Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

gormandizer

  • 1 helluō (hēluō)

       helluō (hēluō) ōnis, m    a gormandizer, glutton, squanderer, T.: patrimoni.

    Latin-English dictionary > helluō (hēluō)

  • 2 popīnō

        popīnō ōnis, m    [popina], a frequenter of eating-houses, gormandizer, H.
    * * *

    Latin-English dictionary > popīnō

  • 3 cataphagas

    cătăphăgas, ae, m., = kataphagas, a glutton, gormandizer, Petr. 39, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > cataphagas

  • 4 comedo

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedo

  • 5 comedus

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedus

  • 6 estrix

    estrix, īcis, f. [esor], a female glutton or gormandizer, Plaut. Cas. 4, 1, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > estrix

  • 7 gluto

    glūto or glutto, ōnis, m. [1. glutio], a glutton, gormandizer, Pers. 5, 112; Poët. ap. Anth. Lat. 2, 405; cf. Paul. ex Fest. s. v. ingluvies, p. 112 Müll.; Schol. Jus. 4, 17; 29; Isid. Orig. 10, 114.

    Lewis & Short latin dictionary > gluto

  • 8 glutto

    glūto or glutto, ōnis, m. [1. glutio], a glutton, gormandizer, Pers. 5, 112; Poët. ap. Anth. Lat. 2, 405; cf. Paul. ex Fest. s. v. ingluvies, p. 112 Müll.; Schol. Jus. 4, 17; 29; Isid. Orig. 10, 114.

    Lewis & Short latin dictionary > glutto

  • 9 gulo

    gŭlo, ōnis, m. [gula, II.; cf. Paul. ex Fest. s. v. ingluvies, p. 112], a gormandizer, epicure, glutton (post-class.), App. Mag. p. 295; Macr. S. 7, 12, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > gulo

  • 10 helluo

    hellŭo ( hēluo), ōnis, m., a gormandizer, glutton, squanderer:

    fraus, helluo, Ganeo!

    Ter. Heaut. 5, 4, 10:

    ille gurges atque helluo, natus abdomini suo,

    Cic. Pis. 17, 41:

    impurus,

    id. Agr. 1, 1, 2:

    me ipsum ut contempsit helluo patriae!

    id. Sest. 11, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > helluo

  • 11 heluo

    hellŭo ( hēluo), ōnis, m., a gormandizer, glutton, squanderer:

    fraus, helluo, Ganeo!

    Ter. Heaut. 5, 4, 10:

    ille gurges atque helluo, natus abdomini suo,

    Cic. Pis. 17, 41:

    impurus,

    id. Agr. 1, 1, 2:

    me ipsum ut contempsit helluo patriae!

    id. Sest. 11, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > heluo

  • 12 lurcho

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcho

  • 13 Lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurco

  • 14 lurco

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurco

  • 15 Lurconianus

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Lurconianus

  • 16 lurcor

    1.
    lurco, āre, v. a., and lurcor, āri, v. dep. n. [perh. lura, to have a stomach of leather], to eat voraciously, to devour:

    lurcare est cum aviditate cibum sumere,

    Non. 10, 31: lardum, Pomp. ap. Non. 11, 6 (Com. Rel. v. 169 Rib.):

    ut lurcaretur lardum,

    Lucil. ib. 11, 2.
    2.
    lurco ( lurcho, Serv. ad Verg. A. 6, 4; Prob. p. 1455 P.), ōnis, m., a gormandizer, glutton.— Lit.:

    lurco, edax, furax, fugax,

    Plaut. Pers. 3, 3, 16: vivite lurcones, comedones, vivite ventres, Lucil. ap. Non. 11, 9:

    lastaurum et lurconem et nebulonem popinonemque appellans,

    Suet. Gram. 15: lurcones capacis gulae homines et bonorum suorum consumptores, Paul. ex Fest. p. 120.
    3.
    Lurco, ōnis, m., a Roman surname. Esp., M. Aufidius, who was the first to fatten peacocks for the table, Varr. R. R. 3, 6, 1; Plin. 10, 20, 23, § 45.—So of M. Perpenna Lurco, Inscr. Grut. 237, 8.—
    B.
    Transf., a voluptuary, debauchee, App. M. 8, p. 213, 6.—Hence,
    II.
    Lurcōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Lurco, Lurconian:

    Apiciana et Lurconiana condimenta,

    Tert. Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > lurcor

  • 17 mando

    1.
    mando, āvi, ātum, 1, v. a. [manusdo], to commit to one's charge, to enjoin, commission, order, command (syn.: praecipio, edico); constr. alicui aliquid, with ut, ne, the simple subj., or with inf. (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Alicui aliquid:

    tibi de nostris rebus nihil sum mandaturus per litteras,

    Cic. Fam. 3, 5, 1:

    praeterea typos tibi mando,

    id. Att. 1, 10, 3:

    si quid velis, huic mandes,

    Ter. Phorm. 4, 4, 7:

    L. Clodio mandasse, quae illum mecum loqui velles,

    Cic. Fam. 3, 4, 1:

    alicui mandare laqueum,

    to bid go and be hanged, Juv. 10, 57.—With ellipsis of dat.:

    tamquam hoc senatus mandasset,

    Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84:

    excusationem,

    Suet. Oth. 6:

    haec ego numquam mandavi,

    Juv. 14, 225.—
    (β).
    With ut or ne:

    Voluseno mandat, ut, etc.,

    Caes. B. G. 4, 21:

    mandat ut exploratores in Suebos mittant,

    id. ib. 6, 10, 3:

    Caesar per litteras Trebonio magnopere mandaverat, ne, etc.,

    id. B. C. 2, 13.—
    (γ).
    With simple subj.:

    huic mandat, Remos reliquosque Belgas adeat,

    Caes. B. G. 3, 11.—
    (δ).
    With object-clause:

    mandavit Tigranen Armeniā exturbare,

    Tac. A. 15, 2:

    non aliter cineres mando jacere meos,

    Mart. 1, 88, 10.—
    (ε).
    Impers. pass.:

    fecerunt ut eis mandatum fuerat,

    Vulg. Gen. 45, 21.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to commit, consign, enjoin, confide, commend, intrust any thing to a person or thing:

    ego tibi meas res mando,

    Plaut. Cist. 4, 2, 54:

    bona nostra haec tibi permitto et tuae mando fidei,

    Ter. And. 1, 5, 61:

    ludibrio habeor... ab illo, quoi me mandavisti, meo viro,

    Plaut. Men. 5, 2, 32:

    (adulescens) qui tuae mandatus est fide et fiduciae,

    id. Trin. 1, 2, 80; 91; 99:

    aliquem alicui alendum,

    Verg. A. 3, 49:

    alicui magistratum,

    Caes. B. C. 3, 59:

    honores,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81:

    filiam viro,

    to give in marriage, Plaut. Men. 5, 2, 32:

    aliquem aeternis tenebris vinculisque,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    se fugae,

    to betake one's self to flight, Caes. B. G. 2, 24:

    fugae et solitudini vitam suam,

    Cic. Cat. 1, 8, 20:

    semen terrae,

    i. e. to sow, Col. 1, 7, 6:

    hordea sulcis,

    Verg. E. 5, 36:

    corpus humo,

    to bury, id. A. 9, 214:

    aliquid memoriae,

    Cic. Quint. 6, 24:

    litteris,

    to commit to writing, id. de Or. 2, 12, 52:

    scriptis actiones nostras,

    id. Off. 2, 1, 3:

    historiae,

    id. Div. 2, 32, 69:

    monumentis,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    fruges conditas vetustati,

    to keep for a long time, to suffer to grow old, id. N. D. 2, 60, 151:

    Alcibiadem interficiendum insidiis mandare,

    Just. 5, 2, 5.— Absol.:

    Claudio mandante ac volente (opp. invito),

    Vop. Aur. 16, 2.—
    B.
    To charge a person to announce something, to send word to a person or place only poet. and in post-Aug. prose):

    mandare ad Pisonem, noli, etc.,

    Suet. Calig. 25:

    mandabat in urbem, nullum proelio finem exspectarent,

    sent word, Tac. A. 14, 38:

    ferre ad nuptam quae mittit adulter, quae mandat,

    Juv. 3, 46:

    senatui mandavit, bellum se ei illaturum,

    Eutr. 5, 5:

    consulantes, si quid ad uxores suas mandarent,

    Flor. 3, 3, 6.—P. a. as subst.: mandā-tum, i, n., a charge, order, commission, injunction, command.
    A.
    In gen.:

    ut mandatum scias me procurasse,

    have performed the commission, Cic. Att. 5, 7, 3:

    hoc mandatum accepi a Patre,

    Vulg. Joh. 10, 18.—More freq. in plur.:

    omnibus ei de rebus, quas agi a me voles, mandata des, velim,

    Cic. Fam. 3, 1, 2:

    dare mandata alicui in aliquem,

    id. ib. 3, 11, 5:

    dare alicui mandata, ut, etc.,

    id. Phil. 6, 3, 6:

    accipere ab aliquo,

    id. ib. 8, 8, 23:

    persequi,

    to perform, execute, fulfil, id. Q. Fr. 2, 14, 2:

    audire,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    alicujus exhaurire,

    id. Att. 5, 1, 5:

    exponere in senatu,

    id. de Or. 2, 12, 49:

    exsequi,

    id. Phil. 9, 4, 9; Sall. J. 35, 5:

    facere,

    Plaut. As. 5, 2, 64; id. Bacch. 3, 3, 72:

    perficere,

    Liv. 1, 56:

    efficere,

    Sall. J. 58:

    facere,

    Curt. 7, 9, 17:

    deferre,

    to deliver, Cic. Att. 7, 14, 1:

    perferre,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18:

    neglegere,

    to neglect, not perform, Ov. H. 16, 303:

    fallere,

    id. M. 6, 696:

    haec mandata,

    Liv. 21, 54, 4: legatis occulta mandata data sint, ut, Just. 34, 1, 5.— Poet., with inf.:

    producetque virum, dabit et mandata reverti,

    and enjoin him to return, Ov. H. 13, 143.—
    B.
    Esp. as legal term.
    1.
    A commission constituting a mutual obligation; hence, in gen., a contract:

    mandatum constitit, sive nostra gratia mandamus, sive alienā: id est, sive ut mea negotia geras, sive ut alterius mandem tibi, erit mandati obligatio, et invicem alter alteri tenebimur,

    Gai. Inst. 3, 155 sqq.:

    itaque mandati constitutum est judicium non minus turpe, quam furti,

    i. e. for breach of contract, Cic. Rosc. Am. 38, 111:

    actio mandati,

    an action for the non-performance of a contract, Dig. 17, 1, 8, § 3.—
    2.
    An imperial command, mandate, Plin. Ep. 10, 110, 1; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 111:

    principum,

    Front. Aquaed. 3.—Esp. of the secret orders of the emperors:

    (Galba) mandata Neronis de nece sua deprenderat,

    Suet. Galb. 9; id. Tib. 52:

    occulta mandata,

    Tac. A. 2, 43:

    fingere scelesta mandata,

    id. ib. 2, 71; 3, 16; id. H. 4, 49.—
    C.
    In eccl. lang., the law or commandment of God:

    mandatum hoc, quod ego praecipio tibi hodie, non supra te est,

    Vulg. Deut. 30, 11:

    nec custodisti mandata,

    id. 1 Reg. 13, 13:

    maximum et primum mandatum,

    id. Matt. 22, 38.
    2.
    mando, di, sum (in the dep. form mandor, acc. to Prisc. p. 799 P.), 3, v. a. [akin to madeo, properly to moisten; hence], to chew, masticate (syn. manduco).
    I.
    Lit. (class.):

    animalia alia sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    asini lentissime mandunt,

    Plin. 17, 9, 6, § 54; Col. 6, 2, 14.— Poet.:

    (equi) fulvum mandunt sub dentibus aurum,

    i. e. champ, Verg. A. 7, 279:

    tristia vulnera saevo dente,

    i. e. to eat the flesh of slaughtered animals, Ov. M. 15, 92.—In part. perf.: mansum ex ore daturum, Lucil. ap. Non. 140, 14; Varr. ib. 12:

    omnia minima mansa in os inserere,

    Cic. de Or. 2, 39, 162:

    ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus,

    Quint. 10, 1, 19.—
    II.
    Transf., in gen., to eat, devour (mostly poet. and in postAug. prose): quom socios nostros mandisset impiu' Cyclops, Liv. Andr. ap. Prisc. p. 817 P.; Enn. ap. Prisc. p. 683 P. (Ann. v. 141 Vahl.):

    apros,

    Plin. 8, 51, 78, § 210:

    Diomedes immanibus equis mandendos solitus objectare advenas,

    to throw to them for food, Mel. 2, 2.— Poet.: mandere humum (like mordere humum), to bite the ground, said of those who fall in battle, Verg. A. 11, 669; so,

    compressa aequora,

    Val. Fl. 3, 106: corpora Graiorum maerebat mandier igni, to be consumed, Matius in Varr. L. L. 6, § 95 Müll.
    3.
    mando, ōnis, m. [2. mando], a glutton, gormandizer: mandonum gulae, Lucil. ap. Non. 17, 16; cf. manduco.

    Lewis & Short latin dictionary > mando

  • 18 manduco

    1.
    mandūco, āvi, ātum (in the dep. form, mandūcor, ari, Lucil., Afran., and Pompon. ap. Non. 477, 8 sq. (Pomp. Com. Rel. v. 100 Rib.; Afran. ib. v. 184); cf. Prisc. 799 P.), 1, v. a. [a lengthened form of 2 mando].
    I.
    Lit., to chew, masticate; to eat by chewing (ante-class. and post-Aug.):

    manducato candido pane,

    Varr. R. R. 3, 7, 9; Sen. Ep. 95, 27.—
    II.
    Transf., to eat, devour: bucceas, Aug. ap. Suet. Aug. 76: crudum manduces Priamum Priamique pisinnos, Labeo in Schol. Pers. 1, 4.
    2.
    mandūco, ōnis, m. [1. manduco], a glutton, gormandizer (post-class.), Pompon. ap. Non. 17, 15 (Com. Rel. v. 112 Rib.); App. M. 6, p. 186, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > manduco

  • 19 patinarius

    pătĭnārĭus, a, um, adj. [1. patina], of or belonging to a dish or pan: piscis. stewed in a pan with sauce, Plaut. As. 1, 3, 27:

    strues,

    a pile of dishes, id. Mer. 1, 2, 25:

    aliis incendiarium et patinarium vociferantibus,

    i. e. gormandizer, Suet. Vit. 17.— Via patinaria, a street in Rome, P. Vict. de Reg. Urb. R.

    Lewis & Short latin dictionary > patinarius

  • 20 phago

    phăgo, ōnis, m., = phagos, phagôn, a glutton, gormandizer (ante-and post-class.):

    edones et phagones ab edacitate, unum Latinum, aliud Graecum,

    Non. 48, 17 sq.; Varr. ap. Non. l. l.; Vop. Aur. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > phago

См. также в других словарях:

  • Gormandizer — Gor mand*i zer, n. A greedy, voracious eater; a gormand; a glutton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • gormandizer — noun see gormandize …   New Collegiate Dictionary

  • gormandizer — See gormandize. * * * …   Universalium

  • gormandizer — noun A person who gormandizes; a glutton or gourmand …   Wiktionary

  • gormandizer — gor·mand·iz·er || gÉ”rmÉ™ndaɪzÉ™(r) / gɔːm n. voracious eater; glutton …   English contemporary dictionary

  • gormandizer — n. Glutton, gourmand …   New dictionary of synonyms

  • gormandizer — gor·man·diz·er …   English syllables

  • gormandizer — One who eats to excess …   Grandiloquent dictionary

  • gormandizer — zə(r) noun ( s) : gourmand, glutton …   Useful english dictionary

  • gormandize — gormandizer, n. v. /gawr meuhn duyz /; n. /gawr meuhn deez /, v., gormandized, gormandizing, n. v.i., v.t. 1. to eat greedily or ravenously. n. 2. gourmandise1. Also, esp. Brit., gormandise. [1540 50; < F gourmandise (n.), equiv. to MF …   Universalium

  • Fighting Foodons — 格闘料理伝説ビストロレシピ (Kakutō Ryōri Densetsu Bistro Recipe) Genre Fantasy Manga Written by Naoto Tsushima …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»