-
1 δηλήμων
δηλήμων, ον, Schaden stiftend, verderblich, substantivisch = der Verderber, von δηλέομαι; Apoll. Lex. Hom. 58, 14 δηλήμονες· βλαπτικοί Bei Homer fünfmal: Odyss. 18, 85. 116. 21, 308 εἰς Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων; Odyss. 5, 118 Iliad. 24, 33 σχέτλιοί ἐστε, ϑεοί, δηλήμονες (ἔξοχον ἄλλων), var. lect. ζηλήμονες, s. Scholl. und Eustath. – Herodt. 2, 74 ἱροὶ ὄφιες, ἀνϑρώπων οὐδαμῶς δηλήμονες; 3, 109 οἱ δὲ ἄλλοι ὄφιες ἐόντες ἀνϑρώπων οὐ δηλήμονες κτἑ.
См. также в других словарях:
ζηλήμονες — ζηλήμων jealous masc/fem nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
CHIONE — I. CHIONE filia Deucalionis, cuius nuptias cum ob formae elegantiam multi ambirent proci, tandem Paeonio Epidauriensi nupsit. Redeunte autem Mercuriô a Cyllene monte, et Phoebô Delphis ab utroque conspecta est: qui statim amore eius capti,… … Hofmann J. Lexicon universale
