Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

(profunda)

  • 41 illacrimo

    il-lacrimo, āvī, ātum, āre (in u. lacrimo), bei od. über etwas weinen, Tränen vergießen, etwas beweinen, I) eig.: a) v. den Augen, dabei tränen, magisque si praeter haec oculi lumen refugiunt et illacrimant, Cels. 2, 6. – b) v. Pers., m. Dat., patris pestibus, Cic. poët.: morti alcis, Liv. u. Tac.: caedibus parentum, Tac.: malis, Ov.: errori, Liv.: alcis casu (Dat.), Nep.: fortunae Darei, Curt. – m. folg. quod (daß), Plin. ep. 3, 7, 13. – m. folg. Acc. u. Infin., illacrimabunt quondam florentem et tot bellorum superstitem muliebri fraude cecidisse, Tac. ann. 2, 71. – absol., sic ait illacrimans, Verg.: si paulum potes, illacrima, Hor.: et illacrimavit et vicem suam conquestus est, Suet.: illacrimasse dicitur partim gaudio tantae perpetratae rei, partim vetustā gloriā urbis, Liv.: talibus illacrimant noctemque diemque querelis, Sil.: longos trahens spiritus et nonnumquam illacrimans, Apul.: ebur (das elfenbeinerne Götterbild) maestum illacrimat templis, weint vor Wehmut in T., Verg. – II) übtr., v. Lebl., tränen, träufeln, fons illacrimet putei non sede profundā, Colum. poët. 10, 25. – u. tr. = träufeln lassen, gummi, quod truncus illacrimat, Gargil. Mart. med. 53.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > illacrimo

  • 42 insatiabilis

    īn-satiābilis, e, Adi. m. Compar. (in u. satio), I) passiv = nicht zu sättigen, unersättlich, sitis, Cael. Aur.: profunda et ins. gula, Sen.: lupus, Ov.: avarae et ins. manus, Curt.: ins. avaritia, Sall.: cupiditas, Cic.: m. Genet., spectaculi (v. den Augen), Sen. ad Helv. 8, 6: sanguinis (v. der Tomyris), Iustin. 1, 8, 13: laudis, Val. Max. 8, 14. ext. 2. – m. Abl., humanus animus insatiabilis eo, quod fortuna spondet, nie befriedigt durch das, was usw., Liv. 4, 13, 4. – II) aktiv = nicht sättigend, keinen Überdruß erregend, unerschöpflich, pulchritudo, Cic.: supplicium, Liv.: insatiabilior species, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > insatiabilis

  • 43 Iuno

    Iūno, ōnis, f. (wohl zu iuvenis, iūnior, die ›Jugendliche, Blühende‹), Tochter des Saturnus, Schwester u. Gemahlin Jupiters, bei den Römern Götterkönigin, die Reichtum u. konigl. Macht verleiht, Göttin der Ehe u. daher auch der Geburten, von den Frauen als Schutzgeist betrachtet, dah. beim Schwure von ihnen angerufen (Petron. 25, 4), nach den Deutungen der Physiker bald als Luftregion genommen, bald als Himmels- oder Sternenkönigin geltend, Varro LL. 5, 67. Cic. de nat. deor. 2, 66: Iuno regina, Cic. Verr. 5, 184: Iuno Moneta, s. Moneta: Iuno Lacinia, s. Lacinium: Iuno iniqua (feindselige), Verg. Aen. 1, 668. Ov. met. 7, 520. Lact. 2, 16, 17 (dazu Bünem.): Iunonis sacra, s. sacer no. II, A, a. – mit der Lucina identifiziert, s. Lucina: und mit Proserpina, dah. Iuno inferna, Proserpina, Verg. Aen. 6, 138: dies. Iuno Averna, Ov. met. 14, 114, ob. I. infera, Stat. silv. 2, 1, 147, I. profunda, Claud. rapt. Pros. 1, 2, I. Stygia, Stat. Theb. 4, 526. – stella Iunonis, der Planet Venus, Plin. 2, 37: urbs Iunonis, v. Argos, Ov. her. 14, 28. – Wie jeder Mann seinen genius, so hatte auch jede Frau ihre Iuno, Plin. 2, 7. Sen. ep. 110, 1. Corp. inscr. Lat. 11, 1324: der sie am Geburtstage opferte, Tibull. 4, 6, 1: u. bei der sie schwor, Tibull. 3, 6, 47. Petron. 25, 4. – Meton., scherzh. = Gattin, mea Iuno, non decet esse te tam
    ————
    tristem tuo Iovi (Gatten), Plaut. Cas. 230. Sen. apoc. 8, 2. – Dav.: A) Iūnōnālis, e, junonisch, tempus, v. Monat Juni, Ov. fast. 6, 63. – B) iūnōnicola, ae, m. (Iuno u. colo), der Verehrer der Juno, Ov. fast. 6, 49. – C) Iūnōnigena, ae, m. (Iuno u. gigno), Sohn der Juno, v. Vulkan, Ov. met. 4, 173. – D) iūnōnius, a, um, junonisch, der Juno, custos, Argus, Ov.: mensis, Juni, Ov. fast. 6, 61: hospitia, Karthago (wo Juno sehr verehrt wurde), Verg.; so auch Samos, Ov.: ales, vom Pfau, Ov.: Hebe, weil sie der Juno Tochter sein soll, Ov.: stella, der Planet Venus, Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Iuno

  • 44 mergo

    mergo, mersī, mersum, ere ( aus *mezgō zu altind. májjati, taucht unter, sinkt unter), I) tauchen, eintauchen, versenken, A) im allg.: se in flumen, Varro: se in lacus, Mart.: se in mari (v. Vögeln), Cic.: in Cocyti profunda (Ggstz. in sidera evehere), Amm.: sub aequora, Ov.: sub aequore, Ov., u. bl. aequore, Verg.: mergier undis, Iuvenc.: cinerem, ins Wasser senken, Sen. poët.: mersuras aquas, Ov.: medial, mergi, untertauchen, Ov.: u. so sol mergens (die untertauchende) stridet, Schol. Iuven. 14, 280: mergus quod mergendo in aquam captat escam, Varro LL. 5, 78. – B) insbes.: 1) (mit u. ohne in aquam) ersäufen, pullos mergi in aquam iussit, Cic.: u. so mergi iussit pullos, Liv. epit.: in profluentem mergi iubebat vel in mare, Vulc. Gallic.: aquā languidā mergi, Liv.: ad caput aquae Ferentinae mergi, Liv. – 2) ein Fahrzeug in den Wellen begraben, versenken, im Passiv = versinken, untersinken, untergehen, naves in alto, Liv. 25, 3, 11: ab hoc (vom Schwertfisch) naves perfossas mergi, würden die Sch. in den Grund gebohrt, Plin. 32, 15: itaque mersa navis omnes destituit, Curt. 4, 8 (34), 8: aequora discedunt mersā diducta carinā, Lucan. 3, 632. – als milit. t. t. = ein Fahrzeug in den Grund bohren, XXXI naves cepit, XIV mersit, Eutr. 2, 20: partem classis fugavit, partem mersit, Vell. 2, 42, 2: Graiae pars maxima classis mergitur, Lucan. 3,
    ————
    753 sq. – II) übtr.: A) übh. hinab-, hineinsenken, 1) eig., hineinstecken, palmitem per iugum, Plin.: alqm ad Styga, Sen.: caput in terram effossam, Liv.: manum in ora ursae, Mart.: canes mersis in corpora rostris dilacerant dominum, Ov.: mea viscera in sua, verschlingen, Ov.: so auch ficedulas, Iuven. – medial, mergi, v. Gestirnen = untergehen, Catull. u. Ov.: v. Flüssen, mergi in Euphratem u. dgl., sich ergießen in usw., Plin. – 2) bildl., versenken, tief stürzen, alqm malis (ins Unglück), Verg.: u. so bl. m. viros, ins Verderben stürzen, Verg.: funere acerbo, Verg.: lumina somno, Val. Flacc.: mergi in voluptates, Curt.; vgl. quo avidius ex insolentia in eas (voluptates) se merserant, Liv.: mersus vino somnoque, sehr betrunken u. im tiefen Schlafe befindlich, Liv.: potatio, quae mergit, berauscht, Sen.: ut mergantur pupilli, um ihr Vermögen kommen, ICt.: censum domini mergit, er richtet das Vermögen des H. zugrunde, Plin.: u. so impendio a piscatoribus mergi, Apul.: u. ut mediocris iacturae te mergat onus, Iuven.: mergit longa atque insignis honorum pagina, Iuven.: usurae mergunt sortem, die Zinsen übersteigen bei weitem das Kapital, Liv.: mersus foro, bankrott, Plaut.: mersa et obruta fenore pars civitatis, durch Wucher tief in Schulden geraten, Liv.: nondum mersus secundis rebus, noch nicht vom Übermaße des Glückes erdrückt, Liv.: caligine mersa latent fata, in Dunkel ge-
    ————
    hüllt, Sil.: vita libidine mersa, in Üppigkeit versenkt, üppig, Sil. – mersis fer opem rebus, komm dem versunkenen Zustande, der bodenlosen Lage (der Not der Erde, deren Bewohner in der Flut versunken sind) zu Hilfe, Ov. met. 1, 380. – B) insbes., versenken = verbergen, suos in cortice vultus, Ov.: lumina, die Augen verschließen, Ps. Quint. decl.: diem od. lucem, v. der untergehenden Sonne, Sen.: caelum mergens sidera, der Westen, Lucan.: medial, utrum mergeretur Iuppiter (als Gestirn) an occĭderet, ante paucos dies didicimus, Sen. – v. zur See Fahrenden, mergunt Pelion et templum, verlieren aus dem Gesichtskreis, Val. Flacc. – Parag. Infin. mergier, Iuvenc. 1, 385. – Metaplast. Infin. mergeri (= mergi), Vulg. (Amiat.) Matth. 14, 30.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mergo

  • 45 penetrabilis

    penetrābilis, e (penetro), I) durchdringbar, corpus nullo pen. telo, Ov.: sapiens nulli (telo) est pen., Sen.: profunda altitudo nullis inquirentium spatiis pen., keinem Maße der U. erreichbar, Tac.: terra cavernis quibusdam fistulisque ita pen., ut etc., Iustin. – II) aktiv = durchdringend, durchbohrend, telum, Verg.: fulmen, Ov.: frigus, Verg.: tepor, Sen. de ben. 4, 23, 1: misericordia, ergreifende, Gell. 10, 3, 4: Compar., quia (vinum) tanto penetrabilius efficitur, quanto etc., Macr. sat. 7, 12, 7: sermo dei est penetrabilior omni gladio ancipiti, Vulg. Hebr. 4, 14. Paul. Nol. in Augustin. epist. 121, 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > penetrabilis

  • 46 praeruptio

    praeruptio, ōnis, f. (praerumpo), der jähe Abriß, ›hiatus‹ praeruptio terrae profunda, Isid. orig. 14, 9, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praeruptio

  • 47 sidus

    sīdus, eris, n., das Himmelsbild, das Gestirn, I) eig. u. meton.: A) eig., teils durch mehrere Sterne gebildetes Sternbild, Sterngruppe, teils einzelner Himmelskörper, Gestirn, Stern, a) übh.: α) Sing.: sidus Vergiliarum, Liv.: sidus Veneris, Martis, Plin.: sidus tauri, Sidon.: s. haedorum, Amm.: s. aestivum, solstitiale, Sonne, Mela u. Iustin.: so auch s. aetherium, Ov.: u. sidere inclinato, Plin.: s. lunae, Plin.: s. lunare, Sen. – β) Plur.: illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis, Cic.: sol et luna reliquaque sidera, Cic.: sidera, quae vocantur errantia, Cic. – Arcturi sidera, Verg.: caprae s., Hor.: poet., sidera solis, v. der Sonne selbst, Ov. – b) in Hinsicht des Einflusses auf die Geburt u. die Schicksale des Menschen, sidus natalicium, Cic.: grave sidus habens, Ov.: vivere me duro sidere, Prop. – c) in bezug auf Krankheiten, die man dem Einfluß der Gestirne zuschrieb, afflantur alii sidere, bekommen den Sonnenstich, Plin.: subito fias sidere mutus, Mart. – haud secus quam pestifero sidere icti pavebant, Liv.: loquacitas animos iu venum pestilenti quodam sidere afflavit, Petron. – B) meton.: 1) Sing.: a) die Jahreszeit, quo sidere terras vertere conveniat, Verg.: hiberno sidere, im Winter, Verg.: mutato sidere, in einer anderen Jahreszeit, Verg. – b) der Tag, brumale, Wintertag, kürzester Tag, Ov. – c) das Klima, der Himmelsstrich, die Gegend, patri-
    ————
    um, Plin. pan.: tot sidera emensa, Verg.: nec sidus regione viae litusve fefellit, Verg. – d) die Witterung, grave sidus et imber, Sturm, stürmisches Wetter, Ov.: Minervae, Sturm, den Minerva erregt, Verg.: sideraque ventique, Ov.: abrupto sidere nimbus it ad terras, Sturmwolke, Verg.: s. confectum, wenn die Witterung, die ein Gestirn erregt, zu Ende ist, Plin. – 2) Plur.: a) der Himmel, ad sidera missus, Iuven.: ad sidera ferre, bis zum Himmel erheben (= sehr loben), Verg.: alqm evehere in sidera (Ggstz. in Cocyti profunda mergere), Amm.: sideribus regnare, Calp.: ad sidera, hyperbolisch = sehr hoch, auch. bl. = in die Höhe, empor, ad sidera ducti, Prop.: poma ad sidera nituntur, steigen (wachsen) empor, in die Höhe, Verg.: sub sidera lapsae, flogen in die Höhe empor, Verg.: iactant voces ad sidera, Verg.: vertice sidera tangere, Ov., od. ferire, Hor., die Sterne berühren (= groß-, glücklich-, göttlich-, über andere Sterbliche erhaben sein): sub pedibus videt nubes et sidera, ist wirklich ein Gott, Verg. – b) die Nacht, exactis sideribus, Prop.: sidera producere ludo, Stat. – II) übtr.: 1) v. schönen Augen, Sterne, oculi sidera nostra, Prop.: geminum, sua lumina, sidus, Ov. – 2) v. der Schönheit der Gestalt, a) abstr.: puer egregiae praeclarus sidere formae, Stat. silv. 3, 4, 26 (vgl. Hor. carm. 3, 9, 21 sidere pulchrior ille; u. Val. Flacc. 5. 465 sq. Iason, sideris ora ferens). – b) konkret, der
    ————
    Stern = der Glanz, die Zier, hoc Macedoniae columen ac sidus, Curt.: o sidus Fabiae, Maxime, gentis, Ov.: terrestria sidera, flores, Ov.: princeps, qui noctis novum sidus illuxit, Curt. – dah. als Schmeichelwort angef. b. Suet. Cal. 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sidus

  • 48 spatium

    spatium, iī, n. (zu Wz. *spe(i) –, sich ausdehnen; vgl. altind. sphāyati, nimmt zu, ahd. spuot, das Gelingen, spuon, von statten gehen, gelingen), der Raum, als Ausdehnung nach Länge u. Breite, I) eig. (u. bildl.): A) im allg.: spatia locorum, Caes.: caeli spatium, Verg., totum caeli sp., Lucr.: reliquum spatium, quā flumen intermittit, mons continet, Caes.: spatium non est agitandi (equos), Nep.: iam tamen ad impetum capiendum, equiti utique, modicum erat spatium, Liv.: laxum spatium res magna desiderat, Sen.: nam quo squamigeri poterunt procedere tandem, ni spatium dediderint latices? Lucr.: protinus certe recesserunt spatio libero dato, Curt. – B) insbes., der bestimmt zwischen zwei Gegenständen gedachte Raum, 1) die Weite, u. zwar: a) die Weite = der Zwischenraum, die Entfernung, paribus spatiis intermissae trabes, gleichweit abstehende B., Caes.: aequo fere spatio ab castris utrisque abesse, Caes.: ab tanto spatio, in so großer Entfernung, Caes.: neve spatium viae te terreat, accipe currus, die Weite, Ov. – b) die Weite = der Umfang, die Größe, Länge, victi hostis, Ov.: oris et colli, Ov.: spatium admirabile rhombi, eine wunderbar große Butte, Iuven.: quod sit homini spatium a vestigio ad verticem, id esse passis manibus inter longissimos digitos, Länge, Plin.: trahere aures in spatium, in die Länge, Ov.: fugit in spatium,
    ————
    flieht geradeaus, sucht das Weite (Ggstz. redit in gyrum), Ov. – 2) die Strecke, die jmd. zu durchgehen, zu durchlaufen hat, a) übh., die Strecke, Wegstrecke, Bahn, longum sp. itineris, Caes.: duûm milium sp., Caes.: ingens die uno cursu emetiens spatium, Liv.: dimidium fere spatium confecerat, cum etc., Nep.: incredibili celeritate magno spatio paucis diebus confecto, Caes.: nec lapis spatium evasit totum, Ov.: eadem spatia quinque stellae conficiunt, Cic. – profunda altitudo nullis inquirentium spatiis penetrabilis, v.d. Maßleine am Senkbeil, Tac. – b) die Bahn der Wettrennenden, α) die zurückzulegende Strecke, der Umlauf, singulos missus a septenis spatiis ad quina corripuit, Suet.: cum septimo spatio palmae appropinquant, Sen.: septem spatiis circo meruere coronam, Sen.: spatia corripere, den Lauf beschleunigen Verg.: ebenso addere in spatia, Lauf an Lauf fügen, Verg. – bildl., quasi decurso spatio, Cic.: aetatis od. vitae spatium decurrere, den Lebenslauf vollenden, Plaut. u. Ov.: mea quem spatiis propioribus aetas insequitur, der mir an Alter näher kommt, Verg. – β) die ganze Bahn, Rennbahn (griech. στάδιον), sp. declivis Olympi, Ov.: nobiles equos cursus et spatia probant, Tac. dial. – bildl., deflexit iam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo maiorum, ist aus ihrer Bahn u. ihrem Geleise gewichen, Cic. – c) der Spaziergang, α) als Strecke, der Gang, duobus spa-
    ————
    tiis tribusve factis, Cic.: ut in extremis spatiis subsultim decurreret, Suet. – β) als Ort, der Spazierplatz, Gang, spatia silvestria, Cic.: spatia Academiae, Cic.: spatia communia, Cic. – II) übtr., v. der Zeit, A) im allg.: a) der Zeitabschnitt, Zeitraum, die Zeit, tempore ac spatio, Tac.: spatia omnis temporis non numero dierum sed noctium finiunt, Caes.: sp. praeteriti temporis, Cic.: annuum, Cic.: dierum triginta, Cic.: tam longo spatio, Cic.: spatio brevi, Hor.: in brevi spatio, Ter.: hoc interim spatio, in dieser Zwischenzeit, Cic.: post sexagesimum vitae spatium, nach dem 60. Jahre, Plin.: mori iussis non amplius quam horarum spatium dedit, Suet. – b) emphatisch, die Dauer, Länge der Zeit, spatio pugnae defatigati, durch die Dauer des K., Caes.: arbor spatio durata, durch die Länge der Zeit, Ov.: spatia annorum (die Länge der Jahre) lenibunt vulnera nostra, Prop. – B) insbes.: 1) die für eine Tätigkeit usw. bestimmte Zeit, Frist, Muße, Gelegenheit, nisi tempus et spatium datum sit, Cic.: pugnae spatium dare, eine Pause im K. eintreten lassen, Curt.: spatium animo dare, sich Zeit zur Überlegung gönnen, Curt.: irae spatium dare, dem Zorne Raum geben (= den Z. austoben, verrauchen lassen), Liv. u. Sen.: irae spatium et consilio tempus dare, Liv.: daret malorum paenitentiae, daret bonorum consensui spatium, er möchte den Schlechten Zeit zur Reue, den Guten Zeit zur Vereinigung
    ————
    geben, Tac.: quom prius quam intereo spatium ulciscendi danunt (= dant), Pacuv. fr.: ut spatium pila in hostes coniciendi non daretur, Caes.: si mihi aliquid spatii ad scribendum darent, Cic.: neque, ut celari posset, tempus spatium ullum dabat, gestattete die Zeit, Ter.: spatium habere ad dicendum, Cic.: spatio sumpto, Liv.: spatium sumamus ad cogitandum, Cic.: spatio ad colloquendum sumpto, Liv.: sex dies ad eam rem conficiendam spatii postulant, Caes.: ne properes, ora; spatium pro munere posco, Ov. – 2) das metrische od. rhetor. Zeitmaß, Cic. or. 193. Quint. 1, 5, 18 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > spatium

  • 49 uligo

    ūlīgo, inis, f. (st. uviligo, v. *uveo), I) die natürliche Feuchtigkeit der Erde, -des Bodens, Scriptt. r.r. u.a.: abundare uligine, Colum.: locus uligine profundā, der Platz, ein grundloser Morast, Tac.: uligines paludum, Moräste, Tac. – II) eine Art von Ausschlag od. Krätze, Veget. mul. 3, 52 in.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > uligo

  • 50 profundus

    (adi.). 1) глубокий: profundum, глубина морская (1. 14 § 2 D. 19, 5); пер. profundior scientia atque doctrina (1. 1 C. 11, 18). 2) неизвестный (1. 15 D. 32). 3) чрезмерный: profunda liberalitate patrimonium suum exhaurire (Vat § 280).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > profundus

  • 51 avāritia

        avāritia ae, f    [avarus], inordinate desire, greed, avarice, covetousness: gloriae, Cu.: hians et imminens, gaping and eager: ardeus: classem avaritiā perdere: animus aeger avaritiā, S.: profunda, S.— Plur: omnes, every kind of selfishness.
    * * *
    greed, avarice; rapacity; miserliness, stinginess, meanness

    Latin-English dictionary > avāritia

  • 52 ūlīgō

        ūlīgō inis, f    [VG-], moisture, dampness: humus dulci uligine laeta, V.: profunda, Ta.
    * * *
    waterlogged ground, marsh

    Latin-English dictionary > ūlīgō

  • 53 Ceres

    Cĕrēs (cf. Verg. G. 1, 96; Ov. F. 4, 615; Mart. 3, 58, 6), ĕris ( gen. CERERVS, Inscr. Fabr. p. 626, 225; cf. Inscr. Orell. 1364), f. [Sabini Cererem panem appellant, Serv. ad Verg. G. 1, 7; prop. the goddess of creation (cf. Serv. l. l.), from the stem cer, Sanscr. kri, to make], the daughter of Saturn and Ops, Ov. F. 6, 285, sister of Jupiter and Pluto, mother of Proserpine, goddess of agriculture, esp. of the cultivation of corn, and of the growth of fruits in gen. (cf. Cerealis);

    represented as upon a chariot drawn by dragons, with a torch in her hand, and crowned with poppies or ears of corn,

    Ov. F. 4, 497; 4, 561; 3, 786; 4, 616; id. Am. 3, 10, 3; Tib. 1, 1, 15; 2, 1, 4; Verg. G. 1, 96; Hor. C. S. 30; cf. O. Müll. Archaeol. § 357 sq.: templum Desertae Cereris, deserted (because the temple was in a solitary, secluded place), Verg. A. 2, 714:

    Cereri nuptias facere,

    i. e. without wine, Plaut. Aul. 2, 6, 5; cf. Serv. ad Verg. G. 1, 343.—From the names of places where she was worshipped, called Ceres Hennensis, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107; Lact. 2, 4, 28:

    Catinensis, id. l. l.: Eleusina,

    id. 1, 21, 24:

    Milesia,

    id. 2, 7, 19; cf. Val. Max. 1, 1, ext. 5.—
    B.
    Ceres profunda or inferna, i. e. Proserpina, Stat. Th. 4, 460; 5, 156; cf.:

    sacerdos Cererum,

    Inscr. Orell. 6082.—
    II.
    Meton., food, bread, fruit, corn, grain, etc., Fest. s. v. cocus, p. 45; cf.:

    fruges Cererem appellamus, vinum autem Liberum,

    Cic. N. D. 2, 23, 60; Verg. G. 1, 297; id. A. 1, 177; 1, 701; Hor. C. 3, 24, 13; id. Epod. 16, 43; Ov. M. 3, 437; 8, 292; 11, 112 al.—Prov.:

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6; cf. Cic. N. D. 2, 23, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Ceres

  • 54 ingluvies

    inglŭvĭes, ēi, f. [a gula dicta, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.; cf. Sanscr. gar-, girami, swallow; Lat. glutire], the crop, maw.
    I.
    Lit., of animals, Varr. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 431:

    vacua,

    Col. 8, 5 med.:

    hic piscibus atram Improbus ingluviem, ranisque loquacibus explet,

    Verg. G. 3, 431.—Of persons, App. M. 1, p. 109, 29:

    turgida,

    Front. ad Anton. Imp. 2, 12.—
    II.
    Transf., voraciousness, gluttony:

    avi cur atque parentis Praeclaram ingratā stringat malus ingluvie rem,

    Hor. S. 1, 2, 8:

    profunda,

    Gell. 7, 16, 4:

    notabilis ingluvie atque voracitate,

    Eutr. 7, 18 (ap. Petr. 119, read inluvies).

    Lewis & Short latin dictionary > ingluvies

  • 55 Juno

    Jūno, ōnis, f., the goddess Juno, daughter of Saturn, sister and wife of Jupiter, and the guardian deity of women; as the foundress of marriage, she is also called pronuba Juno; and as the protecting goddess of lying-in women, Juno Lucina, Plaut. Aul. 4, 7, 11; Cic. N. D. 2, 27, 68: prima et Tellus et pronuba Juno dant signum, Verg. [p. 1018] A. 4, 166.—
    B.
    Juno inferna or infera, i. e. Proserpine, Verg. A. 6, 138; Stat. S. 2, 1, 147;

    or, Averna,

    Ov. M. 14, 114;

    or, profunda,

    Claud. Proserp. 1, 2;

    or, Stygia,

    Stat. Th. 4, 526.—
    II.
    Esp. in phrases;

    stella Junonis,

    the planet Venus, Plin. 2, 8, 6, § 37:

    urbs Junonis,

    i. e. Argos, Ov. H. 14, 28:

    per Junonem matrem familias jurare,

    Plaut. Am. 2, 2, 201.—Prov.:

    Junonis sacra ferre,

    i. e. to walk at a slow and measured pace, Hor. S. 1, 3, 11.—
    B.
    Comically transf.:

    mea Juno, non decet esse te tam tristem tuo Jovi,

    i. e. my wife, Plaut. Cas. 2, 3, 14; cf.:

    ni nanctus Venerem essem, hanc Junonem ducerem,

    id. Bacch. 2, 2, 39: ejuno as interj. like ecastor, acc. to Charis. p. 183 P.—Hence,
    1.
    Jūnōnālis, e, adj., of or belonging to Juno:

    tempus,

    i. e. the month of June, Ov. F. 6, 63.—
    2.
    Jūnōnĭcŏla, ae, com. [Junocolo], a worshipper of Juno ( poet.):

    Adde Junonicolas Faliscos,

    Ov. F. 6, 49.—
    3.
    Jūnōnĭgĕna, ae, m. [Juno-gigno], Junoborn, i. e. Vulcan, Ov. M. 4, 173.—
    4.
    Jū-nōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Juno, Junonian ( poet.):

    hospitia,

    i. e. Carthage, where Juno was worshipped, Verg. A. 1,671; so,

    Samos,

    Ov. M. 8, 220:

    ales,

    i. e. the peacock, id. Am. 2, 6, 55:

    custos,

    i. e. Argus, id. M. 1, 678:

    mensis,

    i. e. June, sacred to Juno, id. F. 6, 61:

    Hebe,

    i. e. the daughter of Juno, id. M. 9, 400; Val. Fl. 8, 231:

    stella,

    the planet Venus, App. de Mund. p. 58, 12:

    insula,

    one of the Fortunate Isles, Plin. 6, 32, 37, § 202.

    Lewis & Short latin dictionary > Juno

  • 56 Junonalis

    Jūno, ōnis, f., the goddess Juno, daughter of Saturn, sister and wife of Jupiter, and the guardian deity of women; as the foundress of marriage, she is also called pronuba Juno; and as the protecting goddess of lying-in women, Juno Lucina, Plaut. Aul. 4, 7, 11; Cic. N. D. 2, 27, 68: prima et Tellus et pronuba Juno dant signum, Verg. [p. 1018] A. 4, 166.—
    B.
    Juno inferna or infera, i. e. Proserpine, Verg. A. 6, 138; Stat. S. 2, 1, 147;

    or, Averna,

    Ov. M. 14, 114;

    or, profunda,

    Claud. Proserp. 1, 2;

    or, Stygia,

    Stat. Th. 4, 526.—
    II.
    Esp. in phrases;

    stella Junonis,

    the planet Venus, Plin. 2, 8, 6, § 37:

    urbs Junonis,

    i. e. Argos, Ov. H. 14, 28:

    per Junonem matrem familias jurare,

    Plaut. Am. 2, 2, 201.—Prov.:

    Junonis sacra ferre,

    i. e. to walk at a slow and measured pace, Hor. S. 1, 3, 11.—
    B.
    Comically transf.:

    mea Juno, non decet esse te tam tristem tuo Jovi,

    i. e. my wife, Plaut. Cas. 2, 3, 14; cf.:

    ni nanctus Venerem essem, hanc Junonem ducerem,

    id. Bacch. 2, 2, 39: ejuno as interj. like ecastor, acc. to Charis. p. 183 P.—Hence,
    1.
    Jūnōnālis, e, adj., of or belonging to Juno:

    tempus,

    i. e. the month of June, Ov. F. 6, 63.—
    2.
    Jūnōnĭcŏla, ae, com. [Junocolo], a worshipper of Juno ( poet.):

    Adde Junonicolas Faliscos,

    Ov. F. 6, 49.—
    3.
    Jūnōnĭgĕna, ae, m. [Juno-gigno], Junoborn, i. e. Vulcan, Ov. M. 4, 173.—
    4.
    Jū-nōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Juno, Junonian ( poet.):

    hospitia,

    i. e. Carthage, where Juno was worshipped, Verg. A. 1,671; so,

    Samos,

    Ov. M. 8, 220:

    ales,

    i. e. the peacock, id. Am. 2, 6, 55:

    custos,

    i. e. Argus, id. M. 1, 678:

    mensis,

    i. e. June, sacred to Juno, id. F. 6, 61:

    Hebe,

    i. e. the daughter of Juno, id. M. 9, 400; Val. Fl. 8, 231:

    stella,

    the planet Venus, App. de Mund. p. 58, 12:

    insula,

    one of the Fortunate Isles, Plin. 6, 32, 37, § 202.

    Lewis & Short latin dictionary > Junonalis

  • 57 Junonicola

    Jūno, ōnis, f., the goddess Juno, daughter of Saturn, sister and wife of Jupiter, and the guardian deity of women; as the foundress of marriage, she is also called pronuba Juno; and as the protecting goddess of lying-in women, Juno Lucina, Plaut. Aul. 4, 7, 11; Cic. N. D. 2, 27, 68: prima et Tellus et pronuba Juno dant signum, Verg. [p. 1018] A. 4, 166.—
    B.
    Juno inferna or infera, i. e. Proserpine, Verg. A. 6, 138; Stat. S. 2, 1, 147;

    or, Averna,

    Ov. M. 14, 114;

    or, profunda,

    Claud. Proserp. 1, 2;

    or, Stygia,

    Stat. Th. 4, 526.—
    II.
    Esp. in phrases;

    stella Junonis,

    the planet Venus, Plin. 2, 8, 6, § 37:

    urbs Junonis,

    i. e. Argos, Ov. H. 14, 28:

    per Junonem matrem familias jurare,

    Plaut. Am. 2, 2, 201.—Prov.:

    Junonis sacra ferre,

    i. e. to walk at a slow and measured pace, Hor. S. 1, 3, 11.—
    B.
    Comically transf.:

    mea Juno, non decet esse te tam tristem tuo Jovi,

    i. e. my wife, Plaut. Cas. 2, 3, 14; cf.:

    ni nanctus Venerem essem, hanc Junonem ducerem,

    id. Bacch. 2, 2, 39: ejuno as interj. like ecastor, acc. to Charis. p. 183 P.—Hence,
    1.
    Jūnōnālis, e, adj., of or belonging to Juno:

    tempus,

    i. e. the month of June, Ov. F. 6, 63.—
    2.
    Jūnōnĭcŏla, ae, com. [Junocolo], a worshipper of Juno ( poet.):

    Adde Junonicolas Faliscos,

    Ov. F. 6, 49.—
    3.
    Jūnōnĭgĕna, ae, m. [Juno-gigno], Junoborn, i. e. Vulcan, Ov. M. 4, 173.—
    4.
    Jū-nōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Juno, Junonian ( poet.):

    hospitia,

    i. e. Carthage, where Juno was worshipped, Verg. A. 1,671; so,

    Samos,

    Ov. M. 8, 220:

    ales,

    i. e. the peacock, id. Am. 2, 6, 55:

    custos,

    i. e. Argus, id. M. 1, 678:

    mensis,

    i. e. June, sacred to Juno, id. F. 6, 61:

    Hebe,

    i. e. the daughter of Juno, id. M. 9, 400; Val. Fl. 8, 231:

    stella,

    the planet Venus, App. de Mund. p. 58, 12:

    insula,

    one of the Fortunate Isles, Plin. 6, 32, 37, § 202.

    Lewis & Short latin dictionary > Junonicola

  • 58 Junonigena

    Jūno, ōnis, f., the goddess Juno, daughter of Saturn, sister and wife of Jupiter, and the guardian deity of women; as the foundress of marriage, she is also called pronuba Juno; and as the protecting goddess of lying-in women, Juno Lucina, Plaut. Aul. 4, 7, 11; Cic. N. D. 2, 27, 68: prima et Tellus et pronuba Juno dant signum, Verg. [p. 1018] A. 4, 166.—
    B.
    Juno inferna or infera, i. e. Proserpine, Verg. A. 6, 138; Stat. S. 2, 1, 147;

    or, Averna,

    Ov. M. 14, 114;

    or, profunda,

    Claud. Proserp. 1, 2;

    or, Stygia,

    Stat. Th. 4, 526.—
    II.
    Esp. in phrases;

    stella Junonis,

    the planet Venus, Plin. 2, 8, 6, § 37:

    urbs Junonis,

    i. e. Argos, Ov. H. 14, 28:

    per Junonem matrem familias jurare,

    Plaut. Am. 2, 2, 201.—Prov.:

    Junonis sacra ferre,

    i. e. to walk at a slow and measured pace, Hor. S. 1, 3, 11.—
    B.
    Comically transf.:

    mea Juno, non decet esse te tam tristem tuo Jovi,

    i. e. my wife, Plaut. Cas. 2, 3, 14; cf.:

    ni nanctus Venerem essem, hanc Junonem ducerem,

    id. Bacch. 2, 2, 39: ejuno as interj. like ecastor, acc. to Charis. p. 183 P.—Hence,
    1.
    Jūnōnālis, e, adj., of or belonging to Juno:

    tempus,

    i. e. the month of June, Ov. F. 6, 63.—
    2.
    Jūnōnĭcŏla, ae, com. [Junocolo], a worshipper of Juno ( poet.):

    Adde Junonicolas Faliscos,

    Ov. F. 6, 49.—
    3.
    Jūnōnĭgĕna, ae, m. [Juno-gigno], Junoborn, i. e. Vulcan, Ov. M. 4, 173.—
    4.
    Jū-nōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Juno, Junonian ( poet.):

    hospitia,

    i. e. Carthage, where Juno was worshipped, Verg. A. 1,671; so,

    Samos,

    Ov. M. 8, 220:

    ales,

    i. e. the peacock, id. Am. 2, 6, 55:

    custos,

    i. e. Argus, id. M. 1, 678:

    mensis,

    i. e. June, sacred to Juno, id. F. 6, 61:

    Hebe,

    i. e. the daughter of Juno, id. M. 9, 400; Val. Fl. 8, 231:

    stella,

    the planet Venus, App. de Mund. p. 58, 12:

    insula,

    one of the Fortunate Isles, Plin. 6, 32, 37, § 202.

    Lewis & Short latin dictionary > Junonigena

  • 59 Junonius

    Jūno, ōnis, f., the goddess Juno, daughter of Saturn, sister and wife of Jupiter, and the guardian deity of women; as the foundress of marriage, she is also called pronuba Juno; and as the protecting goddess of lying-in women, Juno Lucina, Plaut. Aul. 4, 7, 11; Cic. N. D. 2, 27, 68: prima et Tellus et pronuba Juno dant signum, Verg. [p. 1018] A. 4, 166.—
    B.
    Juno inferna or infera, i. e. Proserpine, Verg. A. 6, 138; Stat. S. 2, 1, 147;

    or, Averna,

    Ov. M. 14, 114;

    or, profunda,

    Claud. Proserp. 1, 2;

    or, Stygia,

    Stat. Th. 4, 526.—
    II.
    Esp. in phrases;

    stella Junonis,

    the planet Venus, Plin. 2, 8, 6, § 37:

    urbs Junonis,

    i. e. Argos, Ov. H. 14, 28:

    per Junonem matrem familias jurare,

    Plaut. Am. 2, 2, 201.—Prov.:

    Junonis sacra ferre,

    i. e. to walk at a slow and measured pace, Hor. S. 1, 3, 11.—
    B.
    Comically transf.:

    mea Juno, non decet esse te tam tristem tuo Jovi,

    i. e. my wife, Plaut. Cas. 2, 3, 14; cf.:

    ni nanctus Venerem essem, hanc Junonem ducerem,

    id. Bacch. 2, 2, 39: ejuno as interj. like ecastor, acc. to Charis. p. 183 P.—Hence,
    1.
    Jūnōnālis, e, adj., of or belonging to Juno:

    tempus,

    i. e. the month of June, Ov. F. 6, 63.—
    2.
    Jūnōnĭcŏla, ae, com. [Junocolo], a worshipper of Juno ( poet.):

    Adde Junonicolas Faliscos,

    Ov. F. 6, 49.—
    3.
    Jūnōnĭgĕna, ae, m. [Juno-gigno], Junoborn, i. e. Vulcan, Ov. M. 4, 173.—
    4.
    Jū-nōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Juno, Junonian ( poet.):

    hospitia,

    i. e. Carthage, where Juno was worshipped, Verg. A. 1,671; so,

    Samos,

    Ov. M. 8, 220:

    ales,

    i. e. the peacock, id. Am. 2, 6, 55:

    custos,

    i. e. Argus, id. M. 1, 678:

    mensis,

    i. e. June, sacred to Juno, id. F. 6, 61:

    Hebe,

    i. e. the daughter of Juno, id. M. 9, 400; Val. Fl. 8, 231:

    stella,

    the planet Venus, App. de Mund. p. 58, 12:

    insula,

    one of the Fortunate Isles, Plin. 6, 32, 37, § 202.

    Lewis & Short latin dictionary > Junonius

  • 60 multiplicitas

    multĭplĭcĭtas, ātis, f. [multiplex], multiplicity, manifoldness:

    profunda et infinita (sc. memoriae),

    Aug. Conf. 10, 17 init.; Boëth. de Music. 1, 4; id. de Arithm. 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > multiplicitas

См. также в других словарях:

  • Profunda — may refer to: *Profunda brachii *Profunda femoris artery or vein *Pumpkin ash, Fraxinus profunda …   Wikipedia

  • profundă — profúndă s. f., pl. profúnde Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic …   Dicționar Român

  • profunda femoris — profunda fem·o·ris fem ə rəs n DEEP FEMORAL ARTERY …   Medical dictionary

  • profunda femoris artery — n DEEP FEMORAL ARTERY …   Medical dictionary

  • Profunda femoris artery — Artery: Profunda femoris artery The profunda femoris artery, femoral artery and their major branches right thigh, anterior view. (Femoral profunda labeled at right center.) …   Wikipedia

  • Profunda femoris vein — Vein: Profunda femoris vein Cross section through the middle of the thigh. (Deep femoral artery and vein labeled at center top.) Latin vena profunda femoris Gray s …   Wikipedia

  • Profunda brachii — Artery: Profunda brachii Diagram of the anastomosis around the elbow joint. (A. profunda brachii labeled at upper right.) Latin arteria profunda brachii Gray s …   Wikipedia

  • profunda brachii artery — arteria profunda brachii …   Medical dictionary

  • profunda — The deep one; a term applied to structures (muscles, nerves, veins, and arteries, etc.) that lie deep in the tissues, especially when contrasted with a similar, more superficial (sublimis) structure. [L. fem. of profundus, deep] * * * adj.… …   Medical dictionary

  • profunda — n. deep vein, vein which is deep within the body …   English contemporary dictionary

  • profunda — pro·fun·da …   English syllables

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»