Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Calydōn

  • 1 Calydon

    Calydōn, ōnis f.
    Калидон, древняя столица Этолии O, Cs

    Латинско-русский словарь > Calydon

  • 2 Calydon

    Calydōn, ōnis, Akk. ōnem u. ōna, Akk. Plur. ōnas, f. (Καλυδών), uralte Hauptstadt Ätoliens, am Evenus, Gründung eines gleichnamigen Heros im Lande der Kureten, Sitz der berühmten Sage von der kalydonischen Jagd, Residenz des Öneus, des Vaters des Meleager u. der Deïanira, Großvaters des Diomedes, j. Aïton (od. Aïdon), Ov. met. 6, 415; 8, 270 sqq.; 9, 147. Verg. Aen. 7, 306; 11, 270. Caes. b. c. 3, 35 in. – Dav.: A) Calydōnēus, a, um, kalydonisch, rupes, Manil. 5, 180. – B) Calydōnis, idis, Akk. ida, f., kalydonisch, Ov.: u. subst., die Kalydonierin, pavida, Deïanira, Ov.: Plur. Akk. idas, die Kalydonierinnen, Stat. – C) Calydōnius, a, um (Καλυδώνιος), kalydonisch, terra, Ätolien, Pacuv. fr.: heros, Meleager, Ov.: amnis, Achelous, Ov.: sus, aper, der von Meleager erlegte kalydonische Eber, Mart. u. Porphyr.: hasta Tydidae, des Diomedes, Ov.: regna, des Diomedes Reich in Unteritalien (Daunia), Ov. – subst., Calydōniae, ārum, f., Kalydonierinnen, Sen. poët.

    lateinisch-deutsches > Calydon

  • 3 Calydon

    Calydōn, ōnis, Akk. ōnem u. ōna, Akk. Plur. ōnas, f. (Καλυδών), uralte Hauptstadt Ätoliens, am Evenus, Gründung eines gleichnamigen Heros im Lande der Kureten, Sitz der berühmten Sage von der kalydonischen Jagd, Residenz des Öneus, des Vaters des Meleager u. der Deïanira, Großvaters des Diomedes, j. Aïton (od. Aïdon), Ov. met. 6, 415; 8, 270 sqq.; 9, 147. Verg. Aen. 7, 306; 11, 270. Caes. b. c. 3, 35 in. – Dav.: A) Calydōnēus, a, um, kalydonisch, rupes, Manil. 5, 180. – B) Calydōnis, idis, Akk. ida, f., kalydonisch, Ov.: u. subst., die Kalydonierin, pavida, Deïanira, Ov.: Plur. Akk. idas, die Kalydonierinnen, Stat. – C) Calydōnius, a, um (Καλυδώνιος), kalydonisch, terra, Ätolien, Pacuv. fr.: heros, Meleager, Ov.: amnis, Achelous, Ov.: sus, aper, der von Meleager erlegte kalydonische Eber, Mart. u. Porphyr.: hasta Tydidae, des Diomedes, Ov.: regna, des Diomedes Reich in Unteritalien (Daunia), Ov. – subst., Calydōniae, ārum, f., Kalydonierinnen, Sen. poët.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Calydon

  • 4 Calydon

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydon

  • 5 CALYDON

    [NPR]
    CALYDON (-ONIS) (M)

    English-Latin dictionary > CALYDON

  • 6 Calydon

    Καλυδών, -ῶνος, ἡ (Eur., frag.).
    Of Calydon, adj.: Καλυδώνιος.

    Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Calydon

  • 7 Oeneus (In Greek legend, king of Calydon and father of Meleager. He may have been originally a wine god)

    Религия: Ойней

    Универсальный англо-русский словарь > Oeneus (In Greek legend, king of Calydon and father of Meleager. He may have been originally a wine god)

  • 8 Calydonea

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydonea

  • 9 Calydoniacus

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydoniacus

  • 10 Calydoniae

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydoniae

  • 11 Calydonis

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydonis

  • 12 Calydonius

    Călydon, ōnis, f., = Kaludôn, a very ancient town in Ætolia (now Kurt-aga), on [p. 274] the river Evenus, built by a hero of the same name, Ov. M. 8, 495; the residence of Œneus, father of Meleager and Deianira, and grandfather of Diomedes, Mel. 2, 3, 10; Plin. 4, 2, 3, § 6; Ov. M. 6, 415; 8, 270 sqq.; Verg. A. 11, 270; Caes. B. C. 3, 35; Mart. 9, 49; ace. Calydonem, Plaut. Poen. prol. 72;

    Gr. Calydona,

    Verg. A. 7, 306; Ov. M. 9, 147.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Călydōnĭus, a, um, adj., Calydonian:

    sus,

    the Calydonian boar, sent by the enraged Diana, and killed by Meleager, Mart. 11, 19:

    heros,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 324:

    amnis,

    i. e. the Acheloüs, id. ib. 8, 727;

    9, 2: Tydidae hasta,

    of Diomedes, id. ib. 15, 769: regna, the kingdom of Diomedes, in Lower Italy (Daunia), id. ib. 14, 512.—As subst.: Călydōnĭae, ārum, f., the Calydonian women, Sen. Herc. Oet. 583. —
    * B.
    Călydōnĭăcus, a, um, adj., Calydonian:

    rupes,

    Manil. 5, 180 (al. Căly-dōnēa).—
    C.
    Călydōnis, ĭdis, f., a Calydonian woman:

    Calydonides matres,

    Ov. M. 8, 527; cf. Stat. Th. 2, 736.—And kat exochên = Deianira, Ov. M. 9, 112.

    Lewis & Short latin dictionary > Calydonius

  • 13 Oeneis

    1.
    Oeneus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., = Oineus, a king of Ætolia or Calydon, the husband of Althœa, and father of Meleager, Tydeus, Dejanira, Gorgo, etc., Ov. M. 8, 281 sq.; Hyg. Fab. 172; Stat. Th. 2, 165; 586; Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20.— Hence,
    A.
    Oenēis, ĭdis, f., = Oinêïs, the daughter of Œneus, i. e. Dejanira, Sen. Herc. Oet. 583.—
    B.
    Oenēĭus, a, um, adj., = Oinêïos, Œnean:

    Oeneius heros,

    i. e. Tydeus, Stat. Th. 5, 661.—
    C.
    Oenēus ( trisyl.), a, um, adj., = Oinêïos, Œnean: Oeneos per agros, i. e. of Calydon or Ætolia, Ov M. 8, 281.—
    D.
    Oenīdes, ae, m., = Oineidês, a male descendant of Œneus:

    at manus Oenidae variat,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 414; Val. Fl. 3, 690:

    et generum Oeniden, Appule Daune, tuum,

    i. e. Diomedes, son of Tydeus, Ov. F. 4, 76; cf. id. M. 14, 512.
    2.
    Oenēus, a, um, v. 1. Oeneus, C.

    Lewis & Short latin dictionary > Oeneis

  • 14 Oeneius

    1.
    Oeneus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., = Oineus, a king of Ætolia or Calydon, the husband of Althœa, and father of Meleager, Tydeus, Dejanira, Gorgo, etc., Ov. M. 8, 281 sq.; Hyg. Fab. 172; Stat. Th. 2, 165; 586; Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20.— Hence,
    A.
    Oenēis, ĭdis, f., = Oinêïs, the daughter of Œneus, i. e. Dejanira, Sen. Herc. Oet. 583.—
    B.
    Oenēĭus, a, um, adj., = Oinêïos, Œnean:

    Oeneius heros,

    i. e. Tydeus, Stat. Th. 5, 661.—
    C.
    Oenēus ( trisyl.), a, um, adj., = Oinêïos, Œnean: Oeneos per agros, i. e. of Calydon or Ætolia, Ov M. 8, 281.—
    D.
    Oenīdes, ae, m., = Oineidês, a male descendant of Œneus:

    at manus Oenidae variat,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 414; Val. Fl. 3, 690:

    et generum Oeniden, Appule Daune, tuum,

    i. e. Diomedes, son of Tydeus, Ov. F. 4, 76; cf. id. M. 14, 512.
    2.
    Oenēus, a, um, v. 1. Oeneus, C.

    Lewis & Short latin dictionary > Oeneius

  • 15 Oeneus

    1.
    Oeneus (dissyl.), ĕi and ĕos, m., = Oineus, a king of Ætolia or Calydon, the husband of Althœa, and father of Meleager, Tydeus, Dejanira, Gorgo, etc., Ov. M. 8, 281 sq.; Hyg. Fab. 172; Stat. Th. 2, 165; 586; Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20.— Hence,
    A.
    Oenēis, ĭdis, f., = Oinêïs, the daughter of Œneus, i. e. Dejanira, Sen. Herc. Oet. 583.—
    B.
    Oenēĭus, a, um, adj., = Oinêïos, Œnean:

    Oeneius heros,

    i. e. Tydeus, Stat. Th. 5, 661.—
    C.
    Oenēus ( trisyl.), a, um, adj., = Oinêïos, Œnean: Oeneos per agros, i. e. of Calydon or Ætolia, Ov M. 8, 281.—
    D.
    Oenīdes, ae, m., = Oineidês, a male descendant of Œneus:

    at manus Oenidae variat,

    i. e. Meleager, Ov. M. 8, 414; Val. Fl. 3, 690:

    et generum Oeniden, Appule Daune, tuum,

    i. e. Diomedes, son of Tydeus, Ov. F. 4, 76; cf. id. M. 14, 512.
    2.
    Oenēus, a, um, v. 1. Oeneus, C.

    Lewis & Short latin dictionary > Oeneus

  • 16 Calydonius

    Calydōnius и Calydōnēus, a, um [ Calydon ]
    калидонский, поэт. этолийский
    C. heros OMeleager
    C. amnis OAchelous

    Латинско-русский словарь > Calydonius

  • 17 mereo

    mereo, uī, itum, ēre, u. mereor, itus sum, ērī (zu griech. μείρομαι), verdienen, I) obi.: A) verdienen, erwerben, 1) eig., Geld od. Ware durch Verdienst, Arbeit, Handel, Tausch, merere HS vicenos, Varro fr.: m. non amplius duodecim aeris, Cic.: meritis lucris, Liv. – anus uxores, quae vos dote meruerunt, Plaut.: nardo vina, eintauschen, Hor. – dah. die Formeln, non meream divitias mihi od. alterum tantum auri od. Persarum montes, ut etc., ich möchte nicht... nehmen, man könnte mir... bieten, daß ich das u. das täte, Plaut.: ebenso quid mereas (merearis) od. mereri velis, ut etc., was nähmest du dafür usw., Cic.: quid arbitramini Reginos mereri velle, ut etc., Cic. Vgl. Schömann Cic. de nat. deor. 1, 67. – v. Lebl., einbringen, quid meret machaera? Plaut.: hic meret aera liber Sosiis, Hor.

    2) übtr., etw. erwerben = ernten, erlangen, bekommen, tantum meruit mea gloria nomen, Prop.: nullam gratiam hoc bello, Liv.: plus favoris, minus odii, Quint.: minus gratiae quam offensionis, Quint.: legatum a creditore, Paul. dig. – m. folg. Infin., felix vocatur, cadere qui meruit gradu, Sen. Agam. 536 (515). – Vgl. die Auslgg. zu Plin. ep. 1, 8, 14. Nipperd. Tac. ann. 15, 6. Pabst Tac. dial. 9. p. 36. Spalding Quint. 4, 2, 39; 6, 4, 5. Tzschucke Eutr. 8, 4 extr. p. 548.

    B) prägn.: 1) durch Unzucht verdienen, quantum quaeque uno concubitu mereret, Suet.: a lenone domino puer ad merendum coactus, Gell.

    2) durch Kriegsdienst Sold verdienen, dah. = Kriegsdienste tun, als Soldat dienen, vollst. aes militare merere, Varro fr. – gew. merere u. mereri stipendia, Cic. (vgl. stipendium): bis, quae annua merebant legiones, stipendia feci, ich diente zweimal nacheinander in solchen Legionen, die ein ganzes Jahr im Dienste waren, Liv.: vicena stipendia meriti, die 20 Jahre gedient hatten, Tac. – merere triplex, dreifachen Sold erhalten, Liv. – absol., aere parvo, Lucan. – in ordine, in Reih und Glied, als gemeiner Soldat dienen, Frontin.: Romanis in castris, Tac. – sub alqo, Frontin., od. sub alqo imperatore (consule), Liv.: alqo imperante od. imperatore, Caes. u. Liv. – equo od. (v. mehreren) equis merere, zu Pferde dienen, Cic. u. Liv.: u. so equo publico m., Varro fr.: pedibus m., zu Fuße dienen, Liv.

    II) subi.: A) (sich) etw. verdienen, sich ein Recht-, einen Anspruch auf etwas erwerben, auf etwas Anspruch machen können, sich einer Sache würdig machen, im guten od. üblen Sinne, 1) eig.: a) im guten Sinne: m. praemia, Caes.: mereri laudem, Caes.: m. immortalitatem, Cic.: fidem (Glauben), Vell.: multos meruisse, aliquos egisse triumphos, Ov.: intra has terras caelum (v. Herkules), Sen. rhet. – mit folg. Infin. (s. Dräger Hist. Synt.2 2, 331), u. zwar m. Infin. act., haec merui sperare? Prop. (1, 5, 3): quid Minyae meruere queri? haben ein Recht, haben Ursache, Val. Flacc.: m. Infin. pass., solus (Homerus) appellari poëta meruit, Vell.: occultari non merentur, Val. Max.: merui quidem admitti, Sen.: dum amari meruisti, Tac.: ita consensu tamen omnium meruit credi secundus, Quint. (vgl. unten no. b). – m. folg. Acc. u. Infin., sed meruisse (dari tibi praemia), Ov. met. 9, 258. – mit folg. ut u. Konj. (s. Brix Plaut. capt. 419. Weißenb. Liv. 40, 11, 6. Meißner Ter. Andr. 281), merui, ut fierem (liber), Plaut.: edepol istic me haud centesimam partem laudat, quam ipse meritus est, ut laudetur laudibus, Plaut.: unum hoc scio, meritam esse, ut memor esses sui, Ter.: respondit sese meruisse, ut amplissimis honoribus et praemiis decoraretur, Cic.: meriti aequitate curāque sunt, ut per omnium annalium monumenta celebres nominibus essent, Liv.: simul maiores mei meruerant, ut posteros haberent, Tac.: se meruisse, ut dicerent, Quint.: hoc a (von seiten) diis meruimus, ut nos solā morte coniungerent, Petron. 114, 8. – m. de u. Abl., od. erga u. Akk., meruimus de vobis et de re publica, wir haben es verdient um usw., Plaut.: meritus est de me, quod queam ut commodem, Plaut.: iam istuc gaudeo, utut erga me merita est, Plaut.: nam de te neque re neque verbis merui, ut faceres quod facis, Plaut. – absol., si mereor, Planc. (b. Cic.) u. Ov.: si merebuntur, August. b. Suet.: proinde ac merere, Plaut.: merendo (dadurch, daß man sich dessen würdig macht), Verg. u. Prop. – b) im üblen Sinne, etw. verdienen = ein Übel, eine Strafe verschulden, verwirken, sich zuziehen, odium, Caes.: iram alcis, Tac.: noxam, Liv.: scelere meritum esse poenam, Liv.: poenam, Ov. u. Sen.: poenas, Ov.: fustuarium, Liv.: supplicium, exitium, necem, Ov.: Romanum bellum, Liv. epit.: nihil, Cic. u. Lact., nihil tale, Lact., unschuldig sein (s. Bünem. Lact. 2, 16, 17): Pa. quid meritust? Da. crucem! Ter. – quando gravius mereretur, härtere Strafe verdiene, Tac. – m. folg. Infin., quas meruere pati poenas, Ov.: meruisse mori, Ov.: plures sunt qui perire meruerunt, Sen.: id demum est homini turpe, quod meruit pati, Phaedr.: meritus maiora subire verbera, Hor.: dignitatem meriti amittere, Sen.: non merui esse reus, quod (daß) etc., es ist nicht die Schuld auf mich zu schieben, daß usw., Ov. – m. folg. ne u. Konj., zB. mereri, ne quis etc., Plin. 35, 8. – mit folg. cur, zB. nec meruerant (hatten sich nichts zuschulden kommen lassen) Graeci, cur diriperentur, Liv. 31, 45, 13. – m. de u. Abl., te ego, ut digna es, perdam, atque ut de me meres, um mich verdienst, Plaut.: ego te dehinc, ut meritus es de me et mea re, tractare exsequar: cum tu, ut meritus sum, non tractas, wie du es verdient um usw., Plaut. – absol., non insector te, quamvis mereare, Prop.: merui, meritas do sanguine poenas, Ov. – / Partic. α) merēns, es verdienend, im guten Sinne = würdig, im üblen = schuldig, laudare et increpare merentes, Sall.: cives odere merentem, Ov.: poenas sumere merentis, Verg.: scelus expendisse (habe für den Frevel gebüßt) merentem Laocoonta ferunt, Verg. – β) meritus, αα) aktiv = es verdient habend, würdig, meriti iuvenci, Verg. georg. 2, 515: u. Superl., filiae meritissimae, Corp. inscr. Lat. 6, 3410*. – ββ) passiv = verdient, billig, gerecht, rechtmäßig, im guten u. üblen Sinne, dona, Liv.: fama meritissima, Plin. ep.: iracundia, Cic.: meritis de causis, ICt.

    2) übtr., eine Handlung begehen, die ein Recht auf Belohnung od. Strafe erwirkt, a) im guten Sinne: quae numquam quicquam erga me commerita est, quod nollem, et saepe meritam quod vellem scio, sie hat nie das mindeste getan, was mir unangenehm wäre, doch sehr oft, was mir gefiel, Ter. Hec. 486 sq. – gew. b) im üblen Sinne = etw. sich zuschulden kommen lassen, etw. verschulden, eine Schuld, ein Verbrechen auf sich laden, etw. verbrechen, quid tantum merui? Prop.: quid mali meruisset? Tac.: quid de te tantum meruisti? Ter.: non merui mortem tuam, Val. Flacc.: quod scelus tantum Calydon merens? Verg.: in hac re culpam meritum esse, Ter.: culpam prave quid imperando, Mela: Partic. passiv, ob meritam noxiam, Plaut. – m. folg. ut u. Konj., quid hic meruit (womit hat er es verdient), primum ut scelerata Drusus Libo iniret consilia? deinde ut iuvenes amitteret filios? Vell. 2, 130, 3.

    B) prägn., mereri de etc., sich so u. so Verdienste erwerben, sich verdient machen um usw., im guten u. üblen Sinne, dah. mit bene (optime), male (pessime) u. dgl., bene, optime de re publica, Cic.: melius de quibusdam, quam etc., Cic.: male de civibus suis, Cic.: perniciosius de re publica, Cic.: non ideo de te minus meretur is, cuius etc., Sen. de ben. 6, 23, 8: quocumque modo de me mereris, wie du dich gegen mich benehmen magst, Prop.: quoque modo merita de me erit, Cic.: ita se de populo Rom. meritos esse, ut etc., Caes.: m. erga u. Akk., utut erga me est meritus, Plaut. cist. 109 (vgl. unten merens u. meritus): m. resp. Acc., desine de quoquam quicquam bene velle mereri, Catull. 73, 1: si bene quid de te merui, Verg. Aen. 4, 317: qui nihil de eo meruerant, Capit. Pertin. 13, 6. – so auch Partic. α) merēns, zB. quem perisse ita de re publica merentem consulem doleo, Cic. ad Caes. iun. 2. fr. 6. p. 42 K. ( bei Non. 344, 19). – ganz absol., bene merenti bene profuerit, male merenti par erit, Plaut.: bene merenti mala es, male merenti bona es, Plaut.: bene merenti praemia tribuit, Auct. b. Afr.: vicariae carissimae benemerenti fecit, Corp. inscr. Lat. 6, 9425: Zopyro optime de se benemerenti fecerunt, Corp. inscr. Lat. 6, 29647: bene merens subst. = der Wohltäter, Plaut. capt. 935 u. most. 232. – Spätlat. im Superl., bene merentissimus, Corp. inscr. Lat. 3, 3544; 5, 4740; 10, 2044 u. 10, 8123; 12, 227: bl. merentissimus, Corp. inscr. Lat. 2, 1185. 1461. u. 9, 1987: m. Dat., Faustina marito sibi merentissimo, Corp. inscr. Lat. 12, 3453. – β) meritus, zB. bene, optime de re publica, Caes.: optime de se, Caes.: mirifice de re publica, Cic.: divinitus de me, Cic.: de ingenio suo pessime meritus, Quint.: servus pessime meritus, der sich schwer vergangen hat, Arnob. 7, 9: bene meritus erga se, Corp. inscr. Lat. 6, 2204: Superl., cui ego omnia meritissimo (der sich wohl um mich verdient gemacht hat, für seine großen Dienste) volo et debeo, Quint. 9, 2, 35. – – / Vulg. 3. Pers. Plur. Präs. (nach der 3. Konjug.) mereunt, Commod. instr. 2, 4, 11 u. apol. 56. – In der Vulgärspr. auf Inschrn. oft synk. benmerens, zB. Corp. inscr. Lat. 6, 16837 u. 10, 216; vgl. Ritschl opusc. 2, 718.

    lateinisch-deutsches > mereo

  • 18 Oeneus

    1) Религия: (In Greek legend, king of Calydon and father of Meleager. He may have been originally a wine god) Ойней
    2) Греческий язык: Эней

    Универсальный англо-русский словарь > Oeneus

  • 19 Ойней

    Универсальный русско-английский словарь > Ойней

  • 20 mereo

    mereo, uī, itum, ēre, u. mereor, itus sum, ērī (zu griech. μείρομαι), verdienen, I) obi.: A) verdienen, erwerben, 1) eig., Geld od. Ware durch Verdienst, Arbeit, Handel, Tausch, merere HS vicenos, Varro fr.: m. non amplius duodecim aeris, Cic.: meritis lucris, Liv. – anus uxores, quae vos dote meruerunt, Plaut.: nardo vina, eintauschen, Hor. – dah. die Formeln, non meream divitias mihi od. alterum tantum auri od. Persarum montes, ut etc., ich möchte nicht... nehmen, man könnte mir... bieten, daß ich das u. das täte, Plaut.: ebenso quid mereas (merearis) od. mereri velis, ut etc., was nähmest du dafür usw., Cic.: quid arbitramini Reginos mereri velle, ut etc., Cic. Vgl. Schömann Cic. de nat. deor. 1, 67. – v. Lebl., einbringen, quid meret machaera? Plaut.: hic meret aera liber Sosiis, Hor.
    2) übtr., etw. erwerben = ernten, erlangen, bekommen, tantum meruit mea gloria nomen, Prop.: nullam gratiam hoc bello, Liv.: plus favoris, minus odii, Quint.: minus gratiae quam offensionis, Quint.: legatum a creditore, Paul. dig. – m. folg. Infin., felix vocatur, cadere qui meruit gradu, Sen. Agam. 536 (515). – Vgl. die Auslgg. zu Plin. ep. 1, 8, 14. Nipperd. Tac. ann. 15, 6. Pabst Tac. dial. 9. p. 36. Spalding Quint. 4, 2, 39; 6, 4, 5. Tzschucke Eutr. 8, 4 extr. p. 548.
    ————
    B) prägn.: 1) durch Unzucht verdienen, quantum quaeque uno concubitu mereret, Suet.: a lenone domino puer ad merendum coactus, Gell.
    2) durch Kriegsdienst Sold verdienen, dah. = Kriegsdienste tun, als Soldat dienen, vollst. aes militare merere, Varro fr. – gew. merere u. mereri stipendia, Cic. (vgl. stipendium): bis, quae annua merebant legiones, stipendia feci, ich diente zweimal nacheinander in solchen Legionen, die ein ganzes Jahr im Dienste waren, Liv.: vicena stipendia meriti, die 20 Jahre gedient hatten, Tac. – merere triplex, dreifachen Sold erhalten, Liv. – absol., aere parvo, Lucan. – in ordine, in Reih und Glied, als gemeiner Soldat dienen, Frontin.: Romanis in castris, Tac. – sub alqo, Frontin., od. sub alqo imperatore (consule), Liv.: alqo imperante od. imperatore, Caes. u. Liv. – equo od. (v. mehreren) equis merere, zu Pferde dienen, Cic. u. Liv.: u. so equo publico m., Varro fr.: pedibus m., zu Fuße dienen, Liv.
    II) subi.: A) (sich) etw. verdienen, sich ein Recht-, einen Anspruch auf etwas erwerben, auf etwas Anspruch machen können, sich einer Sache würdig machen, im guten od. üblen Sinne, 1) eig.: a) im guten Sinne: m. praemia, Caes.: mereri laudem, Caes.: m. immortalitatem, Cic.: fidem (Glauben), Vell.: multos meruisse, aliquos egisse triumphos, Ov.: intra has terras caelum (v. Herkules), Sen.
    ————
    rhet. – mit folg. Infin. (s. Dräger Hist. Synt.2 2, 331), u. zwar m. Infin. act., haec merui sperare? Prop. (1, 5, 3): quid Minyae meruere queri? haben ein Recht, haben Ursache, Val. Flacc.: m. Infin. pass., solus (Homerus) appellari poëta meruit, Vell.: occultari non merentur, Val. Max.: merui quidem admitti, Sen.: dum amari meruisti, Tac.: ita consensu tamen omnium meruit credi secundus, Quint. (vgl. unten no. b). – m. folg. Acc. u. Infin., sed meruisse (dari tibi praemia), Ov. met. 9, 258. – mit folg. ut u. Konj. (s. Brix Plaut. capt. 419. Weißenb. Liv. 40, 11, 6. Meißner Ter. Andr. 281), merui, ut fierem (liber), Plaut.: edepol istic me haud centesimam partem laudat, quam ipse meritus est, ut laudetur laudibus, Plaut.: unum hoc scio, meritam esse, ut memor esses sui, Ter.: respondit sese meruisse, ut amplissimis honoribus et praemiis decoraretur, Cic.: meriti aequitate curāque sunt, ut per omnium annalium monumenta celebres nominibus essent, Liv.: simul maiores mei meruerant, ut posteros haberent, Tac.: se meruisse, ut dicerent, Quint.: hoc a (von seiten) diis meruimus, ut nos solā morte coniungerent, Petron. 114, 8. – m. de u. Abl., od. erga u. Akk., meruimus de vobis et de re publica, wir haben es verdient um usw., Plaut.: meritus est de me, quod queam ut commodem, Plaut.: iam istuc gaudeo, utut erga me merita est, Plaut.: nam de te neque re neque verbis merui, ut faceres quod facis, Plaut. –
    ————
    absol., si mereor, Planc. (b. Cic.) u. Ov.: si merebuntur, August. b. Suet.: proinde ac merere, Plaut.: merendo (dadurch, daß man sich dessen würdig macht), Verg. u. Prop. – b) im üblen Sinne, etw. verdienen = ein Übel, eine Strafe verschulden, verwirken, sich zuziehen, odium, Caes.: iram alcis, Tac.: noxam, Liv.: scelere meritum esse poenam, Liv.: poenam, Ov. u. Sen.: poenas, Ov.: fustuarium, Liv.: supplicium, exitium, necem, Ov.: Romanum bellum, Liv. epit.: nihil, Cic. u. Lact., nihil tale, Lact., unschuldig sein (s. Bünem. Lact. 2, 16, 17): Pa. quid meritust? Da. crucem! Ter. – quando gravius mereretur, härtere Strafe verdiene, Tac. – m. folg. Infin., quas meruere pati poenas, Ov.: meruisse mori, Ov.: plures sunt qui perire meruerunt, Sen.: id demum est homini turpe, quod meruit pati, Phaedr.: meritus maiora subire verbera, Hor.: dignitatem meriti amittere, Sen.: non merui esse reus, quod (daß) etc., es ist nicht die Schuld auf mich zu schieben, daß usw., Ov. – m. folg. ne u. Konj., zB. mereri, ne quis etc., Plin. 35, 8. – mit folg. cur, zB. nec meruerant (hatten sich nichts zuschulden kommen lassen) Graeci, cur diriperentur, Liv. 31, 45, 13. – m. de u. Abl., te ego, ut digna es, perdam, atque ut de me meres, um mich verdienst, Plaut.: ego te dehinc, ut meritus es de me et mea re, tractare exsequar: cum tu, ut meritus sum, non tractas, wie du es verdient um usw., Plaut. – absol.,
    ————
    non insector te, quamvis mereare, Prop.: merui, meritas do sanguine poenas, Ov. – Partic. α) merēns, es verdienend, im guten Sinne = würdig, im üblen = schuldig, laudare et increpare merentes, Sall.: cives odere merentem, Ov.: poenas sumere merentis, Verg.: scelus expendisse (habe für den Frevel gebüßt) merentem Laocoonta ferunt, Verg. – β) meritus, αα) aktiv = es verdient habend, würdig, meriti iuvenci, Verg. georg. 2, 515: u. Superl., filiae meritissimae, Corp. inscr. Lat. 6, 3410*. – ββ) passiv = verdient, billig, gerecht, rechtmäßig, im guten u. üblen Sinne, dona, Liv.: fama meritissima, Plin. ep.: iracundia, Cic.: meritis de causis, ICt.
    2) übtr., eine Handlung begehen, die ein Recht auf Belohnung ob. Strafe erwirkt, a) im guten Sinne: quae numquam quicquam erga me commerita est, quod nollem, et saepe meritam quod vellem scio, sie hat nie das mindeste getan, was mir unangenehm wäre, doch sehr oft, was mir gefiel, Ter. Hec. 486 sq. – gew. b) im üblen Sinne = etw. sich zuschulden kommen lassen, etw. verschulden, eine Schuld, ein Verbrechen auf sich laden, etw. verbrechen, quid tantum merui? Prop.: quid mali meruisset? Tac.: quid de te tantum meruisti? Ter.: non merui mortem tuam, Val. Flacc.: quod scelus tantum Calydon merens? Verg.: in hac re culpam meritum esse, Ter.: culpam prave quid imperando, Mela: Partic. passiv, ob meri-
    ————
    tam noxiam, Plaut. – m. folg. ut u. Konj., quid hic meruit (womit hat er es verdient), primum ut scelerata Drusus Libo iniret consilia? deinde ut iuvenes amitteret filios? Vell. 2, 130, 3.
    B) prägn., mereri de etc., sich so u. so Verdienste erwerben, sich verdient machen um usw., im guten u. üblen Sinne, dah. mit bene (optime), male (pessime) u. dgl., bene, optime de re publica, Cic.: melius de quibusdam, quam etc., Cic.: male de civibus suis, Cic.: perniciosius de re publica, Cic.: non ideo de te minus meretur is, cuius etc., Sen. de ben. 6, 23, 8: quocumque modo de me mereris, wie du dich gegen mich benehmen magst, Prop.: quoque modo merita de me erit, Cic.: ita se de populo Rom. meritos esse, ut etc., Caes.: m. erga u. Akk., utut erga me est meritus, Plaut. cist. 109 (vgl. unten merens u. meritus): m. resp. Acc., desine de quoquam quicquam bene velle mereri, Catull. 73, 1: si bene quid de te merui, Verg. Aen. 4, 317: qui nihil de eo meruerant, Capit. Pertin. 13, 6. – so auch Partic. α) merēns, zB. quem perisse ita de re publica merentem consulem doleo, Cic. ad Caes. iun. 2. fr. 6. p. 42 K. ( bei Non. 344, 19). – ganz absol., bene merenti bene profuerit, male merenti par erit, Plaut.: bene merenti mala es, male merenti bona es, Plaut.: bene merenti praemia tribuit, Auct. b. Afr.: vicariae carissimae benemerenti fecit, Corp. inscr. Lat. 6, 9425: Zopyro optime de se benemerenti
    ————
    fecerunt, Corp. inscr. Lat. 6, 29647: bene merens subst. = der Wohltäter, Plaut. capt. 935 u. most. 232. – Spätlat. im Superl., bene merentissimus, Corp. inscr. Lat. 3, 3544; 5, 4740; 10, 2044 u. 10, 8123; 12, 227: bl. merentissimus, Corp. inscr. Lat. 2, 1185. 1461. u. 9, 1987: m. Dat., Faustina marito sibi merentissimo, Corp. inscr. Lat. 12, 3453. – β) meritus, zB. bene, optime de re publica, Caes.: optime de se, Caes.: mirifice de re publica, Cic.: divinitus de me, Cic.: de ingenio suo pessime meritus, Quint.: servus pessime meritus, der sich schwer vergangen hat, Arnob. 7, 9: bene meritus erga se, Corp. inscr. Lat. 6, 2204: Superl., cui ego omnia meritissimo (der sich wohl um mich verdient gemacht hat, für seine großen Dienste) volo et debeo, Quint. 9, 2, 35. – – Vulg. 3. Pers. Plur. Präs. (nach der 3. Konjug.) mereunt, Commod. instr. 2, 4, 11 u. apol. 56. – In der Vulgärspr. auf Inschrn. oft synk. benmerens, zB. Corp. inscr. Lat. 6, 16837 u. 10, 216; vgl. Ritschl opusc. 2, 718.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mereo

См. также в других словарях:

  • Calydon — (Greek: Καλυδών) was an ancient Greek city in Aetolia, situated on the west bank of the river Evenus. According to Greek mythology, the city took its name from its founder Calydon, son of Aetolus. Close to the city stood Mount Zygos, the slopes… …   Wikipedia

  • CALYDON — Aetolorum civitas primaria, regia Oenei patris Meleagri, distans a mari septem millium quingentorum passuum spatiô, Evenô fluviô interfluente divisa. Ovid. Met. l. 9. Fab. 2. Et Meleagream maculatus sanguine Nessi Evenos Calydona secat. Idem, Met …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Calydon — CALỸDON, ónis, Gr. Καλυδὼν, ῶνος, (⇒ Tab. XXVI.) des Aetolus und der Pronoe Sohn, Apollod. lib. I. c. 7. §. 6. heurathete des Amythaons Tochter, Aeolia, und zeugete mit ihr die Epikaste und Protogenia. Id. ib. §. 7. Einige machen ihn zu des Mars …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Calydon — [kal′ə dän΄] ancient city in S Aetolia, central Greece Calydonian [kal′dō′nē ən, kal′dōn′yən] adj …   English World dictionary

  • Calydon — Le site de Calydon Calydon (en grec ancien Καλυδών / Kaludôn) est une ancienne cité située en Étolie, en Grèce occidentale …   Wikipédia en Français

  • Calydon — Calydonian /kal i doh nee euhn, dohn yeuhn/, adj. /kal i don /, n. an ancient city in W Greece, in Aetolia. * * * ▪ ancient city, Greece       ancient Aetolian town in Greece, located on the Euenus (Évinos) River about 6 miles (9.5 km) east of… …   Universalium

  • Calydon — noun /ˈkælɪˌdɒn/ a) An Ancient Greek city in the country of Ætolia, north of the in western Greece, situated on the west bank of the river Evenus. b) The legendary founding king and eponym of the city of Calydon, whose failure to honour the… …   Wiktionary

  • Calydon (Titularbistum) — Calydon ist ein Titularbistum der römisch katholischen Kirche. Der ehemalige Bischofssitz geht zurück auf eine antike Stadt Kalydon in Griechenland. Er war der Kirchenprovinz Larisa zugeordnet. Titularbischöfe von Calydon Nr. Name Amt von bis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • Calydon — geographical name ancient city central Greece in S Aetolia near Gulf of Patras • Calydonian adjective …   New Collegiate Dictionary

  • Calydon — Cal•y•don [[t]ˈkæl ɪˌdɒn[/t]] n. anh geg an ancient city in W Greece, in Aetolia Cal y•do′ni•an ˈdoʊ ni ən, ˈdoʊn yən adj …   From formal English to slang

  • Calydon — /ˈkælədən/ (say kaluhduhn) noun an ancient city in western Greece, in Aetolia. –Calydonian /kæləˈdoʊniən/ (say kaluh dohneeuhn), adjective …  

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»