-
1 infirmatio
infirmātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action d'infirmer, action d'affaiblir. [st2]2 [-] annulation. [st2]3 [-] réfutation.* * *infirmātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action d'infirmer, action d'affaiblir. [st2]2 [-] annulation. [st2]3 [-] réfutation.* * *Infirmatio, Verb. Cic. Affoiblissement, Debilitement, Confutation. -
2 infirmatio
īnfīrmātio, ōnis, f. (infirmo), die Entkräftung, I) = Widerlegung, rationis, Cic. de inv. 1, 18 u. 2, 62. – II) = Ungültigmachung, rerum iudicatarum infirmatio u. infirmationes, Cic. de lege agr. 2, 8 u. 10: infirmationes iudicationum, Mart. Cap. 5. § 461.
-
3 infirmatio
īnfīrmātio, ōnis, f. (infirmo), die Entkräftung, I) = Widerlegung, rationis, Cic. de inv. 1, 18 u. 2, 62. – II) = Ungültigmachung, rerum iudicatarum infirmatio u. infirmationes, Cic. de lege agr. 2, 8 u. 10: infirmationes iudicationum, Mart. Cap. 5. § 461.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infirmatio
-
4 infirmatio
īnfirmātio, ōnis f. [ infirmo ]1) лишение силы, ослабление, опровержение ( rationis C)2) отмена, аннулирование, уничтожение ( rerum judicatarum C) -
5 īnfīrmātiō
īnfīrmātiō ōnis, f [infirmo], a weakening, invalidating: Rerum iudicatarum: rationis, refutation. -
6 infirmatio
I.Rerum judicatarum, Cic. Agr. 2, 3, 8; 2, 4, 10.—II.Transf., a refuting, disproving:judicatio est, quae ex infirmatione et confirmatione rationis nascitur controversia,
Cic. Inv. 1, 13, 18; 2, 21, 62. -
7 infirmatio
weakening / refusing / invalidating. -
8 iūdicātus
iūdicātus adj. [P. of iudico], decided, determined: res iudicata, a precedent: infirmatio rerum iudicatarum.—As subst, a condemned person: iudicatum duci. -
9 judico
jūdĭco, āvi, ātum, 1 (judicassit for judicaverit, Cic. Leg. 3, 3, 6), v. a. [judex], to examine judicially, to judge, be a judge, pass judgment, decide (syn.: judicium facio, reddo; class.).I.Lit.:B.si recte et ordine judicaris,
Cic. Rosc. Am. 48, 138:cum magistratus judicassit,
id. Leg. 3, 3, 6:ordo alius ad res judicandas postulatur,
id. Div. in Caecil. 3, 8:aliquid contra aliquem,
id. Fl. 4, 11:judicare, deberi viro dotem,
id. Caecin. 25 fin.:homo in rebus judicandis spectatus et cognitus,
id. Verr. 1, 10, 29:judicantem vidimus Aeacum,
Hor. C. 2, 13, 22:ad judicandum evocari,
Suet. Galb. 14:ne aut spoliaret fama probatum virum, si contra judicavisset,
Cic. Off. 3, 19, 77:de bene meritis civibus potestas judicandi,
id. Mil. 2, 4:res,
id. Phil. 1, 8, 20; id. Verr. 2, 2, 31, § 76:ex aequo et bono,
id. Caecin. 23, 63:mihi tris hodie litis judicandas dicito,
Plaut. Merc. 2, 2, 10.—With kindred acc.: inclytum judicium, Poët. ap. Cic. Div. 1, 50, 114. —Esp.,To condemn = damnare;II.quo jam diu sum judicatus,
Plaut. Men. 1, 1, 20:judicati atque addicti,
Liv. 6, 34, 2; 6, 14, 10:judicatum pecuniae,
id. 6, 14, 3:quoad vel capitis vel pecuniae judicasset privato,
id. 26, 3, 8:quique judicati pecuniae in vinculis essent,
id. 23, 14, 3:judicare aliquem pecuniae,
to fine, Gell. 20, 1, 47:alicui perduellionem judicare,
Liv. 1, 26.—Transf. beyond the legal sphere.A.To judge, judge of a thing:B.aliquid oculorum fallacissimo sensu,
Cic. Div. 2, 43, 91:quod egomet multis argumentis jam antea judicāram,
id. Fam. 3, 4, 1:sic statuo et judico, neminem, etc.,
id. de Or. 2, 28, 22.—To declare, proclaim a person to be any thing:C.judicetur non verbo sed re, non modo non consul, sed etiam, hostis Antonius,
Cic. Phil. 3, 6, 14:Deiotarum unum fidelem populo Romano,
id. ib. 11, 13, 34:cujus rei exemplum pulcherrimum judicarem,
Caes. B. G. 7, 77.—To determine, resolve, conclude:D.de itinere ipsos brevi tempore judicaturos,
Caes. B. G. 1, 40.—To adjudge, make over to a person:B.nam ego ad Menaechmum nunc eo, cui jam diu Sum judicatus (al. quo),
Plaut. Men. 1, 1, 20:judicata pecunia,
Val. Max. 4, 1, 8.—Hence, jūdĭ-cātus, a, um, P. a., decided, determined:mihi judicatum est deponere illam personam,
I am determined, Cic. Fam. 7, 33, 2:res judicata,
a decided matter taken as a precedent for other cases, id. Top. 5, 28; Quint. 5, 2, 1:infirmatio rerum judicatarum,
Cic. Agr. 2, 3, 8.—Also, sentenced, condemned:judicatum duci,
Cic. de Or. 2, 63. —Hence, subst.: jūdĭcātum, i, n., a matter judged or decided; a decision, judgment, precedent, authority:judicatum est id, de quo sententia lata est, aut decretum interpositum,
Auct. Her. 2, 13, 19:judicatum est, de quo ante jam sententia alicujus... constitutum est,
Cic. Inv. 2, 22, 68; id. Flac. 20, 48:quamvis postea judicatum fiat, tamen actio data non intercidit,
Dig. 27, 3, 21.—An award, a fine:solvere,
Cic. Quint. 13, 44; 7, 29.— Adv.: jūdĭcātō, deliberately (post-class.), Gell. 14, 1.
См. также в других словарях:
infirmation — [ ɛ̃firmasjɔ̃ ] n. f. • 1499; lat. infirmatio 1 ♦ Dr. Annulation partielle ou totale d une décision de justice par le juge d appel. ⇒ démenti. Infirmation d un jugement. ⇒ annulation. 2 ♦ Didact. Action d infirmer (une assertion, un texte, etc.) … Encyclopédie Universelle
affoiblissement — Affoiblissement, Infirmatio, Debilitatio … Thresor de la langue françoyse
contredicts — Contredicts, Argumenta refellentia, B. Vieux titres et enseignemens authentiques, et sans contredict, ou non sujects à contredict, Authoritatum scriptarum fides vetusta et consignata, et eleuatione maior, B. Un titre ou enseignement non suject à… … Thresor de la langue françoyse
leud- — leud English meaning: to bend (intr.); bent, small, etc.. Deutsche Übersetzung: etwa ‘sich ducken”, daher “geduckt, klein, sich vor jemand ducken, klein machen, heucheln” Material: Welsh lludded “ tiredness “ (*loudetü, compare O … Proto-Indo-European etymological dictionary
infirmation — ˌinfə(r)ˈmāshən noun ( s) Etymology: Latin infirmation , infirmatio, from infirmatus (past participle of infirmare to infirm) + ion , io ion : the process of infirming or making invalid opposed to confirmation … Useful english dictionary