Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ălumno

  • 1 alumno

    alumno, atum, āre - tr. - nourrir, élever.

    Dictionarium latinogallicum > alumno

  • 2 alumno

    ălumno, āre, v. a. [qs. contr. of alumino, from alo], to nourish, bring up, educate (post-class.):

    puellam prodidit vicinis alumnandam,

    App. M. 10, p. 249, 41; so id. ib. 6, p. 182, 36; Mart. Cap. 9, p. 302.—In a dep. form:

    canes rabidos, quos ad tutelae praesidia curiose fuerant alumnati,

    App. M. 8, p. 209, 8 Elm.

    Lewis & Short latin dictionary > alumno

  • 3 alumno

    alumnare, alumnavi, alumnatus V TRANS
    nurture, nourish; rear (children), educate; train (animals)

    Latin-English dictionary > alumno

  • 4 alumno

    nurseling, student, disciple

    Latin-English dictionary of medieval > alumno

  • 5 quondam

    adv. [ quum + dam\]
    1) когда-то, некогда (Cyrus, q. rex Persarum QC)
    2) когда-нибудь, в будущем
    3) иногда, временами (q. citharā tacentem suscitare Musam H)

    Латинско-русский словарь > quondam

  • 6 alumnus

    alumnus, a, um (alo, almus), bes. bei Dichtern u. subst., I) passiv, »der ernährt, gepflegt u. aufgezogen wird oder worden ist«, der Pflegling, Zögling, das Pflegekind, 1) masc. der Pflegesohn, Pflegebefohlene, a) eig., Plaut., Verg. u.a.: Ggstz. nutricula, Hor. ep. 1, 4, 8: Ggstz. paedagogus, Quint. 1, 1, 11. – bes. m. Genet. od. m. Adi. des Landes od. Orts, wo jmd. aufwächst od. aufwuchs, der Pflegling, Zögling, Sohn, das Kind, Italia alumnum suum... videret, Cic.: Paeligni ruris al., Ov.: Marmarici alumni, Sil.: nemorum al., Sohn der Wälder = Jagdfreund, Stat.: alumni fluminum, Anwohner, Val. Flacc.: al. sutrinae tabernae, Zögling einer Schusterbude = Schusterlehrling, Tac.: al. legionum, der Legionen Zögling = im Lager erzogen, Tac.: agrestis al., Sen. poët. – v. Tieren, parvi alumni, die Jungen der Herden, Hor. (u. so attrib. al. grex, die junge Herde, Pallad. 3, 26, 4): dulces alumni, Hor.: Nemees al., v. Löwen, Stat. – v. Rebschößlingen, Col. 4, 27, 4. – b) übtr., v. Schüler = der Zögling, Jünger, Platonis, Cic.: quasi al. disciplinae meae, Cic.: al. Urbis, Zögl. Roms, Tac. – u. übh., ego pacis, ut ita dicam, alumnus, Cic.: non alumnus fortunae, sed partus, nicht ein angenommenes, sondern ein leibliches Kind des Glücks, Plin. – attrib., alumnus grex, die Schülerschar, Prud. perist. 9, 31: alumna manus, Orest. tr. 455. – 2) fem. die Pflegetochter, die Pflegebefohlene, das Pflegekind, der Zögling, a) eig.: nostra haec alumna et tua profecto filia, Plaut. (u. so Agrippinam filiam et alumnam praedicare, Suet.): at vos si laesae contemptus tangit alumnae, Ov.: noctis alumna, v. der Tisiphone, Sil.: aquai dulcis alumnae, v. Fröschen, Cic. poët.: quercus al. vadi, Stat. – b) übtr.: bene constitutae civitatis quasi al. quaedam eloquentia, Cic.: cliens et al. Urbis Ostia, als Kolonie von Rom, Flor.: Italia omnium terrarum alumna eadem et parens, d.i. aus allen Ländern bevölkert u. alle bevölkernd, Plin. – 3) neutr.: numen alumnum, Ov. u. Stat. – II) aktiv, der, die ernährt, der Ernährer (vgl. Serv. Verg. Aen. 4, 72. Isid. 10, 3), die Ernährerin, im masc., Romanos lares (Tiberis) lapsu praelambit alumno, Avien. descr. orb. terr. 495: in latices inhiat gens fontis alumni, Avien. phaen. 502: im fem., quod... latentes locos unda foecundet alumna, ibid. 798: Ceres, alumna terrarum ac nutrix mortalium, Mart. Cap. 1. § 86: im neutr., cygnus alumna stagna petierat, Mart. Cap. 1. § 28. – / Synk. Gen. Plur. alumnûm, Pacuv. tr. 313: Dat. Plur. alumnabus, Corp. inscr. Latin. 5, 1685.

    lateinisch-deutsches > alumnus

  • 7 alus

    alus, ī, f., s. alumno. I.

    lateinisch-deutsches > alus

  • 8 voveo

    voveo, vōvī, vōtum, ēre (verwandt mit εὔχομαι), I) geloben, einer Gottheit etwas feierlich versprechen, Herculi decumam, Cic.: Vulcano arma, Liv.: aedem, Liv.: vindemiam regi, Ov.: vota, quae voverat, Ov.: se, Sall., od. capita sua pro re publica, Cic., weihen, aufopfern wollen, aufopfern. – m. folg. Acc. u. Infin., u. zwar m. Infin. Praes., me inferre Veneri vovi iam ientaculum, Plaut.: cui figere voverat arma, Consol. ad Liv.: klass. m. Infin. Fut., pro victimis homines immolant aut se immolaturos vovent, Caes.: vovisse dicitur uvam se deo daturum, Cic.: se pro aegro eo vovisse, ubi convaluisset, Bacchis eum se initiaturam, Liv. – m. folg. ut u. Konj., voverant, si victores forent, ut die festo Veneris virgines suas prostituerent, Iustin. 21, 3, 2. – II) (da mit jedem Gelöbnisse ein Wunsch verknüpft ist) übtr., etwas wünschen, anwünschen, quae modo voverat, odit, Ov.: quae voveam, duo sunt, Ov.: m. Dat., quid voveat dulci alumno, Hor. – m. folg. ut u. Konj., ut tua sim, voveo, Ov. met. 14, 35.

    lateinisch-deutsches > voveo

  • 9 voueo

        Voueo, voues, voui, votum, vouere, pen. prod. Liu. Vouer, Promettre quelque chose à Dieu.
    \
        Vouere, Optare. Ouid. Desirer, Souhaiter.
    \
        Elige quid voueas. Ouid. Advise et choisis ce que tu desireras et vouldras demander, et tu l'auras.
    \
        Quid voueat dulci nutricula maius alumno? Horat. Quelle chose plus grande scauroit la nourrice desirer ne souhaiter pour son nourrisson?

    Dictionarium latinogallicum > voueo

  • 10 alumnus

    alumnus, a, um (alo, almus), bes. bei Dichtern u. subst., I) passiv, »der ernährt, gepflegt u. aufgezogen wird oder worden ist«, der Pflegling, Zögling, das Pflegekind, 1) masc. der Pflegesohn, Pflegebefohlene, a) eig., Plaut., Verg. u.a.: Ggstz. nutricula, Hor. ep. 1, 4, 8: Ggstz. paedagogus, Quint. 1, 1, 11. – bes. m. Genet. od. m. Adi. des Landes od. Orts, wo jmd. aufwächst od. aufwuchs, der Pflegling, Zögling, Sohn, das Kind, Italia alumnum suum... videret, Cic.: Paeligni ruris al., Ov.: Marmarici alumni, Sil.: nemorum al., Sohn der Wälder = Jagdfreund, Stat.: alumni fluminum, Anwohner, Val. Flacc.: al. sutrinae tabernae, Zögling einer Schusterbude = Schusterlehrling, Tac.: al. legionum, der Legionen Zögling = im Lager erzogen, Tac.: agrestis al., Sen. poët. – v. Tieren, parvi alumni, die Jungen der Herden, Hor. (u. so attrib. al. grex, die junge Herde, Pallad. 3, 26, 4): dulces alumni, Hor.: Nemees al., v. Löwen, Stat. – v. Rebschößlingen, Col. 4, 27, 4. – b) übtr., v. Schüler = der Zögling, Jünger, Platonis, Cic.: quasi al. disciplinae meae, Cic.: al. Urbis, Zögl. Roms, Tac. – u. übh., ego pacis, ut ita dicam, alumnus, Cic.: non alumnus fortunae, sed partus, nicht ein angenommenes, sondern ein leibliches Kind des Glücks, Plin. – attrib., alumnus grex, die Schülerschar, Prud. perist. 9, 31: alumna manus, Orest. tr.
    ————
    455. – 2) fem. die Pflegetochter, die Pflegebefohlene, das Pflegekind, der Zögling, a) eig.: nostra haec alumna et tua profecto filia, Plaut. (u. so Agrippinam filiam et alumnam praedicare, Suet.): at vos si laesae contemptus tangit alumnae, Ov.: noctis alumna, v. der Tisiphone, Sil.: aquai dulcis alumnae, v. Fröschen, Cic. poët.: quercus al. vadi, Stat. – b) übtr.: bene constitutae civitatis quasi al. quaedam eloquentia, Cic.: cliens et al. Urbis Ostia, als Kolonie von Rom, Flor.: Italia omnium terrarum alumna eadem et parens, d.i. aus allen Ländern bevölkert u. alle bevölkernd, Plin. – 3) neutr.: numen alumnum, Ov. u. Stat. – II) aktiv, der, die ernährt, der Ernährer (vgl. Serv. Verg. Aen. 4, 72. Isid. 10, 3), die Ernährerin, im masc., Romanos lares (Tiberis) lapsu praelambit alumno, Avien. descr. orb. terr. 495: in latices inhiat gens fontis alumni, Avien. phaen. 502: im fem., quod... latentes locos unda foecundet alumna, ibid. 798: Ceres, alumna terrarum ac nutrix mortalium, Mart. Cap. 1. § 86: im neutr., cygnus alumna stagna petierat, Mart. Cap. 1. § 28. – Synk. Gen. Plur. alumnûm, Pacuv. tr. 313: Dat. Plur. alumnabus, Corp. inscr. Latin. 5, 1685.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > alumnus

  • 11 voveo

    voveo, vōvī, vōtum, ēre (verwandt mit εὔχομαι), I) geloben, einer Gottheit etwas feierlich versprechen, Herculi decumam, Cic.: Vulcano arma, Liv.: aedem, Liv.: vindemiam regi, Ov.: vota, quae voverat, Ov.: se, Sall., od. capita sua pro re publica, Cic., weihen, aufopfern wollen, aufopfern. – m. folg. Acc. u. Infin., u. zwar m. Infin. Praes., me inferre Veneri vovi iam ientaculum, Plaut.: cui figere voverat arma, Consol. ad Liv.: klass. m. Infin. Fut., pro victimis homines immolant aut se immolaturos vovent, Caes.: vovisse dicitur uvam se deo daturum, Cic.: se pro aegro eo vovisse, ubi convaluisset, Bacchis eum se initiaturam, Liv. – m. folg. ut u. Konj., voverant, si victores forent, ut die festo Veneris virgines suas prostituerent, Iustin. 21, 3, 2. – II) (da mit jedem Gelöbnisse ein Wunsch verknüpft ist) übtr., etwas wünschen, anwünschen, quae modo voverat, odit, Ov.: quae voveam, duo sunt, Ov.: m. Dat., quid voveat dulci alumno, Hor. – m. folg. ut u. Konj., ut tua sim, voveo, Ov. met. 14, 35.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > voveo

  • 12 alumnus

        alumnus ī, m    [alo], a foster-son, ward, nursling: Carus, V.: dulcis, H.: hos usūs praestet tibi alumnus, i. e. this will be your reward for bringing him up, O.: legionum, brought up in the camp, Ta.: eorum agrorum alumni: (nec sentient) dulces alumni grave tempus, H.: alumno numine, O.—Fig.: ego itaque pacis, ut ita dicam, alumnus: Platonis, disciple disciplinae meae.
    * * *
    I
    alumna, alumnum ADJ
    nourished, brought up; reared/fostered by; native, brought up locally
    II
    nursling, young animal/plant; ward, protegee; native daughter; nurse, mother

    Latin-English dictionary > alumnus

  • 13 iactō

        iactō āvī, ātus, āre, freq.    [iacio], to throw, cast, hurl: semina per undas, scatter, O.: hastas: de muro vestem, Cs.: cinerem per agros, V.: Saxa saxis (i. e. in saxa), O.—To throw about, toss about, shake, flourish: diu iactato bracchio, Cs.: tinnula manu, O.: cerviculam: homines febri iactantur: corpus in suo sanguine, wallow, O.: bidentes, swing, V.: a facie manūs, throw kisses, Iu.: basia, Iu.: lumina, O.: iugum, i. e. be rebellious, Iu.—To drive hither and thither, drive about, toss: tempestate in alto iactari: te in alto, H.: hiems iactat viros, O.: iactor in turbā.— To throw away: passim arma, L.: Iactatur rerum utilium pars, thrown overboard, Iu.—To throw out, emit, spread: odorem, V.: voces per umbram, V.—Fig., to torment, disquiet, disturb, stir: morbo iactari eodem, H.: clamore et convicio: inrita iurgia, stir up, V.: iactabatur nummus sic, ut, etc., i. e. fluctuated in value.—To consider, examine, discuss: eas res iactari nolebat, Cs.: multa variis iactata sermonibus erant, i. e. talked about, L.: pectore curas, V.—To throw out, make prominent, pronounce, utter, speak, say: querimoniae ultro citroque iactatae, L.: te beatum, H.: Talia iactanti, etc., V.: hanc autem iactari magis causam quam veram esse, is made a pretext, L.: minas: haec incondita Montibus, V. —With prae se, utter confidently, V.—To boast of, vaunt, plume oneself upon: gratiam, Cs.: et genus et nomen, H.: Romam vos expugnaturos iactabatis, L.: lucus, quo se plus iactet Apollo, delights, V.—With se, to exhibit oneself, show off, make a display, boast, take pride: intolerantius se: iactantibus se opinionibus inconstanter, conflicting: te maritae, O.: legatis regis eum se iactasse, i. e. impose on the legates, L.: se in pecuniis, make a prodigal display: se de Calidio: Ullo se alumno, V.: se formosum, Ph.—To be officious, be active in, devote oneself to: se in causis: nostrum hoc tempus aetatis forensi labore iactari: tribuniciis se actionibus, L.

    Latin-English dictionary > iactō

  • 14 voveō

        voveō vōvī, vōtus, ēre,    to vow, promise solemnly, engage religiously, pledge, devote, dedicate, consecrate: Herculi decumam: pro salute patriae sua capita: tibi hinc decimam partem praedae, L.: Dona quae femina voverat, O.: vovisse dicitur, uvam se deo daturum: se immolaturos vovere, Cs.: dictator ludos magnos vovit Veiis captis se facturum, L.: ludi voti, L.: Tyrrheno vindemia regi (Mezentio), i. e. solemnly promised, O.—To wish, desire, wish for: Elige, quid voveas, O.: Quid voveat dulci nutricula maius alumno? H.: Ut tua sim voveo, O.
    * * *
    vovere, vovi, votus V
    vow, dedicate, consecrate

    Latin-English dictionary > voveō

  • 15 alumnus

    ălumnus, a, um, adj. [qs. contr. of alomenos, from alo].
    I.
    That is nourished, brought up; for the most part subst.
    A.
    ălumnus, i, m., a nursling, a pupil, foster-son.
    1.
    Lit. (most freq. in the poets.): desiderio alumnūm ( = alumnorum), Pac. ap. Non. 243, 6 (Trag. Rel. p. 116 Rib.):

    erus atque alumnus tuus sum,

    Plaut. Merc. 4, 5, 7:

    quid voveat dulci nutricula majus alumno?

    Hor. Ep. 1, 4, 8; Verg. A. 11, 33:

    Tityon, terrae omniparentis alumnum,

    id. ib. 6, 595; so Ov. M. 4, 524; cf.

    with 421: legionum alumnus,

    i. e. brought up in the camp, Tac. A. 1, 44; cf. id. 1, 41:

    Vatinius sutrinae tabernae alumnus,

    id. ib. 15, 34:

    suum flevit alumnum,

    Val. Fl. 8, 94: alumni hominum peccatorum, * Vulg. Num. 32, 14.—Of the inhabitants of a country (cf. altrix):

    Italia alumnum suum summo supplicio fixum videret,

    Cic. Verr. 2, 5, 66;

    of cattle: Faune, abeas parvis Aequus alumnis,

    Hor. C. 3, 18, 3; so id. ib. 3, 23, 7.—
    2.
    Trop.:

    ego itaque pacis, ut ita dicam, alumnus,

    Cic. Phil. 7, 3:

    alumnus fortunae,

    a child of fortune, Plin. 7, 7, 5, § 43.—Hence, of pupils:

    Platonis alumnus,

    pupil, disciple, Cic. Fin. 4, 26:

    alumnus disciplinae meae,

    id. Fam. 9, 14.—
    B.
    ălumna, ae, f., a foster-daughter, a pupil:

    nostra haec alumna,

    Plaut. Cist. 4, 2, 96:

    Italia omnium terrarum alumna eadem et parens (i. e. quae ab aliis terris alitur),

    Plin. 3, 5, 6, § 39:

    aliquam filiam et alumnam praedicare,

    Suet. Claud. 39:

    trepidam hortatur alumnam,

    Val. Fl. 5, 358.—Of frogs: aquai dulcis alumnae, Poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15.— Trop.: cana veritas Atticae philosophiae alumna, truth, the foster-child of Attic philosophy, Varr. ap. Non. 243, 2: jam bene constitutae civitatis quasi alumna quaedam, eloquentia, the foster-child of an already well-ordered state, * Cic. Brut. 12, 45:

    cliens et alumna Urbis Ostia (as a colony of the same),

    Flor. 3, 21.—
    C.
    The neutr.:

    numen alumnum,

    Ov. M. 4, 421.—
    II.
    In late Lat., act., nourishing; or subst., nourisher, one who brings up or educates:

    cygnus alumna stagna petierat,

    Mart. Cap. 1, p. 11.—Hence Isidorus: et qui alit et alitur, alumnus dici potest, Orig. 10, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > alumnus

  • 16 grandis

    grandis, e, adj. [cf. gradus; also Germ. gross; Engl. great], full-grown, large, great, full, abundant (class.; most freq. of things; for syn. cf.: magnus, ingens, amplus, procerus, vastus, enormis).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ita, quicquid (olerum) erat, grande erat,

    Plaut. Cas. 5, 2, 35; cf.:

    ager novatus et iteratus, quo meliores fetus possit et grandiores edere,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    quae seges grandissima atque optima fuerit,

    Varr. R. R. 1, 52; 1: farra, old poet. ap. Macr. S. 5, 20 fin.:

    frumenta,

    Verg. A. 4, 405:

    hordea,

    id. E. 5, 36:

    lilia,

    id. ib. 10, 25:

    ilex,

    Sall. J. 93, 4; cf.:

    et antiqua robora,

    Quint. 10, 1, 88:

    grandissimum alicae genus,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    grandissimae olivae,

    id. 15, 3, 4, § 15 et saep.:

    litterae (opp. minutae),

    Plaut. Bacch. 4, 9, 68; cf.:

    epistola sane grandis,

    Cic. Att. 13, 21, 1:

    sane grandes libri,

    id. Rep. 3, 8:

    grandiores libri,

    id. Att. 13, 13, 1:

    verbosa et grandis epistula,

    Juv. 10, 71:

    erat incisum grandibus litteris,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74:

    corpora,

    Lucr. 6, 303:

    saxa,

    id. 1, 289; Caes. B. G. 7, 23, 2; 7, 46, 3; cf.:

    cervi eminentes,

    id. ib. 7, 72, 4:

    tumulus terrenus,

    id. ib. 1, 43, 1:

    vas,

    Cic. Verr. 2, 4, 21, § 47; cf.

    patella,

    id. ib. §

    46: speculum,

    Quint. 11, 3, 68:

    cothurni,

    Hor. A. P. 80:

    lumina,

    Ov. M. 5, 545; cf.

    membra,

    id. ib. 10, 237:

    ossa,

    id. ib. 9, 169:

    conchae,

    Cic. N. D. 2, 48, 123:

    rhombi,

    Hor. S. 2, 2, 95; cf.:

    opes grandiores,

    Plin. 11, 16, 16, § 47:

    smaragdi,

    Lucr. 4, 1126:

    divitiae,

    id. 5, 1118; cf.:

    alicui grandem pecuniam credere,

    Cic. Rab. Post. 2, 4:

    pecunia,

    id. Verr. 1, 9, 24; id. Fam. 13, 61; Sall. C. 49, 3; Liv. 10, 46, 10; 27, 20, 7; 32, 40, 9; Suet. Aug. 12; id. Ner. 24; cf.

    faenus,

    Cic. Fl. 21, 51:

    aes alienum,

    Sall. C. 14, 2; 24, 3; Plin. 7, 38, 39, § 127; cf.

    also: donativum grandius solito,

    Suet. Galb. 16:

    cenae,

    Quint. 10, 1, 58; cf.

    convivium,

    id. 11, 2, 12:

    amiculum grandi pondere,

    Cic. N. D. 3, 34, 83; cf.:

    grande pondus argenti,

    id. Caecin. 4, 12:

    grande onus exiguo formicas ore gerentes,

    Ov. M. 7, 625:

    elementa,

    bulky, massive, heavy, id. ib. 1, 29.—In neutr. as grandia ingrediens, advancing with great strides: makra bibas, Gell. 9, 11, 5:

    grandia incedens,

    Amm. 22, 14.—
    B.
    Of persons, grown up, big, tall; and more freq. pregn., advanced in years, aged, old; also with natu or aevo.
    (α).
    Absol.:

    an sedere oportuit domi virginem tam grandem,

    Ter. Ad. 4, 5, 39:

    videras grandis jam puer bello Italico, etc.,

    Cic. Pis. 36, 87:

    nobilis ut grandi cecinit Centaurus alumno (i. e. Achilli),

    Hor. Epod. 13, 11:

    (Q. Maximus) et bella gerebat ut adolescens, cum plane grandis esset, etc.,

    Cic. de Sen. 4, 10; cf. Lucr. 2, 1164:

    legibus annalibus cum grandiorem aetatem ad consulatum constituebant, adolescentiae temeritatem verebantur, etc. (shortly after: progressus aetatis),

    a more advanced age, Cic. Phil. 5, 17, 47; so,

    grandior aetas,

    Ov. M. 6, 28; 7, 665:

    quandoquidem grandi cibus aevo denique defit,

    Lucr. 2, 1141:

    metuens virgae jam grandis Achilles cantabat,

    Juv. 7, 210.—
    (β).
    With natu or aevo:

    non admodum grandis natu, sed tamen jam aetate provectus,

    Cic. de Sen. 4, 10; so,

    grandis natu,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 128; id. Rosc. Com. 15, 44; Plin. Ep. 8, 23, 7; Suet. Ner. 34; id. Aug. 89; Hor. Ep. 1, 7, 49; cf.:

    in aetate consideratur puer an adolescens, natu grandior an senex,

    Cic. Inv. 1, 24, 35; so,

    grandior natu,

    Plaut. Aul. 2, 1, 37:

    grandi jam natu vexatus,

    Suet. Aug. 53:

    grandis aevo parens,

    Tac. A. 16, 30 fin.; cf.:

    jam grandior aevo genitor,

    Ov. M. 6, 321.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., great, strong, powerful: subsellia grandiorem et pleniorem vocem desiderant. Cic. Brut. 84, 289:

    vox (opp. exigua),

    Quint. 11, 3, 15:

    perspicuo et grandi vitio praeditum exemplum,

    Cic. Inv. 1, 47, 88; cf.:

    exemplis grandioribus uti,

    id. Div. 1, 20, 39:

    de rebus grandioribus dicere,

    id. Fin. 3, 5, 19:

    supercilium,

    lofty, Juv. 6, 169:

    Maecenas, mearum Grande decus columenque rerum,

    Hor. C. 2, 17, 4:

    ingenium,

    Ov. M. 6, 574:

    certamen,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    munus,

    id. ib. 2, 1, 11:

    praemia meritorum,

    id. Ep. 2, 2, 38:

    carmen,

    Juv. 6, 636:

    malum,

    Hor. S. 2, 1, 49:

    lethargus,

    id. ib. 2, 3, 145:

    alumnus,

    noble, id. Epod. 13, 11:

    si metit Orcus Grandia cum parvis,

    id. Ep. 2, 2, 179; so absol.:

    grandia,

    id. C. 1, 6, 9; id. A. P. 27.—
    B.
    In partic., of style, great, grand, lofty, sublime:

    genus quoque dicendi grandius quoddam et illustrius esse adhibendum videtur,

    Cic. de Or. 2, 82, 337:

    grande atque robustum genus dicendi (opp. subtile),

    Quint. 12, 10, 58:

    causae (opp. pusillae),

    id. 11, 3, 151:

    antiqua comoedia,

    id. 10, 1, 65:

    grandia et tumida themata,

    id. 2, 10, 6:

    sententiae,

    id. 2, 11, 3:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    id. 1, 10, 24.—Of the speaker: (oratores Thucydidi aequales) grandes erant verbis, crebri sententiis, compressione rerum breves, [p. 824] Cic. Brut. 7, 29; cf.:

    Thucydides rerum gestarum pronunciator sincerus et grandis,

    id. ib. 83, 287:

    causidicus amplus atque grandis,

    id. Or. 9, 30:

    quo grandior sit et quasi excelsior orator,

    id. ib. 34, 119:

    oratores, alii grandes aut graves aut copiosi,

    id. Opt. Gen. 1, 2:

    multis locis grandior (Lysias),

    id. ib. 3, 9:

    fiunt pro grandibus tumidi,

    Quint. 10, 2, 16; 10, 1, 77.— Adv.: in two forms.
    A.
    grandĭter (acc. to II.), greatly, strongly, very ( poet. and in postAug. prose):

    quamvis grandius ille (Alcaeus) sonet,

    sublimely, Ov. H. 15, 30:

    illud mihi inter maxima granditer cordi est,

    exceedingly, Sid. Ep. 7, 4:

    frugi pater,

    id. ib. 2:

    affectus,

    Aug. Conf. 1, 9.—
    B.
    grandō (rare and poet.), the same:

    grande fremens,

    strongly, aloud, Stat. Th. 12, 684: grande sonat. Juv. 6, 517.

    Lewis & Short latin dictionary > grandis

  • 17 nutricula

    nūtrīcŭla, ae, f. dim. [id.], a nurse.
    I.
    Lit.:

    quid voveat dulci nutricula majus alumno?

    Hor. Ep. 1, 4, 8; Suet. Aug. 94:

    fabulae nutricularum,

    Quint. 1, 9, 2.—
    II.
    Transf., she who nourishes, maintains, preserves a thing:

    nutriculae praediorum,

    Cic. Phil. 11, 5, 12:

    Gellius nutricula seditiosorum,

    id. Vatin. 2, 4:

    nutricula causidicorum Africa,

    Juv. 7, 148:

    casa nutricula,

    in which one was brought up, Quint. Decl. 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > nutricula

  • 18 quondam

    quondam (CONDAM, Inscr. Rein. p. 543), adv. [quom = cum, with the demonstr. part. dam].
    I.
    At a certain time, at one time, once, heretofore, formerly:

    verum tempestas, memini, quondam fuit, cum, etc.,

    Plaut. Truc. 2, 4, 29:

    olim, olim isti fuit generi quondam quaestus,

    Ter. Eun. 2, 2, 15:

    cujus illa quondam socrus, paulo ante uxor fuisset,

    Cic. Clu. 66, 188:

    omnia quae sunt conclusa nunc artibus, dissipata quondam fuerunt,

    id. de Or 1, 42, 187:

    populus Romanus, qui quondam in hostes lenissimus existimabatur, hoc tempore, etc.,

    id. Rosc. Am. 53, 154:

    ut quondam Marsaeus,

    Hor. S. 1, 2, 55; 2, 5, 21, Curt. 3, 1, 12; 3, 4, 3; Ov. F. 2, 547.— Of those deceased, the late, former, deceased (post-class.):

    OPTIMAE MEMORIAE VIRO QVOND. FILIO AELII, etc.,

    Inscr. Grut. 389, 8:

    Valeriani quondam centurionis testamentum,

    Cod. Just. 6, 21, 3:

    matris tuae quondam mancipia,

    id. 7, 33, 8; 8, 57, 2; cf.:

    Cyro quondam rege,

    Curt. 10, 1, 23.—
    II.
    Transf.
    A.
    At certain times, at times, sometimes:

    quid, cum saepe lapidum, sanguinis nonnumquam, terrae interdum, quondam etiam lactis imber effluxit?

    Cic. Div. 1, 43, 98:

    stomachum, cujus tu similem quondam habebas,

    id. Fam. 2, 16, 2:

    quondam cithara tacentem Suscitat Musam,

    Hor. C. 2, 10, 18:

    quondam etiam victis redit in praecordia virtus,

    Verg. A. 2, 367; Ov. M. 9, 170; Lucr. 6, 109:

    senatus quondam legatos decreverit,

    Suet. Caes. 24; id. Dom. 7.—
    B.
    Of the future, one day, some day, ever ( poet.), Hor. S. 2, 2, 82:

    nec Romula quondam Ullo se tantum tellus jactabit alumno,

    Verg. A. 6, 877:

    haec tibi vir quondam, nunc frater, mittit,

    Tib. 3, 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > quondam

  • 19 resilio

    rĕ-sĭlĭo, ŭi (resiliit, Quadrig. ap. Prisc. p. 906 P.;

    resilivi,

    Sen. Contr. 1, 3, 4), 4, v. n., to leap or spring back (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    (exit in terram) in Indiae fluminibus certum genus piscium, ac deinde resilit,

    Plin. 9, 19, 35, § 71:

    recedere sensim datur (oratoribus): Quidam et resiliunt, quod est plane ridiculum,

    Quint. 11, 3, 127:

    (ranae) saepe In gelidos resilire lacus,

    Ov. M. 6, 374:

    piratae in aquas suas,

    Flor. 3, 6, 6:

    velites ad manipulos,

    Liv. 30, 33 fin.:

    a taetro veneno,

    Lucr. 4, 685:

    polypus ab odore cunilae,

    Plin. 10, 70, 90, § 195; 34, 8, 19, § 75.—
    b.
    Transf., of things as subjects, to spring back, start back, rebound, recoil, retreat, Lucr. 4, 347:

    juvenis ferit ora sarissā. Non secus haec resilit, quam tecti a culmine grando,

    Ov. M. 12, 480:

    ignis ab ictu,

    Plin. 2, 54, 55, § 142:

    (cervices) ab imposito nuper jugo,

    Flor. 4, 12, 2:

    resilire guttas,

    Plin. 11, 15, 15, § 39:

    radii infracti,

    id. 2, 38, 38, § 103:

    vulvae tactu,

    id. 22, 13, 15, § 31:

    (Taurus mons) resilit ad Septentriones,

    retreats, recedes, id. 5, 27, 27, § 97:

    in spatium resilire manus breve vidit,

    to shrink, contract, Ov. M. 3, 677; cf.:

    (mamma) detracto alumno suo sterilescit ilice ac resilit,

    Plin. 11, 40, 95, § 234. —
    II.
    Trop., to recoil, start back, shrink from:

    ubi scopulum offendis ejusmodi ut ab hoc crimen resilire videas,

    Cic. Rosc. Am. 29, 79:

    instandum iis, quae placere intellexeris, resiliendum ab iis, quae non recipientur,

    Quint. 12, 10, 56:

    ut liceret resilire emptori, meliore conditione allatā,

    to withdraw, recede, Dig. 18, 2, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > resilio

  • 20 semifer

    sēmĭ-fer, fĕra, fĕrum, adj. [ferus], halfbestial, half man and half beast.
    I.
    Lit.:

    semifer interea divinae stirpis alumno Laetus erat,

    i. e. the Centaur Chiron, Ov. M. 2, 633;

    so of the Centaurs,

    id. ib. 12, 406; Stat. Th. 9, 220; Luc. 6, 386: caput Panis, Lucr. 4, 587:

    pectus (Tritonis),

    Verg. A. 10, 212:

    corpus Capricorni (because half goat and half fish),

    Cic. Arat. 59 Orell. N. cr.:

    species hominum (with portenta),

    Lucr. 2, 702 et saep.—
    II.
    Trop., half-wild, half-savage:

    (Cacus),

    Verg. A. 8, 267 (for which, semihomo, id. ib. 194):

    glires semiferum animal,

    Plin. 8, 57, 82, § 224:

    proles (canis),

    Grat. Cyn. 253:

    genus hominum,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; Sil. 3, 542.

    Lewis & Short latin dictionary > semifer

См. также в других словарях:

  • Alumno — Saltar a navegación, búsqueda Los alumnos, son aquellos que aprenden de otras personas. Etimológicamente alumno es una palabra que viene del latín alumnum, que deriva de la palabra alere, que significa alimentar, significa también alimentarse… …   Wikipedia Español

  • alumno — alumno, na (Del lat. alumnus, de alĕre, alimentar). 1. m. y f. Discípulo, respecto de su maestro, de la materia que está aprendiendo o de la escuela, colegio o universidad donde estudia. Fulano tiene muchos alumnos. [m6]Alumno de medicina.… …   Diccionario de la lengua española

  • alumno — alumno, na sustantivo masculino,f. 1. Persona que recibe enseñanza: consejo de alumnos, asociación de padres de alumnos. Los alumnos de tercero están de excursión. Es un antiguo alumno mío. Sinónimo: estudiante, escolar …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • alumno — alumno, na sustantivo discípulo, colegial, escolar, estudiante*. * * * Sinónimos: ■ escolar, estudiante, colegial, discípulo, e …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • alumno — (Del lat. alumnus, persona criada por otra < alere, alimentar.) ► sustantivo 1 ENSEÑANZA Persona que recibe enseñanzas, con respecto del docente o el centro que las imparten, o de la materia de que se trata: los alumnos de química siempre… …   Enciclopedia Universal

  • alumno — s Persona que estudia bajo la orientación de otra, generalmente en una escuela: alumno de primaria, alumno de matemáticas …   Español en México

  • alumno — {{#}}{{LM A01947}}{{〓}} {{SynA01994}} {{[}}alumno{{]}}, {{[}}alumna{{]}} ‹a·lum·no, na› {{《}}▍ s.{{》}} Persona que estudia bajo la orientación de otra o que recibe sus enseñanzas: • Muchos alumnos universitarios estudian con beca.{{○}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • alumno — (m) (Básico) alguien que recibe la enseñanza de un maestro Ejemplos: Los alumnos de nuestra escuela tienen que llevar los uniformes. Platón era alumno de Sócrates. Sinónimos: estudiante, discípulo …   Español Extremo Basic and Intermediate

  • Alumno aventajado — Saltar a navegación, búsqueda Para la película, véase Verano de corrupción. Verano de corrupción: Alumno aventajado Autor Stephen King Traductor J. M. Álvarez Flórez y Ángela Pérez País …   Wikipedia Español

  • alumno — na m. y f. Persona criada o educada desde la niñez. Cualquier discípulo respecto de su maestro, escuela o materia que aprende …   Diccionario Castellano

  • alumno de las musas — ► locución POESÍA literario Poeta, compositor de obras poéticas: ■ conciliábulo de alumnos de las musas …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»