Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

Ăchīvi

  • 1 Achivi

    Ăchīvus, a, um ( gen. plur. Achivom, Verg. A. 11, 266), adj. [fr. Achaeus, with the Digamma, Achaefos, Achifus, Achivus], Achaean, Grecian (v. Achaia):

    tellus,

    Ov. Pont. 1, 4, 33:

    castra,

    id. H. 1, 21.—Hence, Ăchīvi, the Greeks, Cic. Div. 1, 14: quidquid delirant reges plectuntur Achivi, whatever wrongs the (Grecian) kings are guilty of (before Troy) their subjects must suffer for; but it soon became a general proverb: whatever errors the great commit, the people must atone for, Hor. Ep. 1, 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Achivi

  • 2 Achivus

    Ăchīvus, a, um ( gen. plur. Achivom, Verg. A. 11, 266), adj. [fr. Achaeus, with the Digamma, Achaefos, Achifus, Achivus], Achaean, Grecian (v. Achaia):

    tellus,

    Ov. Pont. 1, 4, 33:

    castra,

    id. H. 1, 21.—Hence, Ăchīvi, the Greeks, Cic. Div. 1, 14: quidquid delirant reges plectuntur Achivi, whatever wrongs the (Grecian) kings are guilty of (before Troy) their subjects must suffer for; but it soon became a general proverb: whatever errors the great commit, the people must atone for, Hor. Ep. 1, 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Achivus

  • 3 GRÍSS

    (gen. gríss, pl. grísir), m.
    2) hog.
    * * *
    m., pl. ir, gen. ar, Odd. 28, [Swed.-Dan. gris; Scot. grice], a young pig; gyltar gríss, a sucking pig, Fs. 107; gyltr ok gríss, Gullþ. 60, Fs. Vd. ch. 44, Grág. i. 504, Jb. 287, Sd. 163: the saying, grísir gjalda þess er gömul svín valda, cp. quidquid delirant reges plectuntur Achivi, Stj. 63; gnyðja mundu grísir ef þeir vissi hvat hinn gamli þyldi (ef galtar böl vissi, v. l.), Fas. i. 282: of a young wild pig, Fb. ii. 25: grísa-gyltr, f. a sow with pigs, Vm. 85; grísar-höfuð, n. a pig’s head, Odd. 28.
    2. a pr. name, Landn.; cp. Grísar-tunga, name of a farm, 71.
    II. [as in Norse, vide Ivar Aasen], gener. a pig; er gamlir grísir ( old swine) skyldi halda mér at höfuðbeinum, Grett. (in a verse); as also the Icel. grís-efldr, adj. strong as a grís ( a hog?), i. e. prodigiously strong, of great muscular strength; this word however, which is freq. in mod. usage, is not recorded in old writers, but it occurs in Lex. Run.

    Íslensk-ensk orðabók > GRÍSS

  • 4 īgnōtus

        īgnōtus adj. with comp. and sup.    [in+ (g)notus], unknown, strange, unrecognized, unfamiliar: locus, T.: ignotior gens, L.: adversus ignotos inter se, L.: bella, of uncertain result, V.: favos ignotus adedit Stellio, unnoticed, V.: mortes, inglorious, H.: alter (dies) in volgus ignotus: militibus loca, Cs.: nomen populo.—As subst m.: tamquam ignoto lacrimam daret, a stranger, O.: notum ignotumque discernere, Ta.—As subst n.: Haud ignota loquor, V.: si proferres ignota, unfamiliar themes, H.: Omne ignotum pro magnifico est, Ta.—Unknown, obscure, without repute, mean: hic ignotissimus Phryx: homo.—Of low birth, ignoble, low-born, base, vulgar: ignotā matre inhonestus, H.: naso suspendis adunco Ignotos, H.: Achivi, O.—Unacquainted with, ignorant of: producere ad ignotos (alquem): ignotos fallit, notis est derisui, Ph.: ignoti contemnebant, N.
    * * *
    ignota, ignotum ADJ
    unknown, strange; unacquainted with, ignorant of

    Latin-English dictionary > īgnōtus

  • 5 deliro

    dē-līro, āre, v. n. [de-lira, to go out of the furrow; hence],
    I.
    Lit., to deviate from a straight line:

    nil ut deliret amussis,

    Aus. Idyll. 16, 11; cf. Plin. 18, 20, 49, § 180.—
    II.
    Trop. (cf. Vel. Long. p. 2233 P.), to be crazy, deranged, out of one's wits; to be silly, to dote, rave (class.):

    delirat linguaque mensque,

    Lucr. 3, 454:

    falli, errare, labi, decipi tam dedecet quam delirare et mente esse captum,

    Cic. Off. 1, 27, 94;

    so with desipere and dementem esse,

    id. N. D. 1, 34, 94: Am. Delirat uxor. So. Atra bili percita est, Plaut. Am. 2, 2, 95 sq.:

    senex delirans,

    Ter. Ad. 4, 7, 43:

    morbo delirantes,

    Lucr. 5, 1158; cf.

    timore,

    Ter. Ph. 5, 8, 8:

    in extis totam Etruriam delirare,

    Cic. Div. 1, 18, 35:

    Stertinium deliret acumen,

    Hor. Ep. 1, 12, 20.—With acc. respect.:

    quicquid delirant reges plectuntur Achivi,

    whatever folly the kings commit, id. ib. 1, 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > deliro

  • 6 ignotum

    1.
    ignōtus, a, um, Part., from ignosco.
    2.
    ignōtus, a, um, adj. [in-gnotus, notus].
    I.
    Pass., unknown.
    A.
    In gen.:

    quamquam ad ignotum arbitrum me appellis: si adhibebit fidem, Etsi est ignotus, notus: si non, notus ignotissimus est,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.:

    dubitabitis, judices, quin ab hoc ignotissimo Phryge nobilissimum civem vindicetis?

    Cic. Fl. 17, 40:

    ignoti homines et repentini quaestores celeriter facti sunt,

    id. Brut. 64, 242:

    homo ignotus et novus,

    id. Rep. 1, 1:

    nos pluribus ignotissimi gentibus,

    id. ib. 1, 17:

    longinqua eoque ignotior gens,

    Liv. 5, 32, 5:

    procedam in aciem adversus ignotos inter se ignorantesque,

    Liv. 21, 43, 18; cf.

    § 13: omnes illacrimabiles Urgentur ignotique longa Nocte,

    Hor. C. 4, 9, 27:

    jus applicationis obscurum sane et ignotum patefactum atque illustratum est,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    obscurioribus et ignotioribus verbis,

    Quint. 7, 3, 13; cf. id. 8, 3, 73; 8, 6, 74:

    haec nova et ignota ratio,

    Cic. Rep. 1, 16:

    alter (dies) in vulgus ignotus,

    id. Att. 9, 5, 2:

    ille tibi non ignotus cursus animi mei,

    id. ib. 5, 15, 1:

    terrae,

    unknown, distant, Tib. 1, 3, 3; ib. 39; cf.: nobilis ignoto diffusus consule Bacchus, unknown, remote with respect to time, i. e. old, Luc. 4, 379.— Subst.: ignō-tum, i, n., that which is unknown.

    Prov.: ignoti nulla cupido,

    Ov. A. A. 3, 397.—
    B.
    In partic., pregn. (for ignobilis, II.), of low birth or condition, lowborn, base, vulgar ( poet.):

    quo patre sit natus, num ignota matre inhonestus,

    Hor. S. 1, 6, 36; cf.:

    naso suspendis adunco Ignotos, ut me libertino patre natum,

    id. ib. 6 and 24:

    Achivi,

    the ignoble Greeks, Ov. M. 12, 600:

    progenuit tellus ignoto nomine Ligdum,

    id. ib. 9, 670:

    ignotis perierunt mortibus illi,

    Hor. S. 1, 3, 108.—
    II.
    Act. (cf. the Gr. agnôstos), unacquainted with a thing, ignorant of (very rare for ignarus, insciens, inscitus): ignotae iteris sumus, Naev. ap. Non. 124, 28:

    simulacra ignotis nota faciebant,

    Cic. Fam. 5, 12, 7:

    producere ad ignotos (aliquem),

    Cic. Verr. 2, 5, 29, § 75; Auct. Her. 3, 6, 12; cf.:

    ignotos fallit, notis est derisui,

    Phaedr. 1, 11, 2; so,

    ignoti, faciem ejus cum intuerentur, contemnebant,

    Nep. Ages. 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ignotum

  • 7 ignotus

    1.
    ignōtus, a, um, Part., from ignosco.
    2.
    ignōtus, a, um, adj. [in-gnotus, notus].
    I.
    Pass., unknown.
    A.
    In gen.:

    quamquam ad ignotum arbitrum me appellis: si adhibebit fidem, Etsi est ignotus, notus: si non, notus ignotissimus est,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.:

    dubitabitis, judices, quin ab hoc ignotissimo Phryge nobilissimum civem vindicetis?

    Cic. Fl. 17, 40:

    ignoti homines et repentini quaestores celeriter facti sunt,

    id. Brut. 64, 242:

    homo ignotus et novus,

    id. Rep. 1, 1:

    nos pluribus ignotissimi gentibus,

    id. ib. 1, 17:

    longinqua eoque ignotior gens,

    Liv. 5, 32, 5:

    procedam in aciem adversus ignotos inter se ignorantesque,

    Liv. 21, 43, 18; cf.

    § 13: omnes illacrimabiles Urgentur ignotique longa Nocte,

    Hor. C. 4, 9, 27:

    jus applicationis obscurum sane et ignotum patefactum atque illustratum est,

    Cic. de Or. 1, 39, 177:

    obscurioribus et ignotioribus verbis,

    Quint. 7, 3, 13; cf. id. 8, 3, 73; 8, 6, 74:

    haec nova et ignota ratio,

    Cic. Rep. 1, 16:

    alter (dies) in vulgus ignotus,

    id. Att. 9, 5, 2:

    ille tibi non ignotus cursus animi mei,

    id. ib. 5, 15, 1:

    terrae,

    unknown, distant, Tib. 1, 3, 3; ib. 39; cf.: nobilis ignoto diffusus consule Bacchus, unknown, remote with respect to time, i. e. old, Luc. 4, 379.— Subst.: ignō-tum, i, n., that which is unknown.

    Prov.: ignoti nulla cupido,

    Ov. A. A. 3, 397.—
    B.
    In partic., pregn. (for ignobilis, II.), of low birth or condition, lowborn, base, vulgar ( poet.):

    quo patre sit natus, num ignota matre inhonestus,

    Hor. S. 1, 6, 36; cf.:

    naso suspendis adunco Ignotos, ut me libertino patre natum,

    id. ib. 6 and 24:

    Achivi,

    the ignoble Greeks, Ov. M. 12, 600:

    progenuit tellus ignoto nomine Ligdum,

    id. ib. 9, 670:

    ignotis perierunt mortibus illi,

    Hor. S. 1, 3, 108.—
    II.
    Act. (cf. the Gr. agnôstos), unacquainted with a thing, ignorant of (very rare for ignarus, insciens, inscitus): ignotae iteris sumus, Naev. ap. Non. 124, 28:

    simulacra ignotis nota faciebant,

    Cic. Fam. 5, 12, 7:

    producere ad ignotos (aliquem),

    Cic. Verr. 2, 5, 29, § 75; Auct. Her. 3, 6, 12; cf.:

    ignotos fallit, notis est derisui,

    Phaedr. 1, 11, 2; so,

    ignoti, faciem ejus cum intuerentur, contemnebant,

    Nep. Ages. 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ignotus

  • 8 pugnax

    pugnax, ācis, adj. [pugno], fond of fighting, combative, warlike, martial.
    I.
    Lit.:

    centuriones pugnaces,

    Cic. Phil. 8, 9, 26:

    acer et pugnax,

    id. Rep. 5, 8, 10 (from Non. 337, 31):

    Minerva,

    Ov. Tr. 3, 9, 7:

    Achivi,

    Hor. C. 3, 3, 27:

    filius Thetidis,

    id. ib. 4, 6, 8:

    gens,

    Tac. Agr. 17:

    hastas,

    Prop. 3, 7 (4, 8), 25:

    pugnacissimus quique,

    Tac. H. 4, 60:

    gentes pugnacissimae,

    Curt. 3, 9, 3: hac legione noli pugnacius quidquam putare, Asin. Pol. ap. Cic. Fam, 10, 31, 5:

    aries,

    Col. 7, 3, 6; cf.:

    galli gallinacei pugnacissimi duo,

    Petr. 86:

    ensis,

    Ov. Tr. 5, 7, 48.— Poet., with inf.:

    tenui pugnax instare veruto,

    Sil. 3, 363.—
    B.
    Trop., of a speech or of the speaker, combative, quarrelsome, contentious:

    oratio pugnacior (opp. pacatior),

    Cic. Brut. 31, 121:

    oratio pugnax et contentiosa,

    Plin. Ep. 2, 19, 5:

    exordium dicendi vehemens et pugnax, non saepe esse debeat,

    Cic. de Or. 2, 78, 317.—
    II.
    Transf., in gen., obstinate, refractory, pertinacious:

    Graecus nimis pugnax esse noluit,

    Cic. Pis. 28, 70: non est pugnax in vitiis, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13, 1.—Of things, concrete and abstract; with dat.:

    ignis aquae pugnax,

    Ov. M. 1, 432; Plin. 15, 3, 4, § 13:

    musta,

    harsh, id. 14, 20, 25, § 125:

    quid ferri duritiā pugnacius?

    id. 36, 16, 25, § 127.—Hence, adv.: pugnācĭter, contentiously, violently, obstinately:

    certare cum aliis pugnaciter,

    Cic. Ac. 2, 20, 65:

    dicere,

    Quint. 9, 4, 126:

    ferire,

    Sen. Q. N. 1, 2, 11.— Comp.:

    alia pugnacius dicenda,

    Quint. 9, 4, 130.— Sup.:

    pugnacissime defendere sententiam,

    Cic. Ac. 2, 3, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > pugnax

  • 9 strepo

    strĕpo, ui, 3, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit., to make a noise; to rattle, rustle, rumble, murmur, hum, roar, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: fremo, strideo): cum Achivi coepissent Inter se strepere, * Cic. poët. Div. 1, 16, 29: vocibus truculentis,

    Tac. A. 1, 25:

    apes in alvo strepunt,

    Plin. 11, 10, 10, § 26; cf. id. 11, 17, 17, § 54.—Of musical instruments ( poet.):

    rauco strepuerunt cornua cantu,

    Verg. A. 8, 2; so,

    litui,

    Hor. C. 2, 1, 18:

    fluvii strepunt Hibernā nive turgidi,

    id. ib. 4, 12, 3.—Of arms, etc.:

    strepit assiduo cava tempora circum Tinnitu galea,

    Verg. A. 9, 808:

    lancea,

    Val. Fl. 6, 302:

    tonitrua,

    Sil. 15, 145.—

    Of the place in which the sound is heard: strepit omnis murmure campus,

    Verg. A. 6, 709:

    omnia terrore ac tumultu,

    Liv. 25, 25, 9; cf. id. 21, 11, 6:

    urbs apparatu belli,

    id. 26, 51, 7; cf. Tac. H. 2, 84:

    aures clamoribus plorantium,

    Liv. 22, 14, 8:

    placidum aequor mille navium, remis,

    Tac. A. 2, 23:

    armorum paratu provinciae,

    id. H. 2, 84:

    mons tibiarum cantu tympanorumque sonitu,

    Plin. 5, 1, 1, § 7.—
    B.
    Trop.:

    Scythici equitatūs equorum gloriā strepunt,

    ring, resound with the glory, Plin. 8, 42, 64, § 156:

    intra Albanam arcem sententia Messalini strepebat,

    i. e. was not heard beyond, Tac. Agr. 45.—
    II.
    Act. (very rare):

    haec cum sub ipso vallo portisque streperent,

    bawled out, vociferated, Liv. 2, 45, 5:

    strepens immania,

    making strenuous accusations, Amm. 16, 6, 1:

    qui (lucus) Capitolium montem strepit,

    fills with rustling, Front. Ep. ad M. Caes. 3, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > strepo

  • 10 torpeo

    torpĕo, ēre, v. n. [Sanscr. root tarp-, to sate; Gr. terpô], to be stiff, numb, motionless, inactive, torpid, sluggish, etc. (syn.: langueo, languesco, stupeo, rigeo).
    I.
    Lit.:

    torpentes gelu,

    Liv. 21, 56, 7; 21, 55, 8; cf.:

    digitus torpens frigore,

    Suet. Aug. 80:

    languidi et torpentes oculi,

    Quint. 11, 3, 76:

    torpentes rigore nervi,

    Liv. 21, 58, 9:

    membra torpent,

    Plin. 7, 50, 51, § 168; cf.:

    torpentes membrorum partes,

    id. 24, 4, 7, § 13:

    torpent infractae ad proelia vires,

    Verg. A. 9, 499:

    duroque simillima saxo Torpet,

    Ov. M. 13, 541:

    quid vetat et nervos magicas torpere per artes?

    id. Am. 3, 7, 35:

    serpentes torpentes inveniantur,

    Plin. 24, 16, 92, § 148:

    hostem habes aegre torpentia membra trahentem,

    Sil. 4, 68:

    non eadem vini atque cibi torpente palato Gaudia,

    Juv. 10, 203; cf.:

    non exacuet torpens sapor ille palatum,

    Ov. P. 1, 10, 13.—
    B.
    Transf., of inanim. things, to be still, motionless, sluggish:

    torpentes lacus,

    Stat. Th. 9, 452:

    amnis,

    id. ib. 4, 172:

    locus depressus hieme pruinis torpet,

    Col. 1, 4, 10:

    Orpheus tacuit torpente lyrā,

    Sen. Med. 348:

    antra Musarum longo torpentia somno,

    Claud. Rapt. Pros. 2, praef. 51; 1, 262.—
    II.
    Trop., to be stupid, stupefied, astounded; to be dull, listless, inactive (cf. stupeo):

    timeo, totus torpeo,

    Plaut. Am. 1, 1, 179; cf.:

    timore torpeo,

    id. Truc. 4, 3, 50:

    torpentibus metu qui aderant,

    Liv. 28, 29, 11:

    deum volumus cessatione torpere,

    Cic. N. D. 1, 37, 102:

    quidnam torpentes subito obstupuistis Achivi? id. poët. Div. 2, 30, 64: torpentes metu,

    Liv. 28, 29, 11:

    defixis oculis animoque et corpore torpet?

    Hor. Ep. 1, 6, 14:

    cum Pausiacā torpes tabellā,

    when you are lost in admiration, id. S. 2, 7, 95:

    nec torpere gravi passus sua regna veterno,

    Verg. G. 1, 124:

    frigere ac torpere senis consilia,

    Liv. 6, 23, 7:

    consilia re subitā,

    id. 1, 41, 3:

    torpebat vox spiritusque,

    id. 1, 25, 4:

    Tyrii desperatione torpebant,

    Curt. 4, 3, 16:

    rursus ad spem et fiduciam erigere torpentes,

    id. 4, 10, 7; 4, 14, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > torpeo

  • 11 ungo

    ungo or unguo, nxi, nctum, 3, v. a. [root in Sanscr. ang, to besmear; cf. Gr. agos], to smear, besmear, anoint with any fat substance, an unguent, oil, etc. (class.;

    syn.: lino, linio): unguentis,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77:

    aliquam unguentis,

    Plaut. Most. 1, 3, 115; id. Truc. 2, 2, 34:

    unctus est, accubuit,

    Cic. Att. 13, 52, 1:

    gloria quem supra vires unguit,

    Hor. Ep. 1, 18, 22; Aug. ap. Suet. Aug. 76.—Of the anointing of corpses, Enn. ap. Serv. Verg. A. 6, 219 (Ann. v. 156 Vahl.); Ov. P. 1, 9, 47; id. F. 4, 853; id. H. 10, 122; Mart. 3, 12, 4; Hor. S. 2, 1, 7:

    corpus,

    Varr. R. R. 1, 2, 26:

    globos melle,

    Cato, R. R. 79:

    postes superbos amaracino,

    Lucr. 4, 1175 et saep.—Of the anointing of a Jewish king:

    unctus est in regem,

    Sulp. Sev. Chron. 1, 45, 5:

    caules oleo,

    to dress with oil, Hor. S. 2, 3, 125:

    caules impensius,

    Pers. 6, 68:

    pingui oluscula lardo,

    Hor. S. 2, 6, 64: labitur uncta carina, daubed with pitch, the pitchy keel, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, and ap. Isid. Orig. 19, 1 (Ann. v. 379 and 476); imitated by Verg. A. 4, 398; cf.:

    labitur uncta vadis abies,

    id. ib. 8, 91: ungere tela manu ferrumque armare, to smear or anoint with poison (ious chriesthai), id. ib. 9, 773:

    arma uncta cruoribus,

    smeared, stained, Hor. C. 2, 1, 5:

    tela cruore hostili,

    Sil. 9, 13:

    ova ranae sanguine,

    Hor. Epod. 5, 19:

    puer unctis Tractavit calicem manibus,

    i. e. greasy, id. S. 2, 4, 78; so,

    uncta aqua,

    id. ib. 2, 2, 68.—
    II.
    Trop., Vulg. Act. 10, 38; id. 2 Cor. 1, 21.—Hence, unctus, a, um, P. a.; prop. anointed, oiled:

    cur quisquam caput unctius referret,

    Cat. 10, 11:

    magis diliges ex duobus aeque bonis viris nitidum et unctum quam pulverulentum et horrentem,

    Sen. Ep. 66, 24:

    Achivi,

    Hor. Ep. 2, 1, 33:

    nudus, unctus, ebrius est contionatus,

    Cic. Phil. 3, 5, 12.—
    B.
    Transf., rich, luxurious, sumptuous (syn. lautus).
    a.
    Adj.:

    captus es unctiore cenā,

    Mart. 5, 44, 7:

    melius et unctius,

    Hor. Ep. 1, 15, 44:

    cenae unctissimae,

    Sid. Ep. 2, 9:

    ita palaestritas defendebat, ut ab illis ipse unctior abiret,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 54:

    accedes siccus ad unctum,

    Hor. Ep. 1, 17, 12:

    patrimonia,

    Cat. 29, 23:

    Corinthus,

    luxurious, voluptuous, Juv. 8, 113:

    Tarentus,

    Sid. Carm. 5, 430:

    pro isto asso sole, quo tu abusus es in nostro pratulo, a te nitidum solem unctumque repetemus,

    i. e. sunshine and ointment, Cic. Att. 12, 6, 2:

    unctior splendidiorque consuetudo loquendi,

    rich, copious, id. Brut. 20, 78.—
    b.
    Subst.: unctum, i, n.
    1.
    A rich banquet, sumptuous feast:

    unctum qui recte ponere possit,

    Hor. A. P. 422:

    cenare sine uncto,

    Pers. 6, 16.—
    2.
    An ointment:

    haurito plusculo uncto, corporis mei membra perfricui,

    App. M. 3, p. 139; Veg. 3, 71, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ungo

  • 12 Ἄργος

    Ἄργος n.
    Grammatical information: n.
    Meaning: name of several towns, the best known being the capital of Argolis (Il.).
    Derivatives: Άργεῖοι, sg. - ος `people of Argos' (Il.); from here Lat. Argīvī (after Achīvī). ᾽Αργόλις (γῆ).
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
    Etymology: Unexplained, certainly pre-Greek. Strabo 8. 6. 9 says the word means πεδίον in younger writers (cf. Call. fr. 299), and is esp. Macedonian and Thessalian. S. Kalléris Anc. Mac. 106-8; Bonfante, Riv. di Filol. 97 (1969) 187. Note the s-stem but the o-stem in Argolis.
    Page in Frisk: 1,132

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > Ἄργος

  • 13 Άχαιοί

    Grammatical information: pl. m.
    Meaning: name of a Greek tribe (Il.).
    Other forms: sg. Άχαιός `Achaean', f. Άχαιαί, sg. -ά (s. Schwyzer 460).
    Derivatives: Άχαιΐς, - ίδος f. `the land of the A.' (sc. γαῖα) or `the Achaean f.' (sc. γυνή), also Άχαιϊάς f. (Il.); Άχαιϊκός, Att. Άχᾱϊκός (cf. Schwyzer 265f.) `Achaean'; Άχαιΐη, Att. Άχᾱΐα f. a Thessalian and Peloponnesian region `Achaia'; also a town (Rhodos etc.), perhaps trisyllabic, s. below.
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
    Etymology: The name Άχαιοί \< ΆχαιϜοί (cf. Lat. Achīvī) is known from Egyptian sources as 'q'jw'š', read as Aqaiwaša. Also in Hitt. Aḫḫiya, later Ah̯h̯iyawā, from *ΆχαιϜία or *ΆχαίϜα(?); Kretschmer Glotta 21, 227). Against this Sommer ( Aḫḫijavā-Urk., A. u. Sprw., IF 55, 169ff.). The equation is now generally accepted, but the Hittite form has not been satisfactorily explained. (Worthless Finkelberg, Glotta 66, 1988, 127 - 134, who derives the Greek form from Hitt. Ah̯h̯iyawa (!), with h₂y \> χ.) - The name is no doubt a Pre-Greek name ( Akayʷa?). On the historical side Lehmann, Historische Zeitschr. 262, 1996, 1 - 38; Niemeyer Aegaeun 19, 1999, 141 - 155.
    Page in Frisk: 1,198-199

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > Άχαιοί

См. также в других словарях:

  • ACHIVI — ante Heraclidarum Κάθοδον dicebantur, qui Argos et Lacedaemonem incolebant. Hi iam ab Heraclidis, Temeno et Aristodeno, eiecti, extra Peloponnesum non abiêre; sed pulsis ex Aegialio Ionibus XII. eorum urbes occupârunt, quae dein Achaia dictae:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Quidquid delirant reges, plectuntur Achīvi — (lat.), »wie immer die Könige (d. h. Agamemnon und Achilleus, die sich vor Troja entzweiten) rasen, die Achäer büßen es«, Zitat aus Horaz »Epistolae« I, 2, 14; sprichwörtlich für: das wahnwitzige Beginnen der Fürsten müssen die Völker büßen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Quidquid delirant reges, plectuntur Achivi — Quidquid delīrant reges, plectuntur Achīvi (lat.), alles was die Könige (die vor Troja entzweiten Agamemnon und Achilles) in ihrer Raserei verschulden, die Achäer (d.i. die Völker) müssen es büßen; Zitat aus Horaz …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Quidquid delirant reges, plectuntur Achivi. — См. Паны дерутся, а у хлопцив чубы болят …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Herr — 1. Ain Herr, der zu lugen lust hat, dess diener seind alle gottloss. – Agricola II, 221. 2. Alle sind Herren, wer ist Sklave? 3. Alles kamme unsem leiwen Heren alleine anvertruggen, awwer kein jung Méaken un kein draug Hög. (Westf.) Alles kann… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Lepidoptera в 10-м издании Системы природы — Титульный лист 10 го издания Системы природы В 10 м издании Системы природы (Systema Naturae, 1758) шведского натуралиста К …   Википедия

  • ACHAJA — triplici notione sumitur. Primo, est Graeciae regio, quam Ptol. Helladem. Plin. Iunior Graeciam vocat. Terminatur a septententrione Thessaliâ iuxta amnem Sperchium, sinum Maliacum, et Oetam montem. Ab occasu Acheloô amne, ultra quem mox Epiri… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Liste lateinischer Phrasen/Q — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P Q R S T U V …   Deutsch Wikipedia

  • Quid est veritas? — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • паны дерутся, а у хлопцив чубы болят — Мужик сосну рубит, а по грибам щепа летит. Слоны трутся, меж себя комаров давят. Ср. Паны дерутся, а у холопов чубы болят , говорит старая малороссийская пословица, и в настоящем случае она с удивительной пунктуальностью применяется на практике.… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Паны дерутся, а у хлопцив чубы болят — Паны дерутся, а у хлопцівъ чубы болятъ. Мужикъ сосну рубитъ, а по грибамъ щепа летитъ. Слоны трутся, межъ себя комаровъ давятъ. Ср. «Паны дерутся, а у холоповъ чубы болятъ», говоритъ старая малороссійская пословица, и въ настоящемъ случаѣ она съ… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»