срæйын

Сæрмагондæй мæн тыххæй никуы фыста, 1967 азы журнал «Фидиуæджы» 2-аг номыры йын «Силуэттæ», зæгъгæ, ахæм сæргондимæ цы уац фæзындис, ууыл куыннæ дзурæм, уæд. – Отдельно обо мне (он) никогда не писал, за исключением статьи под названием «Силуэты», вышедшей во 2-м номере журнала «Фидиуæг» за 1967 год. («Фидиуæг», 2005, №1)

Айсетмæ сæудæджертæ арæх цыдысты, <...> цæмæй йын йæ иунæг лæппуйы сахуыр кæной сæудæджеры куыстыл. – К Айшет часто приходили купцы, чтобы научить ее единственного сына профессии купца. (Гæдиаты Секъа)

Чиныгуадзæн «Ир»-ы пъланы куыд амынд ис, афтæмæй мæ чиныджы аргъ хъуамæ уыдаид дыууæ абазийы, æцæгæй та йын йæ аргъ скодтой туман. – Как указано в плане издательства «Ир», цена моей книги должна была быть 20 копеек, а в действительности же сделали 10 рублей. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Сæрæн, хъаруджын у. Фæлæ йын нæ батайдзæн ацы тыхтона. – Ловкий он, сильный. Но это насилие ему впрок не пойдет. (Санаты У., Тугвæндаг)

Уыйхыгъд чысыл нациты æвзæгтыл уынгæджы бон акодта: уыцы æнæхайыры «общность» фæлдисынæн сæ æрмæг хъуыдис æмæ бæстæйы адæмты, æппæты фыццаг чысыл нациты, хъуамæ нывондæн æрхастаиккой. – Зато языки малых наций попали в затруднительное положение: для создания этой злополучной «общности» (т.е. «новой исторической общности – советского народа») им нужен был материал, и народы страны, прежде всего малые народы, должны были быть принесены в жертву. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2007, №1)

Уыйхыгъд хи стауын æмæ кæрæдзи æфхæрынмæ, стæй æрыгоны размæ цæлхдуртæ æвæрынмæ хорз арæхсынц дохтыртæн сæ фылдæр. – Вместо этого, большинство врачей умудряются оскорблять друг друга и ставить препоны молодым. (Цгъойты Х., «Мах дуг», 2004, №9)

Кæрæдзийы къухтæй скъæфæгау кодтам æмæ зыдæй кастыстæм æмдзæвгæты къаннæг æмбырдгонд, «Фараст барæджы», зæгъгæ, ахæм сæргондимæ, йæ автор – Хаджеты Таймураз. Авторы ном не ’ппæтæн дæр æнæзонгæ уыд, никуы йын федтам йæхи дæр, фæлæ нын уыйхыгъд йе ’мдзæвгæтæ та тырысайау систы. – Мы вырывали друг у друга из рук и жадно читали маленький сборник стихов под названием «Девять всадников», его автор – Таймураз Хаджеты. Не всем из нас было знакомо имя автора, никогда мы не видели его самого, но зато стихи поэта стали для нас чем-то вроде знамени. (Косты Л., Æрдхæрæны зарæг)

Нæ сæйраг горæты йын музыкалон-драмон театры фарсмæ иууатон фатер уыд. – В нашей столице, рядом с музыкально-драматическим театром у него была однокомнатная квартира. (Дзасохты М., Дæллаг Ир)

Æрбаластой йæ ардæм æмæ йын фехсыны тæрхон скодтой. – Привезли его сюда и приговорили к расстрелу. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Нæ зонын, цы фæхос Васойæн уыцы зын уавæры æфхæрæн критикæ бауромынæн. – Не знаю, что помогло Васо в той тяжелой ситуации воспрепятствовать оскорбительной критике. (Джусойты Н., Уроки Васо Абаева)

Чи зоны, æмæ йын критикон диалог чысыл фæхос уаид. – Может ему критический диалог немного помог бы. (Джусойты Н., «Мах дуг», 2007, №10)

Æрбацыд Æм хъотырджын, æрзоныгыл Йæ разы æмæ Йын загъта: «Хицау, кæд Дæ фæнды, уæд Дæ бон у, æмæ мæ ссыгъдæг кæнай». – И вот подошел прокаженный и, кланяясь Ему, сказал: Господи! если хочешь, можешь меня очистить. (Матфейы Евангели)

Æндæрæхсæв фыны мæ цæгаты уыдтæн, нæ лæг, цыма мæ фыд хъугомы сысджы карста, æз та йын куыристæ бастон. – Позапрошлой ночью во сне была я в родительском доме, супруг мой, и привиделось мне будто отец мой жал овес в поле, а я связывала снопы. (Гæлуаты А., Хæдæг æмæ Дудæг)

Max нæ хъæуы æгъдæуттæ идеализаци кæнын. – Нам не следует идеализировать обычаи. (Джыккайты Ш. «Мах дуг», 2004, №4–5)

Се ’ппæтæн дæр сæ быцæуы сæр уыди хуыцауы уавæрыл æмæ йын цыт куыд дæттын хъæуы, ууыл. – Все спорили о сущности бога и о том, как нужно почитать его. (Л. Толстой, Суратская кофейня. Тæлмацгæнæг – Æмбалты Ц.)

Чи зоны, бафæрсай: уæдæ цы хъæуы æцæг фыссæджы? Мæ дзуапп: СÆРИБАР! – Может быть, ты спросишь: что же нужно настоящему писателю? Мой ответ: СВОБОДА! (Хъодзаты Æ., «Мах дуг»)

Max нæхимæ рацыдыстæм, фæндагыл æз мæ лымæнæн загътон, зæгъгæ, æмдзæхгæр нывтыл карст сылгоймагæй хи дæрдты ласын хъæуы. – Мы пошли домой, по дороге я сказал моему другу, что от женщины прямых линий следует держаться подальше. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Цалдæр мæйы рауад. Зымæджы фæзынд цыдæр дæргъæй-дæргъмæ бæмбæджджын уæлæфтауы, цыма йын ам Париж нæ, фæлæ Оренбурджы быдыртæ сты. Æмæ та йæ мангойлаг цæстыты фæлывд æнгас æмæ рагзаманты цæсгом: мæ цæстыты раз уадидæгæн сыстынц хус дзæгæрæг быдыртæ, цатыр, Чингисханы æндæрг. – Проходит несколько месяцев. Зимой он появляется в чем-то похожем на длинную ватную кофту, точно это и не Париж, а Оренбургская степь. И опять этот виляющий взгляд узких монгольских глаз и древнее лицо: я сразу вижу перед собой безводные степи, юрту, тень Чингисхана. (Гæздæнты Г., Блокнотæй. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Хæрзбон у, мæ табор, Мæ бæллиц, мæ зын, Дæ цатыртæм ахсæв Фæстаг хатт кæсын!.. – Прощай, мой табор, моя мечта, моя боль, на твои шатры я сегодня ночью в последний раз смотрю!.. (Малиты Васо, Пэя)

Ме ’мбæлттæй йын чидæр загъта, мæнæй уый фыссæг у, зæгъгæ. – Кто-то из моих приятелей сказал ему, что я писатель. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Æмæ æмдзæхгæр нывтыл карст сылгоймагимæ мæ фембæлд уыд мæ фыццаг урок æрвылбоны математикæйæ, æппæрццæг æмæ æвæрццæг нымæцты тыххæй наукæимæ, сылгоймаджы риуты фæлгонцы тыххæй наукæимæ, компромиссты къуымых къуымтæ æмæ æнæуынондзинад æмæ марыны цыргъ къуымты тыххæй наукæимæ. – И моя встреча с женщиной прямых линий была первым уроком ежедневной математики, науки о положительных и отрицательных величинах, о форме женской груди, о тупых углах компромиссов, об острых углах ненависти и убийства. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Нæ уæрæседзаутæн сæ фылдæр примитивон æвзагыл дзурынц, уыцы ’взаг сæ хъæуы мæнæ æрвылбоны царды лыстæг, утилитарон хъуыддæгты, æцæг æвзаджы æрфытæм нæ хæццæ кæны, уырыссаг адæмы удварны æвæрæнтæ йын сусæггагæй, æмбæхстæй баззайынц. Ахæм примитивон æвзагæн йæ дуне къахыр у, сахъат у, цæнкуылтæ у. – Большинство наших обрусевших осетин говорит на примитивном (русском) языке, он язык им нужен для мелких, утилитарных задач в их повседневной жизни, глубин полноценного языка он не достигает, духовные богатства русского народа остаются для них (обрусевших осетин) тайными и недоступными. Мир такого примитивного языка ограничен, дефектен и ущербен. (Бзарты Руслан, «Мах дуг»)

Ничи йын бафиппайдта йæ æрвхуыз цæстыты маст æмæ æрхæндæг. – Никто не заметил в его голубых глазах горечь и печаль. (Чеджемты Г., «Мах дуг», 1986, №2)