δακρύσασα

δακρύω, fut. δακρυσω, bei Tryphiod. 394 δακρύσομαι, 1) intransit., weinen, Thränen vergießen; Hom. Odyss. 1, 336 δακρύσασα, Iliad. 1, 349 δακρύσας; Isocr. 4, 168 ἐπί τινι δακρύειν. – 2) transitiv, mit Thränen benetzen: Eur. Hel. 948 δακρῠσαι βλέφαρα. Bei Hom. das perfect. pass. = mit Thränen benetzt, bedeckt sein: δεδάκρυνται δέ μοι ὄσσε Odyss. 20, 204, δεδάκρυνται δὲπαρειαί Odyss. 20, 353 Iliad. 22, 491; τίπτε δεδάκρυσαι Iliad. 16, 7. So Plat. Axioch. 364 b δεδακρυμένος; Plut. Aemil. Paull. 10 δεδακρυμένην; Paus. 1, 21, 5 δεδακρυμένην; Straton. 54 (XII, 212) δεδακρυμένον. – Hierher gehört vielleicht auch Soph. Aj. 580 μηδ' ἐπισκήνους γόους δάκρυε, die Klage mit Thränen benetzen; doch kann auch δακρύειν γόους so gefaßt werden wie δακρὐειν δάκρυα. – 3) transitiv, beweinen, τινά oder τί: Soph. O. R. 1486, u. öfter bei Tragg.; τὴν τὐχην Dem. 18, 287; pass., beweint werden, Aesch. Spt. 814; Eur. Hel. 1226, der Herc. f. 528 δακρὐοντα συμφορᾶς τινος vrbdt, über ein Unglück. [υ ist nur bei sp. D. zuweilen kurz.]

ἵμερος, ὁ (vielleicht mit ἵημι, ἵεμαι zusammenhangend?), Sehnsucht, Verlangen wonach; nach Liebesgenuß, Liebe, ὥς σεο νῦν ἔραμαι καί με γλυκὺς ἵμερος αἱρεῖ Il. 3, 446. 14, 328; φιλότης καὶ ἵμερος 14, 198. 216; σίτου, 11, 89 u. öfter; Θέτις γόου ἵμερον ὦρσεν 23, 14, wie ἀμφοτέροισι δὲ τοῖσιν ὑφ' ἵμερος ὦρτο γόοιο Od. 16, 215; auch noch mit einem gen. verbunden, τῷ δ' ἄρα πατρὸς ὑφ' ἵμερον ὦρσε γόοιο 4, 113, das Verlangen nach der Trauer um den Vater erregen, denn der Unglückliche sehnt sich, seinen Schmerz auszuweinen (die Wonne der Wehmuth, Ossian). – Bei Pind., wie ἔρως, Liebessehnsucht. Liebe, γλυκύς Ol. 3, 35; δαμεὶς φρένας ἱμέρῳ 1, 41. Auch Tragg., τῶν ἀντερώντων ἱμέρῳ πεπληγμένος Aesch. Ag. 530, vgl. 1176 u. Eur. Med. 556; ὠμοδακής σ' ἄγαν ἶμερος ἐξοτρύνει Aesch. Spt. 674; ἵμερος ἔχει με Soph. O. C. 1723; νύμφας Ant. 792; ταύτης ὁ δεινὸς ἵμ. ποϑ' Ἡρακλῆ διῆλϑε Tr. 476; τοῦ ϑανόντος ἱμέρῳ Phil. 350; τοιοῦτος ἵμ. με διαλυμαίνεται Ar. Ran. 59; personificirt, Anacr. 64, 2; Bruder des Eros, Luc. Deor. jud. 15. Selten in Prosa, ἵμερον ἔχειν, Her. 5, 106, öfter; Plat. Phaedr. 251 c 255 c Conv. 197 d. – Adj. ist ἵμερος = ἱμερόεις gebraucht in der Anth., ἵμερα μελίζεσϑαι Antp. Sid. 76 (VII, 30), ἵμερα δακρύσασα M. Arg. 29 (VII, 364).