Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

corn

  • 1 frumentarius

    frūmentārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to corn, corn-; milit., of or belonging to provisions, provision-:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 11, 2; cf.

    campus,

    id. ib. 1, 7, 9:

    res,

    corn, provisions, Cic. Verr. 2, 3, 5, § 11; Caes. B. G. 1, 23, 1; 1, 37 fin. et saep.:

    loca,

    i. e. abounding in corn, id. ib. 1, 10, 2; cf.

    provinciae,

    id. B. C. 3, 73, 3; Cic. Att. 9, 9, 2:

    navis,

    a provision-ship, store-ship, Caes. B. C. 3, 96, 4:

    lex,

    respecting the distribution of grain at low rates, Cic. Tusc. 3, 20, 48; id. Sest. 48, 103; id. Brut. 62, 222; cf.:

    magna largitio C. Gracchi,

    id. Off. 2, 21, 72:

    causa,

    id. Verr. 2, 3, 5, § 10:

    lucra,

    id. ib. 2, 3, 37, §

    85: negotiatores,

    corn-dealers, Plin. 8, 44, 69, § 175:

    mensores,

    corn-measurers, Dig. 31, 1, 87.—
    II.
    Subst.: frūmentāri-us, ii, m.
    A.
    A corn-dealer:

    frumentarii, quibus cunctis montes maxumi frumenti sunt structi domi,

    Plaut. Ps. 1, 2, 54; Cic. Off. 3, 13, 57; 3, 16, 67; Liv. 4, 12, 10; 4, 15, 6 al. In the time of the emperors employed as a secret spy, Spart. Hadr. 11; Aur. Vict. Caes. 39 fin.; Capitol. Max. et Balb. 10, 3.—
    B.
    Milit., a purveyor of corn, commissary of the stores, victualler, Hirt. B. G. 8, 35, 4; Inscr. Orell. 3491; 3515; 4922; cf. frumentator.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentarius

  • 2 frūmentum

        frūmentum ī, n    [1 FVG-], corn, grain, harvested grain: dierum triginta, enough for, Cs.: frumentum ex Aegypto Romam mittere: frumenti acervus, H.: advectum ex Campaniā, L.: tessera Frumenti, a ticket in the public distribution of corn, Iu.: hordeum ac frumentum, wheat, Ta.: grandia trudunt frumenta, grains of corn, V.— Standing corn, growing grain (usu. plur.): luxuriosa: frumenta in agris matura, Cs.: frumentis labor additus, V.: Condita post frumenta, harvest, H.: conlatio frumenti, L.: frumenta non serunt, crops, Cs.
    * * *
    grain; crops

    Latin-English dictionary > frūmentum

  • 3 frumentum

    frūmentum, i, n. [contr. from frugimentum, from FRVG, v. fruor; fruit, kat exochên, i. e.], corn, grain (class.; in sing. usually of corn harvested):

    Julianus scribit: frumentum id esse, quod arista in se teneat, recte Gallum definisse: lupinum vero et fabam fruges potius dici, quia non arista sed siliqua continentur, quae Servius apud Alfenum in frumento contineri putat,

    Dig. 50, 16, 77: sunt prima earum (frugum) genera: frumenta, ut triticum, hordeum;

    et legumina, ut faba, cicer,

    kinds of corn, Plin. 18, 7, 9, § 48:

    in segetibus frumentum, in quo culmus extulit spicam, etc.,

    Varr. R. R. 1, 48, 1:

    triticum vel alia frumenta,

    Col. 8, 9, 2:

    triticeum,

    Mart. 13, 12:

    Galli turpe esse ducunt frumentum manu quaerere,

    Cic. Rep. 3, 9:

    frumentum ex agris in loca tuta comportatur,

    id. Att. 5, 18, 2:

    ut in itinere copia frumenti suppeteret,

    Caes. B. G. 1, 3, 1; 1, 48, 2:

    ingens frumenti acervus,

    Hor. S. 2, 3, 111; 1, 1, 45; Liv. 2, 52; 21, 48; 23, 12; 23, 21 et saep.: tessera frumenti, a ticket giving the holder a share in the public distribution of corn, Juv. 7, 174; cf. Dict. of Antiq. pp. 580 sq., 864.—In plur. (esp. of standing grain:

    frumenta sunt proprie omnia quae aristas habent,

    Isid. Orig. 17, 3): bona, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

    luxuriosa,

    Cic. Or. 24, 81:

    non modo frumenta in agris matura non erant, sed, etc.,

    Caes. B. G. 1, 16, 2; 1, 40, 11; 3, 9, 8 et saep.:

    frumenta autumni matura in agris,

    Sall. H. 3, 67, 20; Hor. Ep. 1, 16, 72; 2, 1, 140; Liv. 23, 32; 25, 15; 31, 2; 33, 6 et saep.—
    II.
    Transf.: frumenta, the small seeds or grains of figs, Plin. 15, 19, 21, § 82; 17, 27, 44, § 256.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentum

  • 4 frūmentārius

        frūmentārius adj.    [frumentum], of corn, <*>orn-, of provisions, provision-: res, supplies: loca, abounding in corn, Cs.: subsidia rei p., granaries: inopia, Cs.: navis, store-ship, Cs.: lex, for distributing grain: causa.—As subst m., a corn-dealer, C., L.
    * * *
    frumentaria, frumentarium ADJ
    grain producing; of/concerning grain

    Latin-English dictionary > frūmentārius

  • 5 Ceres

    Cĕrēs (cf. Verg. G. 1, 96; Ov. F. 4, 615; Mart. 3, 58, 6), ĕris ( gen. CERERVS, Inscr. Fabr. p. 626, 225; cf. Inscr. Orell. 1364), f. [Sabini Cererem panem appellant, Serv. ad Verg. G. 1, 7; prop. the goddess of creation (cf. Serv. l. l.), from the stem cer, Sanscr. kri, to make], the daughter of Saturn and Ops, Ov. F. 6, 285, sister of Jupiter and Pluto, mother of Proserpine, goddess of agriculture, esp. of the cultivation of corn, and of the growth of fruits in gen. (cf. Cerealis);

    represented as upon a chariot drawn by dragons, with a torch in her hand, and crowned with poppies or ears of corn,

    Ov. F. 4, 497; 4, 561; 3, 786; 4, 616; id. Am. 3, 10, 3; Tib. 1, 1, 15; 2, 1, 4; Verg. G. 1, 96; Hor. C. S. 30; cf. O. Müll. Archaeol. § 357 sq.: templum Desertae Cereris, deserted (because the temple was in a solitary, secluded place), Verg. A. 2, 714:

    Cereri nuptias facere,

    i. e. without wine, Plaut. Aul. 2, 6, 5; cf. Serv. ad Verg. G. 1, 343.—From the names of places where she was worshipped, called Ceres Hennensis, Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107; Lact. 2, 4, 28:

    Catinensis, id. l. l.: Eleusina,

    id. 1, 21, 24:

    Milesia,

    id. 2, 7, 19; cf. Val. Max. 1, 1, ext. 5.—
    B.
    Ceres profunda or inferna, i. e. Proserpina, Stat. Th. 4, 460; 5, 156; cf.:

    sacerdos Cererum,

    Inscr. Orell. 6082.—
    II.
    Meton., food, bread, fruit, corn, grain, etc., Fest. s. v. cocus, p. 45; cf.:

    fruges Cererem appellamus, vinum autem Liberum,

    Cic. N. D. 2, 23, 60; Verg. G. 1, 297; id. A. 1, 177; 1, 701; Hor. C. 3, 24, 13; id. Epod. 16, 43; Ov. M. 3, 437; 8, 292; 11, 112 al.—Prov.:

    sine Cerere et Libero friget Venus,

    Ter. Eun. 4, 5, 6; cf. Cic. N. D. 2, 23, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Ceres

  • 6 adiicio

         Adiicio, adiicis, pen. cor. adieci, pen. pro. adiicere, Ex Ad et lacio, proprie est iacere ad: vt Adiicere tela. Caesar. Jecter jusques à son ennemi.
    \
        Adiicere intus. Corn. Celsus. Jecter dedens.
    \
        Adiicere. Colum. Jecter quelque chose avec d'autres.
    \
        Adiicere, pro Addere. Liu. Adjouster, Bailler d'avantage.
    \
        Adiicere doctrinae gloriam ad laudem belli. Cic. Adjouster le los de scavoir au los de vaillance, Estre belliqueux et scavant.
    \
        Adiicere animum rei vel ad rem. Terent. Plau. Appliquer sa pensee et mettre son cueur à quelque chose.
    \
        Animum consilio et ad consilium. Liuius. Se mettre à penser et adviser sur un conseil qu'on nous a donné.
    \
        Calculum. Plin. Approuver.
    \
        Adiicitur celeritati, si etc. Cels. C'est plus tost faict, On a plus tost faict.
    \
        Expectationem. Quintil. Augmenter, Accroistre.
    \
        AEstas adiicit febres. Celsus. Adjouste, Fait venir d'avantage.
    \
        Malo multum. Celsus. Augmenter le mal de beaucoup.
    \
        Modum. Tacit. Tenir moyen.
    \
        Oculos in aliquem. Plaut. Jecter la veue ou les yeuls sur quelcun.
    \
        Oculos alicui rei, vel in aliquam rem. Cic. Avoir envie et affection sur quelque chose, et la desirer.
    \
        Adiicere oculorum imprudentiam aliquo. Cic. Jecter sa veue sur quelque chose sans y penser, Regarder ou veoir quelque chose non point de propos deliberé, mais par cas fortuit.
    \
        Stimulos Ioui frementi. Ouid. L'irriter et enflamber d'avantage.
    \
        Vires. Liuius. Accroistre et augmenter la force, Renforcer.
    \
        Adiicere aliquid cibo. Celsus. Manger quelque peu d'avantage.
    \
        Aliquid potioni adiicere. Corn. Celsus. Boire un petit plus, ou d'avantage.

    Dictionarium latinogallicum > adiicio

  • 7 alienus

    [zapst]¶1 d'autrui: suos agros colebant, non alienos appetebant, Cic. Amer. 50: ils cultivaient leurs propres champs, loin de convoiter ceux d'autrui; (stella) luce lucebat aliena, Cic. Rep. 6, 16: (cette étoile) brillait d'une lumière empruntée; cito exarescit lacrima, præsertim in alienis malis, Cic. Part. 57: les larmes se sèchent vite, surtout quand il s'agit du malheur d'autrui; suo alienoque Marte pugnare, Liv. 3, 62, 9: combattre avec leurs méthodes propres et avec celles des autres II æs alienum, dette, v. æs II alienum, i, n., le bien d'autrui, ce qui appartient aux autres; ex alieno largiri, Cic. Fam. 3, 8, 8: faire des largesses avec le bien d'autrui; exstruere ædificium in alieno, Cic. Mil. 74: construire sur la propriété d'autrui; quicquam nec alieni curare nec sui, Cic. Div. 2, 104: ne s'occuper en rien ni des affaires des autres ni des leurs. [zapst]¶2 étranger: quem hominem? familiarem? immo alienissimum, Cic. Com. 49: quel homme est-ce? un ami intime? non, au contraire, un étranger au premier chef; per Staienum, hominem ab utroque alienissimum, Cic. Clu. 87: par l'intermédiaire de Staiénus, qui est complètement étranger à l'un et à l'autre; alienus alicui, Cic. Fam. 8, 12, 2; Liv. 1, 20, 3: étranger à qqn II [pris substt] æquabiliter in alienos, in suos inruebat, Cic. Mil. 76: il fonçait indistinctement sur les étrangers et sur les siens; alienissimos defendimus, Cic. de Or. 2, 192: nous défendons les personnes qui nous sont le plus étrangères [des gens tout à fait inconnus]. [zapst]¶3 étranger [de patrie]: aliena religio, Verr. 4, 114: culte qui vient de l'étranger; aliena instituta imitari, Sall. C. 51, 37: copier les institutions étrangères II [pris substt] non advenam nescio quem nec alienum, sed civem Romanum, Cic. Verr. 5, 156: [il dépose que tu as fait frapper de la hache] non pas je ne sais quel étranger domicilié (métèque) ou étranger de passage, mais un citoyen romain. [zapst]¶4 [rhét.] verbum alienum: terme qui n'est pas le mot propre; in propriis usitatisque verbis... ; in alienis... Cic. Or. 80: parmi les mots propres et usuels... ; parmi ceux qui ne le sont pas... ; (res) quam alieno verbo posuimus, Cic. de Or. 3, 155: (l'idée) que nous avons exprimée avec un mot qui n'est pas le sien.
    * * *
    [zapst]¶1 d'autrui: suos agros colebant, non alienos appetebant, Cic. Amer. 50: ils cultivaient leurs propres champs, loin de convoiter ceux d'autrui; (stella) luce lucebat aliena, Cic. Rep. 6, 16: (cette étoile) brillait d'une lumière empruntée; cito exarescit lacrima, præsertim in alienis malis, Cic. Part. 57: les larmes se sèchent vite, surtout quand il s'agit du malheur d'autrui; suo alienoque Marte pugnare, Liv. 3, 62, 9: combattre avec leurs méthodes propres et avec celles des autres II æs alienum, dette, v. æs II alienum, i, n., le bien d'autrui, ce qui appartient aux autres; ex alieno largiri, Cic. Fam. 3, 8, 8: faire des largesses avec le bien d'autrui; exstruere ædificium in alieno, Cic. Mil. 74: construire sur la propriété d'autrui; quicquam nec alieni curare nec sui, Cic. Div. 2, 104: ne s'occuper en rien ni des affaires des autres ni des leurs. [zapst]¶2 étranger: quem hominem? familiarem? immo alienissimum, Cic. Com. 49: quel homme est-ce? un ami intime? non, au contraire, un étranger au premier chef; per Staienum, hominem ab utroque alienissimum, Cic. Clu. 87: par l'intermédiaire de Staiénus, qui est complètement étranger à l'un et à l'autre; alienus alicui, Cic. Fam. 8, 12, 2; Liv. 1, 20, 3: étranger à qqn II [pris substt] æquabiliter in alienos, in suos inruebat, Cic. Mil. 76: il fonçait indistinctement sur les étrangers et sur les siens; alienissimos defendimus, Cic. de Or. 2, 192: nous défendons les personnes qui nous sont le plus étrangères [des gens tout à fait inconnus]. [zapst]¶3 étranger [de patrie]: aliena religio, Verr. 4, 114: culte qui vient de l'étranger; aliena instituta imitari, Sall. C. 51, 37: copier les institutions étrangères II [pris substt] non advenam nescio quem nec alienum, sed civem Romanum, Cic. Verr. 5, 156: [il dépose que tu as fait frapper de la hache] non pas je ne sais quel étranger domicilié (métèque) ou étranger de passage, mais un citoyen romain. [zapst]¶4 [rhét.] verbum alienum: terme qui n'est pas le mot propre; in propriis usitatisque verbis... ; in alienis... Cic. Or. 80: parmi les mots propres et usuels... ; parmi ceux qui ne le sont pas... ; (res) quam alieno verbo posuimus, Cic. de Or. 3, 155: (l'idée) que nous avons exprimée avec un mot qui n'est pas le sien.
    * * *
        Alienus, pen. longa, Deriuatum ab Alius. Qui est à autruy.
    \
        Alienus homo. Plaut. Un estrangier.
    \
        Alieno more viuere. Terent. A la mode, ou à la guise d'autruy.
    \
        Aliena oratio. Plaut. La parolle d'un autre.
    \
        Alienus orbis. Plin. Estrange pais, qui est fort loingtain.
    \
        Alienae res. Cic. Choses d'autruy.
    \
        Alienum, Absolute, pro re aliena. Sallust. Cic. L'autruy.
    \
        Aliena loqui. Ouid. Resver, et parler sans propos, comme font ceuls qui sont fort malades, ou qui sont troublez de l'entendement.
    \
        Alienus, pro Alienigena. Plin. Estrangier, Qui n'est point de nostre pais.
    \
        Alienus, pro Alienato. Terent. Aliené, Estrangé.
    \
        Alienum, pro Absurdo. Caesar, Non alienum esse videtur. Il semble n'estre point mal convenable, ne hors de propos.
    \
        Alienus, Corruptus. Scribonius Largus, Si os putre vetustate vitii factum est, educit quantum eius alienum est. Autant qu'il y en a d'alteré et corrompu ou gasté.
    \
        Equitare, podagricisquoque alienum est. Corn. Cels. Le chevaucher leurs est contraire, et mal sain.
    \
        Alienus cibus stomacho. Corn. Celsus. Contraire et nuisant à l'estomach.
    \
        Alienum, cum genitiuo. Cic. Alienum dignitatis. Contraire à la dignité, et mal convenable.
    \
        Non aliena consilii domus. Sallust. Maison propre pour consulter de quelque chose.
    \
        Alienus, com datiuo. Quintil. Nihil arti oratoriae alienum. Il n'y a rien qui ne luy convienne bien.
    \
        Illi causae maxime est alienum. Cic. Fort contraire et nuisant, Nullement à propos, Impertinent du tout.
    \
        Alienus, cum ablatiuo. Alienum amicitia nostra. Cic. Contraire à nostre amitié.
    \
        Alienum dignitate. Cic. Qui n'affiert pas, ou ne convient pas à la dignité de l'homme.
    \
        Alienum ingenio suo. Plaut. Contre sa nature.
    \
        Alienum institutis meis. Cic. Chose repugnante à ma facon et maniere de vivre.
    \
        Non erit alienum hoc meis rationibus. Cic. Mes affaires ne s'en porteront point pis, Cela ne me nuira point.
    \
        Non alienus sanguine regibus. Liu. Qui est de sang Royal.
    \
        Alienus locus, pro Incommodo. Caesar. Mal propre.
    \
        Alienus animus alicui. Tacit. Quand on n'ayme point quelcun.
    \
        Alieno animo esse ab aliquo. Cic. Estre courroucé contre quelcun.
    \
        Non alienum animum ab eo habemus. Cic. Nous ne le hayons point, Nous ne l'avons pas hors de nostre affection.
    \
        Alienum tempus. Liu. Temps mal propre, ou mal convenable, Temps impertinent, mal sortable.
    \
        Alienus a literis. Cicero. Qui est sans congnoissance des lettres et sciences.
    \
        Non alienus a literis. Cicero. Qui n'est point sans congnoissance des, etc.
    \
        Alienum a sapiente. Cic. Chose mal convenante à un sage.
    \
        Alienus ab aetate nostra labor. Cic. Mal convenant à nostre aage, Impertinent à nostre aage.
    \
        Alienum ab amore nostro. Qu. Cic. Contraire à nostre amour.
    \
        Epicurus in physicis totus est alienus. Ci. N'y entend rien.
    \
        Alieniore aetate post faceret tamem. Terent. En autre temps beaucoup plus mal propre.
    \
        Alienior haeres. Cic. Qui n'appartient en rien de parenté.
    \
        Alienior est a me. Cic. Il est fort courroucé contre moy.
    \
        Alienissimi homines a Clodio. Cic. Qui n'estoyent en rien ses parents ne alliez.
    \
        Alienissimum Reip. tempus. Cic. Tresmauvais et tresdangereux pour le faict public.
    \
        Alienissimus rusticae vitae. Columel. Mal propre à la vie rustique, et ne luy duit point, Tresimpertinent, Tresmal convenable à la, etc.

    Dictionarium latinogallicum > alienus

  • 8 barbatus

    [st1]1 [-] barbātus, a, um [barba]: a - barbu, qui a de la barbe, qui porte barbe: Cic. Nat. 1, 83.    - barbatus (magister): philosophe. --- Pers. 4, 1; Juv. 14, 12; Hor. S. 1, 3, 133. b - ancien, du vieux temps [époque où on ne se rasait pas]: Cic. Cael. 33. c - couvert de poils [en parl. des animaux]: Virg. Catal. 3*, 16.    - barbatus mullus, Cic.: barbeau (poisson).    - barbatus: bouc. --- Phaedr. 4, 9, 10. d - laineux, couvert de duvet.    - barbata nux, Plin. 19, 14: noix couverte de duvet. [st1]2 [-] Barbātus, i, m.: Barbatus (surnom de Lucius Corn. Scipion). --- Liv. 4, 7, 10.
    * * *
    [st1]1 [-] barbātus, a, um [barba]: a - barbu, qui a de la barbe, qui porte barbe: Cic. Nat. 1, 83.    - barbatus (magister): philosophe. --- Pers. 4, 1; Juv. 14, 12; Hor. S. 1, 3, 133. b - ancien, du vieux temps [époque où on ne se rasait pas]: Cic. Cael. 33. c - couvert de poils [en parl. des animaux]: Virg. Catal. 3*, 16.    - barbatus mullus, Cic.: barbeau (poisson).    - barbatus: bouc. --- Phaedr. 4, 9, 10. d - laineux, couvert de duvet.    - barbata nux, Plin. 19, 14: noix couverte de duvet. [st1]2 [-] Barbātus, i, m.: Barbatus (surnom de Lucius Corn. Scipion). --- Liv. 4, 7, 10.
    * * *
        Barbatus, Adiectiuum, pen. prod. Horat. Barbu.

    Dictionarium latinogallicum > barbatus

  • 9 lentulus

    [st1]1 [-] lentŭlus, a, um: un peu lent (à payer). [st1]2 [-] Lentulus (nom d'une famille noble de Rome, dont le membre le plus célèbre est Corn. Lentulus Sura, complice de Catilina).
    * * *
    [st1]1 [-] lentŭlus, a, um: un peu lent (à payer). [st1]2 [-] Lentulus (nom d'une famille noble de Rome, dont le membre le plus célèbre est Corn. Lentulus Sura, complice de Catilina).
    * * *
        Lentulus, pen. corr. Adiectiuum diminutiuum. Cic. Aucunement lent.

    Dictionarium latinogallicum > lentulus

  • 10 successor

    successŏr, ōris, m. successeur, remplaçant, héritier.    - successorem alicui dare, Suet.: destituer qqn.    - successorem accipere, Plin. Ep. 8, 13, 23: être remplacé dans ses fonctions.    - ex novis praetoribus successorem mittere, Liv. 21, 23: envoyer un remplaçant choisi parmi les nouveaux préteurs.    - successorem alicui mittere, Liv. 23, 27, 12: envoyer un remplaçant à qqn.    - successor fuit hic tibi, Galle; Propertius illi, Ov. Tr. 4, 10, 53: il a été ton successeur, Gallus, et Properce le sien. (il a été l'écrivain qui a succédé).    - successor, au fém.: celle qui remplace.    - Phoebe fraternis successor equis, Corn. Sev.: Phoebé qui remplace le char de son frère.
    * * *
    successŏr, ōris, m. successeur, remplaçant, héritier.    - successorem alicui dare, Suet.: destituer qqn.    - successorem accipere, Plin. Ep. 8, 13, 23: être remplacé dans ses fonctions.    - ex novis praetoribus successorem mittere, Liv. 21, 23: envoyer un remplaçant choisi parmi les nouveaux préteurs.    - successorem alicui mittere, Liv. 23, 27, 12: envoyer un remplaçant à qqn.    - successor fuit hic tibi, Galle; Propertius illi, Ov. Tr. 4, 10, 53: il a été ton successeur, Gallus, et Properce le sien. (il a été l'écrivain qui a succédé).    - successor, au fém.: celle qui remplace.    - Phoebe fraternis successor equis, Corn. Sev.: Phoebé qui remplace le char de son frère.
    * * *
        Successor, successoris. Cic. Qui succede, et est mis en la place d'un autre, Successeur.
    \
        Successor fuit hic tibi Galle, Propertius illi. Ouidius. Veint apres toy.

    Dictionarium latinogallicum > successor

  • 11 cornelia

    (lex): Корнелиевы законы, изданные по предложению диктатора Корнелия Суллы (672 - 675 г. u. с.) а) lex Corn. de iniuriis s. iniuriarum (§ 8 J. 4, 4. 1. 5. 7 § 1. D. 47, 10. 1 12 § 3 D. 48, 2), b) de sicariis et vieneficis (tit. D. 48, 8. C. 9, 16. 1. 23 § 9 D. 9, 2. 1. 25 D. 29, 5. 1. 17 § 7 D. 47, 10);

    de falsis (tit. D. 48, 10. C. 9, 22 и 23. 1. 1 D. 34, 8. 1. 11 pi D. 48, 2. 1. 38 § 7 D. 48, 19), тк. testamentaria, насколько она касается подложных завещаний (§ 7 J. 4, 18. I. 3 § 6. D. 43, 5. 1. 2. pr D. 48, 2); также nummaria, насколько она налагает штраф на фальшивомонетчиков (Ciс. in Verrem II. 1. 42. 108);

    d) de confirmandis eorum testamentis, qui in hostium potestate decessissent (1. 15 D. 28, 3. 1. 28. 29 D. 28, 6. 1. 1 § 1 D. 35, 2. 1. 4 § 1 D. 38, 2. 1. 1 pr. D. 38, 16. 1. 22 D 49, 15);

    fictio legis Corn, юридическая фикция, будто завещатель умер до плена, т. e. свободным гражданином (1. 1 § 1. 1. 18 pr. D. 35, 2. 1. 15 pr. D. 41, 3. 1. 12 D. 28, 1); е) закон, касающийся т. н. sponsiones (Gai. III, 124, 125. 1. 3 D. 11, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > cornelia

  • 12 seges

        seges etis, f     a cornfield: in segetem sunt datae fruges: segetes fecundae: cohortes frumentatum in proximas segetes mittit, Cs.: Illa seges votis respondet avari, quae, etc., V.—The standing corn, growing corn, crop: laetas esse segetes, etc.: culto stat seges alta solo, O.: Quid faciat laetas segetes, V.: seges farris matura messi, L.: lini et avenae, V.—A crop, thicket, forest, multitude: clipeata virorum, O.: ferrea Telorum, V.—Fig., a field, ground, soil: ubi prima paretur Arboribus seges, V.: quid odisset Clodium Milo segetem ac materiem suae gloriae?—A crop, fruit, produce, result, profit: Uberius nulli provenit ista seges, O.: Quae tamen inde seges, Iu.
    * * *
    grain field; crop

    Latin-English dictionary > seges

  • 13 farraria

    farrārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to spelt, and in gen. to corn or grain.
    I.
    Adj.:

    fistula,

    a sort of hand-mill for corn, Cato, R. R. 10, 3; cf. Plin. 18, 10, 23, § 97.—
    II.
    In plur. subst.: farrārĭa, ōrum, n., a granary, hay-loft, Vitr. 6, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > farraria

  • 14 farrarius

    farrārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to spelt, and in gen. to corn or grain.
    I.
    Adj.:

    fistula,

    a sort of hand-mill for corn, Cato, R. R. 10, 3; cf. Plin. 18, 10, 23, § 97.—
    II.
    In plur. subst.: farrārĭa, ōrum, n., a granary, hay-loft, Vitr. 6, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > farrarius

  • 15 farratus

    farrātus, a, um, adj. [id.].
    I.
    Filled with corn:

    olla,

    Pers. 4, 31.—
    II.
    Made of corn:

    omnia,

    preparations of meal, Juv. 11, 109.

    Lewis & Short latin dictionary > farratus

  • 16 farreum

    farrĕus, a, um, adj. [id.], made of spelt, or in gen. of corn or grain:

    far. vel triticeus panis,

    Col. 7, 12, 10: spicum, an ear of corn, Paul. ex Fest. p. 280, 9 Müll.—
    II.
    Subst.: farrĕum, i, n. (sc. libum), a speltcake, Plin. 18, 3, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > farreum

  • 17 farreus

    farrĕus, a, um, adj. [id.], made of spelt, or in gen. of corn or grain:

    far. vel triticeus panis,

    Col. 7, 12, 10: spicum, an ear of corn, Paul. ex Fest. p. 280, 9 Müll.—
    II.
    Subst.: farrĕum, i, n. (sc. libum), a speltcake, Plin. 18, 3, 3, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > farreus

  • 18 frumentaceus

    frūmentācĕus, a, um, adj. [frumentum], of corn or grain, corn - (late Lat.):

    farina,

    Veg. Vet. 2, 57:

    panes,

    Hier. Ep. 37, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentaceus

  • 19 frumentatio

    frūmentātĭo, ōnis, f. [frumentor].
    I.
    A providing of corn, milit., a foraging, Caes. B. G. 6, 39, 1; Suet. Galb. 20.—In plur.:

    pabulationes frumentationesque,

    Caes. B. G. 7, 16, 3; 7, 64, 2.—
    II.
    A distribution of corn, Suet. Aug. 40; 42; Monum. Ancyr.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentatio

  • 20 frumentor

    frūmentor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [frumentum].
    I.
    Neutr., milit. t. t., to fetch corn, to forage, purvey:

    erat eodem tempore et materiari et frumentari et tantas munitiones fieri necesse,

    Caes. B. G. 7, 73, 1:

    cum in propinquo agro frumentarentur,

    Liv. 31, 36, 7:

    frumentatum mittere,

    Caes. B. G. 4, 32, 1; 6, 36, 2: frumentatum ire, Pompei. in Cic. Att. 8, 12, C, 1 fin.:

    frumentandi rationem habere,

    Caes. B. G. 7, 75, 1:

    pabulandi aut frumentandi causa progressi,

    id. B. C. 1, 48, 6:

    frumentatum missus,

    Sall. J. 56, 3.—
    II.
    Act., to furnish or provide with corn (post-class.), Tert. ad Natt. 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentor

См. также в других словарях:

  • Corn — is an English word dating back to Anglo Saxon times or earlier meaning cereal or grain. It commonly refers, in modern American usage, to Indian corn, that is, maize, but can also refer to wheat, barley, rye and so on.Early Modern English… …   Wikipedia

  • Corn — Corn, n. [AS. corn; akin to OS. korn, D. koren, G., Dan., Sw., & Icel. korn, Goth. ka[ u]rn, L. granum, Russ. zerno. Cf. {Grain}, {Kernel}.] 1. A single seed of certain plants, as wheat, rye, barley, and maize; a grain. [1913 Webster] 2. The… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Corn Mo — Parkside Lounge, New York City, May 9, 2007 Background information Birth name Jon Cunningham Origin Denton …   Wikipedia

  • corn´i|ly — corn|y1 «KR nee», adjective, corn|i|er, corn|i|est. 1. a) of or having to do with corn. b) abounding in corn. 2. Informal. trite, outdated, or sentimental …   Useful english dictionary

  • corn|y — corn|y1 «KR nee», adjective, corn|i|er, corn|i|est. 1. a) of or having to do with corn. b) abounding in corn. 2. Informal. trite, outdated, or sentimental …   Useful english dictionary

  • Corn — Corn, v. t. [imp. & p. p. {Corned} (k?rnd); p. pr. & vb. n. {Corning}.] 1. To preserve and season with salt in grains; to sprinkle with salt; to cure by salting; now, specifically, to salt slightly in brine or otherwise; as, to corn beef; to corn …   The Collaborative International Dictionary of English

  • corn — S3 [ko:n US ko:rn] n [Sense: 1 2; Origin: Old English] [Sense: 3; Date: 1300 1400; : Old French; Origin: corne horn, corner ; CORNER1] 1.) [U] BrE plants such as wheat, ↑barley …   Dictionary of contemporary English

  • Corn — (k[^o]rn), n. [L. cornu horn: cf. F. corne horn, hornlike excrescence. See {Horn}.] A thickening of the epidermis at some point, esp. on the toes, by friction or pressure. It is usually painful and troublesome. [1913 Webster] Welcome, gentlemen!… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • corn — Ⅰ. corn [1] ► NOUN 1) chiefly Brit. the chief cereal crop of a district, especially (in England) wheat or (in Scotland) oats. 2) N. Amer. & Austral./NZ maize. 3) informal something banal or sentimental. ► VERB (corned) ▪ preser …   English terms dictionary

  • Corn Du — Pen y Fan from the summit of Corn Du Elevation 873 m (2,864 ft) …   Wikipedia

  • corn — [ kɔrn ] noun *** 1. ) uncount a tall plant with large yellow seeds on a COB (=thick piece of stem). British usually maize a ) the seeds of a corn plant that are cooked as food or fed to animals 2. ) count a small piece of hard skin on your foot… …   Usage of the words and phrases in modern English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»