Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

(merit)

  • 1 dignitas

    merit, worth, prestige, dignity.

    Latin-English dictionary of medieval > dignitas

  • 2 mereo

    mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. [cf. Gr. meros, meiromai, moros, etc.; hence, to receive one's share; cf. II. below], to deserve, merit, to be entitled to, be worthy of a thing; constr. with acc., with ut, with ne, with inf., and absol.
    I.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    mereri praemia,

    Caes. B. G. 7, 34:

    laudem,

    id. ib. 1, 40, 5; Cic. Div. in Caecil. 18, 60:

    nec minimum decus,

    Hor. A. P. 286:

    amorem,

    Quint. 6 prooem.:

    favorem aut odium,

    id. 4, 1, 44:

    gratiam nullam,

    Liv. 45, 24, 7; Quint. 4, 9, 32:

    fidem,

    Vell. 2, 104 fin.:

    summum honorem,

    Juv. 6, 532:

    supplicium,

    id. 6, 219.—
    (β).
    With ut:

    respondit, sese meruisse, ut decoraretur,

    Cic. de Or. 1, 54, 232.—
    (γ).
    With ne:

    mereri, ne quis,

    Plin. 35, 2, 2, § 8.—
    (δ).
    With inf.:

    quae merui vitio perdere cuncta meo,

    Ov. Tr. 5, 11, 16:

    credi,

    Quint. 10, 1, 72:

    sanctus haberi,

    Juv. 8, 25.—
    (ε).
    Absol.:

    dignitatem meam, si mereor, tuearis,

    if I deserve it, Cic. Fam. 10, 17, 3.—In a bad sense:

    meruisse supplicium,

    Ov. M. 5, 666.—
    II.
    In partic.
    A.
    To earn, gain, get, obtain, acquire:

    quid meres? quantillo argenti te conduxit Pseudulus?

    Plaut. Ps. 4, 7, 95: iste, qui meret HS. vicenos, Varr. ap. Non. 4, 296: non amplius duodecim aeris, Cic. [p. 1136] Rosc. Com. 10, 28:

    ne minus gratiae praecipiendo recta quam offensae reprendendo prava mereamur,

    Quint. 4, 2, 39:

    nomen patronorum,

    id. 6, 4, 5:

    indulgentiam, principis ingenio,

    Tac. Dial. 9 fin.:

    nomen gloriamque merere,

    id. H. 2, 37:

    famam,

    id. ib. 2, 31; id. A. 15, 6:

    ancillā natus diadema Quirini meruit,

    Juv. 8, 260:

    odium,

    Caes. B. G. 6, 5, 3:

    quantum quisque uno die mereret,

    Suet. Calig. 40 fin.:

    aera,

    Hor. A. P. 345. —With ut (rare): quem ego ut non excruciem, alterum tantum auri non meream, would not give up torturing him for, etc., Plaut. Bacch. 5, 2, 65: neque ille sibi mereat Persarum montes... ut istuc faciat, would not do it for, etc., id. Stich. 1, 1, 24.—
    B.
    To get by purchase, to buy, purchase:

    uxores, quae vos dote meruerunt,

    Plaut. Most. 1, 3, 124:

    quid arbitramini Rheginos merere velle, ut ab eis marmorea Venus illa auferatur?

    what do you think they would take? for what price would they let it be carried away? Cic. Verr. 2, 4, 60, § 135:

    gloriam,

    Plin. Ep. 1, 8, 13:

    legatum a creditore,

    Dig. 35, 2, 21:

    noxam,

    Petr. 139:

    quid Minyae meruere queri?

    to have reason, cause, Val. Fl. 1, 519.—
    C.
    In milit. lang., mereri and merere stipendia, or simply merere (lit., to earn pay), to serve for pay, to serve as a soldier, serve in the army:

    mereri stipendia,

    Cic. Cael. 5, 11:

    meruit stipendia in eo bello,

    id. Mur. 5, 12:

    adulescens patre suo imperatore meruit,

    id. ib.:

    complures annos,

    Caes. B. G. 7, 17:

    triennio sub Hannibale,

    Liv. 21, 4 fin.:

    Romanis in castris,

    Tac. A. 2, 10:

    in Thracia,

    Suet. Vesp. 2:

    merere equo,

    to serve on horseback, in the cavalry, Cic. Phil. 1, 8, 20:

    merere pedibus,

    to serve on foot, in the infantry, Liv. 24, 18: mereri aere (al. equo) publico, Varr. ap. Non. 345, 2.—
    D.
    Mereri (ante-class., merere) de aliquo, or de aliquā re, to deserve or merit any thing of one, to behave in any manner towards one, in a good or bad sense (in Plaut. also with erga):

    te ego, ut digna es, perdam, atque ut de me meres,

    Plaut. As. 1, 2, 22:

    ut erga me est merita,

    id. Am. 5, 1, 49:

    nam de te neque re neque verbis merui, ut faceres quod facis,

    id. Aul. 2, 2, 45: saepe (erga me;

    sc. illam) meritam quod vellem scio,

    that she has often treated me as I desired, Ter. Hec. 3, 5, 37.—Esp.: bene, male, optime, etc., mereri, to deserve well, ill, etc.:

    de mendico male meretur, qui ei dat, etc.,

    Plaut. Trin. 2, 2, 58:

    de re publicā bene mereri,

    Cic. Fam. 10, 5, 2:

    de populi Romani nomine,

    id. Brut. 73, 254:

    melius de quibusdam acerbos inimicos mereri, quam eos amicos, qui dulces videantur,

    id. Lael. 24, 90:

    de re publica meruisse optime,

    id. Att. 10, 4, 5:

    perniciosius de re publicā merentur vitiosi principes,

    id. Leg. 3, 14, 32:

    stet haec urbs praeclara, quoquo modo merita de me erit,

    id. Mil. 34, 93:

    Paulus, qui nihil meruit,

    i. e. was innocent, Lact. 2, 16, 17:

    ita se omni tempore de populo Romano meritos esse, ut,

    Caes. B. G. 1, 11:

    Caesarem imperatorem bene de republicā meritum,

    deserving well, id. B. C. 1, 13:

    optime cum de se meritum judicabat,

    id. ib. 3, 99:

    milites mirifice de re publicā meriti,

    Cic. Fam. 12, 12, 3:

    homines de me divinitus meriti,

    id. Red. in Sen. 12, 30; cf.:

    te ego ut digna's perdam atque ut de me meres,

    Plaut. As. 1, 2, 22.— Hence,
    1.
    mĕrens, entis, P. a., that deserves or merits any thing; in a good sense, deserving; in a bad sense, guilty; that has rendered himself deserving towards any one or of any thing; with de, rarely with dat.; esp. with bene, well-deserving (mostly poet. and post-class.):

    consul laudare, increpare merentes,

    Sall. J. 100:

    laurea decreta merenti,

    Ov. P. 2, 2, 91: quem periisse, ita de re publicā merentem, doleo, Cic. Fragm. ap. Non. 344, 23; so Inscr. Grut. 933, 5.— With dat.:

    quando tu me bene merentem tibi habes despicatui,

    Plaut. Men. 4, 3, 19.— In sup.: HOMINI BENE MERENTISSIMO, Inscr. Rein. cl. 16, 8; Inscr. Grut. 932, 7; ib. 1129, 3.—
    2.
    mĕrĭtus, a, um, P. a.
    a.
    Deserving:

    meriti juvenci,

    Verg. G. 2, 515.— Sup.: filiae meritissimae, Inscr. Rein. cl. 5, 35. —
    b.
    Pass., deserved, due, fit, just, proper, right:

    ignarus, laus an poena merita esset,

    Liv. 8, 7:

    triumphus,

    id. 39, 4, 6:

    iracundiam, neque eam injustam, sed meritam ac debitam fuisse,

    just, Cic. de Or. 2, 50, 203:

    mors,

    Verg. A 4, 696: noxia, committed, perpetrated, Plaut. Trin. 1, 1, 1: meritis de causis, for merited, i. e. just reasons, Dig. 48, 20.— Sup.:

    famā optimā et meritissimā frui,

    Plin. Ep. 5, 15.—Hence,
    3.
    mĕrĭtum, i, n.
    a.
    That which one deserves, desert; in a good sense, reward, recompense; in a bad sense, punishment (only ante- and postclass.):

    nihil suave meritum est,

    Ter. Phorm. 2, 1, 75:

    specta denique, quale caelesti providentia meritum reportaverit,

    reward, punishment, App. M. 8, p. 214:

    delictorum,

    Tert. Apol. 21.—
    b.
    That by which one deserves any thing of another, a merit; esp. in a good sense, a service, kindness, benefit, favor (class.):

    propter eorum (militum) divinum atque immortale meritum,

    Cic. Phil. 3, 6, 14:

    pro singulari eorum merito,

    id. Cat. 3, 6, 15:

    magnitudo tuorum erga me meritorum,

    id. Fam. 1, 1, 1:

    et hercule merito tuo feci,

    according to your merits, as you deserved, id. Att. 5, 11, 6:

    pro ingentibus meritis praemia acceperant,

    Tac. A. 14, 53:

    recordatio ingentium meritorum,

    Liv. 39, 49, 11; Curt. 8, 3, 14; Suet. Ner. 3; Sen. Ben. 3, 8, 2.—In Plaut. also in the sup.:

    meritissimo ejus, quae volet faciemus,

    on account of his great merit, Plaut. As. 3, 3, 147:

    merita dare et recipere,

    Cic. Lael. 8, 26:

    magna ejus sunt in me non dico officia, sed merita,

    id. Fam. 11, 17, 1.—Also demerit, blame, fault:

    Caesar, qui a me nullo meo merito alienus esse debebat,

    without any fault of mine, id. Sest. 17, 39:

    nullo meo in se merito,

    although I am guilty of no offence against him, Liv. 40, 15:

    leniter, ex merito quicquid patiare, ferendum est,

    Ov. H. 5, 7:

    ex cujusque merito scio me fecisse,

    Liv. 26, 31, 9:

    quosdam punivit, alios praemiis adfecit, neutrum ex merito,

    Tac. H. 4, 50; cf.:

    quod ob meritum nostrum succensuistis?

    Liv. 25, 6, 4.—
    B.
    Transf., worth, value, importance of a thing ( poet. and post-class.):

    quo sit merito quaeque notata dies,

    Ov. F. 1, 7:

    negotiorum,

    Cod. Just. 8, 5, 2: aedificia majoris meriti, of greater value, Cod. Th. 15, 1, 30:

    loci,

    Mart. 8, 65, 7:

    primi saporis mella thymi sucus effundit, secundi meriti thymbra, tertii meriti rosmarinus,

    Pall. 1, 37, 3.—
    4.
    mĕrĭtō, adv., according to desert, deservedly, justly, often connected with jure (class.):

    quamquam merito sum iratus Metello,

    Cic. Verr. 2, 3, 68, § 158:

    merito ac jure laudantur,

    id. Cat. 3, 6, 14; cf.:

    te ipse jure optimo, merito incuses, licet,

    Plaut. Most. 3, 2, 23:

    recte ac merito commovebamur,

    Cic. Verr. 2, 5, 67, § 172:

    merito jam suspectus,

    Juv. 3, 221; 10, 208. — Sup.: meritissimo te magni facio, Turp. ap. Non. 139, 17; Caecil. ib. 18:

    me deridere meritissumo,

    Plaut. Ep. 3, 3, 49; Cic. de Or. 1, 55, 234; S. C. ap. Plin. Ep. 8, 6, 6; ap. Flor. 1, 9.—Post-class.: meritissime, Sol. 7, 18.—
    b.
    In partic.: libens (lubens) merito, a form of expression used in paying vows; v. libens, under libet.

    Lewis & Short latin dictionary > mereo

  • 3 laus

        laus laudis, gen plur. laudum (once laudium, C.), f    [CLV-], praise, commendation, glory, fame, renown, esteem: recte factorum: laudem capere, T.: te summis laudibus ad caelum extulerunt: sibi ipse peperit maximam laudem ex illā accusatione: neque ego hoc in tuā laude pono: rei militaris, Cs.: laudis titulique cupido, Iu.: vitiata memoria funebribus laudibus, L.— A title to praise, merit, superiority, achievement, excellence: Fabio laudi datum est, quod, etc., regarded as a merit in, etc.: magna est laus, si superiores consilio vicisti: sunt hic sua praemia laudi, V.: maximam putant esse laudem, vacare agros, etc., Cs.: Conferre nostris tu potes te laudibus? Ph.: conscientia laudis, worth, Ph.: pedum, i. e. swiftness, O.
    * * *
    praise, approval, merit; glory; renown

    Latin-English dictionary > laus

  • 4 mereor

        mereor itus, ērī, dep.    [SMAR-], to deserve, merit, be entitled to: dignitatem meam, si mereor, tuearis, if I deserve it: Pa. quid meritu's? Da. crucem, T.: stipendia, serve in the army: laudem, Cs.: gratiam nullam, L.: sanctus haberi, Iu.: ut memor esses sui, T.— To deserve well, be meritorious: eane meritos hostīs sine causā factos? after deserving so well, L.: Qui sui memores alios fecere merendo, V.: Hac (arte) te merentem Vexere, etc., H.— To deserve a return, merit recompense, behave: erga me saepe (illam) meritam quod vellem scio, treated me as I desired, T.: recepto Supplice sic merito, deserving this reception, V.: optime de communi libertate meritus, Cs.: de re p. bene, i. e. to serve well: melius de quibusdam inimicos mereri quam amicos, have treated better: perniciosius de re p. merentur principes, i. e. act ruinously: urbs quoque modo erit merita de me, has treated me: optime eum de se meritum iudicabat, Cs.
    * * *
    mereri, meritus sum V DEP
    earn; deserve/merit/have right; win/gain/incur; earn soldier/whore pay, serve

    Latin-English dictionary > mereor

  • 5 meritum

        meritum ī, n    [P. n. of mero], a merit, service, kindness, benefit, favor: pro merito ab illo tibi referri gratia, T.: nobis ob merita sua carus, S.: pro singulari eorum merito: merito tuo feci, as you deserved: ex merito, Ta.: recordatio ingentium meritorum, L.: meritis pro talibus, V.: magna in me.— Demerit, blame, fault, offence: merito hoc meo videtur factum? T.: a me nullo meo merito alienus, by no fault of mine: nullo meo in se merito, no offence against him, L.: Leniter, ex merito quicquid patiare, ferendum est, O.— Merit, worth, value, importance: quo sit merito quaeque notata dies, O.: sume superbiam Quaesitam meritis, H.
    * * *
    merit, service; value, due reward

    Latin-English dictionary > meritum

  • 6 mereō

        mereō uī, itus, ēre, dep.    [2 SMAR-], to deserve, merit, be entitled to, be worthy of: nec minimum decus, H.: supplicium, O.: cur pereat, O.: Nil suave meritum est, no kindness has been deserved, T.: qualem meruit, Pallanta remitto, as he deserves, i. e. dead, V.: ut decoraretur: Danaūm ut caderem manu, V.: Quae merui vitio perdere cuncta meo, O.— To earn, acquire, gain, obtain: non amplius duodecim aeris: stipendia in eo bello, i. e. served as a soldier: diadema Quirini, Iu.: odium, Cs.: aera, H.: scelus, incur, V.— To get by purchase, buy, purchase: quid arbitramini Rheginos merere velle, ut, etc., what price do you think they would take?—To serve for pay, serve as a soldier: complurīs annos, Cs.: triennio sub Hasdrubale, L.: equo, serve in the cavalry: pedibus, serve in the infantry, L.— To confer a favor, render service: de re p. optime: Si bene quid de te merui, V.
    * * *
    merere, merui, meritus V
    earn; deserve/merit/have right; win/gain/incur; earn soldier/whore pay, serve

    Latin-English dictionary > mereō

  • 7 imputo

    impŭto ( inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [inputo], to bring into the reckoning, enter into the account, to reckon, charge (not ante-Aug.; cf. deputo).
    I.
    Lit.:

    vilici servi longe plus imputant seminis jacti quam quod severint,

    Col. 1, 7 fin.:

    sumptus alicui... viatica et vecturas,

    Dig. 17, 2, 52, § 15:

    in quartam hereditatis imputantur res, quas jure hereditario capit,

    ib. 35, 2, 90:

    haec in numerum trium tutelarum,

    ib. 23, 2, 61.—
    II.
    Trop., to enter into the account, to reckon, attribute as a merit or a fault to one's self or another; to make a boast of, to credit to, to charge, ascribe, impute to (for the Ciceron. assignare, ascribere): fatum dies imputat, Sen. de Ira, 3, 42; cf. Mart. 5, 20, 13:

    hoc non imputo in solutum,

    Sen. Ep. 8 fin.:

    gaudent muneribus, sed nec data imputant, nec acceptis obligantur,

    Tac. G. 21:

    noli imputare vanum beneficium mihi,

    Phaedr. 1, 22, 8; cf. Sen. Tranq. 6:

    huic (Masinissae) imputari victum Hannibalem, huic captum Syphacem, huic Carthaginem deletam,

    Just. 38, 6:

    alii transeunt quaedam imputantque quod transeant,

    Plin. Ep. 8, 21, 4; cf. Suet. Tib. 53:

    ipsum sibi eripere tot beneficiorum occasiones, tam numerosam obligandi imputandique materiam,

    Plin. Pan. 39, 3; so absol.:

    cum quidam crimen ultro faterentur, nonnulli etiam imputarent,

    made a merit of it, Suet. Ner. 36: saevit enim natumque objectat et imputat illis, charges upon them ( his son ' s fate), Ov. M. 2, 400:

    mortem senioribus imputat annis,

    id. ib. 15, 470:

    rebellandi tempus Atheniensibus,

    Vell. 2, 23, 4:

    an ei caedes imputanda sit, a quo jurgium coepit?

    Quint. 5, 10, 72:

    suum exsilium rei publicae imputaturus,

    Sen. Ep. 86:

    prospera omnes sibi vindicant, adversa uni imputantur,

    Tac. Agr. 27:

    alicui moras belli aut causas rebellandi,

    id. ib. 34; id. H. 4, 14 fin.:

    culpam nostram illi,

    Plin. 18, 1, 1, § 2:

    et tibi scilicet, qui requisisti, imputabis, si digna ne epistula quidem videbuntur,

    Plin. Ep. 6, 20 fin.:

    sibi imputent cur minus idoneum fidejussorem acceperint,

    Dig. 42, 7, 1:

    imputet ipse deus nectar mihi, fiet acetum,

    may assign, give, Mart. 12, 48, 13:

    otia parva nobis,

    id. 4, 83, 2:

    hoc solum erit certamen, quis mihi plurimum imputet,

    Tac. H. 1, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > imputo

  • 8 inputo

    impŭto ( inp-), āvi, ātum, 1, v. a. [inputo], to bring into the reckoning, enter into the account, to reckon, charge (not ante-Aug.; cf. deputo).
    I.
    Lit.:

    vilici servi longe plus imputant seminis jacti quam quod severint,

    Col. 1, 7 fin.:

    sumptus alicui... viatica et vecturas,

    Dig. 17, 2, 52, § 15:

    in quartam hereditatis imputantur res, quas jure hereditario capit,

    ib. 35, 2, 90:

    haec in numerum trium tutelarum,

    ib. 23, 2, 61.—
    II.
    Trop., to enter into the account, to reckon, attribute as a merit or a fault to one's self or another; to make a boast of, to credit to, to charge, ascribe, impute to (for the Ciceron. assignare, ascribere): fatum dies imputat, Sen. de Ira, 3, 42; cf. Mart. 5, 20, 13:

    hoc non imputo in solutum,

    Sen. Ep. 8 fin.:

    gaudent muneribus, sed nec data imputant, nec acceptis obligantur,

    Tac. G. 21:

    noli imputare vanum beneficium mihi,

    Phaedr. 1, 22, 8; cf. Sen. Tranq. 6:

    huic (Masinissae) imputari victum Hannibalem, huic captum Syphacem, huic Carthaginem deletam,

    Just. 38, 6:

    alii transeunt quaedam imputantque quod transeant,

    Plin. Ep. 8, 21, 4; cf. Suet. Tib. 53:

    ipsum sibi eripere tot beneficiorum occasiones, tam numerosam obligandi imputandique materiam,

    Plin. Pan. 39, 3; so absol.:

    cum quidam crimen ultro faterentur, nonnulli etiam imputarent,

    made a merit of it, Suet. Ner. 36: saevit enim natumque objectat et imputat illis, charges upon them ( his son ' s fate), Ov. M. 2, 400:

    mortem senioribus imputat annis,

    id. ib. 15, 470:

    rebellandi tempus Atheniensibus,

    Vell. 2, 23, 4:

    an ei caedes imputanda sit, a quo jurgium coepit?

    Quint. 5, 10, 72:

    suum exsilium rei publicae imputaturus,

    Sen. Ep. 86:

    prospera omnes sibi vindicant, adversa uni imputantur,

    Tac. Agr. 27:

    alicui moras belli aut causas rebellandi,

    id. ib. 34; id. H. 4, 14 fin.:

    culpam nostram illi,

    Plin. 18, 1, 1, § 2:

    et tibi scilicet, qui requisisti, imputabis, si digna ne epistula quidem videbuntur,

    Plin. Ep. 6, 20 fin.:

    sibi imputent cur minus idoneum fidejussorem acceperint,

    Dig. 42, 7, 1:

    imputet ipse deus nectar mihi, fiet acetum,

    may assign, give, Mart. 12, 48, 13:

    otia parva nobis,

    id. 4, 83, 2:

    hoc solum erit certamen, quis mihi plurimum imputet,

    Tac. H. 1, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > inputo

  • 9 promereo

    prō-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and prō-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.
    I.
    To deserve, be deserving of, merit, in a good or bad sense (class.)
    A.
    In gen.:

    retineri nequeo, quin dicam ea, quae promeres,

    Plaut. Trin. 3, 2, 15; id. Am. 5, 2, 12:

    quid mali sum promeritus,

    id. ib. 2, 1, 20:

    ita velim me promerentem ames,

    Ter. Ad. 4, 5, 47:

    reus levius punitus quam sit ille promeritus,

    Cic. Inv 2, 28, 83:

    poenam,

    Ov. Tr. 1, 2, 63.—In a good sense:

    promeruisti, ut ne quid ores, quin impetres,

    Plaut. Men. 5, 9, 41:

    promerenti optime hoccine pretii redditur,

    id. As. 1, 2, 2;

    deorum indulgentiam,

    Plin. Pan. 74, 5:

    amorem,

    Suet. Calig. 3:

    omnium voluntatem,

    id. Tit. 1 dies qui primus videre Promeruit nasci mundum, Sedul. 5, 318.—
    B.
    Esp., to deserve of one any thing (good or bad); constr. usu. with de or absol., rarely with acc.:

    numquam referre gratiam possum satis, proinde ut tu promeritus de me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 12:

    paratiores erunt ad bene de multis promerendum,

    Cic. Off 2, 15, 53.—
    II.
    Transf., to acquire, gain, earn, get, win homines tenues unum habent in nostrum ordinem aut promerendi aut proferendi beneficii losum, Cic. Mur. 34, 70 socios, Suet. Aug. 3:

    principem,

    Plin. Pan. 62:

    ego te numquam negabo Promeritam,

    Verg. A. 4, 335:

    per hostias deos laevos,

    i. e. to render favorable, to propitiate, Arn. 7, 229; cf. pass.:

    talibus enim hostiis promeretur Deus,

    is won, conciliated, Vulg. Heb. 13, 6.—Hence, prō-mĕrĭtum, i, n, desert (good or evil), merit. —In good sense, Pac. ap. Non. 307, 10 (Trag. Rel. p. 79 Rib.); Lucr 2, 651; Cic. Red. ad Quir. 4, 8; Ov. F 4, 394.—In bad sense, Plaut. Trin. 5, 2, 49; Auct. B. Afr. 90.

    Lewis & Short latin dictionary > promereo

  • 10 promereor

    prō-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and prō-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.
    I.
    To deserve, be deserving of, merit, in a good or bad sense (class.)
    A.
    In gen.:

    retineri nequeo, quin dicam ea, quae promeres,

    Plaut. Trin. 3, 2, 15; id. Am. 5, 2, 12:

    quid mali sum promeritus,

    id. ib. 2, 1, 20:

    ita velim me promerentem ames,

    Ter. Ad. 4, 5, 47:

    reus levius punitus quam sit ille promeritus,

    Cic. Inv 2, 28, 83:

    poenam,

    Ov. Tr. 1, 2, 63.—In a good sense:

    promeruisti, ut ne quid ores, quin impetres,

    Plaut. Men. 5, 9, 41:

    promerenti optime hoccine pretii redditur,

    id. As. 1, 2, 2;

    deorum indulgentiam,

    Plin. Pan. 74, 5:

    amorem,

    Suet. Calig. 3:

    omnium voluntatem,

    id. Tit. 1 dies qui primus videre Promeruit nasci mundum, Sedul. 5, 318.—
    B.
    Esp., to deserve of one any thing (good or bad); constr. usu. with de or absol., rarely with acc.:

    numquam referre gratiam possum satis, proinde ut tu promeritus de me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 12:

    paratiores erunt ad bene de multis promerendum,

    Cic. Off 2, 15, 53.—
    II.
    Transf., to acquire, gain, earn, get, win homines tenues unum habent in nostrum ordinem aut promerendi aut proferendi beneficii losum, Cic. Mur. 34, 70 socios, Suet. Aug. 3:

    principem,

    Plin. Pan. 62:

    ego te numquam negabo Promeritam,

    Verg. A. 4, 335:

    per hostias deos laevos,

    i. e. to render favorable, to propitiate, Arn. 7, 229; cf. pass.:

    talibus enim hostiis promeretur Deus,

    is won, conciliated, Vulg. Heb. 13, 6.—Hence, prō-mĕrĭtum, i, n, desert (good or evil), merit. —In good sense, Pac. ap. Non. 307, 10 (Trag. Rel. p. 79 Rib.); Lucr 2, 651; Cic. Red. ad Quir. 4, 8; Ov. F 4, 394.—In bad sense, Plaut. Trin. 5, 2, 49; Auct. B. Afr. 90.

    Lewis & Short latin dictionary > promereor

  • 11 promeritum

    prō-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a., and prō-mĕrĕor, ĭtus, 2, v. dep. a.
    I.
    To deserve, be deserving of, merit, in a good or bad sense (class.)
    A.
    In gen.:

    retineri nequeo, quin dicam ea, quae promeres,

    Plaut. Trin. 3, 2, 15; id. Am. 5, 2, 12:

    quid mali sum promeritus,

    id. ib. 2, 1, 20:

    ita velim me promerentem ames,

    Ter. Ad. 4, 5, 47:

    reus levius punitus quam sit ille promeritus,

    Cic. Inv 2, 28, 83:

    poenam,

    Ov. Tr. 1, 2, 63.—In a good sense:

    promeruisti, ut ne quid ores, quin impetres,

    Plaut. Men. 5, 9, 41:

    promerenti optime hoccine pretii redditur,

    id. As. 1, 2, 2;

    deorum indulgentiam,

    Plin. Pan. 74, 5:

    amorem,

    Suet. Calig. 3:

    omnium voluntatem,

    id. Tit. 1 dies qui primus videre Promeruit nasci mundum, Sedul. 5, 318.—
    B.
    Esp., to deserve of one any thing (good or bad); constr. usu. with de or absol., rarely with acc.:

    numquam referre gratiam possum satis, proinde ut tu promeritus de me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 12:

    paratiores erunt ad bene de multis promerendum,

    Cic. Off 2, 15, 53.—
    II.
    Transf., to acquire, gain, earn, get, win homines tenues unum habent in nostrum ordinem aut promerendi aut proferendi beneficii losum, Cic. Mur. 34, 70 socios, Suet. Aug. 3:

    principem,

    Plin. Pan. 62:

    ego te numquam negabo Promeritam,

    Verg. A. 4, 335:

    per hostias deos laevos,

    i. e. to render favorable, to propitiate, Arn. 7, 229; cf. pass.:

    talibus enim hostiis promeretur Deus,

    is won, conciliated, Vulg. Heb. 13, 6.—Hence, prō-mĕrĭtum, i, n, desert (good or evil), merit. —In good sense, Pac. ap. Non. 307, 10 (Trag. Rel. p. 79 Rib.); Lucr 2, 651; Cic. Red. ad Quir. 4, 8; Ov. F 4, 394.—In bad sense, Plaut. Trin. 5, 2, 49; Auct. B. Afr. 90.

    Lewis & Short latin dictionary > promeritum

  • 12 agger

    agger, eris, m. (2. aggero), I) alles (wie Erde, Sand, Steine, Rasen, Reisholz), was zur Bildung einer Aufschüttung, einer Erhöhung od. zum Ausfüllen einer Vertiefung (eines Grabens, Sumpfes usw.) herbeigetragen wird, das Material-, das Nötige zum Ausschutt od. zum Damme (zum Walle), die Dammerde, Schanzerde, die Erde zur Beschüttung, zur Ausfüllung, der Erdschutt, der Schutt, zunächst als milit. t.t. bei der Befestigung des Lagers (vgl. unten no. II), aggerem petere, comportare, Caes.: cratibus atque aggere paludem od. aggere et cratibus fossas explere, Caes.: u. so fossas aggere complere, Verg.: cavernas aggere implere, Curt.: trabes aggere vestire, Caes.: rates (iunctas) terrā et aggere integere, mit Erde u. Steinen beschütten, Caes.: collo tenus aggeribus obrutus, Amm. – poet., moliri aggere tecta, bauen u. mit Erdschutt befestigen, Verg.: tepidoque onerabant aggere terrae, mit der Erde, die noch von dem kaum abgebrannten Scheiterhaufen warm war, Verg.

    II) übtr., jeder aus zusammengetragener Erde usw. errichtete Damm, Erdwall, Erhöhung, 1) zunächst u. gew. als milit. t.t., a) der zur Befestigung des Lagers durch die aufgeworfene Erde des Grabens gebildete Damm, auf dem das vallum (der durch Palisaden, Pfähle, Flechtwerke verbundene eig. Wall) errichtet wurde, der Schanzaufwurf, die Schanze, der Erdwall, beim Lager für nur eine Nacht gew. 3 Fuß hoch, bei stehenden Lagern, namentl. eines Belagerungsheeres, viel höher u. breiter (die Erde war gegen das Herabrollen mit Faschinen, Palisaden od. Baumstämmen befestigt, dah. auch der agger dem Feuer ausgesetzt), worauf man, wie auf einer Mauer, Bollwerke u. Türme errichtete, sowie das Sturmzeug (die Mauerbrecher) aufpflanzte, die mit dem Fortschreiten der Schanzarbeit der Mauer nicht nur immer näher, sondern oft auch mit ihr auf gleiche Höhe gebracht wurden, aggere, vineis, turribus oppidum oppugnare, Cic.: urbem cingere vallo et fossā, aggere maximo, vineis, turre altissimā, Cic.: aggerem apparare, instruere, exstruere, facere, iacĕre, Caes.: aggeres constituere, Plin. – aggerem ad urbem promovere, Cic.: vineas et aggerem muro iniungere, Liv. – aggeri ignem inferre, Caes.: aggeribus ignes inicere, Liv.: aggerem ac vineas incendium hausit, Liv. – im Bilde, esset vel receptaculum pulso Antonio vel agger oppugnandae Italiae Graecia, Cic. Phil. 10, 9. – b) zum Schutz gegen feindliche Anfälle vor einem Orte aufgeführter Damm, Wall, Hochwall, agger Tarquinii, gew. bl. agger, der zur Sicherung der Stadt Rom nach ihrer sich in die Ebene verlaufenden Ostseite hin vom kollinischen bis zum esquilinischen Tore von Servius Tullius aufgeführte, von Tarquinius Superbus noch erhöhte »Hochwall«, von Cicero ( de rep. 2, 11) maximus gen., weil er 7 Stadien (beinahe eine röm. od. 1/5 deutsche Meile) lang, 50 Fuß breit u. über 60 Fuß hoch war, mit einem über 100 Fuß breiten u. 60 Fuß tiefen Graben, gegen diesen mit einer Futtermauer von Werksteinen versehen, oben durch Türme geschützt (Plin. 3, 67; 36, 104). In dieser Gegend (der Umgebung der jetzigen Porta San Lorenzo), von Mäcenas wahrsch. zu einem sonnigen Spaziergang umgeschaffen (s. Hor. sat. 1, 8, 15), versammelte sich viel Volks, weshalb dort auch Gaukler, Wahrsager (Iuven. 6, 588; vgl. Quint. 12, 10, 74), Affenführer ( Iuven. 5, 153 sqq.) u. dgl. ihr Wesen trieben; unterhalb, nach der Stadt zu, wohnten viele arme Leute (Iuven. 8, 43), und von diesem Damme stürzte sich wohl auch der (bei Sueton erwähnte) dem öffentlichen Spotte preisgegebene Römer herab, Suet. Cal. 27, 2. – dah. poet. für Wall, zum Schutz einer Stadt, Stadtwall, Stadtmauer übh., primas in litore sedes castrorum in morem pinnis et aggere cingit, Verg.: proelia miscent aggeribus murorum, Verg.; vgl. cocto aggere opus, Mauer von Brandziegelsteinen, Prop. – c) zum Schutz gegen die Einfälle der Nachbarn, die errichtete Grenzbefestigung, Tac. ann. 2, 19 extr.

    2) übh. ein zum Schutz angelegter Erdwall, Damm, wie a) als Einfriedigung der Äcker, Erdwall (vgl. Varr. r.r. 1, 14, 2 sqq.), terreus, Varr.: agrestis, Tac. – b) zur Sicherung eines Ufers, Hafens, Ufer-, Fluß-, Hafendamm ( sonst moles, ital. molo), Verg. u. Tac., Vitr. u. Ov. – dah. (bei Dichtern) die Böschung des Ufers u. das Ufer (als natürl. Flußdamm), gramineus ripae agger, Verg.: herbosus agger, Ov.: flumineus agger, Sil. – c) zur Sicherung des Weges durch sumpfige Gegenden, der Dammweg, pontes et aggeres umido paludum imponere, Tac. ann. 1, 61. – d) das Aufschütten einer Straße (auch Brückenstraße), der Damm, Erdwall, agger viae, Verg. Aen. 5, 273 (u. dazu Serv.). Tac. hist. 2, 24 u. 42. – bei Spät. der Dammweg = die Straße, Landstraße selbst, sofern sie durch Aufschütten erhöht und befestigt war, agger publicus = via publica (Heerstraße), Sidon. u.a.: solidus agger, von der appischen Straße, Stat.: Aurelius agger, Rutil. Nam. u. Mulvius agger (Brückendamm, Brücke), Stat. Vgl. A.W. Zumpt observv. in Rutil. Claud. Namat. carmen p. 105 u. (über agger publicus) Savaro Sidon. ep. 4, 24. p. 292.

    3) (poet.) von jeder Art von künstlicher od. natürlicher Erhöhung auf dem Boden, wie a) die, bes. in Lagern, aus Erde u. Rasen gebildete Erhöhung als Rednerbühne (suggestus) u. dgl., der Aufwurf (vgl. Ruperti Tac. ann. 1, 18, 3), tumulique ex aggere (von der aufgetürmten Erhöhung) fatur, Verg.: stetit aggere fultus cespitis, Lucan. – b) ein aus Rasen erbauter Altar, Val. Flacc. 5, 641 (vgl. ibid. 61). – c) der Grabhügel, agger tumuli, Verg.: busti, Lucan. u. Val. Flacc.: prodire ab aggeribus (Gräbern) conditos, Arnob. 1, 46. – d) der Holzstoß = Scheiterhaufen, Ov. u.a. – e) v. Bergen u. Hügeln als natürlichen Schutzwehren, die Höhe, aggeres Alpini, Verg.: aërii agger montis, die luftige Höhe des Berges, Sil. – f) von aufgetürmten Wasserwogen, ab alto aggere pelagi, Lucan.: consurgens agger aquarum, Sil. – u. endl. g) von jedem aufgetürmten »Haufen«, auch wir ein Wall, arenae, Haufen von Sand, Verg.: aggeres nivei, Verg.: medio ex aggere, Holzhaufen, Ov.: altus agger favillae, Lucan.: agger armorum, strues corporom, Tac.: cadaverum aggeres, Amm.: u. so in mediis aggeribus (Leichenhaufen), Val. Flacc.: aggeres epularum, Augustin. serm. 16, 4: aggeres calamitatum, ibid. 38, 10: agger testimoniorum, Augustin. de pecc. merit. et. remiss. 1, 53. – / Archaist. Nom. arger nach Prisc. 1, 45. – Lucil. sat. 11, 4 u. 26, 81 liest L. Müller agerem u. agere, aber Lachmann 346 u. 577 aggerem u. aggere.

    lateinisch-deutsches > agger

  • 13 congesto

    con-gesto, āre, zusammentragen, -scharren, Augustin. de peccat. merit. 1, 28. Commodian. instr. 2, 22, 15.

    lateinisch-deutsches > congesto

  • 14 distabesco

    dis-tābēsco, tābuī, ere, auseinander schmelzen, zerschmelzen, zerfließen, Cato r. r. 24. Fest. p. 157, 14. Veget. mul. 1, 11, 13. – übtr., in quantas iniquitates distabui, Augustin. conf. 3, 3: se vituperavit et distabuit, Augustin. de peccat. merit. et remiss. 2. § 16 extr.; vgl. Augustin. specul. in psalm. 138. v. 21.

    lateinisch-deutsches > distabesco

  • 15 intentator

    in-tentātor, ōris, m., der Nicht-Versucher, malorum (zum Bösen), Vulg. epist. Iacobi 1, 13. Augustin. de pecc. merit. 2, 4.

    lateinisch-deutsches > intentator

  • 16 interclusio

    interclūsio, ōnis, f. (intercludo), I) die Absperrung, animae, das gänzliche Ausgehen, Cic. de or. 3, 181: destruere interclusionem, Augustin. de peccat. merit. et remiss. 1. § 69. – II) die Parenthese, Quint. 9, 3, 23.

    lateinisch-deutsches > interclusio

  • 17 perspicax

    perspicāx, ācis (perspicio), scharfsichtig, a) physisch: ales oculis perspicax, unguibus pertinax, Apul. de deo Socr. prol. p. 3, 21 G. (p. 108 H.). – homo perspicacior ipso Lynceo vel Argo, Apul. met. 2, 23. – perspicacissimi oculorum obtutus, Cassian. coen. inst. 5, 15. – b) geistig = einsichtsvoll, v. Pers., ego me non tam astutum neque ita perspicacem esse id scio, Ter.: patrem novisti ad (in bezug auf) has res quam sit perspicax, Ter.: Palamedis perspicax prudentia, Tragic. vet. fr.: id quod acutum ac perspicax naturā est, Cic.: tam perspicaci iudice, Apul. apol. 53: id quod intellectu perspicassimo assequi non valemus, Augustin. de peccat. merit. 3, 2.

    lateinisch-deutsches > perspicax

  • 18 rationabiliter

    ratiōnābiliter, Adv. (rationabilis), vernunftgemäß, vernünftig (Ggstz. irrationabiliter), Macr. somn. Scip. 2, 11, 17. Ps. Apul. Ascl. 16; Apul. de Plat. 1, 8. Amm. 20, 4, 8. Lact. epit. 61, 17. Hieron. epist. 39, 5. Chalcid. Tim. 35 u.a. Isid. orig. 2, 24, 7. – Compar., Augustin. de peccat. merit. 1, 13.

    lateinisch-deutsches > rationabiliter

  • 19 resistentia

    resistentia, ae, f. (resisto), der Widerstand, Augustin. de pecc. merit. 2, 22.

    lateinisch-deutsches > resistentia

  • 20 sufficienter

    sufficienter, Adv. (sufficiens), hinlänglich, genügend, Aur. Vict. epit. 20, 7. Plin. ep. 10, 18 (29), 3. Apul. met. 4, 28. Ulp. dig. 7, 1, 15. § 24, 3, 14 pr. Pallad. 1, 35, 10. Vulg. Nahum 2, 12. Augustin. epist. 148, 8 extr. Chalcid. Tim. 20: Compar. sufficientius, Augustin. de merit. peccat. 1, 29.

    lateinisch-deutsches > sufficienter

См. также в других словарях:

  • Merit — • By merit (meritum) in general is understood that property of a good work which entitles the doer to receive a reward from him in whose service the work is done Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Merit     Merit …   Catholic encyclopedia

  • merit — Ⅰ. merit UK US /ˈmerɪt/ noun [C or U] ► FORMAL the quality of being good and deserving to be praised or rewarded, or an advantage that something has: »Proposals will be judged strictly on merit by an external committee. »I fail to see the merit… …   Financial and business terms

  • merit — MÉRIT, merite, s.n. Calitate, însuşire remarcabilă care face pe cineva sau ceva să fie vrednic de stimă, de laudă, de răsplată; valoare, virtute. ♢ loc. adv. Pe merit = pe bună dreptate, justificat. – Din fr. mérite. Trimis de LauraGellner, 28.05 …   Dicționar Român

  • merit — mer·it / mer ət/ n 1 pl: the substance of a case apart from matters of jurisdiction, procedure, or form a ruling on the merit s of the case see also judgment on the merits at …   Law dictionary

  • Merit — Mer it, n. [F. m[ e]rite, L. meritum, fr. merere, mereri, to deserve, merit; prob. originally, to get a share; akin to Gr. ? part, ? fate, doom, ? to receive as one s portion. Cf. {Market}, {Merchant}, {Mercer}, {Mercy}.] 1. The quality or state… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Merit — Mer it, v. t. [imp. & p. p. {Merited}; p. pr. & vb. n. {Meriting}.] [F. m[ e]riter, L. meritare, v. intens. fr. merere. See {Merit}, n.] 1. To earn by service or performance; to have a right to claim as reward; to deserve; sometimes, to deserve… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Merit — ist ein weiblicher Vorname. Herkunft und Bedeutung des Namens dänische/schwedische Kurzform von Margarete schweizerische Kurzform von Emerentia ägyptisch: Die Geliebte (zum Beispiel die Pharaonentöchter Meritaton = Geliebte des Aton, Meritamun =… …   Deutsch Wikipedia

  • merit# — merit n 1 *due, desert Analogous words: meed, reward, guerdon (see PREMIUM): worth, value: gaining or gainings, winning or winnings (see GET) 2 *excellence, virtue, perfection Antonyms: fault: defect …   New Dictionary of Synonyms

  • merit — [n] advantage arete, asset, benefit, caliber, credit, desert, dignity, excellence, excellency, good, goodness, honor, integrity, perfection, quality, stature, strong point, talent, value, virtue, worth, worthiness; concept 693 Ant. demerit,… …   New thesaurus

  • Merit — Mer it, v. i. To acquire desert; to gain value; to receive benefit; to profit. [Obs.] Beau. & Fl. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • merit — as a verb has inflected forms merited, meriting …   Modern English usage

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»