Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

þar+voru+margir+fyrir

  • 21 HITTA

    * * *
    (-tta, -ttr), v.
    1) to hit upon, meet with one;
    hitta ráð, to hit upon a device;
    hitta leiðina, to find one’s way;
    absol., hitta inn í váginn, to find the way into the bay;
    sjaldan hittir leiðr í lið, an unwelcome guest always misses the feast;
    hitta í vandræði, to get into scrapes;
    hitta á e-t, to hit upon (hitti hann þar á þórolf);
    2) to hit, strike (spjótit hitti í brjóst hestsins);
    3) to visit, call on, see (fóru þá margir menn at hitta Hákon konung);
    4) refl., hittast, to meet one another;
    hann bað þá vel fara ok heila hittast (meet again safe and sound).
    * * *
    tt, [akin to Goth. hinþan, Swed. hinna = to find; Engl. hit; Dan. hitte; Swed. hitta]:—to hit upon, meet with one, Fms. i. 129, xi. 124, v. l.; en er þeir hittu menn at máli, Eg. 405, Fs. 29: hitta ráð, to hit upon a device, Fms. vi. 152; h. á e-t, to hit or light upon, hitti hann þar á Þórólf, iv. 309: to find one’s way, time, opportunity, hann hitti ílla leiðir, Fs. 101; h. vel leiðina, 141; at eigi villumk ek ok hitti aptr til þeirra, 623. 62; þar til er þér hittið inn í váginn, Fms. xi. 124 (twice); eigi hittu þér nú í tíma til, ef þér komut svá at borðin vóru uppi, vii. 197; ok vita ef þú hittir í þann tíma, at vild þín megi fram ganga, hit upon the proper time, Sks. 294; sjaldan hittir leiðir í lið, Hm. 65:—also, h. til, to happen, Bs. ii. 129: h. í vandræði, etc., to get into scrapes; hér kom ek með son minn er hitt hefir í vandræði, Fms. vi. 107; þú hefir hitt í fjártjón, Fs. 100; h. í stórræði, Ísl. ii. 391.
    2. to hit; hitta sjálfan sik fyrir, to hit oneself, make oneself smart, for a thing (metaph.), Þórð. 75; spjótið hitti (hit, struck) í brjóst hestsins, Flóv. 16; skýtr snæris-spjóti, ok hittir milli herða þeim er stýrði, Fagrsk. 50.
    3. to visit, call on; fóru þá margir menn at hitta Hákon konung, Fms. i. 21; gakk ok hitt (imperat.) Magnús konung, vi. 198; gakk at hitta hana, Fas. i. 193; Auðr gékk út ok hittir Rannveigu, Gísl. 105, Fs. 51; hittú (imperat.) föður Magna, Hbl. 51; ok nú hittr (sic) konungr drottning, Fms. x. 292.
    II. reflex.,
    1. recipr. to hit on or meet one another, Vsp. 7, Fms. vi. 107, x. 292; hann bað þá vel fara ok heila hittask, Eg. 22; hittumk ( let us meet) í vík Varins, Hkv. Hjörv. 22; þeir hittusk þar sem heitir í Minni (of a battle), Fms. vii. 208; hittask á með vandræðum, Js. 40.
    2. pass. to be found; hann hittisk við Sköfnungsey, Ld. 326.

    Íslensk-ensk orðabók > HITTA

  • 22 ÞORP

    n.
    2) in foreign countries, a thorp or village (Írar hlaupa saman í eitt þorp);
    3) an open, unsheltered place (hrørnar þöll, sú er stendr þorpi á).
    * * *
    n. [Ulf. þaurp = ἀγρός, once in Nehem. v. 16; A. S. and Hel. þorp; Old Engl. thorp; O. H. G. and Germ. dorf; Lat. turba is taken to be the same word: this word, we think, was originally applied to the cottages of the poorer peasantry crowded together in a hamlet, instead of each house standing in its own enclosure, like the ‘tún’ or ‘bær’ or ‘garðr’ of the ‘búandi,’ hence þorpari = a churl (see below); the etymological sense being a crowd, throng, as seen in þyrpast, þyrping (qq. v.), as also in Lat. turba]:
    I. a hamlet, village, rarely of an isolated farm; fóru þau um kveldit í annat þorp skamt þaðan, … Þorsteinn hét þar bóndi, Hkr. i. 189 (in East-Norway), Fms. x. 219; margir vóru búendr þar í þorpinu, Ó. H. 151; til Níðaróss, þar var þorp nokkut sett ok kaupstaðr, Fms. x. 294; um þorp ok um bæi (Scotland), Orkn. 78; in Edda 108, þorp ef þrír eru, …
    2. when used of foreign countries it means a thorp or village; borgir, kastalar, þorp, Fms. vii. 94; þorp ok tún, Sks. 631; Írar hlaupa saman í eitt þorp, Ld. 78; borg eða þorp, Stj. 96, 183; þar (in Frisland) varð brátt fyrir þeim þorp eitt ok bygðu þar margir bændr, Eg. 528: Lat. villa is rendered ‘þorp,’ Róm. 132, Hom. (St.), (= Matt. xxii. 5); þorpin stóðu á bryggjunum ok mikit fjölmenni í þeim þorpum (of London), O. H. L. ch. 10: metaph., þrætu-þorp, the abode of quarrel, i. e. the mouth, Fms. vi. (in a verse).
    3. the word occurs twice in poets in the same sense as in the Goth., a land; hrörnar þöll sú er stendr þorpi á, hlýrat henni börkr né barr, Hm. 49 (here ‘þorp’ seems to mean a field, fenced place, or garden, as opp. to the ‘wood’); þrjár þjóðár falla þorp yfir meyja Mögþrasis, three great rivers fall over the field of the Norns, Vþm. 49.
    II. very freq. as the second compd of Dan. local names, as -trup, or - rup dropping the t, Hos-trup, Kra-rup, Kolde-rup, Vins-trup, Sverd- rup; but in early Dan. - torp or -thorp, thus Bukke- thorp, Thume- thorp, Ny- thorp = mod. Dan. Nyrup, and in many names of places, see Dipl. Thorkel. passim; so also Engl. - thorp and Germ. -dorf: in Norway such local names are rare, in Iceland still more so, yet a Þorpar, f. pl., occurs in western Iceland, in Stranda-sýsla, called ‘í Þorpum.’ The reason is that in flat countries cottages lie closer together than in a mountainous country.

    Íslensk-ensk orðabók > ÞORP

  • 23 MEIN

    * * *
    n.
    1) hurt, harm, injury, damage; at engum verði m. at, that it may do nobody harm; gera e-m m., to do one harm; hón kvað þat m., at, she said it was a great pity that; mikit m. var honum þat, þá er, a great loss it was to him when; láta sér e-t í m., to deny to oneself; hann lét sveininum ekki í m., he denied the lad nothing;
    2) disease, sore (af því vatni þykkjast margir bót hafa fengit sinna meina);
    3) impediments, hindrances (that make a marriage unlawful), = meinbugir.
    * * *
    n. [A. S. mân; cp. Old Engl. (Chaucer) meygned = maimed; Dan. meen], a hurt, harm; muna þeir mein er þiggja, a saying, Lv. 86; at engum verði mein at, that it may do nobody harm, Fs. 94, Al. 98; engum manni at meini verða, Fs. 131, Fms. vi. 350; e-m verðr mein at e-u, Grág. ii. 266: göra e-m mein, Fms. i. 99, Fs. 11; hón kvað þat mein ( a pity) at hón hafði eigi þá menn augum leitt, Fs. 85; mein ok úhapp, Edda 18; geysi mikit mein var honum þat, 23; láta sér í mein, to deny to oneself, Hom.; hann lét sveininum ekki í mein, ok unni mikit, i. e. he let the boy want nothing, and loved him much, Nj. 147; taka sér e-t í mein, to part with a thing one cannot well do without.
    2. medic. a disease, sore, &c.; ein kona varð fyrir meini miklu, Bs. i. 309; til bótar hans meins, id., 377; þá er meinit hvarf frá honum (of epileptic fits), 380: also used of an internal organic disease, thus, innan-mein, internal disease, 323 (of hydatides); fingr-mein, a sore finger; handar-mein, a sore hand; fótar-mein, 321, 328: brjóst-mein, a bad chest, but brjósta-mein, abscess or cancer in the breast, of women; átu-mein, an ‘eating sore’ a cancer; tungl-mein, a kind of ‘tinea’ or woodworm.
    II. plur. a drawback; þótti þat með stórum meinum um slíkan mann, Fs. 50; honum syndisk mein auðsýn á því, Ó. H. 195; ef maðr tekr sök af manni, ok verða þau mein á, at sök verðr eigi sótt. Grág. ii. 81.
    2. of marriage in the eccl. law, hindrances, such as relationship or the like, that make a wedding unlawful; hann gipti Snælaugu dóttur sína Þórði Böðvarssyni með tvauföldum meinum, Bs. i. 427; sagði laungetin börn þeirra sem getin vóru upp frá því sem mein vóru vituð, 285 (see meinbugir); ef hin meiri mein eru, Grág. i. 365; ok varðar fjörbaugs-garð um in minni mein, 366.
    COMPDS: meinalauss, meinsvanr.

    Íslensk-ensk orðabók > MEIN

  • 24 RAUN

    * * *
    f.
    1) trial, test (S. konungr sagði, at bann vildi at vísu, at málit fœri til raunar);
    2) trial, grief (ef þú vissir, hve míkla raun ek hefi af þessu);
    3) trial of courage, strait, danger (ef vér komum í nökkura raun, sjáum þá, ef ek stend at baki öðrum);
    at minni raun, to my experience;
    raun verðr á e-u, it is proved by experience (hann var binn mesti fullhugi, sem opt höfðu raunir á orðit);
    raun berr vitni, it turns out, proves (ei bar raun svá vitni, at hann hefði undan skotizt);
    berr raun á = raun berr vitni (sagði þeim svá hugr um, sem siðarr bar raun á);
    koma (komast) at raunum um, to ascertain, make sure of, get to know (nú em ek at raunum komin um þat, er mik hefir lengi grunat);
    5) proof (þú mant sjálfr gefa þér raun, hverr þú ert);
    gen. ‘raunar’ as adv. really, indeed (B. vildi gøra sætt við Knút konung, en þar bjuggu raunar svik undir).
    * * *
    f. [akin to rún, q. v.], a trial, experiment, experience; sem opt höfðu raunir á orðit, Bjarn. 66; sem nú verða margar raunir á, Ó. H. 30; sem raunir bar á, skipt hefi ek nú skaplyndi til þín, ok mun ek göra á því nokkura raun, Fms. vii. 113; var þá sem opt eru raunir, Ó. H. 184; prófuðum vér fyrir sjálfra vár raun, ok margra dugandis manna.; framsögn, Dipl. i. 3; biskup svarar því, at önnur raun mundi á verða en at …, Orkn. 280; sem opt bar raun á, Bs. i. 129; raunin er úlýgnust, a saying, 656 A.I. 25; látum þá hafa ena sömu raun sem fyrr (ærnar raunir, v. l.), Fms. viii. 134; raun bar vitni, Ísl. ii. 335; þú munt at raun um komask, 197, Bs. i. 83:—trial, danger, vóru þeir jafnan þar sem mest var raun, Nj. 136; röskr maðr í öllum raunum, Fms. vi. 119 því traustari sem raunin er meiri ok lengri, viii. 134; koma í nokkura raun, Fs. 120; þegar í raunirnar rekr, when it presses hard:—trial, grief mundir þú mik þess eigi biðja, ef þú vissir hve mikla raun ek hefi af þessu, if thou knewest how much pain it gives me, Ld. 232; ærin er þó raun konunnar, Fs. 76; en nú hafi þér af ena mestu raun, Nj. 139; mér er mesta raun að því, it pains me much; skap-raun, an affliction; geð-raun, the mind’s trial; hug-raun, id.:—in plur., raunir, trials, woes, misfortunes; mann-raunir:—a trial, ordeal, þá gengr hann til þessar raunar Fms. xi. 38:—investigation, konungr sagði, at hann vildi at vísu, at málit færi til raunar, vii. 136; þá skal hann stefna honum til skila ok raunar, Grág. i. 179, 226; raunar-stefna, a summons, citation, inquest, ii. 226; hann stefndi honum raunar stefnu um þat hvárt hann hefði réttar heimildir á Staðarhóls-landi ok Hvítadal, Sturl. ii. 235.
    II. gen. raunar, as adverb, really, indeed; raunar mjök, much indeed, Ld. 66; ok vóru þó margir raunar mjök þrekaðir, Fms. xi. 143; hafði hann vitað raunar at þar var tó undir, Rd. 310; ek heiti raunar Víglundr, my real name is V., Vígl. 29; en þat var raunar, at þeir höldrinn höfðu sæzt á laun, i. e. that was at the bottom of it, Orkn. 298; hón skildi þó raunar, Fs. 76.
    COMPDS: raunarlaust, raunarmaðr, raunamaðr, raunastafr, raunastefna, raundigr, raundrjúgr, raungóðr, rauníllr, raunlítt, raunmjök, rauntregr, raunvel, raunæfr, raunöruggr.

    Íslensk-ensk orðabók > RAUN

  • 25 DREYMA

    * * *
    (-da, -dr), v.
    1) to appear to one (en) in a dream (sá maðr dreymir mik opt);
    2) to dream (ein kona dreymdi þann draum); usually impers., with double acc., mik dreymdi draum, I dreamt a dream; konung dreymdi aldri, the king never had a dream.
    * * *
    d and ð, poët. obsol. pret. reflex. dreymdumk; [draumr; A. S. dryman = psallere; Hel. drômian = jubilari; Engl. dream; Germ. träumen; Dan. drömme; Swed. drömma]:—to dream; in Icel. impers. and with a double acc., that of the dreamer and the dream or person appearing; thus, mik dreyindi draum, mik dreymdi mann, etc.; þat dreymdi mik, Nj. 95; hvat hefir þik dreymt, id.; hinn veg d. mik þó, 53; hann kvað sik dreymt hafa Hákon jarl (acc.), 122; dreymt hefir mik mart í vetr, Ld. 126; enn dreymdi hann enn þriðja draum, Fms. xi. 8; or poët., draum dreymdumk = draum dreymdi mik, I dreamt a dream, Bjarn. 49; or with ‘at’ with subj., hann (acc.) dreymði þat, at hann væri at lögbergi, Íb. ch. 4, cp. 385: konung dreymdi aldri, the king never had a dream, Hkr. i. 171; the phrase, at dreyma fyrir daglátunum, esp. of light merry dreams at daybreak, which people in Icel. consider a sign of good health, Fél. ix.
    β. pers., the appearance in nom., (rare), sá maðr (nom.) dreymir mik jafnan, Fs. 98; dreymdi Svein Þórr heldr ófryniligr, Fms. ii. 162; þat er fyrir eldi er járn (nom. pl.) dreyma, Gkv. 2. 38; um vetrinn vóru dreymdir draumar margir, Bs. i. 497; vide draumr.

    Íslensk-ensk orðabók > DREYMA

  • 26 KANNA

    * * *
    I)
    (gen. könnu), f. can, tankard.
    (að), v.
    1) to search, explore (þeir könnuðu landit fyrir austan ána);
    kanna lið, to review, muster troops;
    kanna e-t af, to find out, make out (ferr Brandr biskup norðr á Völlu ok kannar þat af, at);
    kanna til = kanna af (kannaðist svá til, at);
    2) refl., kannast við e-t, to recognize, know again (kannaðist hón við hann ok kynferði hans); to make one’s acquaintance (Þórólfr hitti þar marga frændr sina þá, er hann hafði eigi áðr við kannazt); to acknowledge (könnuðust þeir við, at þat var sannmæli); to recognize as one’s own (með því at engi kannast við svein þenna); recipr., to recognize one another (síðan könnuðust þau við).
    * * *
    1.
    u, f., gen. kanna, Snót 172, [A. S. canne; Engl. can; O. H. G. channa; Germ. kanne; Dan. kande; from Lat. cantharus]:—a can, tankard, jug; vín var í könnu, Rm. 29, Stj. 207, Fms. viii. 413 (v. 1.), Dipl. iii. 4; könnu-brot, Pm. 137, Dipl. iii. 4; könnu-stóll, a can-stand, Pm. 113: a measure, Rétt., D. N.
    2.
    að, [kenna = to know, but kanna = to enquire]:—to search; kanna land, of an explorer, to explore a land; þeir könnuðu landit fyrir austan ána, um várit kannaði hann austr landit, Eg. 100, Landn. passim; þykkir maðr við þat fávíss verða ef hann kannar ekki víðarr en hér Ísland, Landn. 310; fara víða um heim at kanna helga staði, Fms. i. 276; kanna heim allan, to travel through all the world, Edda: the phrase, kanna ókunna stigtu, to ‘try unknown ways,’ to travel where one has never been before; kanna ríkra, annara, manna siðu, i. e. to travel abroad, Ld. 164, Fms. i. 276; kanna lið, to review, muster troops, ix. 478, Hkr. i. 23, 30; kanna val, to search the field for slain, Nj. 45, Fms. i. 182.
    II. with prep.; kanna e-t af, to find out, make out; konungr spurði Úlf hvat hann kannaði af um siðferði Eindriða, Fms. ii. 193; spurði, hvat hann kannaði af um Rögnvald, iv. 193; þat kannaða ek af, at sá herr myndi kallaðr vera Jómsvíkingar, xi. 119; ferr Brandr biskup norðr á Völlu, ok kannar þat af, at …, Bs. i. 450.
    III. reflex., kannask við e-t, to recognise, know again, recollect; kannaðisk hón við hann ok kynferði hans, Hkr. ii. 129; Sigurðr kannaðisk þá við ætt hans, Fms. i. 79, Þorst. Síðu H. 169; þá kannaðisk hann við ok mælti, nafnfrægir eruð þér feðgar, Nj. 125; Þórólfr hitti þar marga frændr sína þá er hann hafði eigi áðr við kannask, whose acquaintance he had not made before, Eg. 30; kannask þá margir við ef heyra viðrnefni mitt, Finnb. 338; sögðu þessir mean öll sönn merki til hvar þeir höfðu barninu komit, svá at hinir þrælarnir könnuðusk við er sveininn höfðu fundit, Fms. i. 113; hefi ek hér gull or hann kvað yðr mundu við kannask, Fs. 9: to recognise as one’s own, kannask við skot, fé, sauði, Grág. ii. 312, 352, 374; með því at engi kannask við svein þenna, Fms. i. 294: to remember, vóru þar þeir menn er við könnuðusk, at Hallfreðr hafði til góða við gört, ii. 55.
    2. recipr., kannask við, to recognise one another, make one another’s acquaintance; hafi þeir þá við kannask, Grág. i. 224; síðan könnuðusk þau við, then they knew one another, Fms. i. 186; könnuðusk menn hugi við, Fs. 11; féll mart áðr þeir kannaðisk við, Ó. H. 216; ok eptir þetta þá kannask þeir viðr með öllu, Bs. i. 228.

    Íslensk-ensk orðabók > KANNA

  • 27 HELDR

    adv. compar.
    1) more, rather;
    heldr en, rather than, more than (vápn þeirra bitu eigi heldr en vendir);
    2) at heldr, any the more;
    also, all the more (at heldr tveimr, at ek mynda gjarna veita yðr öllum);
    at heldr þótt, even although;
    3) rather (nú vartu heldr til skjótr, en ek heldr til seinn);
    var brúðrin döpur heldr, the bride was rather sad;
    4) after a negative, but, on the contrary.
    * * *
    adv. compar.; superl. HELZT; [Goth. haldis; Dan. heller; Swed. hellre, heller: only Scandin., not being found in the Teut. dialects.]
    A. COMPAR.,
    I. more, rather:
    1. with the particle en (an), rather …, than; hann var heldr ljótr an góligr, Eluc. 55; kjós hann heldr til en frá, Bs. i. 480; umbeygilega hljóðs-grein heldr en hvassa, Skálda 182; með margföldu atkvæði heldr en einföldu, Sks. 311; hygg ek at heldr hafi hann helvíti en þessi maðr, Fms. vii. 118; vill hón at honum sé eigi frá vísat … heldr en þeir gefi upp borgina, Fms. i. 157: with a comparative, less than, more than; er þeim sé eigi minni kunnleikr á heldr en nábúum, Grág. ii. 343; bað hann skipa eptir konung-legri miskunn meirr, heldr en eptir hóflausri reiði Amans, Sks. 467.
    2. hvart-heldr …, eða, either …, or; whether …, or …; hvárt sem þat yrði heldr kú ildi eðr vaðmál, Dipl. iv. 13; en nú vitum vér eigi hvárt heldr er, … eða muntú …, now we know not which is the case, whether … or …, Fms. i. 33: eða being understood, Gunnlaugi kveðsk vel líka hvárt at heldr er, G. said he should be well pleased whatsoever was done, Ísl. ii. 267.
    3. at heldr, not merely …, but rather, all the more, or after a negative, any more; at heldr tveimr, at ek munda gjarna veita yðr öllum, not merely for two, but I would gladly yield it to you all, Nj. 117; ok þótti ekki hans hefnt at heldr, þótt (the more, though) þetta væri at gört, Ísl. ii. 273; en eigi er at heldr hefnt göfugra frænda várra, Fms. viii. 136, Hm. 95; ok at heldr þótt ( even though) þeir væri frjálsir menn, þá væri þeir þó ( yet) óbóta-menn, Eg. 737.
    II. intens. very; systur fríða heldr, a very pretty sister, Hom. 115; heldr hljóðr, heldr fámálugr, Fms. xi. 78; var brúðrin döpr heldr, Nj. 11; þaer vóru málgar ok heldr íllorðar, 66; heldr ertú fámennr, Glúm. 377; tala heldr harðfarliga, Eb. 256; konungr var h. úkátr, Eg. 44; mér er heldr kalt, I am very cold, Orkn. (in a verse); þat mun mál manna, at görð sjá sé heldr skökk, Eg. 738; Þorólfr fýsti heldr uppgöngu, Eg. 242; var þá svá komit deginum, at heldr tók út eyktina, that the hour of eykt was just passing, Fb. i. 192.
    III. but, on the contrary, Germ. aber, vielmehr, esp. after a negative; eru þat ekki engla nöfn? answer, heldr (no, but) kenningar-nöfn, Eluc. 12; eigi mælir hann svá …, heldr ( but), 40:—eigi, … nema enn heldr, but on the contrary, Stj. 409, 412, 428, 442; hann rak eigi erendi bróður síns, heldr bað hann þeirrar konu sér til handa, Fms. vii. 103; at hyggjandi sinni skylit maðr hræsinn vera, heldr gætinn at geði, Hm. 6; ekki er þat, heldr vill faðir þinn, at …, Glúm. 379; láta þeir sér þat eigi einhlítt, heldr hafa þeir tekið …, Ó. H. 32; hæfir þat ekki, … heldr er yðr þat sæmd, at …, Fagrsk. ch. 16; með lítilli gleði, heldr með miklu angri, Barl. 144.
    β. but, Lat. sed, at; Rútr mun ámæla þér í öngu, heldr mun hann biðja at allir geymi þín sem bezt, Nj. 14; eru þeir eigi einir saman í ráða-görð sinni, heldr hafa þeir með sér marga vitra menn, Sks. 313: very freq. in mod. usage, but, þar er hvorki kafald né vetrar-ríki né steypi-regn, heldr …, Od. ix; öngvar hafa þeir ráðs-samkomur eða lög, heldr búa þeir í víðum hellrum, 112; ekki hafa hjarðmenn þar yfirför, eða akryrkju-menn, heldr er eyin ávalt óbygð af mönnum, 123; ekki bjuggu Lótofagar bana-ráð mönnum mínum, heldr …, 92; hann vildi ekki aptr snúa … heldr vildu þeir eptir verða, 95; hann var hið mesta tröll, og ekki menskum manni líkr, heldr skógþöktum tindi hárra fjalla, 191; grát eigi lengr svo ákafliga, freista heldr ( but try) …, Od. iv. 544.
    IV. with adverbs; ekki heldr, neither; ekki allnærri, og ekki h. mjög langt undan landi, Od. ix. 117; né heldr, nor either; ekki er þar heldr umgangr af veiði-mönnum, neither is there …, 120; hvorki gróðr-setja þeir nokkra plantan með höndum sínum né heldr ( neither) plægja jörðina, 108: ekki … auk heldr, not to speak of, still less, far less; hann vill ekki ljá mér það, auk heldr gefa, he will not lend it to me, far less give it: hitt-þó-heldr, rather the contrary! proncd. hitt-ó-heldr! ironically, e. g. tarna er fallegt, hittó-heldr, how fine, or rather the contrary! i. e. what a shame! with adverb. datives, öngu heldr, no more; öllu heldr, miklu heldr, much sooner.
    B. SUPERL.,
    I. soonest; hefi ek þat helzt í hug mér, Nj. 21; kunnu þeir þat helzt at segja til Ástríðar, at …, Fms. i. 68; þeir þykkjask nú helzt menn, Nj. 66: most, nú er þetta fylskni helzt, 133; sem ek veit sannast ok réttast ok helzt at lögum, Grág. i. 75.
    2. freq. in mod. usage, soonest, best, most, Germ. am liebsten, am besten; eg vildi það helzt, það væri helzt reynanda.
    II. with adverbs; einkum helzt, especially; þeir er Guði þjóna einkum helzt, 625. 165; hóti helzt, nökkvi helzt; þeir áttu hóti helzt sér nokkura kosti í fémunum, Ísl. ii. 134; ok þat hefir hann nökkvi helzt, er Búi mælir fyrir honum, Fms. xi. 78; þá hafði nú helzt nökkut munr á fengizt, Edda 32; allra h., above all; allra helzt í lögum, Skálda 162; hvar helzt, wheresoever, Hom.
    III. helzti or hölzti, with an adjective, very much, very, often with the notion of far too; hölzti varr, Fms. viii. 91; hölzti nær oss! 133; hölzti vaskligir, Al. 37; hann létzk við hölzti mikinn hraustleik, 41; ok kvað Guðrúnu hölzti gott at vefja honum at höfði sér, Ld. 188, cp. Fms. ii. 255; helzti fáráðir, Fær. 37; helzti lengi ( far too long) hefir svá farit, Fms. vi. 393; þér sitið heima ok látið vænliga, ok eruð æ hölzti margir, Ld. 216; Þórólfr kvað þræl þann helzti auðgan, Eb. 154; hölzti miklir úgæfu-menn, Nj. 191; hölzti höfum vér verit auðtrygg, Fas. i. 531; þyki mér nú sú ræða helzti löng orðin, Sks. 352; ok er þér hvárr-tveggi helzti góðr, Fms. i. 75; kvað konung hölzti lengi þar hafa kropit um lyng, Hkr. iii. 376.

    Íslensk-ensk orðabók > HELDR

  • 28 sýsla

    I)
    (að; older sýsta, sýstr), v.
    1) to do, effect (E. konungr hafði mart sýst í landinu, þat er nytsemd var í); with dat., þá er hann hefir sýst eyrendum sínum, when he had done his errand; s. e-t at, to effect (þeir sýstu þat eitt at, at þeir sættust á víg Snorra); var svá til sýst, at, it was so arranged that; s. um e-t, to busy oneself with (hón sýsti um þörf gesta);
    2) to procure, get (voru honum skjótt sýslaðir hestar).
    f.
    1) business, work; hjón sátu þar, héldu á sýslu, busy at their work; ganga um sýslur manna, to go about as an overseer;
    2) stewardship (hafa sýslu á Hálogalandi);
    3) district, prefecture; also a diocese.
    * * *
    1.
    að, [Dan. sysle], to be busy, transact business; menn skulu sýsla þat Föstudag hverr vera skal lögsögu-maðr, Grág. i. 1; Ólafr setr upp skip sitt … en er þat er sýslat, Ld. 87; er þ;tta var at sýslat, Al. 123: to procure, s. einn svá góðan mann, MS. 4. 27; sumir sýsla bann ok bölbænir í land várt, Anecd. 12; sýslaði biskup þeim allt lið er hann fékk, Fms. viii. 144; sýsla sínum bræðrum nökkurn kost, Mar.; sér sýslaðan ok sendan, Stj. 250; at þú mættir s. mér nokkura staðfestu, Sturl. i. 209, 210; segl ok akkeri skal til sýsla af bónda fé, Gþl. 81; sýsluðu hvárirtveggi vel í þeiri ferð, made a good job of it, succeeded, Fms. ix. 270.
    II. reflex., vit skulum sitja á Norðmæri ok freista svá hvat at sýslisk, Fms. i. 53, Hkr. i. 171.
    2.
    u, f. business, work; hjón sátu þar, héldu á sýslu, Rm. 14; hygg ek at vér eigim aðrar sýslur en bjór at drekka, Hkv. 1. 17; andlegu verki, jarðligum sýslum, 655 xxvi. 1; hann hafði lokit þeim sýslum er hann vildi, 656 A. 4; var þat siðr hans, at rísa upp árdegis, ok ganga þá um sýslur manna, Eg. 2; fyrir sýslu góðs verks, doing a good work, Hom. 26; ef hann hefir eigi sýslu á (if he has no time, no leisure) at færa barn til skírnar, K. Þ. K. 4:—hence, bú-sýsla, husbandry; um-sýsla, activity, endeavours.
    II. as a law term, any stewardship held from the king or bishop, also as a geographical term, a district, bailiwick, prefecture; sýslur ok ármenningar um öll þrænda-lög, Hkr. i. 303; Guttormr þvari, hann hafði haft sýslu, Fms. ix. 15; Ólafr sem þá hafði hirðstjórn ok sýslu norðan lands, Dipl. ii. 15; allt til þess er þeir kómu ór sýslu Þóris, Ó. H. 137; skal sýslumaðr lýsa hversu margir údáða-menn urðu í hans sýslu á næstum tólf mánuðum, Gþl. 22; hafa sýslu á Hálogalandi, Eg. 66; þá er hann (the bishop) hafði yfir-för um sýslu sína, a diocese, Bs. i. 140.
    COMPDS: sýslubréf, sýslufærr, sýslulauss, sýsluleysi, sýslumaðr.
    B. In local names, Aðal-sýsia, the present Esthonia, Yngl. S.; Ey-sýsla = the present Osel in the Baltic: also simply Sýsla, a Slavon. word = Sysyle in Alfred’s Orosius, a country in eastern Prussia; in Sýslu-kind, the people of Estbonia, Ýt.

    Íslensk-ensk orðabók > sýsla

  • 29 UNNA

    (ann, unna, unnat and unnt), v.
    1) not to grudge; to grant, allow, bestow; unna e-m e-s (Hreiðmarr unni þeim einskis pennings af gullinu); unna e-m laga, to give one the benefit of the law, give one a fair trial; ek ann þér eigi faðmlagsins Helgu ennar fögru, I grudee thee the embrace of H. the Fair; with infinitive, hann unni øngum at njóta fjárins nema. sér, he could not bear that any one should enjoy the money but himself;
    2) to love, with dat. (eigi leyna augu, ef ann kona manni); unna e-m hugdstum, to love one dearly; þeim var ek verst, er ek unna mest, I was worst to him whom I loved the most;
    3) recipr., unnast, to love one another (þau unnust mikit systkin).
    * * *
    see Gramm. p. xxiii; pres. with a pret. form ann, annt, ann, pl. unnum, unnut, unnu; pret. unni; subj. ynni; part. neut. unnt and unnat; unnt, Band. (Cod. Reg.) 20, Sturl. i. 207, Ld. 94, 194, Nj. 146: unnat (as kunnat from kunna), Fb. i. 36, Str. 32, (Nj. a vellum fragment, Lat. Ed. 315, foot-note y): a weak pret. unti (Dan. undte) occurs in later vellums, Fb. iii. 469 (l. 6 from the bottom), Gísl. 129 (paper transcript), and is used in mod. speech: even a weak pres. occurs in the burden to an Icel. lullaby, sofðú, eg unni þér, sleep thou, I love thee: [A. S. and Hel. unnan; Engl. own; in Early Engl. with a pres. pret. an (Morris, Spec. 36, l. 19); Germ. g-önnen, qs. ge-unnan.]
    B. USAGE.—To grant, allow, bestow, with dat. of the person, gen. of the thing (unna e-m e-s); ann ek honum ísetu í dómi, Grág. i. 17, 78; bæta munda-baugi er jamnendr unnu, the sum which the umpires allowed, Hbl.; bið þú Ólaf, at hann unni þér grundar sinnar, Ó. H. (in a verse); unna e-m gamans, Skm. 39; Hreiðmarr unni þeim einskis pennings af gullinu, Edda 73, Þiðr. 308; hann unni honum öngra bóta fyrir, Fs. 125; þá penninga sem biskup vildi unna honum, Dipl. v. 2; unna e-m sætta, Fær. 113; unna e-m sæmdar, Fms. vi. 133; unna e-m laga, to give one the benefit of the law, give one a fair trial. Eg. 473; unna e-m sannmælis, to give a fair report; þeir unnu þeim bezt ríkis er þeim vóru undir hendi, Fms. i. 7; ef þú annt honum betr konungdómsins, Sks. 761: eigi má þat vita, þar sem margir koma saman, þeir sem lítt eru vandaðir, nema nökkurir ynni sér glæps, where many who are not very honest are gathered together, some will allow themselves evil, i. e. will do some wicked thing, Fms. xi. 275: allvel ann ek þér nafns þessa, vi. 229; gaf honum ríki, þvíat hann unni honum bezt at njóta, Fb. ii. 134; unna honum ennar æztu tignar, Ó. H. 35; varð þeim þá unnt af metorða, Laxdælum, Ld. 94; nú mætti svá vera, at svá kæmi málinu Odds, at oss frændum væri þess af unnt, at Bandamenn tæki sjálfdæmi, that we might succeed in getting sjálfdæmi, Band. 20 (MS.); ek meðkennist at ek hafi unnt ok veitt velbornum manni, Birni Guðnasyni, míns herra kongsins sýslu ok umboð, Safn ii. 191; ek ann þér eigi faðmlagsins Helgu innar Fögru, Ísl. ii. 269; Guð unti (sic) honum eigi ríkisins, Fb. iii. 469; ek ann eigi þess Þorkatli frænda mínum, Nj. 223; ek ann eigi þess frændum mínum ok fóstbræðrum ( I cannot bear that), at þeir hafi hingat þvílíka ferð, Eb. 332; ek ann engum manni tignar-namn(s) í þessu landi nema mér einum, O. H. L. 18.
    2. the phrase, unna e-m ást, to bestow one’s love on one; öll Engla fylki unnu heita ást Guði, ‘paid warm love to God,’ i. e. loved God, Hom. 136; (þeir) er svá heita ást unnu Guði, 135: hence
    II. with dat. to love, prop, ellipt., qs. unna e-m ást, to bestow one’s love on a person; unna e-m hugástum, to love dearly, Fms. x. 239; maðr sá er manngi ann, Hm. 49; unna frá vísum vilja, 98; Egill unni henni lítið, Eg. 702; einn son er hann ann lítið, Hkr. i. 204; meistari þinn ann þér mikit, Bs. i. 228; hón unni honum mikit, Nj. 27; ek mun þér vel unnandi verða, 24; hón varð honum lítt unnandi, Ísl. ii. 274; Magnúss varð henni eigi unnandi, Fms. vii. 176; hvárt unni öðru með leyndri ást. Fb. ii. 134; hón þú annt at vísu, … þú mátt unna, Str. 8; hinir sem Guði hafa unnat, Fb. i. 36; aldrei hafði hann henni meirr unnt enn þá, Sturl. i. 207; þú hefir engum manni jamnmikit unnt sem Bolla, Ld. 194; eigi leyna augu, ef ann kona manni, a saying, Ísl. ii. 251; lengi hefi ek mikit unnt Þráni, Nj. 146; þeim var ek verst er ek unna mest, Ld. 334.
    2. recipr., unnusk þau af öllu hjarta, Mar.; þau unnusk mikit systkin, Fms. iii. 107; ok unnumk vit mikit, Glúm. 326, Gísl. 44; þeir unnusk mikit fóstbræðr, Ld. 110; svá unntusk (sic) þau mikit, Gísl. 129.

    Íslensk-ensk orðabók > UNNA

  • 30 UXI

    (pl. uxar, older forms yxn, eyxn, øxn), m. ox; yxninir, the oxen; eyxn margir, many oxen; n. pl., þrjú yxn, three oxen.
    * * *
    a, m., older form oxi; in plur. yxn, öxn (cp. the A. S. oxa, pl. oxan; Engl. ox, oxen); also spelt eyxn, exn, eoxn; the masc. forms ‘yxn’ and ‘yxninir’ being formed like menn, menninir from mann-r; uxar is rare and later; thus fjórir öxn, Edda i. 30, v. l. 7; öxnernir, id., v. l. 12, Cod. U; fjóra öxn, id.; but öxninn (for oxninnir), Cod. Reg. l. c.; tvá gamla arðr-yxn, Stj. 446; vexnum, Fms. x. 404; tveir yxn, Bret. 22; feita eyxn, Sks. 697 B; tvá yxn, þrjá yxn, Eg. 181, 733; marga yxn, 181; korn ok yxn, N. G. L. i. 75; yxninir, Fms. vi. 69; yxnennir, xi. 7; yxnina, Bret. 26; eyxn þrír hvítir, Fms. xi. 6; eyxn marga. Eg. 733; öxn mínir, Greg. 44; eoxkn (sic) fyrir arðri, MS. 1812. 65; öxnunum, Bret. 26; yxn þeir er Þórólfr var ekinn á … tvá sterka yxn, … vóru þá þrotnir yxninir ok teknir aðrir …, þá ærðusk yxninir ok urðu þegar lausir, Eb. 6l, 62 new Ed.
    β. it became neuter; eyna ok yxnin með (yxnina?), Ld. 122, Fas. ii. 232; yxinin (sic), Stj. 446 (but v. l. yxnina and yxnin); yxna-flokkr and öxna-flokkr, a herd or drove of oxen, Edda i. 168. 208; yxna-kaup, Rd. 256; öxna-ok, Greg. 28; yxna réttr, an ox-stall, Sturl. ii. 203; yxna tal, Jb. 103, Gþl. 189.
    γ. next yxni was used as n. sing.; yxni fimm vetra gamalt, Ísl. ii. 330; þeir hafa drepit yxni mitt, Sd. 158; yxni þrevétt, Sturl. i. 72, v. l.; yxni hans lá í keldu, Landn. 120; yxnis húð, Ísl. ii. 71; yxnis hvarf, id.; yxnis-maðr, an ox-keeper, id.: [Ulf. auhfa = βους; A. S. oxa; Engl. ox; O. H. G. ohso; Germ. ochs; Dan. oxe.]
    B. An ox; uxi alsvartr, uxa-höfuð, Hým. 18, 22 (Bugge); uxa gamlan, uxanum, Glúm. 348; uxana, Rd. 257; uxarnir, Dropl. 8; uxar, Dipl. iii. 4; uxa þrévetran, Sturl. i. 72; uxum, Eg. 742; uxann, Edda i. 208, but oxanum, 210, l. 1; uxna (gen.), 484; oxa-húð, Landn. 226; oxa höfuð, Edda i. 168, 169 (Cod. Reg.), but uxa, Hým. l. c.; oxans, Ísl. ii. 331; lær af oxa þrévetrum, Fms. x. 398; oxa líki, Bær. 19; uxa-báss, Sturl. ii. 43; uxa-fótr, a nickname, Fb. i; uxa-gjöf, Glúm. 390; uxa-kjöt, Stj. 91; uxa-knúta, -horn, -húð, Fms. iii. 18, 186, Fas. i. 288, ii. 337; uxa merki, Taurus, in the zodiac, Rb. 100; uxa síða, Dipl. iii. 4: oxa-stútr, m., see stútr.
    II. yxna-megn or öxna-megn, a nickname, Grett., Landn.
    2. in local names, Öxn-ey, Landn., Eb.: Öxna-brekkur, Öxna-dalr, Öxna-lækr, Öxna-skarð, Landn., Ísl. ii: Öxna-furða, Oxford, Fms. iv. 64 (v. l.), cp. Thom. 544.

    Íslensk-ensk orðabók > UXI

Страницы
  • 1
  • 2

См. также в других словарях:

  • Ascomanni — Das Gokstad Schiff, ausgestellt im Wikinger Schiff Museum in Oslo, Norwegen. Der Begriff Wikinger bezeichnet Angehörige von kriegerischen, zur See fahrenden meist germanischen Völkern des Nord und Ostseeraumes in der so genannten Wikingerzeit.… …   Deutsch Wikipedia

  • Wikinger — Das Gokstad Schiff, ausgestellt im Wikinger Schiff Museum in Oslo, Norwegen. Der Begriff Wikinger bezeichnet Angehörige von kriegerischen, zur See fahrenden Personengruppen der meist germanischen Völker (es gab darunter auch Balten[1]) des Nord… …   Deutsch Wikipedia

  • Nordgermanische Religion — Als Nordgermanische Religion wird die Gesamtheit von Kulten und diesen zugrunde liegenden religiösen Vorstellungen verstanden, die in vorchristlicher Zeit im skandinavischen Raum verbreitet waren. Inhaltsverzeichnis 1 Hintergrund 2 Vorwikingische …   Deutsch Wikipedia

  • Berserker — Skulptur Berserker auf dem Marktplatz in Darmstadt Als Berserker wird in mittelalterlichen skandinavischen Quellen ein im Rausch kämpfender Mensch bezeichnet, der keine Schmerzen oder Wunden mehr wahrnimmt. Über diese Art von Kämpfern, die auf… …   Deutsch Wikipedia

  • Bärsärk — Als Berserker wird in mittelalterlichen skandinavischen Quellen ein im Rausch Kämpfender bezeichnet, der keine Schmerzen oder Wunden mehr wahrnimmt. Über diese Art von Kämpfern, die auf der Seite verschiedener germanischer Stämme kämpften,… …   Deutsch Wikipedia

  • Tierkrieger — Schwertscheide von Gutenstein mit Wolfskrieger Als Tierkrieger werden Männer bezeichnet, die sich mit gefährlichen Tieren, vornehmlich Raubtieren wie Bären, Wölfen, Leoparden identifizieren und aus dieser Identifikation besondere Kräfte für den… …   Deutsch Wikipedia

  • Wolfskrieger — Schwertbeschlag von Gutenstein mit Wolfskrieger. Als Tierkrieger werden Männer bezeichnet, die sich mit gefährlichen Tieren, vornehmlich Raubtieren wie Bären, Wölfen, Leoparden identifizieren und aus dieser Identifikation besondere Kräfte für den …   Deutsch Wikipedia

  • Schlacht am Hafrsfjord — Die Schlacht am Hafrsfjord , die dem Jahre 872 zugeschrieben wird, war die entscheidende Schlacht am Anfang des norwegischen Reiches. Mit dem Sieg Harald Hårfagres in dieser Schlacht am Hafrsfjord setzte der Einigungsprozess Norwegens ein.… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»