Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

χαλκῖτις

  • 1 χαλκιτις

        I
        - εως и ιδος adj. f содержащая медь
        

    χ. λίθος Arst.медный колчедан

        II
        - ιδος ἥ (sc. φλέψ) меденосная жила Plut.

    Древнегреческо-русский словарь > χαλκιτις

  • 2 χαλκίτις

    χαλκί̱τῑς, χαλκῖτις
    containing copper: fem acc pl (epic doric ionic aeolic)

    Morphologia Graeca > χαλκίτις

  • 3 χαλκῖτις

    χαλκ-ῖτις, ιδος ( εως Gal. 13.375), ,
    A containing copper, λίθος χ. copper-ore, worked in Cyprus, Arist.HA 552b10; and in Euboea, Plu.2.434a.
    2 a mineral, rock-alum, Emp. ap. Gal.15.32 (sed v. foreg.), Dsc.5.99, POxy.1088.19 (i A. D.), Sor.2.41;

    χ. στυπτηρίη Hp.Ulc.14

    ; χ. κυανέη (of doubtful nature) ib.21.
    II = χρυσάνθεμον, Ps.-Dsc.4.58.

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > χαλκῖτις

  • 4 χαλκίτει

    χαλκί̱τει, χαλκῖτις
    containing copper: fem nom /voc /acc dual (attic epic)
    χαλκί̱τεϊ, χαλκῖτις
    containing copper: fem dat sg (epic)
    χαλκί̱τει, χαλκῖτις
    containing copper: fem dat sg (attic ionic)

    Morphologia Graeca > χαλκίτει

  • 5 χαλκίτης

    χαλκίτης, , fem. χαλκῖτις, kupferhaltig, λίϑος, Kupferstein, Kupfererz, Arist. H. A. 5, 19; – χαλκῖτις στυπτηρία, ein Vitriolerz, vielleicht rother Atramentstein, Diosc.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > χαλκίτης

  • 6 chalcitis

    [st1]1 [-] chalcītis, ĭdis, f. (chalcītēs, is, f.): - [abcl][b]a - calamine ou cadmie (oxyde de zinc). - [abcl]b - pierre précieuse qui contient du cuivre. --- Plin. 37, 191.[/b]    - [gr]gr. χαλκῖτις, ιδος.    - chalcītis, ĭdis, f. --- Cels. 6, 6, 31.    - chalcītēs, is (ae), f. --- Isid. 16, 15, 9. [st1]2 [-] Chalcitis, ĭdis, f.: Chalcitis (île de la Propontide). --- Plin. 5, 151.
    * * *
    [st1]1 [-] chalcītis, ĭdis, f. (chalcītēs, is, f.): - [abcl][b]a - calamine ou cadmie (oxyde de zinc). - [abcl]b - pierre précieuse qui contient du cuivre. --- Plin. 37, 191.[/b]    - [gr]gr. χαλκῖτις, ιδος.    - chalcītis, ĭdis, f. --- Cels. 6, 6, 31.    - chalcītēs, is (ae), f. --- Isid. 16, 15, 9. [st1]2 [-] Chalcitis, ĭdis, f.: Chalcitis (île de la Propontide). --- Plin. 5, 151.
    * * *
        Chalcitis, huius chalcitis, pen. prod. foe. ge. Plin. Pierre d'arain, de quoy on fait le leton, l'arain, le cuyvre.

    Dictionarium latinogallicum > chalcitis

  • 7 aerarius

    aerārius, a, um (aes), I) zum Erz (Kupfer, Bronze usw.) gehörig, damit sich beschäftigend, Erz-, Kupfer-, A) adj.: lapis, erzhaltiges Gestein, Erz ( λίθος χαλκιτις), Plin.: metallum, Erzgrube, -bergwerk, Vitr.: as, Kupferas, Petr. 57, 5: structurae, bergmännische Baue, Grubenbaue, Caes. b.G. 3, 21, 3 zw.: officina, Schmelzhütte, Seigerhütte, Plin.: fornax, Schmelzofen, Plin.: faber, Metallarbeiter (Erz-, Kupfer-, Bronzearbeiter, Kupferschmied, Bildgießer usw.), Plin. u. Vulg.: u. so artifex, Vulg.: ars, Iustin.: folliculus aerariae artis u. folliculus aerarius, Blasebalg der Metallarbeiter, Cael. Aur. – B) s ubst.: 1) aerārius, ī, m. = aerarius faber, Plin. u.a. – 2) aerāria, ae, f. (sc. officina), Schmelzhütte, Varr. LL. 8, 62. Plin. 34, 128. – II) zum Geld gehörig-, Geld-, Münz-, A) adj.: ratio, die Berechnung auf Kupfermünze, Cic. Quinct. 17: milites, Soldtruppen, Varr. LL. 5, 181: missus, der letzte, urspr. aus Sammelgeld (aes) bestrittene Gang in den Spielen, Varr. fr. b. Serv. Verg. georg. 3, 18: illa vetus aeraria fabula, jenes alte Märchen von den Kupfermünzen (die Vettius statt des Silbergeldes der Klodia wie einer gemeinen Buhldirne gegeben haben sollte), Cic. Cael. 71. – praetores, quaestores, tribuni, salinatores, s. praetor, quaestor, tribunus, salinator. – B) subst.: 1) aerārius, ī, m., der Ärarier, gew. im Plur. aerāriī, ōrum, m., die Ärarier, d.i. die Bürger der untersten Klasse zu Rom, die, von allen sonstigen Kriegs- u. Ehrenlasten befreit, nur einen bestimmten Geldbeitrag (aera) zu den Kriegs- u. Staatslasten zu zahlen hatten; zugl. die Klasse, in die Bürger höherer Klassen vom Zensor zur Strafe versetzt werden konnten, dah. aerarium alqm facere, Varr. sat. Men. 196. u. Liv.; u. aerarios fieri, Liv.: alqm in aerarios referri (durch die Schreiber) iubere, Cic.: u. alqm referre in od. inter aerarios, Gell. u. Val. Max.: ex aerariis eximere alqm, Afran. fr.: aerarium relinquere alqm, Cic.: u. adj., omnes tribus praeter unam aerarias reliquit, Liv. epit. 29 extr. – 2) aerārium, iī u. ī, n., die Schatzkammer, eig. die ›Kupferkammer‹, weil das älteste Geld aus aes (Kupfer) bestand; a) die Schatzkammer des röm. Staates, die Staatskasse (Ggstz. fiscus, später auch aerarium publicum, Ggstz. fiscus privatus, Spart. Hadr. 7. § 7), d.h. ein kellerartiges Gewölbe (s. Lucan. 3, 153 sqq.) unter od. hinter dem Saturnustempel, wo der Staatsschatz u. außer diesem das Staatsarchiv (in dem die öffentlichen Rechnungen, selbst der Provinzialbehörden, die Gerichtsakten, Senatsbeschlüsse in Abschrift [die Urschrift im Cerestempel] od. später in der Urschrift niedergelegt wurden) sowie die Feldzeichen der Legionen aufbewahrt wurden; dah. pecuniam in aerarium referre, inferre, deferre, redigere (vgl. diese Verba), Cic., Liv. u.a.: duplum eius quanti emisset in aerarium inferre, S.C. de aedif. (Corp. inscr. Lat. 10, 1401) 28: decreta Patrum ad aerarium deferre, Tac.: alqm in beneficiis ad aerarium deferre (s. dē-fero no. II, A, 2, b, β), Cic. Arch. 11: apud aerarium pendēre, von Angeklagten, in deren Sache die Akten noch nicht geschlossen waren, Suet. Dom. 9, 2. – Die Aufsicht u. Verwaltung des Ärars hatten zur Zeit der Republik die Quästoren u. ihre Gehilfen, die tribuni aerarii (s. tribūnus), unter Augustus anfangs Prätoren u. später gewesene Prätoren, die praefecti aerarii (vor denen zunächst die Prozesse des Ärars gegen dessen Schuldner usw. geführt wurden, s. Bremi zu Suet. Ner. 17). – Das Ärarium war übrigens geteilt in das gew. aerarium (den gemeinen Schatz), in das die regelmäßigen Abgaben flossen und aus dem die ordentlichen Ausgaben bestritten wurden, und in das aerarium sanctius (od. sanctum, den geheimen Schatz), das, aus der vicesima manumissionum gebildet (s. Liv. 7, 16, 7; dah. aurum vicesimarium, Liv. 27, 10, 11) u. nach u. nach durch ungeheure Kriegsbeute vermehrt (s. Lucan. 3, 155 sqq.), für die höchsten Notfälle bestimmt war, also eine Art »Notschatz« (s. Liv. 27, 10, 11); dah. bildl., illic opes (sc. dicendi) velut sanctiore quodam aerario (in einem geheimen od. Not-Schatz) reconditae, unde ad subitos quoque casus, cum res exiget, proferantur, Quint. 10, 3, 3. – Neben dem alten aerarium (Saturni) schuf Augustus (im Jahre 6 n. Chr.) ein neues, das aerarium militare (»eine Veteranenversorgungskasse«), s. Suet. Aug. 49, 2. Tac. ann. 1, 78 (dazu die Auslgg.). Monum. Ancyr. 3, 35. – Meton., das Geld in der Schatzkammer, der öffentliche Schatz, das Staatsvermögen, die Staatskasse, Cic. Tusc. 3, 48; har. resp. 16. – b) die Schatzkammer, der Schatz eines Königs, Cic. ad Att. 6, 1, 3: durch Beiträge der einzelnen zusammengebrachte »Kriegskasse« der verbündeten Staaten Griechenlands, commune aerarium, Nep. Arist. 3, 1 u. 3: durch Beiträge von Privatleuten zu bildender »Privatschatz (aerarium privatum)« für Cäsars Mörder, Nep. Att. 8, 3. – ein aerarium sanctius in Syrakus als Archiv, Cic. Verr. 4, 140. – u. aer. privatum, des Kaisers, Valer. imp. b. Treb. Poll. Claud. 14, 3.

    lateinisch-deutsches > aerarius

  • 8 chalcitis

    chalcītis, tidis, Akk. tim, f. (χαλκιτις), I) Kupferstein, Kupfererz, Cels. u.a. – II) ein erzfarbener Edelstein, Plin. 37, 191.

    lateinisch-deutsches > chalcitis

  • 9 στυπτηρία

    στυπτηρία, , ion. στυπτηρίη, sc. γῆ, ein zusammenziehendes Salz, Alaun od. Vitriol; Her. 2, 180, Tim. Locr. 99 d; Arist. mirab. ausc. 139; D. Sic. 5, 10, auch χαλκῖτις.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > στυπτηρία

  • 10 χρῡσ-άνθεμον

    χρῡσ-άνθεμον, τό, Goldblume, eine Pflanze mit goldgelber Blüthe, wie calendula officinalis, auch χρυσανϑές, wahrscheinlich = χάλκανϑος, χαλκῖτις, χάλκη, und durch Buchstabenumstellung κάλχη, das lat. caltha.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > χρῡσ-άνθεμον

  • 11 καιω

         καίω
         реже κάω (ᾱ) (impf. ἔκαιον - атт. ἔκᾱον, fut. καύσω, aor. ἔκαυσα; pass.: fut. καυθήσομαι, aor. ἐκαύθην, aor. 2 ἐκάην, pf. κέκαυμαι, ppf. ἐκεκαύμην)
        1) (тж. κ. πυρί NT.) зажигать, жечь
        

    (πυρὰ πολλά Hom.; λύχνον NT.)

        φλὸξ θεείου καιομένοιο Hom. — пламя горящей серы;
        καομένων τῶν λαμπάδων Arph. (дым) от горящих лампад

        2) жечь, сжигать
        

    (δένδρεα, νεκρούς Hom.)

        3) сжигать в жертву
        

    (μηρία Hom.; ὀστέα λευκά Hes.)

        4) жечь, уничтожать огнем
        

    τέμνειν καὴ κ. или κ. καὴ πορθεῖν Xen.уничтожать огнем и мечом

        5) обжигать
        

    ἡμέρη καίει τοὺς ἀνθρώπους Her. — дневная жара обжигает людей;

        ἐνίοτε καὴ κ. λέγεται καὴ θερμαίνειν τὸ ψυχρόν Arst. — иногда говорится, что холод обжигает и согревает

        6) мед. прижигать
        

    (τέμνειν καὴ κ. Plat.)

        7) опалять, делать загорелым, pass. загорать
        8) жечь как огнем
        

    τὰ ἐντὸς ἐκάετο Thuc. (у больных) внутренности жгло как огнем;

        κάομαι τέν καρδίαν Arph. — у меня сердце в огне, я горю (от негодования)

        9) растоплять, плавить
        

    (ἥ χαλκῖτις λίθος καίεται Arst.)

    Древнегреческо-русский словарь > καιω

  • 12 медный

    медн||ый
    прил χάλκινος, χαλκοῦς, μπακιρένιος, χαλκωματένιος:
    \медныйая монета τό χάλκινο νόμισμα, ἡ μπακίρα· \медныйая руда ἡ χαλκϊτις, τό μετάλλευμα χαλκοῦ· \медный колчедан мин. ὁ χαλκοπυρίτης· \медный купорос хим. ὁ θειικός χαλκός, ἡ γαλαζό-πετρα· ◊ \медный век ὁ χαλκοῦς αἰών \медный лоб презр. ὁ κουτεντές, τό ξόανο.

    Русско-новогреческий словарь > медный

  • 13 χαλκίτεος

    χαλκί̱τεος, χαλκῖτις
    containing copper: fem gen sg (attic epic)

    Morphologia Graeca > χαλκίτεος

  • 14 χαλκίτεως

    χαλκί̱τεω̆ς, χαλκῖτις
    containing copper: fem gen sg (attic)

    Morphologia Graeca > χαλκίτεως

  • 15 χαλκίτης

    χαλκί̱της, χαλκίτης
    masc nom sg
    χαλκί̱της, χαλκῖτις
    containing copper: fem nom /voc pl (doric aeolic)

    Morphologia Graeca > χαλκίτης

  • 16 aerarius

    aerārius, a, um (aes), I) zum Erz (Kupfer, Bronze usw.) gehörig, damit sich beschäftigend, Erz-, Kupfer-, A) adj.: lapis, erzhaltiges Gestein, Erz ( λίθος χαλκιτις), Plin.: metallum, Erzgrube, -bergwerk, Vitr.: as, Kupferas, Petr. 57, 5: structurae, bergmännische Baue, Grubenbaue, Caes. b.G. 3, 21, 3 zw.: officina, Schmelzhütte, Seigerhütte, Plin.: fornax, Schmelzofen, Plin.: faber, Metallarbeiter (Erz-, Kupfer-, Bronzearbeiter, Kupferschmied, Bildgießer usw.), Plin. u. Vulg.: u. so artifex, Vulg.: ars, Iustin.: folliculus aerariae artis u. folliculus aerarius, Blasebalg der Metallarbeiter, Cael. Aur. – B) s ubst.: 1) aerārius, ī, m. = aerarius faber, Plin. u.a. – 2) aerāria, ae, f. (sc. officina), Schmelzhütte, Varr. LL. 8, 62. Plin. 34, 128. – II) zum Geld gehörig-, Geld-, Münz-, A) adj.: ratio, die Berechnung auf Kupfermünze, Cic. Quinct. 17: milites, Soldtruppen, Varr. LL. 5, 181: missus, der letzte, urspr. aus Sammelgeld (aes) bestrittene Gang in den Spielen, Varr. fr. b. Serv. Verg. georg. 3, 18: illa vetus aeraria fabula, jenes alte Märchen von den Kupfermünzen (die Vettius statt des Silbergeldes der Klodia wie einer gemeinen Buhldirne gegeben haben sollte), Cic. Cael. 71. – praetores, quaestores, tribuni, salinatores, s. praetor, quaestor, tribunus, salinator. – B) subst.: 1) aerārius, ī, m., der Ärarier, gew. im Plur. aerāriī,
    ————
    ōrum, m., die Ärarier, d.i. die Bürger der untersten Klasse zu Rom, die, von allen sonstigen Kriegs- u. Ehrenlasten befreit, nur einen bestimmten Geldbeitrag (aera) zu den Kriegs- u. Staatslasten zu zahlen hatten; zugl. die Klasse, in die Bürger höherer Klassen vom Zensor zur Strafe versetzt werden konnten, dah. aerarium alqm facere, Varr. sat. Men. 196. u. Liv.; u. aerarios fieri, Liv.: alqm in aerarios referri (durch die Schreiber) iubere, Cic.: u. alqm referre in od. inter aerarios, Gell. u. Val. Max.: ex aerariis eximere alqm, Afran. fr.: aerarium relinquere alqm, Cic.: u. adj., omnes tribus praeter unam aerarias reliquit, Liv. epit. 29 extr. – 2) aerārium, iī u. ī, n., die Schatzkammer, eig. die ›Kupferkammer‹, weil das älteste Geld aus aes (Kupfer) bestand; a) die Schatzkammer des röm. Staates, die Staatskasse (Ggstz. fiscus, später auch aerarium publicum, Ggstz. fiscus privatus, Spart. Hadr. 7. § 7), d.h. ein kellerartiges Gewölbe (s. Lucan. 3, 153 sqq.) unter od. hinter dem Saturnustempel, wo der Staatsschatz u. außer diesem das Staatsarchiv (in dem die öffentlichen Rechnungen, selbst der Provinzialbehörden, die Gerichtsakten, Senatsbeschlüsse in Abschrift [die Urschrift im Cerestempel] od. später in der Urschrift niedergelegt wurden) sowie die Feldzeichen der Legionen aufbewahrt wurden; dah. pecuniam in aerarium referre, inferre, deferre, redigere (vgl. diese
    ————
    Verba), Cic., Liv. u.a.: duplum eius quanti emisset in aerarium inferre, S.C. de aedif. (Corp. inscr. Lat. 10, 1401) 28: decreta Patrum ad aerarium deferre, Tac.: alqm in beneficiis ad aerarium deferre (s. defero no. II, A, 2, b, β), Cic. Arch. 11: apud aerarium pendēre, von Angeklagten, in deren Sache die Akten noch nicht geschlossen waren, Suet. Dom. 9, 2. – Die Aufsicht u. Verwaltung des Ärars hatten zur Zeit der Republik die Quästoren u. ihre Gehilfen, die tribuni aerarii (s. tribunus), unter Augustus anfangs Prätoren u. später gewesene Prätoren, die praefecti aerarii (vor denen zunächst die Prozesse des Ärars gegen dessen Schuldner usw. geführt wurden, s. Bremi zu Suet. Ner. 17). – Das Ärarium war übrigens geteilt in das gew. aerarium (den gemeinen Schatz), in das die regelmäßigen Abgaben flossen und aus dem die ordentlichen Ausgaben bestritten wurden, und in das aerarium sanctius (od. sanctum, den geheimen Schatz), das, aus der vicesima manumissionum gebildet (s. Liv. 7, 16, 7; dah. aurum vicesimarium, Liv. 27, 10, 11) u. nach u. nach durch ungeheure Kriegsbeute vermehrt (s. Lucan. 3, 155 sqq.), für die höchsten Notfälle bestimmt war, also eine Art »Notschatz« (s. Liv. 27, 10, 11); dah. bildl., illic opes (sc. dicendi) velut sanctiore quodam aerario (in einem geheimen od. Not-Schatz) reconditae, unde ad subitos quoque casus, cum res exiget, proferantur, Quint. 10,
    ————
    3, 3. – Neben dem alten aerarium (Saturni) schuf Augustus (im Jahre 6 n. Chr.) ein neues, das aerarium militare (»eine Veteranenversorgungskasse«), s. Suet. Aug. 49, 2. Tac. ann. 1, 78 (dazu die Auslgg.). Monum. Ancyr. 3, 35. – Meton., das Geld in der Schatzkammer, der öffentliche Schatz, das Staatsvermögen, die Staatskasse, Cic. Tusc. 3, 48; har. resp. 16. – b) die Schatzkammer, der Schatz eines Königs, Cic. ad Att. 6, 1, 3: durch Beiträge der einzelnen zusammengebrachte »Kriegskasse« der verbündeten Staaten Griechenlands, commune aerarium, Nep. Arist. 3, 1 u. 3: durch Beiträge von Privatleuten zu bildender »Privatschatz (aerarium privatum)« für Cäsars Mörder, Nep. Att. 8, 3. – ein aerarium sanctius in Syrakus als Archiv, Cic. Verr. 4, 140. – u. aer. privatum, des Kaisers, Valer. imp. b. Treb. Poll. Claud. 14, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aerarius

  • 17 chalcitis

    chalcītis, tidis, Akk. tim, f. (χαλκιτις), I) Kupferstein, Kupfererz, Cels. u.a. – II) ein erzfarbener Edelstein, Plin. 37, 191.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > chalcitis

  • 18 στυπτηρία

    στυπτηρ-ία, [dialect] Ion. - ιη (sc. γῆ), , name of any of a group of
    A astringent substances containing (a) alum or (b) ferrous sulphate ( χαλκῖτις (q.v.)), Hdt.2.180, freq. in Hp. (e.g. Ulc.14), Arist.HA 547a20, Mir. 842b22, PCair.Zen. 326bis 26 (iii B.C.), Ti.Locr.99d, Sor.1.50, Aret.CA 1.9, POxy.1429.4 (iii/iv A.D.), PHolm.1.4,7, al.
    II in Egypt, the alum monopoly, POxy.2116 (iii A.D.).

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > στυπτηρία

  • 19 χαλκίτης

    χαλκίτης, , kupferhaltig; λίϑος, Kupferstein, Kupfererz; χαλκῖτις στυπτηρία, ein Vitriolerz, vielleicht roter Atramentstein

    Wörterbuch altgriechisch-deutsch > χαλκίτης

См. также в других словарях:

  • χαλκίτις — χαλκί̱τῑς , χαλκῖτις containing copper fem acc pl (epic doric ionic aeolic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • χαλκίτις — ίτιδος και ίτεως, ἡ, Α βλ. χαλκίτιδα …   Dictionary of Greek

  • χαλκίτει — χαλκί̱τει , χαλκῖτις containing copper fem nom/voc/acc dual (attic epic) χαλκί̱τεϊ , χαλκῖτις containing copper fem dat sg (epic) χαλκί̱τει , χαλκῖτις containing copper fem dat sg (attic ionic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • CHRYSANTHEMUM seu CHR XSANTHUM — Graece χρυσάνθεμον et χρύσανθον, idem plerisque cum buphthalmo, quod Neophytus Romanis caltham apellari tradit, Κάλθαν κορωνίαν; quod scil. ad coronas admitteretur, an quod folia in orbem disposita instar coronae haberet? Certe hilichrysô,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • χαλκίτιδα — η / χαλκῑτις, ίτιδος, ΝΑ, γεν. και ίτεως Α ορυκτή στυπτηρία νεοελλ. (ενν. γη) μετάλλευμα χαλκού αρχ. 1. ως επίθ. αυτή που περιέχει χαλκό 2. χρυσάνθεμο. [ΕΤΥΜΟΛ. < χαλκός + κατάλ. ῖτις / ίτιδα (πρβλ. ὀνυχ ῖτις)] …   Dictionary of Greek

  • χαλκιτάριον — τὸ, Α χαλκούχο ορυκτό. [ΕΤΥΜΟΛ. < χαλκίτης / χαλκῖτις + κατάλ. άριον (< λατ. κατάλ. arium)] …   Dictionary of Greek

  • χαλκίτεος — χαλκί̱τεος , χαλκῖτις containing copper fem gen sg (attic epic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • χαλκίτεως — χαλκί̱τεω̆ς , χαλκῖτις containing copper fem gen sg (attic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • χαλκίτης — χαλκί̱της , χαλκίτης masc nom sg χαλκί̱της , χαλκῖτις containing copper fem nom/voc pl (doric aeolic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»