundertäugigen Argus zur Bewachung übergeben. Nach vielen Verfolgungen erhielt sie in Ägypten ihre Gestalt wieder, gebar dort den Epaphus u. wurde mit der Göttin Isis (Gemahlin des Osiris, s. Isis) identifiziert, s. Ov. met. 1, 588 sqq. Hyg. fab. 145. – Nom. Io, Prop. 2, 28, 17: Ion, Ov. am. 2, 2, 45. Ov. Ib. 620 R. – Genet. Ius, Nemes. cyn. 31. – Dat. Ioni, Acc. tr. 386. Plaut. aul. 556. – Akk. Io, Ov. art. am. 1, 323: Ionem, Serv. Verg. georg. 3, 153. – Vok. Io, Prop. 2, 33, 7. – Abl. Io, Prop. 2, 30, 29. -
8 Adramytteum
Adramyttēum, ī, n. (Ἀδραμύττειον) u. Adramyttion, ī, n. (Ἀδραμύττιον) u. Adramyttēos, ī, f., Küstenstadt in Mysien, nicht weit vom Fuße des Ida, j. Adramiti od. Edremit, Form -eum, Liv. 37, 19, 7: Form -ion, Mel. 1, 18, 2 (Parthey); Frick 1 § 91 Adrymetion). Cic. Flacc. 68 (Kayser Adramytii): Form -eos, Plin. 5, 122. – Dav. Adramyttēnus, ī, m. (Ἀδραμυττηνός), aus Adramytteum, der Adramyttener, Cic. Flacc. 31 (Müller Adramytenus): A. Xenocles, Cic. Brut. 316.
-
9 antelucanus
antelūcānus, a, um (ante u. lux), vor Tagesanbruch, bis vor Tagesanbruch (bis zum frühen Morgen) sich hinziehend, tempora, Varr. u. Col.: tempus, Cic.: ambulatio, Cic.: cena, industria, Cic.: horae, Cels.: cantus gallorum, Apul.: flatus, ganz frühe Morgenluft, Sen.: aurae, Plin.: lucubratio (Ggstz. vespertina luc.), Col. u. Plin. – subst. antelūcānum, ī, n., der Tagesanbruch, Sen. ep. 122, 1. – Adv. antelūcānum u. antelūcānō, vor Tagesanbruch, am frühen Morgen, Form -um, Macr. sat. 1, 17, 41: Form -o, Itala Ion. 4, 7 (frgm. Weing. p. 83 R.).
-
10 apsis
apsis (absis, hapsis), sīdis, Acc. sīda, Acc. plur. sīdas, f. (ἅψις, ion. ἄψις), I) t. t. der Mathematik, der Bogen = das Segment eines Kreises, cubiculum in hapsida curvatum, ein Zimmer von elliptischer Form, Plin. ep. 2, 17, 8: plutei dicuntur, qui in similitudinem absidis contexuntur, Veget. mil. 4, 15. – meton., das Rundteil, der Chor der Kirchen, Eccl. – II) t. t. der Astronomie, apsides, die Bahn, die ein Planet durch seine Bewegung beschreibt, Plin. 2, 63 sqq.: summa apsis, die Sonnennähe od. Erdferne des Planeten (griech. ἀπόγειον), ibid.: coniunctura apsidum, der Punkt, wo ein Planet die Bahn des andern durchschneidet, der Knoten, ibid. – III) eine länglichrunde, tiefe Schale, eine Schüssel, argenteae apsides, Ulp. dig. 34, 2. 19. § 6; 34, 2, 32. § 1. – / Spät. Nbf. absida, ae, f., Augustin. ep. 23, 3. Paul. Nol. ep. 12. ad Sev. no. 17. Fulg. serm. 10. Greg. Tur. de glor. conf. 96. Schopen, Unedierte Scholien zu Iuven. 3. p. 11, 13; vgl. Isid. 15, 8, 7.
-
11 attagus
attāgus, ī, m. (ion. ἄττηγος) = hircus, Arnob. 5, 6.
-
12 cymatium
cȳmatium od. - ion, iī, n. (κυμάτιον, eine kleine Welle), t. t. der Baukunst, a) die Wulst der ionischen Säule, Vitr. 3, 5, 7 (3, 3, 12); 4, 1, 7. – b) die Kehlleiste, der Kehlstoß, rein lat. unda, Vitr. 4, 3, 6. Tert. de idol. 8: c. epistylii, Vitr. 3, 5, 10 (3, 3, 15): c. Doricum, Vitr. 4, 3, 8; 4, 6, 2: c. Lesbium, Vitr. 4, 6, 2. – / Form cumatium, Corp. inscr. Lat. 10, 1781.
-
13 deglut(t)io
dē-glut(t)io, īvī, īre, hinabschlucken, hinabschlingen, verschlingen, hunc cibum, Fronto ad amic. 1, 12. p. 182, 7 N.: saxum infantis ementiti, Tert. ad nat. 2, 12: alqm, v. einem Fische, Vulg. Ion. 2, 1. Alcim. Avit. 4, 364; v. der Erde, Vulg. num. 16, 30 u. 34: mit dopp. Acc., alqm vivum, Vulg. psalm. 123, 3. – übtr., hinterschlucken = geduldig hinnehmen, ertragen, mortem, Vulg. 1. Petr. 2, 23: nec degluttiebam quod acceperam, Boëth. c. Eut. praef. 32: quorum sapientia degluttita videbatur, Cassiod. in psalm. 106, 29.
-
14 Delos
Dēlos, ī, Akk. on u. um, f. (Δηλος), die kleine Insel Delos im Ägäischen Meere, eine der Zykladen, Geburtsort Apollos u. der Diana, Hauptsitz des Apollokultus und eines der berühmtesten Orakel, j. Dili, Cic. de imp. Pomp. 55. Cic. II. Verr. 1, 46 sqq. Lucil. 123. Verg. georg. 3, 6. Prop. 4, 6, 27. – Dav.: A) Dēlius, a, um (Δήλιος), delisch, tellus, Delos, Ov.: Apollo, Cic. u. Arnob.: derselbe auch D. vates, Verg., u. bl. Delius (Vok. Delie), Ov.: dah. folia D., der Lorbeer, Hor.: antra, das Orakel, Stat.: furta, die geheimen Liebschaften Apollos, Stat.: sacerdos, Mopsus, der Sohn Apollos, Val. Flacc. – D. dea, Diana, Hor.: D. virgo triformis (s. d.), Corp. inscr. Lat. 2, 2660. – subst., a) Dēlia, ae, f., α) Diana, Verg. u. Ov. – β) Name einer Geliebten, Tibull. u. Verg. – b) Dēlium (ion), iī, n. (Δήλιον), kleine Stadt im Gebiete von Tanagra in Böotien mit einem (in Gestalt des delischen erbauten) großen Tempel Apollos, j. Delis, Cic. de div. 1, 123. Liv. 31, 45, 6 u. 8. – B) Dēliacus, a, um (Δηλιακος), delisch, aes (gleich dem korinthischen berühmt), Plin.: dah. vasa, supellex, Cic.: subst. Dēliaca, ōrum, n. (sc. vasa), Vasen von del. Bronze, Lampr. – Auch waren die Delier durch die Zucht u. das Mästen von Hühnern u. das dabei angewandte Kapaunen der Hähne berühmt, Varro, Cic. u.a.: dah. gallinarius D., ein delischer Hühnerwärter, -mäster, Cic.; u. Deliaci manu recisi, d.i. kastriert, Petron. 23, 3. – C) Dēliadae, ārum, die Abkömmlinge von Delos, die Deliaden, v. Apollo u. der Diana, Manil. bei Varro LL. 7, 16 (die Hdschrn. Deli).
-
15 Hadrianus [2]
2. Hadriānus, ī, m., vollst. P. Aelius Hadrianus, geb. 76 n. Chr., röm. Kaiser von 117 bis 138 n. Chr., Spart. Hadr. 1 sqq. Eutr. 8, 5 sqq. Aur. Vict. de Caes. 14. – Dav. A) Hadriānālis, e, zu Hadrian gehörig, Hadrian-, sodalis, Corp. inscr. Lat. 14, 3610. – B) Hadriānia, iōn, n., das zu Ehren Hadrians (zu Ephesus) gefeierte Fest, die Hadriansfeier, Corp. inscr. Lat. 3, 296 u. 297.
-
16 Iones
Iōnes, um, Akk. as, m. (Ἴωνες), die Jonier, urspr. einer der vier Hauptstämme der Griechen, der nach dem trojan. Kriege großenteils nach der Küste von Kleinasien auswanderte u. dort Kolonien gründete, deren Bewohner nun vorzugsweise Jonier genannt wurden, Cic. Flacc. 64. Liv. 38, 13, 7. Vitr. 4, 1, 4. Claud. in Eutr. 2, 239. – Dav.: A) Iōn, ōnis, ionisch, pes (Versfuß), Ter. Maur. 2047, 2877 u. 2882. – B) Iōniacus, a, um (Ἰωνιακός), ionisch, Ov. – C) Iōnicus, a, um (Ἰωνικός), ionisch, motus, Tänze, Hor.: capituli, Vitr. – Adv. Iōnicē, ionisch, Gell. – D) Iōnis, idis, f. (Ἰωνίς), ionisch, subst., die Jonierin, Sen. poët. u. Avien. – E) Iōnius, a, um (Ἰώνιος; episch Ἰόνιος, dah. bei lat. Dicht. immer Īŏnius gemessen), ionisch, Plin. – mare Ionium, das Meer zwischen Italien, Sizilien u. Griechenland, Liv. u.a.: dass. aequor Ionium, Lucr. u. Ov.: sinus Ionius, Hor. u. Serv.: dass. bl. Ionium, iī, n., Verg. u. Sen. (aber Val. Flacc. 1, 24 = das Ägäische Meer). – subst. a) Iōnia, ae, f. (Ἰωνία), eine Landschaft in Kleinasien zwischen Karien u. Äolis, Liv. u.a. – b) Iōniī, iōrum, m., die Jonier, Iustin. 2, 5, 13; 5, 2, 9.
-
17 Parmenio
Parmenio u. Parmeniōn, ōnis, m. (Παρμενίων), ein vornehmer Mazedonier, Vertrauter u. Feldherr Philipps und Alexanders d. Gr., Form -io, Iustin. 12, 1, 3. Iul. Val. 2, 8 ed. Paris.: Form -ion, Curt. 7, 2 (8), 23 sqq. Val. Max. 6, 4. ext. 3. Iustin. 12, 5, 3: Akk. Parmeniona, Curt. 3, 13 (33), 2 u. 5, 6 (21), 11. Iustin. 11, 10, 4. Iul. Val. 3, 27 (17).
-
18 Pelion
Pēlion, iī, n. (Πήλιον) u. Pēlius, iī, m., ein Berg in Thessalien, Fortsetzung des Ötagebirges, j. Petras, Form -ion, Mela 2, 3, 2 (2. § 36). Ov. met. 12, 513: Form -ius, Plin. 4, 30: mons Pelius, Cic. de fato 35. – Dav.: A) Pēliacus, a, um (Πηλιακός), pelisch, des od. vom Pelion, vertex, Catull.: montes, Val. Flacc.: apex, Ov.: trabs, das Schiff Argo (weil dessen Holz auf dem Pelion gehauen war), Prop.: u. so carina, Val. Flacc.: ferner cuspis, des Achilles (griech. Πηλιακον δόρυ), Ov.: axis, der Wagen des Achilles, Sen. poët. – B) Pēlias, adis, f., vom Pelion, pelisch, hasta, Ov.: arbor, Ov. – C) Pēlius, a, um, pelisch, nemus, Enn. fr. scen. 246. Phaedr. 4, 7, 6.
-
19 phalangium
phalangium od. - ion, iī, n. (φαλάγγιον), I) eine Art giftiger Spinnen, Cels. 5, 27, 9. Plin. 11, 79 u. 85 u.a. – Nbf. phalangius, Veget. mul. 5, 76, 1 u. 78, 1. Isid. orig. 14, 6, 16. – Nbf. phalangio, Pelagon. veterin. 20 (282 Ihm). – II) eine Pflanze = phalangitis, Plin. 27, 124.
-
20 sacomarius
sācōmārius, a, um (sacoma), zum Gewichte (Gegengewichte) dienend, cucurbitae, Hieron. in Ion. 4, 6. – subst., a) sācōmārius, iī, m., der Wiegemeister, Corp. inscr. Lat. 10, 1930 = 12, 1623. – b) sācōmārium, iī, n., die öffentliche Wage, Gewichtkammer, Corp. inscr. Lat. 14, 309.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Ion — Ion … Deutsch Wörterbuch
ion — ion·i·cism; ion·i·cize; ion·iza·tion; ion·o·gen; ion·o·gen·ic; ion·og·ra·phy; ion·o·pho·re·sis; ion·o·sphere; ion·oxalis; ion·to·pho·re·sis; man·dil·ion; meth·ion·ic; min·ion·ette; noc·to·vis·ion; opin·ion·able; opin·ion·al; opin·ion·at·ed;… … English syllables
ion — [ jɔ̃ ] n. m. • 1840; angl. ion, du gr. ion, p. prés. de ienai « aller » ♦ Chim., phys. Atome ou molécule qui a perdu sa neutralité électrique par acquisition ou perte d un ou de plusieurs électrons. Ions positifs (⇒ cation) , négatifs (⇒ anion) … Encyclopédie Universelle
ION — steht für in der Chemie oder Physik ein Atom oder Molekül, das elektrisch geladen ist, siehe Ion eine deutsche Nachsilbe, siehe ion Ion ist ein männlicher Vorname, siehe Ion (Vorname) Ion oder ION sind Namen von Personen, Publikationen,… … Deutsch Wikipedia
Ion — 〈n. 27; Phys.; Chem.〉 elektr. geladenes Atom, Atomgruppe od. Molekül [<grch. ion, Part. Präs. von ienai „gehen“, eigtl. „wanderndes (Teilchen)“] * * * Ion [ i̯o:n, auch i:ɔn; griech. ión = Gehendes, Wanderndes (iénai = gehen, wandern)], das; s … Universal-Lexikon
ion — IÓN, ioni, s.m. Atom, moleculă sau grupare de atomi care are un exces de sarcină electrică pozitivă sau negativă. [pr.: i on] – Din fr. ion. Trimis de gall, 14.02.2009. Sursa: DEX 98 IARBA SFÂNTULUI IÓN s. v. salvie de Etiopia. Trimis de siveco … Dicționar Român
-ion — ist ein häufiges Suffix beim Substantiv, das der Wortbildung dient. Inhaltsverzeichnis 1 Herkunft aus dem Lateinischen 2 Herkunft aus dem Griechischen 3 Weblinks … Deutsch Wikipedia
Iön — IÖN, ónis, Gr. ἸἼων, ωνος, (⇒ Tab. XXV.) des Xuthus und der Kreusa, einer Tochter des Erechtheus, Sohn, Apollod. l. I. c. 7. §. 2. Er dienete diesem seinem Großvater in dem Kriege wider die Eleusinier, als atheniensischer Feldherr und schlug… … Gründliches mythologisches Lexikon
Ion — I on ([imac] [o^]n), n. [Gr. io n, neut, of iw n, p. pr. of ie nai to go.] 1. (Elec. Chem.) an atom or goup of atoms (radical) carrying an electrical charge. It is contrasted with neutral atoms or molecules, and free radicals. Certain compounds,… … The Collaborative International Dictionary of English
Ion — Ion: ION платформа для создания сверхкомпактных ПК от компании NVIDIA. Ion (менеджер окон) фреймовый оконный менеджер для UNIX подобных операционных систем. Ion (группа) (исп. Íon) ирландская музыкальная группа, основана в 2005… … Википедия
Ion — Sn (ein elektrisch geladenes Teilchen) per. Wortschatz fach. (19. Jh.) Neoklassische Bildung. Neubildung im Englischen (Faraday) zu gr. ión wandernd , dem neutralen PPräs. von gr. iénai gehen, wandern . Die so benannten Teilchen wandern bei der… … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache