-
1 δικαιωτηριον
-
2 δικαιωτήριον
δικαιωτήριον, τό, Plat. Phaedr. 249 a, u. ähnl. Stob. Floril. 121, 35, nach VLL, δικαστήριον, κολαστήριον, Strafort, Zuchthaus.
-
3 δικαιωτήριον
δικαιωτήριονplace of punishment: neut nom /voc /acc sg -
4 δικαιωτήριον
δικαιωτήριον, τό, δικαστήριον, κολαστήριον, Strafort, Zuchthaus -
5 δικαιωτήριον
δῐκαι-ωτήριον, τό,II = κριτήριον, Hsch.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > δικαιωτήριον
-
6 δικαιωτηρίοις
δικαιωτήριονplace of punishment: neut dat pl -
7 δικαιωτηρίου
δικαιωτήριονplace of punishment: neut gen sg -
8 δικαιωτηρίων
δικαιωτήριονplace of punishment: neut gen pl -
9 δικαιωτήρια
δικαιωτήριονplace of punishment: neut nom /voc /acc pl -
10 δικαιωτηρίω
-
11 δικαιωτηρίῳ
-
12 δίκη
Grammatical information: f.Meaning: `(the) way (of), custom, right, judgement, justice, lawsuit, trial, punishment' (Il.).Derivatives: Dimin. δικίδιον (Ar.; see Fournier Les verbes "dire" 116). - δίκαιος `right(ly)' (Il.); with δικαιότης `justice' (X.) and δικαιοσύνη `id.' (Ion.-Att.; see Porzig Satzinhalte 225), with sec. δικαιόσυνος (of Zeus); denominative δικαιόω `consider right, judge' (Ion.-Att.) with δικαίωμα `act of right' and δικαίωσις `lawsuit, punishment'; also δικαιωτήριον `place of punishment' (Pl. Phdr. 249a; like δεσμωτήριον etc.) and δικαιωτής `judge' (Plu.) - δικανικός `belonging to trials', often depreciative (Att.); the basis only in H.: δικανούς τοὺς περὶ τὰς δίκας διατρίβοντας H. The long ᾱ (Ar. Pax 534) acc. to Chantraine Anales de filcl 6, 45ff. from νεᾱνικός; see also Björck Alpha impurum 256f., 279f. - δικαϊκός `rightly' (M. Ant.). - Denomin. δικάζω `judge', Med. `go to law' (Il.; διαδικάζω Att.); from it δικαστής `judge' (Ion.-Att.) with δικαστικός `belonging to a judge\/justice' (Pl.) and δικαστεία `office of δικαστής' (inscr.); rare δικαστήρ `id.' (Locr., Pamph. etc.), f. δικάστρια (Luc.), with δικαστήριον `lawcourt' (Ion.-Att.) with the dimin. δικαστηρίδιον (Ar.) and δικαστηριακός (Phld.); from δικάζω also δικαστύς (Epigr. Samos; Fraenkel 1, 32 A. 2), δικασμός (Ph.), δικασία (Aq.; διαδικασία Att.), διαδίκασμα (Lys.), δίκασις (sch.). - Privative compound ἄδικος `unrightly' with ἀδικία and ἀδικέω, from where ἀδίκημα (al Ion.-Att.). - On the hypostasis ἀδικίου `because of unjustice' see Wackernagel Synt. 2, 288; on ἀδίκιον Wackernagel-Debrunner Philol. 95, 190f.Origin: IE [Indo-European] [188] *deiḱ- `show'Etymology: Though identical with Skt. diśā (ep.) `direction, part of heaven', δίκη is independent. Prob. from a root noun, seen in Skt. díś- `direction', also `way' and preserved in Lat. dic-is causā (Wackernagel in W.-Hofmann 1, 860). Kretschmer Glotta 32, 2 thinks that δίκη replaced an old word for `right', Lat. iūs, Skt. (Ved.) yóṣ `hail, luck'. The connection with right is old and also seen in Latin ( dicis causa, iūdex) and Germanic, s. δείκνυμι. - Diff. on δίκη Palmer Trans. Phil. Soc. 1950, 149ff. S. Kretschmer Glotta 13, 267f. Monograph D. Loenen. Dikè. Een histor. semant. Analyse. Amsterdam 1948 (Mededel. Nederl. Ak. v. Wet. Letterk. NR 11: 6).Page in Frisk: 1,393-394Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > δίκη
См. также в других словарях:
δικαιωτήριον — δικαιωτήριον, το (AM) τόπος κρίσεως και τιμωρίας, δικαστήριο ειδ. στον Άδη. [ΕΤΥΜΟΛ. < δίκαιος, αναλογικά προς το δεσμωτήριον] … Dictionary of Greek
δικαιωτήριον — place of punishment neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιωτηρίοις — δικαιωτήριον place of punishment neut dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιωτηρίου — δικαιωτήριον place of punishment neut gen sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιωτηρίων — δικαιωτήριον place of punishment neut gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιωτηρίῳ — δικαιωτήριον place of punishment neut dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δικαιωτήρια — δικαιωτήριον place of punishment neut nom/voc/acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δίκαιος — α και η, ο και δίκιος, α, ο (AM δίκαιος, α, ον) Ι. 1. αυτός που κρίνει δίκαια, που απονέμει δικαιοσύνη σύμφωνα με τους νόμους και τη λογική («ο δίκαιος κριτής γυρεύει να χωρίσει το δίκαιο από το άδικο») 2. ο νόμιμος («δίκαιος κληρονόμος») 3. ο… … Dictionary of Greek
