Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ădhortor

  • 21 dimicatio

    dīmicātio, ōnis, f. (dimico), I) das Herumfechten, Sich-Herumschlagen, der Kampf auf die Gefahr hin, den kürzern zu ziehen, Caes. u.a.: cum alqo od. adversus alqm, Plin.: m. Genet., haec duorum opulentissimorum in terris populorum dim., Liv.: dim. proelii, Cic.: d. universae rei, Entscheidungs-, Hauptschlacht, Liv.: dass. d. universa, Liv. – Plur., dimicationes superiores, Caes.: dimicationes periculosissimae, Auct. b. Alex. – II) übtr., das Sich-Herumschlagen, der Kampf, quanto opere mihi esset in hac petitione Milonis omni non modo contentione, sed etiam dimicatione elaborandum, nicht allein angestrengt zu arbeiten, sondern auch zu kämpfen haben werde, Cic.: ego te, ut ad certam laudem adhortor, sic a dimicatione (von einem Handstreich) deterreo, Cic.: cum praesentibus (testibus) ingens dimicatio est, Quint. – mit obj. Genet. = der Kampf, das Ringen um etw., das Aufsspielsetzen der ganzen Existenz einer Sache, in extremo discrimine ac fortunae dimicatione, Cic.: in tanta dimicatione capitis, famae fortunarumque omnium, Cic.: im Plur., vitae dimicationes, Cic. Planc. 77.

    lateinisch-deutsches > dimicatio

  • 22 adhortatus

    [st1]1 [-] ădhortātus, a, um: part. passé de adhortor. - [abcl][b]a - qui a exhorté. - [abcl]b - sens passif: encouragé.[/b] [st1]2 [-] ădhortātŭs, ūs, m.: Apul. exhortation, encouragement.

    Dictionarium latinogallicum > adhortatus

  • 23 adhortamen

    adhortāmen, minis, n. (adhortor), ein Aufmunterungsgrund, Apul. flor. 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortamen

  • 24 adhortatio

    adhortātio, ōnis, f. (adhortor), die Aufmunterung, Mahnung (Ggstz. dehortatio, Diom. 464, 19), adh. capessendi belli, Liv.: litterae erant adhortatione plenae, Liv.: omissā nostrā adhortatione ad eorum, quos proposuimus, sermonem disputationemque veniamus, Cic.: prae clamore poscentium pugnam nulla adhortatio imperatoris audita est, Liv.: mutuā adhortatione firmati, Curt.: adhortatio invicem (gegenseitige) totam alacri clamore pervasit aciem, Liv.: προτροπώ adhortatio ad aliquam rem est, Iul. Rufinian. de fig. sent. § 35. – Plur., Liv. 3, 27, 6. Plin. ep. 1, 8, 11: Ggstz. dissuasiones, Sen. ep. 94, 39.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortatio

  • 25 adhortativus

    adhortātīvus, a, um (adhortor), zur Mahnung geeignet, mahnend, modus, Diom. 338, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortativus

  • 26 adhortator

    adhortātor, ōris, m. (adhortor), der Aufmunterer, Mahner, Liv.: operis (zur Arbeit), Liv.: suus cuique animus adhortator aderat, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortator

  • 27 adhortatorie

    adhortātōriē, Adv. (adhortor), mahnend, Alcim. ep. 16.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortatorie

  • 28 adhortatus

    adhortātus, Abl. ū, m. (adhortor), die Mahnung, Aufforderung, Vell. 2, 89, 4. Apul. apol. 102.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adhortatus

  • 29 dimicatio

    dīmicātio, ōnis, f. (dimico), I) das Herumfechten, Sich-Herumschlagen, der Kampf auf die Gefahr hin, den kürzern zu ziehen, Caes. u.a.: cum alqo od. adversus alqm, Plin.: m. Genet., haec duorum opulentissimorum in terris populorum dim., Liv.: dim. proelii, Cic.: d. universae rei, Entscheidungs-, Hauptschlacht, Liv.: dass. d. universa, Liv. – Plur., dimicationes superiores, Caes.: dimicationes periculosissimae, Auct. b. Alex. – II) übtr., das Sich-Herumschlagen, der Kampf, quanto opere mihi esset in hac petitione Milonis omni non modo contentione, sed etiam dimicatione elaborandum, nicht allein angestrengt zu arbeiten, sondern auch zu kämpfen haben werde, Cic.: ego te, ut ad certam laudem adhortor, sic a dimicatione (von einem Handstreich) deterreo, Cic.: cum praesentibus (testibus) ingens dimicatio est, Quint. – mit obj. Genet. = der Kampf, das Ringen um etw., das Aufsspielsetzen der ganzen Existenz einer Sache, in extremo discrimine ac fortunae dimicatione, Cic.: in tanta dimicatione capitis, famae fortunarumque omnium, Cic.: im Plur., vitae dimicationes, Cic. Planc. 77.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dimicatio

  • 30 adhortātiō

        adhortātiō ōnis, f    [adhortor], an encouragement, exhortation: nostra: clamore conprobata, L.: invicem, L.: mutua, Cu.—Plur., L.
    * * *
    exhortation, (words of) encouragement; persuasive speech/discourse/appeal

    Latin-English dictionary > adhortātiō

  • 31 adhortātor

        adhortātor ōris, m    [adhortor], one who encourages: operis, to the work, L.
    * * *
    encourager, one who encourages/exhorts

    Latin-English dictionary > adhortātor

  • 32 ad-hortor

        ad-hortor ātus, ārī,    to encourage, exhort, stimulate, rouse, urge: milites: me ad Rabirium defendendum: Boios de re frumentariā, Cs.: adulescentes, ut turbulenti velint esse: adhortor, properent, T.: in bellum, Ta.

    Latin-English dictionary > ad-hortor

  • 33 adhortamen

    ădhortāmen, ĭnis, n. [adhortor], a means of exhortation, an exhortation:

    multa mihi apud vos adhortamina suppetunt,

    App. Flor. 4, 18, p. 359.

    Lewis & Short latin dictionary > adhortamen

  • 34 adhortativus

    ădhortātīvus, a, um, adj. [adhortor], belonging to exhortation:

    modus,

    the mood of, Diom. I. p. 328 P. al.

    Lewis & Short latin dictionary > adhortativus

  • 35 admoneo

    ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of ( in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).
    I.
    In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical [p. 42] fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.
    (α).
    Absol.:

    qui admonent amice, docendi sunt,

    Cic. N. D. 1, 3:

    amicissime admonere,

    id. Att. 7, 26:

    si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,

    Tac. A. 15, 45 fin.:

    admonitus in somnis,

    Vulg. Matt. 2, 22.—
    (β).
    Aliquem alicujus rei:

    admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae,

    Sall. C. 21:

    quoniam nos tanti viri res admonuit,

    id. J. 95:

    admonere aliquem foederis,

    Liv. 35, 13; 5, 51:

    judices legum et religionis,

    Suet. Tib. 33:

    admonitus hujus aeris alieni,

    Cic. Top. 1, 5:

    aetatis et condicionis admoneri,

    Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted:

    adversae res admonuerunt religionum,

    Liv. 5, 51; 5, 46, 6:

    veterum recentiumque admonens,

    Tac. H. 3, 24.—
    (γ).
    Aliquem de aliqua re:

    de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4:

    ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,

    id. Rep. 1, 9:

    de moribus civitatis tempus admonuit,

    Sall. C. 5:

    admonuit eos de auxiliis Dei,

    Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of:

    de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,

    Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—
    (δ).
    With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.):

    ridiculum est te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112:

    illud te esse admonitum volo,

    Cic. Cael. 3, 8:

    jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,

    id. Off. 2, 19, 68:

    illud me praeclare admones,

    id. Att. 9, 9:

    sin quippiam essem admonitus,

    id. Fam. 5, 8:

    multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,

    id. N. D. 2, 66:

    eam rem nos locus admonuit,

    Sall. J. 79.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,

    Cic. Planc. 34, 85 B. and K.:

    et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,

    Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—
    (ζ).
    With a rel. clause:

    meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

    Cic. Fam. 5, 2.—
    (η).
    With ut or ne:

    admonebat me res, ut, etc.,

    Cic. Off. 2, 19, 67:

    Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,

    id. Fam. 9, 6:

    ea res admonet, ut, etc.,

    Tac. A. 3, 25; so,

    corresp. with moneo,

    Sen. Ep. 24, 16.—
    (θ).
    With the simple subj. (in the historians):

    simulque admonerent liberis suis prospiceret,

    Nep. Ph. 1:

    nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,

    Tac. A. 13, 5:

    admonuit negotiis abstineret,

    Suet. Tib. 50:

    illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,

    Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—
    (ι).
    With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.):

    ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,

    Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63:

    easdem decedere campis admonuit,

    Verg. G. 4, 186; so,

    Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,

    id. A. 9, 109:

    sol acrior ire lavatum admonuit,

    Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150:

    nihil agere quod non prosit, fabella admonet,

    Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67:

    regrediendum (sc. esse sibi),

    Tac. Agr. 25.—
    (κ).
    With ad and the gerund.:

    ad thesaurum reperiendum,

    Cic. Div. 2, 65, 134.—
    (λ).
    With abl. of means or cause:

    de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,

    Cic. Har. Resp. 21, 44:

    proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,

    Caes. B. C. 2, 14:

    divinā admonitus plagā,

    Vulg. 2 Macc. 9, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.:

    cum memor anteactos semper dolor admonet annos,

    Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet):

    admonuit dominae deseruitque Venus,

    id. 1, 5, 40:

    nomen, quod possit equorum Admonuisse,

    Ov. M. 15, 543.—
    B.
    Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun:

    cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,

    Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.
    C.
    In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor):

    telo admonuit bijugos,

    Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.:

    liberos verberibus,

    Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > admoneo

  • 36 deterreo

    dē-terrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a.
    I.
    To frighten from any thing; to deter, discourage from, prevent, hinder (class.).—Constr.
    (α).
    (Aliquem) ab aliqua re:

    homines adolescentes a dicendi studio,

    Cic. de Or. 1, 25, 117:

    sanos homines a scribendo,

    id. Brut. 75 fin.; cf. id. Or. 1 fin.:

    te a dimicatione (opp. ad certam laudem adhortor),

    id. Fam. 1, 7, 5:

    eum ab instituto consilio,

    Caes. B. G. 5, 4; cf.:

    a proposito,

    id. B. C. 3, 100, 3:

    animos a cupiditate,

    Liv. 22, 42:

    ferociores annos a licentia,

    Quint. 2, 2, 3 et saep.— Without acc.:

    a turpi meretricis amore,

    Hor. S. 1, 4, 112.—
    (β).
    (Aliquem) de aliqua re:

    de agro hunc senem,

    Plaut. Trin. 2, 4, 159:

    Stoicos de sententia,

    Cic. Div. 2, 39, 81: me de statu meo, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11 fin.
    (γ).
    (Aliquem) ne, quin, quominus:

    (poetam) maledictis, ne scribat,

    Ter. Ph. prol. 3; Cic. Quint. 4, 16; Caes. B. G. 1, 17, 2; 1, 31, 16 al. (but different is Suet. Ner. 47: deterritum putant, ne discerperetur). —Without acc.:

    haud ferro deterrere potes, ne me amet,

    Plaut. Truc. 5, 37.—With quin:

    quin loquar haec... numquam me potes deterrere,

    id. Am. 2, 1, 10; id. Mil. 2, 4, 16; Caes. B. G. 2, 3 fin.—Pass., Tib. 1, 3, 13; cf.: me homo nemo deterruerit, quin ea sit in his aedibus, i. e. shall make me believe but that, etc., Plaut. Mil. 2, 3, 61.— With quominus:

    neque te deterreo, quominus id disputes,

    Cic. Att. 11, 8; id. Tusc. 1, 38; Liv. 26, 48 al.—
    (δ).
    With aliquem and an inf. (very rarely):

    nefarias ejus libidines commemorare pudore deterreor,

    Cic. Verr. 1, 5, 14; id. ib. 1, 9, 24.—
    (ε).
    Aliquem aliqua re (very rarely):

    silvestres homines caedibus et victu foedo,

    Hor. A. P. 392; cf. Sall. J. 98, 5.—
    (ζ).
    With simple acc.:

    reliquos magnitudine poenae,

    Caes. B. C. 3, 8, 3:

    pavidam ense (with repellere),

    Ov. M. 14, 296:

    deterritis tribunis,

    Liv. 10, 9:

    Caesar coercendum atque deterrendum Dumnorigem statuebat,

    Caes. B. G. 5, 7: in deterrenda liberalitate, Cic. Off. 2, 18, 63.—
    (η).
    Absol.:

    advorsor sedulo et deterreo,

    Ter. Ad. 1, 2, 64; Cic. Leg. 2, 4, 8; Suet. Caes. 70 al.—
    II.
    In Augustan authors, sometimes with an inanimate object, like defendere, prohibere, etc., to avert, keep off:

    vim a censoribus,

    Liv. 4, 24 fin.:

    d. nefas et inhibere bipennem,

    Ov. M. 8, 767.

    Lewis & Short latin dictionary > deterreo

  • 37 ASSURE

    [V]
    CONFIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    AFFIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    ADFIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    PROMITTO (-ERE -MISI -MISSUM)
    ADHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    PIGNEROR (-ARI -ATUS SUM)
    PIGNOROR (-ARI -ATUS SUM)
    - BE ASSURED

    English-Latin dictionary > ASSURE

  • 38 CHEER UP

    [V]
    ADHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    COHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    SOLOR (-ARI -ATUS SUM)
    CONSOLOR (-ARI -SOLATUS SUM)
    HILARO (-ARE -AVI -ATUM)
    EXHILARO (-ARE -AVI -ATUM)
    LAETOR (-ARI -ATUS SUM)
    LAETIFICO (-ARE -AVI -ATUM)
    DIFFUNDO (-ERE -FUDI -FUSUM)
    EXCITO (-ARE -AVI -ATUM)
    ERIGO (-ERE -REXI -RECTUM)

    English-Latin dictionary > CHEER UP

  • 39 ENCOURAGE

    [V]
    ANIMO (-ARE -AVI -ATUM)
    HORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    ADHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    COHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    ERIGO (-ERE -REXI -RECTUM)
    CONSOLOR (-ARI -SOLATUS SUM)
    FIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    CONFIRMO (-ARE -AVI -ATUM)
    EXHORTO (-ARE -AVI -ATUS)
    FOVEO (-ERE FOVI FOTUM)
    ADIUVO (-ARE -IUVI -IUTUM)
    ADJUVO (-ARE -JUVI -JUTUM)
    EXHORTOR (-ARI -HORTATUS SUM)
    COHORTO (-ARE -AVI -ATUS)

    English-Latin dictionary > ENCOURAGE

См. также в других словарях:

  • Dhuoda — • Wife of Bernard, Duke of Septimania Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Dhuoda     Dhuoda     † …   Catholic encyclopedia

  • ՄԽԻԹԱՐԵՄ — (եցի.) NBH 2 0283 Chronological Sequence: Unknown date, 6c ն. παρακαλέω (որ թարգմանի եւ Աղաչել.) consolor. adhortor, recreo, suadeo եւ advoco, oro, obsecro, intercedo եւն. παραμυθέω mulceo verbis, sedo, medeor. Մխիթար տալ կամ մատուցանել. սփոփել.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՅՈՐԴՈՐԵՄ — (եցի.) NBH 2 0372 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 11c, 12c ն. (յորմէ եւ լտ. հօ՛րդօր ). προτρέπομαι, ἑπισείω , ἑρεθίζω, ἑρέθω, παροξύνω hortor, adhortor, exhortor, propello, impello, incito, incutio, irrito, provoco …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»