Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Atēius

  • 1 Ateius

    Atēius, ī, m., röm. Eigenname, I) C. Ateius Capito, röm. Volkstribun im J. 55 v. Chr., Cic. de div. 1, 29 u.a. Tac. ann. 3, 45. – II) C. Ateius Capito, Sohn des vorigen, ein berühmter Jurist, bekannt als Gegner des nicht minder berühmten O. Antistius Labeo, Fest. 238, 12 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. 14, 93. Tac. ann. 1, 76. Gell. 4, 10, 7. – III) Ateius Praetextatus, mit dem Beinamen Philologus, berühmter Grammatiker in Rom, gelehrter Freund des Sallust und Asinius Pollio, Asin. Pollio b. Suet. gr. 10. Fest. 166, 6 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. b. Charis. 127, 17. Serv. Verg. Aen. 1, 605.

    lateinisch-deutsches > Ateius

  • 2 Ateius

    Atēius, ī, m., röm. Eigenname, I) C. Ateius Capito, röm. Volkstribun im J. 55 v. Chr., Cic. de div. 1, 29 u.a. Tac. ann. 3, 45. – II) C. Ateius Capito, Sohn des vorigen, ein berühmter Jurist, bekannt als Gegner des nicht minder berühmten O. Antistius Labeo, Fest. 238, 12 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. 14, 93. Tac. ann. 1, 76. Gell. 4, 10, 7. – III) Ateius Praetextatus, mit dem Beinamen Philologus, berühmter Grammatiker in Rom, gelehrter Freund des Sallust und Asinius Pollio, Asin. Pollio b. Suet. gr. 10. Fest. 166, 6 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. b. Charis. 127, 17. Serv. Verg. Aen. 1, 605.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ateius

  • 3 Ateius

    Ateius (Atteius), i, m. Atéius (nom d'homme).

    Dictionarium latinogallicum > Ateius

  • 4 Ateius

    Atteius (Ateius), ii, m. Atéius (nom d'homme).

    Dictionarium latinogallicum > Ateius

  • 5 Ateius

    Attēius (better Atēius), ii, m., the name of several Latin grammarians.
    I.
    Atteius Philologus, a distinguished rhetorician and grammarian, friend of Sallust and Asinius Pollio, Suet. Gram. 7 and 10; Serv. ad Verg. A. 1, 601; 1, 273; 5, 45; Fest. pp. 179, 182, 187, 248 al.; Charis. p. 102 P.; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 523; Teuffel, Rom. Lit. § 207, 1; also an historian, Suet. Gram. 10; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 285.—
    II.
    Atteius Capito, a contemporary of Augustus and Tiberius, Suet. Gram. 10 and 22; Fest. pp. 176, 208, 227, 234 al.; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 528; Teuffel, Rom. Lit. § 260, 3; he was also the founder of a distinguished law-school, and adversary of Antistius Labeo, Tac. A. 3, 75; Gell. 1, 12, 8; 2, 24, 2; 4, 14, 1 al., cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 553; Hugo, Rechtsgeschichte, p. 868; Zimmern, Rechtsgeschichte, l. p. 305 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Ateius

  • 6 ateius Capito

    юрист, живший во время императоров Августа и Тиберия, основатель юридической школы сабинианцев (1. 2 § 47 D. 1,2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > ateius Capito

  • 7 Atteius

    Ateius (Atteius), i, m. Atéius (nom d'homme).

    Dictionarium latinogallicum > Atteius

  • 8 Atteius

    Atteius (Ateius), ii, m. Atéius (nom d'homme).

    Dictionarium latinogallicum > Atteius

  • 9 antiquitas

    antīquitās, ātis, f. (antiquus), I) (von antiquus no. I, 2) die vorzüglichere Berücksichtigung, tantum antiquitatis curaeque maioribus pro Italica gente fuit, Sall. hist. fr. 1, 14 (15). – II) (von antiquus no. II) die frühere, ehemalige Zeit, die alte Zeit, Vorzeit, das Altertum, Cic. u.a. – Meton.: 1) die Ereignisse des Altertums, die Geschichte des Altertums (der Vorzeit), das Altertum, Cic. u.a.; vgl. die Auslgg. zu Nep. Att. 18, 1. – Dah. Plur. antiquitates, a) Antiquitäten = alte Sagen, alte Geschichte, Geschichte der Vorzeit (bes. als Büchertitel), Ateius Capito b. Gell. 13, 12, 2. Plin. praef. § 24. Plin. 13, 87. Tac. hist. 2, 4. Gell. 11, 1, 1. Amm. 16, 7, 9. – b) die Menschen der Vorzeit, die Alten, Cic. u.a.; vgl. Kühner Cic. Tusc. 1, 26. – 2) mit dem Nbbegr. der Sittlichkeit, die alte gute Sitte, die Sittenstrenge, die alte Redlichkeit, die alte Biederkeit, Schlichtheit der Gesinnung, Cic. u.a. – 3) das hohe Alter, generis, Cic. Font. 41. Cic. ep. ad Hirt. fr. V II. p. 43 K. Nep. Milt. 1, 1. Tac. ann. 13, 3. – 4) der alte Brauch (Gebrauch), spectaculorum, Tac. ann. 14, 20.

    lateinisch-deutsches > antiquitas

  • 10 assector

    as-sector (ad-sector), ātus sum, ārī, I) einem immer u. immer-, überall-, unablässig nachgehen, sich jmdm. als Begleiter (bes. bei öffentlichen Ausführungen) anschließen, in jmds. Begleitung-, in jmds. Gefolge sein (v. Freunden, Klienten usw., s. Matthiä Cic. Muren. 70), cum assectaretur, Schritt für Schritt folgte, Hor. sat. 1, 9, 6. – m. Acc. pers., suos necessarios totos dies, Cic.: cum aedilitatem P. Crassus peteret eumque Ser. Galba assectaretur, Cic.: omnibus officiis Cn. Pompeium assectatus est, schloß sich auf das verbindlichste an P. an, Suet. – II) insbes. neben od. hinter einer Frau schweigend hergehen, sie fortwährend begleiten (als Beleidigung betrachtet), Ulp. dig. 47, 10, 15. § 22. – / Passiv., assectari se omnes cupiunt, Enn. tr. 423 M. (b. Prisc. 8, 17): Themistocles cum a formoso assectaretur, Ateius philol. b. Prisc. 8, 17.

    lateinisch-deutsches > assector

  • 11 lusciosus

    lusciōsus, a, um (luscus), der nicht gut in der Dämmerung, gar nicht bei Nacht sehen kann, blödsichtig bei Nacht, Plin. 28, 170 u. 29, 123. – dafür luscitiosus, Plaut. mil. 322. Varro sat. Men. 29 B. Varro b. Non. 135, 13. Gell. 4, 2, 11. Vgl. Fulg. serm. ant. 13. p. 116, 1 H. Isid. orig. 10, 163. Gloss. V, 506, 56. – Nbf. nuscitiosus, Ateius b. Fest. 173 (a), 21.

    lateinisch-deutsches > lusciosus

  • 12 φιλό-λογος

    φιλό-λογος, eigtl. das Reden liebend, gern, viel redend, redselig, geschwätzig, Plut., Ath. II, 39 b u. einzeln bei Sp. – Gew. Gelehrsamkeit u. Literatur liebend, über gelehrte, literarische Gegenstände sprechend u. schreibend. – Bei Plat. Einer, der gern über wissenschaftliche Gegenstände sich unterhält, Phaedr. 236 e Theaet. 161 a u. Rep. IX, 582 e, mit φιλόσοφος vrbdn; Ggstz μισόλογος, Lach. 188 c; vgl. Lob. Phryn. p. 393. Uebh. der sich mit einem Gegenstande wissenschaftlich u. gründlich beschäftigt, dah. auch wiß- u. lernbegierig, bei Plut. mit φιλομαϑής vrbdn; bes. der alte Sprachen und Geschichte, u. übh. alte Wissenschaft u. Kunst studirt; in diesem Sinne nannte sich Eratosthenes zuerst φιλόλογος, der als Sprach- u. Geschichtsforscher, als Kritiker u. Mathematiker berühmt war; bei den Römern hieß so Ateius Capito, nach Sueton., quia multiplici et varia doctrina censebatur. So spricht Plut. non posse 13 von φιλόλογα ζητήματα κριτικῶν u. öfter, wie a. Sp. Bei Stob. Floril. 70, 17 steht φιλόλογος dem ἀπαίδευτος gegenüber. – Gegen die Accentuation φιλολόγος, welche im E. M. p. 406, 10 gebilligt zu werden scheint, u. welche Andere, wie Göttling wenigstens in der letzten Bdtg festhalten, spricht Arcad. p. 89; vgl. Lob. Phryn. p. 393. Das Wort ist nicht von λέγω, sondern von λόγος abgeleitet, u. φιλολόγος würde bedeuten » φίλος sagend«.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > φιλό-λογος

  • 13 antiquitas

    antīquitās, ātis, f. (antiquus), I) (von antiquus no. I, 2) die vorzüglichere Berücksichtigung, tantum antiquitatis curaeque maioribus pro Italica gente fuit, Sall. hist. fr. 1, 14 (15). – II) (von antiquus no. II) die frühere, ehemalige Zeit, die alte Zeit, Vorzeit, das Altertum, Cic. u.a. – Meton.: 1) die Ereignisse des Altertums, die Geschichte des Altertums (der Vorzeit), das Altertum, Cic. u.a.; vgl. die Auslgg. zu Nep. Att. 18, 1. – Dah. Plur. antiquitates, a) Antiquitäten = alte Sagen, alte Geschichte, Geschichte der Vorzeit (bes. als Büchertitel), Ateius Capito b. Gell. 13, 12, 2. Plin. praef. § 24. Plin. 13, 87. Tac. hist. 2, 4. Gell. 11, 1, 1. Amm. 16, 7, 9. – b) die Menschen der Vorzeit, die Alten, Cic. u.a.; vgl. Kühner Cic. Tusc. 1, 26. – 2) mit dem Nbbegr. der Sittlichkeit, die alte gute Sitte, die Sittenstrenge, die alte Redlichkeit, die alte Biederkeit, Schlichtheit der Gesinnung, Cic. u.a. – 3) das hohe Alter, generis, Cic. Font. 41. Cic. ep. ad Hirt. fr. V II. p. 43 K. Nep. Milt. 1, 1. Tac. ann. 13, 3. – 4) der alte Brauch (Gebrauch), spectaculorum, Tac. ann. 14, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > antiquitas

  • 14 assector

    as-sector (ad-sector), ātus sum, ārī, I) einem immer u. immer-, überall-, unablässig nachgehen, sich jmdm. als Begleiter (bes. bei öffentlichen Ausführungen) anschließen, in jmds. Begleitung-, in jmds. Gefolge sein (v. Freunden, Klienten usw., s. Matthiä Cic. Muren. 70), cum assectaretur, Schritt für Schritt folgte, Hor. sat. 1, 9, 6. – m. Acc. pers., suos necessarios totos dies, Cic.: cum aedilitatem P. Crassus peteret eumque Ser. Galba assectaretur, Cic.: omnibus officiis Cn. Pompeium assectatus est, schloß sich auf das verbindlichste an P. an, Suet. – II) insbes. neben od. hinter einer Frau schweigend hergehen, sie fortwährend begleiten (als Beleidigung betrachtet), Ulp. dig. 47, 10, 15. § 22. – Passiv., assectari se omnes cupiunt, Enn. tr. 423 M. (b. Prisc. 8, 17): Themistocles cum a formoso assectaretur, Ateius philol. b. Prisc. 8, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > assector

  • 15 lusciosus

    lusciōsus, a, um (luscus), der nicht gut in der Dämmerung, gar nicht bei Nacht sehen kann, blödsichtig bei Nacht, Plin. 28, 170 u. 29, 123. – dafür luscitiosus, Plaut. mil. 322. Varro sat. Men. 29 B. Varro b. Non. 135, 13. Gell. 4, 2, 11. Vgl. Fulg. serm. ant. 13. p. 116, 1 H. Isid. orig. 10, 163. Gloss. V, 506, 56. – Nbf. nuscitiosus, Ateius b. Fest. 173 (a), 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lusciosus

  • 16 Atteius

    Attēius (better Atēius), ii, m., the name of several Latin grammarians.
    I.
    Atteius Philologus, a distinguished rhetorician and grammarian, friend of Sallust and Asinius Pollio, Suet. Gram. 7 and 10; Serv. ad Verg. A. 1, 601; 1, 273; 5, 45; Fest. pp. 179, 182, 187, 248 al.; Charis. p. 102 P.; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 523; Teuffel, Rom. Lit. § 207, 1; also an historian, Suet. Gram. 10; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 285.—
    II.
    Atteius Capito, a contemporary of Augustus and Tiberius, Suet. Gram. 10 and 22; Fest. pp. 176, 208, 227, 234 al.; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 528; Teuffel, Rom. Lit. § 260, 3; he was also the founder of a distinguished law-school, and adversary of Antistius Labeo, Tac. A. 3, 75; Gell. 1, 12, 8; 2, 24, 2; 4, 14, 1 al., cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 553; Hugo, Rechtsgeschichte, p. 868; Zimmern, Rechtsgeschichte, l. p. 305 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Atteius

  • 17 glossema

    glossēma, ătis, n., = glôssêma, an antiquated or foreign word needing explanation:

    circa glossemata etiam, id est voces minus usitatas, non ultima ejus professionis diligentia,

    Quint. 1, 8, 15:

    camillam (apud Ennium), qui glossemata interpretati, dixerunt administram,

    Varr. L. L. 7, § 34 Müll.: glossemata nobis praecipit, Asin. ap. Suet. Gramm. 22.—Hence, Glos-sēmăta, ōrum, n., a name given to collections of such words with explanations: naucum ait Aelius Stilo omnium rerum putamen: Glossematorum autem scriptores, etc., Fest. s. v. naucum, p. 166, b Müll: ocrem antiqui, ut Ateius Philologus in libro Glossematorum refert, etc., id. s. v. ocrem, p. 181, a.

    Lewis & Short latin dictionary > glossema

  • 18 Glossemata

    glossēma, ătis, n., = glôssêma, an antiquated or foreign word needing explanation:

    circa glossemata etiam, id est voces minus usitatas, non ultima ejus professionis diligentia,

    Quint. 1, 8, 15:

    camillam (apud Ennium), qui glossemata interpretati, dixerunt administram,

    Varr. L. L. 7, § 34 Müll.: glossemata nobis praecipit, Asin. ap. Suet. Gramm. 22.—Hence, Glos-sēmăta, ōrum, n., a name given to collections of such words with explanations: naucum ait Aelius Stilo omnium rerum putamen: Glossematorum autem scriptores, etc., Fest. s. v. naucum, p. 166, b Müll: ocrem antiqui, ut Ateius Philologus in libro Glossematorum refert, etc., id. s. v. ocrem, p. 181, a.

    Lewis & Short latin dictionary > Glossemata

  • 19 grammaticus

    1.
    grammătĭcus, a, um, adj., = grammatikos, of or belonging to grammar, grammatical:

    ars,

    Auct. Her. 4, 12, 17; Quint. 1, 5, 54:

    possis illud grammaticum, hoc rhetoricum magis dicere,

    id. 9, 3, 2:

    grammaticas ambire tribus et pulpita,

    the tribes of the grammarians, Hor. Ep. 1, 19, 40:

    cum eundem (Tuditanum) de rebus grammaticis scripsisse constet,

    Varr. L. L. 6, § 36 Müll.—
    II.
    Subst.
    A.
    grammătĭcus, i, m., a grammarian in the more extended sense of the word, a philologist: appellatio grammaticorum Graeca consuetudine invaluit: sed initio litterati vocabantur. Cornelius quoque Nepos litteratos vulgo appellari ait eos, qui aliquid diligenter et acute scienterque possint aut dicere aut scribere: ceterum proprie sic appellandos poëtarum interpretes, qui a Graecis grammatikoi nominentur... Veteres grammatici et rhetoricam docebant, etc., Suet. Gramm. 4:

    ut si grammaticum se professus quispiam barbare loquatur,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12; cf.:

    grammatici custodes Latini sermonis,

    Sen. Ep. 95 med.:

    grammatici poëtarum explanatores sunt,

    Cic. Div. 1, 51, 116; id. Att. 7, 3, 10: hanc hupallagên rhetores, metônumian grammatici vocant, id. Or. 27, 93; Quint. 10, 1, 53; 1, 8, 21; cf. in the foll. the passage Quint. 2, 1, 4, and Cic. de Or. 1, 42, 187:

    (Ateius) inter grammaticos rhetor, inter rhetores grammaticus,

    Suet. Gramm. 10.—Prov.:

    grammatici certant,

    doctors disagree, Hor. A. P. 78.—
    B.
    grammătĭca, ae, and gram-mătĭce, ēs (the first form in Cicero and Suet., the latter in Quint.), f., = grammatikê, grammar in the wider sense of the term, philology:

    quamquam ea verba, quibus instituto veterum utimur pro Latinis, ut ipsa philosophia, ut rhetorica, dialectica, grammatica, geometria, musica, quamquam Latine ea dici poterant, tamen, quoniam usu percepta sunt, nostra ducamus,

    Cic. Fin. 3, 2, 5; id. de Or. 1, 42, 187; cf.:

    et grammatice (quam in Latinum transferentes litteraturam vocaverunt) fines suos norit, praesertim tantum ab hac appellationis suae paupertate, intra quam primi illi constitere, provecta: nam tenuis a fonte, assumptis poëtarum historicorumque viribus, pleno jam satis alveo fluit, cum praeter rationem recte loquendi non parum alioqui copiosam prope omnium maximarum artium scientiam amplexa sit,

    Quint. 2, 1, 4; cf. id. 2, 14, 3:

    grammatica,

    Suet. Gramm. 1; 2; 3; 6; 8;

    24 et saep.: grammatice,

    Quint. 1, 4, 2 sq.; 1, 5, 1; 1, 8, 12; 1, 10, 17 et saep.—
    C.
    grammătĭca, ōrum, n., grammar, philology:

    in grammaticis poëtarum pertractatio, historiarum cognitio, verborum interpretatio, pronuntiandi quidam sonus,

    Cic. de Or. 1, 42, 187.— Adv.: grammă-tĭce, according to the rules of grammar, grammatically:

    mihi non invenuste dici videtur, aliud esse Latine, aliud grammatice loqui,

    Quint. 1, 6, 27.
    2.
    grammătĭcus, i, v. 1. grammaticus, II. A.

    Lewis & Short latin dictionary > grammaticus

  • 20 naucum

    naucum, i, n., or naucus, i, m. [etym. dub.; cf. hugae], something slight or trivial, a trifle: naucum ait Ateius Philologus poni pro nugis. Cincius, quod in oleae nucis, quod intus sit. Aelius Stilo omnium rerum putamen. Glossematorum autem scriptores fabae grani quod haereat in fabulo. Quidam ex Graeco quod sit Wai kai ouchi, levem hominem significari. Quidam nucis juglandis, quam Verrius jugulandam vocat, medium velut dissaepimentum. Plautus in Parasito pigro: Ambo magnā laude lauti, postremo ambo sumus non nauci. Item in Mostellaria: Quod id esse dicam verbum nauci, nescio; et in Truculento: Amas hominem non nauci; et Naevius in Tunicularia: Ejus noctem nauco ducere ( to value at nothing); et Ennius: Illuc nugator nili, non nauci'st homo, Paul. ex Fest. p. 166 Müll. (Enn. Com. v. 10 Vahl.).—Besides the preceding example from Naevius, non nauci (habere, facere, or esse, used only in the genitive with a negative), of no value, good for nothing (cf.:

    flocci habeo): non habeo denique nauci Marsum augurem,

    esteem lightly, value not a straw, Cic. Div. 1, 58, 132:

    homo timidus nauci non erit,

    Plaut. Most. 5, 1, 1:

    homo non nauci,

    id. Truc. 2, 7, 50:

    hoc servum meum non nauci facere esse ausum?

    id. Bacch. 5, 1, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > naucum

См. также в других словарях:

  • Ateius Capiton — Pour les articles homonymes, voir Capiton. Ateius Capiton, jurisconsulte romain, contemporain et rival d Antistius Labéon, vécut sous Auguste et sous Tibère, et fut élevé au consulat. Il flétrit sa réputation sous Tibère, par sa servilité. Cet… …   Wikipédia en Français

  • Gaius Ateius Capito — († 22 n. Chr.) war ein römischer Jurist der augusteischen und tiberianischen Zeit. Capito erhielt seine fachliche Ausbildung als Schüler des Ofilius. Neben seiner juristischen Tätigkeit war er als Senator politisch aktiv und erreichte den… …   Deutsch Wikipedia

  • Gaius Ateius Capito (jurist) — Gaius Ateius Capito (about 30 BCE 22) was a Roman jurist in the time of emperors Augustus and Tiberius and consul suffectus in the year 5.LifeCapito was educated as a jurist by Aulus Ofilius. He was active as a jurist and a senator and became… …   Wikipedia

  • Gaius Ateius Capito — There were several people from Ancient Rome with the name Gaius Ateius Capito:*Gaius Ateius Capito (tribune), tribune of the people in 55 BCE *Gaius Ateius Capito (jurist), senator and jurist under Augustus and Tiberius …   Wikipedia

  • Gaius Ateius Capito (tribune) — Caius Ateius Capito was a tribune of the plebs who, in 55 BC opposed the consul Marcus Licinius Crassus s expedition against the Parthians, on the pretext of adverse omens. In 50 BC, he was condemned by the Censors for having invented them.In 44… …   Wikipedia

  • ATEI — Ateius …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Glossary of ancient Roman religion — This is an incomplete list, which may never be able to satisfy particular standards for completeness. You can help by expanding it with reliably sourced entries. Ancient Roman religion …   Wikipedia

  • List of ancient Romans — This an alphabetical List of ancient Romans. These include citizens of ancient Rome remembered in history for some reason. Note that some persons may be listed multiple times, once for each part of the name. See also: List of Roman Emperors… …   Wikipedia

  • Liste der Biografien/At — Biografien: A B C D E F G H I J K L M N O P Q …   Deutsch Wikipedia

  • Vestalinnen — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der …   Deutsch Wikipedia

  • Vestalische Jungfrau — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»