Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ălĭēnātus

  • 1 alienatus

    ălĭēnātus, a, um part. passé de alieno.
    * * *
    ălĭēnātus, a, um part. passé de alieno.
    * * *
    I.
        Alienatus, pen. prod. Participium. Plaut. Aliené, Estrangé.
    \
        Alienatus ad libidinem animus. Liu. Distraict et destourné de vertu à meschanceté.
    \
        Alienatus mihi est vsus aedium. Plautus. L'usage de la maison m'a esté osté, On m'a osté l'usage, etc.
    \
        Alienatus mente. Plin. Hors du sens, Forcené.
    II.
        Alienatus, Nomen ex participio: vt Alienata mens. Liu. Esprit troublé.

    Dictionarium latinogallicum > alienatus

  • 2 aliēnātus

        aliēnātus    P. of aliēnō.

    Latin-English dictionary > aliēnātus

  • 3 alieno

    ălĭēno, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] aliéner, transporter à d'autres son droit de propriété.    - (lege caverent) ne quis quem civitatis mutandæ causa suum faceret neve alienaret, Liv. 41, 8, 12: (qu'ils défendissent par une loi) d'adopter ou de retrancher de sa famille aucun allié en vue d'un changement de cité [pour qu'il pût devenir citoyen romain].    - vectigalia alienare, Cic. Agr. 2, 33: aliéner les revenus publics    - alienari: passer au pouvoir d'autrui.    - urbs alienata, Sall. J. 48, 1: ville tombée aux mains d'autrui. --- cf. Liv. 24, 28, 7. [st1]2 [-] éloigner (détacher), rendre étranger (ennemi).    - alienare aliquem a se, Cic. Sest. 40: s'aliéner qqn ; quædam pestes hominum.    - laude aliena dolentium te nonnumquam a me alienarunt, Cic. Fam. 5, 8, 2: les fléaux que sont certaines gens qui s'affligent du mérite d'autrui t'ont parfois détaché de moi.    - alienare aliquem alicui, Liv. 30, 14, 10; 44, 27, 8: aliéner qqn à qqn.    - alienare animos ab aliqua re, Cic. Sull. 64: rendre les esprits hostiles à qqch.    - alienari: se détacher, s'éloigner, avoir de l'éloignement, devenir ennemi.    - alienatus est a Metello, Cic. Læl. 77: il rompit avec Métellus.    - meque falsa suspicione alienatum esse sentiebam, Sall. C. 35, 3: et je me sentais mis de côté à cause de soupçons controuvés.    - urbs maxuma alienata (erat), Sall. J. 48, 1: une très grande ville était tombée aux mains de l'ennemi.    - timore ab eo alienati (sunt), Nep. Alc. 5, 1: [ils furent tenus éloignés de lui par leur appréhension] = leur appréhension les tint éloignés de lui.    - hinc alienatus ab senatu, Liv. 8, 12: *depuis lors devenu ennemi du sénat*, depuis lors en rupture avec le sénat.    - ea quoque ira alienavit a dictatore militum animos, Liv. 8, 35: *cette colère également détourna du dictateur les esprits des soldats*, encore plus en colère, les soldats se détachèrent de leur dictateur.    - (animal) alienari ab interitu iisque rebus quæ interitum videantur afferre, Cic. Fin. 3, 16: [selon les Stoiciens] l'animal a de l'aversion pour la mort et pour tout ce qui peut amener la mort.    - alienatus, a, um: qui a rompu avec qqn, adversaire, ennemi. --- Cic. Pis. 96; Sall. J. 66, 2; Liv. 29, 3, 14.    - (urbes) quæ bello alienata fuerant, Liv. 30, 24, 4: (les villes) qui avaient été rebelles (qui avaient fait défection) pendant la guerre.    - alienato erga Vespasianum animo, Tac. H. 4, 49: [les soldats] mal disposés pour Vespasien. [st1]3 [-] aliéner (l'esprit), ôter (la raison).    - mentem alienare, Liv. 42, 28, 12: aliéner l'esprit, ôter la raison.    - alienata mente, Caes. BG. 6, 41, 3: avec l'esprit égaré.    - alienatus ad libidinem animo, Liv. 3, 48, 1: égaré dans le sens de [par] sa passion.    - alienatus, Sen. Ep. 85, 24: égaré, qui n'est pas en possession de soi. [st1]4 [-] aliéner (la sensibilité, la mémoire).    - alienatus ab sensu, Liv. 2, 12, 3: étranger à toute sensation.    - alienatis a memoria periculi animis Liv. 7, 15, 3: ayant perdu tout souvenir du danger.    - velut alienati sensibus, Liv. 25, 39, 4: étrangers pour ainsi dire aux impressions des sens.    - alienari: perdre tout sentiment, être en léthargie, être paralysé. --- Cels. 7, 16, etc.    - in corpore alienato, Sen. Ep. 89, 19: dans un corps en léthargie.
    * * *
    ălĭēno, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] aliéner, transporter à d'autres son droit de propriété.    - (lege caverent) ne quis quem civitatis mutandæ causa suum faceret neve alienaret, Liv. 41, 8, 12: (qu'ils défendissent par une loi) d'adopter ou de retrancher de sa famille aucun allié en vue d'un changement de cité [pour qu'il pût devenir citoyen romain].    - vectigalia alienare, Cic. Agr. 2, 33: aliéner les revenus publics    - alienari: passer au pouvoir d'autrui.    - urbs alienata, Sall. J. 48, 1: ville tombée aux mains d'autrui. --- cf. Liv. 24, 28, 7. [st1]2 [-] éloigner (détacher), rendre étranger (ennemi).    - alienare aliquem a se, Cic. Sest. 40: s'aliéner qqn ; quædam pestes hominum.    - laude aliena dolentium te nonnumquam a me alienarunt, Cic. Fam. 5, 8, 2: les fléaux que sont certaines gens qui s'affligent du mérite d'autrui t'ont parfois détaché de moi.    - alienare aliquem alicui, Liv. 30, 14, 10; 44, 27, 8: aliéner qqn à qqn.    - alienare animos ab aliqua re, Cic. Sull. 64: rendre les esprits hostiles à qqch.    - alienari: se détacher, s'éloigner, avoir de l'éloignement, devenir ennemi.    - alienatus est a Metello, Cic. Læl. 77: il rompit avec Métellus.    - meque falsa suspicione alienatum esse sentiebam, Sall. C. 35, 3: et je me sentais mis de côté à cause de soupçons controuvés.    - urbs maxuma alienata (erat), Sall. J. 48, 1: une très grande ville était tombée aux mains de l'ennemi.    - timore ab eo alienati (sunt), Nep. Alc. 5, 1: [ils furent tenus éloignés de lui par leur appréhension] = leur appréhension les tint éloignés de lui.    - hinc alienatus ab senatu, Liv. 8, 12: *depuis lors devenu ennemi du sénat*, depuis lors en rupture avec le sénat.    - ea quoque ira alienavit a dictatore militum animos, Liv. 8, 35: *cette colère également détourna du dictateur les esprits des soldats*, encore plus en colère, les soldats se détachèrent de leur dictateur.    - (animal) alienari ab interitu iisque rebus quæ interitum videantur afferre, Cic. Fin. 3, 16: [selon les Stoiciens] l'animal a de l'aversion pour la mort et pour tout ce qui peut amener la mort.    - alienatus, a, um: qui a rompu avec qqn, adversaire, ennemi. --- Cic. Pis. 96; Sall. J. 66, 2; Liv. 29, 3, 14.    - (urbes) quæ bello alienata fuerant, Liv. 30, 24, 4: (les villes) qui avaient été rebelles (qui avaient fait défection) pendant la guerre.    - alienato erga Vespasianum animo, Tac. H. 4, 49: [les soldats] mal disposés pour Vespasien. [st1]3 [-] aliéner (l'esprit), ôter (la raison).    - mentem alienare, Liv. 42, 28, 12: aliéner l'esprit, ôter la raison.    - alienata mente, Caes. BG. 6, 41, 3: avec l'esprit égaré.    - alienatus ad libidinem animo, Liv. 3, 48, 1: égaré dans le sens de [par] sa passion.    - alienatus, Sen. Ep. 85, 24: égaré, qui n'est pas en possession de soi. [st1]4 [-] aliéner (la sensibilité, la mémoire).    - alienatus ab sensu, Liv. 2, 12, 3: étranger à toute sensation.    - alienatis a memoria periculi animis Liv. 7, 15, 3: ayant perdu tout souvenir du danger.    - velut alienati sensibus, Liv. 25, 39, 4: étrangers pour ainsi dire aux impressions des sens.    - alienari: perdre tout sentiment, être en léthargie, être paralysé. --- Cels. 7, 16, etc.    - in corpore alienato, Sen. Ep. 89, 19: dans un corps en léthargie.
    * * *
        Alieno, alienas, pen. prod. alienare. Plin. Aliener et estranger.
    \
        Alienari mente. Plin. Estre hors du sens et de raison, Estre aliené de l'entendement.
    \
        Alienare aliquem sententiis dicendis. Cic. Encourir sa male grace en disant son opinion.
    \
        Alienare quempian a se. Cic. Estranger de son amitié et familiarité.
    \
        Alienari ab interitu. Ci. Hair la mort, et s'en reculer et eslongner.
    \
        Alienari, pro Corrumpi, quod vulgo dicunt Alterari. Cor. Celsus. Comme quand quelque membre se corrompt et pourrit, ou estiomene.

    Dictionarium latinogallicum > alieno

  • 4 alieno

    aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.

    2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn annehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente, von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.

    II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.

    2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis (Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18.

    lateinisch-deutsches > alieno

  • 5 alieno

    aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.
    2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn an-
    ————
    nehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente,
    ————
    von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.
    II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.
    2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis
    ————
    (Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > alieno

  • 6 alieno

    aliēno, āvī, ātum, āre [ alienus ]
    2) отчуждать, уступать, передавать или продавать (domum, vectigalia C)
    3) удалять, устранять ( oves rejiculae alienandae Vr)
    5) прятать, скрывать
    velut occisos a. Justскрывать как будто (т. е. выдавая за) убитых
    6)
    а) отталкивать, отпугивать, отклонять, отвращать, враждебно настраивать (aliquem alicui L; animum, mentem alicujus L, VP etc.)
    voluntates a. suorum C — оттолкнуть от себя, т. е. лишиться расположения своих друзей
    alienato erga aliquem animo T — недружелюбно настроенный по отношению к кому-л.
    б) pass. alienari отпасть, выйти из состава ( a senatu C)
    insulae alienatae ab aliquo Nep — острова, отложившиеся (отпавшие) от кого-л.
    7)
    а) (тж. a. mentem) лишать чувств, оглушать или сводить с ума, приводить в состояние безумия ( odor sulphuris alienat Sen)
    alienata mens Cs, Su — безумие, помешательство
    б) pass.
    alienari или alienari mente (sensibus) L — быть вне себя, помешаться, сойти с ума
    8) pass. alienari отмирать, становиться нечувствительным ( corpus alienatum Sen)

    Латинско-русский словарь > alieno

  • 7 alieno

    ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a. [id.] (purely prosaic, but class.).
    I.
    Orig., to make one person or thing another:

    facere, ut aliquis alius sit. Thus, in Plaut., Sosia says to Mercury, who represented himself as Sosia: certe edepol tu me alienabis numquam, quin noster siem,

    Plaut. Am. 1, 1, 243. So also Pliny:

    sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur,

    is entirely other than, different from, the transmarine one, Plin. 20, 18, 75, § 197.—Hence, of things, a t. t. in the Roman lang. of business, to make something the property of another, to alienate, to transfer by sale (in the jurid. sense, diff. from vendere: Alienatum non proprie dicitur, quod adhuc in dominio venditoris manet? venditum tamen recte dicetur, Dig. 50, 16, 67; the former, therefore, includes the idea of a complete transfer of the thing sold):

    pretio parvo ea, quae accepissent a majoribus, vendidisse atque alienāsse,

    Cic. Verr. 2, 4, 60:

    venire vestras res proprias atque in perpetuum a vobis alienari,

    id. Agr. 2, 21, 54:

    vectigalia (opp. frui),

    id. ib. 2, 13, 33; so Varr. R. R. 2, 1; Dig. 4, 7, 4.—Esp., to remove, separate, make foreign:

    urbs maxuma alienata,

    Sall. J. 48, 1.—
    II.
    Transf. to mental objects, and with esp. reference to that from which any person or thing is separated or removed, to cast off, to alienate, estrange, set at variance, render averse, make enemies ( Abalienatus dicitur, quem quis a se removerit; alienatus, qui alienus est factus, Paul. ex Fest. p. 25 Müll.; class., esp. freq. in the part. alienatus).
    A.
    In gen.:

    eum omnibus eadem res publica reconciliavit, quae alienārat,

    Cic. Prov. Cons. 9:

    legati alienati,

    id. Pis. 96:

    alienati sunt peccatores,

    Vulg. Psa. 51, 4; ib. Col. 1, 21:

    alienari a Senatu,

    Cic. Att. 1, 14:

    studium ab aliquo,

    id. Pis. 76:

    si alienatus fuerit a me,

    Vulg. Ezech. 14, 7:

    alienati a viā Dei,

    ib. Eph. 4, 18:

    voluntatem ab aliquo,

    Cic. Phil. 2, 38; id. Fam. 3, 6:

    tantā contumeliā acceptā omnium suorum voluntates alienare (sc. a se),

    Caes. B. G. 7, 10:

    voluntate alienati,

    Sall. J. 66, 2; Nep. Alcib. 5, 1:

    falsā suspitione alienatum esse,

    neglected, discarded, Sall. C. 35, 3:

    animos eorum alienare a causā,

    Cic. Prov. Cons. 21:

    a dictatore animos,

    Liv. 8, 35:

    sibi animum alicujus,

    Vell. 2, 112; Tac. H. 1, 59; Just. 1, 7, 18.—
    B.
    Esp.
    1.
    Mentem alienare alicui, to take away or deprive of reason, to make crazy, insane, to drive mad (not before the Aug. per., perh. first by Livy):

    erat opinio Flaccum minus compotem fuisse sui: vulgo Junonis iram alienāsse mentem ferebant,

    Liv. 42, 28:

    signum alienatae mentis,

    of insanity, Suet. Aug. 99:

    alienata mens,

    Sall. Rep. Ord. 2, 12, 6 (cf. Liv. 25, 39: alienatus sensibus).—And absol.:

    odor sulfuris saepius haustus alienat,

    deprives of reason, Sen. Q. N. 2, 53.—Hence, pass.:

    alienari mente,

    to be insane, Plin. 28, 8, 27, § 93:

    ita alienatus mente Antiochus (erat),

    Vulg. 2 Macc. 5, 17.—
    2.
    In medic. lang.: alienari, of parts of the body, to die, perish:

    intestina momento alienantur,

    Cels. 7, 16; 8, 10; 5, 26, n. 23:

    in corpore alienato,

    Sen. Ep. 89:

    (spodium) alienata explet,

    Plin. 23, 4, 38, § 76.—
    3.
    Alienari ab aliquā re, to keep at a distance from something, i. e. to be disinclined to, have an aversion for, to avoid = abhorrere (only in Cic.):

    a falsā assensione magis nos alienatos esse quam a ceteris rebus,

    Cic. Fin. 3, 5, 18:

    alienari ab interitu iisque rebus, quae interitum videantur afferre,

    id. ib. 3, 5, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > alieno

  • 8 aliēnō

        aliēnō āvī, ātus, āre    [alienus], to make strange, make another's, transfer, make over, part with: de vectigalibus alienandis: a vobis alienari (sc. res): parvo pretio ea.—To make subject to another, give up, lose: urbs maxima alienata, i. e. subjected to a foreign power, S.: pars insulae alienata, L.—Fig., to alienate, estrange, set at variance: omnium suorum voluntates, Cs.: quae alienarat: omnīs a se bonos: a dictatore militum animos, L.: voluntate alienati, S.: me falsā suspicione alienatum esse, estranged, S.: gentium regem sibi, L.—Pass. with ab, to have an aversion for, shrink from: a falsā adsensione alienatos esse.—To alienate, deprive of reason, make delirious, drive mad: alienatus animo, L.: alienatā mente, Cs.: alienato ab sensu animo, L.: alienatus ad libidinem animo, L.
    * * *
    alienare, alienavi, alienatus V TRANS
    alienate, give up, lose possession, transfer by sale, estrange; become numb

    Latin-English dictionary > aliēnō

  • 9 bewußtlos

    bewußtlos, sui od. suae mentis non compos; alienatus mente (Plur. alienati mentibus).Adv.sine mente ac sine ullo sensu. Bewußtlosigkeit, animus alienatus od. sui non compos. – animi defectus od. defectio (Ohnmacht).

    deutsch-lateinisches > bewußtlos

  • 10 inalienatus

    in-aliēnatus, a, um
    не имеющий чужеродных примесей, т. е. чистый ( propolis Scr)

    Латинско-русский словарь > inalienatus

  • 11 offensus

    I 1. offēnsus, a, um
    part. pf. к offendo
    2. adj.
    1) раздражённый, сердитый, недоброжелательный (animus alienatus et o. C)
    o. alicui или in (erga) aliquem Nep etc. — раздражённый против кого-л.
    2) возбуждающий неудовольствие, вызывающий негодование, отталкивающий, противный, неприятный (invītus et o. alicui Sl)
    II offēnsus, ūs m. [ offendo ]
    1) столкновение, встреча, стычка ( armorum St)
    2) неудовольствие, отвращение
    in offensu esse Lcr — внушать отвращение, быть в тягость

    Латинско-русский словарь > offensus

  • 12 inalienatus

    in-aliēnātus, a, um (in u. alieno), nicht mit einem fremdartigen Stoffe vermischt, unverfälscht, Scrib. Larg. 214.

    lateinisch-deutsches > inalienatus

  • 13 abneigen

    abneigen, sich vonjmd., alienari ab alqo (jmdm. in der Gesinnung abgeneigtwerden). – se removere ab alcis amicitia (jmdm. seine Freundschaft entziehen). – abgeneigt, aversus ab alqo od. ab alqa re (mit der Gesinnung abgewendet, z. B. a Musis, a vero). – alienatus, absol. od. ab alqo (entfremdet, Ggstz. alci amicus). – alienus, absol. od. ab alqo u. ab alqa re (fremd, z. B. ab imperio nostro, Ggstz. alci amicus, familiaris). – inimicus alci od. in alqm (jmdm. feind, Ggstz. alci amicus.) – jmdm. a. sein (gegen jmd. eine Abneigung haben), ab alqo od. in alqm animo esse averso; animo esse ab alqo alieno od. alienato od. abalienato: jmdm. sehr a. sein (gegen jmd. eine große Abneigung haben), ab alqo animo esse aversissimo: einer Sache a. sein (gegen etw. eine Abneigung haben), aversum esse ab alqa re od. alci rei; alienum esse ab alqa re; ab- horrere ab alqa re (vor etw. gleichs. zurückbeben, z. B. ab uxore ducenda: u. a causa); abnuere alqd (etw. durch Gebärden abweisen, z. B. pacem). – jmdm. a. werden, alienari, abalienari ab alqo: jmd. einem a. machen, alqm od. alcis voluntatem ab alqo abalienare: sich jmd. a. machen, alcis animum avertere a se; alqm od. alcis animum od. voluntatem a se alienare; alienare sibi alqm od. alcis animum: nicht a. sein, etwas zu glauben, inclinato ad credendum esse animo: nicht a. sein, etwas zu tun, haud displicet mit folg. Infin.: ich bin nicht a., denen beizupflichten, die etc., haud paenitet eorum sententiae esse, qui etc.

    deutsch-lateinisches > abneigen

  • 14 abspenstig

    abspenstig, alienatus. – jmd. a. machen von einem, alienare od. abalienare alqm od. alcis animum ab alqo: a. werden, alienari od. abalienari ab alqo, desciscere ab alqo (von jmd. sich lossagen). Vgl. »abtrünnig«.

    deutsch-lateinisches > abspenstig

  • 15 abtrünnig, Abtrünnige

    abtrünnig, Abtrünnige, der, die, is qui od. ea quae deficit, desciscit, von jmd., ab alqo (der, die von jmd. sich losmacht, sich lossagt). – rebellans (der den Krieg erneuert). – alienatus, a, von jmd., ab alqo (entfremdet). – jmd. abir. machen, alqm abducere, fide dimovere; alqm alienare, abalienare; alqm ad defectionem compellere, impellere (jmd. zum Abfall verleiten); alqm ad rebellandum excitare, compellere (zur Erneuerung des Kriegs anregen. antreiben): jmd. einem, alqm dimovere, alienare, abalienare ab alqo: jmd. a. zu machen suchen, alcis animum ad defectionem sollicitare: a. werden, s. abfallen no. II, 2. – Abtrünnigkeit, s. Abfall no. II, 2.

    deutsch-lateinisches > abtrünnig, Abtrünnige

  • 16 gefühllos

    gefühllos, sensus expers. a sensu od. a sensibus alienatus. nihil sentiens (eig.). – nullum sensum admittens (eig., v. Lebl, z.B. rupes). – durus. ferreus. verb. saxeus ferreusque. inhumanus (uneig., hart, teilnahmlos, ohne Menschlichkeit). – g. sein, sine sensu esse; sensu carere. nihil sentire. nullius rei sensu moveri. a sensu alienatum esse (eig.); nullum sensum admittere (eig., v. Lebl., z.B. von einem Felsen); durum, ferreum, inhumanum esse. inhumano esse ingenio (uneig.): ganz g. sein, tactu sensuque omni carere, auch mit dem Zus. sine quo nihil sentitur (eig.); omnem humanitatem exuisse, abiecisse. obduruisse et omnem humanitatem exuisse. omnem humanitatis sensum amisisse (uneig.): g. gegen od. für etwas sein, alqd sentire non posse (eig., z.B. dolorem); obduruisse ad od. contra alqd (mehr uneig., für etwas, z.B. für den Schmerz etc., abgestumpft sein): ganz g. machen, auferre alci omnem sensum (eig.); obducere callum alcis animo. omnem humanitatem alci extorquere (uneig.).

    deutsch-lateinisches > gefühllos

  • 17 Gefühllosigkeit

    Gefühllosigkeit, duritiaquaedam contra sensum (eig., ein Abgehärtetsein gegen das Empfinden äußerer Eindrücke, die Fühllosigkeit). – torpor (eig., die Erstarrung, der Zustand, in dem man erstarrt u. gefühllos ist). – indolentia (Schmerzlosigkeit, w. s.). – alienatus a sensu animus (von allem körperlichen Gefühl abgezogener Geist). – stupiditas (uneig., Dummheit als bleibende Eigenschaft). – socordia (Stumpfsinn; Gefühll., sofern sich dieselbe beim Denken u. Entschließen äußert). – animus durus. ingenium inhumanum (Härte, Unfreundlichkeit, als Charakter). – inhumanitas. immanitas. atrocitas (G. gepaart mit Unmenschlichkeit u. Grausamkeit). – nullus humanitatis sensus (kein [momentanes] Gefühl für Menschlichkeit, menschliches Leiden etc.). – gänzliche G., immanitas omnem humanitatem repellens.

    deutsch-lateinisches > Gefühllosigkeit

  • 18 Gleichgültigkeit

    [1139] Gleichgültigkeit, levitas. vilitas (Unerheblichkeit). – neglegentia alcis od. alcis rei. neglectio, contemptio, despicientia, gegen jmd. od. etw., alcis od. alcis rei (das Sich-Nicht-Bekümmern, das Nicht-Beachten von etwas, immer mit dem Genet. dessen, wogegen man G. zeigt). – irreverentia, gegen etwas, alcis rei (Mangel an Achtung gegen das, was man achten sollte, z.B. gegen Gott, gegen die Studien). – aequus animus. aequitas animi (Gelassenheit). – dissolutus animus (das Sich-Gehen-Lassen). – lentitudo (phlegmatische Unempfindlichkeit, Teilnahmlosigkeit, mit der man ein uns oder andern zugefügtes Unrecht mit ansieht etc.). – animus alienatus ab alqo (Abneigung, die man gegen jmd., wie gegen einen Freund etc., zeigt). – es zeugt von G., zu etc., est securi od. dissoluti od. lenti od. neglegentis mit folg. Infin.: er lehrte G. gegen die Götter, deos neglegere docuit.

    deutsch-lateinisches > Gleichgültigkeit

  • 19 Sinn

    Sinn, I) Fähigkeit des Empfindens: sensus. – der S. des Gesichts, des Gehörs etc., s. Gesichtssinn, Gehörsinn etc.: in die Sinne fallen, sub sensus cadere (im allg.); sub oculos oder sub oculorum aspectum cadere (ins Auge fallen).

    II) Fähigkeit, Dinge außer uns zu empfinden: sensus alcis rei. – voluntas alcis rei (Neigung zu etwas, z.B. für das Klassische in der Kunst, voluntas recti generis). – studium (Liebe u. Eifer für etw.). – S. für das Schöne, für Anstand u. dergl., elegantia (z.B. den S. für das Schöne wecken u. nähren, elegantiam excitare atque augere): S. für Wahrheit, veritas: S. für Billigkeit, aequitas: S. für Freiheit, libertas. – S. für etwas haben, in alqa re aliquem sensum habere (Empfänglichkeit); voluntatem alcis rei habere (Neigung); alqā re instructam habere menten, (mit dem Gefühl für etwas begabt sein); studio alcis rei duci od. trahi. alcis rei esse studiosum (Eifer für etwas zeigen, ein Liebhaber von etwas sein): keinen S. für etwas haben, alienum esse, abhorrere ab alqa re: keinen S. mehr für etw. haben, alcis rei sensum amisisse: S. für etwas zeigen, osten dere alcis rei voluntatem.

    III) Bewußtsein; z.B. die Sinne vergehen mir, animus me relinquit. anima deficit (ich werde ohnmächtig): bei Sinnen sein, mentis [2135] oder animi compotem esse: von Sinnen sein. mentis od. animi non compotem esse; alienatā esse mente: von Sinnen kommen, mente alienari; a mente deseri; desipere: vor Freude beinahe von S. kommen, nimio gaudio paene desipere: von S. bringen, mentem alcis alienare od. exturbare: wie von Sinnen, velut alienatus mente od. sensibus.

    IV) Fähigkeit zu denken u. zu wollen, Wille: mens. – voluntas (der Wille, das Wollen). – sententia (Meinung). – es kommt mir in den Sinn, venit mihi in mentem mit Infin.; in animum induxi mit Infin. od. mit folg. ut u. Konj.; accĭdit ad animum meum (zufällig): im Sinne haben, in animo habere; mente agitare; agitare alqd od. de alqa re; moliri alqd (z.B. magna): gegen jmd. etwas im S. haben, aliquid agitare adversus alqm: Böses im S. haben (gegen jmd.), do los od. malas artes comminisci; mala consilia agitare adversus alqm: sich etwas aus dem S. schlagen, alqd ex memoria deponere. memoriam alcis rei deponere od. abicere (etw. vergessen): sich eine Sorge aus dem S. schlagen, se abducere a cura: es kommt jmdm. etw. aus dem S. (Gedächtnis), excĭdit alci alqd de od. ex memoria: eines Sinnes sein, idem sentire; consentire: andern S. sein als jmd., dissentire ab od. cum alqo: ich bin ganz andern Sinnes, longe alia mihi mens est: auf seinem S. beharren, in sententia sua perstare od. perseverare: jmdm. etwas aus dem S. reden, dissuadere mit folg. ne od. mit folg. Infin. (widerraten); animum alcis ab alqa re avocare (jmds. Sinn von etw. abbringen): es geht etwas nicht nach meinem S., non cedit alqd ex sententia.

    V) Gemüts- und Denkungsart: animus excelsus: altus od. excelsus: niedriger, abiectus oder humilis: verkehrter, pravus). – ein menschenfreundlicher, wohlwollender S., humanitas: ein verbrecherischer S., scelus: der ernste S. des Senats. senatus gravitas: ein hoher S. atmet überall, *nihil in his nonexcelsum magnificumque est.

    VI) Begriff, Bedeutung: notio (Begriff, den man mit etwas verbindet). – sententia (Gedanke, der einem Ausspruch etc. zugrundeliegt). – vis. significatio (Bedeutung eines Wortes, s. »Bedeutung no. I« die Synon. u. Redensarten). – voluntas (gleichs. der Wille, z.B. legis). – diesem Worte liegt kein anderer S. zugrunde, dieses Wort hat keinen andern S., als etc., nulla alia huic verbo subiecta notio est, nisi etc.: wenn ein Wort einen doppelten oder mehrfachen Sinn zuläßt, cum verbum potest in duas pluresve sententias accipi: ein Wort im guten S. gebrauchen, honeste dicere mit Akk.: im engsten S. des Wortes, propriā et principali significatione: den S. eines Wortes nicht auffassen, nicht begreifen, verbum quid valeat non videre: im buchstäblichen S. antworten, litterate respondere: im eigentlichen S., proprie (z.B. dici posse): im eigentlichern S., verius (s. Liv. 22, 53, 8): im eigentlichsten S., ut verissime dicitur (s. Plin. ep. 7, 5, 1): der langen Rede kurzer S. ist, ich etc., omnia haec verba huc redeunt [2136] denique, ego etc: das hat einen andern S., hoc alio spectat.

    deutsch-lateinisches > Sinn

  • 20 sinnlos

    sinnlos, I) der Sinne, der äußern Empfindung beraubt: sensu carens. sensibus orbatus od. alienatus. – attonitus (wie vom Donner gerührt, infolge eines gehabten Schreckens etc.). – Adv.sine sensu. – II) ohne Verstand: a) = unsinnig, w. s. – b) alles Sinnes, Wortverstandes ermangelnd, z.B. ein s. Wort, vox inanis; verbum inane.

    deutsch-lateinisches > sinnlos

См. также в других словарях:

  • alienat — ALIENÁT, Ă, alienaţi, te, adj., s.m. şi f. (Persoană) care suferă de o boală mintală; nebun, dement. [pr.: li e ] – Din fr. aliéné, lat. alienatus. Trimis de ana zecheru, 03.01.2003. Sursa: DEX 98  ALIENÁT adj., s. 1 …   Dicționar Român

  • Alienate — Al ien*ate ([=a]l yen*[asl]t), a. [L. alienatus, p. p. of alienare, fr. alienus. See {Alien}, and cf. {Aliene}.] Estranged; withdrawn in affection; foreign; with from. [1913 Webster] O alienate from God. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • alienist — noun Etymology: French aliéniste, from aliéné insane, from Latin alienatus, past participle of alienare to estrange, from alienus Date: 1864 psychiatrist …   New Collegiate Dictionary

  • Jelf ben Jelf — (Zaragoza, 1042 ibídem, 1126 ó 1134), transcrito también como Khelph ben Khelph, fue un erudito, poeta y jurista de Al Ándalus. Tuvo como maestro de lengua árabe y de letras humanas a Abu Abdalla Ben Maimun Alhoasim y de teología musulmana Abu… …   Wikipedia Español

  • Таксоны рода Паутинник — Приложение к статье Паутинник Описания подродов и список видов грибов рода Паутинник (Cortinarius (Pers.) Gray 1821) Подроды по системе Мозера и Зингера (1962), списки видов по Нездойминого (1996) Содержание …   Википедия

  • alienate — alienator, n. /ayl yeuh nayt , ay lee euh /, v.t., alienated, alienating. 1. to make indifferent or hostile: He has alienated his entire family. 2. to turn away; transfer or divert: to alienate funds from their intended purpose. 3. Law. to… …   Universalium

  • Checklist of UK recorded Ichneumonidae — Checklist of UK recorded Ichneumonidae. In this checklist are presented all species of family Ichneumonidae. Checklist A Absyrtus vicinator (Thunberg, 1822) Acaenitus dubitator (Panzer, 1800) Achaius oratorius (Fabricius, 1793) Aclastus gracilis… …   Wikipedia

  • aliéné — aliéné, ée [ aljene ] adj. et n. • XVIe; lat. alienatus → aliéner 1 ♦ (Choses) Cédé par aliénation. Un patrimoine aliéné. ♢ (Personnes) Altéré dans sa personnalité. « Je suis limité et aliéné [...] et toute révolution, toute littérature ne sont… …   Encyclopédie Universelle

  • MUNSTERBERGA — urbs Silesiae, sub Duce proprio, cum arce splendida, ad Olavum amnem. 7. milliar. German. ab Uratislavia in Meridiem 7. ab Oppolia in Occasum, Bohemiam versus. Vide etiam Monsterberga. Familiae caput Gerhardus fuit, ex Comitibus de Nidda et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PODIEBRADIUS Georgius — Bohemiae, post Ladislaum, Rex. Natus A. C. 1420. specimen futurae virtutis edidit in praelio apud Thaboritas. A. C. 1438. Gubernator Bohemiae electus, astu occupavit Pragam, A. C. 1441. Parasito interroganti, cur Hussitis potius adhaereret, quam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • alienate — (v.) 1540s, make estranged (in feelings or affections), from L. alienatus, pp. of alienare to make another s, estrange, from alienus of or belonging to another person or place, from alius (an)other (see ALIAS (Cf. alias) (adv.)). Related:… …   Etymology dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»