-
1 ἄ-πυστος
ἄ-πυστος, 1) von dem man nichts vernommen hat, οἴχετ' ἄιστος ἄπυστος Od. 1, 242; Soph. O. C. 490 ἄπ υστα φωνῶν; Axioch. 365 c. – 2) der nichts vernommen hat, ohne Nachricht, οὐδὲ δὴν ἦεν ἄπ. Ζεύς Od. 5. 127; μύϑων 4, 675; Opp. H. 2, 232.
-
2 ὕστατος
ὕστατος, superlat. zu ὕστερος, der letzte, äußerste, hinterste, vom Raume; auch von der Zeit, τίνα πρῶτον, τίνα δ' ὕστατον ἐξενάριξεν Il. 5, 703, u. oft; ὡς ἅμα ϑ' οἱ πρῶτοί τε καὶ ὕστατοι υἷες Ἀχαιῶν μῦϑον ἀκούσειαν 2, 281; u. adverbial, πύματόν τε καὶ ὕστατον Od. 20, 116; auch ὕστα-τα, zum letzten Mal, 22, 78, wie Il. 1, 232; Plat. Phaed. 60 a u. öfter; τὸ ὕστατον μέλψασα ϑανάσιμον γόον Aesch. Ag. 1420, u. öfter; ὕστατον πρόςφϑεγμα Eur. Heracl. 573; ἐν τοῖς ὑστάτοις φράσω Ar. Ran. 906.
-
3 ὕστατος
См. также в других словарях:
ύστα — Α (κατά τον Θεόγνωστ.) «ξυρίς». [ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. πρέπει πιθ. να αναγνωστεί ὕσταξ ὑρίς] … Dictionary of Greek
