Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ălumnus

  • 1 alumnus

    ălumnus, a, um, adj. [qs. contr. of alomenos, from alo].
    I.
    That is nourished, brought up; for the most part subst.
    A.
    ălumnus, i, m., a nursling, a pupil, foster-son.
    1.
    Lit. (most freq. in the poets.): desiderio alumnūm ( = alumnorum), Pac. ap. Non. 243, 6 (Trag. Rel. p. 116 Rib.):

    erus atque alumnus tuus sum,

    Plaut. Merc. 4, 5, 7:

    quid voveat dulci nutricula majus alumno?

    Hor. Ep. 1, 4, 8; Verg. A. 11, 33:

    Tityon, terrae omniparentis alumnum,

    id. ib. 6, 595; so Ov. M. 4, 524; cf.

    with 421: legionum alumnus,

    i. e. brought up in the camp, Tac. A. 1, 44; cf. id. 1, 41:

    Vatinius sutrinae tabernae alumnus,

    id. ib. 15, 34:

    suum flevit alumnum,

    Val. Fl. 8, 94: alumni hominum peccatorum, * Vulg. Num. 32, 14.—Of the inhabitants of a country (cf. altrix):

    Italia alumnum suum summo supplicio fixum videret,

    Cic. Verr. 2, 5, 66;

    of cattle: Faune, abeas parvis Aequus alumnis,

    Hor. C. 3, 18, 3; so id. ib. 3, 23, 7.—
    2.
    Trop.:

    ego itaque pacis, ut ita dicam, alumnus,

    Cic. Phil. 7, 3:

    alumnus fortunae,

    a child of fortune, Plin. 7, 7, 5, § 43.—Hence, of pupils:

    Platonis alumnus,

    pupil, disciple, Cic. Fin. 4, 26:

    alumnus disciplinae meae,

    id. Fam. 9, 14.—
    B.
    ălumna, ae, f., a foster-daughter, a pupil:

    nostra haec alumna,

    Plaut. Cist. 4, 2, 96:

    Italia omnium terrarum alumna eadem et parens (i. e. quae ab aliis terris alitur),

    Plin. 3, 5, 6, § 39:

    aliquam filiam et alumnam praedicare,

    Suet. Claud. 39:

    trepidam hortatur alumnam,

    Val. Fl. 5, 358.—Of frogs: aquai dulcis alumnae, Poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15.— Trop.: cana veritas Atticae philosophiae alumna, truth, the foster-child of Attic philosophy, Varr. ap. Non. 243, 2: jam bene constitutae civitatis quasi alumna quaedam, eloquentia, the foster-child of an already well-ordered state, * Cic. Brut. 12, 45:

    cliens et alumna Urbis Ostia (as a colony of the same),

    Flor. 3, 21.—
    C.
    The neutr.:

    numen alumnum,

    Ov. M. 4, 421.—
    II.
    In late Lat., act., nourishing; or subst., nourisher, one who brings up or educates:

    cygnus alumna stagna petierat,

    Mart. Cap. 1, p. 11.—Hence Isidorus: et qui alit et alitur, alumnus dici potest, Orig. 10, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > alumnus

  • 2 alumnus

        alumnus ī, m    [alo], a foster-son, ward, nursling: Carus, V.: dulcis, H.: hos usūs praestet tibi alumnus, i. e. this will be your reward for bringing him up, O.: legionum, brought up in the camp, Ta.: eorum agrorum alumni: (nec sentient) dulces alumni grave tempus, H.: alumno numine, O.—Fig.: ego itaque pacis, ut ita dicam, alumnus: Platonis, disciple disciplinae meae.
    * * *
    I
    alumna, alumnum ADJ
    nourished, brought up; reared/fostered by; native, brought up locally
    II
    nursling, young animal/plant; ward, protegee; native daughter; nurse, mother

    Latin-English dictionary > alumnus

  • 3 Alumnus

    Latin Quotes (Latin to English) > Alumnus

  • 4 campus

        campus ī, m    [SCAP-], a plain, field, open country, level place: campi patentes: virentes, H.: aequor campi, V.: in aequo campi, L.: campos peragrantes: redeunt iam gramina campis, H.: campi frumenti opulenti, L.: pigri, H.: planus lateque patens, O.: in campo sui facere potestatem, in the open field, N.: ut ignes in campo obstare queratur, in the open plain, H.: agros cum suis opimis campis: tantum campi, so vast a plain, V.: Aëris in campis latis, i. e. the Elysian fields, V.: campis atque Neptuno super, on land and sea, H.—Esp., a grassy plain in Rome, along the Tiber (dedicated to Mars; hence called Campus Martius), the place of assemblage for the people at the comitia centuriata, L.: quorum audaciam reieci in Campo: Descendat in Campum petitor, H.: consularibus comitiis consecratus; it was used for games, exercise, and military drills; hence, campus noster: ludere in campo, H.: uti Et ludis et post decisa negotia Campo, H.: Quantos virūm Campus aget gemitūs (at the funeral of Marcellus), V. — A level surface (of a sea, a rock, etc., poet.): campi liquentes, V.: campus aquae, O.: inmotā attollitur undā Campus (i. e. saxum), V.— Fig., a place of action, field, theatre, arena: aequitatis: magnus in re p.: campus Per quem magnus equos Auruncae flexit alumnus, i. e. the kind of composition practised by Lucilius ( satire), Iu.— The comitia held in the Campus Martius: fors domina Campi.
    * * *
    plain; level field/surface; open space for battle/games; sea; scope; campus

    Latin-English dictionary > campus

  • 5 grandis

        grandis e, adj. with comp.    [2 GAR-].—Of things, full-grown, large, great, full, abundant: tumulus, Cs.: vas: fetūs grandiores edere: ilex, S.: grandiores libri: litterae: cothurni, H.: pecunia, a large sum: faenus: aes alienum, S.: pondus argenti: elementa, massive, O.—Of persons, grown up, large, big, tall: virgo, T.: puer.— Advanced in years, aged, old: homo grandior, T.: grandiorem aetatem ad consulatum constituere: non admodum grandis natu: tam grandis natu: iam grandior aevo genitor, O.—Fig., large, great, strong, powerful, weighty, severe: dicam tibi inpin gam grandem, T.: de rebus grandioribus dicere: supercilium, lofty, Iu.: ingenium, O.: praemia meritorum, H.: carmen, Iu.: alumnus, noble, H.— Plur n. as subst: metit Orcus Grandia cum parvis, H.: nec Conamur tenues grandia, H.—Of style, great, lofty, dignified, noble: genus dicendi grandius: rerum gestarum pronuntiator: causidicus: oratores verbis.
    * * *
    grandis, grande ADJ
    full-grown, grown up; large, great, grand, tall, lofty; powerful; aged, old

    Latin-English dictionary > grandis

  • 6 leō

        leō ōnis, m, λέων, a lion: unus: fulvus, V.: domitis invicta leonibus, O.: leo alumnus, Iu.— The constellation Leo: momenta Leonis, H.: violentus, O.
    * * *

    Latin-English dictionary > leō

  • 7 tumulō

        tumulō āvī, ātus, āre    [tumulus], to cover with a mound, bury, inter, entomb: quam tumulavit alumnus, O.: neque iniectā tumulabor mortua terrā, Ct.— P. pass. as subst m.: nomen tumulati traxit in urbem, i. e. named the town for the burial (Sybaris), O.
    * * *
    tumulare, tumulavi, tumulatus V

    Latin-English dictionary > tumulō

  • 8 altrix

    altrix, īcis, f. [altor], a female nourisher, cherisher, sustainer (mostly poet.; cf. alumnus): Calydonia altrix terra exsuperantum virum, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 18 Müll.:

    eorum eadem terra parens, altrix, patria dicitur,

    Cic. Fl. 26; id. Tim. 10:

    altricem Ulixi,

    Verg. A. 3, 273.—Without terra: altricis extra limen Apuliae, * Hor. C. 3, 4, 10; so once in Cic.: Romani nominis, Poët. ap. Cic. Div. 1, 12, 20:

    Idā altrice relictā (since Hermaphroditus had been brought up there),

    Ov. M. 4, 293: Sanguinis altricem non pudet esse lupam, * Prop. 5, 1, 38:

    bellorum bellatorumque virorum,

    Sil. 1, 218. —Esp., of a wet-nurse, Ov. M. 11, 683; so Stat. Th. 1, 602; Sil. 2, 1, 96; Sen. Hippol. 251; id. Herc. Oet. 450; Gell. 12, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > altrix

  • 9 alumna

    ălumna, ae, v. alumnus, I. B.

    Lewis & Short latin dictionary > alumna

  • 10 Aurunca

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurunca

  • 11 Aurunci

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurunci

  • 12 Auruncus

    Aurunci, ōrum, m., = Ausones, q.v., = Aurounkoi Tzetz.
    I.
    The Aurunci, Verg. A. 11, 318; Plin. 3, 5, 9, § 56.—Hence,
    II.
    A.. Aurunca, ae, f., an old town in Campania (acc. to the fable, built by Auson, the son of Ulysses and Calypso, Fest. s. v. Ausoniam, p. 15): magnus Auruncae alumnus, i. e. the satirist Lucilius, whose paternal city, Suessa Aurunca, was a colony of the Aurunci, Juv. 1, 20 Rup.—Hence,
    B.
    Au-runcus, a, um, adj., of or pertaining to Aurunca, Auruncian:

    senes,

    Verg. A. 7, 206:

    patres,

    id. ib. 7, 727:

    manus,

    id. ib. 7, 795: Suessa Aurunca, now Sessa, Vell. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Auruncus

  • 13 Bistones

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistones

  • 14 Bistonia

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonia

  • 15 Bistonis

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonis

  • 16 Bistonius

    Bistŏnes, um, m., = Bistones, the Bistones, a Thracian people south of Mount Rhodope, not far from Abdera, Plin. 4, 11, 18, § 42.—In the poets,
    B.
    In gen., for the Thracians, Luc. 7, 569; acc. Bistonas, Val. Fl. 3, 83; Sil. 2, 76.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bistŏnĭus, a, um, adj., = Bistonios, pertaining to the Bistones.
    1.
    Bistonian: plăgae. Lucr. 5, 30.—
    2.
    In gen., Thracian:

    rupes,

    Prop. 2 (3), 30, 36:

    viri,

    the Thracians, Ov. M. 13, 430:

    aqua,

    id. H. 2, 90:

    sarissae,

    id. P. 1, 3, 59:

    Minerva (as goddess of the warlike Thracians),

    id. Ib. 377:

    Tereus,

    Verg. Cul. 251:

    tyrannus,

    i. e. the Thracian king Diomedes, Luc. 2, 163:

    aves, i. e. grues,

    id. 3, 200:

    turbo,

    i. e. a violent north wind, id. 4, 767:

    ensis Tydei,

    Stat. Th. 2, 586: chelys, the lyre of the Thracian Orpheus, Claud. Rapt. Pros. praef. 2, 8 al.— Subst.: Bistŏ-nĭa, ae, f., = Bistonia, Thrace:

    Bistoniae magnus alumnus,

    i. e. Orpheus, Val. Fl. 3, 159.—
    B.
    Bistŏnis, ĭdis, adj. f., = Bistonis, pertaining to the Bistones, for Thracian: ora. Ov. H. 15 (16), 344:

    terra,

    id. P. 2, 9, 54: ales i. e. Procne, wife of the Thracian king Tereus, Sen. Agam. 670.—
    2.
    Subst., a Thracian woman:

    Bistonidum crines,

    of the Thracian Bacchantes, Hor. C. 2, 19, 20; so Verg. Cir. 164, ubi v. Sillig.

    Lewis & Short latin dictionary > Bistonius

  • 17 dulcis

    dulcis, e, adj. [from gulcis, by dissimilation; cf. ten-ebrae from root tam-; root in Sanscr. gul-jam, sweetness; Gr. glukus, glukeros, sweet], sweet (very freq.; cf.: suavis, venustus, jucundus, gratus, acceptus, amoenus, etc.).
    I.
    Lit., opp. amarus:

    (animal) sentit et dulcia et amara,

    Cic. N. D. 3, 13; cf. Plaut. Cist. 1, 1, 72:

    mel,

    id. Asin. 3, 3, 24; id. Truc. 2, 4, 20; cf.:

    liquor mellis,

    Lucr. 1, 938; 4, 13:

    aqua,

    id. 6, 890:

    poma,

    id. 5, 1377; Hor. S. 2, 5, 12:

    vinum,

    id. C. 3, 12, 1; cf.

    merum,

    id. ib. 3, 13, 2:

    dolium,

    id. Epod. 2, 47:

    olivum,

    id. S. 2, 4, 64:

    sapor,

    id. C. 3, 1, 19 et saep.— Comp.:

    uva,

    Ov. M. 13, 795.— Sup.:

    panis,

    Plin. 18, 10, 20, § 92 et saep.—Hence,
    B.
    Subst. and heterocl., dulcia, ōrum, n., sweet cakes, honey-cakes, sugar-cakes (late Lat.), Vop. Tac. 6; Lampr. Heliog. 26; 31; Prud. Psych. 429.—
    II.
    Trop., agreeable, delightful, pleasant, charming, soft, flattering.
    A.
    In gen.:

    dulcia atque amara apud te sum elocutus omnia,

    Plaut. Ps. 2, 4, 2; cf. id. ib. 1, 1, 61; id. Truc. 1, 2, 78:

    vita,

    Lucr. 2, 997; cf.:

    lumina vitae,

    id. 5, 989:

    solacia, vitae,

    id. 5, 21:

    orator,

    Cic. Off. 1, 1, 3; cf.

    of orators or writers,

    Quint. 10, 1, 77; 73; 12, 10, 44; cf.

    also: non quo ea (oratione) Laelii quicquam sit dulcius,

    Cic. Brut. 21, 83:

    genus dicendi,

    Quint. 2, 8, 4:

    carmen,

    id. 12, 10, 33:

    poëmata,

    Hor. A. P. 99 et saep.:

    nomen libertatis,

    Cic. Verr. 2, 5, 63; cf. id. Att. 15, 13, 3:

    auditu nomen,

    Liv. 24, 21, 3:

    amores,

    Hor. C. 1, 9, 15:

    otium,

    id. Epod. 1, 8:

    fortuna,

    id. C. 1, 37, 11:

    dulce et decorum est pro patria mori,

    Hor. C. 3, 2, 13.—With dat.:

    mensae dulcis herili canis,

    Val. Fl. 7, 130.—Prov.:

    dulce etiam fugias, fieri quod amarum potest,

    Pub. Syr. 144 Rib. — Sup.:

    epistola,

    Cic. Att. 15, 13, 4:

    quod in amicissimo quoque dulcissimum est,

    id. Lael. 23 fin. al.—
    B.
    In partic. of friends, lovers, etc., friendly, pleasant, agreeable, charming, kind, dear:

    amici (opp. acerbi inimici),

    Cic. Lael. 24 fin.; cf.:

    amicitia remissior esse debet et liberior et dulcior,

    id. ib. 18 fin.:

    liberi,

    Hor. Epod. 2, 40; cf.

    nata,

    id. S. 2, 3, 199:

    alumnus,

    id. C. 3, 23, 7; id. Ep. 1, 4, 8.—Hence, in addressing a person:

    optime et dulcissime frater,

    Cic. Leg. 3, 11; cf.:

    dulcissime Attice,

    id. Att. 6, 2, 9: mi dulcissime Tiro, Cic. Fil. Fam. 16, 21, 2:

    dulcis amice,

    Hor. Ep. 1, 7, 12:

    dulce decus meum,

    id. C. 1, 1, 2.— Absol.:

    quid agis, dulcissime rerum?

    Hor. S. 1, 9, 4.— Hence, adv. (acc. to II.), agreeably, delightfully.
    (α).
    dulcĭter, Cic. Fin. 2, 6, 18; Quint. 1, 10, 24; 4, 2, 62; 9, 4, 14; 12, 10, 71. —
    (β).
    dulce, Cat. 51, 5; Hor. C. 1, 22, 23; 24; id. Ep. 1, 7, 27; Stat. S. 3, 4, 8; id. Th. 4, 274.—
    b.
    Comp.:

    dulcius spirare,

    Quint. 12, 10, 27; Prop. 1, 2, 14.—
    c.
    Sup.:

    dulcissime scripta,

    Cic. Brut. 19, 77.

    Lewis & Short latin dictionary > dulcis

  • 18 grandis

    grandis, e, adj. [cf. gradus; also Germ. gross; Engl. great], full-grown, large, great, full, abundant (class.; most freq. of things; for syn. cf.: magnus, ingens, amplus, procerus, vastus, enormis).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ita, quicquid (olerum) erat, grande erat,

    Plaut. Cas. 5, 2, 35; cf.:

    ager novatus et iteratus, quo meliores fetus possit et grandiores edere,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    quae seges grandissima atque optima fuerit,

    Varr. R. R. 1, 52; 1: farra, old poet. ap. Macr. S. 5, 20 fin.:

    frumenta,

    Verg. A. 4, 405:

    hordea,

    id. E. 5, 36:

    lilia,

    id. ib. 10, 25:

    ilex,

    Sall. J. 93, 4; cf.:

    et antiqua robora,

    Quint. 10, 1, 88:

    grandissimum alicae genus,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    grandissimae olivae,

    id. 15, 3, 4, § 15 et saep.:

    litterae (opp. minutae),

    Plaut. Bacch. 4, 9, 68; cf.:

    epistola sane grandis,

    Cic. Att. 13, 21, 1:

    sane grandes libri,

    id. Rep. 3, 8:

    grandiores libri,

    id. Att. 13, 13, 1:

    verbosa et grandis epistula,

    Juv. 10, 71:

    erat incisum grandibus litteris,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74:

    corpora,

    Lucr. 6, 303:

    saxa,

    id. 1, 289; Caes. B. G. 7, 23, 2; 7, 46, 3; cf.:

    cervi eminentes,

    id. ib. 7, 72, 4:

    tumulus terrenus,

    id. ib. 1, 43, 1:

    vas,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47; cf.

    patella,

    id. ib. §

    46: speculum,

    Quint. 11, 3, 68:

    cothurni,

    Hor. A. P. 80:

    lumina,

    Ov. M. 5, 545; cf.

    membra,

    id. ib. 10, 237:

    ossa,

    id. ib. 9, 169:

    conchae,

    Cic. N. D. 2, 48, 123:

    rhombi,

    Hor. S. 2, 2, 95; cf.:

    opes grandiores,

    Plin. 11, 16, 16, § 47:

    smaragdi,

    Lucr. 4, 1126:

    divitiae,

    id. 5, 1118; cf.:

    alicui grandem pecuniam credere,

    Cic. Rab. Post. 2, 4:

    pecunia,

    id. Verr. 1, 9, 24; id. Fam. 13, 61; Sall. C. 49, 3; Liv. 10, 46, 10; 27, 20, 7; 32, 40, 9; Suet. Aug. 12; id. Ner. 24; cf.

    faenus,

    Cic. Fl. 21, 51:

    aes alienum,

    Sall. C. 14, 2; 24, 3; Plin. 7, 38, 39, § 127; cf.

    also: donativum grandius solito,

    Suet. Galb. 16:

    cenae,

    Quint. 10, 1, 58; cf.

    convivium,

    id. 11, 2, 12:

    amiculum grandi pondere,

    Cic. N. D. 3, 34, 83; cf.:

    grande pondus argenti,

    id. Caecin. 4, 12:

    grande onus exiguo formicas ore gerentes,

    Ov. M. 7, 625:

    elementa,

    bulky, massive, heavy, id. ib. 1, 29.—In neutr. as grandia ingrediens, advancing with great strides: makra bibas, Gell. 9, 11, 5:

    grandia incedens,

    Amm. 22, 14.—
    B.
    Of persons, grown up, big, tall; and more freq. pregn., advanced in years, aged, old; also with natu or aevo.
    (α).
    Absol.:

    an sedere oportuit domi virginem tam grandem,

    Ter. Ad. 4, 5, 39:

    videras grandis jam puer bello Italico, etc.,

    Cic. Pis. 36, 87:

    nobilis ut grandi cecinit Centaurus alumno (i. e. Achilli),

    Hor. Epod. 13, 11:

    (Q. Maximus) et bella gerebat ut adolescens, cum plane grandis esset, etc.,

    Cic. de Sen. 4, 10; cf. Lucr. 2, 1164:

    legibus annalibus cum grandiorem aetatem ad consulatum constituebant, adolescentiae temeritatem verebantur, etc. (shortly after: progressus aetatis),

    a more advanced age, Cic. Phil. 5, 17, 47; so,

    grandior aetas,

    Ov. M. 6, 28; 7, 665:

    quandoquidem grandi cibus aevo denique defit,

    Lucr. 2, 1141:

    metuens virgae jam grandis Achilles cantabat,

    Juv. 7, 210.—
    (β).
    With natu or aevo:

    non admodum grandis natu, sed tamen jam aetate provectus,

    Cic. de Sen. 4, 10; so,

    grandis natu,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 128; id. Rosc. Com. 15, 44; Plin. Ep. 8, 23, 7; Suet. Ner. 34; id. Aug. 89; Hor. Ep. 1, 7, 49; cf.:

    in aetate consideratur puer an adolescens, natu grandior an senex,

    Cic. Inv. 1, 24, 35; so,

    grandior natu,

    Plaut. Aul. 2, 1, 37:

    grandi jam natu vexatus,

    Suet. Aug. 53:

    grandis aevo parens,

    Tac. A. 16, 30 fin.; cf.:

    jam grandior aevo genitor,

    Ov. M. 6, 321.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., great, strong, powerful: subsellia grandiorem et pleniorem vocem desiderant. Cic. Brut. 84, 289:

    vox (opp. exigua),

    Quint. 11, 3, 15:

    perspicuo et grandi vitio praeditum exemplum,

    Cic. Inv. 1, 47, 88; cf.:

    exemplis grandioribus uti,

    id. Div. 1, 20, 39:

    de rebus grandioribus dicere,

    id. Fin. 3, 5, 19:

    supercilium,

    lofty, Juv. 6, 169:

    Maecenas, mearum Grande decus columenque rerum,

    Hor. C. 2, 17, 4:

    ingenium,

    Ov. M. 6, 574:

    certamen,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    munus,

    id. ib. 2, 1, 11:

    praemia meritorum,

    id. Ep. 2, 2, 38:

    carmen,

    Juv. 6, 636:

    malum,

    Hor. S. 2, 1, 49:

    lethargus,

    id. ib. 2, 3, 145:

    alumnus,

    noble, id. Epod. 13, 11:

    si metit Orcus Grandia cum parvis,

    id. Ep. 2, 2, 179; so absol.:

    grandia,

    id. C. 1, 6, 9; id. A. P. 27.—
    B.
    In partic., of style, great, grand, lofty, sublime:

    genus quoque dicendi grandius quoddam et illustrius esse adhibendum videtur,

    Cic. de Or. 2, 82, 337:

    grande atque robustum genus dicendi (opp. subtile),

    Quint. 12, 10, 58:

    causae (opp. pusillae),

    id. 11, 3, 151:

    antiqua comoedia,

    id. 10, 1, 65:

    grandia et tumida themata,

    id. 2, 10, 6:

    sententiae,

    id. 2, 11, 3:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    id. 1, 10, 24.—Of the speaker: (oratores Thucydidi aequales) grandes erant verbis, crebri sententiis, compressione rerum breves, [p. 824] Cic. Brut. 7, 29; cf.:

    Thucydides rerum gestarum pronunciator sincerus et grandis,

    id. ib. 83, 287:

    causidicus amplus atque grandis,

    id. Or. 9, 30:

    quo grandior sit et quasi excelsior orator,

    id. ib. 34, 119:

    oratores, alii grandes aut graves aut copiosi,

    id. Opt. Gen. 1, 2:

    multis locis grandior (Lysias),

    id. ib. 3, 9:

    fiunt pro grandibus tumidi,

    Quint. 10, 2, 16; 10, 1, 77.— Adv.: in two forms.
    A.
    grandĭter (acc. to II.), greatly, strongly, very ( poet. and in postAug. prose):

    quamvis grandius ille (Alcaeus) sonet,

    sublimely, Ov. H. 15, 30:

    illud mihi inter maxima granditer cordi est,

    exceedingly, Sid. Ep. 7, 4:

    frugi pater,

    id. ib. 2:

    affectus,

    Aug. Conf. 1, 9.—
    B.
    grandō (rare and poet.), the same:

    grande fremens,

    strongly, aloud, Stat. Th. 12, 684: grande sonat. Juv. 6, 517.

    Lewis & Short latin dictionary > grandis

  • 19 Lares

    1.
    Lăres (old form ‡ Lăses, Inscr. Fratr. Arval.; cf. Varr. L. L. 6, § 2 Müll.), um and ĭum (Larum, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Cic. Rep. 5, 5, 7; id. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 8, 19; Inscr. Orell. 961:

    Larium,

    Liv. 40, 52), m. [old Lat. Lases; Etrusc. Laran, Lalan; root las-; cf. lascivus], tutelar deities, Lares, belonging orig. to the Etruscan religion, and worshipped especially as the presiders over and protectors of a particular locality (cf. Otfr. Müll. Etrusc. 2, p. 90 sq.):

    praestites,

    the tutelar deities of an entire city, Ov. F. 5, 129 sq.:

    mille Lares geniumque ducis, qui tradidit illos, urbs habet,

    id. ib. 5, 145:

    Puteolanae civitatis,

    Inscr. Orell. 1670:

    civitatum, Inscr. ap. Grut. p. 10, 2: vicorum,

    Arn. 3, 41:

    rurales, Inscr. ap. Grut. p. 251: compitales,

    of cross - roads, Suet. Aug. 31; called also Lares compitalicii, Philarg. ad Verg. G. 2, 381:

    viales,

    worshipped by the road-side, Plaut. Merc. 5, 2, 24:

    permarini,

    tutelar deities of the sea, Liv. 40, 52: caelipotentes, Inscr. ap. Tert. de Spect. 5.— Sing.:

    Lari viali,

    Inscr. Orell. 1762; 1894:

    eundem esse Genium et Larem, multi veteres memoriae prodiderunt,

    Censor. 3, 2.—
    II.
    Most commonly the Lares (as familiares or domestici), the tutelar deities of a house, household gods, domestic Lares (whose images stood on the hearth in a little shrine, aedes, or in a small chapel, lararium); as the tutelar deities of each particular dwelling, also in sing.: Lar, Laris, m.
    (α).
    In plur.:

    rem divinam facere Laribus familiaribus,

    Plaut. Rud. 5, 1, 17:

    sanctis Penatium deorum Larumque familiarium sedibus,

    Cic. Rep. 5, 5, 7; id. Quint. 27 fin.:

    ad aedem Larum,

    id. N. D. 3, 25, 63:

    immolet aequis porcum Laribus,

    Hor. S. 2, 3, 164:

    Laribus tuum Miscet numen,

    id. C. 4, 5, 34. —
    (β).
    In sing.:

    ego Lar sum familiaris, ex hac familia,

    Plaut. Aul. prol. 2:

    haec imponuntur in foco nostro dari,

    id. ib. 2, 8, 16:

    familiae Lar pater, alium Larem persequi,

    id. Merc. 5, 1, 5 sq. —
    B.
    Meton., a hearth, dwelling, home (class.; usually in sing.):

    larem corona nostrum decorari volo,

    Plaut. Trin. 1, 2, 1:

    relinquent larem familiarem suum?

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 27:

    ad suum larem familiarem redire,

    id. ib. 2, 3, 54, §

    125: nobis larem familiarem nusquam ullum esse?

    Sall. C. 20:

    paternus,

    Hor. Ep. 2, 2, 51:

    patrius,

    id. S. 1, 2, 56; cf.:

    avitus apto Cum lare fundus,

    id. C. 1, 12, 43:

    gaudens lare certo,

    id. Ep. 1, 7, 58:

    parvo sub lare,

    id. C. 3, 29, 14:

    conductus,

    Mart. 11, 82, 2:

    deserere larem,

    to abandon one's home, Ov. F. 1, 478:

    pelli lare,

    to be driven from a place, id. ib. 6, 362:

    alumnus laris Antenorei,

    i. e. of the city of Padua, Mart. 1, 77, 2: ob eam rem tibi Lare commercioque interdico, Vet. Formul. ap. Paul. Sent. 3, 4, 7.—
    (β).
    In plur., Ov. R. Am. 302:

    jussa pars mutare lares,

    Hor. C. S. 39.— Poet., of a bird's nest:

    avis in ramo tecta laremque parat,

    Ov. F. 3, 242:

    cum rapit Halcyones miserae fetumque laremque,

    Val. Fl. 4, 45.
    2.
    Lăres, ĭum, f., a city in Numidia, Sall. J. 90 Kritz N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Lares

  • 20 Leo

    1.
    lĕo, lēre, v. a. The root of deleo; cf. Prisc. l. 9 fin.
    2.
    lĕo, ōnis, m. [Gr. leôn, lis], a lion.
    I.
    Lit.:

    validus,

    Lucr. 5, 985:

    fulvus,

    Ov. H. 10, 85:

    ferus,

    id. M. 7, 373:

    magnanimus,

    id. Tr. 3, 5, 33:

    leoni praecipua generositas,

    Plin. 8, 16, 17, § 42:

    Gaetulus,

    Verg. A. 5, 351:

    Poenus,

    id. E. 5, 27:

    Phrygius,

    id. A. 10, 157:

    fulvus,

    id. ib. 4, 159:

    leonum animi index cauda,

    Plin. 8, 16, 17, § 42:

    leo alumnus,

    Juv. 14, 247:

    pardus, tigris, leo— si quid adhuc est quod fremat in terris violentius,

    id. 8, 36: leo femina, a she-lion, lioness (for leaena), Plaut. Fragm. ap. Philarg. Verg. E. 2, 63.—Without femina:

    orbati leones,

    Stat. S. 2, 1, 9; Val. Fl. 6, 317.—
    II.
    Transf.
    A.
    A lion's skin, Val. Fl. 8, 126.—
    B.
    The constellation Leo:

    momenta Leonis,

    Hor. Ep. 1, 10, 16:

    cum sol in Leone est,

    Plin. 24, 17, 102, § 162:

    in pectore Leonis,

    id. 18, 26, 64, § 235.—
    C.
    A kind of crab, Plin. 9, 31, 51, § 97.—
    D.
    A plant, perhaps lion's-foot, Col. 10, 260; 98.—
    E.
    To denote a courageous person:

    in pace leones, in proelio cervi,

    Tert. Coron. Mil. 1 med.; cf.:

    in praetoriis leones, in castris lepores,

    Sid. Ep. 5, 7 med.:

    domi leones, foris vulpes,

    Petr. 44, 4.
    3.
    Lĕo, ōnis, m.; only plur.: Lĕōnes, um, the priests of the Persian god Mithras:

    Leones Mithrae,

    Tert. adv. Marc. 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Leo

См. также в других словарях:

  • Alumnus — • Signifies in ecclesiastical usage, a student preparing for the sacred ministry in a seminary Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Alumnus     Alumnus      …   Catholic encyclopedia

  • alumnus — (n.) 1640s, from L. alumnus a pupil, lit. foster son, vestigial present passive participle of alere to nourish (see OLD (Cf. old)), with ending akin to Gk. omenos. Plural is alumni. Fem. is alumna (1882), fem. plural alumnae …   Etymology dictionary

  • Alumnus — A*lum nus, n.; pl. {Alumni}. [L., fr. alere to nourish.] A pupil; especially, a graduate of a college or other seminary of learning. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Alúmnus — (lat.), Kostschüler, Pflegling, Zögling einer Erziehungsanstalt (Alumnat, Internat), der Wohnung, Kost und Unterricht (ganz oder halb frei) erhält; Gegensatz: Stadtschüler (Oppidanus, Extraneer). – Juristisch bezeichnet Alumnat das rein faktische …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • alumnus — (stressed on the second syllable) means a former student or pupil, and comes from a Latin word meaning ‘nursling’. It is more common in AmE than in BrE. The plural form is alumni (pronounced niy) and the female form is alumna (plural alumnae,… …   Modern English usage

  • alumnus — / alumna [n] graduate alum, old grad*, postgraduate; concept 350 …   New thesaurus

  • alumnus — ► NOUN (pl. alumni; fem. alumna, pl. alumnae) ▪ a former pupil or student of a particular school, college, or university. ORIGIN Latin, pupil , from alere nourish …   English terms dictionary

  • alumnus — ☆ alumnus [ə lum′nəs] n. pl. alumni [ə lum′nī΄] [L, a pupil, foster son < alere, to nourish: see OLD ] a person, esp. a boy or man, who has attended or is a graduate of a particular school, college, etc …   English World dictionary

  • Alumnus — Old girl redirects here. For the Australian Rules Football ground, see Victoria Park, Melbourne. Alumni redirects here. For the Argentine football team, see Alumni Athletic Club. An alumnus (plural alumni), according to the American Heritage… …   Wikipedia

  • Alumnus — Dieser Artikel oder Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (Literatur, Webseiten oder Einzelnachweisen) versehen. Die fraglichen Angaben werden daher möglicherweise demnächst gelöscht. Hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und… …   Deutsch Wikipedia

  • Alúmnus — Dieser Artikel oder Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (Literatur, Webseiten oder Einzelnachweisen) versehen. Die fraglichen Angaben werden daher möglicherweise demnächst gelöscht. Hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»