Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

[748]

  • 61 virginalis

    virginālis, e (virgo), jungfräulich, I) adi.: vestitus, Cic.: modestia, Cic.: verecundia, Plin. ep.: pudicitia, Augustin.: ploratum virginalem edere, wie Mädchen weinen, Cic. poët.: feles, Mädchenräuber, Plaut. rud. 748; vgl. virginarius: Fortuna = Virginensis (w.s.), Arnob. 2, 67. – II) subst., virgināle, is, n. u. apokopiert virginal, ālis, n., das Jungfräuliche, die Jungfrauschaft = das Schamglied der Jungfrau, Form -ale, Phaedr. 4, 15, 12. Iul. Val. 1, 8 ed. Paris.: Form -al, Solin. 1, 67. Apul. apol. 34. Prud. perist. 14, 8: so auch Plur., integra virginalia matris, Augustin. de civ. dei 22, 8, 22. p. 578, 26 D.2

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > virginalis

  • 62 Astur

    1.
    astur, ŭris, m., a species of hawk, Firm. Math. 5, 7 fin.
    2.
    Astur, ŭris, adj. m., of or belonging to the province of Asturia, in Hispania Tarraconensis, Asturian:

    equus,

    Mart. 14, 199;

    v. Asturco: exercitus,

    Sil. 1, 252.—Subst., m., an Asturian:

    belliger Astur,

    Sil. 12, 748:

    regio Asturum,

    Plin. 4, 20, 34, § 111:

    conventus Asturum,

    id. 3, 3, 4, § 18:

    Cantabri et Astures validissimae gentes,

    Flor. 4, 12, 46 and 54.

    Lewis & Short latin dictionary > Astur

  • 63 astur

    1.
    astur, ŭris, m., a species of hawk, Firm. Math. 5, 7 fin.
    2.
    Astur, ŭris, adj. m., of or belonging to the province of Asturia, in Hispania Tarraconensis, Asturian:

    equus,

    Mart. 14, 199;

    v. Asturco: exercitus,

    Sil. 1, 252.—Subst., m., an Asturian:

    belliger Astur,

    Sil. 12, 748:

    regio Asturum,

    Plin. 4, 20, 34, § 111:

    conventus Asturum,

    id. 3, 3, 4, § 18:

    Cantabri et Astures validissimae gentes,

    Flor. 4, 12, 46 and 54.

    Lewis & Short latin dictionary > astur

  • 64 bustum

    bustum, i, n. [buro = uro, whence also comburo; cf. burrus, red], orig. the place where the bodies of the dead were burned and buried; later also, in gen., for a tomb: bustum proprie dicitur locus, in quo mortuus est combustus et sepultus... ubi vero combustus quis tantummodo, alibi vero est sepultus, is locus ab urendo ustrina vocatur; sed modo busta sepulchra appellamus, Paul. ex Fest. p. 32 Müll.; cf. Serv. ad Verg. [p. 256] A. 3, 22; 11, 201; Inscr. Murat. 1514, 3.
    I.
    The place of burning and burying; the funeral-pyre after the burning of the body:

    semiustaque servant Busta neque avelli possunt,

    Verg. A. 11, 201 Don. ad loc.; Lucr. 3, 906; Stat. S. 5, 1, 226; cf. Cic. Leg. 2, 26, 64.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., a mound, tomb (most freq. in the poets):

    in busto Achilli,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 14: si quis bustum (nam id puto appellari tumbon) violarit, Solon ap. Cic. Leg. 2, 26, 64; Cic. Phil. 14, 13, 34; id. Tusc. 5, 35, 101; id. Att. 7, 9, 1; Cat. 64, 363; Verg. A. 11, 850; 12, 863; * Hor. C. 3, 3, 40; Prop. 3 (4), 6, 29; 1, 19, 21; 2 (3), 13, 33; Ov. M. 4, 88; 13, 452 al.; Suet. Caes. 84; id. Ner. 33, 38; Luc. 8, 748 —
    2.
    Trop., of things that, like a tomb, give up a body to destruction; so of the maw of an animal that eats men:

    viva videns vivo sepeliri viscera busto,

    seeing the living body enclosed in the living grave, Lucr. 5, 991.—So of Tereus, who devoured his son:

    flet modo, seque vocat bustum miserabile nati,

    Ov. M. 6, 665.—Sarcastically, of one who annulled the laws:

    bustum legum omnium ac religionum,

    Cic. Pis. 5, 11; and:

    bustum rei publicae,

    id. ib. 4, 9.—Of a battle-field:

    civilia busta Philippi,

    Prop. 2, 1, 27 Kuin.—
    B.
    Ad Busta Gallica, a place in Rome, so called from the Gauls who were burned and buried there, Varr. L. L. 5, § 157 Müll.; Liv. 5, 48, 3; 22, 14, 11.—
    C.
    Of a destroyed city, the site, ruins, Plin. 5, 17, 15, § 73.—
    D.
    The burned body itself, the ashes, Stat. Th. 12, 247.

    Lewis & Short latin dictionary > bustum

  • 65 circumeo

    circŭm-ĕo or circŭĕŏ (v. circum, III.; Neue, Formenl. 2, p. 736 sq.), īvi or ii, circuĭtum, īre ( inf. pass. circumirier, Plaut. Curc. 3, 81), v. n. and a.
    I.
    Prop., to go around, travel or march around, etc. (class.): sparsis Medea capillis Bacchantum ritu flagrantes circuit aras, Ov. M. 7, 258:

    per hortum circuit,

    makes a circuit, Plaut. As. 3, 3, 152; cf. Nep. Eum. 9, 2:

    si rectum limitem rupti torrentibus pontes inciderint, circumire cogemur,

    Quint. 2, 13, 16: an quasi mare omnes circumimus insulas? i. e. from one to another (cf. circum, II. C.), Plaut. Men. 2, 1, 6:

    alvearia,

    Col. 9, 9:

    fines equis,

    id. 1, 3:

    praedia,

    Cic. Caecin. 32, 94:

    haec una opera circuit per familias,

    Plaut. Truc. 2, 4, 53:

    qui imperavit ei, ut omnes fores aedificii circumiret,

    Nep. Hann. 12, 4:

    urbem,

    Liv. 23, 25, 2:

    Marcio et Atilio Epirus, Aetolia et Thessalia circumeundae assignantur... Lentuli circumeuntes Peloponnesi oppida, etc.,

    id. 42, 37, 3 and 7:

    haud ignarus erat circuitam ab Romanis eam (Hispaniam) legatis,

    id. 21, 22, 1:

    Civilis avia Belgarum circumibat,

    Tac. H. 4, 70:

    manibus nexis trunci modum,

    to surround, Ov. M. 8, 748:

    non potuere uno anno circumirier,

    Plaut. Curc. 3, 81:

    proximis insulis circuitis,

    Suet. Aug. 98:

    equites circumitis hostium castris Crasso renuntiaverunt,

    Caes. B. G. 3, 25:

    circuitis templis,

    Suet. Ner. 19 al.:

    at pater omnipotens ingentia moenia caeli Circuit,

    Ov. M. 2, 402:

    circueunt unum Phineus et mille secuti Phinea,

    surround, id. ib. 5, 157 (cf. circum, II. E.): Leucada continuam veteres habuere coloni;

    nunc freta circumeunt,

    flow around it, id. ib. 15, 290:

    more lupi oves,

    id. P. 1, 2, 20:

    metam ferventi rotā,

    avoids, id. A. A. 3, 396.—
    B.
    Esp.
    1. (α).
    Esp. in milit. lang.:

    totam urbem muro turribusque circumiri posse,

    Caes. B. C. 2, 16:

    aciem, sinistrum cornu,

    id. ib. 3, 93 sq.:

    multitudine circumiri,

    Nep. Them. 3, 2; id. Dat. 7, 3; Liv. 41, 26, 4; Gall. ap. Cic. Fam. 10, 30, 4:

    ab iisdem acies Pompeiana a sinistrā parte erat circumita,

    Caes. B. C. 3, 94.—
    (β).
    In gen., absol.:

    quae circumibit linea, ejusdem spatii erit, cujus ea quae centum continet,

    Quint. 1, 10, 44.—With acc.:

    extremas oleis pacalibus oras (Pallas),

    Ov. M. 6, 101:

    cujus non hederae circumiere caput,

    Prop. 2 (3), 5, 26.—
    2.
    To go from one to another, soliciting, canvassing, admonishing, etc., qs. to go the rounds (stronger than ambire, which signif. to go to this one and that; most freq. after the Aug. per.;

    in Cic. perh. only once, in his epistt.): itaque prenso amicos, supplico, ambio domos stationesque circumeo,

    Plin. Ep. 2, 9, 5:

    (Antonium) circumire veteranos, ut acta Caesaris sancirent,

    Cic. Att. 14, 21, 2; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 2:

    Quinctilius circumire aciem Curionis atque obsecrare milites coepit,

    Caes. B. C. 2, 28:

    sed ipse Romulus circumibat docebatque,

    Liv. 1, 9, 14; 1, 47, 7; 3, 47, 2:

    ille Persarum tabernacula circumire, hortari,

    Curt. 5, 9, 17; Tac. A. 2, 29; Plin. Pan. 69, 2; Suet. Aug. 56; id. Tib. 11:

    rex agmen circuibat pedes,

    Curt. 7, 3, 17; cf.:

    cui orbem terrarum circumire non erit longum meā causā,

    Plin. Ep. 7, 16, 4; 2, 9, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    To surround, enclose:

    totius belli fluctibus circumiri,

    Cic. Phil. 18, 9, 20:

    ne superante numero et peritiā locorum circumiretur,

    Tac. Agr. 25 fin.; Stat. S. 4, 4, 26.—
    B.
    Like our circumvent, to deceive, impose upon, cheat, Plaut. Ps. 3, 2, 109:

    facinus indignum, Sic circumiri,

    Ter. Phorm. 4, 3, 9:

    puerum arte dolosā,

    Mart. 8, 59, 14.—
    C.
    Of discourse, to express by circumlocution (postAug.):

    res plurimae carent appellationibus, ut eas necesse sit transferre aut circumire,

    Quint. 12, 10, 34; 8, prooem. § 24 Spald.;

    8, 2, 17: Vespasiani nomen suspensi et vitabundi circumibant,

    went around, avoided mentioning it, Tac. H. 3, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > circumeo

  • 66 consto

    con-sto, stĭti, stātum (constātūrus, Sen. Clem. 1, 19, 3; Plin. 18, 5, 6, § 30; Luc. 2, 17; Mart. 10, 41, 5; Lact. Opif. Dei, 7, 11), 1, v. n.
    I.
    To stand together, stand with some person or thing.
    A.
    Lit. (very rare):

    constant, conserunt sermones inter se drapetae,

    Plaut. Curc. 2, 3, 11.—
    B.
    Trop., to stand with, to agree with, be in accord or agreement, to correspond, fit.
    1.
    With cum and abl. (cf. consisto, II. B. 3.):

    considerabit, constetne oratio aut cum re aut ipsa secum,

    Cic. Inv. 2, 14, 45:

    sententiā non constare cum superioribus et inferioribus sententiis, etc.,

    Auct. Her. 2, 10, 14.—
    2.
    Absol.:

    veri similis narratio erit, si spatia temporum, personarum dignitates, consiliorum rationes, locorum opportunitates constabunt,

    Auct. Her. 1, 9, 16.—
    3.
    With dat.:

    si humanitati tuae constare voles,

    Cic. Att. 1, 11, 1.—And esp. with sibi, to agree, accord with itself, to remain like one's self, be consistent:

    in Oppianico sibi constare et superioribus consentire judiciis debuerunt,

    Cic. Clu. 22, 60; so,

    with consentire,

    id. Univ. 3 init.; id. Fin. 2, 11, 35:

    ut constare in vitae perpetuitate possimus nobismetipsis nec in ullo officio claudicare,

    id. Off. 1, 33, 119; so,

    sibi (opp. titubare),

    Quint. 5, 7, 11:

    sibi et rei judicatae,

    Cic. Clu. 38, 106:

    sibi,

    Hor. Ep. 1, 14, 16; id. A. P. 127; cf.:

    constat idem omnibus sermo,

    Liv. 9, 2, 3.—
    4.
    In the phrase ratio constat, mercantile t. t., the account agrees or is correct, is or proves right:

    auri ratio constat: aurum in aerario est,

    Cic. Fl. 28, 69:

    quibus ratio impensarum constaret,

    was correct, accurately kept, Suet. Ner. 30.—
    (β).
    In postAug. prose, esp. in the younger Pliny, transf. from the sphere of business:

    mirum est, quam singulis diebus in urbe ratio aut constet aut constare videatur,

    Plin. Ep. 1, 9, 1; cf. id. ib. 1, 5, 16; 3, 18, 10; 2, 4, 4; 7, 6, 4; id. Pan. 38, 4; Just. praef. § 5: eam condicionem esse imperandi, ut non aliter ratio [p. 439] constet, quam si uni reddatur, Tac. A. 1, 6 fin.
    II.
    With the access. idea of firmness, to stand firm, to remain immovable, unchanging, steadfast, to abide, last, endure, persevere, etc. (very freq. in all perr. and styles).
    A.
    In gen.:

    prius quam totis viribus fulta constaret hostium acies,

    Liv. 3, 60, 9; cf.:

    nec pugna deinde illis constare,

    id. 1, 30, 10:

    ut non color, non vultus ei constaret,

    id. 39, 34, 7; cf.:

    valetudo ei neque corporis neque animi constitit,

    Suet. Calig. 50; and:

    dum sanitas constabit,

    Phaedr. 4, 24, 30:

    non mentibus solum consipere, sed ne auribus quidem atque oculis satis constare poterant,

    Liv. 5, 42, 3; cf.:

    in ebrietate lingua non constat,

    Sen. Ep. 83, 27:

    mente vix constare,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39; cf. Liv. 8, 19, 6; 44, 20, 7:

    quā in sententia si constare voluissent,

    Cic. Fam. 1, 9, 14; cf. Caes. B. G. 5, 36 fin.:

    numerus legionum constat,

    id. ib. 7, 35:

    ceteris exercitibus constare fidem,

    Tac. H. 2, 96:

    utrimque fides constitit,

    kept their word, Liv. 37, 32, 13; 2, 13, 9.— Poet.: cum sint huc forsitan illa, Haec translata illuc;

    summā tamen omnia constant,

    i. e. the principal sum remains always the same, Ov. M. 15, 258:

    postquam cuncta videt caelo constare sereno,

    every thing continues in unbroken serenity, Verg. A. 3, 518:

    constitit in nullā qui fuit ante color,

    Ov. A. A. 1, 120.—
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t., to stop, halt: multitudinem procul hostium constare videtur, Sisenn. ap. Non. p. 273, 4.—
    2.
    Of facts, reports, etc., to be established, settled, certain, manifest, evident, well known:

    quae cum constent, perspicuum debet esse, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40:

    eorum quae constant exempla ponemus, horum quae dubia sunt, exempla adferemus, id. mv 1, 38, 68: quod nihil nobis constat,

    Caes. B. G. 7, 5:

    cum et factum constet et nomen, qualia sint vocatur in dubium,

    Cic. Part. Or. 12, 42; cf.:

    cum factum constat, sed a quo sit factum in controversiam venit,

    Quint. 7, 2, 8; and impers., with acc. and inf.:

    mihi multa agitanti constabat, paucorum civium egregiam virtutem cuncta patravisse,

    Sall. C. 53, 4; cf.:

    quod omnibus constabat, hiemari in Gallia oportere,

    Caes. B. G. 4, 29 fin., and Cic. Clu. 13, 38.—
    b.
    Constat (constabat, constabit, etc., it is settled, established, undisputed, certain, well known, etc.), Cic. Mil. 6, 14; id. Quint. 29, 89; Caes. B. G. 3, 6; 3, 9 al.; Ov. M. 7, 533; Quint. 4, 2, 90 et saep.—So freq.: constat inter omnes, with acc. and inf., all agree, all are convinced:

    sed tum nimis inter omnis constabat neminem esse resalutatum,

    Cic. Phil. 2, 41, 106:

    quae propositio in se quiddam continet perspicuum et quod constare inter omnis necesse est, hanc velle approbare et firmare nihil attinet,

    in which all must agree, id. Inv. 1, 36, 62 dub. (B. and K. stare); Caes. B. G. 7, 44; Nep. Alcib. 1, 1; Quint. 6, 1, 8 et saep.; cf.

    also: constare inter homines sapientissimos (for which, just after: omnium consensu sic esse judicatum),

    Cic. de Or. 3, 1, 3:

    inter suos,

    Caes. B. G. 7, 47:

    inter augures, Liv 10, 6, 7 et saep.: cum de Magio constet,

    Cic. Att. 13, 10, 3; cf.:

    de facto constat,

    Quint. 7, 2, 7; so with de, id. 7, 2, 11; 4, 2, 5:

    etsi non satis mihi constiterat, cum aliquāne animi mei molestiā an potius, etc.,

    Cic. Fam. 13, 1, 1:

    nec satis certum constare apud animum poterat, utrum, etc.,

    Liv. 30, 28, 1:

    quid cuique sit opus constare decet,

    Quint. 3, 9, 8; so id. 3, 8, 25:

    quid porro quaerendum est? Factumne sit? At constat. A quo? At patet,

    Cic. Mil. 6, 15; so absol., id. Verr. 2, 3, 21, § 54.—
    3.
    Of a resolve.
    (α).
    Impers.: mihi (ei) constat, = certum est, it is my ( his) fixed determination, I am determined, I am fully resolved (rare): mihi quidem constat, nec meam contumeliam, nec meorum ferre, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 19, 42:

    neque satis Bruto neque tribunis militum constabat, quid agerent,

    were undecided, Caes. B. G. 3, 14:

    ut nihil ei constet quod agat,

    Cic. Tusc. 4, 15, 35.—
    (β).
    With the resolve as subject:

    animo constat sententia,

    Verg. A. 5, 748:

    cum constitit consilium,

    when my mind was fully made up, Cic. Att. 8, 11, 1.—
    4.
    In gen., as opp. to that which has no existence, to exist, be, abide (esp. in Lucr.):

    (corpora) quoniam fragili naturā praedita constant,

    Lucr. 1, 582; 1, 246; 1, 510 et saep.:

    antiquissimi fere sunt, quorum quidem scripta constent,

    Cic. de Or. 2, 22, 93; id. Verr. 2, 2, 76, § 187: qui sine manibus et pedibus constare deum posse decreverunt, id. N. D. 1, 33, 92:

    si ipsa mens constare potest vacans corpore,

    id. ib. 1, 10, 25.—
    5.
    With ex, in, de, or the abl. (in Cic. only with ex; cf. Madv. ad Cic. Fin. 4, 8, 19), to consist in or of, to be composed of, to rest upon something, etc.
    (α).
    With ex (very freq. in prose and poetry):

    fulminis ignem e parvis constare figuris,

    Lucr. 2, 385:

    homo ex animo constat et corpore,

    Cic. N. D. 1, 35, 98;

    id. Fin. l. l.: simplex (jus) e dulci constat olivo,

    Hor. S. 2, 4, 64:

    ea virtus, quae constat ex hominibus tuendis,

    Cic. Off. 1, 44, 157 et saep.—
    (β).
    With in and abl. (very rare):

    victoriam in earum cohortium virtute constare,

    Caes. B. C. 3, 89 fin.; Nep. Att. 14 fin.
    * (γ).
    With de:

    partus duplici de semine,

    Lucr. 4, 1229.—
    (δ).
    With abl. (freq. in Lucr. and Quint.):

    aeterno quia constant semine quaeque,

    Lucr. 1, 221; 1, 484; 1, 518 et saep.:

    agri campis, vineis, etc.,

    Plin. Ep. 3, 19, 5:

    constat tota oratio longioribus membris, brevioribus periodis,

    Quint. 9, 4, 134; 5, 10, 63 et saep.:

    causa constat aut unius rei controversiā aut plurium,

    id. 3, 10, 1. omnis disciplina memoriā, id. 11, 2, 1. omne jus aut scripto aut moribus, id. 12, 3, 6 et saep.—
    6.
    Mercantile t. t., like our phrase, to stand at, i. e. to cost; constr. with abl.. gen., etc., of price (cf. Zumpt, Gr. § 444).
    a.
    Lit.
    (α).
    With abl.:

    ut unae quadrigae Romae constiterint quadringentis milibus,

    Varr. R. R. 2, 1, 14; Suet. Vit. 19:

    filius auro,

    Plaut. Truc. 2, 6, 57:

    navis gratis,

    Cic. Verr. 2, 5, 19, § 48 (al. stare):

    HS. sex milibus tibi constant,

    id. ib. 2, 4, 12, §

    28: tanto nobis deliciae,

    Plin. 12, 18, 41, § 84:

    magno tibi,

    Plin. Ep. 2, 6, 4:

    parvo,

    Pall. Febr. 9, 12; cf.

    gratis,

    Sen. Ep. 104, 34; Aug. Serm. 385, 6.—
    (β).
    With gen.:

    (ambulatiuncula) prope dimidio minoris constabit isto loco,

    Cic. Att. 13, 29, 2; Suet. Ner. 27 fin.:

    quanti funus,

    id. Vesp. 19; Juv. 7, 45.—
    (γ).
    With adv.: quod mihi constat carius, Lucil. ap. Non. p. 272, 25; so,

    vilissime,

    Col. 9, 1. 6.—
    (δ).
    With sup.:

    cujus area super HS. millies constitit,

    Suet. Caes. 26.—
    b.
    Trop.:

    edocet, quanto detrimento et quot virorum fortium morte necesse sit constare victoriam,

    Caes. B. G. 7, 19:

    odia constantia magno,

    Ov. H. 7, 47:

    imperia pretio quolibet constant bene,

    Sen. Phoen. 664.—Hence, constans, antis, P. a. (acc. to II. 1.), standing firm, firm, unchangeable, constant, immovable, uniform, fixed, stable, invariable (freq. and class.).
    A.
    Lit.:

    mellis constantior est natura (sc. quam aquae),

    Lucr. 3, 192:

    constans uva contra tenorem unum algoris aestusve,

    Plin. 14, 2, 4, § 27:

    cujus in indomito constantior inguine nervus, Quam nova arbor, etc.,

    Hor. Epod. 12, 19:

    cursus certi et constantes,

    Cic. N. D. 3, 9, 24; cf.:

    constans reversio stellarum (with conveniens),

    id. ib. 2, 21, 54:

    constantissimus motus lunae,

    id. Div. 2, 6, 17:

    nihil (mundo) motu constantius,

    id. N. D. 3, 9, 23; 2, 21, 54:

    constanti vultu graduque,

    Liv. 5, 46, 3: aetas, the mature age (of an adult), Cic. Sen. 10, 33; cf.:

    constans aetas, quae media dicitur,

    id. ib. 20, 76:

    aetate nondum constanti,

    Suet. Galb. 4:

    pax,

    firm, secure, Liv. 6, 25, 6:

    fides,

    Hor. C. 3, 7, 4:

    an ire comminus et certare pro Italiā constantius foret,

    safer, Tac. H. 3, 1. —
    b.
    Agreeing or accordant with itself, consistent, harmonious:

    quemadmodum in oratione constanti, sic in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    nihil intellego dici potuisse constantius,

    id. Tusc. 5, 9, 25; cf.:

    incredibilia an inter se constantia,

    Quint. 5, 4, 2:

    rumores,

    Cic. Fam. 12, 9, 1:

    constans parum memoria hujus anni,

    Liv. 10, 37, 13:

    constans fama erat,

    Suet. Caes. 6; so,

    opinio,

    id. Tib. 39; id. Vesp. 4 al.—
    B.
    Trop., intellectually or morally certain, sure, steadfast, constant, faithful, steady, unchanging:

    firmi et stabiles et constantes amici,

    Cic. Lael. 17, 62; cf. Nep. Lys. 2, 2:

    quem hominem? Levem? imo gravissimum. Mobilem? imo constantissimum,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. opp. varium, id. Fragm. ap. Quint. 6, 3, 48 Spald.:

    pater amens at is quidem fuit omnium constantissimus,

    a very constant, steadfast man, Cic. Rosc. Am. 14, 41; cf.:

    prudens et constans (testis),

    Quint. 5, 7, 26; and under adv.:

    (Helvidius Priscus) recti pervicax, constans adversus metus,

    Tac. H. 4, 5 fin.:

    constans Fortuna tantum in levitate suā,

    Ov. Tr. 5, 8, 18; cf.: neque fidei constans, neque strenuus in perfidiā, Tac. H. 3, 57:

    constantior In vitiis, etc.,

    Hor. S. 2, 7, 18.— Adv.: constanter.
    1.
    (Acc. to A.) Firmly, immovably, steadily, constantly:

    manere in suo statu,

    Cic. Univ. 13: constanter ac perpetuo placet consilium, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 9:

    vitiis gaudere constanter,

    Hor. S. 2, 7, 6.— Comp.:

    ut maneamus in perspicuis firmius et constantius,

    Cic. Ac. 2, 14, 45.— Sup.:

    impetus caeli constantissime conficiens vicissitudinis anniversarias,

    Cic. N. D. 2, 38, 97.—
    b.
    Harmoniously, evenly, uniformly, consistently:

    constanter et aequaliter ingrediens oratio,

    Cic. Or. 58, 198:

    sibi constanter convenienterque dicere,

    id. Tusc. 5, 9, 26; cf. id. ib. 5, 9, 24; in comp., id. ib. 5, 9, 25; in sup., id. ib. 5, 8, 23; id. Ac. 2, 3, 9; so,

    hi constanter omnes nuntiaverunt,

    with one voice, unanimously, Caes. B. G. 2, 2:

    aequabilius atque constantius sese res humanae haberent,

    Sall. C. 2, 3:

    aequabilius atque constantius regere provincias,

    Tac. A. 15, 21 fin.
    2.
    (Acc. to B.) Steadily, calmly, tranquilly, sedately:

    constanter ac non trepide pugnare,

    Caes. B. G. 3, 25; cf.

    agere, Auct. B. Afr. 84: proelium inire,

    Suet. Vesp. 4; id. Tib. 19:

    constanter et sedate ferre dolorem,

    Cic. Tusc. 2, 20, 46:

    constanter et libere se gerere,

    id. Att. 4, 16, 9:

    constanter prudenterque fit,

    id. Tusc. 4, 6, 12:

    constanter delata beneficia (with judicio, considerate, and opp. repentino quodam impetu),

    id. Off. 1, 15, 49.— Comp.:

    cetera exsequi,

    Suet. Aug. 10:

    acrius quam constantius proelium inire,

    Curt. 4, 6, 14.— Sup.:

    amicitias retinere,

    Suet. Aug. 66; id. Tib. 45 al.

    Lewis & Short latin dictionary > consto

  • 67 Cumae

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumae

  • 68 Cumaeus

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumaeus

  • 69 Cumana

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumana

  • 70 Cumani

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumani

  • 71 Cumanum

    Cūmae, ārum ( Cymē, Stat. S. 4, 3, 65; gen. Cymes, Sil. 13, 494), f., = Kumê, an ancient colony of the Chalcidians, in Campania, on the sea-coast, renowned on account of its Sibyl, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Lucr. 6, 748; Cic. Div. 1, 43, 98; id. Tusc. 3, 12, 27; Verg. A. 6, 2; Hor. Ep. 1, 15, 11; Ov. M. 14, 104; Vell. 1, 4, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 2; Juv. 3, 2 et saep.— Hence,
    II.
    Cūmānus, a, um, adj., of Cumæ, Cumæan.
    1.
    Adj.:

    ager,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    litora,

    Tac. A. 15, 46:

    linum,

    Plin. 19, 1, 2, §§

    10 and 11: caementum,

    id. 35, 13, 47, § 166: calices, made in Cumæ, Varr. ap. Non. p. 146, 11; cf.:

    fictaque Cumanā lubrica terra rotā,

    i. e. Cumæan vessels, Tib. 2, 3, 48:

    orbe patinae tortae,

    Stat. S. 4, 9, 43:

    pulvere rubicunda testa,

    Mart. 14, 114:

    Apollo,

    i. e. who was worshipped at Cumæ, Flor. 2, 8, 3; cf. Cic. Div. 1, 43, 98:

    vates,

    i. e. the Sibyl, Luc. 5, 183.—
    2.
    Subst.
    a.
    Cūmāni, ōrum, m., the inhabitants of Cumæ, Liv. 40, 42, 13.—
    b.
    Cūmānum, i, n.
    (α).
    The Cumæan region:

    in Cumano,

    Plin. 17, 25, 38, § 243.—
    (β).
    An estate of Cicero near Cumæ, Cic. Fam. 4, 2, 1; id. Att. 4, 10, 2; 14, 10, 3; id. Ac. 1, 1, 1.—
    * c.
    Cūmāna, ae, f., a vessel made of Cumæan clay, Apic. 4, 2; 6, 9.—
    B.
    Cūmaeus, a, um, adj., Cumæan ( poet.):

    urbs,

    Verg. A. 3, 441:

    antrum,

    Sil. 13, 498:

    Sibylla,

    Verg. A. 6, 98; Ov. M. 15, 712; cf.

    of the same: virgo,

    id. ib. 14, 135:

    dux (sc. Aeneae),

    id. ib. 14, 121:

    vates,

    Val. Fl. 1, 5:

    carmen,

    i. e. of the Sibyl, Verg. E. 4, 4: in annos Cumaeos vivant, i. e. very long (as the Sibyl was called longaeva sacerdos, Verg. A. 6, 321), Ov. P. 2, 8, 41; cf. Prop. 2, 2, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Cumanum

  • 72 defleo

    dē-flĕo, ēvi, ētum, 2, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To weep over a person or thing; to lament, deplore, bewail (for syn. cf.:

    deploro, ejulo, ploro, lacrimo, lamentor, fleo —class.): te cinefactum deflevimus,

    Lucr. 3, 907:

    Numam,

    Ov. M. 15, 487:

    nuptam (Eurydicen),

    id. ib. 10, 12:

    inter nos impendentes casus deflevimus,

    Cic. Brut. 96, 329: illud initium civilis belli, Asinius Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31:

    eversionem civitatis,

    Quint. 3, 8, 12:

    aliena mala,

    id. 6, 1, 26 et saep.:

    Crassi mors a multis saepe defleta,

    Cic. de Or. 3, 3; cf. id. Phil. 13, 5; Verg. A. 6, 220 al.:

    in deflenda nece,

    Quint. 11, 3, 8 et saep. — Absol.:

    dum assident, dum deflent,

    Tac. A. 16, 13:

    in amici sinu,

    Plin. Ep. 8, 16, 5.—
    (β).
    Poet. with acc. and inf.:

    et minui deflevit onus dorsumque levari,

    Manil. 4, 748.—
    * B.
    Oculos, to dull with weeping, App. M. 5, p. 161, 36.—
    II.
    Neutr., to weep much or violently, weep to exhaustion (very rare):

    gravibus cogor deflere querelis,

    Prop. 1, 16, 13; Justin. 18, 4, 13; App. M. 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > defleo

  • 73 defringo

    dē-fringo, frēgi, fractum, 3, v. a., to break off; to break to pieces (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    amphoram defracto collo puram impleto,

    Cato R. R. 88:

    plantas,

    Varr. R. R. 1, 40, 4; cf. Verg. G. 2, 300:

    ramum arboris,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    surculum,

    id. de Or. 3, 28, 110:

    ferrum summā ab hasta,

    Verg. A. 11, 748:

    crura aut cervices sibi,

    Plaut. Mil. 3, 1, 126; so,

    lumbos,

    id. Stich. 1, 3, 37: caput ei testatim, Juventius ap. Charis. p. 196 P.; cf.: caput ei hoc patibulo, Titin. ap. Non. 366, 18.—
    II.
    Trop.:

    id unum bonum est, quod numquam defringitur,

    is never destroyed, Sen. Ep. 92; Apul. Flor. 3, p. 355, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > defringo

  • 74 deleo

    dēlĕo, lēvi, lētum, 2 ( perf. sync. delerunt, Cic. Red. in Sen. 2, 4:

    delerit,

    Cic. Cat. 4, 9, 19; id. Balb. 19, 43:

    delerat,

    id. Fam. 15, 5, 3:

    delerant,

    id. Sest. 19, 44; plqpf. subj. sync. delesset, Val. Max. 3, 7; Liv. 27, 40, 4; part. perf. dēlĭtus: litterae delitae, Varr. ap. Diom. p. 372: epistola delita, Calvus ib.; Cic. Ep. ap. Prisc. p. 873; cf. 1. aboleo), v. a. [Sanscr. R. lī, adhere; cf.: vi-lī, dissolve; Gr. limnê, limên, leimôn, etc.; Lat. lino, perf. levi; polio, etc.; cf. also Gr. limos, Lat. lētum], to abolish, destroy, annihilate (freq. and class.; cf.: eluo, diluo, diruo, exstinguo, everto, demolior, destruo).
    I.
    Of objects not personal:

    si certo tempore luna Gignitur et certo deletur tempore rursus,

    Lucr. 5, 748 (for which, shortly before, nova luna creari... aborisci):

    si Juppiter saepe urbes delevit, fruges perdidit, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 45, 131; so,

    urbem Numantiam, Carthaginem, etc.,

    Caes. B. C. 2, 12 fin.; Cic. Cat. 4, 10, 21; Sall. J. 8, 2; Hor. Od. 3, 6, 14; Ov. M. 13, 219 al.; cf.:

    magnam Graeciam,

    Cic. Lael. 4, 13:

    nomen Aequorum prope ad internecionem,

    Liv. 9, 45;

    and, Volscum nomen,

    id. 3, 8:

    sepulcrum,

    Cic. Leg. 2, 26:

    aedificia,

    id. Agr. 2, 32 fin. al.:

    epistulas,

    id. Fam. 7, 18, 2; so of the blotting out, effacing, obliterating, of writing, id. ib. 14, 3; id. Clu. 14, 41; id. Rosc. Com. 2 fin.; Quint. 10, 3, 31; Hor. Ep. 2, 1, 69; id. A. P. 389; Ov. M. 9, 524; Vulg. Apoc. 3, 5:

    stigmata in facie,

    Plin. 25, 13, 110, § 175:

    radices,

    Col. 11, 3, 56 al. —
    B.
    Trop., to finish, stop, terminate, end:

    praesentia, futura bella,

    Cic. Lael. 3, 11:

    omnes leges una rogatione,

    id. Sest. 26:

    omnia morte, id. Lael, 4, 13: omnem memoriam discordiarum oblivione sempiterna,

    id. Phil. 1, 1; cf. id. Deiot. 13, 37:

    nec si quid olim lusit Anacreon, Delevit aetas,

    Hor. Od. 4, 9, 10;

    trop.: deleo omnes dehinc ex animo mulieres (i. e. memoriam mulierum),

    Ter. Eun. 2, 3, 5:

    veritatem (simulatio),

    Cic. Lael. 25, 92:

    omnem molestiam,

    id. Q. Fr. 3, 8:

    improbitatem (with exstinguere),

    id. Div. in Caecil. 8, 26; cf.:

    turpitudinem fugae virtute,

    Caes. B. G. 2, 27:

    priorem ignominiam,

    Liv. 39, 30.—
    II.
    Of personal objects:

    dispersis ac paene deletis hostibus,

    destroyed, annihilated, Caes. B. G. 6, 36, 2;

    so milit.,

    id. ib. 6, 37, 7; id. B. C. 3, 70; Cic. de Imp. Pomp. 8, 21; id. Mur. 35 fin.; id. Vat. 10, 24 init.; Tac. A. 4, 51; Verg. A. 11, 898 al.:

    homines morte deletos,

    Cic. N. D. 1, 15:

    toto animante deleto,

    id. Tusc. 1, 37, 90;

    rarely of a single person: C. Curionem,

    id. Vat. 10, 24 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > deleo

  • 75 egressus

    1.
    ēgressus, a, um, Part., from egredior.
    2.
    ēgressus, ūs, m. [egredior], a going out or away (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., egress, departure.
    1.
    In abstr.: frequentia sua vestrum egressum (sc. in provinciam) ornando, * Cic. Pis. 13 fin.:

    Caesar rarus egressu,

    Tac. A. 15, 53.—In plur., Sall. J. 35, 5 Kritz; Tac. A. 3, 33; 11, 12; id. Or. 6; Ov. F. 1, 138.—Of birds, a flying out, flight, Ov. M. 11, 748; Col. 8, 8, 1.—
    2.
    In concreto:

    per tenebrosum et sordidum egressum extraho Gitona,

    Petr. 91, 3.—In plur., Tac. A. 16, 10; and poet. of the mouths of the Ister, Ov. Tr. 2, 189.—
    B.
    In partic. (acc. to egredior, I. A. 2. b.), a disembarking, going ashore, landing, Caes. B. G. 5, 8, 3; id. B. C. 3, 23, 1; Auct. B. Afr. 3 fin.
    II.
    Trop., in rhet. lang. = egressio, II., a digression in speaking, Quint. 4, 3, 12; cf.:

    libero egressu memorare,

    to narrate with freedom in digression, Tac. A. 4, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > egressus

  • 76 Epaphus

    Epăphus, i, m., =Epaphos, the son of Jupiter Ammon and Io, and builder of Memphis in Egypt, Ov. M. 1, 748; Hyg. Fab. 140.

    Lewis & Short latin dictionary > Epaphus

  • 77 exalto

    ex-alto, āvi, ātum, 1, v. a. [altus] (postAug.; mostly eccl. Lat.).
    I.
    To raise, elevate, exalt:

    deus alia exaltat, alia submittit,

    Sen. Q. N. 3 prooem.:

    TERMINOS VETVSTATE COLLAPSOS,

    Inscr. Fabr. p. 748, no. 555:

    solium,

    Vulg. Isa. 14, 13.—
    B.
    Trop.:

    exaltare, Deus,

    be praised, Vulg. Psa. 56, 5:

    vocem,

    id. Isa. 13, 2 et saep.—
    II.
    To deepen:

    fodiunt (sulcos) et exaltant in tres pedes,

    Col. 3, 13, 4:

    sulcum,

    id. 3, 13, 9:

    orbem ablaqueationis,

    id. 4, 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > exalto

  • 78 fessus

    fessus, a, um, P. a. [cf. Sanscr. hā-, gahāmi, relinquo; Gr. chiros, chêra, chôris; Lat. ad-fatim, fatigo], wearied, tired, fatigued; worn out, weak, feeble, infirm (class.; esp. freq. in poets; syn.: fatigatus, defessus, lassus, languidus).
    I.
    Prop., of living beings:

    Romani quamquam itinere atque opere castrorum et proelio fessi lassique erant, tamen, etc.,

    Sall. J. 53, 5:

    de via fessus,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    fessum inedia fluctibusque recreare,

    id. Planc. 10, 26:

    Veientes bello fessi,

    id. Div. 1, 44, 100:

    militiā fessae cohortes,

    Hor. C. 3, 4, 38:

    plorando fessus sum,

    Cic. Att. 15, 9, 1:

    satiate videndi,

    Lucr. 2, 1038:

    curāque viāque,

    Ov. M. 11, 274:

    somno,

    Tib. 1, 3, 88:

    malis,

    Ov. M. 9, 293:

    aetate,

    Verg. A. 2, 596; cf.

    annis,

    Ov. M. 9, 440:

    valetudinibus,

    Tac. H. 3, 2:

    fessi vomere tauri,

    Hor. C. 3, 13, 11:

    elephanti fessi aegritudine,

    Plin. 8, 1, 1, § 3:

    exercito corpore fessus,

    Sall. J. 71, 1; 70, 2:

    cum tibi librum Sollicito damus aut fesso,

    Hor. Ep. 2, 1, 221:

    inde Rubos fessi pervenimus,

    id. S. 1, 5, 94; so,

    viator,

    id. ib. 1, 5, 17:

    pastor,

    id. C. 3, 29, 22:

    Graii (sc. bello),

    id. ib. 2, 4, 11:

    boves,

    id. Epod. 2, 63.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    fessi rerum,

    exhausted with events, misfortunes, Verg. A. 1, 178:

    fessus bellique viaeque,

    Stat. Th. 3, 395:

    trepidi rerum fessique salutis,

    despairing of safety, Sil. 2, 234.—With acc.:

    agmina fessa gradum,

    Sil. 4, 40.—
    II.
    Transf., of inanim. and abstr. things (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    alter fessum vulnere, fessum cursu trahens corpus,

    Liv. 1, 25, 11; cf. Hor. C. 2, 7, 18; Lucr. 4, 848:

    (Phoebus) qui salutari levat arte fessos Corporis artus,

    i. e. sick, diseased, Hor. Carm. Sec. 63:

    vox fessa loquendo,

    Ov. Tr. 3, 3, 85:

    fessa aetas,

    i. e. the weakness of age, Tac. A. 14, 33:

    fessa aetate Galbae,

    id. H. 1, 12:

    domus aetatis spatio ne fessa vetusto Obruat,

    worn out, decayed, Lucr. 3, 774; cf. id. 5, 308:

    cardines fessi et turbati,

    Plin. 36, 15, 24, § 120:

    (amnes) In mare deducunt fessas erroribus undas,

    Ov. M. 1, 582:

    naves,

    Verg. A. 1, 168; 5, 29:

    puppes,

    Ov. M. 6, 519; Tib. 2, 5, 46:

    carinae,

    Ov. M. 11, 393; id. A. A. 3, 748:

    vela,

    Prop. 3 (4), 21, 19: fessa dies, spent, i. e. drawing to a close, Stat. S. 2, 2, 48:

    fessae res,

    critical, precarious, Plin. 2, 7, 5, § 18;

    also,

    misfortunes, calamities, Verg. A. 3, 145:

    rebus succurite fessis,

    id. ib. 11, 335:

    deligendum esse qui fessis rebus succurreret,

    Tac. A. 15, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > fessus

  • 79 fido

    fīdo, fīsus sum (ante-class. form of the fut. fidebo, Nov. ap. Non. 509, 4), 3, v. n. [root in Sanscr. bandh, unite; Gr. peithô, persuade, peisma, cable; Lat. fidus, Deus Fidius, foedus; cf.: fascis, fascia; Curt. Gr. Etym. p. 262; but Fick refers fido to root bhidh; Goth. beidan; Engl. bide, to expect; Vergl. Wört. p. 380], to trust, confide, put confidence in, rely upon a person or thing (rare; in the verb. finit. mostly poet.; but class. in the part. praes. and P. a.).
    (α).
    With dat.:

    fidere nocti,

    Verg. A. 9, 378:

    fugae fidens,

    id. ib. 11, 351:

    pestilentiae fidens (with societate fretus),

    Liv. 8, 22, 7:

    taedae non bene fisa,

    Ov. M. 15, 827:

    qui sibi fidit,

    Hor. Ep. 1, 19, 22; id. S. 2, 2, 108:

    puer bene sibi fidens,

    Cic. Att. 6, 6, 4.—
    (β).
    With abl.: hac (Cynosurā) fidunt duce nocturnā Phoenices in alto, Cic. poët. N. D. 2, 41, 106; id. Ac. 2, 20, 66:

    arcu fisi Getae,

    Ov. P. 4, 9, 78:

    cursu,

    id. M. 7, 545:

    ope equinā,

    id. ib. 9, 125:

    pecuniā,

    Nep. Lys. 3 fin.:

    prudentiā consilioque fidens,

    Cic. Off. 1, 23, 81.—Doubtful, whether dat. or abl. (v. Zumpt, Gr. § 413; cf.

    confido): nec nitido fidit adultero,

    Hor. C. 3, 24, 20:

    pictis puppibus,

    id. ib. 1, 14, 15:

    (Jugurtham) Mario parum fidere,

    Sall. J. 112, 2:

    ingenio,

    Quint. 10, 7, 18; cf.:

    ingenio suo,

    Plin. Ep. 4, 13 fin.:

    suis rebus,

    Cic. Att. 10, 8, 2.—
    (γ).
    With inf.:

    fidis enim manare poëtica mella Te solum,

    Hor. Ep. 1, 19, 44; Sil. 1, 432:

    parum fidens pedibus contingere matrem,

    Luc. 4, 615:

    fisus cuncta sibi cessura pericula, Caesar,

    id. 5, 577.—
    (δ).
    Absol.: ubi fidentem fraudaveris, i. e. who trusts (you), Plaut. As. 3, 2, 15.—Hence, fīdens, entis, P.a. (lit., trusting to one's self, self-confident; hence), confident, courageous, bold:

    qui fortis est, idem est fidens, qui autem est fidens, is profecto non extimescit: discrepat enim a timendo confidere,

    Cic. Tusc. 3, 7, 14:

    fidenti animo gradietur ad mortem,

    id. ib. 1, 46, 110; cf.:

    tum Calchas haec est fidenti voce locutus, id. poët. Div. 2, 30, 64: fidens animi,

    Verg. A. 2, 61; Tac. A. 4, 59 fin.; so,

    fidens armorum,

    Luc. 9, 373.— Comp.:

    Romanus, fidentior,

    Amm. 16, 12 al. — Sup.: fidentissimo [p. 748] impetu acies motae, Amm. 27, 10, 12.— Adv.: fīdenter, confidently, fearlessly, boldly:

    timide fortasse signifer evellebat, quod fidenter infixerat,

    Cic. Div. 2, 31, 67:

    agere,

    id. Ac. 2, 8, 24:

    confirmare,

    id. de Or. 1, 56, 240; cf. id. N. D. 1, 8, 18.— Comp.:

    paulo vellem fidentius te illi respondisse,

    Cic. Att. 6, 1, 21.— Sup.:

    accedere fidentissime,

    Amm. 17, 1, 9; August. Ver. Rel. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fido

  • 80 fumo

    fūmo, āre, v. n. [fumus], to smoke, steam, reek, fume.
    I.
    Lit. (class.):

    acri sulphure montes Oppleti calidis ubi fumant fontibus aucti,

    Lucr. 6, 748:

    late circum loca sulphure fumant,

    Verg. A. 2, 698:

    recenti fossione terram fumare calentem,

    Cic. N. D. 2, 9, 25:

    est animadversum, fumare aggerem, quem cuniculo hostes succenderant,

    Caes. B. G. 7, 24, 2:

    tepidusque cruor fumabat ad aras,

    Verg. A. 8, 106:

    cum fumant altaria donis,

    Lucr. 6, 752; Hor. C. 3, 18, 8:

    fumantes pulvere campos,

    Verg. A. 11, 908:

    equos fumantes sudore,

    id. ib. 12, 338: quod ita domus ipsa fumabat, smoked, reeked (with banquets), Cic. Sest. 10, 24 (cf. Sen. Ep. 64): et jam summa procul villarum culmina fumant, are smoking (with fires for the preparation of food), i. e. evening approaches, Verg. E. 1, 83.—
    II.
    Trop.:

    si nullus terror, non obruta jam nunc Semina fumarent belli,

    Sil. 1, 654.

    Lewis & Short latin dictionary > fumo

См. также в других словарях:

  • 748 AH — is a year in the Islamic calendar that corresponds to 1346 ndash; 1347 CE.yearbox width = 500 in?= cp=7th century AH c=8th century AH cf=9th century AH| yp1=745 AH yp2=746 AH yp3=747 AH year=748 AH ya1=749 AH ya2=750 AH ya3=751 AH dp3=710s AH dp2 …   Wikipedia

  • 748 — Cette page concerne l année 748 du calendrier julien. Pour l année 748, voir 748. Années : 745 746 747  748  749 750 751 Décennies : 710 720 …   Wikipédia en Français

  • 748 — Portal Geschichte | Portal Biografien | Aktuelle Ereignisse | Jahreskalender ◄ | 7. Jahrhundert | 8. Jahrhundert | 9. Jahrhundert | ► ◄ | 710er | 720er | 730er | 740er | 750er | 760er | 770er | ► ◄◄ | ◄ | 744 | 745 | 746 | …   Deutsch Wikipedia

  • 748-11-1 — ГОСТ Р МЭК 748 11 1{ 2001} Приборы полупроводниковые. Интегральные схемы. Часть 11. Раздел 1. Внутренний визуальный контроль полупроводниковых интегральных схем, за исключением гибридных схем. ОКС: 31.200 КГС: Э02 Нормы расчета и проектирования… …   Справочник ГОСТов

  • -748 — Années : 751 750 749   748  747 746 745 Décennies : 770 760 750   740  730 720 710 Siècles : IXe siècle av. J.‑C.   …   Wikipédia en Français

  • 748 — РСТ РСФСР 748{ 88} Петрушка свежая. Технические условия. ОКС: 67.080.20 КГС: С42 Овощи Взамен: РСТ РСФСР 405 78, РСТ РСФСР 408 78 и РСТ РСФСР 370 77 Действие: С 01.04.89 Текст документа: РСТ РСФСР 748 «Петрушка свежая. Технические условия.» …   Справочник ГОСТов

  • 748 — Años: 745 746 747 – 748 – 749 750 751 Décadas: Años 710 Años 720 Años 730 – Años 740 – Años 750 Años 760 Años 770 Siglos: Siglo VII – …   Wikipedia Español

  • 748 Air Services — IATA OACI SVT Indicativo Fundación 1994 …   Wikipedia Español

  • 748 Simeïsa — is a minor planet orbiting the Sun.External links* [http://cfa www.harvard.edu/iau/lists/NumberedMPs.txt Discovery Circumstances: Numbered Minor Planets] …   Wikipedia

  • (748) Simeïsa — Descubrimiento Descubridor Grigory Nikolayevich Neujmin, Oserbatorio Simeiz, Crimea Fecha 14 de marzo de 1913 Nombre Provisional 1 …   Wikipedia Español

  • 748 год — Годы 744 · 745 · 746 · 747 748 749 · 750 · 751 · 752 Десятилетия 720 е · 730 е 740 е 750 е · …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»