-
1 σχοινοῦς
σχοινοῦς, οῠσσα, οῠν, zsgzgn statt σχοινόεις, bes. ὁ σχοινοῠς, ein mit Binsen bewachsener Ort, Binsicht, Strab.
-
2 σχοινοῦς
σχοινοῦς, ein mit Binsen bewachsener Ort, Binsicht -
3 σχοινόεις
-
4 σχοῖνος
σχοῖνος, ὁ, bei Sp., etwa von Theophr. an auch ἡ, die Binse, Schmeele; auch ein mit Binsen bewachsener Ort, ein Binsicht, ὁ δ' ἐκ ποταμοῖο λιασϑεὶς σχοίνῳ ὑπεκλίϑη, Od. 5, 463; Pind. Ol. 6, 54; σχοίνων στιβάς, Ar. Plut. 541; – ὁ u. ἡ, alles aus Binsen Geflochtene, bes. Strick, Seil, auch Körbe u. Matten, die aus Binsen geflochten zu werden pflegten, und übh. Strick, auch wenn er nicht aus Binsen geflochten ist; Her. 1, 66. 5, 16, wo er zum Messen gebraucht wird; διετείνατο οἷον σχοίνους, Plat. Tim. 78 b; die Gurte einer Bettstelle, Agath. 8 (V, 294). – In Griechenland ein Landmaß, nach dem man erobertes Land vermaß, um es unter neue Ansiedler zu vertheilen, auch den Sklaven das zu bestellende Land zumaß, worauf der Doppelsinn des Orakels Her. 1, 66 beruht. – Bei den Aegyptiern ein Landmaß von 30, od. nach Andern von 60 Stadien, Her. 2, 6. – Callim. bei Plut. de exilio 10 μὴ μετρεῖν σχοίνῳ Περσίδι τὴν σοφίην, wo Plut. hinzusetzt τὴν εὐδαιμονίαν σχοίνοις καὶ παρασάγγαις μετροῦντες; Ath. III, 122 a nennt σχοῖνος, ὁ u. ἡ, als ein persisches Wort für ein Wegemaß.
-
5 δεκά-σχοινος
δεκά-σχοινος, zehn σχοίνους haltend.
-
6 μηρύω
μηρύω, ziehen, VLL. erkl. συνειλέω, τὰ ἱστία συνάγω, ἀναλέγομαι. – Gew. med. zusammenziehen, zusammenwickeln; νεὸς ἱστία μηρύσαντο, Od. 12, 170, sie wickelten die Segel zusammen; ναῦται δ' ἐμηρύσαντο νηὸς ἰσχάδα, Soph. frg. 690, sie lichteten die Anker; ἄρμενα μηρύοντο, Ap. Rh. 4, 889; μηρύσασϑε διάβροχα πείσματα ναῦται, Antp. Sid. 37 (X, 2); μηρύεσϑε σχοίνους, Satyr. 5 (X, 5); auch μηρύσασϑαι ἀπὸ βυϑῶν, mit der Angel od. dem Netze aus der Tiefe ziehen, Opp. Cyn. 1, 50; λίνον, den Faden aufwickeln, Luc. Hermot. 47. – Beim Weben den Einschlagsfaden in den Aufzug od. die Kette einweben, κρόκα ἐν στήμονι μηρύσασϑαι, Hes. O. 540. Auch die Wolle zupfen u. dadurch zum Spinnen vorbereiten, dah. Eust. μαρύ-εσϑαι auch durch κλώϑειν erkl.; – κισσὸς μηρύεται περὶ χείλη, zieht sich um die Ränder, Theocr. 1, 29.
См. также в других словарях:
σχοινούς — Όνομα αρχαίων ελληνικών γεωγραφικών τοποθεσιών. 1. Λιμάνι της Κορίνθου, στο πιο στενό σημείο του Ισθμού. Κοντά στο λιμάνι αυτό βρισκόταν το περίφημο έργο του Περίανδρου, ο δίολκος, με τον οποίο τραβούσαν τα πλοία από τον Κορινθιακό στο Σαρωνικό… … Dictionary of Greek
Σχοίνους — Σχοῖνος rush fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
σχοίνους — σχοί̱νους , σχοῖνος rush masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Schoenevs [1] — SCHOENEṼS, ei, der Atalanta und des Klymenus Vater. Hygin. Fab. 244. & 146. Von ihm sollten die Stadt und der Fluß Schönus, in Arkadien, den Namen haben. Eustath. ad Hom. Il. Β. v. 497. Steph. Byz. in Σχοινοῦς. Man giebt ihn für des Athamas Sohn… … Gründliches mythologisches Lexikon
VERSICOLOR Linea — inter instrumenta Venationi inservientia, concludebat saltibus feras, vel terrebat apros, vulpes, lupos, ursos, et praecipue cervos: hinc Formido Latinis dicta est. Ovid. l. 5. Fastor. v. 173. Pavidos formidine cervos. In ea alternus plumarum,… … Hofmann J. Lexicon universale
ενείρω — (Α ἐνείρω) 1. συμπλέκω, συναρμόζω («οἰκήματα δὲ σύμπηκτα ἐξ ἀνθερίκων ἐνειρμένων περί σχοίνους ἐστί», Ηρόδ.) 2. τοποθετώ μέσα ή επάνω σε κάτι («ἐνείραντα τὸν πῆχυν μεταξύ τῶν μηρῶν», Ιπποκρ.) 3. διαπερνώ με κάτι («νεύροις με ἐνείρας», ΠΔ) … Dictionary of Greek
σχοίνινος — η, ο / σχοίνινος, ίνη, ον, ΝΑ, και σκοίνινος, η, ο, Ν, και μτγν. τ. θηλ. σχοινίς, ίδος, Α [σχοῑνος] νεοελλ. κατασκευασμένος με σχοινί αρχ. κατασκευασμένος από σχοίνους … Dictionary of Greek
σχοινίς — (I) ίδος, ἡ, Α 1. το σχοινί 2. τοιχογραφία με παράσταση σχοίνων 3. αργυρό ποτήρι με σχήμα καλαθιού από σχοίνους 4. σχοινῄς*. [ΕΤΥΜΟΛ. < σχοῖνος + επίθημα ίς, ίδος (πρβλ. σχιν ίς)]. (II) ίδος, ἡ, Α (ποιητ. μτγν. τ. θηλ.) βλ. σχοίνινος … Dictionary of Greek
σχοινίτης — ὁ, θηλ. σχοινῑτις, ίτιδος, Α κατασκευασμένος από σχοίνους ή από βούρλα, σχοίνινος («ἐν καλύβῃ σχοινίτιδι», Ανθ. Παλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < σχοῖνος + επίθημα ίτης / ῖτις (πρβλ. σελην ίτης)] … Dictionary of Greek
σχοινοκοπώ — έω, Α (κατά τον Ησύχ.) θερίζω σχοίνους. [ΕΤΥΜΟΛ. < σχοῖνος + κοπῶ (< κόπος < κόπος < κόπτω), πρβλ. δημο κοπῶ] … Dictionary of Greek
σχοινοφόρος — ον, Α (κατά το Μέγα Ετυμολογικόν) αυτός που έχει σχοίνους ή αντικείμενα φτειαγμένα από σχοινιά. [ΕΤΥΜΟΛ. < σχοῑνος + φόρος*] … Dictionary of Greek
