Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Dīdĭus

  • 1 Didius

    Dīdĭus, a, um, the name of a Roman plebeian gens; so T. Didius, consul in the year 656 a. u. c., Cic. Planc. 25, 61; Ov. F. 6, 568 al.; Didius Julianus, emperor of Rome in the year 193 A. D., whose life is written by Spartianus.—
    II.
    Adj.:

    Lex Didia sumptuaria, of the year 610 a. u. c.,

    Macr. S. 2, 13, 6. Another law:

    Lex Caecilia Didia, of the year 656,

    Cic. Sest. 64, 135; id. Att. 2, 9, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Didius

  • 2 Didius

    Dīdius, a, um
    Дидий, римск. nomen; наиболее известны
    1) T.D., претор в Македонии ок. 100 г. до н. э., консул в 98 г. до н. э., затем проконсул в Испании; пал выражении с марсами в 89 г. до н. э. Fl, VM, VP, O
    2) C. D., легат Цезаря, пал в Испании, сражаясь с войсками сыновей Помпея (46 г. до н. э.) bH
    3) M. D. Salvius Julianus, римск. император в 193 г. н. э., преемник Пертинакса (убит после двухмесячного царствования) Spart

    Латинско-русский словарь > Didius

  • 3 Didius

    Dīdius, a,um, ein römischer Geschlechtsname, adi,. didisch, lex, Macr. sat. 2, 13. § 6.

    lateinisch-deutsches > Didius

  • 4 Didius

    Dīdius, a,um, ein römischer Geschlechtsname, adi,. didisch, lex, Macr. sat. 2, 13. § 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Didius

  • 5 Julianus

    I Jūliānus, a, um [ Julius ]
    юлиев, юлианский C, Su
    II Jūliānus, ī m.
    юлианец, солдат или приверженец Цезаря
    III Jūliānus, ī m.
    1) M. Didius Salvius J., император римский (после Пертинакса) с 28 марта по 1 июня 193 г. н. э. Amm, Spart, Eutr
    2) Flavius Claudius J., получивший прозвище Apostata («Отстуник»), римск. император в 361363 гг. н. э., автор ряда философских произведений Amm, Eutr

    Латинско-русский словарь > Julianus

  • 6 comedo [1]

    1. com-edo, ēdī, ēsum (essum) u. estum, ere, aufessen, auf- od. verzehren, I) tr.: 1) im allg.: prandium, Plaut.: panem, Afer bei Quint.: cotidianum panem, Eccl.: panis unciam, Suet.: omne frumentum, Suet.: ficus omnes (v. einem Esel), Val. Max.: pirum, Plaut.: alcis lacertum, Cic.: alqm (v. Mücken), Cic.: semet ipsum, Ps. Quint. decl.: ex se natos (v. Saturn), Cic.: bildl. m. abstr. Obj., quid scientiae comedendum mihi apponeret, mir auftischte, Augustin. conf. 5, 3. – Sprichw., tam facile vinces, quam pirum volpes comest, Plaut. most. 559: cenā comesā venire, zu spät-, post festum kommen, Varr. r. r. 1, 2, 11. – übtr., alqm totum, aus Liebe aufessen, Lucil. sat. 4, 42: alqm oculis, mit den Augen verschlingen, pueros molles, Mart. 9, 59, 3: se, sich (vor Schmerz, Gram usw.) aufzehren, -aufreiben, Plaut. truc. 593. Cic. Hortens. fr. 17 K. – 2) prägn., durch Prassen durchbringen, verprassen, alcis dotem, Plaut.: argentum, aurum, Plaut.: bona alcis, Cic.: patrimonium, Cic.: cantherium, dessen Geldwert, Preis, Cic.: u. alqm, jmds. Vermögen durchbringen, Plaut. Pseud. 1126 u. a. Varr. sat. Men. 513. Iuven. 1, 34: hunc comedendum et ebibendum vobis propino, ich gebe euch dessen Küche u. Keller preis, Ter. eun. 1087. – II) intr. zehren, essen, de caelesti pane, Hier. ep. 78. mans. 42. p. 497 Vall. – / Zsgz. Formen (s. 1. edo): comes, comest, comesset, comesse u.s.f., Plaut., Cic u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 616 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 150): comestur, Lact. de mort. pers. 33, 8: Archaist. Formen comedim etc. (= comedam etc.), bei den Komik. u. Cic. ep. 9, 20, 3 (s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 150): comedereis (= comederis), Plaut. Men. 521. – Partic. Perf. Pass. comēsus od. comessus, Cato r. r. 58. Varr. r. r. 1, 2, 11 (cod. P comessa). Valg. fragm. bei Diom. 387, 7. Iuven. 1, 34. Auct. decl. in Sall. 7, 20: oder comestus, wie Cato r. r. 50. Varr. sat. Men. 523. Didius bei Diom. 387, 6 K. Cic. Clu. 171. Val. Max. 9, 12. ext. 6. Cael. Aur. chron. 2, 1, 9. Placit. de medic. 11, 1. Anthim. 56. p. 87, 2 R.

    lateinisch-deutsches > comedo [1]

  • 7 Iulianus [2]

    2. Iūliānus, ī, m., röm. Eigenname, unter dem bekannt: a) M. Salvius Iulianus, Sohn des berühmten Rechtsgelehrten Salvius Julianus, Lampr. Commod. 4, 8. – b) M. Didius Salvius Iulianus, röm. Kaiser 193 n. Chr., Amm. 26, 6, 14. Eutr. 8, 17. Spart. Did. Iulian. 1 sqq. – c) Anicius Iulianus, Großvater des nachmaligen Kaisers Julianus Apostata, gest. 362 n. Chr., Amm. 23, 1, 4. – d) Flavius Claudius Iulianus, mit dem Beinamen Apostata, 360 n. Chr. zum Augustus u. 361 n. Chr. zum Kaiser ausgerufen, vom Christentum abtrünnig, Amm. 15, 2, 7 sqq.; 15, 8, 1 sqq. Amm. lib. 16–25. Eutr. 10, 8. Vgl. W. Teuffel De Iuliano imper. Christ. religionis contemptore et osore. Tubing. 1844.

    lateinisch-deutsches > Iulianus [2]

  • 8 comedo

    1. com-edo, ēdī, ēsum (essum) u. estum, ere, aufessen, auf- od. verzehren, I) tr.: 1) im allg.: prandium, Plaut.: panem, Afer bei Quint.: cotidianum panem, Eccl.: panis unciam, Suet.: omne frumentum, Suet.: ficus omnes (v. einem Esel), Val. Max.: pirum, Plaut.: alcis lacertum, Cic.: alqm (v. Mücken), Cic.: semet ipsum, Ps. Quint. decl.: ex se natos (v. Saturn), Cic.: bildl. m. abstr. Obj., quid scientiae comedendum mihi apponeret, mir auftischte, Augustin. conf. 5, 3. – Sprichw., tam facile vinces, quam pirum volpes comest, Plaut. most. 559: cenā comesā venire, zu spät-, post festum kommen, Varr. r. r. 1, 2, 11. – übtr., alqm totum, aus Liebe aufessen, Lucil. sat. 4, 42: alqm oculis, mit den Augen verschlingen, pueros molles, Mart. 9, 59, 3: se, sich (vor Schmerz, Gram usw.) aufzehren, -aufreiben, Plaut. truc. 593. Cic. Hortens. fr. 17 K. – 2) prägn., durch Prassen durchbringen, verprassen, alcis dotem, Plaut.: argentum, aurum, Plaut.: bona alcis, Cic.: patrimonium, Cic.: cantherium, dessen Geldwert, Preis, Cic.: u. alqm, jmds. Vermögen durchbringen, Plaut. Pseud. 1126 u. a. Varr. sat. Men. 513. Iuven. 1, 34: hunc comedendum et ebibendum vobis propino, ich gebe euch dessen Küche u. Keller preis, Ter. eun. 1087. – II) intr. zehren, essen, de caelesti pane, Hier. ep. 78. mans. 42. p. 497 Vall. – Zsgz. Formen (s. edo): comes,
    ————
    comest, comesset, comesse u.s.f., Plaut., Cic u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 616 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 150): comestur, Lact. de mort. pers. 33, 8: Archaist. Formen comedim etc. (= comedam etc.), bei den Komik. u. Cic. ep. 9, 20, 3 (s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 150): comedereis (= comederis), Plaut. Men. 521. – Partic. Perf. Pass. comēsus od. comessus, Cato r. r. 58. Varr. r. r. 1, 2, 11 (cod. P comessa). Valg. fragm. bei Diom. 387, 7. Iuven. 1, 34. Auct. decl. in Sall. 7, 20: oder comestus, wie Cato r. r. 50. Varr. sat. Men. 523. Didius bei Diom. 387, 6 K. Cic. Clu. 171. Val. Max. 9, 12. ext. 6. Cael. Aur. chron. 2, 1, 9. Placit. de medic. 11, 1. Anthim. 56. p. 87, 2 R.
    ————————
    2. comedo, ōnis, m. (1. comedo), der Fresser, Schlemmer, Lucil. sat. 5, 41. Varr. sat. Men. 317.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > comedo

  • 9 Iulianus

    1. Iūliānus, a, um (Iulius), zu Julius Cäsar gehörig, julianisch, vectigalia, Anton. bei Cic. Phil. 13, 31. – subst., Iūliānī, die Soldaten der cäsarischen Partei, die Julianer, Suet. Caes. 75, 2.
    ————————
    2. Iūliānus, ī, m., röm. Eigenname, unter dem bekannt: a) M. Salvius Iulianus, Sohn des berühmten Rechtsgelehrten Salvius Julianus, Lampr. Commod. 4, 8. – b) M. Didius Salvius Iulianus, röm. Kaiser 193 n. Chr., Amm. 26, 6, 14. Eutr. 8, 17. Spart. Did. Iulian. 1 sqq. – c) Anicius Iulianus, Großvater des nachmaligen Kaisers Julianus Apostata, gest. 362 n. Chr., Amm. 23, 1, 4. – d) Flavius Claudius Iulianus, mit dem Beinamen Apostata, 360 n. Chr. zum Augustus u. 361 n. Chr. zum Kaiser ausgerufen, vom Christentum abtrünnig, Amm. 15, 2, 7 sqq.; 15, 8, 1 sqq. Amm. lib. 16-25. Eutr. 10, 8. Vgl. W. Teuffel De Iuliano imper. Christ. religionis contemptore et osore. Tubing. 1844.
    ————————
    3. Iūliānus, a, um, von einem gewissen Julianus, pultes, Apic. 5, 186.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Iulianus

  • 10 Thucydides

    Thūcȳdidēs, is u. ī, m. (Θουκυδίδης), ein Athener, berühmter Feldherr und Geschichtschreiber des peloponnesischen Kriegs, Cic. or. 30. Quint. 10, 1, 73: Genet. -didī, Cic. Brut. 29 u. 288: Akk. -didēn, Plin. 7, 111: Akk. Plur., germanos se putant esse Thucydidas, Cic. or. 32. – Dav. Thūcȳdidīus, a, um, tyukydidëisch, genus, Cic. de opt. gen. 16.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Thucydides

  • 11 comedo

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedo

  • 12 comedus

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedus

  • 13 Juliani

    1.
    Jūlĭānus, a, um, adj. [Julius], of or belonging to Julius Cæsar, Julian: vectigalia, i. e. which were introduced by Julius Cæsar, M. Anton. ap. Cic. Phil. 13, 15, 31:

    gladiatores,

    id. Ep. ad Oet. 9.— Subst.: Jūlĭā-ni, ōrum, m., i. e. soldiers who were on the side of Cæsar in the civil war, Suet. Caes. 75.
    2.
    Jūlĭānus, i, m., Julian, a Roman proper name.
    I.
    M. Didius Severus Julianus Augustus, a Roman emperor, who was put to death after a reign of 66 days, A. D. 193.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Juliani

  • 14 Julianus

    1.
    Jūlĭānus, a, um, adj. [Julius], of or belonging to Julius Cæsar, Julian: vectigalia, i. e. which were introduced by Julius Cæsar, M. Anton. ap. Cic. Phil. 13, 15, 31:

    gladiatores,

    id. Ep. ad Oet. 9.— Subst.: Jūlĭā-ni, ōrum, m., i. e. soldiers who were on the side of Cæsar in the civil war, Suet. Caes. 75.
    2.
    Jūlĭānus, i, m., Julian, a Roman proper name.
    I.
    M. Didius Severus Julianus Augustus, a Roman emperor, who was put to death after a reign of 66 days, A. D. 193.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Julianus

См. также в других словарях:

  • Didius — was a nomen (see Roman naming conventions) of Ancient Rome. The gens Didia was of plebeian status. Notable individuals include: Titus Didius, Roman politician and general of the 1st century BC. Quintus Didius, Roman governor of the province Syria …   Wikipedia

  • Didius — war der Gentilname (nomen gentile) der römischen plebejischen Familie gens Didia. Bekannte Angehörige waren: Didius Iulianus, römischer Kaiser im Jahr 193 n. Chr. Titus Didius, Konsul 98 v. Chr. Quintus Didius, Statthalter Syriens 31–29 v. Chr… …   Deutsch Wikipedia

  • Didĭus — Didĭus, römisches Geschlecht; 1) Titus D., war um 100 v. Chr. Statthalter von Macedonien u. besiegte die Skordisker; 98 v. Chr. wurde er Consul u. erhielt dann als Proconsul Spanien zur Provinz, wo er den Krieg glücklich gegen die Celtiberer… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Didĭus — Didĭus, Marcus D. Salvius Julianus, röm. Kaiser 193 n. Chr., Urenkel des berühmten Rechtsgelehrten Salvius Julianus, geb. 132, erzogen von Mark Aurels Mutter Domitja Lucilla. Durch deren Einfluß wurde er Quästor, Ädil, Prätor und Statthalter von… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Didius — Didĭus, röm. Kaiser, erkaufte 193 nach der Ermordung des Kaisers Pertinax von den Prätorianern das Kaisertum, wurde beim Anrücken des Gegenkaisers Septimius Severus von seinen Soldaten 193 ermordet …   Kleines Konversations-Lexikon

  • DIDIUS — I. DIDIUS Iulianus qui et M. Salvius Severus Commodus dictus est, Mediol. 20. Rom. Imp. A. U. C. 945. fil. Perronii Didii Severi, ex Clara Aemilia, nepos Salvii Iuliani. In domo Domitiae Lucillae, matris M. Aurelii educatus; egregia munia obivit …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Didius, S. — S. Didius, (26. Nov.), ein Martyrer zu Alexandria in Aegypten. S. S. Faustus. (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Didius Julianus — 20th Emperor of the Roman Empire Bust of Didius Julianus Reign 28 March – 1 June 193 …   Wikipedia

  • Didius Julianus — Empereur romain fig 1 : Sesterce de Didius Julianus. Règne 28 mars 193 – …   Wikipédia en Français

  • DIDIUS Scaeva — Tribunus, a Vitellianis, in Capitolium irrumpentibus, obtruncatus. Tacit. Hist. l. 3. c. 73. Casperius Niger, Didius Scaeva, pugnam ausi obtruncantur …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DIDIUS Proculus — frater maior natu Didii Iuliani Imp. fil. Petronii Didii Severi et Aemiliae Clarae, apud Eund …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»