-
1 szczękać
szczękać (-am) < szczęknąć> (-nę) łańcuch, klucze rasseln, klirren; naczynia scheppern, klappern;szczękać talerzami mit den Tellern klappern;szczękać zębami mit den Zähnen klappern -
2 szczękać
1) ( wydawać dźwięk) naczynia: klirren; klucze: rasseln2) ( wywoływać dźwięk)\szczękać kluczami mit den Schlüsseln rasseln\szczękać zębami mit den Zähnen klappern -
3 szczękać
impf ⇒ szczęknąć* * ** * *ipf.szczęknąć pf. -ij1. (+ Ins.) clang, clank; gł. ipf. clatter, jangle, rattle; szczękać garnkami clatter pots and pans; szczęknąć mieczami clash swords.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > szczękać
-
4 szczekać
impf ⇒ szczęknąć* * ** * *ipf.(o psie, myśl. o lisie) bark (na kogoś/coś at sb/sth); onomat. woof, bow-wow; (= ujadać, t. przen.) bay (na kogoś/coś at sb/sth); psy szczekają, karawana idzie dalej przen. dogs bark but the caravans move on.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > szczekać
-
5 szczękać
глаг.• болтать• брехать• лаять• тявкать* * *несов. 1. лаять, тявкать;2. разг. брехать, врать+l ujadać 2. szkalować;
kłamać* * *несов.ля́згать; бряца́ть; щёлкать; стуча́тьszczękać zębami — 1) ( o zwierzęciu) ля́згать ( щёлкать) зуба́ми; 2) ( о człowieku) стуча́ть зуба́ми
Syn: -
6 szczekać
-
7 szczekać
szczekać (3. Pers -a) bellen -
8 szczekać
-
9 szczekać
глаг.• болтать• брехать• лаять• тявкать* * *несов. 1. лаять, тявкать;2. разг. брехать, врать+l ujadać 2. szkalować;
kłamać* * *несов.1) ла́ять, тя́вкать2) разг. бреха́ть, вратьSyn: -
10 szczekać
1. aboyer2. clabauder3. ferrailler4. glapir5. japper -
11 szczękać
1. claquer2. cliqueter3. ferrailler -
12 szczekać
1 bá 2 coirt 3 cuan -
13 szczękać
bualadh -
14 szczekać
havlamak -
15 szczekać
[щекачь]v.ndkгавкати, брехати, гавкотіти -
16 szczekać
loti -
17 szczekać
гавкати, брехати -
18 szczękać
брязкати -
19 szczekać
1 barkó2 kahól3 umupak4 upak -
20 szczękać
1 alatiit2 ingay3 mag-ingay4 umalatiit5 umalingawngaw
См. также в других словарях:
szczękać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, szczękaćam, szczękaća, szczękaćają {{/stl 8}}– szczęknąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, szczękaćnę, szczękaćnie, szczękaćnij, szczękaćnął, szczękaćnęli {{/stl 8}}{{stl 7}} poprzez gwałtowne stykanie ze sobą… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szczekać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, szczekaćam, szczekaća, szczekaćają {{/stl 8}}– szczeknąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa szczekaćnę, szczekaćnie, szczekaćnij, szczekaćnął {{/stl 8}}{{stl 7}} o psie, lisie, szakalu: wydawać właściwy sobie głos,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szczękać — zębami; zęby szczękają komuś zob. ząb 5 … Słownik frazeologiczny
szczękać — ndk I, szczękaćam, szczękaćasz, szczękaćają, szczękaćaj, szczękaćał szczęknąć dk Va, szczękaćnę, szczękaćniesz, szczękaćnij, szczękaćnął, szczękaćnęła, szczękaćnęli, szczękaćnąwszy «wydawać, powodować szczęk; brzękać, pobrzękiwać» Szczękają… … Słownik języka polskiego
szczekać — ndk I, szczekaćam, szczekaćasz, szczekaćają, szczekaćaj, szczekaćał szczeknąć dk Va, szczekaćnę, szczekaćniesz, szczekaćnij, szczekaćnął, szczekaćnęła, szczekaćnąwszy 1. «o psie, lisie, szakalu: wydawać krótki, urywany głos; ujadać» Pies szczekał … Słownik języka polskiego
dzwonić [szczękać] zębami — {{/stl 13}}{{stl 7}} poruszać mimowolnie (ze strachu lub zimna) dolną szczęką tak, że przy uderzaniu o górną szczękę powstaje charakterystyczny dźwięk : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dzwonić, szczękać zębami z zimna, ze strachu. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szczeknąć — → szczekać … Słownik języka polskiego
szczęknąć — → szczękać … Słownik języka polskiego
dzwonić — ndk VIa, dzwonićnię, dzwonićnisz, dzwoń, dzwonićnił 1. «bić w dzwon, poruszać dzwonem lub dzwonkiem powodując wydawanie dźwięku, dźwięczenie; dawać znak dzwonem lub dzwonkiem; naciskać dzwonek» Dzwonić na mszę. Dzwonić na lekcję. Dzwoniono na… … Słownik języka polskiego
naszczekiwać — ndk VIIIb, naszczekiwaćkuje, naszczekiwaćkują, naszczekiwaćiwał «o psie: szczekać od czasu do czasu, szczekać z przerwami» We wsi naszczekiwały psy. Pies naszczekiwał na przechodniów … Słownik języka polskiego
щекатить — нагло браниться, ссориться, вздорить , арханг., вологодск. (Даль), щекатый зубастый, бойкий на язык; сварливый , арханг. (Подв.), олонецк. (Кулик.), щекарить злословить, сплетничать , арханг. (Подв.), щекать, щечить говорить громко и быстро,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера