(uchwytu)

См. также в других словарях:

• dosiężnie — sport. «o sposobie ustawienia przyrządu gimnastycznego: na wysokości swobodnego uchwytu wzniesionymi ramionami» …   Słownik języka polskiego

• fiala — ż I, DCMs. fialali; lm D. fial 1. archit. «mała, smukła wieżyczka, element dekoracyjny architektury gotyckiej; pinakiel» 2. hist. «naczynie w kształcie płytkiej czary, bez uchwytu i podstawy, używane w starożytnej Grecji do picia i do celów… …   Słownik języka polskiego

• klips — m IV, D. a, Ms. klipssie; lm M. y 1. «kolczyk lub broszka przypinane za pomocą specjalnego uchwytu» 2. «uchwyt metalowy przy długopisie, wiecznym piórze lub ołówku służący do zaczepienia ich o brzeg kieszeni» ‹ang.› …   Słownik języka polskiego

• koperta — ż IV, CMs. kopertarcie; lm D. kopertaert 1. «rodzaj płaskiej torebki papierowej, w której przesyła się korespondencję» Zaadresować kopertę. Zakleić, rozpieczętować kopertę. 2. «wieczko, przykrywka zegarka» Zegarek w złotej kopercie. Otworzyć… …   Słownik języka polskiego

• lutownica — ż II, DCMs. lutownicacy; lm D. lutownicaic «przyrząd do lutowania składający się z końcówki miedzianej (którą roztapia się lut i nanosi go na łączone powierzchnie), grzejnika, zwykle elektrycznego oraz z izolowanego uchwytu» …   Słownik języka polskiego

• obejma — ż IV, CMs. obejmamie; lm D. obejmaejm techn. «rodzaj uchwytu, zwykle w postaci taśmy metalowej, którą zaciska się dookoła mocowanego przedmiotu» …   Słownik języka polskiego

• przytrzymywacz — m II, D. a; lm M. e, D. y «przyrząd do przytrzymywania czegoś, rodzaj uchwytu» …   Słownik języka polskiego

• szczęka — ż III, CMs. szczękaęce; lm D. szczękaęk 1. «kość czaszki, w której osadzone są zęby (górna nieruchoma i dolna ruchoma)» Wydatne, mocne szczęki. Ruszać szczękami. Zacisnąć szczęki. ∆ Sztuczna szczęka «proteza zastępująca naturalne uzębienie» ◊ pot …   Słownik języka polskiego

• teczka — ż III, CMs. teczkaczce; lm D. teczkaczek 1. «prostokątna torba z krótkim uchwytem (rzadziej bez uchwytu), przeznaczona do przenoszenia różnych przedmiotów, zwłaszcza książek, zeszytów, akt» Skórzana, plastykowa teczka. Szkolna teczka. Teczka ze… …   Słownik języka polskiego

• wąs — m IV, D. a, B.=M. a. D., Ms. wąsie; lm M. y 1. często w lm «zarost nad górną wargą u mężczyzn» Bujny, suty wąs. Długie, sumiaste wąsy. Zapuścić, zgolić, czernić wąsy. Czesać, przycinać, pielęgnować wąsy. Najeżyć, nastroszyć wąsy. Szarpać, skubać… …   Słownik języka polskiego

• wisieć — ndk VIIa, wiszę, wisisz, wiś, wisiał, wisieli 1. «być zawieszonym, uczepionym gdzieś, na czymś» Bielizna wisi na sznurze. Ręczniki, ścierki wisiały na gwoździu. W oknie wiszą firanki. Ubranie wisiało w szafie. Lustro, obraz, zegar wisi na ścianie …   Słownik języka polskiego