Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Bīthȳnī

  • 1 Bithyni

    Bīthȳnī, ōrum, m. (Βιθυνοί), eine aus Thrazien in die nach ihnen benannte Landschaft Bithynien eingewanderte Völkerschaft, die Bithynier, Mela 1, 2, 6 (1. § 14). Tac. ann. 12, 22. Claud. in Eutr. 1, 201: gemessen Bĭthȳnī bei Iuven. 7, 15. – Dav.: A) Bīthȳnia, ae, f. (Βιθυνία), eine sehr fruchtbare Landschaft in Kleinasien zwischen der Propontis u. dem schwarzen Meere, in der die Römer bedeutenden Handel trieben, früher von eigenen Königen (bald Nicomedes, bald Prusias [s. d.] gen.) beherrscht, später röm. Provinz, j. Ejalet Anadoli, Varr. sat. Men. 197. Cic. Verr. 5, 27. Tac. ann. 1, 74: socii Bithyniae, die Staatspächter der bithyn. Gefälle, Cic. ep. 13, 9, 3. – B) Bīthȳnicus, a, um (Βιθυνικός), bithynisch, societas B. (= socii Bithyniae, s. ob.), Cic.: Nicomedes B., König v. B., Flor.: Bithynicus als Beiname des Pompejus (als Besieger von Bithynien) u. seines Sohnes, Cic. – C) Bīthȳnis, nidis, f. (Βιθυνίς), eine Bithynierin, Ov. am. 3, 6, 25. – D) Bīthȳnius, a, um, bithynisch, aus Bithynien, Varr. u. Col.: Plur. subst., Bīthȳniī, ōrum, m., die Bithynier, Plin. – E) Bīthȳnus, a, um, bithynisch, campi, Catull. 31, 5 (Schwabe bithuni): caseus, Plin.: negotia, Hor.

    lateinisch-deutsches > Bithyni

  • 2 Bithyni

    Bithynī, ōrum m.

    Латинско-русский словарь > Bithyni

  • 3 Bithyni

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithyni

  • 4 Bithyni

    Bīthȳnī, ōrum, m. (Βιθυνοί), eine aus Thrazien in die nach ihnen benannte Landschaft Bithynien eingewanderte Völkerschaft, die Bithynier, Mela 1, 2, 6 (1. § 14). Tac. ann. 12, 22. Claud. in Eutr. 1, 201: gemessen Bĭthȳnī bei Iuven. 7, 15. – Dav.: A) Bīthȳnia, ae, f. (Βιθυνία), eine sehr fruchtbare Landschaft in Kleinasien zwischen der Propontis u. dem schwarzen Meere, in der die Römer bedeutenden Handel trieben, früher von eigenen Königen (bald Nicomedes, bald Prusias [s. d.] gen.) beherrscht, später röm. Provinz, j. Ejalet Anadoli, Varr. sat. Men. 197. Cic. Verr. 5, 27. Tac. ann. 1, 74: socii Bithyniae, die Staatspächter der bithyn. Gefälle, Cic. ep. 13, 9, 3. – B) Bīthȳnicus, a, um (Βιθυνικός), bithynisch, societas B. (= socii Bithyniae, s. ob.), Cic.: Nicomedes B., König v. B., Flor.: Bithynicus als Beiname des Pompejus (als Besieger von Bithynien) u. seines Sohnes, Cic. – C) Bīthȳnis, nidis, f. (Βιθυνίς), eine Bithynierin, Ov. am. 3, 6, 25. – D) Bīthȳnius, a, um, bithynisch, aus Bithynien, Varr. u. Col.: Plur. subst., Bīthȳniī, ōrum, m., die Bithynier, Plin. – E) Bīthȳnus, a, um, bithynisch, campi, Catull. 31, 5 (Schwabe bithuni): caseus, Plin.: negotia, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Bithyni

  • 5 intra

    intrā (st. inteā sc. parte, v. *interus, a, um), I) Adv. (Compar. interius, Superl. intimē), innerhalb, inwendig, auch (bei Verben der Bewegung) einwärts (Ggstz. extra), a) übh.: huius (fistulae) ea pars, quae intra, paulo longior esse debet, quam quae extra, Cels.: haec vasa et opercula extrinsecus et intra diligenter esse picata debebunt, Colum.: deni in quadram pedes quadraginta, per oram intra centum erunt, Quint.: (digitis) paulnm tamen inferioribus intra spectantibus (ein wenig einwärts gekehrt), sed ne illis quidem tensis, qui supra sunt, Quint. 11, 3, 98. – Compar. interius, mehr nach innen, innerlich, ipsa quoque interius cum duro lingua palato congelat, Ov.: rapiat sitiens interiusque recondat, Verg.: bilbl., spatium vitae interius flectere, den kürzesten Weg nehmen, sich einschränken, Sen.: ne (oratio) insistat interius, mitten im Lauf Halt mache, Cic.: si interius attendas, wenn du genauer aufmerkst, Iuven. – Superl. intimē, s. bes. – b) im Binnenlande, im Binnenmeere (Ggstz. extra), intra vix iam homines (habitant), Mela. – ora et litora ut intra (im Mittelmeere) et extra (im Atlant. Ozean) sunt, Mela: u. so abunde orbe terrarum extra intraque indicato, Plin. – Compar. interius, weiter hinein, mehr im Binnenlande od. (bei Verben der Bewegung) in das Binnenland, interius Bithyni sunt, Mela: Ionium in prima parte, int. Hadriaticum, Plin.: int. penetrare, Vell.: int. pergere, Amm. – II) Praepos. m. Acc. = innerhalb (Ggstz. extra), A) eig., v. Raume: 1) übh.: intra pectus, Plaut.: intra extraque munitiones, Caes.: intra montem, Cic.: intra Oceanum, Cic.: intra parietes, Cic.: intra vallum et foris, Nep.: intra eam (urbem) extraque, Liv.: intra domum, Tac.: intra se, (= secum), bei sich, Plin. u. Curt. – 2) = in, hinein in, ingredi intra finem loci, Cic.: se recipere intra fines, Caes. – B) übtr.: 1) v. der Zeit = innerhalb, binnen, noch vor Ablauf (s. Eberhard Cic. de imp. Pomp. 68. Heräus Tac. hist. 2, 70, 3), intra tot annos, Cic.: intra decem annorum spatium, Liv.: intra vicesimum diem, Liv.: intra quadragesimum pugnae diem, Tac.: intra Kalendas, Plin.: intra iuventam, im Verlaufe meiner Jugend, Tac.: mit folg. quam (als, da), intra decimum diem, quam venerat, Liv.: intra quartum diem, quam Herium filium amiserat, Sen. rhet. – 2) v. Zahlbestimmungen, unter = weniger als, intra centum, Liv. – 3) v. anderen Grenz-, Maßbestimmungen, innerhalb, beschränkt auf, intra se consumunt, unter sich (lassen nichts durch Verkauf usw. an andere kommen), Plin.: intra nosmet componimus, Quint.: intra vos futura, unter euch bleiben, Plin. ep. – intra (beschränkt auf) paucos libertos domus, Tac.: se intra silentium tenere, Schweigen beobachten, Plin. ep.: intra verba desipiunt, nur in Worten, Cels.: ebenso intra verba peccare, Curt.: cedere intra finem iuris, innerhalb der Schranken des R., Liv.: intra aquam manere, nur W. trinken, Cels.: intra fortunam manere, in den Grenzen seines Standes bleiben, Ov.: intra famam esse, hinter seinem Rufe zurückbleiben (v. Schriften), Quint.: hoc facere intra modum, darin eher zu wenig als zu viel tun, Cic.: intra legem epulari, unter der Linie des G. (= geringer, als nach den Gesetzen erlaubt ist), Cic. – / intra seinem Kasus nachgesetzt, zB. lucem intra, Tac. ann. 4, 48.

    lateinisch-deutsches > intra

  • 6 narro

    nārro, āvī, ātum, āre (eig. gnaro = gnarum facio), kundtun, I) eine Nachricht geben, erzählen, schildern (mündlich od. schriftlich), a) übh.: alci somnium, Plaut.: narrare alci fabellam, Hor. u. Sen.: ego tibi ea narro, quae tu melius scis quam ipse, qui narro, Cic.: quid istaec tabellae narrant? Plaut.: haec inter paucos, quos tu nosti, palam secreto narrantur, Cic.: ita non modo in comoediis res ipsa narratur, Cic.: virtutes narro tuas, Ter.: ne aliis quidem narrare debemus, nicht einmal anderen sollen wir's erzählen, Sen.: alci Romanos et Caesarem, von den R. und C. erzählen, Plin.: duos Gordianos, schildern (nach Leben u. Charakter), Lampr.: Catonem narrabis (du wirst mir die Geschichte von Kato erzählen). Quidni ego narrem ultimā illā nocte Platonis librum legentem posito ad caput gladio? wie sollte ich dir nicht erzählen, wie er das Schwert neben dem Haupte in Platos Phädon las? Sen. ep. 22, 6. – m. de u. Abl., Crassi libertum ais de mea sollicitudine narrasse, Cic.: male narras (du bringst schlimme Nachricht) de Nepotis filio, Cic.: iucunda mihi oratio eius fuit, cum de animo tuo mihi narraret, Cic. – m. folg. Acc. u. Infin., haec facta (esse) narrabo seni, Plaut.: mihi Philargyrus tuus narravit te interdum sollicitum solere esse vehementius, Cic.: narrat te rumor numquam esse fututam, Mart. – m. folg. indir. Fragesatz, ut res gesta sit, narrabo ordine, Ter.: ut ita narrentur, ut gestae res erunt, Cic.: si res publica tibi narrare posset, quo modo se haberet, Cic.: Othonem quod speras posse vinci sane bene narras, ist mir ganz lieb zu hören, Cic.: narra haec ut (wie) nos acturi sumus, Plaut. – narrant, man erzählt, mit folg. Acc. u. Infin., Plin. 2, 126; vgl. 8, 35 D. u. M. – Passiv narror, narraris, man erzählt von mir, von dir, schildert mich, dich, rideor ubique, narror, ostendor, Ps. Quint. decl. 14, 12 in.: dulcis in Elysio narraris fabula campi, Mart. 12, 52, 5: sed operis modus paucis eum (virum) narrari iubet, ihn mit kurzen Worten zu schildern, Vell. 2, 29, 2: Callistus iam mihi circa necem C. Caesaris narratus, Tac. ann. 11, 29: Agricola posteritati narratus et traditus, Tac. Agr. 46: nec umquam visam in hac urbe, multis tamen narratam achlin, von der jedoch viel erzählt (gesprochen) wird, Plin. 8, 39. – narratur m. folg. Nom. u. Infin., egredienti nave eadem figura in litore occurrisse narratur, Plin. ep.: narratur Graecia collisa duello, Hor.: narratur venisse venefica, Ov.: ea quae procul ab oculis facta (esse) narrabantur, Liv.: Bithyni accusationem eius ut temere inchoatam omisisse narrantur, Plin. ep.: m. folg. Acc. u. Infin., admotis Athamanas aquis accendere lignum narratur, Ov. met. 15, 311: nunc Chamavos et Angrivarios immigrasse narratur, Tac. Germ. 33 in.: eoque terrore aves tunc siluisse narratur, Plin. 35, 121. – absol., probe narras, du bringst gute Nachricht, Ter.: ita narrat (als Parenthese), Plin. ep.: non interrupte narrare, Cic.: alia multa narratu minus digna, Amm. – Partic. subst., narrāta, ōrum, n., das Erzählte, Hor. sat. 2, 5, 1. – b) vorerzählen, hernennen, cibos suos homini, Plin. 20. praef. § 1. – c) den Leuten erzählen, ausplaudern, ne res per quemquam narraretur, Iustin. 1, 9, 19. – II) übtr.: A) übh. sagen, reden, erwähnen, nennen, quid narrat? Ter.: quid narras? Ter.: nihil narras, Ter.: ›opinor‹ narras, du sagst, »ich meine«, Ter.: narra mihi, sag mir einmal, Cic.: narro tibi (laß dir sagen, denke dir), Quintus cras, Cic.: narro tibi, haec loca venusta sunt, das muß ich dir sagen, Cic.: filium narras mihi, Ter.: Catulum et illa tempora, Cic. – B) zueignen, dedizieren, librum alci, Plin. nat. hist. praef. § 1.

    lateinisch-deutsches > narro

  • 7 intra

    intrā (st. inteā sc. parte, v. *interus, a, um), I) Adv. (Compar. interius, Superl. intimē), innerhalb, inwendig, auch (bei Verben der Bewegung) einwärts (Ggstz. extra), a) übh.: huius (fistulae) ea pars, quae intra, paulo longior esse debet, quam quae extra, Cels.: haec vasa et opercula extrinsecus et intra diligenter esse picata debebunt, Colum.: deni in quadram pedes quadraginta, per oram intra centum erunt, Quint.: (digitis) paulnm tamen inferioribus intra spectantibus (ein wenig einwärts gekehrt), sed ne illis quidem tensis, qui supra sunt, Quint. 11, 3, 98. – Compar. interius, mehr nach innen, innerlich, ipsa quoque interius cum duro lingua palato congelat, Ov.: rapiat sitiens interiusque recondat, Verg.: bilbl., spatium vitae interius flectere, den kürzesten Weg nehmen, sich einschränken, Sen.: ne (oratio) insistat interius, mitten im Lauf Halt mache, Cic.: si interius attendas, wenn du genauer aufmerkst, Iuven. – Superl. intimē, s. bes. – b) im Binnenlande, im Binnenmeere (Ggstz. extra), intra vix iam homines (habitant), Mela. – ora et litora ut intra (im Mittelmeere) et extra (im Atlant. Ozean) sunt, Mela: u. so abunde orbe terrarum extra intraque indicato, Plin. – Compar. interius, weiter hinein, meh r im Binnenlande od. (bei Verben der Bewegung) in das Binnenland, interius Bithyni sunt, Mela: Ionium in prima parte, int. Ha-
    ————
    driaticum, Plin.: int. penetrare, Vell.: int. pergere, Amm. – II) Praepos. m. Acc. = innerhalb (Ggstz. extra), A) eig., v. Raume: 1) übh.: intra pectus, Plaut.: intra extraque munitiones, Caes.: intra montem, Cic.: intra Oceanum, Cic.: intra parietes, Cic.: intra vallum et foris, Nep.: intra eam (urbem) extraque, Liv.: intra domum, Tac.: intra se, (= secum), bei sich, Plin. u. Curt. – 2) = in, hinein in, ingredi intra finem loci, Cic.: se recipere intra fines, Caes. – B) übtr.: 1) v. der Zeit = innerhalb, binnen, noch vor Ablauf (s. Eberhard Cic. de imp. Pomp. 68. Heräus Tac. hist. 2, 70, 3), intra tot annos, Cic.: intra decem annorum spatium, Liv.: intra vicesimum diem, Liv.: intra quadragesimum pugnae diem, Tac.: intra Kalendas, Plin.: intra iuventam, im Verlaufe meiner Jugend, Tac.: mit folg. quam (als, da), intra decimum diem, quam venerat, Liv.: intra quartum diem, quam Herium filium amiserat, Sen. rhet. – 2) v. Zahlbestimmungen, unter = weniger als, intra centum, Liv. – 3) v. anderen Grenz-, Maßbestimmungen, innerhalb, beschränkt auf, intra se consumunt, unter sich (lassen nichts durch Verkauf usw. an andere kommen), Plin.: intra nosmet componimus, Quint.: intra vos futura, unter euch bleiben, Plin. ep. – intra (beschränkt auf) paucos libertos domus, Tac.: se intra silentium tenere, Schweigen beobachten, Plin. ep.: intra verba desipiunt, nur in Worten, Cels.: ebenso intra verba
    ————
    peccare, Curt.: cedere intra finem iuris, innerhalb der Schranken des R., Liv.: intra aquam manere, nur W. trinken, Cels.: intra fortunam manere, in den Grenzen seines Standes bleiben, Ov.: intra famam esse, hinter seinem Rufe zurückbleiben (v. Schriften), Quint.: hoc facere intra modum, darin eher zu wenig als zu viel tun, Cic.: intra legem epulari, unter der Linie des G. (= geringer, als nach den Gesetzen erlaubt ist), Cic. – intra seinem Kasus nachgesetzt, zB. lucem intra, Tac. ann. 4, 48.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intra

  • 8 narro

    nārro, āvī, ātum, āre (eig. gnaro = gnarum facio), kundtun, I) eine Nachricht geben, erzählen, schildern (mündlich od. schriftlich), a) übh.: alci somnium, Plaut.: narrare alci fabellam, Hor. u. Sen.: ego tibi ea narro, quae tu melius scis quam ipse, qui narro, Cic.: quid istaec tabellae narrant? Plaut.: haec inter paucos, quos tu nosti, palam secreto narrantur, Cic.: ita non modo in comoediis res ipsa narratur, Cic.: virtutes narro tuas, Ter.: ne aliis quidem narrare debemus, nicht einmal anderen sollen wir's erzählen, Sen.: alci Romanos et Caesarem, von den R. und C. erzählen, Plin.: duos Gordianos, schildern (nach Leben u. Charakter), Lampr.: Catonem narrabis (du wirst mir die Geschichte von Kato erzählen). Quidni ego narrem ultimā illā nocte Platonis librum legentem posito ad caput gladio? wie sollte ich dir nicht erzählen, wie er das Schwert neben dem Haupte in Platos Phädon las? Sen. ep. 22, 6. – m. de u. Abl., Crassi libertum ais de mea sollicitudine narrasse, Cic.: male narras (du bringst schlimme Nachricht) de Nepotis filio, Cic.: iucunda mihi oratio eius fuit, cum de animo tuo mihi narraret, Cic. – m. folg. Acc. u. Infin., haec facta (esse) narrabo seni, Plaut.: mihi Philargyrus tuus narravit te interdum sollicitum solere esse vehementius, Cic.: narrat te rumor numquam esse fututam, Mart. – m. folg. indir. Fragesatz, ut res gesta
    ————
    sit, narrabo ordine, Ter.: ut ita narrentur, ut gestae res erunt, Cic.: si res publica tibi narrare posset, quo modo se haberet, Cic.: Othonem quod speras posse vinci sane bene narras, ist mir ganz lieb zu hören, Cic.: narra haec ut (wie) nos acturi sumus, Plaut. – narrant, man erzählt, mit folg. Acc. u. Infin., Plin. 2, 126; vgl. 8, 35 D. u. M. – Passiv narror, narraris, man erzählt von mir, von dir, schildert mich, dich, rideor ubique, narror, ostendor, Ps. Quint. decl. 14, 12 in.: dulcis in Elysio narraris fabula campi, Mart. 12, 52, 5: sed operis modus paucis eum (virum) narrari iubet, ihn mit kurzen Worten zu schildern, Vell. 2, 29, 2: Callistus iam mihi circa necem C. Caesaris narratus, Tac. ann. 11, 29: Agricola posteritati narratus et traditus, Tac. Agr. 46: nec umquam visam in hac urbe, multis tamen narratam achlin, von der jedoch viel erzählt (gesprochen) wird, Plin. 8, 39. – narratur m. folg. Nom. u. Infin., egredienti nave eadem figura in litore occurrisse narratur, Plin. ep.: narratur Graecia collisa duello, Hor.: narratur venisse venefica, Ov.: ea quae procul ab oculis facta (esse) narrabantur, Liv.: Bithyni accusationem eius ut temere inchoatam omisisse narrantur, Plin. ep.: m. folg. Acc. u. Infin., admotis Athamanas aquis accendere lignum narratur, Ov. met. 15, 311: nunc Chamavos et Angrivarios immigrasse narratur, Tac. Germ. 33 in.: eoque terrore aves tunc siluisse narratur, Plin. 35,
    ————
    121. – absol., probe narras, du bringst gute Nachricht, Ter.: ita narrat (als Parenthese), Plin. ep.: non interrupte narrare, Cic.: alia multa narratu minus digna, Amm. – Partic. subst., narrāta, ōrum, n., das Erzählte, Hor. sat. 2, 5, 1. – b) vorerzählen, hernennen, cibos suos homini, Plin. 20. praef. § 1. – c) den Leuten erzählen, ausplaudern, ne res per quemquam narraretur, Iustin. 1, 9, 19. – II) übtr.: A) übh. sagen, reden, erwähnen, nennen, quid narrat? Ter.: quid narras? Ter.: nihil narras, Ter.: ›opinor‹ narras, du sagst, »ich meine«, Ter.: narra mihi, sag mir einmal, Cic.: narro tibi (laß dir sagen, denke dir), Quintus cras, Cic.: narro tibi, haec loca venusta sunt, das muß ich dir sagen, Cic.: filium narras mihi, Ter.: Catulum et illa tempora, Cic. – B) zueignen, dedizieren, librum alci, Plin. nat. hist. praef. § 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > narro

  • 9 Bithynia

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynia

  • 10 Bithynicus

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynicus

  • 11 Bithynii

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynii

  • 12 Bithynion

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynion

  • 13 Bithynis

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynis

  • 14 Bithynius

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynius

  • 15 Bithynus

    Bīthynĭa, ae, f., = Bithunia, a very fruitful province in Asia Minor, between the Propontis and the Black Sea, where the Romans carried on a considerable trade (its inhabitants were, acc. to Herod. 7, 75, Thracians, who had wandered there), now Ejalet Anadoli, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 27; id. Agr. 2, 18, 40; id. Imp. Pomp. 2, 5; id. Fam. 13, 9, 1; 12, 13, 3; Plin. 5, 32, 43, § 148; Tac. A. 1, 74; 16, 18; Flor. 3, 5, 6 and 12; Claud. in Eutr. 2, 247; Vulg. Act. 16, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bīthynĭcus, a, um, adj., Bithynian, of Bithynia:

    societas,

    Cic. Fam. 13, 9, 2:

    civitates,

    Plin. Ep. 10, 115:

    Nicomedes,

    Flor. 3, 5, 3:

    Volusius,

    Juv. 15, 1.—Also an agnomen of Q. Pompeius, as conqueror of Bithynia, Fest. s. v. rutrum, p. 223; Cic. Brut. 68, 240.—And of the son of the same, Cic. Fam. 6, 16; 6, 17; 16, 23, 1.—
    B.
    Bīthynĭus, a, um, adj., Bithynian:

    Diophanes,

    Col. 1, 1, 10.—And in plur.: Bīthynĭi, ōrum, m., the inhabitants of Bithynia, Plin. 7, 16, 15, § 69.—
    C.
    Bīthy-nus (once Bithynus, Juv. 7, 15 Jahn), a, um, adj., Bithynian:

    carina,

    Hor. C. 1, 35, 7:

    mare,

    Tac. A. 2, 60:

    tyrannus,

    Juv. 10, 162:

    equites,

    id. 7, 15:

    caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    negotia,

    Hor. Ep. 1, 6, 33.—And in plur.: Bīthyni, ōrum, m., = Bithunoi, the inhabitants of Bithynia, Mel. 1, 2, 6; 1, 19, 1; 2, 7, 2; Plin. 5, 32, 41, § 145; 5, 32, 43, § 150; Tac. A. 12, 22; 14, 46; Claud. in Eutr. 1, 201; 2, 239 and 467.—
    D.
    Bīthy-nis, ĭdis, f., = Bithunis.
    1.
    A Bithynian woman, Ov. Am. 3, 6, 25.—
    2.
    A town on the island Thynias, in the Pontus Euxinus, Mel. 2, 7, 2.—
    3. E.
    Bīthy-nĭon, ii, n., = Bithunion, a town in Bithynia, afterwards called Claudiopolis, Plin. 5, 32, 43, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Bithynus

См. также в других словарях:

  • Bithyni — The Bithyni were a Thracian tribe who, along with the Thyni, migrated to Bithynia in Anatolia a region which they gave their name to. Herodotus, Xenophon and Strabo all assert that the Bithyni and Thyni settled together in what would be known as… …   Wikipedia

  • BITHYNIA — I. BITHYNIA Asiae minoris regio ad Pontum sira, Thraciae adversa, Troadi proxima, Solino, c. 44. Servio, et Martiano Capellae. ubi duo Concilia Oecumenica, et Chalcedone, ubi simile Concil. celebris. Capellae primum Bebrycia, postea Mygdonia,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Bithynia — was an ancient region, kingdom and Roman province in the northwest of Asia Minor, adjoining the Propontis, the Thracian Bosporus and the Euxine (today Black Sea).DescriptionSeveral major cities sat on the fertile shores of the Propontis (which is …   Wikipedia

  • Liste der thrakischen Stämme — Die folgende Liste enthält analog der Liste keltischer Stämme, oder der Liste antiker iranischer Volksstämme, die ca. 90 Stämme der Thraker (noch unvollständig), die bei den antiken Autoren bekannt waren. Akrokomai (acrocomai) Agriani… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste thrakischer Stämme — Die folgende Liste enthält analog der Liste keltischer Stämme, oder der Liste antiker iranischer Volksstämme, die ca. 90 Stämme der Thraker (noch unvollständig), die bei den antiken Autoren bekannt waren. Akrokomai (acrocomai) Agriani… …   Deutsch Wikipedia

  • Bithynien — Bi|thy|ni|en; s: antike Landschaft in Kleinasien. * * * Bithyni|en,   griechisch Bithynịa, lateinisch Bithynia, antike Landschaft im Nordwesten Kleinasiens, von Marmarameer und Schwarzem Meer begrenzt, beidseits des Sangarios (heute Sakarya);… …   Universal-Lexikon

  • CILO Junius — praefuit Bithynis et Ponto, nequiter et avare. Questi Bithyni apud Claudium poposcerunt poenam. Cum parum intellexisset Claudius in turba strepituque adstantium, quid dixissent bithyni, alios interrogat, Ibi Narcissus, pronus in Cilonem, audaci… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • THRACE — Titanis filia, ex Iove habuit Bithyn, a quo Bithyni; ex Saturno Doloncum, a quo Dolonci. Erant autem Bithyni et Thyni populi olim Thraciae, qui in Asiam commigrârunt, Strabo, l. 7. et 12 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Thyni — The Thyni were a Thracian tribe who, along with the Bithyni, migrated to the lands that would later be known as Thynia and Bithynia in Anatolia. Each respective region got its name, presumably, from the Thracian tribe that was more prominent in… …   Wikipedia

  • List of Thracian tribes — or partly Thracians tribes or tribes inhabiting lands known as Thrace: Tribes Thracian *Akrokomai *Agriani *Apsinthi *Asti (Thracian tribe) *Bastarni *Beni (Thracian tribe) *Bessi *Bisaltae *Bistoni *Bithyni *Brigi *Brizi *Carpi (Thracian tribe)… …   Wikipedia

  • Tribus tracias — La relación de tribus tracias consta en el artículo sobre los tracios. Las tribus que no son mencionadas aquí, o bien se han enlazado allí al artículo preexistente, o bien, por falta de documentación o por estar pendientes de ser traducidas del… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»