Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Aurunci

  • 1 Aurunci

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurunci

  • 2 Aurunci

    Auruncī, ōrum m.
    аврунки, старое племя в южн. Латии, ветвь народности Ausones V

    Латинско-русский словарь > Aurunci

  • 3 Aurunci

    Auruncī, ōrum, m. (= Ausones, w. s.), die Aurunker, Verg. Aen. 11, 318. Plin. 3, 56. Gell. 1, 10, 1. Amm. 30, 4, 12. – Dav. Aurunca, ae, f., eine uralte Stadt in Kampanien, magnus Auruncae alumnus, d.i. der Satiriker Lucilius, dessen Vaterstadt Suessa Aurunca (s. Suessano. I das Nähere) eine Kolonie der Aurunker war, Iuven. 1, 20. – Dav. Auruncus, a, um, zu Aurunka gehörig, aurunkisch, patres, senes, Verg.

    lateinisch-deutsches > Aurunci

  • 4 Aurunci

    Auruncī, ōrum, m. (= Ausones, w. s.), die Aurunker, Verg. Aen. 11, 318. Plin. 3, 56. Gell. 1, 10, 1. Amm. 30, 4, 12. – Dav. Aurunca, ae, f., eine uralte Stadt in Kampanien, magnus Auruncae alumnus, d.i. der Satiriker Lucilius, dessen Vaterstadt Suessa Aurunca (s. Suessa no. I das Nähere) eine Kolonie der Aurunker war, Iuven. 1, 20. – Dav. Auruncus, a, um, zu Aurunka gehörig, aurunkisch, patres, senes, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aurunci

  • 5 Aurunca

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurunca

  • 6 Auruncus

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Auruncus

  • 7 Suessa

    Suessa, ae, f., I) uralte Stadt der Aurunci in Kampanien, von Rom kolonisiert (s. Liv. 9, 28, 7), Geburtsort des Dichters Lucilius, berühmt durch Wagenbau und Korbflechterei aus Binsen, j. Sessa, Cato r.r. 135, 1 u. 3. Cic. Phil. 3, 10 u.a. Liv. 29, 15, 5: vollst. Suessa Aurunca, Liv. 8, 15, 4. Vell. 1, 14, 4: poet. bl. Aurunca, s. Auruncī. – Dav.: A) Suessānus, a, um, suessanisch, municeps, Cic. ad Brut.: subst., in Suessano, im Suessanischen, Cato: Suessānī, ōrum, m., die Einwohner von Suessa, die Suessaner, Corp. inscr. Lat. 10, 4748 u. 4756. – B) Suessās, ātis, aus Suessa, suessatisch, ollulae, Gargil. Mart. de arbor. pomif. 2, 13. – II) Stadt der Volsker in Latium, in der Nähe der pontinischen Sümpfe, gew. vollst. Suessa Pometia gen., Cic. de rep. 2, 44. Liv. 1, 53, 2; 2, 25, 5: bl. Suessa, Sil. 8, 398. Auson. epist. 15, 9. p. 173 Schenkl: bl. Pometia, s.d.

    lateinisch-deutsches > Suessa

  • 8 Suessa

    Suessa, ae, f., I) uralte Stadt der Aurunci in Kampanien, von Rom kolonisiert (s. Liv. 9, 28, 7), Geburtsort des Dichters Lucilius, berühmt durch Wagenbau und Korbflechterei aus Binsen, j. Sessa, Cato r.r. 135, 1 u. 3. Cic. Phil. 3, 10 u.a. Liv. 29, 15, 5: vollst. Suessa Aurunca, Liv. 8, 15, 4. Vell. 1, 14, 4: poet. bl. Aurunca, s. Aurunci. – Dav.: A) Suessānus, a, um, suessanisch, municeps, Cic. ad Brut.: subst., in Suessano, im Suessanischen, Cato: Suessānī, ōrum, m., die Einwohner von Suessa, die Suessaner, Corp. inscr. Lat. 10, 4748 u. 4756. – B) Suessās, ātis, aus Suessa, suessatisch, ollulae, Gargil. Mart. de arbor. pomif. 2, 13. – II) Stadt der Volsker in Latium, in der Nähe der pontinischen Sümpfe, gew. vollst. Suessa Pometia gen., Cic. de rep. 2, 44. Liv. 1, 53, 2; 2, 25, 5: bl. Suessa, Sil. 8, 398. Auson. epist. 15, 9. p. 173 Schenkl: bl. Pometia, s.d.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Suessa

  • 9 Auruncus

    a, um V adj. к Aurunci
    Suessa Aurunca ( или Auruncorum), город в южн. Латии (ныне Sessa) J

    Латинско-русский словарь > Auruncus

  • 10 Auruncus

    Auruncus, a, um, s. Auruncī.

    lateinisch-deutsches > Auruncus

  • 11 Ausones

    Ausones, um, m. (Αὔσονες), die Ausonier, die Ureinwohner von Mittel- u. Unteritalien (im Gebirge, westl. von Benevent, Kales, in Kampanien bis an den Tiber, viell. auch in Apulien), gleichbedeutend mit Aurunci (Aurunici, Aurini = Ausuni, Ausones), Opici u. Osci, Liv. 9, 25 u.a. – Poet. für alle Einwohner Italiens, Italer, Stat. silv. 4, 5, 37. – Sing. adjekt., Ausōn, onis, ausonisch = römisch, lateinisch, Avien. Arat. 102. – Dav. abgel.: A) Ausona, ae, f., uralte Stadt der Ausonier, in der Nähe von Minturnä, Liv. 9, 25, 3. – B) Ausonia, ae, f. (Αυσονία), das Land der Ausonier, Ausonien, Unteritalien (s. Ausones), Ov.: u. poet. übh. für Italien, Verg. u. Ov. – C) Ausonidae, ûm, m., die Ausoniden, d.i. a) die Einwohner Ausoniens, Verg. – b) (poet.) die Einwohner Italiens übh., Verg. u.a. – D) Ausonis, idis, f., ausonisch, poet. übh. für italisch, römisch, ora, Ov.: vates, Fulgent. – E) Ausonius, a, um, a) ausonisch, mare, an der Südküste Italiens zwischen der japygischen Halbinsel bis zur sizilischen Meerenge, Plin. – b) (poet.) italisch, lateinisch, römisch, Thybris, Verg.: Pelorum, ein Vorgebirge Siziliens nach Italien zu, Ov.: os, römische Beredsamkeit, Mart.: dah. subst., Ausoniī, ōrum, m., die Ausonier = die Einwohner Italiens, Verg.

    lateinisch-deutsches > Ausones

  • 12 Latium

    Latium, iī, n., I) eine Landschaft in Italien, zwischen dem Tiber u. Kampanien, mit der Weltstadt Rom, die heutige Campagna di Roma u. ein Teil der Terra di Lavoro, Varro LL. 5, 32. Mela 2, 4, 2 (2. § 59). Plin. 3, 54 sqq. Cic. Arch. 5. Hor. carm. 1, 35, 10 u.a.: seiner Ausdehnung nach zerfallend in Latium antiquum (Verg. Aen. 7, 38. Plin. 3, 56) od. vetus (Tac. ann. 4, 5), d.h. den Landstrich, der vor der Unterwerfung des latin. Bundes unter die Herrschaft der Römer die Landschaft Latium bildete u. von dem Tiber bis zum promunturium Circaeum (j. Circello) bei Anxur reichte, u. in Latium novum od. adiectum (Plin. 3, 59), d.h. die unter den Römern im Osten u. Süden hinzugefügten neuen Eroberungen (das Gebiet der Hernici, Aequi, Volsci, Aurunci) bis zum Liris. – II) meton.: 1) die Latiner, ius Latii, das latinische Recht (s. Latīnitāsno. II), Tac. – 2) = ius Latii od. Latinitas (s. d. no. II), Tac. hist. 3, 55 u.a. – Dav.: a) Latius, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, poet. = römisch, Ov. u.a. Dichter, Colum. u. Plin.: vulnera, der Römer, Ov.: forum, i.e. Romanum, wo in Rom Prozesse verhandelt wurden, Ov. – b) Latīnus, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, lingua, Cic.: sermo purus erit et Latinus, d.i. gut lateinisch = elegant, Cic. or. 79: verbum, Varro fr.: verbum (Zeitwort) minus Latinum, Hieron.: convertere in Latinum, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso vertere in Latinum, Quint.: vertere ex Graeco in Latinum, Plin. ep., od. in Latinum sermonem, Liv.: vertere orationes Latinas, Quint.: u. transferre ex Graeco in Latinum, Quint. – feriae Latinae u. bl. Latinae, die latin. Ferien, das gemeinsame Bundesfest der Latiner, an dem dem Jupiter Latialis auf dem albanischen Berge geopfert wurde, Liv. u.a.: via Latina, von der porta Latina (nahe an der porta Capena) beginnend, Liv.: Latinae coloniae, die das jus Latii (s. Latīnitās) hatten, Suet. – Compar. (vgl. Serg. expl. in Donat. 492, 7 K.), nihil conditius, nihil Latinius legi, M. Aurel. bei Fronto ep. ad M. Caes. 2, 3. p. 28, 15 N.: nihil dulcius nihilque Latinius haberemus tuis voluminibus, Hieron. epist. 58, 9: Superl., homo Latinissimus et facundissimus, Hieron. epist. 50, 2. – subst., Latīnus, ī, m., ein Latiner, Lateiner, u. Latīni, ōrum, m., die Latiner, Lateiner, d.i. α) die Einwohner in Latium, Liv. – β) die das ius Latii (s. Latīnitās) hatten, Tac.: dah. Flavia Latinae condicionis, die die Rechte einer Latinerin, nicht die einer Römerin hat, Suet. – γ) die lateinisch reden, Quint. u. Spät. – δ) Latini Iuniani, die nach der lex Iunia Norbana (i. J. 29 n. Chr.) Freigelassenen, Gaius inst. 3, 56. – Adv. Latīnē, latinisch, lateinisch, L. dicendi copia, der Reichtum lateinischer Beredsamkeit, Cic.: L. loqui, lateinisch sprechen, sowohl übh. = in latein. Sprache sprechen, Liv., als insbes., elegant-, gut-, schön (latein.) sprechen, Cic.; und (wie unser »deutsch reden«) gerade heraus-, offen sagen, Cic.: optime Latine posse, Apul.: L. reddere, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso L. transferre, Quint.: alqm L. docere, Plin. ep.: L. scire, Lateinisch verstehen, Cic., Ggstz. L. nescire, Titin. fr. u. Cic.: id nos Latine gloriosum dicimus, Plaut.: versum Graecum Latine enuntiabo, Apul.: occisum ab se Marium Latine (auf Lateinisch) clamare coepit, Frontin. – c) Latīniēnsis, e, latinisch, ager, Cic.: populus, Plin. – subst., Latiniēnsēs, ium, m., die Latiner, Cic. – d) Latiālis, e, zu Latium gehörig, latialisch, latinisch, populus, Ov.: sermo, Plin.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes (s. Latiāris), Lucan.: L. caput, poet. = aedes Iovis Latialis s. Latiāris, Lucan. – e) Latiāris, e, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, regnum, Augustin.: doctrina, Macr.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes, dem von den Römern u. Latinern gemeinschaftlich auf dem mons Albanus geopfert wurde, Cic. u.a. (s. Garatoni Cic. Mil. 31, 85): collis, Varro LL. 5, 52. – Dav.: α) Latiar, āris, n., ein Fest des Jupiter Latiaris, Cic. ad Q. fr. 2, 4. § 2. Macr. sat. 1, 16. § 16. – β) Latiāriter, Adv., lateinisch, Mart. Cap. 5. § 426 u. 6. § 574 u. § 587 Eyss. Sidon. carm. 23, 235.

    lateinisch-deutsches > Latium

  • 13 Auruncus

    Auruncus, a, um, s. Aurunci.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Auruncus

  • 14 Ausones

    Ausones, um, m. (Αὔσονες), die Ausonier, die Ureinwohner von Mittel- u. Unteritalien (im Gebirge, westl. von Benevent, Kales, in Kampanien bis an den Tiber, viell. auch in Apulien), gleichbedeutend mit Aurunci (Aurunici, Aurini = Ausuni, Ausones), Opici u. Osci, Liv. 9, 25 u.a. – Poet. für alle Einwohner Italiens, Italer, Stat. silv. 4, 5, 37. – Sing. adjekt., Ausōn, onis, ausonisch = römisch, lateinisch, Avien. Arat. 102. – Dav. abgel.: A) Ausona, ae, f., uralte Stadt der Ausonier, in der Nähe von Minturnä, Liv. 9, 25, 3. – B) Ausonia, ae, f. (Αυσονία), das Land der Ausonier, Ausonien, Unteritalien (s. Ausones), Ov.: u. poet. übh. für Italien, Verg. u. Ov. – C) Ausonidae, ûm, m., die Ausoniden, d.i. a) die Einwohner Ausoniens, Verg. – b) (poet.) die Einwohner Italiens übh., Verg. u.a. – D) Ausonis, idis, f., ausonisch, poet. übh. für italisch, römisch, ora, Ov.: vates, Fulgent. – E) Ausonius, a, um, a) ausonisch, mare, an der Südküste Italiens zwischen der japygischen Halbinsel bis zur sizilischen Meerenge, Plin. – b) (poet.) italisch, lateinisch, römisch, Thybris, Verg.: Pelorum, ein Vorgebirge Siziliens nach Italien zu, Ov.: os, römische Beredsamkeit, Mart.: dah. subst., Ausoniī, ōrum, m., die Ausonier = die Einwohner Italiens, Verg.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ausones

  • 15 Latium

    Latium, iī, n., I) eine Landschaft in Italien, zwischen dem Tiber u. Kampanien, mit der Weltstadt Rom, die heutige Campagna di Roma u. ein Teil der Terra di Lavoro, Varro LL. 5, 32. Mela 2, 4, 2 (2. § 59). Plin. 3, 54 sqq. Cic. Arch. 5. Hor. carm. 1, 35, 10 u.a.: seiner Ausdehnung nach zerfallend in Latium antiquum (Verg. Aen. 7, 38. Plin. 3, 56) od. vetus (Tac. ann. 4, 5), d.h. den Landstrich, der vor der Unterwerfung des latin. Bundes unter die Herrschaft der Römer die Landschaft Latium bildete u. von dem Tiber bis zum promunturium Circaeum (j. Circello) bei Anxur reichte, u. in Latium novum od. adiectum (Plin. 3, 59), d.h. die unter den Römern im Osten u. Süden hinzugefügten neuen Eroberungen (das Gebiet der Hernici, Aequi, Volsci, Aurunci) bis zum Liris. – II) meton.: 1) die Latiner, ius Latii, das latinische Recht (s. Latinitas no. II), Tac. – 2) = ius Latii od. Latinitas (s. d. no. II), Tac. hist. 3, 55 u.a. – Dav.: a) Latius, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, poet. = römisch, Ov. u.a. Dichter, Colum. u. Plin.: vulnera, der Römer, Ov.: forum, i.e. Romanum, wo in Rom Prozesse verhandelt wurden, Ov. – b) Latīnus, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, lingua, Cic.: sermo purus erit et Latinus, d.i. gut lateinisch = elegant, Cic. or. 79: verbum, Varro fr.: verbum (Zeitwort) minus Latinum, Hieron.: con-
    ————
    vertere in Latinum, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso vertere in Latinum, Quint.: vertere ex Graeco in Latinum, Plin. ep., od. in Latinum sermonem, Liv.: vertere orationes Latinas, Quint.: u. transferre ex Graeco in Latinum, Quint. – feriae Latinae u. bl. Latinae, die latin. Ferien, das gemeinsame Bundesfest der Latiner, an dem dem Jupiter Latialis auf dem albanischen Berge geopfert wurde, Liv. u.a.: via Latina, von der porta Latina (nahe an der porta Capena) beginnend, Liv.: Latinae coloniae, die das jus Latii (s. Latinitas) hatten, Suet. – Compar. (vgl. Serg. expl. in Donat. 492, 7 K.), nihil conditius, nihil Latinius legi, M. Aurel. bei Fronto ep. ad M. Caes. 2, 3. p. 28, 15 N.: nihil dulcius nihilque Latinius haberemus tuis voluminibus, Hieron. epist. 58, 9: Superl., homo Latinissimus et facundissimus, Hieron. epist. 50, 2. – subst., Latīnus, ī, m., ein Latiner, Lateiner, u. Latīni, ōrum, m., die Latiner, Lateiner, d.i. α) die Einwohner in Latium, Liv. – β) die das ius Latii (s. Latinitas) hatten, Tac.: dah. Flavia Latinae condicionis, die die Rechte einer Latinerin, nicht die einer Römerin hat, Suet. – γ) die lateinisch reden, Quint. u. Spät. – δ) Latini Iuniani, die nach der lex Iunia Norbana (i. J. 29 n. Chr.) Freigelassenen, Gaius inst. 3, 56. – Adv. Latīnē, latinisch, lateinisch, L. dicendi copia, der Reichtum lateinischer Beredsamkeit, Cic.: L. loqui, lateinisch sprechen, sowohl übh. = in
    ————
    latein. Sprache sprechen, Liv., als insbes., elegant-, gut-, schön (latein.) sprechen, Cic.; und (wie unser »deutsch reden«) gerade heraus-, offen sagen, Cic.: optime Latine posse, Apul.: L. reddere, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso L. transferre, Quint.: alqm L. docere, Plin. ep.: L. scire, Lateinisch verstehen, Cic., Ggstz. L. nescire, Titin. fr. u. Cic.: id nos Latine gloriosum dicimus, Plaut.: versum Graecum Latine enuntiabo, Apul.: occisum ab se Marium Latine (auf Lateinisch) clamare coepit, Frontin. – c) Latīniēnsis, e, latinisch, ager, Cic.: populus, Plin. – subst., Latiniēnsēs, ium, m., die Latiner, Cic. – d) Latiālis, e, zu Latium gehörig, latialisch, latinisch, populus, Ov.: sermo, Plin.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes (s. Latiaris), Lucan.: L. caput, poet. = aedes Iovis Latialis s. Latiaris, Lucan. – e) Latiāris, e, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, regnum, Augustin.: doctrina, Macr.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes, dem von den Römern u. Latinern gemeinschaftlich auf dem mons Albanus geopfert wurde, Cic. u.a. (s. Garatoni Cic. Mil. 31, 85): collis, Varro LL. 5, 52. – Dav.: α) Latiar, āris, n., ein Fest des Jupiter Latiaris, Cic. ad Q. fr. 2, 4. § 2. Macr. sat. 1, 16. § 16. – β) Latiāriter, Adv., lateinisch, Mart. Cap. 5. § 426 u. 6. § 574 u. § 587 Eyss. Sidon. carm. 23, 235.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Latium

  • 16 Ausones

    Ausŏnes, um, m., = Ausones [prob. of the same root as Oscus or Opicus, Buttm. and Donald.].
    I.
    The Ausonians, a very ancient, perhaps Greek, name of the primitive inhabitants of Middle and Lower Italy; of the same import prob. with Aurunci (Aurunici, Auruni = Ausuni, Ausones), Opici, and Osei: cf. Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Arist. ap. Polyb. 7, 10; Serv. ad Verg. A. 7, 727; Nieb. Rom. Gesch. 1, p. 71 sq.; Wachsmuth, Röm. Gesch. p. 65 sq.— Poet., the general name for the inhabitants of Italy, Stat. S. 4, 5, 37.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Ausŏnĭa, ae, f., = Ausonia, the country of the Ausonians, Ausonia, Lower Italy, Ov. M. 14, 7; 15, 647; and poet. for Italy, Verg. A. 10, 54; Ov. F. 4, 290 et saep.—
    B.
    Ausŏnĭus, a, um, adj.
    1.
    Ausonian:

    mare, on the southern coast of Italy, between the Iapygian Peninsula and the Sicilian Straits,

    Plin. 3, 10, 15, § 95; 14, 6, 8, § 69; cf. Mann. Ital. I. p. 13 sq. —
    2.
    In the poets, Italian, Latin, Roman:

    terra,

    Verg. A. 4, 349:

    Thybris,

    id. ib. 5, 83:

    coloni,

    id. G. 2, 385:

    urbes,

    Hor. C. 4, 4, 56:

    montes,

    Ov. F. 1, 542:

    humus,

    Italy, id. ib. 5, 658:

    Pelorum,

    id. M. 5, 350 (quod in Italiam vergens, Mel. 2, 7, 15):

    imperium,

    Roman, id. P. 2, 2, 72: os, Ausonian lips, i. e. the Roman language, Mart. 9, 87:

    aula,

    the imperial court, id. 9, 92.— Subst.: Ausŏnĭi, ōrum, m., = Ausones, the Ausonians, or, poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 834.—
    C.
    Ausŏnĭdae, ārum, m.
    a.
    The inhabitants of Ausonia, Verg. A. 10, 564.—
    b.
    Poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 121; Luc. 9, 998.—
    D.
    Ausŏnis, ĭdis, adj. f., Ausonian; and poet., Italian:

    ora,

    Ov. F. 2, 94:

    aqua,

    Sil. 9, 187:

    matres,

    Claud. B. Get. 627 al. —
    E.
    Auson, ŏnis, m., the mythical progenitor of the Ausonians, son of Ulysses and Calypso, Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Serv. ad Verg. A. 3, 171.—As adj.:

    Ausone voce,

    i. e. Roman, Latin, Avien. Arat. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Ausones

  • 17 Ausonia

    Ausŏnes, um, m., = Ausones [prob. of the same root as Oscus or Opicus, Buttm. and Donald.].
    I.
    The Ausonians, a very ancient, perhaps Greek, name of the primitive inhabitants of Middle and Lower Italy; of the same import prob. with Aurunci (Aurunici, Auruni = Ausuni, Ausones), Opici, and Osei: cf. Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Arist. ap. Polyb. 7, 10; Serv. ad Verg. A. 7, 727; Nieb. Rom. Gesch. 1, p. 71 sq.; Wachsmuth, Röm. Gesch. p. 65 sq.— Poet., the general name for the inhabitants of Italy, Stat. S. 4, 5, 37.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Ausŏnĭa, ae, f., = Ausonia, the country of the Ausonians, Ausonia, Lower Italy, Ov. M. 14, 7; 15, 647; and poet. for Italy, Verg. A. 10, 54; Ov. F. 4, 290 et saep.—
    B.
    Ausŏnĭus, a, um, adj.
    1.
    Ausonian:

    mare, on the southern coast of Italy, between the Iapygian Peninsula and the Sicilian Straits,

    Plin. 3, 10, 15, § 95; 14, 6, 8, § 69; cf. Mann. Ital. I. p. 13 sq. —
    2.
    In the poets, Italian, Latin, Roman:

    terra,

    Verg. A. 4, 349:

    Thybris,

    id. ib. 5, 83:

    coloni,

    id. G. 2, 385:

    urbes,

    Hor. C. 4, 4, 56:

    montes,

    Ov. F. 1, 542:

    humus,

    Italy, id. ib. 5, 658:

    Pelorum,

    id. M. 5, 350 (quod in Italiam vergens, Mel. 2, 7, 15):

    imperium,

    Roman, id. P. 2, 2, 72: os, Ausonian lips, i. e. the Roman language, Mart. 9, 87:

    aula,

    the imperial court, id. 9, 92.— Subst.: Ausŏnĭi, ōrum, m., = Ausones, the Ausonians, or, poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 834.—
    C.
    Ausŏnĭdae, ārum, m.
    a.
    The inhabitants of Ausonia, Verg. A. 10, 564.—
    b.
    Poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 121; Luc. 9, 998.—
    D.
    Ausŏnis, ĭdis, adj. f., Ausonian; and poet., Italian:

    ora,

    Ov. F. 2, 94:

    aqua,

    Sil. 9, 187:

    matres,

    Claud. B. Get. 627 al. —
    E.
    Auson, ŏnis, m., the mythical progenitor of the Ausonians, son of Ulysses and Calypso, Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Serv. ad Verg. A. 3, 171.—As adj.:

    Ausone voce,

    i. e. Roman, Latin, Avien. Arat. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Ausonia

  • 18 Ausonidae

    Ausŏnes, um, m., = Ausones [prob. of the same root as Oscus or Opicus, Buttm. and Donald.].
    I.
    The Ausonians, a very ancient, perhaps Greek, name of the primitive inhabitants of Middle and Lower Italy; of the same import prob. with Aurunci (Aurunici, Auruni = Ausuni, Ausones), Opici, and Osei: cf. Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Arist. ap. Polyb. 7, 10; Serv. ad Verg. A. 7, 727; Nieb. Rom. Gesch. 1, p. 71 sq.; Wachsmuth, Röm. Gesch. p. 65 sq.— Poet., the general name for the inhabitants of Italy, Stat. S. 4, 5, 37.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Ausŏnĭa, ae, f., = Ausonia, the country of the Ausonians, Ausonia, Lower Italy, Ov. M. 14, 7; 15, 647; and poet. for Italy, Verg. A. 10, 54; Ov. F. 4, 290 et saep.—
    B.
    Ausŏnĭus, a, um, adj.
    1.
    Ausonian:

    mare, on the southern coast of Italy, between the Iapygian Peninsula and the Sicilian Straits,

    Plin. 3, 10, 15, § 95; 14, 6, 8, § 69; cf. Mann. Ital. I. p. 13 sq. —
    2.
    In the poets, Italian, Latin, Roman:

    terra,

    Verg. A. 4, 349:

    Thybris,

    id. ib. 5, 83:

    coloni,

    id. G. 2, 385:

    urbes,

    Hor. C. 4, 4, 56:

    montes,

    Ov. F. 1, 542:

    humus,

    Italy, id. ib. 5, 658:

    Pelorum,

    id. M. 5, 350 (quod in Italiam vergens, Mel. 2, 7, 15):

    imperium,

    Roman, id. P. 2, 2, 72: os, Ausonian lips, i. e. the Roman language, Mart. 9, 87:

    aula,

    the imperial court, id. 9, 92.— Subst.: Ausŏnĭi, ōrum, m., = Ausones, the Ausonians, or, poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 834.—
    C.
    Ausŏnĭdae, ārum, m.
    a.
    The inhabitants of Ausonia, Verg. A. 10, 564.—
    b.
    Poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 121; Luc. 9, 998.—
    D.
    Ausŏnis, ĭdis, adj. f., Ausonian; and poet., Italian:

    ora,

    Ov. F. 2, 94:

    aqua,

    Sil. 9, 187:

    matres,

    Claud. B. Get. 627 al. —
    E.
    Auson, ŏnis, m., the mythical progenitor of the Ausonians, son of Ulysses and Calypso, Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Serv. ad Verg. A. 3, 171.—As adj.:

    Ausone voce,

    i. e. Roman, Latin, Avien. Arat. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Ausonidae

  • 19 Ausonii

    Ausŏnes, um, m., = Ausones [prob. of the same root as Oscus or Opicus, Buttm. and Donald.].
    I.
    The Ausonians, a very ancient, perhaps Greek, name of the primitive inhabitants of Middle and Lower Italy; of the same import prob. with Aurunci (Aurunici, Auruni = Ausuni, Ausones), Opici, and Osei: cf. Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Arist. ap. Polyb. 7, 10; Serv. ad Verg. A. 7, 727; Nieb. Rom. Gesch. 1, p. 71 sq.; Wachsmuth, Röm. Gesch. p. 65 sq.— Poet., the general name for the inhabitants of Italy, Stat. S. 4, 5, 37.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Ausŏnĭa, ae, f., = Ausonia, the country of the Ausonians, Ausonia, Lower Italy, Ov. M. 14, 7; 15, 647; and poet. for Italy, Verg. A. 10, 54; Ov. F. 4, 290 et saep.—
    B.
    Ausŏnĭus, a, um, adj.
    1.
    Ausonian:

    mare, on the southern coast of Italy, between the Iapygian Peninsula and the Sicilian Straits,

    Plin. 3, 10, 15, § 95; 14, 6, 8, § 69; cf. Mann. Ital. I. p. 13 sq. —
    2.
    In the poets, Italian, Latin, Roman:

    terra,

    Verg. A. 4, 349:

    Thybris,

    id. ib. 5, 83:

    coloni,

    id. G. 2, 385:

    urbes,

    Hor. C. 4, 4, 56:

    montes,

    Ov. F. 1, 542:

    humus,

    Italy, id. ib. 5, 658:

    Pelorum,

    id. M. 5, 350 (quod in Italiam vergens, Mel. 2, 7, 15):

    imperium,

    Roman, id. P. 2, 2, 72: os, Ausonian lips, i. e. the Roman language, Mart. 9, 87:

    aula,

    the imperial court, id. 9, 92.— Subst.: Ausŏnĭi, ōrum, m., = Ausones, the Ausonians, or, poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 834.—
    C.
    Ausŏnĭdae, ārum, m.
    a.
    The inhabitants of Ausonia, Verg. A. 10, 564.—
    b.
    Poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 121; Luc. 9, 998.—
    D.
    Ausŏnis, ĭdis, adj. f., Ausonian; and poet., Italian:

    ora,

    Ov. F. 2, 94:

    aqua,

    Sil. 9, 187:

    matres,

    Claud. B. Get. 627 al. —
    E.
    Auson, ŏnis, m., the mythical progenitor of the Ausonians, son of Ulysses and Calypso, Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Serv. ad Verg. A. 3, 171.—As adj.:

    Ausone voce,

    i. e. Roman, Latin, Avien. Arat. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Ausonii

  • 20 Ausonis

    Ausŏnes, um, m., = Ausones [prob. of the same root as Oscus or Opicus, Buttm. and Donald.].
    I.
    The Ausonians, a very ancient, perhaps Greek, name of the primitive inhabitants of Middle and Lower Italy; of the same import prob. with Aurunci (Aurunici, Auruni = Ausuni, Ausones), Opici, and Osei: cf. Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Arist. ap. Polyb. 7, 10; Serv. ad Verg. A. 7, 727; Nieb. Rom. Gesch. 1, p. 71 sq.; Wachsmuth, Röm. Gesch. p. 65 sq.— Poet., the general name for the inhabitants of Italy, Stat. S. 4, 5, 37.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Ausŏnĭa, ae, f., = Ausonia, the country of the Ausonians, Ausonia, Lower Italy, Ov. M. 14, 7; 15, 647; and poet. for Italy, Verg. A. 10, 54; Ov. F. 4, 290 et saep.—
    B.
    Ausŏnĭus, a, um, adj.
    1.
    Ausonian:

    mare, on the southern coast of Italy, between the Iapygian Peninsula and the Sicilian Straits,

    Plin. 3, 10, 15, § 95; 14, 6, 8, § 69; cf. Mann. Ital. I. p. 13 sq. —
    2.
    In the poets, Italian, Latin, Roman:

    terra,

    Verg. A. 4, 349:

    Thybris,

    id. ib. 5, 83:

    coloni,

    id. G. 2, 385:

    urbes,

    Hor. C. 4, 4, 56:

    montes,

    Ov. F. 1, 542:

    humus,

    Italy, id. ib. 5, 658:

    Pelorum,

    id. M. 5, 350 (quod in Italiam vergens, Mel. 2, 7, 15):

    imperium,

    Roman, id. P. 2, 2, 72: os, Ausonian lips, i. e. the Roman language, Mart. 9, 87:

    aula,

    the imperial court, id. 9, 92.— Subst.: Ausŏnĭi, ōrum, m., = Ausones, the Ausonians, or, poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 834.—
    C.
    Ausŏnĭdae, ārum, m.
    a.
    The inhabitants of Ausonia, Verg. A. 10, 564.—
    b.
    Poet., the inhabitants of Italy, Verg. A. 12, 121; Luc. 9, 998.—
    D.
    Ausŏnis, ĭdis, adj. f., Ausonian; and poet., Italian:

    ora,

    Ov. F. 2, 94:

    aqua,

    Sil. 9, 187:

    matres,

    Claud. B. Get. 627 al. —
    E.
    Auson, ŏnis, m., the mythical progenitor of the Ausonians, son of Ulysses and Calypso, Paul. ex Fest. s. v. Ausoniam, p. 18 Müll.; Serv. ad Verg. A. 3, 171.—As adj.:

    Ausone voce,

    i. e. Roman, Latin, Avien. Arat. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > Ausonis

См. также в других словарях:

  • Aurunci — (a. Geogr.), uraltes Volk in Italien, wohnten ursprünglich in Bruttium u. Lucanien, zogen nachher, von den Önotrern gedrängt, nach dem Liris u. Volturnus hin u. saßen zuletzt an der Grenze von Latium, zwischen den Volscern u. Campanern. Ihr… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aurunci — The Aurunci were an Italic population which lived in southern Italy from around the 1st millennium BC. Of Indo European origin, their language belonged to the Oscan group. The Auruncan territory extended south from that of the Volsci, in the area …   Wikipedia

  • Aurunci — ▪ ancient Italian tribe       ancient tribe of Campania, in Italy. They were exterminated by the Romans in 314 BC as the culmination of 50 years of Roman military campaigns against them. The Aurunci occupied a strip of coast situated between the… …   Universalium

  • Aurunci — Sp Aurùnčis Ap Aurunci L k. P Italijoje (Apeninai) …   Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė

  • Aurunci Mountains — (Monti Aurunci) Range Name origin: Ancient tribal name Country …   Wikipedia

  • Comunità Montana dei Monti Aurunci — XVII Comunità Montana dei Monti Aurunci Region: Latium Provinz: Provinz Latina Präsident: Nicola Riccardelli Gründungsdatum: 20. April 2001 Sitz …   Deutsch Wikipedia

  • Monti Aurunci — f1 Monti Aurunci Lage der Monti Aurunci Höchster Gipfel Monte Petrella (1.533  …   Deutsch Wikipedia

  • Comunità Montana L’Arco degli Aurunci — Comunità Montana L Arco degli Aurunci Region: Latium Provinz: Provinz Frosinone Präsident: Oreste De Bellis Gründungsdatum: 20. April 2001 Sitz …   Deutsch Wikipedia

  • АВРУНКИ —    • Aurunci,          см. Italia, 7 и Latium, 5., Италия и Лациум …   Реальный словарь классических древностей

  • Αουρούντσι — (Aurunci).Ορεινό συγκρότημα της Ιταλίας, που οφείλει την ονομασία του στον αρχαίο πληθυσμό που κατοικούσε στην περιοχή και ο οποίος πολέμησε εναντίον των Ρωμαίων μεταξύ 505 και 495 π.Χ. Οι Αουρούντσοι υποτάχθηκαν στους Ρωμαίους στο τέλος του 4ου… …   Dictionary of Greek

  • Osci — Populi of the Italian peninsula in the early Iron Age:   Ligures …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»