Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Adr-

  • 1 adr

    adr-, for all words in adr- not found here, v. under arr-.

    Lewis & Short latin dictionary > adr

  • 2 adrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > adrogo

  • 3 arrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > arrogo

  • 4 adrepticius

    arreptīcĭus ( adr-) or - tĭus ( adr-), a, um, adj. [arreptus], seized in mind, inspired (in eccl. Lat.).
    I.
    In bon. part.:

    ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem,

    Vulg. Jer. 29, 26.—
    II.
    In mal. part., raving, delirious, Aug. Civ. Dei, 2, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adrepticius

  • 5 adreptitius

    arreptīcĭus ( adr-) or - tĭus ( adr-), a, um, adj. [arreptus], seized in mind, inspired (in eccl. Lat.).
    I.
    In bon. part.:

    ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem,

    Vulg. Jer. 29, 26.—
    II.
    In mal. part., raving, delirious, Aug. Civ. Dei, 2, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adreptitius

  • 6 adrigo

    ar-rĭgo ( adr-, Dietsch, Halm; arr-, Fleck., Rib., Weissenb.), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to set up, raise, erect (not used by Cic., but for it he employs erigere).
    I.
    Lit.:

    leo comas arrexit,

    Verg. A. 10, 726; so id. ib. 4, 280:

    aurīs,

    Plaut. Rud. 5, 2, 6; so Ter. And. 5, 4, 30; Ov. M. 15, 516; Verg. A. 2, 303 (translatio a pecudibus, Don. ad Ter. l. c.; cf.

    opp. demittere aures,

    Hor. C. 2, 13, 35):

    linguam,

    Mart. 11, 62, 10:

    tollit se arrectum quadrupes,

    Verg. A. 10, 892; so id. ib. 5, 426; 2, 206 et saep.—
    II.
    Trop., to encourage, animate, rouse, excite:

    eos non paulum oratione suā Marius adrexerat,

    Sall. J. 84, 4:

    cum spes arrectae juvenum,

    when hope was aroused, Verg. G. 3, 105:

    arrectae stimulis haud mollibus irae,

    id. A. 11, 452: Etruria atque omnes reliquiae belli adrectae, are in commotion, are roused, Sall. H. 1, 19, p. 220 Gerl.:

    adrectā omni civitate,

    excited with wonder, Tac. A. 3, 11.—Esp. freq. arrigere aliquem or animos, to incite, rouse the mind or courage to something, to direct to something (sometimes with ad aliquam rem):

    vetus certamen animos adrexit,

    Sall. C. 39, 3 Kritz:

    sic animis eorum adrectis,

    id. J. 68, 4; 86, 1 al.; Liv. 45, 30:

    arrexere animos Itali,

    Verg. A. 12, 251:

    his animum arrecti dictis,

    id. ib. 1, 579:

    arrecti ad bellandum animi sunt,

    Liv. 8, 37 (cf. erigo).—Hence, arrectus ( adr-), a, um, P. a., set upright; hence, steep, precipitous (rare):

    pleraque Alpium ab Italiā sicut breviora, ita arrectiora sunt,

    Liv. 21, 35 fin.: saxa arrectiora, Sol. c. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adrigo

  • 7 arrepticius

    arreptīcĭus ( adr-) or - tĭus ( adr-), a, um, adj. [arreptus], seized in mind, inspired (in eccl. Lat.).
    I.
    In bon. part.:

    ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem,

    Vulg. Jer. 29, 26.—
    II.
    In mal. part., raving, delirious, Aug. Civ. Dei, 2, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > arrepticius

  • 8 arreptitius

    arreptīcĭus ( adr-) or - tĭus ( adr-), a, um, adj. [arreptus], seized in mind, inspired (in eccl. Lat.).
    I.
    In bon. part.:

    ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem,

    Vulg. Jer. 29, 26.—
    II.
    In mal. part., raving, delirious, Aug. Civ. Dei, 2, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > arreptitius

  • 9 arrigo

    ar-rĭgo ( adr-, Dietsch, Halm; arr-, Fleck., Rib., Weissenb.), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to set up, raise, erect (not used by Cic., but for it he employs erigere).
    I.
    Lit.:

    leo comas arrexit,

    Verg. A. 10, 726; so id. ib. 4, 280:

    aurīs,

    Plaut. Rud. 5, 2, 6; so Ter. And. 5, 4, 30; Ov. M. 15, 516; Verg. A. 2, 303 (translatio a pecudibus, Don. ad Ter. l. c.; cf.

    opp. demittere aures,

    Hor. C. 2, 13, 35):

    linguam,

    Mart. 11, 62, 10:

    tollit se arrectum quadrupes,

    Verg. A. 10, 892; so id. ib. 5, 426; 2, 206 et saep.—
    II.
    Trop., to encourage, animate, rouse, excite:

    eos non paulum oratione suā Marius adrexerat,

    Sall. J. 84, 4:

    cum spes arrectae juvenum,

    when hope was aroused, Verg. G. 3, 105:

    arrectae stimulis haud mollibus irae,

    id. A. 11, 452: Etruria atque omnes reliquiae belli adrectae, are in commotion, are roused, Sall. H. 1, 19, p. 220 Gerl.:

    adrectā omni civitate,

    excited with wonder, Tac. A. 3, 11.—Esp. freq. arrigere aliquem or animos, to incite, rouse the mind or courage to something, to direct to something (sometimes with ad aliquam rem):

    vetus certamen animos adrexit,

    Sall. C. 39, 3 Kritz:

    sic animis eorum adrectis,

    id. J. 68, 4; 86, 1 al.; Liv. 45, 30:

    arrexere animos Itali,

    Verg. A. 12, 251:

    his animum arrecti dictis,

    id. ib. 1, 579:

    arrecti ad bellandum animi sunt,

    Liv. 8, 37 (cf. erigo).—Hence, arrectus ( adr-), a, um, P. a., set upright; hence, steep, precipitous (rare):

    pleraque Alpium ab Italiā sicut breviora, ita arrectiora sunt,

    Liv. 21, 35 fin.: saxa arrectiora, Sol. c. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > arrigo

  • 10 Hadria

    Hā̆drĭa ( Adria), ae.
    I.
    F., the name of two Italian cities.
    A.
    In Picenum, the birthplace of the emperor Hadrian, now Atri, Liv. 24, 10, 10; Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 13, 18, § 110; Spart. Hadr. 1.—
    2.
    Derivv. Hadrĭānus, a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadrian:

    ager,

    Liv. 22, 9, 5; Plin. 3, 13, 18, § 110:

    gallinae,

    id. 10, 53, 74, § 146.—
    b.
    Subst.: Hadriānus, i, m., the emperor Hadrian, Ael. Spart. Hadr. 1 sq.; Eutr. 8, 5 sqq.—Hence, Hădrĭānālis, e, adj., of or belonging to the emperor Hadrian:

    SODALIS,

    Inscr. Grut. 457, 6; Inscr. Fabr. 454, 71; Inscr. ap. Don. cl. 4, no. 19.—
    B.
    In the country of the Veneti, on the coast of the sea named after it, now Adria, Liv. 5, 33, 7; Just. 20, 1, 9; Plin. 3, 16, 20, § 119. —
    II.
    M., the Adriatic Sea (mostly poet.):

    dux inquieti turbidus Hadriae,

    Hor. C. 3, 3, 5; 2, 14, 14; 1, 3, 15; 1, 33, 15; id. Ep. 1, 18, 63 et saep.; Tac. H. 3, 42; Plin. 3, 16, 20, § 119; Luc. 5, 614; Mel. 2, 2, 2; 2, 3, 4; 10; 13; 2, 4, 7; 2, 7, 13.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Hā̆drĭātĭcus ( Adriāt-), a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadriatic:

    mare,

    the Adriatic Sea, Liv. 5, 33, 7; Mel. 1, 3, 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 10; Plin. 3, 16, 20, § 118; and absol., Hadriaticum, Cat. 4, 6:

    sinus,

    Liv. 10, 2, 4.—
    b.
    Hā̆drĭānus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    mare,

    Cic. Pis. 38, 92; Hor. C. 1, 16, 4: vina. Plin. 14, 6, 8, § 67.—
    c.
    Hā̆drĭăcus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    aequor,

    Prop. 3 (4), 21, 17:

    undae,

    Verg. A. 11, 405:

    litus,

    Ov. Hal. 125.

    Lewis & Short latin dictionary > Hadria

  • 11 Hadriacus

    Hā̆drĭa ( Adria), ae.
    I.
    F., the name of two Italian cities.
    A.
    In Picenum, the birthplace of the emperor Hadrian, now Atri, Liv. 24, 10, 10; Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 13, 18, § 110; Spart. Hadr. 1.—
    2.
    Derivv. Hadrĭānus, a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadrian:

    ager,

    Liv. 22, 9, 5; Plin. 3, 13, 18, § 110:

    gallinae,

    id. 10, 53, 74, § 146.—
    b.
    Subst.: Hadriānus, i, m., the emperor Hadrian, Ael. Spart. Hadr. 1 sq.; Eutr. 8, 5 sqq.—Hence, Hădrĭānālis, e, adj., of or belonging to the emperor Hadrian:

    SODALIS,

    Inscr. Grut. 457, 6; Inscr. Fabr. 454, 71; Inscr. ap. Don. cl. 4, no. 19.—
    B.
    In the country of the Veneti, on the coast of the sea named after it, now Adria, Liv. 5, 33, 7; Just. 20, 1, 9; Plin. 3, 16, 20, § 119. —
    II.
    M., the Adriatic Sea (mostly poet.):

    dux inquieti turbidus Hadriae,

    Hor. C. 3, 3, 5; 2, 14, 14; 1, 3, 15; 1, 33, 15; id. Ep. 1, 18, 63 et saep.; Tac. H. 3, 42; Plin. 3, 16, 20, § 119; Luc. 5, 614; Mel. 2, 2, 2; 2, 3, 4; 10; 13; 2, 4, 7; 2, 7, 13.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Hā̆drĭātĭcus ( Adriāt-), a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadriatic:

    mare,

    the Adriatic Sea, Liv. 5, 33, 7; Mel. 1, 3, 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 10; Plin. 3, 16, 20, § 118; and absol., Hadriaticum, Cat. 4, 6:

    sinus,

    Liv. 10, 2, 4.—
    b.
    Hā̆drĭānus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    mare,

    Cic. Pis. 38, 92; Hor. C. 1, 16, 4: vina. Plin. 14, 6, 8, § 67.—
    c.
    Hā̆drĭăcus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    aequor,

    Prop. 3 (4), 21, 17:

    undae,

    Verg. A. 11, 405:

    litus,

    Ov. Hal. 125.

    Lewis & Short latin dictionary > Hadriacus

  • 12 Hadrianalis

    Hā̆drĭa ( Adria), ae.
    I.
    F., the name of two Italian cities.
    A.
    In Picenum, the birthplace of the emperor Hadrian, now Atri, Liv. 24, 10, 10; Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 13, 18, § 110; Spart. Hadr. 1.—
    2.
    Derivv. Hadrĭānus, a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadrian:

    ager,

    Liv. 22, 9, 5; Plin. 3, 13, 18, § 110:

    gallinae,

    id. 10, 53, 74, § 146.—
    b.
    Subst.: Hadriānus, i, m., the emperor Hadrian, Ael. Spart. Hadr. 1 sq.; Eutr. 8, 5 sqq.—Hence, Hădrĭānālis, e, adj., of or belonging to the emperor Hadrian:

    SODALIS,

    Inscr. Grut. 457, 6; Inscr. Fabr. 454, 71; Inscr. ap. Don. cl. 4, no. 19.—
    B.
    In the country of the Veneti, on the coast of the sea named after it, now Adria, Liv. 5, 33, 7; Just. 20, 1, 9; Plin. 3, 16, 20, § 119. —
    II.
    M., the Adriatic Sea (mostly poet.):

    dux inquieti turbidus Hadriae,

    Hor. C. 3, 3, 5; 2, 14, 14; 1, 3, 15; 1, 33, 15; id. Ep. 1, 18, 63 et saep.; Tac. H. 3, 42; Plin. 3, 16, 20, § 119; Luc. 5, 614; Mel. 2, 2, 2; 2, 3, 4; 10; 13; 2, 4, 7; 2, 7, 13.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Hā̆drĭātĭcus ( Adriāt-), a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadriatic:

    mare,

    the Adriatic Sea, Liv. 5, 33, 7; Mel. 1, 3, 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 10; Plin. 3, 16, 20, § 118; and absol., Hadriaticum, Cat. 4, 6:

    sinus,

    Liv. 10, 2, 4.—
    b.
    Hā̆drĭānus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    mare,

    Cic. Pis. 38, 92; Hor. C. 1, 16, 4: vina. Plin. 14, 6, 8, § 67.—
    c.
    Hā̆drĭăcus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    aequor,

    Prop. 3 (4), 21, 17:

    undae,

    Verg. A. 11, 405:

    litus,

    Ov. Hal. 125.

    Lewis & Short latin dictionary > Hadrianalis

  • 13 Hadrianus

    Hā̆drĭa ( Adria), ae.
    I.
    F., the name of two Italian cities.
    A.
    In Picenum, the birthplace of the emperor Hadrian, now Atri, Liv. 24, 10, 10; Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 13, 18, § 110; Spart. Hadr. 1.—
    2.
    Derivv. Hadrĭānus, a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadrian:

    ager,

    Liv. 22, 9, 5; Plin. 3, 13, 18, § 110:

    gallinae,

    id. 10, 53, 74, § 146.—
    b.
    Subst.: Hadriānus, i, m., the emperor Hadrian, Ael. Spart. Hadr. 1 sq.; Eutr. 8, 5 sqq.—Hence, Hădrĭānālis, e, adj., of or belonging to the emperor Hadrian:

    SODALIS,

    Inscr. Grut. 457, 6; Inscr. Fabr. 454, 71; Inscr. ap. Don. cl. 4, no. 19.—
    B.
    In the country of the Veneti, on the coast of the sea named after it, now Adria, Liv. 5, 33, 7; Just. 20, 1, 9; Plin. 3, 16, 20, § 119. —
    II.
    M., the Adriatic Sea (mostly poet.):

    dux inquieti turbidus Hadriae,

    Hor. C. 3, 3, 5; 2, 14, 14; 1, 3, 15; 1, 33, 15; id. Ep. 1, 18, 63 et saep.; Tac. H. 3, 42; Plin. 3, 16, 20, § 119; Luc. 5, 614; Mel. 2, 2, 2; 2, 3, 4; 10; 13; 2, 4, 7; 2, 7, 13.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Hā̆drĭātĭcus ( Adriāt-), a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadriatic:

    mare,

    the Adriatic Sea, Liv. 5, 33, 7; Mel. 1, 3, 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 10; Plin. 3, 16, 20, § 118; and absol., Hadriaticum, Cat. 4, 6:

    sinus,

    Liv. 10, 2, 4.—
    b.
    Hā̆drĭānus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    mare,

    Cic. Pis. 38, 92; Hor. C. 1, 16, 4: vina. Plin. 14, 6, 8, § 67.—
    c.
    Hā̆drĭăcus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    aequor,

    Prop. 3 (4), 21, 17:

    undae,

    Verg. A. 11, 405:

    litus,

    Ov. Hal. 125.

    Lewis & Short latin dictionary > Hadrianus

  • 14 Hadriaticus

    Hā̆drĭa ( Adria), ae.
    I.
    F., the name of two Italian cities.
    A.
    In Picenum, the birthplace of the emperor Hadrian, now Atri, Liv. 24, 10, 10; Mel. 2, 4, 6; Plin. 3, 13, 18, § 110; Spart. Hadr. 1.—
    2.
    Derivv. Hadrĭānus, a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadrian:

    ager,

    Liv. 22, 9, 5; Plin. 3, 13, 18, § 110:

    gallinae,

    id. 10, 53, 74, § 146.—
    b.
    Subst.: Hadriānus, i, m., the emperor Hadrian, Ael. Spart. Hadr. 1 sq.; Eutr. 8, 5 sqq.—Hence, Hădrĭānālis, e, adj., of or belonging to the emperor Hadrian:

    SODALIS,

    Inscr. Grut. 457, 6; Inscr. Fabr. 454, 71; Inscr. ap. Don. cl. 4, no. 19.—
    B.
    In the country of the Veneti, on the coast of the sea named after it, now Adria, Liv. 5, 33, 7; Just. 20, 1, 9; Plin. 3, 16, 20, § 119. —
    II.
    M., the Adriatic Sea (mostly poet.):

    dux inquieti turbidus Hadriae,

    Hor. C. 3, 3, 5; 2, 14, 14; 1, 3, 15; 1, 33, 15; id. Ep. 1, 18, 63 et saep.; Tac. H. 3, 42; Plin. 3, 16, 20, § 119; Luc. 5, 614; Mel. 2, 2, 2; 2, 3, 4; 10; 13; 2, 4, 7; 2, 7, 13.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Hā̆drĭātĭcus ( Adriāt-), a, um, adj., of or belonging to Hadria, Hadriatic:

    mare,

    the Adriatic Sea, Liv. 5, 33, 7; Mel. 1, 3, 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 10; Plin. 3, 16, 20, § 118; and absol., Hadriaticum, Cat. 4, 6:

    sinus,

    Liv. 10, 2, 4.—
    b.
    Hā̆drĭānus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    mare,

    Cic. Pis. 38, 92; Hor. C. 1, 16, 4: vina. Plin. 14, 6, 8, § 67.—
    c.
    Hā̆drĭăcus ( Adr-), a, um, adj., the same:

    aequor,

    Prop. 3 (4), 21, 17:

    undae,

    Verg. A. 11, 405:

    litus,

    Ov. Hal. 125.

    Lewis & Short latin dictionary > Hadriaticus

  • 15 posthaec

    post-haec adr. (тж. раздельно)
    затем, потом C, Col, T

    Латинско-русский словарь > posthaec

  • 16 Adrastus

    Adrastus, ī, m. (Ἄδραστος), I) König von Argos, Vater der Argeia u. Deïpyle und durch diese Schwiegervater des Polyneikes u. Tydeus, einer von den Sieben gegen Theben, der allein durch die Schnelligkeit seines Pferdes Arion mit dem Leben davonkam, dann zehn Jahre später den Krieg der Epigonen erregte u. zwar Theben zerstörte, aber auch seinen Sohn Ägialeus verlor, worüber er sich zu Tode härmte (dah. wahrsch. Adrasti pallentis imago b. Verg. Aen. 6, 480 u. Adrasteus pallor b. Amm. 14, 11, 22 für Totenblässe), Hyg. fab. 69 sq. Ov. fast. 6, 433. Stat. Theb. 2, 178. – Dav. a) Adrastēus, a, um (Ἀδράστειος), dem Adrastus gehörig, adrastëisch, Arion, Stat. silv. 1, 1, 52: pallor (s. vorher), Amm. 14, 11, 22. – b) Adrastis, idis, Akk. ida, f. (Ἀδραστίς), die Adrastide (weibl. Nachkomme des Adrastus), vidua Adr., Argeia (s. oben), Stat. Theb. 12, 678. – II) ein berühmter Mathematiker aus Kyzikum, Varr. fr. b. Augustin. de civ. dei 21, 8, 2.

    lateinisch-deutsches > Adrastus

  • 17 Adrumetum

    Adrūmētum (Hadrūmētum), ī, n. (Ἀδρούμητος, dah. Nbf. Adrumētus, ī, f., Mart. Cap. 6. § 670: Hadrumetus, Oros. 1, 2, 92), Hauptstadt in Byzacium (dem Süden von Africa propria), Stapelort an der Küste, j. Hercla od. Herclia, nach andern j. Susa, Plin. 5, 25. Mel. 1, 7, 2 (1. § 34). Caes. b.c. 2, 23. § 4. Sall. Iug. 19, 1. Nep. Hann. 6, 3. – Dav. Adrūmētīnus (Hadrūmētīnus), a, um, adrumetinisch, aus Adrumetum, navis, Vulg. act. apost. 27, 2: colonia, Corp. inscr. Lat. 6, 1687: Clodius Albinus Hadrumetinus, Capit. Albin. 1, 3: Plur. subst., Adrūmētīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die Adrumetiner, Auct. b. Afr. 97, 2. – / Über die Schreibweise Adr. u. Hadr. s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 311 (Hadr.).

    lateinisch-deutsches > Adrumetum

  • 18 inquietus

    inquiētus, a, um, ohne Ruhe, unruhig (Ggstz. quietus), I) eig.: a) der Bewegung nach, inquietae et sine vento fluctuantes aquae, Sen.: inqu. Hadria, das wogende Adr. Meer, Hor.: inqu. aër, Sen.: ventus, Plin. ep. – b) der Tätigkeit nach, inq. inertia, geschäftiger Müßiggang, Sen. de tranqu. anim. 12, 3: nec tranquillior nox diem tam foede actum excepit; lux (der Tag) deinde noctem inquietam insecuta est, Liv. 5, 42, 6. – II) übtr.: a) unruhig in bezug auf Sinn u. Gemüt, ii qui semper inquieti sunt et ii qui semper quiescunt, Sen. ep. 3, 5: inqu. praecordia, das unruhevolle (geängstigte) Herz, Hor. epod. 5, 95: inqu. animus (Gemüt), Liv. 1, 46, 2: inqu. pectus, Vopisc. Car. 13, 1: mobilis et inquieta homini mens data est, Sen. ad Helv. 6, 6: inter affectus inquietissimos rem quietissimam, fidem, quaeris? Sen. de ben. 7, 26, 5. – b) polit. keine Ruhe haltend, homo, Liv. 3, 46, 2: provincia, Suet.: Gallia, Suet.: nihil inquietum agere, Amm.: gens hominum inquietissima, Vopisc. Sat. 1 (7). § 1. – m. in u. Akk., in externos aut in domesticos motus inquieti, Iustin. 41, 3, 8.

    lateinisch-deutsches > inquietus

  • 19 Adrastus

    Adrastus, ī, m. (Ἄδραστος), I) König von Argos, Vater der Argeia u. Deïpyle und durch diese Schwiegervater des Polyneikes u. Tydeus, einer von den Sieben gegen Theben, der allein durch die Schnelligkeit seines Pferdes Arion mit dem Leben davonkam, dann zehn Jahre später den Krieg der Epigonen erregte u. zwar Theben zerstörte, aber auch seinen Sohn Ägialeus verlor, worüber er sich zu Tode härmte (dah. wahrsch. Adrasti pallentis imago b. Verg. Aen. 6, 480 u. Adrasteus pallor b. Amm. 14, 11, 22 für Totenblässe), Hyg. fab. 69 sq. Ov. fast. 6, 433. Stat. Theb. 2, 178. – Dav. a) Adrastēus, a, um (Ἀδράστειος), dem Adrastus gehörig, adrastëisch, Arion, Stat. silv. 1, 1, 52: pallor (s. vorher), Amm. 14, 11, 22. – b) Adrastis, idis, Akk. ida, f. (Ἀδραστίς), die Adrastide (weibl. Nachkomme des Adrastus), vidua Adr., Argeia (s. oben), Stat. Theb. 12, 678. – II) ein berühmter Mathematiker aus Kyzikum, Varr. fr. b. Augustin. de civ. dei 21, 8, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Adrastus

  • 20 Adrumetum

    Adrūmētum (Hadrūmētum), ī, n. (Ἀδρούμητος, dah. Nbf. Adrumētus, ī, f., Mart. Cap. 6. § 670: Hadrumetus, Oros. 1, 2, 92), Hauptstadt in Byzacium (dem Süden von Africa propria), Stapelort an der Küste, j. Hercla od. Herclia, nach andern j. Susa, Plin. 5, 25. Mel. 1, 7, 2 (1. § 34). Caes. b.c. 2, 23. § 4. Sall. Iug. 19, 1. Nep. Hann. 6, 3. – Dav. Adrūmētīnus (Hadrūmētīnus), a, um, adrumetinisch, aus Adrumetum, navis, Vulg. act. apost. 27, 2: colonia, Corp. inscr. Lat. 6, 1687: Clodius Albinus Hadrumetinus, Capit. Albin. 1, 3: Plur. subst., Adrūmētīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die Adrumetiner, Auct. b. Afr. 97, 2. – Über die Schreibweise Adr. u. Hadr. s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 311 (Hadr.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Adrumetum

См. также в других словарях:

  • ADR — abbr 1 administrative dispute resolution, alternative dispute resolution 2 asset depreciation range Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. ADR …   Law dictionary

  • ADR — is a three letter acronym that may refer to: * Académie de Roberval, a school in Montreal, Canada * short for Accord européen relatif au transport international des marchandises dangereuses par route , also known as the European Agreement… …   Wikipedia

  • ADR — ADR  аббревиатура: ADR (англ. American Depositary Receipt)  Американская депозитарная расписка. ADR (фр. Accord européen relatif au transport international des marchandises dangereuses par route)  Европейское соглашение о …   Википедия

  • AdR — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. {{{image}}}   Sigles d une seule lettre   Sigles de deux lettres > Sigles de trois lettres …   Wikipédia en Français

  • Adr — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. {{{image}}}   Sigles d une seule lettre   Sigles de deux lettres > Sigles de trois lettres …   Wikipédia en Français

  • Adr. — Adr. = ↑ Adresse. * * * Adr. = ↑Adresse (1) …   Universal-Lexikon

  • adr. — adr. adr. (fork. for adresse) …   Dansk ordbog

  • ADR — Abreviatura de aportes dietéticos recomendados. Diccionario Mosby Medicina, Enfermería y Ciencias de la Salud, Ediciones Hancourt, S.A. 1999 …   Diccionario médico

  • ADR — [ā΄dē΄är′] n. pl. ADRs AMERICAN DEPOSITARY RECEIPT * * * …   Universalium

  • ADR — son las siglas de: 1. American Depositary Receipt 2. European Agreement concerning the International Carriage of Dangerous Goods by Road 3. Comité de Acción para la Democracia y la Justicia de los Pensionistas, partido político de Luxemburgo… …   Enciclopedia Universal

  • ADR — (alternative dispute resolution) method of conflict resolution which involves intervention by a third party mediator and strives to find an agreeable solution for both sides of the conflict …   English contemporary dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»