-
1 κόραξ
κόραξ, ακος, ὁ, 1) der Rabe (nach E. M. von κορός, schwarz); Pind. Ol. 2, 96; Aesch. Ag. 1452 Suppl. 732; Her. 4, 15 u. Folgde. – Sehr gewöhnliche Verwünschungsformel ist ἐς κόρακας, ἄπαγ' ἐς κόρακας, βάλλ' ἐς κόρακας; auch als heftige Frage, οὐκ ἐς κόρακας; geh zum Henker! eigtl. dein Leib möge unbestattet liegen bleiben u. ein Fraß für die Raben werden; Ar. Vesp. 51. 982 Nub. 789 u. öfter; ἐς κόρακας ἔῤῥειν φασὶν ἐκ τῆς Ἀττικῆς Alexis bei Ath. XIII, 610 e; Sp.; es scheint in dieser Vrbdg nie εἰς gesagt zu sein, vgl. Reisig Conj. Aristoph. p. 252. Aehnlich πάντα τάδ' ἐν κοράκεσσι καὶ ἐν φϑόρῳ Theogn. 833. – Man schwor auch beim Raben, Ar. Av. 1611. – Sprichwörtlich κόρακα λευκὸν ἰδεῖν, Ep. ad. 60 (XI, 417) u. A.; vgl. Arist. H. A. 3, 12; denn der weiße Rabe ist eine Seltenheit; ἕως κόρακες λευκοὶ γένωνται Ath. VIII, 359 c. – Κόραξι καὶ λύκοις χαριζόμενος Luc. Tim. 8; ἐκ κακοῠ κόρακος κακὸν ᾠόν S. Emp. adv. rhet. 99. – Auch das Sternbild, der Rabe, Arat. 448. – 2) eine Fischart, wahrscheinlich nach ihrer Farbe benannt, Diphil. bei Ath. VIII, 356 a (vgl. κορακῖνος). – 3) die krumme Spitze am Schnabel des Haushahns, Hesych., u. übh. jede hakenförmige Krümmung; daher – a) ein Belagerungswerkzeug, D. Sic. 17, 44; bei Schiffen gebraucht, ein Enterhaken, Pol. 1, 22, 9; σιδηροῖ, bei Ath. V, 208 d. – b) Ein Haken zum Anziehen der Thür, der Thürk lopfer, κόραξ πυλῶσι Ep. ad. 90 (XI, 203); Posidipp. bei Poll. 7, 111, vgl. 10, 23, κόρακι κρούεται ἡ ϑύρα. – c) eine Art Halseisen, sonst κύφων, oder ein anderes Marterinstrument, κλοιὸν ἕκαστος αὐτῶν καὶ κόρακα διτάλαντον ἐπικείμενος Luc. Necyom. 11. – Das Wort scheint onomatopoetisch mit κράζω zusammenzuhangen.
-
2 κόραξ
κόραξ, ακος, ὁ, (1) der Rabe. Sehr gewöhnliche Verwünschungsformel ist ἐς κόρακας, ἄπαγ' ἐς κόρακας, βάλλ' ἐς κόρακας; auch als heftige Frage, οὐκ ἐς κόρακας; geh zum Henker! eigtl. dein Leib möge unbestattet liegen bleiben u. ein Fraß für die Raben werden. Man schwor auch beim Raben. Auch das Sternbild, der Rabe. (2) eine Fischart, wahrscheinlich nach ihrer Farbe benannt. (3) die krumme Spitze am Schnabel des Haushahns; übh. jede hakenförmige Krümmung; (a) ein Belagerungswerkzeug; bei Schiffen gebraucht, ein Enterhaken; (b) Ein Haken zum Anziehen der Tür, der Türklopfer; (c) eine Art Halseisen, sonst κύφων, oder ein anderes Marterinstrument -
3 δις-κόραξ
-
4 πυῤῥο-κόραξ
πυῤῥο-κόραξ, ακος, ὁ, eine Rabenart mit röthlichem Schnabel, Plin. H. N. 10, 48.
-
5 παιδο-κόραξ
παιδο-κόραξ, ακος, ὁ, Knabenrabe, der Knaben gierig nachstellt, ϑυμός, Diosc. 3 (XII, 42).
-
6 νυκτι-κόραξ
νυκτι-κόραξ, ακος, ὁ, der Nachtrabe; Nicarch. 32 (XI, 186); Arist. H. A. 8, 3.
-
7 ὀστο-κόραξ
ὀστο-κόραξ, ακος, ὁ, Knochenrabe, Sp.
-
8 Corax [2]
2. Corax, racis, Akk. racem u. raca, m. (Κόραξ), I) ein Syrakusaner, wegen seiner Beredsamkeit und als einer der ersten Schriftsteller über Beredsamkeit gepriesen, Cic. Brut. 45. Quint. 2, 17, 7 (wo Akk. Coraca). – im Wortspiel mit κόραξ (der Rabe), quare Coracem istum vestrum patiamur nos quidem pullos suos excludere in nido, Cic. de or. 3, 81. – II) ein scherzh. Sklavenname = Klopfer, Plaut. capt. 657.
-
9 Corax
2. Corax, racis, Akk. racem u. raca, m. (Κόραξ), I) ein Syrakusaner, wegen seiner Beredsamkeit und als einer der ersten Schriftsteller über Beredsamkeit gepriesen, Cic. Brut. 45. Quint. 2, 17, 7 (wo Akk. Coraca). – im Wortspiel mit κόραξ (der Rabe), quare Coracem istum vestrum patiamur nos quidem pullos suos excludere in nido, Cic. de or. 3, 81. – II) ein scherzh. Sklavenname = Klopfer, Plaut. capt. 657. -
10 διςκόραξ
-
11 corax [1]
1. corax, racis, m. (κόραξ), I) der Rabe, Solin. 40, 24. Isid. 12, 7, 43; vgl. 2. Corax no. I. – II) meton. (milit. t. t.) = ein hakenartiger Mauerbrecher, der Rabe, Vitr. 10, 13 (19), 8 (§ 3 rein lat. corvus).
-
12 cornix
cornīx, īcis, f. (griech. κορώνη, verwandt mit corvus, κόραξ), die Krähe, schon im Altertum bekannt durch ihre Geschwätzigkeit u. Gelehrigkeit in Nachahmung menschlicher Laute, dah. c. garrula, c. loquax, Ov.: c. colore mire admodum nigro, plura context verba exprimens et alia atque alia crebro addiscens, Plin. – sowie durch ihr oft sehr hohes Alter, dah. c. annosa, c. vetula, Hor.: c. novem saecula passa, Ov.: natura cervis et cornicibus vitam diuturnam dedit, Cic. – bei den Alten Weissagevogel, s. Suet. Dom. 23, 2: dah. Augurienvogel, dessen Flug u. Geschrei zur Linken ein günstiges Anzeichen gab, (datum) augurium corvo, laeva cornici omina, Phaedr.: quid (habet) augur cur a dextra corvus, a sinistra cornix faciat ratum? Cic. – u. durch ihr Geschrei Vorbotin des Regens, tum cornix plenā pluviam vocat improba (die gottlose Hexe) voce, Verg.: u. aquae nisi fallit augur annosa cornix, Hor. – Wegen ihrer Scharfsichtigkeit als sympathet. Mittel, cornicum eruere genas, »den Krähen die Augen ausreißen«, um den besorgten Gatten blind bei dem Treiben seiner buhlerischen Frau zu machen, Prop. 4, 5, 15 sq. – u. sprichw., cornicum oculos configere, den Krähen die Augen aushacken = selbst die Vorsichtigsten täuschen, Cic. Mur. 25: u. dass. ellipt., qui cornici oculum, ut dicitur, Cic. Flacc. 46 (u. dazu Schol. Bob. in Cic. orat. pro Flacc. 20. no. 2. p. 242 B.; vgl. Quint. 8, 3, 22).
-
13 corvus
corvus (arch. corvos), ī, m. (κόραξ; Fem. corva als ungebr. bei Varro LL. 9, 55 sq.), der Rabe, I) eig. u. meton.: A) eig.: niger tamquam corvus, Petron.: c. loquax, Ov.: c. oscen, Hor.: corvi cantus, Krächzen, Gekrächze, Cic.: miluis est quoddam bellum quasi naturale cum corvis, Cic. – als weissagender Vogel dem Apollo geweiht, Ov. met. 5, 329: sein Flug od. Gekrächze (corvi cantus) bedeutete zur Rechten Glück, zur Linken Unglück, Plaut. asin. 260; aulul. 624. Cic. de div. 1, 85. – Sprichw., in cruce pascere corvos, eine Speise der Raben sein (v. Gehängten), Hor. ep. 1, 16, 48. – B) meton.: 1) v. der Ähnlichkeit mit dem Rabenschnabel: a) eine lange Stange vorn mit einem Widerhaken (uncus) als Kriegswerkzeug, um Mauern usw. einzureißen, eine Art Mauerbrecher, corvus demolitor gen. b. Vitr. 10, 13, 3, od. feindliche Belagerungswerke zu zerstören, Curt. 4, 2 (9), 12 (im Ggstz. zu den manus ferreae, die vorn falces hatten). – b) ein chirurgisches hakenförmiges Schneidewerkzeug, der Rabenschnabel, Cels. 7, 19. p. 299, 28 D. – 2) im Doppelsinn = vir spurcus, fellator (weil nach einer alten Volkssage corvi ore coëunt), Iuven. 2, 63; vgl. Corve salutator, quare fellator haberis? Mart. 14, 74. – II) übtr.: 1) Corvus, ī, m., das Rabengestirn, Vitr. 9, 7 (5), 1. Hyg. astr. 3, 39. – 2) der Rabe, ein Seefisch, nach Oken die See schwalbe (Trigla hirundo, L.), Cels. 2, 18. Plin. 32, 146. Auson. ep. 4, 62. p. 161, 13 Schenkl. – 3) Corvus, ein Beiname der gens Valeria.
-
14 phalacrocorax
phalacrocorax, acis, m. (φαλακροκόραξ, v. φαλακρός, kahlköpfig, und κόραξ, Rabe), der Wasserrabe, Plin. 10, 133; rein lat. corvus aquaticus, Plin. 11, 130.
-
15 rhinocorax
rhīnocorax, acis, m. (ῥίς u. κόραξ), der Nasenrabe, eine fabelhafte Rabenart, Iul. Val. 3, 21 (3, 17).
-
16 πυλών
πυλών, ῶνος, ὁ, Thor; πυλῶνα καταβαλεῖν, Eur. Cycl. 239; τοῖς πυλῶσι κόραξ, Ep. ad. 90 (XI, 203); Gebäude über dem Thore, Portal, der Thurm mit dem Thore, Pol. 4, 18, 12 u. öfter; τετράϑυρος, mit vier Thüren, Ath. V, 205 b; ὑψηλός, Luc. Hipp. 5. – Vorsaal, Vorzimmer, Luc. Nigr. 23.
-
17 κορακίδιον
κορακίδιον, τό, dim. von κόραξ?
-
18 κοράκιον
-
19 κορώνη
κορώνη ἡ (vgl. κορωνός u. κορωνίς), – 1) bei Hom. ein Meervogel, die Meerkrähe; Od. 12, 418. 14, 308; κορῶναι εἰνάλιαι 5, 66; vgl. Ael. H. A. 15, 23 u. 3, 9. – Die eigentliche Krähe, λακέρυζα, Hes. O. 745; Archil. bei Ath. XIII, 594 d. Man schrieb ihr ein langes Leben zu; dah. ὑπὲρ τὰς κορώνας βεβιωκώς, von sehr alten Leuten, Poll. 2, 16. Sprichwörtlich κορώνη τὸν σκορπίον, Mel. 4 (XII, 92); vgl. Zenob. 4, 57. – 2) alles Gebogene, Gekrümmte; – a) der Ring an der Hausthür, mit dem diese zugezogen wird, ϑύρην δ' ἐπέρυσσε κορώνῃ ἀργυρέῃ Od. 1, 441, vgl. 7, 90. 21, 138; Sp.; auch wie κόραξ, ein Thürklopfer. – b) das äußerste, gekrümmte und mit einem Ringe versehene Ende des Bogens, von Metall, an dem man die Bogensehne befestigte, πᾶν δ' εὖ λειήνας χρυσέην ἐπέϑηκε κορώνην Il. 4, 111, vgl. Od. 21, 165. – c) das gebogene Hintertheil des Schiffes und die daran angebrachten Verzierungen, Arat. 345. Vgl. κορωνίς. – d) das äußerste, gekrümmte oder in einen Knopf auslaufende Ende der Pflugdeichsel, woran das Joch mit dem Jochriemen befestigt wurde, Ap. Rh. 3, 1317; Poll. 1, 252. – e) Kranz, Krone, corona, Sp. – 3) aus b folgt die Verbindung κο-ρώνην ἐπιϑεῖναί τινι, z. B. τῷ βίῳ, Luc. Peregr. 33, ein Ende, den Beschluß machen, Sp. – S. κορωνίς.
-
20 λύκος
λύκος, ὁ ( lupus, nach einigen mit ΛΥΚΗ zufammenhangend, entweder von seiner Farbe, dem Grauen, od. weil er um das Zwielicht auf Raub ausgeht), 1) der Wolf, von Hom. an überall. Bei Hom. ist er als eins der größten in Griechenland einheimischen Raubthiere Sinnbild der Gier u. der verwegenen Wildheit, vgl. bes. Il. 16, 156 ff. 352 ff.; ὀρέστεροι, Od. 10, 212; κοιλογάστορες, Aesch. Spt. 1027; ὠμόφρων, Ch. 415; λύκος κεχηνώς, Ar. Lys. 629, wie λύκος ἔχανεν, Diogen. 6, 20, von getäuschter Hoffnung; λύκος οἶν ὑμεναιοῖ sprichwörtlich, Ar. Pax 1042. 1078; vgl. λύκος καὶ οἶν ποιμαίνει, Diogen. 5, 96; – τρώγεις ὅσα πέντε λύκοι, Lucill. 24 (XI, 207); – λύκον ἰδεῖν, einen Wolf gesehen haben, d. i. verstummen, weil nach dem Volksglauben der die Sprache verlor, den ein Wolf früher geschen als er den Wolf, Plat. Rep. X, 336 d. Theocr. 14, 22, – ἐκ λύκου στόματος, aus des Wolfes Rachen, ἐπὶ τῶν ἀνελπίστως τι λαμβανόντων, Zenob. 3, 48, – λύκου βίον ζῆν Pol. 16, 24. 4. – 2) auch von einer Fischart, Ath. VII 282 d; – eine Spinnenart, Arist. H. A. 9, 39; Nic. Th. 734; – u. ein Vogel, Arist. H. A. 9, 24. – 3) nach Ath. XV, 682 a die Blüthe der Iris, διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι λύκου χείλεσιν. – 4) eiserne Haken oder Spitzen, a) scharfe Zacken, Wolfszähne, am Gebiß hartmäuliger Pferde, lupata, Plut. Symp. 2, 8; Hesych. – b) Haken, Klopfer an der Thür, wie κόραξ, u. der Haken am Brunnenseil, an welchem der Eimer hängt, Poll. 10, 31. – c) bei Poll. 10, 98 = κρεάγρα. – 5) auch die Päderasten heißen so, worauf Strat. 89 (XII, 250) geht; vgl. Plat. Phaedr. 241 d u. Lucill. 5 (XI, 216).
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Κόραξ — raven masc nom/voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόραξ — raven masc nom/voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κόραξ — (5ος αι. π.Χ.). Ρήτορας και συγγραφέας από τις Συρακούσες. Θεωρείται ότι έγραψε την πρώτη ρητορική πραγματεία. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του, από το οποίο δεν έχει διασωθεί τίποτα. Όμως, είναι γνωστό ότι είχε ειδικευτεί στη… … Dictionary of Greek
Κόρακας ή Κόραξ — (15ος αι.). Βυζαντινός θεολόγος και άρχοντας. Έζησε στην εποχή του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (1422), εστάλη από τον αυτοκράτορα στον σουλτάνο Μουράτ Β’ προκειμένου να τον… … Dictionary of Greek
Коракс — (Κόραξ) сицилиец, после смерти Гиерона и изгнания Фрасивула из Сиракуз (467 до Р. Хр.), благодаря своему ораторскому дарованию, стал во главе управления республикой; оставив участие в общественных делах, открыл школу красноречия. Он и ученик его … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Κοράκεσσι — Κόραξ raven masc dat pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κοράκεσσι — κόραξ raven masc dat pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Κοράκεσσιν — Κόραξ raven masc dat pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κοράκεσσιν — κόραξ raven masc dat pl (epic aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Κοράκων — Κόραξ raven masc gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
κοράκων — κόραξ raven masc gen pl κόρακος masc gen pl κορακόω close imperf ind act 3rd pl (doric aeolic) κορακόω close imperf ind act 1st sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)