Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Fatum

  • 1 fatum

    fātum, i, n. [fari] [st1]1 [-] prédiction, oracle, prophétie.    - sic fatis ora resolvit, Virg.: il rend ainsi son oracle.    - fata Sibyllina, Cic.: les prédictions des livres sibyllins.    - fata implere, Liv.: accomplir les oracles. [st1]2 [-] destin, destinée, fatalité, volonté des dieux.    - necessitas fati: la loi du destin.    - praeter fatum, Cic.: contre l'ordre du destin.    - si fatum tibi est convalescere, Cic.: s'il est dans ta destinée de guérir.    - si fata fuissent ut... Virg.: si le destin avait voulu que...    - si hoc fato datum erat ut ultro ad pacem petendam venirem, Liv. 30: puisque le destin a voulu que je vienne de moi-même demander la paix. [st1]3 [-] sort, condition, fortune.    - alicujus fatum est (alicui fatum est) + inf.: c'est le sort de qqn de.    - bona fata, Hor.: prospérité. [st1]4 [-] durée de la vie.    - fata proferre, Virg.: prolonger la vie. [st1]5 [-] accident, malheur, calamité, disgrâce.    - impendet fatum aliquod, Cic.: quelque malheur nous menace. [st1]6 [-] ruine, destruction, perte, fléau, peste.    - duo illa rei publicae fata, Gabinius et Piso, Cic. Sest.: Gabinius et Pison, ces deux fléaux de la république. [st1]7 [-] mort naturelle, mort.    - fato cedere (fungi, concedere): mourir de mort naturelle.    - maturius exstingui quam suo fato, Cic.: mourir avant l'heure.    - occupare diem fati, Curt.: prévenir l'heure marquée par le destin (se donner la mort).    - si me praeceperit fatum, Curt. 9, 6: si la mort vient à me surprendre.    - mea fata, Prop. 1: mes cendres, mes restes.
    * * *
    fātum, i, n. [fari] [st1]1 [-] prédiction, oracle, prophétie.    - sic fatis ora resolvit, Virg.: il rend ainsi son oracle.    - fata Sibyllina, Cic.: les prédictions des livres sibyllins.    - fata implere, Liv.: accomplir les oracles. [st1]2 [-] destin, destinée, fatalité, volonté des dieux.    - necessitas fati: la loi du destin.    - praeter fatum, Cic.: contre l'ordre du destin.    - si fatum tibi est convalescere, Cic.: s'il est dans ta destinée de guérir.    - si fata fuissent ut... Virg.: si le destin avait voulu que...    - si hoc fato datum erat ut ultro ad pacem petendam venirem, Liv. 30: puisque le destin a voulu que je vienne de moi-même demander la paix. [st1]3 [-] sort, condition, fortune.    - alicujus fatum est (alicui fatum est) + inf.: c'est le sort de qqn de.    - bona fata, Hor.: prospérité. [st1]4 [-] durée de la vie.    - fata proferre, Virg.: prolonger la vie. [st1]5 [-] accident, malheur, calamité, disgrâce.    - impendet fatum aliquod, Cic.: quelque malheur nous menace. [st1]6 [-] ruine, destruction, perte, fléau, peste.    - duo illa rei publicae fata, Gabinius et Piso, Cic. Sest.: Gabinius et Pison, ces deux fléaux de la république. [st1]7 [-] mort naturelle, mort.    - fato cedere (fungi, concedere): mourir de mort naturelle.    - maturius exstingui quam suo fato, Cic.: mourir avant l'heure.    - occupare diem fati, Curt.: prévenir l'heure marquée par le destin (se donner la mort).    - si me praeceperit fatum, Curt. 9, 6: si la mort vient à me surprendre.    - mea fata, Prop. 1: mes cendres, mes restes.
    * * *
        Fatum, fati, n. g. a Fatus, secundum Priscianum in passiua significatione, id est dictum. Cic. L'ordre, enchainement et concatenation et despendence que les Payens estimoyent estre en toutes choses issans l'une de l'autre, Une ordonnance eternelle et immuable contenant necessité, et à laquelle on ne peult contrevenir, Destinee.
    \
        Vno meo fato et tu et omnes mei corruistis. Cice. Par ma destinee.
    \
        Multa impendere videbantur praeter naturam, praeterque fatum. Cic. Par violence.
    \
        Caeca fata. Horat. Qu'on ne peult preveoir ne congnoistre.
    \
        Sinistro fato genitus. Iuuenalis. Malheureux de nature.
    \
        Viuacia fata senectae. Lucan. Les incommoditez qui adviennent necessairement en longue vieillesse.
    \
        Ignaua fortes fata consument viros. Senec. Les vaillants hommes mourront sans faire acte de prouesse, comme quand ils sont noyez en la mer par tempeste.
    \
        Fatum eripere. Tacit. Recevoir la mort sans regret.
    \
        Fato Consultem fieri. Cic. Par la volunté de Dieu.
    \
        Quonam meo fato fieri dicam, vt, etc. Cic. Par quel mien malheur, etc.
    \
        Hoc fato natus Milo, vt ne se quidem seruare potuerit. Cic. Vulgo dici solet. Il est né soubs ceste planette.
    \
        Si fatum tibi est, ex hoc morbo conualescere. Cic. Si ta destinee est que, etc.
    \
        Tardare alas volucris fati. Horat. Retarder la mort.
    \
        Fatum. La mort.
    \
        Accersere sibi fatum ferro. Lucan. Se tuer.
    \
        Componere fatum alicui. Propert. Luy machiner et apprester sa mort.
    \
        Fato concedere. Plin. iunior. Mourir.
    \
        Fato sunt functi. Quintil. Ils sont morts.
    \
        Praecipere fata veneno. L. Florus. Accelerer et anticiper mort par poison.

    Dictionarium latinogallicum > fatum

  • 2 fatum

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > fatum

  • 3 fatum

    fātum, ī, n. (for, fari), der Ausspruch, I) der Götterspruch, der Weissagespruch, die Weissagung, fata Sibyllina, Cic.: fata, quae Veientes scripta haberent, Cic.: fata implere, Liv. – II) prägn.: A) die durch das ewige Gesetz der Natur unwiderruflich festgesetzte Weltordnung, Cic. de div. 1, 125. Sen. nat. qu. 2, 36, 1. – u. dah. B) das durch die unabänderliche Weltordnung vorherbestimmte, verhängte Lebensschicksal, Lebenslos der Menschen, die Bestimmung, das Geschick, die Schickung, das Verhängnis, griech. εἱμαρμένη u. μοιρα, 1) im allg.: fato rerum prudentia maior, Verg.: omnia fato fieri, Cic.: sic erat in fatis, so stand es im Buche des Schicksals geschrieben, Ov. – fatum mihi instat triste, Hor.: bona peractis iungite fata, Hor.: fatorum novorum exempla transi, Iuven.: Ilio tria fuisse fata, Plaut. – pro captu habent sua fata libelli, Ter. Maur. 1286. – alci fatum est m. folg. Infin., Cic. de fat. 5 u. 28. Sall. Cat. 47, 2: u. alcis fatum est m. Infin., Hyg. fab. 125. p. 108, 11 Schm.: sunt et mea contra fata mihi m. folg. Infin., Verg. Aen. 9, 137. – alcis od. alci fatum est m. folg. Acc. u. Infin., Cic. de div. 2, 20 Hyg. fab. 54 in. – alci fatum est m. folg. ut u. Konj., Hyg. fab. 63 in.: fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut etc., Cic. Balb. 58: si fata fuissent, ut caderem, Verg. Aen. 2, 433: fuit eius fati, ut etc., Capit. Ver. 8, 1: esse in fatis, ut etc., Suet. Vesp. 4, 5. – Zuw. v. dem verhängnisvollen Beschluß, Willen der Gottheit, sic fata Iovis poscunt, Verg.: huic fato divûm proles virilis nulla fuit, Verg. – meton., von dem, was jmds. Geschick bestimmt, entscheidet, Plaut. Bacch. 953. Iustin. 20, 1, 16. – personif., Fata, die Schicksalsgöttinnen, die Parzen, Prop. 4, 7, 51. Stat. silv. 5, 1, 259; Theb. 8, 26. Claud. in Ruf. 1, 176. Iuven. 10, 252. Fronto de nepot. amiss. p. 233, 7 N. Gell. 3, 16, 9. Fulg. myth. 1, 7. Corp. inscr. Lat. 2, 3727. Vgl. Preller Röm. Mythol.3 2, 194. – 2) insbes.: a) die Bestimmung = das natürliche, bestimmte Lebensziel, Zeit u. Stunde, zum Sterben, eintretender Tod (vgl. Krebs-Schmalz Antib.7 1, 582), omen fati, Ahnung seines Todes, Cic. Phil. 9, 9: maturius exstingui vulnere vestro quam fato suo, Cic.: fato cedere, Liv., od. concedere, Plin. pan., aus dem Leben scheiden, sterben: magnis concedere fatis, Val. Flacc.: in fatum concedere, ICt.: fato fungi, seine B. vollenden, aus dem Leben scheiden, sterben, Val. Max. u. Quint.: u. so fato suo fungi, Ov.: fato perfungi, Liv. u. Tac.: so auch fato obire, Tac.: finem vitae sponte an fato implevit, Tac.: fata proferre, das Leben verlängern, Verg. – meton., die Asche des verbrannten Leichnams, Prop. 1, 17, 11. – b) emphat., das Geschick = das Mißgeschick, Verderben, gewaltsamer Tod, impendet fatum aliquod, Cic.: urbs ex faucibus fati erepta, Cic.: fata celerrima, Verg.: fata sera, Hor.: – meton., wie Verderben, v. Verderben bereitenden Personen, duo illa rei publicae paene fata (Gabinius et Piso), Cic. Sest. 93. – Nbf. fatus, s. fātusno. II.

    lateinisch-deutsches > fatum

  • 4 fatum

    fātum, ī, n. (for, fari), der Ausspruch, I) der Götterspruch, der Weissagespruch, die Weissagung, fata Sibyllina, Cic.: fata, quae Veientes scripta haberent, Cic.: fata implere, Liv. – II) prägn.: A) die durch das ewige Gesetz der Natur unwiderruflich festgesetzte Weltordnung, Cic. de div. 1, 125. Sen. nat. qu. 2, 36, 1. – u. dah. B) das durch die unabänderliche Weltordnung vorherbestimmte, verhängte Lebensschicksal, Lebenslos der Menschen, die Bestimmung, das Geschick, die Schickung, das Verhängnis, griech. εἱμαρμένη u. μοιρα, 1) im allg.: fato rerum prudentia maior, Verg.: omnia fato fieri, Cic.: sic erat in fatis, so stand es im Buche des Schicksals geschrieben, Ov. – fatum mihi instat triste, Hor.: bona peractis iungite fata, Hor.: fatorum novorum exempla transi, Iuven.: Ilio tria fuisse fata, Plaut. – pro captu habent sua fata libelli, Ter. Maur. 1286. – alci fatum est m. folg. Infin., Cic. de fat. 5 u. 28. Sall. Cat. 47, 2: u. alcis fatum est m. Infin., Hyg. fab. 125. p. 108, 11 Schm.: sunt et mea contra fata mihi m. folg. Infin., Verg. Aen. 9, 137. – alcis od. alci fatum est m. folg. Acc. u. Infin., Cic. de div. 2, 20 Hyg. fab. 54 in. – alci fatum est m. folg. ut u. Konj., Hyg. fab. 63 in.: fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut etc., Cic. Balb. 58: si fata fuissent, ut caderem, Verg. Aen. 2, 433: fuit eius fati, ut etc., Capit. Ver. 8, 1: esse in
    ————
    fatis, ut etc., Suet. Vesp. 4, 5. – Zuw. v. dem verhängnisvollen Beschluß, Willen der Gottheit, sic fata Iovis poscunt, Verg.: huic fato divûm proles virilis nulla fuit, Verg. – meton., von dem, was jmds. Geschick bestimmt, entscheidet, Plaut. Bacch. 953. Iustin. 20, 1, 16. – personif., Fata, die Schicksalsgöttinnen, die Parzen, Prop. 4, 7, 51. Stat. silv. 5, 1, 259; Theb. 8, 26. Claud. in Ruf. 1, 176. Iuven. 10, 252. Fronto de nepot. amiss. p. 233, 7 N. Gell. 3, 16, 9. Fulg. myth. 1, 7. Corp. inscr. Lat. 2, 3727. Vgl. Preller Röm. Mythol.3 2, 194. – 2) insbes.: a) die Bestimmung = das natürliche, bestimmte Lebensziel, Zeit u. Stunde, zum Sterben, eintretender Tod (vgl. Krebs-Schmalz Antib.7 1, 582), omen fati, Ahnung seines Todes, Cic. Phil. 9, 9: maturius exstingui vulnere vestro quam fato suo, Cic.: fato cedere, Liv., od. concedere, Plin. pan., aus dem Leben scheiden, sterben: magnis concedere fatis, Val. Flacc.: in fatum concedere, ICt.: fato fungi, seine B. vollenden, aus dem Leben scheiden, sterben, Val. Max. u. Quint.: u. so fato suo fungi, Ov.: fato perfungi, Liv. u. Tac.: so auch fato obire, Tac.: finem vitae sponte an fato implevit, Tac.: fata proferre, das Leben verlängern, Verg. – meton., die Asche des verbrannten Leichnams, Prop. 1, 17, 11. – b) emphat., das Geschick = das Mißgeschick, Verderben, gewaltsamer Tod, impendet fatum aliquod, Cic.: urbs ex faucibus fati erep-
    ————
    ta, Cic.: fata celerrima, Verg.: fata sera, Hor.: – meton., wie Verderben, v. Verderben bereitenden Personen, duo illa rei publicae paene fata (Gabinius et Piso), Cic. Sest. 93. – Nbf. fatus, s. fatus no. II.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fatum

  • 5 fātum

        fātum ī, n    [P. n. of * for], an utterance, prophetic declaration, oracle, prediction: Apollo fatis fandis dementem invitam ciet: ex fatis quae Veientes scripta haberent: Oblitus fatorum, V.— That which is ordained, destiny, fate: necessitas fati: fato fieri omnia: plenum superstitionis fati nomen: neque si fatum fuerat, effugisset: praeter fatum, beyond the natural course of events: tibi cura Caesaris fatis data, H.: Quo nihil maius terris Fata donavere, H.: caeca, H.: insuperabile, O.: fata regunt homines, Iu.: fatorum arcana, O.: fuit hoc sive meum sive rei p., ut, etc.: si fata fuissent, ut caderem, V.: eo fato ne, etc.: huic fato divōm proles Nulla fuit, i. e. will, V.: fatis contraria nostris Fata Phrygum, V.—Prov.: fata viam invenient, nothing can resist fate, V.— Bad fortune, ill fate, calamity, mishap, ruin: exiti ac fati dies: suum fatum querebantur, Cs.: extremum rei p.— Fate, death: Hortensi vox exstincta fato suo est: fato obire, Ta.: omen fati: inexorabile, V.: perfunctos iam fato, L.: se fati dixit iniqui, most unfortunate, O.: fatum proferre, i. e. to prolong life, V.: ad fata novissima, to the last, O.— A pest, plague, ruin: duo illa rei p. paene fata, Gabinius et Piso.— A symbol of fate: Attollens umero fata nepotum (represented on the shield), V.: fata inponit diversa duorum, the lots, V.—Person., The Fates, Pr., Iu.
    * * *
    utterance, oracle; fate, destiny; natural term of life; doom, death, calamity

    Latin-English dictionary > fātum

  • 6 fatum

    fatum fatum, i n рок, судьба

    Латинско-русский словарь > fatum

  • 7 fatum

    fatum fatum, i n участь

    Латинско-русский словарь > fatum

  • 8 fatum

    fatum 〈m.〉

    Deens-Russisch woordenboek > fatum

  • 9 fatum

    fātum, ī n. [ for ] тж. pl.
    1) слово (изречение, воля, приговор) богов ( fata dcorum V); вещее слово, предвещание, прорицание ( fata Sibyllīna C)
    2) рок, судьба (omnia fato fiunt C; necessitas fati AG); удел, участь (f. inevitabile QC, insuperabile O)
    dum fata sinunt SenT — пока судьба позволя ет, т. е. пока можно
    multi committunt eădem diverso crimina fato J — многие совершают одни и те же преступления, но с различными (для себя) последствиями
    3) (роковой) исход, смерть, смертный час
    fato cedere L, concedere PJ, VF, obire T, fungi O, perfungi L, T, finem vitae implere T, perire Justумереть естественной смертью
    fata alicujus proferre V — отдалить чью-л. смерть
    maturius exstingui, quam fato suo Cбезвременно умереть
    4) прах, пепел сожженного тела ( fata alicujus reponere Prp)
    5) неотвратимое несчастье, гибель ( ex faucibus fati eripere C)
    imposĭto pede calcare fata alicujus O — глумиться над чьим-л. несчастьем
    6) губитель (duo illa rei publicae fata, Gabinius et Piso C)

    Латинско-русский словарь > fatum

  • 10 Fatum

    Fatum n -s, ..ta фа́тум, судьба́, рок

    Allgemeines Lexikon > Fatum

  • 11 fatum

    fate

    Van Dale Handwoordenboek Nederlands-Engels > fatum

  • 12 fatum

    n inv. sgt 1. (zły los) fate, doom
    - złowrogie fatum cruel fate
    - ciążyło na niej jakieś fatum she was doomed a. ill-fated
    - prześladuje go złe fatum he’s dogged by ill fate a. misfortune
    2. Mitol. Fate, Fatum
    * * *
    - um; -a; gen pl; -ów; nt
    ( inv in sg) doom
    * * *
    n.
    indecl. in sing. pl. -ta Gen. - tów fate, doom; kogoś prześladuje jakieś fatum sb is dogged by ill fortune.

    The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > fatum

  • 13 fatum

    fatum [fatum] nt
    inv in Sg Fatum nt ( geh), Verhängnis nt
    nieubłagane \fatum verhängnisvoller Schicksalsschlag m
    \fatum ciąży [ lub zawisło] nad kimś/czymś ein Fluch liegt über jdm/etw

    Nowy słownik polsko-niemiecki > fatum

  • 14 fatum

    сущ.
    • жребий
    • рок
    • смерть
    • судьба
    • удел
    • участь
    • фатальность
    * * *
    нескл. фатум ♂, рок ♂, судьба ž;

    nieubłagane \fatum неумолимая судьба

    + los, przeznaczenie

    * * *
    нескл. с
    фа́тум m, рок m, судьба́ ż

    nieubłagane fatum — неумоли́мая судьба́

    Syn:

    Słownik polsko-rosyjski > fatum

  • 15 Fatum

    n; -s, Fata; geh. fate, destiny
    * * *
    Fatum n; -s, Fata; geh fate, destiny

    Deutsch-Englisch Wörterbuch > Fatum

  • 16 fatum

    1) судьбa: fatalis (adi.);

    fataliter (adv.) роковой, fati infelicitas excusat furiosum (1. 12 D. 48, 8);

    fata causarum componere, dirimere (1. 3 C. 1, 14. 1. 14. C. 2, 7);

    fatalis casus necessitas (1. 5. C. 7, 62), quod fataliter accessit (1. 135 D. 50, 16): fatalia, несчастье: detrimenta fatalium (1. 3 pr. D. 33, 7);

    dies fatalis, последний срок;

    fatales dies, апелляционные сроки (1. 2. 3. 5. C. 7, 63);

    in fatuni concedere, умереть (1. 20 § 1 D. 34, 3. 1. 3. C. 6, 30. 1. 4 C. 7, 66. 1. 4 C. 8, 43);

    fati diem fungi (1. 6 C. 9, 6);

    fati munus implere (1. 1 C. 4, 10. 1. 6. C. 6, 20. 1. 1 C. 6, 22. 1. 12 C. 6, 42);

    fata alicuius properare, убить кого (1. un. C. 9, 17);

    fatalis sors, смерть (1. 18 C. 5, 4. 1. 11 C. 5, 18. 1. 1 C. 6, 62. Gai. IV. 81).

    2) особ. случай, magis fato, quam voluntate servari (1. 32 pr. D. 48, 5);

    fato, non noxae imputari (1. 1 C. 9, 16);

    fatum praestare (1. 16 pr. D. 6, 1. 1. 11 § 4. 5. D. 4, 4);

    damnum fatale (1. 3 § 1 D. 4, 9. 1. 5 § 4 D. 13, 6. 1. 52 § 3 D. 17, 2. 1. 2 § 1 D. 18, 6): fatalitas, случайное событие (1. 1 C. 4, 66).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fatum

  • 17 fátum

    (DE) Fatum {s}

    Magyar-német-angol szótár > fátum

  • 18 Fatum

    n sudbina, udes, kob, fatum

    Deutsch-Kroatisch-Wörterbuch > Fatum

  • 19 Fatum

    n -s,..ta
    фатум, судьба, рок

    БНРС > Fatum

  • 20 fatum

    m
    судьба, рок, фатум

    БФРС > fatum

См. также в других словарях:

  • fatum — fatum …   Dictionnaire des rimes

  • Fatum — Жанр Дум метал Годы с 1993 Страна …   Википедия

  • fatum — FÁTUM s.n. (livr.) Destin irevocabil, fatalitate, soartă. – cuv. lat. Trimis de RACAI, 21.11.2003. Sursa: DEX 98  FÁTUM s. v. destin, fatalitate, menire, noroc, predestinare, soartă, ursită, zodie. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  …   Dicționar Român

  • fatum — [ fatɔm ] n. m. • 1584; mot lat. « chose dite, destin irrévocable, ce qui est écrit » ♦ Littér. Destin. ⇒ destinée, fatalité. ⇒FATUM, subst. masc. Destin irrévocable : • Ils avaient une pire croyance : ils ne doutaient pas que le Dieu tout… …   Encyclopédie Universelle

  • Fatum — Saltar a navegación, búsqueda Fatum es, en la mitología romana, la personificación del destino, equivalente a la «Ananke» o Moira de la mitología griega. Lengua y transmisión Etimológicamente, la palabra latina fatum, i significa oráculo,… …   Wikipedia Español

  • fatum — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n V, lmM. fatumta, zwykle w lp {{/stl 8}}{{stl 7}} z góry zdeterminowana, nieunikniona konieczność; przeznaczenie, los, fatalność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Groźne, złowrogie, nieodgadnione fatum. Ciąży na kimś lub na czymś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Fatum — (lateinisch Schicksal) bezeichnet: Fatum g Moll, Sinfonische Dichtung von Pjotr Tschaikowski Fatum (Film), niederländischer Stummfilm von 1915 Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wo …   Deutsch Wikipedia

  • fatum — fátum m DEFINICIJA 1. sudba, sudbina, usud, kob 2. (Fatum) pov. mit. u rimskom narodnom vjerovanju personifikacija dobre i zle sreće 3. fil. shvaćanje da događaji i ljudsko djelovanje ovise o apsolutnom uzroku, usp. fatalizam ETIMOLOGIJA lat.… …   Hrvatski jezični portal

  • FATUM —         (лат.) судьба, рок. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983. FATUM …   Философская энциклопедия

  • Fatum — Fatum. Das mächtige Geschick, eine furchtbare Gottheit, die Tochter der alten chaotischen Nacht, älter und mächtiger als alle Götter. Dem unabwendbar waltenden Schicksal waren auch die Unsterblichen unterworfen; unabänderlich waren seine… …   Damen Conversations Lexikon

  • Fatum — Fatum,das:⇨Schicksal(1) Fatum→Schicksal …   Das Wörterbuch der Synonyme

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»