-
1 przyzwyczajenie
przyzwyczajenie [pʃɨzvɨʧ̑ajɛɲɛ] nt[An]Gewohnheit fz przyzwyczajenia aus Gewohnheit, gewohnheitsmäßig -
2 przyzwyczajenie
przyzwyczajenie n (-a) Gewohnheit f;z przyzwyczajenia aus Gewohnheit -
3 przyzwyczajenie
n -
4 dziwactwo
dziwactwo [ʥ̑ivaʦ̑tfɔ] nt -
5 natura
natura [natura] fmartwa \natura sztuka Stillleben ntna łonie natury in der freien Natur, am Busen der Naturbyć gadatliwym z natury von Natur aus geschwätzig seincoś leży w czyjejś naturze etw liegt in jds Naturcoś staje się czyjąś drugą naturą etw wird zur jds zweiten Natur -
6 obyczaj
-
7 Angewohnheit
-
8 Gewohnheit
-
9 Gewöhnung
-
10 Katze
Katze ['kaʦ̑ə] <-, -n> fzool kot mist das ein Kater oder eine \Katze? to kocur czy kotka?wie die \Katze um den heißen Brei herumschleichen owijać w bawełnęwenn die \Katze aus dem Haus ist, tanzen die Mäuse ( przysł) myszy tańcują, kiedy kota [w domu] nie czują ( prov)
См. также в других словарях:
przyzwyczajenie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. przyzwyczaić. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}przyzwyczajenie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. przyzwyczajenieeń {{/stl 8}}{{stl 7}} utrwalony nawyk,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przyzwyczajenie — n I 1. rzecz. od przyzwyczaić Przyzwyczajenie dziecka do systematycznej pracy jest konieczne. 2. lm D. przyzwyczajenieeń «nawyk, zwyczaj, nałóg» Dobre, złe, brzydkie przyzwyczajenie. Siła przyzwyczajenia. Robić coś z przyzwyczajenia. Nie miał… … Słownik języka polskiego
dziwactwo — n III, Ms. dziwactwowie; lm D. dziwactwoactw 1. «rzecz dziwaczna, śmieszna, osobliwa, będąca odchyleniem od normy» Dziwactwa językowe. Malować dziwactwa. 2. «czyjeś dziwne przyzwyczajenie, cecha dziwna tkwiąca w czymś albo w kimś;… … Słownik języka polskiego
maniacki — maniackiccy «dotyczący maniaka, właściwy maniakowi» Maniacki upór. Maniackie przyzwyczajenie … Słownik języka polskiego
maniactwo — n III, Ms. maniactwowie; lm D. maniactwoactw «bycie maniakiem; dziwaczne, maniackie upodobanie, przyzwyczajenie; dziwactwo, dziwaczność» Nieszkodliwe maniactwo … Słownik języka polskiego
nałogowy — nałogowywi «mający nałóg (nałogi) lub przyzwyczajenie mocne jak nałóg» Nałogowy palacz, pijak, karciarz … Słownik języka polskiego
nałóg — m III, D. nałógłogu, N. nałógłogiem; lm M. nałógłogi 1. «zły, szkodliwy dla zdrowia nawyk» Nałóg palenia papierosów, picia wódki. 2. «zakorzenione przyzwyczajenie, przywyknięcie do czegoś» Codzienna drzemka stała się jego nałogiem. Czytanie przed … Słownik języka polskiego
natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… … Słownik języka polskiego
nawyczka — ż III, CMs. nawyczkaczce; lm D, nawyczkaczek pot. «nawyk, przyzwyczajenie, zwykle złe, szkodliwe» Mieć niemiłe nawyczki. Pozbyć się, wyzbyć się nawyczek … Słownik języka polskiego
nawyk — m III, D. u, N. nawykkiem; lm M. i «nabyta dyspozycja, skłonność do sprawniejszego, szybszego, bardziej mechanicznego wykonywania jakiejś czynności, często uprzednio wykonywanej; sama ta czynność; przyzwyczajenie, zwyczaj, nałóg» Złe, dobre,… … Słownik języka polskiego
obyczaj — m I, D. u; lm M. e, D. ów 1. «powszechnie przyjęty, umowny, najczęściej utwierdzony tradycją sposób postępowania w danych okolicznościach, właściwy pewnej grupie ludzi, charakterystyczny dla danego terenu, okresu itp.; zwyczaj» Dawny, ludowy,… … Słownik języka polskiego