Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ăpex

  • 41 apo

    apo (apio), ĕre, aptum - tr. - lier, adapter.    - cf. ἅπτω, apiscor, apex.

    Dictionarium latinogallicum > apo

  • 42 apio

    apo (apio), ĕre, aptum - tr. - lier, adapter.    - cf. ἅπτω, apiscor, apex.

    Dictionarium latinogallicum > apio

  • 43 apicalis

    -is/e adj Bp
    apical, apex (de l'apicalis)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > apicalis

  • 44 apici-…

    prf L
    apex

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > apici-…

  • 45 apicifixus

    -a/um adj A
    apicifixe, attaché par l'apex

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > apicifixus

  • 46 apicatus

    apicātus, a, um (apex), mit der (Priester-) Mütze geschmückt, Ov. fast. 3, 397.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > apicatus

  • 47 apio

    apio, ere (Stamm AP, wovon ἄπτω, apiscor, apex), anpassen, außer dem Partiz. aptus (w. s.) nur bei Gramm., zB. apere, Paul. ex Fest. 18, 9. Serv. Verg. Aen. 10, 270: apiendo, Isid. 19, 30, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > apio

  • 48 culmen

    culmen, minis, n. (st. columen v. cello), I) der höchste Punkt, der Gipfel, die Kuppe eines hohen Gegenstandes (als Scheitelpunkt), A) eig.: 1) im allg.: c. Alpium, Caes.: c. montium, Plin.: v. der »Kuppel« des Himmels, Cic. Arat.: v. »Scheitel« des Menschen, c. summum hominis, Liv. – 2) insbes., als t. t. der Baukunst = der First des Daches, c. tecti, Verg. u. Curt.: c. domus, Suet.: c. aedis Iovis, Liv. – dah. die Strohhütte, Sen. ep. 8, 5. – poet. = das Haus, Val. Flacc. u. Sen. poët. – B) übtr., der Gipfel, Höhepunkt, Zenith, summum c. fortunae, Liv. 45, 9, 7 (vgl. Lucan. 8, 8 u. 8, 702): honoris mei, Apul. flor. 16. p. 24, 20 Kr.: auctoritatis, Augustin. de util. cred. § 35: regale, fürstliche Hoheit, Claud. VI. cons. Hon. 64: v. Pers., c. et urbis apex, v. Hektor, Dracont. carm. 8, 93. – II) (poet.) = culmus, der Halm der Bohne, Ov. fast. 4, 734.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > culmen

  • 49 Dialis

    Diālis, e (Δίς = *Dis in Diespiter), I) zu Jupiter gehörig, Flamen Dialis, Cic. fr. u. Liv., od. sacerdos Dialis, Suet., od. bl. Dialis, Tac., der Eigenpriester Jupiters: Diale flaminium, dessen Würde, Amt, Suet.: apex Dialis, dessen Priestermütze, Liv. – Scherzh. im Doppelsinn auch = auf einen Tag (v. dies), ante flamines, nunc consules diales fiunt, Otacil. Pith. bei Macr. sat. 2, 2, 14 od. Cic. bei Macr. sat. 7, 3, 10. – II) meton., lustig, viae, Apul. met. 6, 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Dialis

  • 50 flammeus

    flammeus, a, um (flamma), flammend, brennend, feurig, I) adi.: A) eig. u. übtr.: 1) eig.: stella, Cic.: apex, Ov.: zonae (Erdgürtel), Varro fr.: lumina, Ov.: velut habitu uri flammeo, Col. – 2) übtr., feurig, versus, Enn. sat. 7: acres et flammei viri, Sidon. epist. 1, 7, 6. – B) meton., flammend, leuchtend, glänzend, feuerrot, corpora, Lucr.: vestigia (wegen der Schnelligkeit), Catull.: vis, v. Blitze, Lucr.: rapidi solis nitor, Catull.: viola, Plin.: vestimentum, Paul. Diac. – II) subst., flammeum, eī, n., a) das Feuerrote übh., aliquid flammei (im Regenbogen), Sen. nat. qu. 1, 3, 4. – b) = phlox, das feuerrote Veilchen, das Flammenveilchen, Plin. 21, 64. – c) der feuerrote Brautschleier (s. Paul. ex Fest. 89, 13), nuptialia flammea, Plin. 21, 46: lutea, Lucan. 2, 361: nuptiarum flammeo velata nubens, Mart. Cap. 5. § 538: flammeum capere, Catull. 61, 8: flammea sumere, Iuven. 2, 124: puellae caput involvere flammeo, Petron. 26, 1: indere alci flammeum, Sulp. Sev. chron. 2, 28, 2: flammea texuntur sponsae, Mart. 11, 78, 3: velarunt flammea voltus, Mart. 12, 42, 3: flammea sollicitum praevelatura pudorem, Claud. rapt. Pros. 2, 325: flammea conterit, heiratet oft, Iuven. 6, 225. – d) eine rote Flagge, die zum Zeichen, daß im Hause eine Hochzeit sei, aufgesteckt wurde, flammeum expassum, Caecil. com. 198.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flammeus

  • 51 insido

    īn-sīdo, sēdī, sessum, ere, intr. u. tr. in od. auf etwas sich setzen, -sich niederlassen, I) im allg.: in dorso (v. Reiter), Curt. – m. Dat., duobus sedilibus iunctis, Cels.: equo per festinationem, Vopisc.: arboribus navium (v. Vögeln), Augustin.: floribus (v. Bienen), Verg.: fastigio Capitolii (v. Bienen), Tac.: littera i sibi insidit, es können zwei i miteinander verschmolzen werden, Quint.: digitos insidere membris, sich eindrücken, Ov. – m. Acc., currum, Naev. fr.: locum, Stat.: apex fessis insiditur astris, die Gestirne ruhen auf usw., Stat.: insessum diris avibus Capitolium, Vögel haben sich darauf gesetzt, Tac.: horrendis insessa cubilia monstris, Stat. – II) insbes.: A) sich wo niederlassen, um da zu wohnen, iugis, Verg.: mit Acc., cineres patriae, Verg.: übtr., inscia Dido, insidat quantus miserae deus, Verg. – B) wo sich festsetzen, festen Fuß fassen, einen Ort besetzen, 1) eig., bes. als milit. t. t., m. Dat., silvis, Verg.: silvestribus locis, Liv.: m. Acc., tumulos, Liv.: viam, itinera, Liv.: arcem insedit milite, Tac.: insessae fauces Epiri, Liv. – v. Lebl., iugum cervicibus insidat, sitze fest auf dem Halse, Colum.: vapor insedit Apuliae, hat sich gelagert über usw., Hor.: semen in locis insedit, hat Wurzel gefaßt, Cic. – 2) übtr., sich festsetzen, sich fest einprägen, einwurzeln, im Perf. auch = tief sitzen, haften, in memoria, Cic.: in animo, Cic.: macula
    ————
    penitus iam insedit in nomine, Cic.: m. Dat., nec (dicta vitiose) insidere illi sinat, Quint.: utriusque clamor auribus insederat, beiden tönte in den O. nach, Plin. pan.: dum illa verba memoriae insidant, Quint.: absol., nam (cogitatio) penitus insederat, Cic. – Formen eines Perf. insīdi in den Hdschrn. von Naev. com. 107. Sil. 5, 3 u. 12, 487. Tac. ann. 3, 61 u. 16, 27, wo man jetzt meist Formen vom Perf. insedi aufgenommen hat.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > insido

  • 52 offendix

    offendix, dicis, f. u. offendimentum, ī, n., das Kinnband an der Priestermütze (apex), Fest. 205 (a), 2 u. Paul. ex Fest. 204, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > offendix

  • 53 Pelion

    Pēlion, iī, n. (Πήλιον) u. Pēlius, iī, m., ein Berg in Thessalien, Fortsetzung des Ötagebirges, j. Petras, Form -ion, Mela 2, 3, 2 (2. § 36). Ov. met. 12, 513: Form -ius, Plin. 4, 30: mons Pelius, Cic. de fato 35. – Dav.: A) Pēliacus, a, um (Πηλιακός), pelisch, des od. vom Pelion, vertex, Catull.: montes, Val. Flacc.: apex, Ov.: trabs, das Schiff Argo (weil dessen Holz auf dem Pelion gehauen war), Prop.: u. so carina, Val. Flacc.: ferner cuspis, des Achilles (griech. Πηλιακον δόρυ), Ov.: axis, der Wagen des Achilles, Sen. poët. – B) Pēlias, adis, f., vom Pelion, pelisch, hasta, Ov.: arbor, Ov. – C) Pēlius, a, um, pelisch, nemus, Enn. fr. scen. 246. Phaedr. 4, 7, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pelion

  • 54 pervius

    pervius, a, um (per u. via), durchgängig, gangbar, wegsam, zugänglich, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: saltus cavā valle p., Liv.: unde maxime p. amnis, Tac.: Phasis pontibus CXX p., Plin.: transitiones, freie Durchgänge, Cic.: aedes, offen stehend, Ter.: pervii rictus, der Rachen, der sie ein- und ausgehen läßt, Mart.: pervia tempora facere, die Schläfe durchbohren, Ov. – mit Dat. wem? für wen? loca equo p., Ov.: perviae naves pugnantibus erant, Liv.: vas aëri minus pervium, Macr.: apex (Atlantis) Perseo et Herculi pervius, ceteris inaccessus, Solin. 24, 12. – subst., pervium, iī, n., der Durchgang, Tac. hist. 3, 8. – 2) insbes. = βέβηλος, für jedermann zugänglich, ungeweiht, sacraria Fauni, Calp. ecl. 1, 15. – B) übtr.: 1) durchbrochen (Ggstz. solidus), anulus, Fab. Pict. b. Gell. 10, 15, 6. – 2) aktiv, einen Durchgang machend, durchdringend, ensis, Sil. 10, 249. – II) bildl., zugänglich, offen, cor mihi nunc pervium est, ist mir nun leicht, Plaut. Pseud. 760: nihil ambitioni pervium, Tac.: nullum non cogitationi pervium tempus, Sen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pervius

  • 55 Vesuvius

    Vesuvius, iī, m., der Vesuv, der bekannte feuerspeiende Berg in Kampanien, südöstlich von Neapel, bei dessen erstem Ausbruche unter Titus die Städte Herkulaneum, Pompeji u. Stabiä verschüttet wurden, Mela 2, 4, 9 (2. § 70) u. Plin. 14, 22. Suet. vit. Plin. p. 93, 5 Reiff. – Nbf. Vesēvus, Stat. silv. 4, 8, 5. Val. Flacc. 4, 507. Boëth. cons. phil. 1. metr. 4, 7. Paul. Nol. carm. 26, 541: in Apposition, Vesevo iugo, Verg. georg. 2, 224 (wo Ribbeck u. Schaper Vesaevo). – zsaz. Nbf. Vesvius od. Vesbius, Suet. Tib. 8 Roth. Mart. 4, 44, 1. Stat. silv. 4, 4, 79. Sil. 8, 654. Val. Flacc. 3, 209. – Dav. Vesuvīnus od. gew. zsgz. Vesvīnus, a, um, vesuvisch, des Vesuvs, iuga, Sil. 12, 152: apex, Stat. silv. 3, 5, 72: incendia, ibid. 2, 6, 62 u. 5, 3, 205. – subst., Vesuvīnum u. Vesvīnum, ī, n. (sc. vinum), Wein vom Vesuv, Vesuv., Corp. inscr. Lat. 4, 2559: Vesv., ibid. 4, 2557 u. 2558. – Nbf. Vesēvīnus, a, um ( von Vesevus, s. vorh.), Cael. Aur. de morb. chron. 2, 1, 48.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Vesuvius

  • 56 vicarianus

    vicāriānus, a, um, zu einem Vikare gehörig, apex, die Würde eines Vikars, Sidon. epist. 1, 3, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vicarianus

  • 57 angulus

        angulus ī, m    [1 AC-], an angle, corner: ad pares angulos ferri, at right angles: huius lateris alter, Cs.: extremus, the farthest corner, O.: proximus, H. — Meton., a secret place, nook, corner, lurking-place: in angulum aliquo abire, T.: provinciae: Ille terrarum, H.: puellae risus ab angulo, H.: ut de his rebus in angulis disserant.—Of a little country-seat: Angulus iste, H.—Fig.: ad omnīs litterarum angulos revocare, i. e. petty discussions.
    * * *
    angle, apex; corner, nook, niche, recess, out-of-the-way spot

    Latin-English dictionary > angulus

  • 58 apicātus

        apicātus adj.    [apex], wearing a flamen's cap: Dialis, O.
    * * *
    apicata, apicatum ADJ

    Latin-English dictionary > apicātus

  • 59 altitudo

    altĭtūdo, dĭnis, f. [altus], height or depth (cf. alo, p. a. init.).
    I.
    Height, altitude (syn.: altum, cacumen, culmen, vertex, apex).
    A.
    Lit.:

    altitudinem temperato,

    Cato, R. R. 22, 23:

    altitudo aedium,

    Cic. Off. 3, 16:

    montium,

    id. Agr. 2, 19; Vulg. Isa. 37, 24:

    in hac immensitate altitudinum,

    Cic. N. D. 1, 20:

    navis,

    Caes. B. G. 4, 25:

    muri,

    Nep. Them. 6, 5:

    moenium,

    Tac. H. 3, 20; so absol.:

    fore altitudines, quas cepissent hostes (sc. montium),

    heights, Liv. 27, 18.—
    B.
    Trop., height, loftiness:

    elatio atque altitudo orationis,

    Cic. Brut. 17:

    fortunae et gloriae,

    id. Rab. Post. 16:

    animi,

    greatness of soul, nobleness of mind, id. Fam. 4, 13, 7; so Liv. 4, 6 fin.; Gell. 17, 2 et saep.—
    II.
    Depth (syn.: altum, profundum).
    A.
    Lit.:

    spelunca infinitā altitudine,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; so id. ib. 2, 5, 27; id. Div. 1, 43:

    fluminis,

    Caes. B. G. 4, 17:

    maris,

    id. ib. 4, 25:

    terrae,

    Vulg. Matt. 13, 5; ib. Marc. 4, 5:

    plagae,

    Cels. 7, 7, § 9.—
    B.
    Trop., depth, extent (eccl. Lat.):

    O altitudo divitiarum sapientiae et scientiae Dei,

    Vulg. Rom. 11, 33.—Spec., depth of soul, secrecy, reserve, Gr bathutês: exercenda est facilitas et altitudo animi, quae dicitur, i. e. a serenity or calmness that conceals the real feelings, Cic. Off. 1, 25, 88.—In mal. part.:

    ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,

    Sall. J. 95, 3:

    per illos dies egit altitudine animi,

    Tac. A. 3, 44; id. H. 4, 86:

    altitudines Satanae,

    deep plots, Vulg. Apoc. 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > altitudo

  • 60 apexabo

    ăpexăbo, ōnis, m. [apex], a kind of sausage (perh. only in the two foll. examples), Varr. L. L. 5, § 111 Müll.; Arn. 7, p. 229.

    Lewis & Short latin dictionary > apexabo

См. также в других словарях:

  • apex — apex …   Dictionnaire des rimes

  • Apex — may refer to:* Apex of the heart, the lowest superficial part of the heart * Apex (mollusc), the tip of the spire of the shell of a gastropod * Apex (headdress), a pointed piece of olive wood, the base of which was surrounded with a lock of wool …   Wikipedia

  • apex — [ apɛks ] n. m. • 1863; « cimier des casques romains » 1771; mot lat. « pointe » 1 ♦ Partie sommitale d un organe (⇒ apical). L apex de la langue. ♢ Zool. Sommet de l enroulement hélicoïdal de la coquille des gastéropodes. 2 ♦ Dans les… …   Encyclopédie Universelle

  • Apex — (lat. Spitze, Kuppe) bezeichnet in der Biologie: Apex (Anatomie), in der Anatomie Bestandteil einiger anatomischer Bezeichnungen einen Teil des Schmetterlingsflügels, siehe Flügel (Schmetterling) einen Teil der Schneckenschale, siehe… …   Deutsch Wikipedia

  • APEX — (lat. Spitze, Kuppe) bezeichnet in der Biologie: Apex (Anatomie), in der Anatomie Bestandteil einiger anatomischer Bezeichnungen einen Teil des Schmetterlingsflügels, siehe Flügel (Schmetterling) einen Teil der Schneckenschale, siehe… …   Deutsch Wikipedia

  • Apex-ci — Apex ci, Association pour la promotion des exportations de Côte d Ivoire est une agence privée qui aide les entreprises ivoiriennes à conquérir les marchés extérieurs. l Apex ci est née de la volonté de trois organes que sont l Etat ivoirien, le… …   Wikipédia en Français

  • apex — 1 Apex, vertex are so often used interchangeably with reference to the tip or top point of a cone, a pyramid, or a conic section that a fundamental difference in implications is often ignored. Apex has particular reference to the sharpness or… …   New Dictionary of Synonyms

  • apex — ÁPEX, apexuri, s.n. 1. (astron.) Punct de pe bolta cerească spre care se deplasează în aparenţă sistemul nostru solar. 2. Capăt, extremitate (ascuţită) a unui lucru. – Din fr., lat. apex. Trimis de ana zecheru, 27.05.2002. Sursa: DEX 98  ápex s …   Dicționar Român

  • Apex — 〈m.; , Api|zes [ tse:s]〉 1. Spitze, Gipfel 2. Zielpunkt einer Gestirnbewegung 3. 〈Phon.〉 Längezeichen über einem Vokal (z. B. ā, â, í) [lat., „Spitze, Gipfel“] * * * Apex, der; , Apizes [ a:pit̮se:s] [lat. apex = Spitze]: 1. (Astron.) Zielpunkt… …   Universal-Lexikon

  • ápex — m. anat. Vértice o punta. Medical Dictionary. 2011. ápex vértice. Extremo por regla gener …   Diccionario médico

  • APEX — peculiariter dicebatur apud Romanos, pileus Flaminis (qui Flammeum alias vocabatur) per synecdochen, quod in conum desinebat. Hinc Festus. Apex, inquit, Sacerdotum insigne, diclus ab eo, quod comprchendere antiqui vinculô apere dicebant, unde… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»