Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Cyllēnĭus

  • 1 Cyllēnius

        Cyllēnius adj.,     of Cyllene: proles, i. e. Mercury, V.: ignis, the planet Mercury, V.—As subst m., Mercury, V., O.

    Latin-English dictionary > Cyllēnius

  • 2 Cyllenius

    I Cyllēnius и Cyllēnēus, a, um [Cyllene\]
    килленский, перен. Меркуриев
    proles Cyllenia OМеркурий или сын его Кефал
    II Cyllēnius, ī m.
    уроженец Киллены, т. е. Меркурий V etc.

    Латинско-русский словарь > Cyllenius

  • 3 Cyllenius

    Cyllēnē, ēs and ae, f., = Kullênê.
    I.
    A high mountain in the north-eastern part of Arcadia, on which, acc. to the myth, Mercury was born and brought up; hence, consecrated to him, now Zyria, Plin. 10, 30, 45, § 87; Ov. F. 2, 276; 5, 87; Verg. A. 8, 139. —
    II.
    Hence,
    A.
    Cyllēnĭus, a, um, adj., Cyllenian:

    mons,

    Mel. 2, 3, 5:

    proles,

    i. e. Mercury, Verg. A. 4, 258; in this sense also subst.: Cyllēnĭus, ĭi, m., Verg. A. 4, 252; 4, 276; Ov. M. 1, 713; 2, 720 et saep.—
    2.
    Of or pertaining to Mercury: proles, i. e. Cephalus, son of Mercury by Creüsa, Ov. A. [p. 507] A. 3, 725:

    ignis,

    the planet Mercury, Verg. G. 1, 337.—
    B.
    Cyllēnēus, a, um, adj., Cyllenian:

    vertex,

    Ov. M. 11, 304:

    fides, i. e. lyra,

    Hor. Epod. 13, 9;

    as a constellation,

    Cic. Arat. 627.—
    C.
    Cyllēnis, ĭdis, f. adj., Cyllenian, or of Mercury:

    harpe,

    possessed by Mercury, Ov. M. 5, 176:

    planta,

    i. e. the foot of Mercury, Sil. 16, 500.—
    D.
    Cyllē-nĭdes, ae, m., one sprung from Cyllene, of Mercury, Mart. Cap. 9, § 899.—
    III.
    A town in Elis, Liv. 27, 32, 2; Mel. 2, 3, 9; Plin. 4, 5, 6, § 13.—
    IV.
    A nymph, nurse of Mercury, Paul. ex Fest. p. 52, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > Cyllenius

  • 4 Cyllenius Mons

    m sg
    Cyllène (Mt Cyllenius Mons)(GR)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > Cyllenius Mons

  • 5 Cyllene

    Cyllēnē, ēs u. ae, f. (Κυλλήνη), I) das höchste Hochgebirge im Peloponnes, im Nordosten Arkadiens, auf dem, nach dem Mythus, Merkur geboren u. erzogen wurde, dah. ihm heilig, j. Zyria, Plin. 4, 21. Verg. Aen. 8, 139: Cyllenius mons gen. bei Mela 2, 3, 5. (2. § 43). – Dav.: A) Cyllēnidēs, ae, m., der vom Gebirge Cyllene Entsprossene, der Cyllenide, v. Merkur, Mart. Cap. 9. § 899. – B) Cyllēnius, a, um (Κυλλήνιος), α) cyllenisch, mons, Mela: bes. v. Merkur, C. proles, Verg. u. Ov.: C. ales, Val. Flacc. u. Claud.: caduceator ille C., Arnob.: infas (= infans) C., Corp. inscr. Lat. 6, 520 = carm. epigr. 1528 Buecheler: subst., Cyllēnius, iī, m., der Cyllenier = Merkur, Verg. u.a. – β) merkurisch, proles, Cephalus, Sohn Merkurs von der Krëusa, Ov.: ignis, der Stern Merkur, Verg. – u. dazu die poet. Nbf. Cyllēnēus, a, um (*κυλλήνειος), α) cyllenisch, vertex, Ov. – β) merkurisch, fides C., die Lyra, Hor.: testudo, eine lyraförmige Haarfrisur der Frauen, Ov. – C) Cyllēnis, nidis, Akk. nida, f. (Κυλληνίς), cyllenisch od. merkurisch, harpe, von Merkur erhalten, Ov.: planta, Merkurs, Sil. – II) Stadt im nördl. Elis od. eigentl. Elea, Seehafen der Eleer, j. Chiarenza, Liv. 27, 32, 2. Mela 2, 3, 9 (2. § 52).

    lateinisch-deutsches > Cyllene

  • 6 Cyllene

    Cyllēnē, ēs u. ae, f. (Κυλλήνη), I) das höchste Hochgebirge im Peloponnes, im Nordosten Arkadiens, auf dem, nach dem Mythus, Merkur geboren u. erzogen wurde, dah. ihm heilig, j. Zyria, Plin. 4, 21. Verg. Aen. 8, 139: Cyllenius mons gen. bei Mela 2, 3, 5. (2. § 43). – Dav.: A) Cyllēnidēs, ae, m., der vom Gebirge Cyllene Entsprossene, der Cyllenide, v. Merkur, Mart. Cap. 9. § 899. – B) Cyllēnius, a, um (Κυλλήνιος), α) cyllenisch, mons, Mela: bes. v. Merkur, C. proles, Verg. u. Ov.: C. ales, Val. Flacc. u. Claud.: caduceator ille C., Arnob.: infas (= infans) C., Corp. inscr. Lat. 6, 520 = carm. epigr. 1528 Buecheler: subst., Cyllēnius, iī, m., der Cyllenier = Merkur, Verg. u.a. – β) merkurisch, proles, Cephalus, Sohn Merkurs von der Krëusa, Ov.: ignis, der Stern Merkur, Verg. – u. dazu die poet. Nbf. Cyllēnēus, a, um (*κυλλήνειος), α) cyllenisch, vertex, Ov. – β) merkurisch, fides C., die Lyra, Hor.: testudo, eine lyraförmige Haarfrisur der Frauen, Ov. – C) Cyllēnis, nidis, Akk. nida, f. (Κυλληνίς), cyllenisch od. merkurisch, harpe, von Merkur erhalten, Ov.: planta, Merkurs, Sil. – II) Stadt im nördl. Elis od. eigentl. Elea, Seehafen der Eleer, j. Chiarenza, Liv. 27, 32, 2. Mela 2, 3, 9 (2. § 52).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cyllene

  • 7 ibis

    ībis, ībĭdis (ībis), f. ibis (oiseau sacré chez les Egyptiens).    - nom. plur. ibes, Cic. --- gén. plur. ibium, Plin. --- gén. sing. ibidis, Ov. --- acc. plur. ibidas, Mel. --- acc. sing. ibim ou ībin.    - [gr]gr. ἶϐις, ἴϐιδος (acc. ἴϐιν).    - ibin et crocodilum citius colens quam deum vivum, Tert.: vénérant l'ibis et le crocodile plutôt que le Dieu vivant.    - pisce Venus latuit, Cyllenius ibidis alis, Ov. M. 5: Vénus se dissimula sous la forme d'un poisson, Mercure le Cyllénien sous les ailes de l'ibis.    - Ibis, f.: l'Ibis (titre d'un ouvrage d'Ovide). illum ego devoveo, quem mens intellegit, Ibin, Ov.: je maudis celui que ma pensée désigne sous le nom d'Ibis.
    * * *
    ībis, ībĭdis (ībis), f. ibis (oiseau sacré chez les Egyptiens).    - nom. plur. ibes, Cic. --- gén. plur. ibium, Plin. --- gén. sing. ibidis, Ov. --- acc. plur. ibidas, Mel. --- acc. sing. ibim ou ībin.    - [gr]gr. ἶϐις, ἴϐιδος (acc. ἴϐιν).    - ibin et crocodilum citius colens quam deum vivum, Tert.: vénérant l'ibis et le crocodile plutôt que le Dieu vivant.    - pisce Venus latuit, Cyllenius ibidis alis, Ov. M. 5: Vénus se dissimula sous la forme d'un poisson, Mercure le Cyllénien sous les ailes de l'ibis.    - Ibis, f.: l'Ibis (titre d'un ouvrage d'Ovide). illum ego devoveo, quem mens intellegit, Ibin, Ov.: je maudis celui que ma pensée désigne sous le nom d'Ibis.
    * * *
        Ibis, huius ibis vel ibidis, pen. corr. f. g. Plin. Une sorte d'oiseau en Egypte.

    Dictionarium latinogallicum > ibis

  • 8 Cyllene

    Cyllēnē, ēs and ae, f., = Kullênê.
    I.
    A high mountain in the north-eastern part of Arcadia, on which, acc. to the myth, Mercury was born and brought up; hence, consecrated to him, now Zyria, Plin. 10, 30, 45, § 87; Ov. F. 2, 276; 5, 87; Verg. A. 8, 139. —
    II.
    Hence,
    A.
    Cyllēnĭus, a, um, adj., Cyllenian:

    mons,

    Mel. 2, 3, 5:

    proles,

    i. e. Mercury, Verg. A. 4, 258; in this sense also subst.: Cyllēnĭus, ĭi, m., Verg. A. 4, 252; 4, 276; Ov. M. 1, 713; 2, 720 et saep.—
    2.
    Of or pertaining to Mercury: proles, i. e. Cephalus, son of Mercury by Creüsa, Ov. A. [p. 507] A. 3, 725:

    ignis,

    the planet Mercury, Verg. G. 1, 337.—
    B.
    Cyllēnēus, a, um, adj., Cyllenian:

    vertex,

    Ov. M. 11, 304:

    fides, i. e. lyra,

    Hor. Epod. 13, 9;

    as a constellation,

    Cic. Arat. 627.—
    C.
    Cyllēnis, ĭdis, f. adj., Cyllenian, or of Mercury:

    harpe,

    possessed by Mercury, Ov. M. 5, 176:

    planta,

    i. e. the foot of Mercury, Sil. 16, 500.—
    D.
    Cyllē-nĭdes, ae, m., one sprung from Cyllene, of Mercury, Mart. Cap. 9, § 899.—
    III.
    A town in Elis, Liv. 27, 32, 2; Mel. 2, 3, 9; Plin. 4, 5, 6, § 13.—
    IV.
    A nymph, nurse of Mercury, Paul. ex Fest. p. 52, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > Cyllene

  • 9 Cylleneus

    Cyllēnē, ēs and ae, f., = Kullênê.
    I.
    A high mountain in the north-eastern part of Arcadia, on which, acc. to the myth, Mercury was born and brought up; hence, consecrated to him, now Zyria, Plin. 10, 30, 45, § 87; Ov. F. 2, 276; 5, 87; Verg. A. 8, 139. —
    II.
    Hence,
    A.
    Cyllēnĭus, a, um, adj., Cyllenian:

    mons,

    Mel. 2, 3, 5:

    proles,

    i. e. Mercury, Verg. A. 4, 258; in this sense also subst.: Cyllēnĭus, ĭi, m., Verg. A. 4, 252; 4, 276; Ov. M. 1, 713; 2, 720 et saep.—
    2.
    Of or pertaining to Mercury: proles, i. e. Cephalus, son of Mercury by Creüsa, Ov. A. [p. 507] A. 3, 725:

    ignis,

    the planet Mercury, Verg. G. 1, 337.—
    B.
    Cyllēnēus, a, um, adj., Cyllenian:

    vertex,

    Ov. M. 11, 304:

    fides, i. e. lyra,

    Hor. Epod. 13, 9;

    as a constellation,

    Cic. Arat. 627.—
    C.
    Cyllēnis, ĭdis, f. adj., Cyllenian, or of Mercury:

    harpe,

    possessed by Mercury, Ov. M. 5, 176:

    planta,

    i. e. the foot of Mercury, Sil. 16, 500.—
    D.
    Cyllē-nĭdes, ae, m., one sprung from Cyllene, of Mercury, Mart. Cap. 9, § 899.—
    III.
    A town in Elis, Liv. 27, 32, 2; Mel. 2, 3, 9; Plin. 4, 5, 6, § 13.—
    IV.
    A nymph, nurse of Mercury, Paul. ex Fest. p. 52, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > Cylleneus

  • 10 Cyllenides

    Cyllēnē, ēs and ae, f., = Kullênê.
    I.
    A high mountain in the north-eastern part of Arcadia, on which, acc. to the myth, Mercury was born and brought up; hence, consecrated to him, now Zyria, Plin. 10, 30, 45, § 87; Ov. F. 2, 276; 5, 87; Verg. A. 8, 139. —
    II.
    Hence,
    A.
    Cyllēnĭus, a, um, adj., Cyllenian:

    mons,

    Mel. 2, 3, 5:

    proles,

    i. e. Mercury, Verg. A. 4, 258; in this sense also subst.: Cyllēnĭus, ĭi, m., Verg. A. 4, 252; 4, 276; Ov. M. 1, 713; 2, 720 et saep.—
    2.
    Of or pertaining to Mercury: proles, i. e. Cephalus, son of Mercury by Creüsa, Ov. A. [p. 507] A. 3, 725:

    ignis,

    the planet Mercury, Verg. G. 1, 337.—
    B.
    Cyllēnēus, a, um, adj., Cyllenian:

    vertex,

    Ov. M. 11, 304:

    fides, i. e. lyra,

    Hor. Epod. 13, 9;

    as a constellation,

    Cic. Arat. 627.—
    C.
    Cyllēnis, ĭdis, f. adj., Cyllenian, or of Mercury:

    harpe,

    possessed by Mercury, Ov. M. 5, 176:

    planta,

    i. e. the foot of Mercury, Sil. 16, 500.—
    D.
    Cyllē-nĭdes, ae, m., one sprung from Cyllene, of Mercury, Mart. Cap. 9, § 899.—
    III.
    A town in Elis, Liv. 27, 32, 2; Mel. 2, 3, 9; Plin. 4, 5, 6, § 13.—
    IV.
    A nymph, nurse of Mercury, Paul. ex Fest. p. 52, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > Cyllenides

  • 11 Cyllenis

    Cyllēnē, ēs and ae, f., = Kullênê.
    I.
    A high mountain in the north-eastern part of Arcadia, on which, acc. to the myth, Mercury was born and brought up; hence, consecrated to him, now Zyria, Plin. 10, 30, 45, § 87; Ov. F. 2, 276; 5, 87; Verg. A. 8, 139. —
    II.
    Hence,
    A.
    Cyllēnĭus, a, um, adj., Cyllenian:

    mons,

    Mel. 2, 3, 5:

    proles,

    i. e. Mercury, Verg. A. 4, 258; in this sense also subst.: Cyllēnĭus, ĭi, m., Verg. A. 4, 252; 4, 276; Ov. M. 1, 713; 2, 720 et saep.—
    2.
    Of or pertaining to Mercury: proles, i. e. Cephalus, son of Mercury by Creüsa, Ov. A. [p. 507] A. 3, 725:

    ignis,

    the planet Mercury, Verg. G. 1, 337.—
    B.
    Cyllēnēus, a, um, adj., Cyllenian:

    vertex,

    Ov. M. 11, 304:

    fides, i. e. lyra,

    Hor. Epod. 13, 9;

    as a constellation,

    Cic. Arat. 627.—
    C.
    Cyllēnis, ĭdis, f. adj., Cyllenian, or of Mercury:

    harpe,

    possessed by Mercury, Ov. M. 5, 176:

    planta,

    i. e. the foot of Mercury, Sil. 16, 500.—
    D.
    Cyllē-nĭdes, ae, m., one sprung from Cyllene, of Mercury, Mart. Cap. 9, § 899.—
    III.
    A town in Elis, Liv. 27, 32, 2; Mel. 2, 3, 9; Plin. 4, 5, 6, § 13.—
    IV.
    A nymph, nurse of Mercury, Paul. ex Fest. p. 52, 5; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 252.

    Lewis & Short latin dictionary > Cyllenis

  • 12 agilis

    agilis, e, Adj. m. Compar. (ago), bewegsam; dah. I) v. Lebl., leicht beweglich, lenksam, 1) eig., pollex, Ov.: classis, Liv.: remus, Ov.: essedum agili rotā, Ov.: sinistrā manu agiliore et validiore, Suet.: aër agilior tenuiorque, Sen. – 2) übtr., a) v. Konkr., hurtig, rasch, flüchtig im Lauf usw., pes, gressus, Sen. poët.: gradus, Amm.: cursus, agile studium, gleichs. ein flüchtiges Handwerk, Stat.: flamma, Sen. poët.: rivus agilior (Ggstz. pigrior), Plin. ep. – b) v. Abstr., argumentatio agilior et acrior, Quint. 11, 6, 164. – II) v. leb. Wesen, deren Körper u. Sinnen usw., 1) eig., beweglich, behend, gelenk, flüchtig im Laufe usw., sonipes, Trag. inc. fr. 237: dea, v. der Diana, Ov.: Cyllenius, v. Merkur, Ov.: ag. et vividum corpus, Plin. ep.: corpus equi ab aspectu agile, schon dem Anschein nach leicht u. flüchtig in seinen Bewegungen, Col. – 2) übtr., beweglich im Handeln = behend, rührig, regsam, hurtig, lebendig, geschäftig (Ggstz. tardus, remissus, desidiosus), vir navus, agilis, Vell: agiles viri, Ov.: oderunt agilem gnavumque (den Rühriggeschäftigen) remissi, Hor.: nunc agilis fio, geschäftig, Geschäftsmann (Staatsmann), Hor.: oves agiles (Ggstz. tardiores), Col.: apes sarciendo damna fiunt agiliores, Col. – naturā humanus animus agilis est et pronus ad motus, Sen.: quae (natura ingenii humani) ita est agilis ac velox, ut etc., Quint.: sensus, qui agiliores sunt animalibus mutis, die lebendiger sind bei usw., Sen.: agilis industria (Ggstz. neglegens et tarda opera), Col.: studium, Amm.: agilis facilisque victoria, rasch u. leicht durchzuführen, Sisenn. fr. 14 (b. Non. 58, 1). – / Superl. agillimus, nach Charis. 114, 11 u. Prisc. 3, 20, od. agilissimus, nach Charis. 182, 18 (überall ohne Beleg): agillimus, non agilissimus, Beda de orthogr. (VII) 262, 13: Adv. Superl. agilissime, ibid. 262, 14.

    lateinisch-deutsches > agilis

  • 13 ala

    āla, ae, f. (v. ago, also = agla, u. davon Demin. axilla, deutsch ›Achsel‹, wie mala v. mando u. davon Demin. maxilla, palus v. pango, also = paglus u. dav. Demin. paxillus), der Flügel des Vogels usw. als das In-Bewegung-Setzende (während pennae = der Flügel des Vogels als Gefieder), I) eig.: alae pennae, Plaut.: galli plausu premunt alas, Cic.: levare se alis, v. Raben, Liv.: alis plaudens columba, Verg.: movere alas, Ov.: alas explicare, Mart., expandere, Plin.: alas quatere, Verg.: alis everberabat os oculosque Galli corvus, Quint.: alam frangere, Plin.: alarum articulos insecare, Plin. – der Bienen, pandere alas ad solem aestivum, Verg.: alas eripere regibus apum, Verg. – des Ikarus, alas accommodare od. assumere umeris, Ov. – an Göttern, hic paribus nitens Cyllenius alis constitit, Verg.: alius illi (Iovi) alas imposuit, alius cornua, Sen.: der Harpyien, der Fama, des Amor, der Iris, Verg. – poet. des (als Vogel gedachten) Schiffes, das Ruder, classis centenis remiget alis, Prop. (vgl. alarum remi od. remigium, v. den Flügeln, Verg. u.a.); od. das Segel, velorum pandimus alas, Verg. – u. poet. als Bild der raschen od. der sanften, unmerklichen Bewegung, v. Winden, madidis notus evolat alis, Ov.: u.v. Blitz, emicat et ventis et fulminis ocior alis, Verg. – v. der Zeit, Sen.: des Todes, Hor.: des Schlafes, Tibull. – u. als Bild der Schnelligkeit übh., sibi fecerat alas concitus equus, Sil. – vgl. das Wortspiel: Me. Vox mihi ad aures advolavit. So. Ne ego homo infelix fui, qui non alas intervelli, Plaut. Amph. 325 sq.

    II) übtr.: A) der dem Flügel entsprechende Teil am tierischen Körper u. am Baume: 1) beim Menschen, die Achsel, der obere u. untere Teil des Arms, wo er an die Schultern grenzt, alae grandes, Iuven.: umbonibus incussāque alā sternere hostes, Liv.: sub ala fasciculum portare librorum, Hor.: tu viperam sub ala nutricas, Petron. 77, 1 (sprichw., s. vīpera). – bes. die mit Haaren bewachsene, einen unangenehmen, schweißigen Bocksgeruch ausströmende Achselgrube, -höhle, graveolentia alarum, Plin.: alarum neglegens sudor, Petr.: gravis hirsutis cubet hircus in alis, Hor. – Die Achselhaare pflegten die Alten sich auszureißen, alas vellere, Sen. u. Iuven.: dah. das Wortspiel: Sy. Sine pinnis volare hau facilest; meae alae pinnas non habent. Mi. Nolito edepol devellisse; iam his duobus mensibus volucres alae tibi erunt hirquinae, Plaut. Poen. 872 sqq. – meton., alae, die Arme, Itala Luc. 2, 28 u. Esth. 4, 11. – 2) bei den Tieren, die »Höhlung« wo die vordern Schenkel an den Bug anschließen, die Achsel, Plin. 9, 159 u.s. – 3) der durch Anfügung eines Astes, Zweiges od. Blattes gebildete Winkel, auch wir (als botan. t.t.) die Achsel, Plin. 16, 29 u.ö.

    B) als t.t. der Baukunst, Plur. alae = die rechts u. links im Atrium u. im einzelligen Tempel hinlaufenden Seitenräume, die die Tiefe der Zimmer haben, aber nach dem Atrium zu offen sind, Seitenhallen, Säulengänge, Vitr. 6, 3, 4; 4, 7, 2. Vgl. Beckers Gallus Bd. 2. S. 213 ff. (Ausg. 3).

    C) als milit. t.t. der Flügel des Heeres, die Flügeltruppen, zunächst die Scharen der röm. Reiterei, die, regelmäßig 300 Mann bei einer Legion, die Linie des Fußvolks auf beiden Seiten deckten, s. Cinc. b. Gell. 16, 4, 6. Serv. Verg. Aen. 4, 121. – später eine Abteilung der Bundesgenossen, bes. ihre Reiterei, die eig. die Flanken der röm. Legionen decken sollten, aber auch oft in die erste Linie gestellt wurden, die Schwadron, Schar, Abteilung, gew. 500 Mann; als die Bundesgenossen das röm. Bürgerrecht erhalten hatten, die im röm. Heere dienenden »Hilfstruppen (Reiterei u. Fußvolk)« übh. (gew. alarii equites, alariae cohortes od. bl. alarii gen., s. ālārius), cum te Pompeius alae alteri praefecisset, Cic.: Campanorum alam, quingentos ferme equites, excedere acie iubet, Liv.: peditatu, equitibus atque alis cum hostium legionibus pugnavit, Liv. Vgl. Ruhnk. Suet. Aug. 38. Heine Cic. de off. 2, 45. – endlich zur Kaiserzeit diejenigen Reiterabteilungen des röm. Heeres, die nicht ausdrücklich zu einer Legion gehörten, gew. Fremde, 500, auch 1000 Mann (dah. ala miliaria) stark, Inscr. – zuw. auch für eine »Schar« Reiterei von 500 od. 1000 Mann bei andern Völkern, zB. der »Leibschar« der mazed. Könige b. Nep. Eum. 1, 7. Liv. 37, 40, 5: u. bei Dichtern für »Reiterschar« übh., wie Verg. Aen. 11, 730, u. für »berittene Jäger« insbes., Verg. Aen. 4, 121 (Vgl. Sil. 2, 419).

    lateinisch-deutsches > ala

  • 14 ales

    āles, itis (ala), »was Flügel hat u. sie braucht« (während alatus nur = »mit Flügeln versehen«), I) adi. geflügelt, beflügelt (b. Dichtern), 1) eig.: alites angues, Pacuv. fr.: al. avis (αἰόλος ορνις), Cic. Arat.: alite curru vehi, Sen. poët. – bes. v. myth. Wesen, Pegasus, Ov.: Deus, v. Merkur, Ov.: puer, v. Amor, Hor.: Fama, Claud. – 2) poet. übtr., wie beflügelt = flüchtig. schnell, rasch, Auster, Verg.: passu alite, Ov.: alite plantā, Sil.: imago, flüchtiges Traumbild), Sil. – II) subst.: 1) f. (nur bei Dichtern auch m.), der Vogel (u. zwar von größern Vögeln, während avis der Vogel übh. = alles was Flügel u. Federn hat u. Eier legt, volucris jedes zum Fliegen fähige Geschöpf, dah. auch ein geflügeltes Insekt), a) im allg., Lucr., Varr. u.a.: alites matutinae, Prop.: alites villaticae, Hofgeflügel, Plin.: cuculus ales temporaria, ein Strichvogel, Plin. – b) insbes.: α) von bestimmten Vögeln, Iovis al., Verg. u. Ov., regia al., Ov., al. minister fulminis, Hor., flammiger al., Stat., al. digna Iove, Manil., alle v. Adler: ebenso (als Gestirn) bl. ales, Cic. Arat. 46 sq. – Phoebeïus od. Phoebea al., v. Raben, Ov. u. Sil. – avida al., v. Geier, Sil.: u. so bl. al., Hor. carm. 3, 4, 78. – al. longaeva od. Titanius, Claud., al. Gangeticus, Auson., v. Phönix:. – Chaonis al., Ov., od. al. exterrita, Verg., od. al. Cythereïa, Sil., v. der Taube. – Daulias al., v. der Prokne als Nachtigall, Ov. – Iunonia al., v. Pfau, Ov.: u. so alitis eximiae cauda, Pfauenschwanz, Mart. – imitatrix u. rara al., v. Papagei, Ov. – sacer, Habicht (weil zu den Weissagevögeln gehörig), Verg.: rapacissima et famelica al., v. Taubenstößer, Plin. – Phasidis al., v. Fasan, Stat. – cristatus al., v. Hahn, Ov. – Palladis al., v. der Nachteule, Ov. – vasta al., v. Strauß, Claud. – Caystrius al., v. Schwan, Ov.: u. so albus od. canorus al., vom sangreichen Schwan (in den der Dichter sich verwandelt denkt); Hor.: dah. geradezu ales für »Sänger«, Maeonii carminis al., Sänger des mäonischen (d.i. homerischen Helden-) Gedichts, Hor. – β) in der Augurspr., alites = Vögel, die durch den »Flug«, dagegen oscines = Vögel, die durch die »Stimme« bedeutsam dem Augurium dienten (vgl. Fest. 197, 11. Plin. 10, 43), Cic. u.a. – dah. ales ( wie avis) poet. = Wahrzeichen, Vorbedeutung, bonā od. secundā alite, Catull u. Hor.: potiore alite, Hor.: malā od. lugubri alite, Hor. – 2) der Geflügelte, v. Göttern od. Heroen, Tegeaticus al. u. impiger al., v. Merkur, Stat.: Cyllenius al., v. Merkur, Val. Flacc. – aureus al., v. Perseus, Stat. – / Episch gedehnter Genet. Plur. alituum, Lucr. 2, 928 u.a. Verg. Aen. 8, 27. Manil. 5, 370. Stat. silv. 1, 2, 184 (aber Amm. 19, 2, 12 jetzt alitum). – Über das Geschlecht v. ales s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 918. Burm. Phaedr. 1, 13, 8. p. 33.

    lateinisch-deutsches > ales

  • 15 nitor [1]

    1. nītor, nīsus u. nīxus sum, nītī (statt gnītor, vgl. griech. γνύξ, ahd. hnîgan, sich neigen, sich bücken), an od. auf etw. sich stemmen, sich stützen, I) im allg.: A) eig., m. Abl. od. in m. Akk. od. Abl., baculo, Ov.: laevo in femine (v. der Linken), Plaut.: hastili, Cic.: hastā od. in hastam, Verg.: genibus, knien, Liv.: Nixus genu, in genibus, od. bl. Nixus, ein Gestirn, s. engonasi: stirpibus suis, Cic.: mulierculā, Cic.: cubito, auf den Ellbogen, Ov. – absol., partes aequaliter nituntur, Cic. – B) übtr.: 1) auf etwas sich stützen, -beruhen, nitatur quibus fundamentis summa salutis, Lucr.: omnis ratio dicendi tribus ad persuadendum rebus est nixa, Cic.: in te nititur civitatis salus, Cic. – 2) insbes., auf etw. sich stützen = sich verlassen, bauen, consilio alcis, Cic.: auctoritate, animo (auf seinen Mut), Caes.: spe, Catull. – II) prägn., sich zu einer Bewegung aufstemmen, A) eig.: 1) sich auf die Füße stemmend auftreten, humi, Verg.: simulac primum niti possunt, Cic. – 2) sich anstemmend drücken und drängen, a) seine Notdurft zu verrichten, Suet. Vesp. 20. – b) zu gebären, Wehen haben, in Wehen liegen, gebären (s. Bach Ov. met. 9, 294. Lennep Ov. her. 21, 100), Ov. met. 9, 302 (Plin. 9, 107 jetzt eniti). – c) übh., v. angestrengten, leidenschaftlichen Bewegungen des Körpers, niti corporibus, et ea huc illuc quasi vitabundi aut iacientes tela agitare, Sall. Iug. 60, 4. – 3) die Hände od. Füße anstemmend sich aufzurichten suchen, sich aufraffen, niti modo ac statim concĭdere, Sall. Iug. 101, 11: dum consurgit ac nititur, inter manus sublevantium exstinctus est, Suet. Vesp. 24. – 4) sich anstemmend, sich auf dem Flecke halten, a) v. Kämpfenden = Fuß fassen, s ich halten, tamen virtute et patientiā nitebantur atque omnia vulnera sustinebant, Caes. b. c. 1, 45, 6. – b) v. Vögeln, die im Fluge innehaltend sich mit ihren Flügeln in der Schwebe erhalten, in der Luft schweben, paribus nitens Cyllenius alis constitit, Verg. Aen. 4, 252. – 5) mit Rücksicht auf das wohin? = sich aufstemmend sich anstrengend nach einem Punkte hindrängen, besonders nach einem höheren hinaufdrängen = sich (vorwärts) drängen, steigen, klimmen, zu gelangen streben, corporibus et umbonibus, Tac.: quā septumani dum nituntur, Tac.: gradibus, die Stufen hinaufsteigen, Verg. – motis in aëra pennis, steigen = fliegen (v. Vögeln), Ov.: in adversum (vom Abend nach Morgen), v. Phöbus, Ov.: rupes in altas, klimmen, Lucan. – ardua per loca u. bl. per ardua, Pacuv. fr. u. Curt. – m. Dat., semitae, einhersteigen auf usw., Chalcid. Tim. 276. – nitere porro, schiebe (dränge) dich vorwärts (durch die Menge), Hor. ep. 1, 13, 18. – v. Lebl., pondera, corpora nituntur deorsum, sursum, in medium, drängen, treiben, streben, Lucr.: poma ad sidera nituntur, streben empor zum Äther, Verg.: in adversa caeli nitens sol, Cl. Mam.: aquae in interiora nituntur, Plin. – B) übtr. = sich eifrig bestreben, -bemühen, es sich angelegen sein lassen, alle Kräfte aufbieten, a) übh.: α) im guten Sinne: pro libertate, Sall.: pro alqo, sich eifrig verwenden, Liv.: mit folg. Infin., gradum proferre pedum, Enn. fr.: armis de vita certatim dimicare, Sisenn. fr.: perrumpere, Caes.: summā vi Cirtam irrumpere, Sall.: patriam recuperare, Nep.: absol., tantum quisque nitatur, quantum potest, Cic.: magnā vi uterque nitebatur, Caes.: non eādem alacritate ac studio nitebantur, Caes.: de causa regia, Cic.: frustra, Sall.: modice, nur mäßig sich bewerben, Tac.: contra, entgegentreten, sich widersetzen, Tac. – β) im feindl. Sinne, adversus foedera naturae, Lucr.: nihil contra alqm, nichts gegen jmd. unternehmen, Sall.: contra verum, der Wahrheit entgegenarbeiten, Sall.: pro Corbulone aetas, patrius mos, studia seniorum erant; contra Mamercus Scaurus et L. Arruntius nitebantur, entgegenstrebten, ihm entgegenarbeiteten, Tac. – b) mit Angabe des Ziels = nach etw. eifrig streben, auf etw. hinarbeiten, ad gloriam, Cic.: ad sollicitandas civitates, Caes.: in illud genus, Sen.: in vetitum, Ov. – m. bl. Acc., ut tantam urbem, quanta nunc est, niti deberet, zu bauen unternehmen, Iul. Val. 1, 25 (31). – m. folg. ut od. ne m. Konj. = darauf hinarbeiten, darauf dringen, unus Miltiades maxime nitebatur, ut primo quoque tempore castra fierent, Nep.: alii singulos ex senatu ambiundo nitebantur, ne gravius in eum consuleretur, Sall. – c) m. folg. Acc. u. Infin. = zu beweisen suchen, den Beweis versuchen, daß usw., nitamur igitur nihil posse percipi, Cic. Acad. 2, 68. – / Aktive Imperativform nitito, Cic. de rep. fr. bei Diom. 340, 1. – Parag. Infin. nitier, Trag. inc. fab. 231. Catull. 61, 68 Schw. (Haupt cingier). Lucr. 1, 1059.

    lateinisch-deutsches > nitor [1]

  • 16 pigresco

    pigrēsco, ere (pigreo), träge-, langsam werden, ut aëra non sinerent pigrescere, Sen. nat. qu. 5, 18, 1: cum Hippopotamus aviditate nimiā extuberato ventre pigrescit, Amm. 22, 15, 23: possit pigrescere Cyllenius, Mart. Cap. 1. § 38: Nilus pigrescit, Plin. 18, 167: ergo non pigrescamus et de terrenis consurgamus, Ambros. de virgin. 17. §. 110: quibus intimorum gressus pigrescat animorum, Ambros. in Luc. 10. §. 23: pigrescunt (aegri) ad omnia, Th. Prisc. 2, 7.

    lateinisch-deutsches > pigresco

  • 17 repigro

    re-pigro, (āvī), ātum, āre, I) träge machen, uxoris Cyllenius fotibus repigratus, Mart. Cap. 1. § 35: Partiz. im Kompar., repigratior, Mart. Cap. 1. § 36 Eyss. (Kopp falsch repigrior). – II) bildl., hemmen, zurückhalten, bestiarum repigratur impetus, Apul. met. 8, 15: repigrato fetu, ibid. 1, 9.

    lateinisch-deutsches > repigro

  • 18 agilis

    agilis, e, Adj. m. Compar. (ago), bewegsam; dah. I) v. Lebl., leicht beweglich, lenksam, 1) eig., pollex, Ov.: classis, Liv.: remus, Ov.: essedum agili rotā, Ov.: sinistrā manu agiliore et validiore, Suet.: aër agilior tenuiorque, Sen. – 2) übtr., a) v. Konkr., hurtig, rasch, flüchtig im Lauf usw., pes, gressus, Sen. poët.: gradus, Amm.: cursus, agile studium, gleichs. ein flüchtiges Handwerk, Stat.: flamma, Sen. poët.: rivus agilior (Ggstz. pigrior), Plin. ep. – b) v. Abstr., argumentatio agilior et acrior, Quint. 11, 6, 164. – II) v. leb. Wesen, deren Körper u. Sinnen usw., 1) eig., beweglich, behend, gelenk, flüchtig im Laufe usw., sonipes, Trag. inc. fr. 237: dea, v. der Diana, Ov.: Cyllenius, v. Merkur, Ov.: ag. et vividum corpus, Plin. ep.: corpus equi ab aspectu agile, schon dem Anschein nach leicht u. flüchtig in seinen Bewegungen, Col. – 2) übtr., beweglich im Handeln = behend, rührig, regsam, hurtig, lebendig, geschäftig (Ggstz. tardus, remissus, desidiosus), vir navus, agilis, Vell: agiles viri, Ov.: oderunt agilem gnavumque (den Rühriggeschäftigen) remissi, Hor.: nunc agilis fio, geschäftig, Geschäftsmann (Staatsmann), Hor.: oves agiles (Ggstz. tardiores), Col.: apes sarciendo damna fiunt agiliores, Col. – naturā humanus animus agilis est et pronus ad motus, Sen.: quae (natura ingenii humani) ita est agilis ac velox, ut etc., Quint.: sen-
    ————
    sus, qui agiliores sunt animalibus mutis, die lebendiger sind bei usw., Sen.: agilis industria (Ggstz. neglegens et tarda opera), Col.: studium, Amm.: agilis facilisque victoria, rasch u. leicht durchzuführen, Sisenn. fr. 14 (b. Non. 58, 1). – Superl. agillimus, nach Charis. 114, 11 u. Prisc. 3, 20, od. agilissimus, nach Charis. 182, 18 (überall ohne Beleg): agillimus, non agilissimus, Beda de orthogr. (VII) 262, 13: Adv. Superl. agilissime, ibid. 262, 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > agilis

  • 19 ala

    āla, ae, f. (v. ago, also = agla, u. davon Demin. axilla, deutsch ›Achsel‹, wie mala v. mando u. davon Demin. maxilla, palus v. pango, also = paglus u. dav. Demin. paxillus), der Flügel des Vogels usw. als das In-Bewegung-Setzende (während pennae = der Flügel des Vogels als Gefieder), I) eig.: alae pennae, Plaut.: galli plausu premunt alas, Cic.: levare se alis, v. Raben, Liv.: alis plaudens columba, Verg.: movere alas, Ov.: alas explicare, Mart., expandere, Plin.: alas quatere, Verg.: alis everberabat os oculosque Galli corvus, Quint.: alam frangere, Plin.: alarum articulos insecare, Plin. – der Bienen, pandere alas ad solem aestivum, Verg.: alas eripere regibus apum, Verg. – des Ikarus, alas accommodare od. assumere umeris, Ov. – an Göttern, hic paribus nitens Cyllenius alis constitit, Verg.: alius illi (Iovi) alas imposuit, alius cornua, Sen.: der Harpyien, der Fama, des Amor, der Iris, Verg. – poet. des (als Vogel gedachten) Schiffes, das Ruder, classis centenis remiget alis, Prop. (vgl. alarum remi od. remigium, v. den Flügeln, Verg. u.a.); od. das Segel, velorum pandimus alas, Verg. – u. poet. als Bild der raschen od. der sanften, unmerklichen Bewegung, v. Winden, madidis notus evolat alis, Ov.: u.v. Blitz, emicat et ventis et fulminis ocior alis, Verg. – v. der Zeit, Sen.: des Todes, Hor.: des Schlafes, Tibull. – u. als Bild der Schnelligkeit
    ————
    übh., sibi fecerat alas concitus equus, Sil. – vgl. das Wortspiel: Me. Vox mihi ad aures advolavit. So. Ne ego homo infelix fui, qui non alas intervelli, Plaut. Amph. 325 sq.
    II) übtr.: A) der dem Flügel entsprechende Teil am tierischen Körper u. am Baume: 1) beim Menschen, die Achsel, der obere u. untere Teil des Arms, wo er an die Schultern grenzt, alae grandes, Iuven.: umbonibus incussāque alā sternere hostes, Liv.: sub ala fasciculum portare librorum, Hor.: tu viperam sub ala nutricas, Petron. 77, 1 (sprichw., s. vipera). – bes. die mit Haaren bewachsene, einen unangenehmen, schweißigen Bocksgeruch ausströmende Achselgrube, -höhle, graveolentia alarum, Plin.: alarum neglegens sudor, Petr.: gravis hirsutis cubet hircus in alis, Hor. – Die Achselhaare pflegten die Alten sich auszureißen, alas vellere, Sen. u. Iuven.: dah. das Wortspiel: Sy. Sine pinnis volare hau facilest; meae alae pinnas non habent. Mi. Nolito edepol devellisse; iam his duobus mensibus volucres alae tibi erunt hirquinae, Plaut. Poen. 872 sqq. – meton., alae, die Arme, Itala Luc. 2, 28 u. Esth. 4, 11. – 2) bei den Tieren, die »Höhlung« wo die vordern Schenkel an den Bug anschließen, die Achsel, Plin. 9, 159 u.s. – 3) der durch Anfügung eines Astes, Zweiges od. Blattes gebildete Winkel, auch wir (als botan. t.t.) die Achsel, Plin. 16, 29 u.ö.
    ————
    B) als t.t. der Baukunst, Plur. alae = die rechts u. links im Atrium u. im einzelligen Tempel hinlaufenden Seitenräume, die die Tiefe der Zimmer haben, aber nach dem Atrium zu offen sind, Seitenhallen, Säulengänge, Vitr. 6, 3, 4; 4, 7, 2. Vgl. Beckers Gallus Bd. 2. S. 213 ff. (Ausg. 3).
    C) als milit. t.t. der Flügel des Heeres, die Flügeltruppen, zunächst die Scharen der röm. Reiterei, die, regelmäßig 300 Mann bei einer Legion, die Linie des Fußvolks auf beiden Seiten deckten, s. Cinc. b. Gell. 16, 4, 6. Serv. Verg. Aen. 4, 121. – später eine Abteilung der Bundesgenossen, bes. ihre Reiterei, die eig. die Flanken der röm. Legionen decken sollten, aber auch oft in die erste Linie gestellt wurden, die Schwadron, Schar, Abteilung, gew. 500 Mann; als die Bundesgenossen das röm. Bürgerrecht erhalten hatten, die im röm. Heere dienenden »Hilfstruppen (Reiterei u. Fußvolk)« übh. (gew. alarii equites, alariae cohortes od. bl. alarii gen., s. alarius), cum te Pompeius alae alteri praefecisset, Cic.: Campanorum alam, quingentos ferme equites, excedere acie iubet, Liv.: peditatu, equitibus atque alis cum hostium legionibus pugnavit, Liv. Vgl. Ruhnk. Suet. Aug. 38. Heine Cic. de off. 2, 45. – endlich zur Kaiserzeit diejenigen Reiterabteilungen des röm. Heeres, die nicht ausdrücklich zu einer Legion gehörten, gew. Fremde, 500, auch 1000 Mann
    ————
    (dah. ala miliaria) stark, Inscr. – zuw. auch für eine »Schar« Reiterei von 500 od. 1000 Mann bei andern Völkern, zB. der »Leibschar« der mazed. Könige b. Nep. Eum. 1, 7. Liv. 37, 40, 5: u. bei Dichtern für »Reiterschar« übh., wie Verg. Aen. 11, 730, u. für »berittene Jäger« insbes., Verg. Aen. 4, 121 (Vgl. Sil. 2, 419).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ala

  • 20 ales

    āles, itis (ala), »was Flügel hat u. sie braucht« (während alatus nur = »mit Flügeln versehen«), I) adi. geflügelt, beflügelt (b. Dichtern), 1) eig.: alites angues, Pacuv. fr.: al. avis (αἰόλος ορνις), Cic. Arat.: alite curru vehi, Sen. poët. – bes. v. myth. Wesen, Pegasus, Ov.: Deus, v. Merkur, Ov.: puer, v. Amor, Hor.: Fama, Claud. – 2) poet. übtr., wie beflügelt = flüchtig. schnell, rasch, Auster, Verg.: passu alite, Ov.: alite plantā, Sil.: imago, flüchtiges Traumbild), Sil. – II) subst.: 1) f. (nur bei Dichtern auch m.), der Vogel (u. zwar von größern Vögeln, während avis der Vogel übh. = alles was Flügel u. Federn hat u. Eier legt, volucris jedes zum Fliegen fähige Geschöpf, dah. auch ein geflügeltes Insekt), a) im allg., Lucr., Varr. u.a.: alites matutinae, Prop.: alites villaticae, Hofgeflügel, Plin.: cuculus ales temporaria, ein Strichvogel, Plin. – b) insbes.: α) von bestimmten Vögeln, Iovis al., Verg. u. Ov., regia al., Ov., al. minister fulminis, Hor., flammiger al., Stat., al. digna Iove, Manil., alle v. Adler: ebenso (als Gestirn) bl. ales, Cic. Arat. 46 sq. – Phoebeïus od. Phoebea al., v. Raben, Ov. u. Sil. – avida al., v. Geier, Sil.: u. so bl. al., Hor. carm. 3, 4, 78. – al. longaeva od. Titanius, Claud., al. Gangeticus, Auson., v. Phönix:. – Chaonis al., Ov., od. al. exterrita, Verg., od. al. Cythereïa, Sil., v. der Taube. – Daulias al., v. der Prokne als Nachti-
    ————
    gall, Ov. – Iunonia al., v. Pfau, Ov.: u. so alitis eximiae cauda, Pfauenschwanz, Mart. – imitatrix u. rara al., v. Papagei, Ov. – sacer, Habicht (weil zu den Weissagevögeln gehörig), Verg.: rapacissima et famelica al., v. Taubenstößer, Plin. – Phasidis al., v. Fasan, Stat. – cristatus al., v. Hahn, Ov. – Palladis al., v. der Nachteule, Ov. – vasta al., v. Strauß, Claud. – Caystrius al., v. Schwan, Ov.: u. so albus od. canorus al., vom sangreichen Schwan (in den der Dichter sich verwandelt denkt); Hor.: dah. geradezu ales für »Sänger«, Maeonii carminis al., Sänger des mäonischen (d.i. homerischen Helden-) Gedichts, Hor. – β) in der Augurspr., alites = Vögel, die durch den »Flug«, dagegen oscines = Vögel, die durch die »Stimme« bedeutsam dem Augurium dienten (vgl. Fest. 197, 11. Plin. 10, 43), Cic. u.a. – dah. ales ( wie avis) poet. = Wahrzeichen, Vorbedeutung, bonā od. secundā alite, Catull u. Hor.: potiore alite, Hor.: malā od. lugubri alite, Hor. – 2) der Geflügelte, v. Göttern od. Heroen, Tegeaticus al. u. impiger al., v. Merkur, Stat.: Cyllenius al., v. Merkur, Val. Flacc. – aureus al., v. Perseus, Stat. – Episch gedehnter Genet. Plur. alituum, Lucr. 2, 928 u.a. Verg. Aen. 8, 27. Manil. 5, 370. Stat. silv. 1, 2, 184 (aber Amm. 19, 2, 12 jetzt alitum). – Über das Geschlecht v. ales s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 918. Burm. Phaedr. 1, 13, 8. p. 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ales

См. также в других словарях:

  • КИЛЛЕНИЙ —    • Cyllenĭus,          см. Κυλλήνιος, см. Έρμη̃ς, Гермес, 1 …   Реальный словарь классических древностей

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

  • CYLLENE — I. CYLLENE Elidis regio in Peloponneso, urbs et navale, Steph. Huc, post Eiran bellô Messeniacô II. a Spartanis captam, et Messenios ab illis subactos, Pylii et Mothonaei, aliique maris accolae classibus se receperunt; et cum iis, qui in Arcadiam …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Hermes — For other uses, see Hermes (disambiguation). Hermes So called “Logios Hermes” (Hermes,Orator). Marble, Roman copy from the late 1st century CE early 2nd century CE after a Greek original of the 5th …   Wikipedia

  • Mount Kyllini — Ziria redirects here. For the video games, see Tengai Makyō. For other uses, see Kyllini (disambiguation). Mount Kyllini Mount Kyllini as seen from Stymphalia …   Wikipedia

  • VEGAS.com — Infobox Company company name = Vegas.com LLC company company type = Private company foundation = 1998, incorporated 1998 location city = Henderson, Nevada location country = USA key people = Howard Lefkowitz, President John Keast, COO | industry …   Wikipedia

  • Hermes (Marvel Comics) — Superherobox| caption= comic color=background:#ff8080 character name=Hermes real name=Hermes species= publisher=Marvel Comics debut= Thor #129 (Jun 1966) creators=Stan Lee and Jack Kirby alliance color=background:#c0c0ff alliances=Olympian Gods… …   Wikipedia

  • Cilene — El monte Cilene visto desde Estinfalo …   Wikipedia Español

  • Choricvs — CHORĬCVS, i, ein König in Arkadien, hatte zu Söhnen den Plexippus, und Enetus, zur Tochter aber die Palästra; und da jene das Ringen erfanden, so entdeckete diese es ihrem Liebhaber, dem Mercurius. Als sich aber ihre Brüder deshalber gegen den… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Cyllen — CYLLEN, énis, Gr. Κυλλὴν, ῆνος, (⇒ Tab. XIX.) des Elatus Sohn, von dem so wohl der Berg Cyllene, als auch Mercurius den Beynamen Cyllenius soll bekommen haben. Pausan. Arcad. c. 17. p. 482 …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Cyllivs — CYLLIVS, i, soll durch Ausstoßung mit vorhergehendem Beynamen des Mercurius, Cyllenius, einerley seyn. Steph. Byz. in Κυλλήνη, & Eustath. ad Hom. Il. B. v. 603 …   Gründliches mythologisches Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»