-
1 świerzbić
(-bi); viręka mnie świerzbi (na niego) — (przen) I'm itching to hit him
* * *ipf.itch; język kogoś świerzbi sb is dying to say sth, sb is dying to spill the beans; ręka kogoś świerzbi sb is itching to hit sb.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > świerzbić
-
2 świerzbić
świerzbić [ɕfjɛʒbiʨ̑]juckenświerzbi mnie skóra mir juckt die Hautjęzyk kogoś świerzbi etw brennt jdm auf der Zunge, etw drängt sich +akk jdm auf die Lippenręka kogoś świerzbi jdm juckt es in den Fingernświerzbi cię skóra? dir [ lub dich] juckt wohl das Fell? -
3 świerzbić
глаг.• зудеть -
4 świerzbić
démanger -
5 świerzbić
свербіти, чесатися -
6 świerzbieć
глаг.• зудеть* * *świerzb|iećнесов. чесаться, зудеть;● język \świerzbieći kogoś язык чешется у кого-л.; skóra kogoś \świerzbieći палка плачет по ком-л.+świerzbić, swędzić
* * *несов.чеса́ться, зуде́ть- skóra kogoś świerzbiSyn:świerzbić, swędzić -
7 zaświerzb|ieć
zaświerzb|ić, zaświerzb|ieć pf vt to itch- zaświerzbiła go gojąca się rana his wound began to itch as it healed ⇒ świerzbić■ zaświerzbiła go ręka, żeby dać dziecku lanie his hand itched to give the child a thrashing- zaświerzbił mnie język, żeby jej powiedzieć o włamaniu I was itching to tell her about the robberyThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zaświerzb|ieć
-
8 zaświerzb|ić
zaświerzb|ić, zaświerzb|ieć pf vt to itch- zaświerzbiła go gojąca się rana his wound began to itch as it healed ⇒ świerzbić■ zaświerzbiła go ręka, żeby dać dziecku lanie his hand itched to give the child a thrashing- zaświerzbił mnie język, żeby jej powiedzieć o włamaniu I was itching to tell her about the robberyThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > zaświerzb|ić
См. также в других словарях:
świerzbić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os ndk VIIb, świerzbićbi{{/stl 8}}{{stl 7}}, to samo co świerzbieć. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
świerzbić — 1. Język, posp. jęzor, ozór kogoś świerzbi, zaświerzbił «ktoś ma, miał trudną do opanowania chęć, żeby coś powiedzieć, zdradzić jakąś tajemnicę»: Widzę, że język ją świerzbi. Wreszcie nie wytrzymała: – I ty tak z nim mieszkasz? Bez ślubu?… … Słownik frazeologiczny
świerzbić — ndk VIa, świerzbićbi, świerzbićbił «być odczuwanym jako nieprzyjemne łaskotanie, wywołujące chęć drapania; swędzić, świerzbieć» Świerzbiące bąble. Świerzbiąca skóra. Plecy go świerzbiły. ◊ Język, posp. jęzor kogoś świerzbi «ktoś ma ochotę coś… … Słownik języka polskiego
ręka — 1. Być, znajdować się, spoczywać w czyichś rękach, w czyimś ręku a) «być czyjąś własnością, należeć do kogoś»: Wieczorem większa część Pragi znajdowała się w rękach powstańców. J. Andrzejewski, Popiół. b) «zależeć od kogoś»: W tym czasie ogólne… … Słownik frazeologiczny
zaświerzbić — Język, jęzor, ozór kogoś zaświerzbił zob. świerzbić 1. Ręka kogoś zaświerzbiła zob. świerzbić 3 … Słownik frazeologiczny
jęzor — Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym jęzorem zob. język 1. (Biec, iść, pójść, lecieć, polecieć itp.) z jęzorem zob. gęba 1. Chlapnąć jęzorem zob. chlapnąć. Jęzor kogoś świerzbi, zaświerzbił zob. świerzbić 1. Latać z jęzorem… … Słownik frazeologiczny
język — 1. pot. Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym językiem, posp. jęzorem, ozorem «iść, biec, biegać bardzo szybko (mimo zmęczenia), śpiesząc się, chcąc gdzieś zdążyć lub coś załatwić»: Tadzio lata z wywieszonym językiem i skupuje … Słownik frazeologiczny
ozór — Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym ozorem zob. język 1. Chlapnąć ozorem zob. chlapnąć. Mieć (za) długi ozór zob. długi 3. Ozór kogoś świerzbi, zaświerzbił zob. świerzbić 1. Rozpuścić ozór zob. rozpuścić. Strzępić (sobie)… … Słownik frazeologiczny
skóra — 1. Czuć, poczuć, wyczuć coś przez skórę «przeczuwać, przeczuć coś, mieć intuicję, że coś się stanie»: Pora oczekiwania – czuł to przez skórę – dobiegała końca. Nadchodził czas akcji. Andrzej Zbych, Stawka. 2. pot. Dać komuś w skórę «zbić kogoś,… … Słownik frazeologiczny
świerzbieć — ndk VIIa, świerzbiećbi, świerzbiećbiał → świerzbić … Słownik języka polskiego
świerzbienie — n I rzecz. od świerzbić, świerzbieć … Słownik języka polskiego